Jakiś czas temu, skuszona skrajnie różnymi opiniami i ogólnym zamieszaniem, jakie powstało wokół trylogii E L James, miałam wątpliwą przyjemność zapoznać się z „Pięćdziesięcioma twarzami Greya”.  Cóż, spotkania nie zaliczyłam do udanych, o czym można przeczytać TUTAJ, ale zwykle lubię doprowadzać sprawy do końca, a otaczające mnie zewsząd głosy, że kolejne części są zdecydowanie lepsze sprawiły, iż sięgnęłam po „Ciemniejszą stronę Greya”.  I co się okazało?

W drugiej części, poza zbliżeniami między Aną a Christianem, wkrada się odrobina fabuły.  Za sprawą nowych bohaterów, akcja niekiedy nabiera tempa, atmosfera jest napięta, a czytelnik z uwagą śledzi bieg wydarzeń. Oczywiście nie zabraknie scen erotycznych, ale emocje, które będą im towarzyszyć mają zupełnie inny wydźwięk niż w pierwszej części.  Ana i Christian odkrywają, że łączy ich głębsza relacja niż tylko Pan – Uległa. Oboje starają się walczyć z przeciwnościami, wzajemnie się docierają i próbują stworzyć normalny, zdrowy związek.  Jednak pokonanie trudności, wynikających głownie z mrocznej przeszłości Christiana, przysporzy im wiele problemów.

Sięgnęłam po kolejną część trylogii z nadzieją, że Erika Leonard nauczyła się na błędach „Pięćdziesięciu twarzy Greya” i mimo sukcesu jaki z niewyjaśnionego powodu odniosła książka, nie spoczęła na laurach, szlifując swój warsztat. Niestety już po kilku stronach wewnętrzna bogini siarczystym policzkiem pozbawiła mnie marzeń. I znowu się zaczęło ciągłe przygryzanie wargi przez Anę i marszczenie brwi Christiana, w towarzystwie, a jakże, podświadomości i wewnętrznej bogini.  

W pierwszej części Christiana Greya nie polubiłam zupełnie. Zimny, apodyktyczny mężczyzna, który doskonale zdaje sobie sprawę jaką władzę ma nad kobietami i nie waha się tego wykorzystać. To nie dla mnie, nie znoszę takich osób i zupełnie nie byłam w stanie zrozumieć zachwytu nad jego postacią. „W ciemniejszej stronie Greya” natomiast mamy mniej seksualnego maniaka, a więcej waniliowego Christiana. I choć nie zatracił swoich cech, nadal nad wszystkim sprawuje kontrolę, to taki Grey spodobał mi się znacznie bardziej.  Podobało mi się również, że autorka skupiła się bardziej na jego psychice, kolejne rozdziały przybliżają nam wydarzenia, które ukształtowały Greya, poznajemy w końcu jego mroczny sekret. I skłamałabym, gdybym powiedziała, że nie czytałam tych fragmentów z zapartym tchem.

W tej części również Ana zyskuje,  dając się poznać z innej strony. Wydaje się być dojrzalsza, po części wyzbywa się swojej naiwności, w końcu potrafi przeciwstawić się Greyowi i przeforsować własne zdanie. Właściwie mogłabym ją polubić, gdyby przestała rozmawiać z mieszkającą wewnątrz niej boginią oraz jej sąsiadką – podświadomością.  No i mogłaby również przestać po każdym orgazmie rozpadać się na kawałki, bo w końcu się nie pozbiera.

Mimo ogromnej ilości powtórzeń, wciąż tych samych sformułowań i wielu innych wad, o których wspominałam przy okazji pierwszej części, „Ciemniejsza strona Greya” rzeczywiście jest lepsza.  Bardziej rozbudowana fabuła pozwala się wciągnąć w tę historię, a zakończenie obiecuje jeszcze więcej akcji w kolejnej, ostatniej już, części tej trylogii. Osobom, które czytały „Pięćdziesiąt twarzy Greya” polecam kontynuację. Może nie jest ona wybitna, ani nawet bardzo dobra, ale nie jest też zła – a na pewno lepsza niż jej poprzedniczka. 

Moja ocena to 5/10

Książka przeczytana w ramach wyzwania:

Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (+ 3,2cm)

Pozdrawiam,

M.

Na wstępie, bez bicia się przyznaję, że jestem fanką romansów historycznych. Może to wstyd, może nie wypada się do tego tak zuchwale przyznawać, ale tak – lubię czasem przeczytać coś niezobowiązującego, z prostą fabułą i pięknym tłem historycznym. „Skandalista” zwabił mnie do siebie przepiękną okładką i obiecującym tytułem. Zachętą były również liczne pozytywne opinie, jakie słyszałam na temat książki Nicoli Cornick. Wystarczyło jedno przeczytane zdanie i natychmiast znalazłam się w XIX – wiecznym Londynie, gdzie otoczona pięknymi strojami i sztywną etykietą przyglądałam się życiu bohaterów. 

Catherine Fenton to dama z dobrego domu, której nie wypada patrzeć na innego mężczyznę, kiedy przechodzi obok niego, gdyż takie spojrzenie ktoś impertynencki i nieokrzesany może wziąć za znak.[1] Choć panna Fenton nie pochodzi z arystokratycznej rodziny, a jest jedynie córką nababa, to fundusz powierniczy, jaki zostawił jej dziadek, czyni z niej dobrą partię dla potencjalnego męża. Niestety wbrew własnej woli została zaręczona z chytrym i przebiegłym Algernonem Withersem, wspólnikiem ojca Catherine. Sprawa jeszcze bardziej się komplikuje kiedy na swojej drodze spotyka lorda Bena Hawksmoora, tytułowego Skandalistę. Jest to bezwzględny łowca fortun, słynie ze swojej nieustannej gonitwy za bogactwem, często pokazuje się w towarzystwie kurtyzan, a przy tym jest oczywiście nieziemsko przystojny. Nic więc dziwnego, że i serce młodej, niewinnej panny Fenton zabiło szybciej na widok znanego awanturnika. Okoliczności w jakich ta dwójka spotyka się po raz pierwszy, każą Hawksmoorowi myśleć, że ma do czynienia ze zwykłą kurtyzaną. Jego przypuszczenia potwierdza towarzyszący Catherine Withers, który zwraca się do przyszłej żony po imieniu, okazując jej tym samym brak szacunku. To spotkanie daje początek kolejnym wydarzeniom i wciąga niczego nieświadomą Catherine w wiele sytuacji, w których dama z dobrego domu nigdy nie powinna się znaleźć. 

Bardzo polubiłam Catherine Fenton. Choć z początku daje się poznać jako młoda, dobrze wychowana panienka, sztywno trzymająca się zasad, to czytelnik szybko przekona się, że ta kobieta ma w sobie ikrę i niełatwo nią manipulować. Swoim niepokornym charakterkiem zaskarbiła sobie moją sympatię i cieszyłam się razem z nią, kiedy trafną uwagą, udało jej się zbić kogoś z pantałyku. Tuż obok mamy przystojnego uwodziciela Bena Hawksmoora. Mogłoby się wydawać, że jest to postać, która swoim postępowaniem będzie irytować, jednak Nicola Cornick doskonale wykreowała mężczyznę, który jest urzeczywistnieniem marzeń niejednej kobiety. Niezwykły urok osobisty hrabiego widoczny jest w każdej jego wypowiedzi, czytając nietrudno zrozumieć, dlaczego zawsze otoczony był oczarowanymi nim do głębi kobietami. 

Poza doskonale nakreślonym wątkiem miłosnym, „Skandalista” zawiera również sieć skrzętnie uknutych intryg, rodzinnych tajemnic i oszustw, które stanowią dopełnienie romansowej historii. Wartka akcja sprawia, że nie sposób się przy tej książce nudzić. Ponadto, swoim nienagannym stylem, autorka zręcznie wprowadza nas w realia XIX – wiecznego Londynu. Język powieści jest prosty, choć stylizowany na ówczesne czasy, jednak brak zbędnej przesady w wypowiedziach bohaterów nie utrudnia czytania i pozwala czytelnikowi na całkowite odprężenie się przy lekturze. 

Niezwykle lekkie pióro Nicoli Cornick sprawia, że „Skandalistę” pochłania się w ciągu zaledwie kilku godzin. Książka ta na pewno nie zaspokoi ambicji wymagającego czytelnika, ale nie takie jest przecież jej zadanie. Romans historyczny z założenia ma odprężyć i dać chwilę wytchnienia przy niewymagającej fabule. I w tej roli, „Skandalista” spisuje się doskonale! Z czystym sumieniem mogę polecić książkę Nicoli Cornick, każdemu, kto wie, czego oczekiwać po tego typu literaturze. Jeśli więc chcecie się zrelaksować po ciężkim dniu, zachęcam do lektury „Skandalisty”. Nie znajdziecie w nim miejsca na nudę, a doskonale skonstruowana fabuła zapewni kilka przyjemnie spędzonych godzin. 

Ocena: 7/10

Twórczość Emily Giffin nie jest mi specjalnie bliska. Dotąd czytałam tylko jedną jej książkę, która  nie zrobiła na mnie piorunującego wrażenia, choć muszę przyznać, że „Pożyczonego narzeczonego”, bo o nim mowa, czytało się szybko i naprawdę przyjemnie spędziłam czas podczas lektury. Zdążyłam się zorientować, że autorka ma dar lekkiego pisania i z pozornie zwykłego czytadła i banalnej historii, potrafi stworzyć ciekawą i wciągającą powieść. Ogromne było moje zaskoczenie, kiedy w prezencie urodzinowym otrzymałam najnowsze dzieło Giffin – „Pewnego dnia”, a ponieważ książka swoją tematyką odbiegała od pozostałych powieści autorki,  byłam ogromnie ciekawa co takiego kryje się na stronach tejże. 

Powieść porusza bardzo trudną tematykę. Fabuła oscyluje wokół niechcianej ciąży oraz adopcji. Narracja prowadzona jest z dwóch perspektyw – nastoletniej Kirby i dorosłej Marianne. Pozornie kobiety dzieli wszystko: wiek, status majątkowy, życiowe cele, miejsce zamieszkania. Ich drogi pewnie nigdy by się nie przecięły, gdyby nie fakt, że Kirby jest córką Marianne i pewnego dnia postanawia odnaleźć swoją biologiczną matkę. Odtąd życie każdej z nich diametralnie się zmienia, a dzięki sprawnie poprowadzonej narracji, czytelnik ma szansę dowiedzieć się, jak obie kobiety odnajdują się w nowej sytuacji. Dla Marianne zmierzenie się z przeszłością nie jest łatwe z wielu powodów, ale przede wszystkim dlatego, że tak naprawdę nikt nie wiedział o jej ciąży, a decyzję o oddaniu dziecka do adopcji podjęła bez porozumienia z biologicznym ojcem. Ani on, ani obecny partner Marianne, ani nawet jej ojciec – żadna z tych osób nie ma pojęcia o istnieniu nastolatki. Przez cały czas trwania powieści, czytelnik obserwuje jak obie kobiety wzajemnie się docierają, szukają wspólnego języka i starają się nawiązać nić porozumienia, mimo dzielących je różnic i bolesnych faktów z przeszłości.

Bardzo podobała mi się kreacja głównych bohaterek. Emily Giffin doskonale się spisała tworząc tak różniące się od siebie postacie. Marianne to dorosła, wpływowa kobieta, która ceni sobie wygodę i życiowy komfort, natomiast Kirby to zbuntowana nastolatka, nie zależy jej na wykształceniu, a jedyną jej pasją jest gra na perkusji. Ponadto Kirby czuje się obca we własnym domu, ma świadomość, że jest adoptowana i przez to bywa zazdrosna o sukcesy przyrodniej siostry. Problemy, z którymi boryka się nastolatka zostały doskonale nakreślone, Giffin pokazała swój talent i tchnęła życie w swoich bohaterów, tworząc ich tak realnymi, jak gdyby żyli naprawdę. W powieści często pojawia się retrospekcja, Marianne wraca do swoich wspomnień z młodości, również do czasu, kiedy Kirby została poczęta. Ten zabieg pozwala lepiej poznać motywy, jakie kierowały bohaterką i zrozumieć uczucia towarzyszące jej na kolejnych stronach „Pewnego dnia”. Choć tematyka niewątpliwie nie należy do lekkich i przyjemnych, to całość pisana jest prostym, przystępnym językiem, dzięki któremu bez problemu odnajdziemy się w fabule. Mimo tego, że akcja nie obfituje w nagłe zwroty, to w książce nie ma miejsca na nudę, czyta się ją bardzo szybko, z niecierpliwością oczekując finału wydarzeń. Zakończenie jest otwarte, pewne sprawy nie zostają powiedziane wprost, dzięki czemu czytelnik ma szansę na snucie własnych domysłów i pokierowanie losami Marianne i Kirby tak, jak sam by tego chciał. 

Jest jednak rzecz, która zaprzątała mi głowę podczas czytania powieści. W Podziękowaniu możemy przeczytać, że autorka zdecydowała się nie poprawiać błędu wynikającego z wieku Kirby. Ujęte to zostało tak:

Otóż, ja czytałam „Pewnego dnia” już w 2013 roku, a sprawa nadal mi się nie zgadza. Z dalszej części książki dowiadujemy się, że Kirby urodziła się 1 kwietnia 1996 roku, więc jej osiemnastka przypada dopiero na 2014 rok, a nie tak, jak wyjaśniła autorka – na 2013. Nie jest to istotny fakt, niemniej jednak nie potrafię zrozumieć, dlaczego mimo wytłumaczenia się z tego błędu, sprawa nadal się nie zgadza. 

Nie będzie przesadą, jeśli powiem, że „Pewnego dnia” to fantastyczna powieść, która dotyka ludzkich problemów, a przy tym jest pełna ciepła i podnosi na duchu. Historia Kirby i Marianne nie jest odosobnionym przypadkiem, w prawdziwym życiu borykamy się z podobnymi problemami, a należy pamiętać, że poza głównym wątkiem adopcji, znajdzie się tutaj również miejsce na te bardziej codziennie problemy. Czyta się ją szybko, a talent Emily Giffin widoczny jest na każdej stronie. „Pewnego dnia” to doskonale napisana proza, naładowana emocjami oraz momentami pełnymi wzruszeń.

Gorąco polecam. 

Moja ocena to 9/10

Książka przeczytana w ramach wyzwań:

Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (+ 3,5cm);

Z półki.

Pozdrawiam,

M.

Wydawałoby się, że nie ma dziś literackiego amatora, który nie czytałby słynnej Jeżycjady Małgorzaty Musierowicz, bowiem jest to autorka wielu poczytnych powieści dla dzieci i młodzieży, która zyskała sobie ogromną sympatię czytelników rozsianych po różnych zakątkach kraju. A jednak, ze wstydem (i żalem!) muszę przyznać, że moje dzieciństwo było uboższe o tę serię. Dziś, kiedy z tęsknotą patrzę w przeszłość, postanowiłam przypomnieć sobie smak dzieciństwa i poznać rodzinę Żaków, zaczynając od początku, czyli od „Szóstej klepki”. 

W domku przy ul. Słowackiego mieszka całkiem spora rodzina. W jednym pokoju przebywa jej głowa, czyli tata Żaczek – niespełniony fizyk wraz ze swoją małżonką – artystką. Tuż obok, pokój dzielą dwie siostry Żakówne – Julia, która zamiłowanie do sztuki najpewniej odziedziczyła po matce i Celestyna, przez domowników nazywana Cielęcinką. W tak nieprzeciętnej rodzinie to właśnie na nią spadają wszystkie obowiązki gospodyni, takie jak gotowane, sprzątanie i zmywanie. W domu mieszkają również ciocia Wiesia i jej synek Bobcio oraz dziadek, najstarszy przedstawiciel rodu, który "ze wszystkich łakoci najbardziej lubi boczek". Fabuła oscyluje głównie wokół Cesi, mało popularnej uczennicy liceum, która brak zainteresowania swoją osobą tłumaczy zbyt grubymi łydkami. Jak to zwykle bywa, kompleksy przysłaniają jej rzeczywistość, a Cesia nie zdaje sobie sprawy, że ktoś czeka na nią tuż za rogiem…

Wielkie ukłony w stronę autorki za stworzenie tak fantastycznej książki! Choć wydawałoby się, że historia dość banalna, raczej przewidywalna i napisana według utartego schematu to jednak na stronach „Szóstej klepki” kryje się znacznie więcej. Od samego początku czuć niesamowicie rodzinną i ciepłą atmosferę jaka panuje w rodzinie Żaków, którzy jako bohaterowie zostali fantastycznie wykreowani. Tak barwnych postaci chyba nigdzie nie widziałam, no może tylko w „Tangu” Sławomira Mrożka. Każdy z mieszkańców żółtego domku jest inny i niezwykle sympatyczny. Co więcej – wszyscy mają swoje wady i zalety, nie są wyidealizowani, a niekiedy wręcz odwrotnie, jednak ich mankamenty stają się obiektem żartów przy rodzinnym stole, co czyni książkę jeszcze zabawniejszą. Nie sposób ocenić, który z bohaterów podobał mi się najbardziej, ale trzeba przyznać, że mały Bobcio skradł moje serce od razu, a następnie utwierdził mnie w tym przekonaniu malując swoje oryginalne wielkanocne pisanki. 

Z drugiej strony najmniej podobała mi się Cesia – choć dziewczyna sympatyczna, pomocna i chętna do pracy, to w tym wszystkim taka niemrawa, wiecznie nieszczęśliwa i nie potrafiąca walczyć o siebie. Bardzo blado wypadła na tle całej swojej rodziny, zupełnie zabrakło jej charakteru i werwy. Ot, taka właśnie Cielęcinka. 

Z każdej strony „Szóstej klepki” bije humor, wiele razy podczas czytania śmiałam się sama do siebie, co rusz powracając do dialogów, które wywoływały ten stan. Czytając perypetie oryginalnej rodziny Żaków, aż chce się samemu przynależeć do tej wspólnoty. Momentami żałowałam, że nie mogę się przenieść do Poznania z lat siedemdziesiątych, gdzie nie ma miejsca na laptopy, iPody i tablety , a z radia zamiast Lady Gagi, słychać Czesława Niemena. To ciepło domowego ogniska, okraszone ogromną dawką humoru, nadaje „Szóstej klepce” niepowtarzalny klimat. Jedynym czego żałuje jest to, że nie poznałam Jeżycjady wcześniej, bo jestem pewna, że jest to jedna z tych serii, które każde dziecko powinno przeczytać. Książka niewątpliwie ukazuje wspaniałe wartości, szczególnie w dobie wszechobecnych wampirów i zombie.

Jeśli jeszcze nie znacie Jeżycjady, to naprawdę warto naprawić ten błąd! Małgorzata Musierowicz gwarantuje doskonale spędzony czas, na przemian bawiąc i wzruszając swoich czytelników. Ja z wielką przyjemnością zagłębię się w dalsze losy nietuzinkowej rodziny Żaków i mam nadzieję, że będę bawiła się równie przednio, co podczas lektury „Szóstej klepki”. I jestem prawie pewna, że prędzej czy później do niej wrócę. Naprawdę gorąco polecam.

Moja ocena to 8/10

Książka przeczytana w ramach wyzwań: 

Polacy nie gęsi;

Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (+ 1cm);
Czas na Jeżycjadę.

Pozdrawiam,

M.