2012 - Sezon Literacki - blog i vlog o książkach

Podsumowanie miesiąca - Grudzień 2012

KSIĄŻKI

12/31/2012
18 Comments

Czytelnicze plany 2013

KSIĄŻKI

12/30/2012
29 Comments

Małgorzata Warda, "Nikt nie widział, nikt nie słyszał"

KSIĄŻKI

Autor: Małgorzata Warda
Tytuł: Nikt nie widział, nikt nie słyszał
Wydawnictwo: Świat Książki
Rok wydania: 2010
Liczba stron: 397

Według statystyk z 2011 roku, w Polsce rocznie ginie około 3,5 tysiąca dzieci. W państwach na całym świecie liczba ta jest nawet kilkakrotnie wyższa. Niestety rzadkością nie jest, że rodziny zaginionych widzą swoich bliskich po raz ostatni w dniu porwania. Często policja jest bezsilna, a wiele z tych osób nigdy nie wraca do domu, bo nikt nie widział, nikt nie słyszał…

Książka zawiera w sobie trzy historie, trzech różnych kobiet. Pozornie nic je nie łączy, jednak jest taka rzecz, blizna w psychice, która pośrednio dotknęła każdą z nich.

Lena ma dwadzieścia kilka lat i całe życie przed sobą. W przeciwieństwie do swojej siostry Sary, która wiele lat temu, będąc zaledwie siedmiolatką zaginęła na terenie Gdyni i nigdy się nie odnalazła. Ale Lena nie traci nadziei…

Poznamy również Agnieszkę – początkującą, choć dobrze zapowiadającą się piosenkarkę, Polkę mieszkającą we Francji, która nie potrafi porozumieć się z własną matką. Być może dlatego, że nigdy tak naprawdę z nią nie rozmawiała… Agnieszka nie wie nic o swojej przeszłości w ojczyźnie, nie zna swojego ojca, sama już nie wie, kim jest. Jako dorosła kobieta wraca do Polski w poszukiwaniu siebie, ale czy uda jej się załatać tę dziurę w osobowości?

Jest jeszcze Monika. Odnaleziona po latach, uwolniona z ciemnej piwnicy swojego oprawcy. Pytanie tylko czy dla niej Nowak to rzeczywiście oprawca. Był jedyną osobą z jaką miała kontakt przez lata, nic dziwnego, że na swój sposób się do niego przywiązała…

Wszystkie trzy historie łączy jedno – porwanie. Czy gdzieś wśród bohaterek powieści odnajdzie się Sara?

Inspiracją do napisania książki „Nikt nie widział, nikt nie słyszał” była bardzo nagłośniona historia Nataschy Kampusch – Austriaczki przez kilka lat przetrzymywanej w piwnicy swojego oprawcy. Ofiara po ucieczce cierpiała na syndrom sztokholmski, co M. Warda pokazała nam przez pryzmat Moniki.

Ogromne brawa należą się autorce za kreację bohaterów. Każda z trzech kobiet opisana jest w sposób tak realistyczny, jak gdyby istniała naprawdę, tuż obok nas. Czytelnik bez problemu może się z nimi utożsamić, jednocześnie żywiąc nadzieję, że sytuacja rozwiąże się na korzyść każdej z nich. Choć życie nie było dla nich łaskawe, a los nieustannie rzucał im kłody pod nogi, to przecież czas leczy rany i po latach wiodły one względnie normalne życie. Choć zadra w psychice pozostanie na zawsze to z zewnątrz ciężko byłoby dostrzec jaka trauma spoczywa na barkach Leny, Agnieszki i Moniki.

Autorka podjęła bardzo trudny temat, który zawsze wzbudza ogromne emocje i szarpie nerwy. Nie jest to książka czytana dla relaksu, czytelnik musi nastawić się na trudne wątki, dramaty, jakie przeżywają rodziny porwanych osób oraz historie, które rzadko kończą się happy endem.

Jest to doskonała powieść psychologiczna, trzyma w napięciu do samego końca i kiedy wydaje nam się, że już jesteśmy blisko rozwiązania, autorka robi nam psikus i całkowicie burzy nasze przypuszczenia. „Nikt nie widział, nikt nie słyszał” zdecydowanie polecam osobom zainteresowanym tematem kidnapingu, jak i tym, którzy lubią historie z dreszczykiem, pełne emocji i nieustannej nadziei, że może jednak ktoś widział lub słyszał…

Moja ocena to 8/10.

Książka przeczytana w ramach wyzwania:

Polacy nie gęsi.

Ściskam,
M.

P.S. Jak wam minęły święta? :)

12/27/2012
26 Comments

Jest taki dzień...

INNE

12/23/2012
19 Comments

Katarzyna Zyskowska - Ignaciak, "Upalne lato Marianny"

KSIĄŻKI

Autor: Katarzyna Zyskowska - Ignaciak
Tytuł: Upalne lato Marianny
Wydawnictwo: MG
Rok wydania: 2012
Liczba stron: 255

Ostatnie wakacje przed wyjazdem na studia to czas wyjątkowy dla każdego nastolatka. Jeszcze pod bezpiecznym okiem rodziców, a jednak już za chwilę w nieznanym mieście, wśród obcych ludzi, gdzie będziemy zdani wyłączni na siebie. Ale lato Marianny było wyjątkowe również z innych powodów. Przede wszystkim dlatego, że w sierpniu 1939 roku w powietrzu wisiało ogromne prawdopodobieństwo wojny, która miała zmienić losy świata i na długie lata pozbawić spokojnego życia w przepięknej mazowieckiej wsi.

„Zjada kawałek ciasta czekoladowego i popija go kawą. Nie taką, jak podaje się w jej domu dzieciom – pachnącą palonym zbożem, polami, spokojem. Tutaj sączy gęstą, czarną arabicę. Pierwszy raz. I choć usta wypełnia jej głęboki, gorzko – kwaśny smak, nie krzywi się. Może właśnie tak – intensywnie – smakuje dorosłość? Kawa pachnie jak coś zakazanego, niezwykłego. Kofeina pobudza zmysły…"

Młodziutka Marianna Borucka właśnie dostała się na studia prawnicze i spędza ostatnie wolne miesiące w rodzinnym majątku. Jest to dla niej czas szczególny, kiedy powoli wkracza w dorosłość, odkrywa swoją kobiecość, a także przeżywa pierwszą, młodzieńczą miłość. Jest niezwykle barwną postacią, która wybija się ponad epokę, w której przyszło jej egzystować. W czasach, gdy kobiety żyły w cieniu mężczyzn, zajmowały się domem oraz wychowywaniem dzieci i nie myślały o wykształceniu, Marianna na przekór chciała mieć własne zdanie, być zauważaną i docenianą. Nie godziła się na rolę jaką narzucały jej normy społeczne. Z głową pełną ambicji, sercem wypełnionym marzeniami i ogromnym apetytem na życie, mawiała:

„Świat się zmienia. Polska jest wolna. Ja też chcę.”

Los nie był obojętny na tak pełną życia młodą osobę i stawiał na drodze Marianny kolejne wyzwania. W życiu bohaterki pojawił się Zygmunt Jasieński. Inteligentny mężczyzna, Warszawiak, tak bardzo różniący się od chłopców z prowincji. Dla Marianny był uosobieniem ideału, bo choć była nieprzeciętnie ładną kobietą, to Zygmunt stanowił dla niej wyzwanie. Nie obsypywał jej pustymi komplementami, nie zabiegał o jej względy. I dlatego Marianna oszalała na punkcie Zygmunta, była gotowa oddać mu siebie, wpadła w pułapkę własnego pożądania. Dokąd ją to zaprowadziło?

Muszę przyznać, że na początku byłam nieco rozczarowana. Długie opisy i mała ilość dialogów nie od razu przypadły mi do gustu, jednak kiedy dałam się porwać lekturze, na dobre pochłonęły mnie uroki mazowieckiej wsi. Katarzyna Zyskowska – Ignaciak niezwykle malowniczo opisała krajobrazy, które bardzo oddziaływały na moją wyobraźnię. Można niemal poczuć zapach siana, lasu czy powideł smażonych przez Gabrielę. Autorka również w niezwykle ujmujący sposób pokazała życie ziemiańskiej rodziny, na krótko przed wojną. Na wsi, gdzie ludzie nie mieli dobrego dostępu do informacji, nie do końca zdawali sobie sprawę z niebezpieczeństwa jakie miało wkrótce nadejść. Żyli w swojej arkadii, prowadząc spokojne, ale szczęśliwe życie, w którym obowiązywały sztywne zasady, a rola kobiety była bardzo ograniczona. W końcu jest to również opowieść o przyjaźni, której nawet wojna nie zdołałaby zniszczyć.

Ogromnie się cieszę, że „Upalne lato Marianny” to pierwsza część sagi rodzinnej, bo nie ulega wątpliwości, że jest to powieść, która urzeka, przenosi nas w zupełnie inny świat i przypomina, dziś już właściwie zapomniane, wartości. Autorka stworzyła barwną historię, w której pierwsze skrzypce grają marzenia, dorastanie oraz plany na przyszłość, które być może nigdy nie będą miały okazji się spełnić…

Moja ocena to 7/10.

Książka przeczytana w ramach wyzwania:

Polacy nie gęsi.

Ściskam,

12/20/2012
20 Comments

Stos listopadowo - grudniowo- styczniowy #4

KSIĄŻKI

12/16/2012
49 Comments

E.L. James, "Pięćdziesiąt twarzy Greya"

KSIĄŻKI

    Autor: Erika Leonard
    Tytuł: Pięćdziesiąt twarzy Greya
    Wydawnictwo: Sonia Draga
    Rok wydania: 2012
    Liczba stron: 606

Chyba nie ma nikogo, kto nie słyszałby choćby słowa o słynnej sextrylogii E.L. James. Seria szybko wspięła się na szczyt listy bestsellerów i nic nie wskazuje na to, aby miała zaliczyć bolesny upadek. Dlaczego tak się dzieje? Czy współczesny czytelnik jest naprawdę tak mało wymagający, że wystarczy napisać o seksie, a on od razu biegnie do księgarni po własny egzemplarz? Wygląda na to, że niestety tak. Dowodem na to może być nagły wysyp książek o zbliżonej tematyce, wydany na fali Greya. O „Pięćdziesięciu twarzach Greya” zostało powiedziane już wszystko i nie można dodać nic nowego czy odkrywczego. Nadrzędne pytanie, jakie postawiłam sobie po przeczytaniu tej pozycji to: Jak chłam staje się bestsellerem?

Głośno również jest o podobieństwach książek E.L. James do równie słynnej sagi „Zmierzch”, która w swoim czasie budziła podobne kontrowersje. I rzeczywiście – inspirację widać gołym okiem.

Anastasia Bella Steel Swan poznaje zabójczo przystojnego i bogatego (a jakże!), a jednocześnie tajemniczego i w jakiś niewyjaśniony sposób przerażającego Christiana Edwarda Greya Cullena, który od pierwszych chwil ostrzega naszą bohaterkę, aby trzymała się od niego z daleka, bo on nie jest TAKIM facetem. Tą wyjątkowo nieudolnie skrywaną tajemnicą, którą czytelnik zna od początku jest mania kontrolowania oraz zamiłowanie do najróżniejszych zabawek erotycznych, co prostą drogą prowadzi do BDSM-u.

Ana, podobnie jak Bella, bez „potknięcia się o własne nogi” potrafi jedyne „przygryzać wargę” i „oblewać się rumieńcem”, co ma miejsce średnio co drugą linijkę, przez co już po pierwszych kilku stronach może zemdlić od nadmiaru powtórzeń. I to właśnie życiowa ciamajda Ana – Bella, rozkochuje w sobie greckiego boga na tyle, że ten postanawia zmienić dla niej swoje seksualne obyczaje, co dla ogarniętego rządzą władzy oraz manią prześladowczą Christiana, jest oznaką gorącego uczucia. I na tym właściwie można zakończyć opis historii, bo ciężko doszukać się czegoś więcej.

Wiele do życzenia pozostawiają również – słynne już – powiedzenia Any. „O święty Barnabo”, „O rany Julek”, „Kuźwa” wymawiane podczas pseudopikantnych scen skutecznie psuły już i tak nie najlepsze opisy. No, bo ile razy można czytać identyczne sceny miłosne i ‘słuchać’ christianowego „dojdź dla mnie, mała”? Tak więc „Pięćdziesiąt twarzy Greya” równie dobrze mogłoby nosić tytuł „Sześćset stron o niczym”, bo w istocie –jakiejkolwiek fabuły tutaj brak, a proste i banalne (momentami nawet żałosne i naiwne) dialogi to kolejny gwóźdź do trumny tego ‘bestsellera’. Wyglądają one mniej więcej tak:
- Musisz jeść, Ano.
- Nie, Christianie.
- Nie sprzeciwiaj mi się Ano.
Następne Ana przygryzie wargę, a skonsternowany Christian zmarszczy brwi. I tak na każdej stronie.
Choć pomysł, sam w sobie może nie był najgorszy, czego dowodem jest niewyobrażalna ilość sprzedanych egzemplarzy, to z wykonaniem jest znaaaaacznie gorzej. Wiele osób wini tutaj tłumaczkę – Monikę Wiśniewską, ale szczerze mówiąc dla mnie pisanie na przemian o tym samym, ale innymi słowami nie zrobiłoby różnicy. „Pięćdziesiąt twarzy…” to idealny przykład na to, że dobra reklama w parze z kontrowersyjnym tematem z każdego gniota zrobi bestseller.

Jednym plusem „Pięćdziesięciu twarzy Greya” jest to, że mimo wszystko książkę czyta się niesamowicie lekko i dzięki temu ten literacki koszmar szybko się kończy.

Jeśli więc ktoś ma ochotę na porządne „odmóżdżenie”, przeczytanie o kilkunastu identycznych scenach miłosnych i na przygryzioną wargę Any, sięgnijcie po „Greya”, bo szukając wspomnianych, na pewno się nie zawiedziecie.

Moja ocena to 2/10.

Ściskam,

12/13/2012
38 Comments

Pages

Podsumowanie miesiąca - Grudzień 2012

Czytelnicze plany 2013

Małgorzata Warda, "Nikt nie widział, nikt nie słyszał"

Jest taki dzień...

Wesołych Świąt oraz szczęśliwego Nowego Roku

Katarzyna Zyskowska - Ignaciak, "Upalne lato Marianny"

Stos listopadowo - grudniowo- styczniowy #4

E.L. James, "Pięćdziesiąt twarzy Greya"

CONTACT ME

SOCIAL MEDIA

LABELS

LUBIMY CZYTAĆ

BLOG ARCHIVE

INSTAGRAM

MEMBERS