stycznia 2013 - Sezon Literacki - blog i vlog o książkach

Alfonso Signorini, "Marilyn. Żyć i umrzeć z miłości"

Autor: Alfonso Signorini
Tytuł: Marilyn. Żyć i umrzeć z miłości.
Czas trwania: 408 min.
Lektor: Anna Guzik

Z okładki spod przymkniętych powiek spogląda na mnie najsłynniejsza blondynka świata. Spojrzenie ma uwodzicielskie, a usta rozchylone, muśnięte szminką w kolorze głębokiej czerwieni. Kuszący pieprzyk na lewym policzku dodaje jej charakteru, sprawia, że jest jeszcze piękniejsza, jeszcze bardziej pociągająca. Patrzę z zachwytem na tę boską istotę i zastanawiam się, dlaczego kobieta, która miała w życiu wszystko – urodę, sławę, pieniądze, a przede wszystkim miłość, i to nie jednego, a wielu mężczyzn, pewnego dnia zdecydowała się zakończyć swoje życie? Co ją doprowadziło do punktu, w którym znalazła się 5 sierpnia 1962 roku w jednym z hotelowych pokoi? Pewnie, każdy ma swoje domysły, ale czy kiedykolwiek dowiemy się jak było naprawdę?

Chyba nie ma na świecie takiej osoby, która nie słyszałaby o Marilyn Monroe – amerykańskiej seksbombie, jak lubiły ją nazywać media. Ta słynna blondynka na zawsze zapisała się w historii kinematografii, nie tylko ze względu na swój talent, ale również, a może przede wszystkim przez wygląd. Nikt dziś nie zaprzeczy, że Marilyn była ucieleśnieniem marzeń, a jej uroda przyciągała mężczyzn postawionych na najwyższych szczeblach. Mam tu na myśli słynne „Happy Birthday Mr. President” odśpiewane z okazji 45 urodzin ówczesnego prezydenta Stanów Zjednoczonych – J.F. Kennedy’ego. Marilyn Monroe stała się legendą jeszcze za życia, nic więc dziwnego, że co rusz powstają kolejne biografie przybliżające życie tej niezwykłej, ale i skomplikowanej kobiety.

Życiem Marilyn Monroe zainspirował się również włoski dziennikarz Alfonso Signorini. Podjął się stworzenia biografii piosenkarki, w oparciu o jej doświadczenia w miłości. Autor nie skupił się tylko i wyłącznie na związkach damsko-męskich, ale również na relacjach małej Normy Jeane z jej matką, babką, a także wszystkimi osobami, które uczestniczyły w jej życiu. Choć „Marilyn. Żyć i umrzeć z miłości” opiera się na wydarzeniach wyjętych z życia aktorki, to książki nie można uznać za typową biografię, Jest to raczej coś na pograniczu beletrystyki , powieść, w której fakty przeplatają się z fikcją literacką. Nie należę do fanek Marilyn, które skrzętnie wyszukują kolejne informacje na jej temat, ale nietrudno zgadnąć, że fragmenty opisujące uczucia Marilyn, jej lęki i obawy, pozostają w sferze domysłów autora. Czytelnik strona po stronie poznaje emocjonalną część życia najsłynniejszej blondynki świata, które wcale nie jest tak barwne, jak można byłoby przypuszczać. Rozpaczliwe błaganie o odrobinę miłości widoczne jest na każdej kartce powieści.

Akcja rozpoczyna się jeszcze przed narodzinami słynnej aktorki. Czytelnik najpierw poznaje rozchwianą emocjonalnie Gladys, która usilnie pragnie dziecka, aby później zgotować mu piekło na ziemi. Ubóstwo, a także choroba psychiczna, która przechodzi z pokolenia na pokolenie stają się podstawą świata małej Normy Jeane. Od najmłodszych lat była odtrącana przez najbliższych, spychana na bok przez żądną pieniędzy matkę. Nic więc dziwnego, że to miłość stała się tym, czego w dorosłym życiu pragnęła najsilniej. Zgubą Marilyn było to, że miłość jednej osoby jej nie wystarczała. Chciała być kochana i uwielbiana przez cały świat i nie wahała się przed niczym, byle tylko osiągnąć cel.

"Wiedziałam, że należę do publiczności, do świata. Nie dlatego, że byłam szczególnie utalentowana czy piękna, ale dlatego, że nigdy nie należałam do nikogo innego."

Marilyn nie stroniła od mężczyzn – często wchodziła w krótkotrwałe relacje, czasem nawet płomienne romanse, na koncie miała również kilka małżeństw. Jednak trauma nieszczęśliwego dzieciństwa nie pozwalała jej kochać prawdziwą miłością i położyła się cieniem na życiorysie słynnej Marilyn Monroe.

Nie można odmówić autorowi tego, że stworzył wciągającą powieść. Niestety postać Marilyn Monroe została przez niego bardzo spłycona, sprowadzona do poziomu zadufanej w sobie gwiazdki, dziś powiedzielibyśmy „celebrytki”, która w życiu kieruje się zasadą: „Diamonds are a girl's best friends”, przez romanse z odpowiednimi ludźmi wspina się po szczeblach kariery i nieustannie goni za pieniędzmi. A przecież była to kobieta o wielu twarzach, z niezwykle skomplikowaną osobowością, którą doświadczenia życiowe skłoniły do takich, a nie innych wyborów.

„Marilyn. Żyć i umrzeć z miłości” bardzo chciałam przeczytać, a ponieważ nie miałam możliwości poznania tradycyjnej, papierowej wersji, uznałam, że audiobook będzie świetną alternatywą. Jako lektor wystąpiła Anna Guzik, znana polska aktorka. I niestety, tym razem moje oczekiwania nie do końca zostały spełnione. Anna Guzik momentami irytowała mnie nieco przerysowaną modulacją swojego głosu, niekiedy czytała zbyt szybko, ucinając ostatnie sylaby wyrazów. Całościowo nie wypadło źle, jednak były chwile, kiedy musiałam przyciszać głośniki, aby w uszach nie brzęczał mi krzyczący głos aktorki. Są to moje subiektywne odczucia, być może inni słuchacze w ogóle nie zwrócą na to uwagi. Niemniej jednak dla mnie stanowiło to lekkie utrudnienie w odbiorze audiobooka.

Fanom Marilyn Monroe książki polecać nie trzeba, bo takowi na pewno już zapoznali się z tą pozycją. A nawet jeśli nie, to zapewne i tak prędzej czy później to zrobią. Natomiast nie jestem pewna czy jest to książka dobra dla osób, które dopiero pragną poznać fascynujące życie słynnej aktorki, bo w tej sferze na pewno znajdą się dokładniejsze biografie, dające lepszy obraz życia Marilyn. Dla tych jednak, którzy mają już jakiekolwiek, choćby niewielkie pojęcie o aktorce, polecam „Marilyn. Żyć i umrzeć z miłości”, ponieważ pozycja stanowi doskonałe dopełnienie już poznanych faktów i pozwala na spojrzenie z innej perspektywy na życie amerykańskiej seksbomby.

Audiobook odsłuchany w ramach wyzwania:

Pod hasłem.

Moja ocena to 6/10.

Za możliwość wysłuchania audiobooka dziękuję platformie:

1/31/2013
7 Comments

Stos styczniowy #5

KSIĄŻKI

1/26/2013
54 Comments

Olga Rudnicka, "Zacisze 13"

KSIĄŻKI

Autor: Olga Rudnicka
Tytuł: Zacisze 13
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Rok wydania: 2009
Liczba stron: 264

Po kryminały nie sięgam często, jednak o Oldze Rudnickiej, młodziutkiej absolwentce pedagogiki, słyszałam tyle dobrego, że grzechem byłoby nie przekonać się na własnej skórze o jej pisarskim talencie. Do odwiedzenia domu przy ulicy Zacisze 13, ostatecznie przekonała mnie zapowiedź czarnego humoru oraz masa pozytywnych opinii na różnych portalach internetowych i blogach.

Poznajemy Martę, nauczycielkę historii, która przeprowadziła się do Śremu w ucieczce przed przeszłością. Niestety zabrała ze sobą bagaż ciężkich doświadczeń, które uczyniły ją chłodną i ostrożną kobietą, która najchętniej zaszyłaby się we własnych czterech ścianach i nigdy ich nie opuszczała. Ale niestety, w spokojnym bytowaniu przeszkadzają jej dwaj martwi lokatorzy, których razem z przyjaciółką Anetą ukrywa w piwnicy. Ale tutaj problemy się nie kończą – kobiety mają na głowie krakowski gang, szukający ukrytego przed laty łupu, rodzeństwo, które z tylko sobie znanych powodów, obserwuje posesję przy Zaciszu 13, byłego męża Marty i w końcu – policję.

Tematyka jak widać niewesoła. No, bo jak tu żartować ze zwłok mieszkających w piwnicy, które lada dzień zaczną się rozkładać i trupim zapaszkiem przypominać o swoim istnieniu? Wydawałoby się, że jest to niemożliwe, ale Olga Rudnicka udowadnia coś zgoła innego. Choć bohaterkom w rzeczywistości nie jest do śmiechu, to język jakim się posługują obfituje w pełne ironii i sarkazmu zwroty. I to właśnie pełen czarnego humoru język sprawia, że akcja jest wartka, a powieść się dosłownie pochłania. Wielki plus dla młodej pisarki za minimum opisów i maksimum dialogów. I to nie byle jakich!

Bohaterki - niby zwyczajne nauczycielki, Marta nie jest nawet specjalnie sympatyczną postacią, ale kiedy rozmowa schodzi na piwnicznych lokatorów potrafi trafnie i zabawnie zripostować przyjaciółkę. Sielankę burzy jednak postać Arka, byłego męża Marty. Co prawda jest to bohater drugoplanowy, jednak przeżycia jakich doznała z nim Marta są wstrząsające, a wątek ten stanowi równowagę dla humorystycznego opisu życia w Śremie.

Fabuła nie jest szczególnie zawiła i nie obfituje w skrzętnie uknute intrygi. Wielu wątków można się z czasem domyślić, jednak główna zagadka – kto zabił – pozostaje tajemnicą do samego końca, a jej rozwikłanie zaskakuje. Jedyne co mogłabym zarzucić autorce, to brak podziału na rozdziały. Nie lubię przerywać czytania w środku akcji, a tutaj niestety kilkakrotnie się to zdarzyło ze względu na brak wyraźnego zakończenia podjętego wątku. Jednak i to da się przeboleć i dać się porwać mieszkańcom (nie - mieszkankom) Zacisza 13.

Książka nie jest długa, liczy sobie zaledwie 264 strony, ale gwarantuje świetną rozrywkę i kilka zawalonych kolokwiów. Nie radzę zaczynać przygody z „Zaciszem 13” w trakcie sesji, bo skutecznie oderwie was od nauki, rozluźni i sprawi, że na egzaminach będziecie zieloni, bo głowę zaprzątać będą podpodłogowi lokatorzy. Pomijając kilkugodzinne oderwanie od rzeczywistości, książka jest godna polecenia. Dawka śmiechu gwarantowana, a i wątek miłosny się znajdzie, więc dla każdego, coś dobrego!

Moja ocena to 7/10.

Książka przeczytana w ramach wyzwania:

Polacy nie gęsi.

Pozdrawiam,

1/22/2013
21 Comments

Katarzyna Zyskowska - Ignaciak, "Niebieskie migdały"

KSIĄŻKI

Autor: Katarzyna Zyskowska - Ignaciak
Tytuł: Niebieskie migdały
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Rok wydania: 2011
Liczba stron: 298

W życiu bywa różnie. Rzeczy nie zawsze układają się po naszej myśli, a zdarzają się i takie sytuacje, kiedy to stwierdzenie brzmi jak niedopowiedzenie roku. Czasem po prostu niebo spada nam na głowę, a my uświadamiamy sobie, że najwyższy czas wziąć się w garść i przestać myśleć o niebieskich migdałach… Ale czy to znaczy, że mamy pokornie pogodzić się z losem i nie walczyć już o marzenia?

„Życie już takie jest, że w którymś momencie trzeba zapomnieć o niebieskich migdałach.”[s. 211]

W takiej sytuacji znalazła się bohaterka tytułowych niebieskich migdałów. Ina, a właściwie Balbina Górejko to córka malarki i architekta. Wydawałoby się, że ma w życiu wszystko – jest młoda, atrakcyjna, ma dobrą pracę, a w dodatku jej wdzięk został zauważony przez pewnego prezentera telewizyjnego… Niestety ten, gdy tylko dowiedział się o ciąży dziewczyny, wyszedł po papierosy i więcej nie wrócił. Najwyraźniej zakładanie rodziny z początkującą dziennikarką było mu nie w smak, więc Ina została samotną matką. Choć mały Kaj dawał jej szczęście, to często brakowało jej siły, żeby samodzielnie zmagać się z wychowaniem niemowlaka. O mężczyznach nie chciała więcej słyszeć, niestety nadgorliwa matka, w zmowie z przyjaciółką co rusz podsuwały Inie kandydata na męża. A później pojawił się ktoś jeszcze…

„Niebieskie migdały” to typowa literatura kobieca. Język jest prosty, fabuła doskonale znana i schematyczna, bohaterowie też całkiem zwyczajni. Stylem i klimatem daleko im do genialnego „Upalnego lata Marianny”. Na pewno również książka nie należy do najambitniejszych, a i w tym samym gatunku znalazłoby się wiele bardziej interesujących pozycji. Ale wiecie co? „Niebieskie migdały” to świetna książka! Mimo wielu niedociągnięć jakie z pewnością można by jej zarzucić, nie żałuję ani jednej chwili spędzonej z Iną i jej przyjaciółmi.

Bo Ina to bohaterka wzbudzająca sympatię od samego początku. Mimo niełatwej sytuacji w jakiej postawił ją los (no i przystojny prezenter telewizyjny), nie poddała się. Co więcej, była gotowa przewartościować swoje życie, poświecić dobrze zapowiadającą się karierę i wbrew przeciwnościom urodzić dziecko. Samotne macierzyństwo z pewnością było wyzwaniem dla niedoświadczonej kobiety, a przecież każde dziecko potrzebuje również ojca.

Katarzyna Zyskowska – Ignaciak stworzyła słodko – gorzką powieść o życiu takim, jakie jest naprawdę. Ze wzlotami i upadkami, z autentycznymi bohaterami, których nie można nie polubić. Wraz ze swoimi problemami i wadami są idealni, a ich perypetie śledzi się z zapartym tchem, na przemian śmiejąc się i płacząc. Bo humoru w „Niebieskich migdałach” nie brakuje. Przerzucając kolejne kartki nie raz śmiałam się z zabawnych uwag głównych bohaterów. A jeśli już o nich mowa - choć Ina jest niewątpliwie uroczą postacią, to moje serce skradła jej przyjaciółka Karolina. Żywiołowy rudzielec, którego wszędzie pełno. Zawsze ma na wszystko odpowiedź, a tego, co raz sobie zażyczy, za nic w świecie nie odpuści. Do tego przyszła panna młoda, ze wszystkimi jej kaprysami i zachciankami, które spadły na głowię biednej Inie. To właśnie stąd pomysł na tytuł – niebieskie migdały odnoszą się do prezentów dla gości weselnych, jednak nie ulega wątpliwości, że wydźwięk tytułu jest również metaforyczny.

Całość składa się na przyjemną i zabawną powieść, którą pochłania się w jeden wieczór. Od „Niebieskich migdałów” nie sposób się oderwać, a lekkie pióro autorki czyni z nich doskonałą rozrywkę i gwarantuje chwile pełne uśmiechu. Zdecydowanie polecam tę książkę wszystkim kobietom, bo jest to pozycja łatwa w odbiorze, lekka i pełna marzeń historia miłosna, a przy tym życiowa i realistyczna. Sama byłam zaskoczona, że „Niebieskie migdały” w swojej prostocie, tak bardzo przypadły mi do gustu. Naprawdę jestem pod pozytywnym wrażeniem tej książki i chętnie do niej kiedyś wrócę. Katarzyna Zyskowska – Ignaciak po raz kolejny przekonała mnie do swojego pióra i na pewno sięgnę po kolejne jej pozycje. I to jak najszybciej!

Moja ocena to 7/10.

Książka przeczytana w ramach wyzwań:

Polacy nie gęsi;
Debiuty pisarskie.

Pozdrawiam,

1/19/2013
17 Comments

Sławomir Koper, "Wielcy zdrajcy. Od Piastów do PRL"

KSIĄŻKI

Autor: Sławomir Koper
Tytuł: Wielcy zdrajcy. Od Piastów do PRL.
Wydawnictwo: Bellona
Rok wydania: 2012
Liczba stron: 352

Zdrada nie jedno ma imię. Zdradzić można na wiele sposobów. Możemy zdradzić rodzinę, przyjaciół, partnerów życiowych, ideę. Każdy, kto posuwa się do takiego występku musi liczyć się z tym, że przez społeczeństwo zostanie skazany na ostracyzm, bowiem etykiety zdrajcy, jeśli już raz nam taką przyczepią, nie da się zerwać. Postacie przybliżone przez Sławomira Kopra to wielcy politycy, ważne osobistości. Mogli dokonać wielkich rzeczy, jednak z różnych przyczyn dopuścili się zdrady największej i niewybaczalnej – zdrady własnej ojczyzny. Powodowani rządzą władzy, chęcią zemsty, a niekiedy nawet bardziej osobistymi pobudkami w mniejszym lub większym stopniu przyczynili się do upadku Rzeczypospolitej, a następnie skutecznie utrudniali odzyskanie niepodległości.

Sławomir Koper, z wykształcenia historyk, autor wielu pozycji historycznych, w swoim dziele „Wielcy Zdrajcy. Od Piastów do PRL” przybliża czytelnikowi sylwetki osób, które swoim postępowaniem zasłużyły na to niechlubne miano. Poczynając od początków Rzeczpospolitej, od pierwszych Piastów, na Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej kończąc.

Choć dobór postaci w pewnym stopniu musiał być subiektywny, to po zapoznaniu się z treścią, czytelnik doskonale rozumie dlaczego to właśnie ten, a nie inny antybohater znalazł się w publikacji Sławomira Kopra. A osobistości są tu najróżniejsze. Wina niektórych jest oczywista, ale są też tacy, którzy budzą kontrowersje i sam autor nie potrafi dokonać jednoznacznej oceny. Nie ulega wątpliwości, że Feliks Dzierżyński, swoją działalnością i zamiłowaniem do komunizmu w pełni zasłużył na swoje miano, a przydomek „Krwawy Feliks” ma swoje wiarygodne wytłumaczenie. Takiej pewności nie ma natomiast w przypadku Aleksandra Wielopolskiego, zwolennika orientacji prorosyjskiej, prowokatora powstania styczniowego. Autor stawia pytanie czy krzywdząca opinia na temat margrabiego jest na pewno słuszna. Może po prostu żył w złych czasach, wszak żywił on głębokie przekonanie, że wszystkie jego działania powodowane są dobrem Polski. Podobne kontrowersje budzą również inne postacie przedstawione na stronach „Wielkich Zdrajców”. W tym zestawieniu nie zabrakło również kobiet, które nierzadko wykorzystywały swoje wdzięki do politycznych celów.

„Wielcy Zdrajcy. Od Piastów do PRL” to doskonałe kompendium wiedzy na temat ważnych osobistości historycznych oraz istotnych wydarzeń na temat historii Polski. I choć wielu niezmiennie kojarzy książki historyczne z wszechobecną nudą, to tutaj te obawy są bezzasadne. Styl, jakim posłużył się autor sprawia, że książkę, mimo tematu jaki podejmuje, czyta się lekko i przyjemnie. Sławomir Koper przekazuje nam w pigułce wiedzę, jaką powinien posiadać każdy Polak, posługując się przy tym przystępnym językiem. Ponadto poza faktami historycznymi, znajdziemy tu również osobiste życie wymienionych zdrajców, co stanowi równowagę dla ich działalności politycznej oraz sprawia, że wydają nam się bardziej realni, ludzcy niż pamiętamy z lekcji historii. Nie trzeba posiadać ogromnej wiedzy historycznej, ani być jej miłośnikiem, aby dać się porwać książce oraz zrozumieć jej treść. Doskonale prowadzona narracja, błyskotliwe uwagi oraz fragmenty najróżniejszych źródeł, pamiętników i kronik, wzbogacają książkę i czynią ją jeszcze bardziej wartościową.

Sławomir Koper w stworzenie swoistego przeglądu zdrajców narodowych włożył wiele pracy. Świadczy o tym przede wszystkim obszerna bibliografia zamieszczona na końcu książki. Jest to pozycja godna polecenia każdemu, wszak wypada choć w zarysie znać historię własnej ojczyzny oraz najważniejsze osobistości, które miały swój udział w upadku kraju. Książka posiada ogromną wartość historyczną i przekazuje widzę, której poskąpiono nam w szkolnych murach. Przede wszystkim jednak „Wielkich zdrajców” polecić można amatorom historii, którzy będą mogli poznać nowe, zaskakujące fakty z życia znanych postaci historycznych oraz poprzez wyciąganie wniosków, wyrobić sobie własne zdanie na ich temat i zdecydować czy słusznie okrzyknięto ich mianem zdrajców.

Moja ocena to 8/10.

Za udostępnienie egzemplarza do recenzji i możliwość poszerzenia swojej wiedzy historycznej dziękuję portalowi Sztukater.

Książka przeczytana w ramach wyzwań:

Polacy nie gęsi;

Z literą w tle;

Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (+ 2cm).

Pozdrawiam,

1/15/2013
17 Comments

Jodi Picoult, "Pół życia"

KSIĄŻKI

Autor: Jodi Picoult
Tytuł: Pół życia
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Rok wydania: 2012
Liczba stron: 464

Każdy z nas ma swoje pasje, ambicje i cele, które w miarę możliwości stara się realizować. Jednak w tym ferworze łatwo się zatracić, gubiąc po drodze wszystko to, co było dotychczas. W takim wypadku system wartości zmienia się całkowicie, a dawne życie odchodzi w zapomnienie. A jeśli w pewnym momencie zechcesz zawrócić, nigdy nie będziesz tym samym człowiekiem.

„Stałem się mostem pomiędzy światem ludzi i światem zwierząt. Pasowałem do obu i do żadnego nie należałem. Połowa mojego serca została z wilkami, połową mieszkałem z rodziną. Gdybyście nie wiedzieli: do życia potrzebne jest całe.”

Luke Warren nie tylko spełniał swoje marzenia, lecz działał na rzecz czegoś większego. Swoje życie spędził na badaniu zachowań wilków, był ich znawcą, ale czuł się także ich bratem. Był nawet gotów wyrzec się człowieczeństwa, gdyby tylko na zawsze mógł zostać wśród swoich wilczych pobratymców. Lata pracy i poświęcenia opłaciły się – wataha przyjęła Luke’a jak swojego, jednak cena jaką za to zapłacił była ogromna. Wraz z podjęciem decyzji o spędzeniu dwóch lat w kanadyjskich lasach, Luke powoli tracił rodzinę. W jednej chwili jego syn, w wyniku kłótni, na lata wyjeżdża z kraju, by w następnej rozwieść się z żoną. Tylko córka Cara cierpliwie czekała na powrót ojca, a po rozwodzie rodziców bez wahania zamieszkała z Lukiem, by podzielać jego pasję. Pewnej nocy człowiek, który całe życie spędza w dziczy, każdego dnia ocierając się o śmierć, ulega rzeczy tak codziennej, wydawałoby się błahej, jak wypadek samochodowy. W stanie krytycznym trafia do szpitala, gdzie podłączony do respiratora czeka na decyzję najbliższych. Na wieść o sytuacji ojca, po latach nieobecności, wraca Edward, a rozbita rodzina ponownie jednoczy się w małej Sali OIOM-u. Dla bohaterów rozpoczyna się dramatyczna walka, należy bowiem podjąć decyzję o ewentualnej eutanazji. Choć rokowania Luka nie są najlepsze, Cara usilnie wierzy, że ojciec wyzdrowieje, że jedną z wielu rzeczy, których nauczył się od wilków, jest walka o przetrwanie.

„Przetrwanie zwykle zależy od tego, ile jesteś wart. Jeśli ratowanie cię kosztuje stado za dużo czasu i energii, odmawiasz pomocy i dajesz za wygraną. Śmierć nie jest kwestią indywidualnego wyboru. Wszystko sprowadza się do potrzeb rodziny.”

Jodi Picoult w swoich powieściach porusza tematy trudne, kontrowersyjne, wymagające niełatwych decyzji od bohaterów oraz emocjonalnego zaangażowania ze strony czytelnika. W „Pół życia” takim tematem jest eutanazja. Poznajemy rozbitą rodzinę, która ponownie jednoczy się w obliczu tragedii i staje przed najtrudniejszym zadaniem, z jakim komukolwiek z nich przyszło się zmierzyć. To od nich bowiem, a przede wszystkim od pełnoletniego syna Edwarda, zależy to czy Luke przez lata zostanie pogrążony w stanie wegetatywnym, czy też zakończy życie w momencie, w którym aktualnie się znajduje. Czy w ogóle mamy prawo do takich decyzji? A jeśli tak, to czym należy się kierować dokonując wyboru? Autorka doskonale nakreśla ten problem, ukazuje, że nie ma dobrych decyzji, a każda z nich niesie za sobą nieodwracalne konsekwencje.

Należy również wspomnieć o ogromnej pracy, jaką Jodi Picoult wkłada we wszystkie swoje książki. Autorka dokładnie zgłębia każdy z poruszanych przez siebie tematów, skrzętnie wyszukuje szereg informacji, które są niezbędne do stworzenia tak realistycznych historii. „Pół życia” nie stanowi wyjątku – szczegółowe przeanalizowanie powypadkowych urazów głowy, procesów sądowych w sprawach pełnomocnictwa, a przede wszystkim zgłębienie tematu wilczych obyczajów, nadaje powieści realny wydźwięk i tworzy niezapomnianą opowieść. Ponadto, dzięki ciężkiej pracy Jodi Picoult nad wiarygodnością opowiadanych przez siebie historii, „Pół życia” stanowi w mniejszym lub większym stopniu kompendium wiedzy na temat wilków i ich natury. W moim odczuciu to właśnie „wilcze fragmenty” są tym, co nadaje książce oryginalności i sprawia, że chcemy dowiedzieć się więcej na temat tych niezwykłych, niesłusznie okrytych złą sławą, zwierząt. Warto tutaj wspomnieć, że postać Luke’a Warrena nie jest tylko fikcją literacką. Jego pierwowzorem jest Shaun Ellis, angieslki badacz zwierząt, któremu naprawdę udało się przeniknąć do wilczej watahy i stać się jej członkiem. Swoje przeżycia związane z tym doświadczeniem opisał w książce „Żyjący z wilkami”.

Dawno żadna książka tak mną nie wstrząsnęła. „Pół życia” to historia, która zapada w pamięć, nie sposób przestać o niej myśleć tuż po zamknięciu książki. Jodi Picoult bez wątpienia stworzyła powieść nietuzinkową, wzbudzającą szereg emocji, trzymającą w napięciu oraz pełną dramatyzmu od pierwszej do ostatniej strony, a ogromna dojrzałość z jaką autorka odniosła się do opisywanych wydarzeń oraz skrupulatne poznanie opisywanego tematu robią ogromne wrażenie na czytelniku. Doskonałe kreacje bohaterów, wgląd w ich psychikę oraz możliwość poznania całej historii z punktu widzenia każdego z nich, to kolejne atuty najnowszej powieści Jodi Picoult. Zdecydowanie jest to pozycja godna polecenia, nie tylko ze względu na interesującą fabułę, ale również dzięki możliwości poszerzenia swojej wiedzy, jaką niesie za sobą lektura „Pół życia”.

Moja ocena to 10!/10 .

Książka przeczytana w ramach wyzwania:

Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (+2,7cm).

Ściskam,

1/09/2013
27 Comments

Pages

Alfonso Signorini, "Marilyn. Żyć i umrzeć z miłości"

Za możliwość wysłuchania audiobooka dziękuję platformie:

Stos styczniowy #5

Od góry:

Zdjęcia z bliska:

Olga Rudnicka, "Zacisze 13"

Katarzyna Zyskowska - Ignaciak, "Niebieskie migdały"

Książka przeczytana w ramach wyzwań:

Sławomir Koper, "Wielcy zdrajcy. Od Piastów do PRL"

Książka przeczytana w ramach wyzwań:

Jodi Picoult, "Pół życia"

CONTACT ME

SOCIAL MEDIA

LABELS

LUBIMY CZYTAĆ

BLOG ARCHIVE

INSTAGRAM

MEMBERS