marca 2013 - Sezon Literacki - blog i vlog o książkach

Stos marcowy #7

3/30/2013
61 Comments

Przegląd prasy: PAPERmint LUTY/MARZEC 2013

PAPERmint, magazyn o książkach

Od dawna szukałam magazynu, który w dużej mierze traktowałby o książkach. Wiem o Nowej Fantastyce, jednak fantastyka to nie jest do końca mój gatunek, więc szukałam dalej, do skutku. I tym sposobem w moje ręce trafił Papermint, z opisu którego wynika, że jest to jedyny magazyn lansujący modę na czytanie. I rzeczywiście – na polskim rynku próżno szukać czegoś więcej. Może nie do końca o lansowanie mody mi chodziło, ale jak się nie ma co się lubi… Kupiłam, przeczytałam, a teraz chciałam się z kimś podzielić moimi wrażeniami. Sorry, ale padło na Was!

Okładka najnowszego numeru mocno rzuca się w oczy i przykuwa uwagę potencjalnego kupca. A to za sprawą znanej polskiej pisarki i jej fantastycznych rudych włosów. Jeśli ktoś nie wie o kogo chodzi, to nic nie szkodzi, bo wystarczy jeszcze jeden rzut oka na okładkę i już wiemy, że mowa o Katarzynie Enerlich. W środku znajdziemy dosyć obszerny wywiad z pisarką, przeprowadzony przez Artura Cieślara, reportażystę, podróżnika, współtwórcę takich magazynów jak choćby omawiany przeze mnie Papermint czy Zwierciadło i Elle. Sam wywiad moim zdaniem jest godny uwagi i tych kilkunastu minut, które poświęcimy na czytanie. Widać, że przeprowadzany był w sympatycznej atmosferze, bez sztywnych zasad i sztucznych pytań. Rozmowa jest o tyle ciekawa, że nie oscyluje tylko wokół twórczości pani Enerlich, ale mówi również o sprawach codziennych, o czytelnikach oraz o mężczyznach czytających kobiecą literaturę. Wywiad uzupełniają fotografie pisarki w pięknym, zimowym otoczeniu.

Kolejnym artykułem, który moim zdaniem zasługuje na uwagę, jest tekst Anny Godzińskiej, o fantastycznym tytule, który od razu mnie urzekł: Milena, którą kochał Franz Kafka. Pani Godzińska przybliżyła sylwetkę kobiety, która była największą miłością pisarza. To właśnie do niej pisane były słynne Listy do Mileny, które dziś zaliczyć można do kanonu epistolografii.

Na łamach marcowego Papermint, znajdziemy również obszerny artykuł dotyczący Lewisa Carrolla. Uwaga skupiona jest nie tyle wokół twórczości autora Alicji w Krainie Czarów, co wokół jego dokonań z innych dziedzin, takich jak fotografia czy matematyka. Tutaj przeczytać można wiele naprawdę zaskakujących informacji dotyczących słynnego angielskiego pisarza.

Andrzej Krempa, redaktor naczelny portalu Granice.pl, w swoim felietonie zastanawia się Gdzie jest czytelnik i bez pardonu krytykuje tezę pewnego dziennikarza, a zarazem pisarza, jakoby Internet zabijał literaturę.

Warto również wspomnieć o wywiadzie z Romanem Praszyńskim, autorem Córki Wokulskiego. Pisarz odpowiada na pytania, co skłoniło go do napisania własnej wersji Lalki B. Prusa. Zaskoczeni? Mnie R. Praszyński bardzo zaintrygował, a za książką chętnie się rozejrzę.

Ostatnie strony poświęcone zostały nowo otwartemu działowi Oto Debiut, mający na celu promowanie młodych artystów, którzy jeszcze nie mieli szansy by zaistnieć. Bohaterką pierwszej części cyklu jest Martyna Gart, młoda dziewczyna rozwijająca swoją malarską pasję.

Fakt faktem, najważniejsza jest treść, jednak od zakupu Papermint odstrasza krzycząca z okładki cena. No dobra, może 9,90 zł raz na miesiąc to nie jest taki znowu wielki wydatek, ale jednak za tę cenę mamy prawo oczekiwać czegoś więcej niż 80 stron na średniej jakości papierze. Inna sprawa, że stara cena wynosiła 6,99 zł i gdyby taka została do tej pory, byłabym bardziej skłonna biegać co miesiąc do empiku po najnowszy numer tego magazynu. Wydanie nie zwala z nóg, a z treścią jak to zwykle bywa – niektóre artykuły trafiają w nasz gust, inne już mniej, ale trzeba przyznać, że są na naprawdę niezłym poziomie. Nie chcę sobie wyrabiać opinii na jednym numerze (tym bardziej, że wielkiego wyboru na półkach z prasą nie ma), dlatego następnym razem przed zakupem, przekartkuję sobie miesięcznik w poszukiwaniu interesujących mnie artykułów, a jeśli takowe znajdę to co mi tam, szarpnę się i kupię!

Znacie jakieś czasopisma o podobnej tematyce? Sięgacie po tego rodzaju prasę?

Pozdrawiam,

3/26/2013
17 Comments

TOP 10: Najważniejsze nieprzeczytane książki

KSIĄŻKI

3/12/2013
34 Comments

Markus Zusak, "Złodziejka książek"

KSIĄŻKI

Autor: Markus Zusak
Tytuł: Złodziejka ksiązek
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Rok wydania: 2008
Liczba stron: 495

W pewnym momencie, gdzieś pod koniec książki, Liesel zapytała: „Po co są słowa? Świat bez słów wyglądałby inaczej.”[1] Otóż to. Po co są słowa, jeśli nie można nimi wyrazić kłębiących się wewnątrz nas uczuć? Siedzę z rozdartym na pół sercem, na wspomnienie historii Złodziejki książek łzy napływają mi do oczu, a słowa nadal nie przychodzą. Nie i już. Tylko pustka. I kołaczące się w głowie imiona: Liesel. Rudy. Hans. Rosa. Max. Zostaną tam na zawsze.

Jest rok 1939, kiedy dziesięcioletnia Liesel Meminger trafia do rodziny zastępczej, do Hansa i Rosy Hubermannów. Jedyną ostoją, która w pierwszych dniach pozwala przetrwać dziewczynce jest skradziona na cmentarzu książka „Podręcznik grabarza”. Liesel ukradła ją wtedy, kiedy po raz pierwszy spotkała Śmierć. Przyłapała ją na gorącym uczynku, niosącą w ramionach duszę jej braciszka. „Jeśli chcecie to sobie wyobrazić, pomyślcie o niezręcznej ciszy. O strzępkach, kawałeczkach nadpływającej desperacji, utopionej w pociągu.”[2] Później zaprzyjaźniła się z Papą i z Rudym. Był też Max i książki, które ukradła. Liesel, złodziejka książek.

Życie Liesel mogłoby toczyć się normalnym torem, przypominać losy każdego dziecka. Gdyby nie czyhająca za rogiem wojna niosąca strach, ból i… Śmierć. Bo to właśnie ta ostatnia, jako narrator, opowiada historię Złodziejki książek. To ona towarzyszy dziewczynce w najważniejszych chwilach jej życia, wydaje się, że to śmierć zna Liesel najlepiej. A ta mała niemiecka dziewczynka to postać fascynująca, skomplikowana. Dobra, ale nie bez wad. Przeklina, kradnie, a kiedy trzeba potrafi sprać chłopaka na kwaśne jabłko. Ale potrafi też schować w piwnicy Żyda, ratując mu życie. Cudowny jest również Papa, Akordeonista z Himmelstrasse. Rosa, choć z pozoru zimna i okrutna, kocha swoją rodzinę ponad wszystko. Są tacy naturalni, tacy prawdziwi.

Nie ulega wątpliwości, że tematyka książki dotyka II wojny światowej, jednak nie znajdziemy jej tutaj bezpośrednio. W jej imieniu, niczym posłaniec, przemawia Śmierć.

„Powiadają, że wojna jest najlepszą przyjaciółką śmierci. Ja mam inne zdanie na ten temat. Dla mnie wojna jest jak nowy szef, który oczekuje niemożliwego. Stoi ci nad głową i powtarza do znudzenia: "Zrób to, zrób to". Więc pracujesz coraz ciężej. Robisz, co ci każą. Ale szef nigdy ci nie dziękuje. Żąda coraz większych wysiłków.”[3]

Mimo że Śmierć jest narratorem, to jest to opowieść przede wszystkim o ludziach. Nie o wojnie, a o ludziach właśnie. O przyjaźni, miłości, poświęceniu, strachu i bólu. O tym, co czuje dziewczynka, której rodzice chowają w piwnicy Żyda. O tym, co czuje Żyd, który od wielu dni nie widział nieba. O tym, co czuje matka, kiedy jej syn ginie w imię Fuhrera. I wreszcie o tym, co czuje Śmierć zabierając duszę na zawsze. Ale ważna jest również symbolika. „Mein Kampf” rozdzierana przez Żyda w zimnej piwnicy, kiedy toczył własną walkę – o życie. Kolory, w jakich Śmierć widzi Liesel: biały, czarny i czerwony. Jak barwy swastyki. Takich drobnych, ale niezwykle znaczących elementów na stronach „Złodziejki książek” jest wiele i to czyni ją niepowtarzalną, wyjątkową. Piękną.

Nigdy nie spotkałam tak cudownego języka. Mimo że prosty, bez trudu dający się zrozumieć każdemu, to przy tym taki barwny, taki niezwykły. Metafory widoczne w każdym miejscu, zdania oddziałujące na człowieka w ogromny sposób, słowa, które budzą cały wachlarz emocji. Skoro już o słowach mowa, to właśnie one odegrają tu największą rolę. „Po co są słowa?” Ja mam odpowiedź – gdyby nie słowa, historia Złodziejki książek nigdy nie zostałaby opowiedziana. Chcecie więcej? Markus Zusak stworzył powieść, która rozdziera serce, unikając patosu. Proste słowa, starannie dobrane do sytuacji i miejsca. Historia, która sama w sobie jest tragiczna, nie potrzebuje niczego więcej. To właśnie ta prostota buduje klimat, który wkrada się w zakamarki duszy i serca i rozdziera je na kawałki. To przyjaźń dwójki dzieciaków, gra na akordeonie i książki czytane w schronie, kiedy bomby spadają na głowy.

O „Złodziejce książek” mogłabym powiedzieć naprawdę wiele, ale ta książka wywołuje tyle emocji, że nie sposób o nich napisać. To po prostu trzeba przeczytać obowiązkowo, przez duże O. Teraz, kiedy Śmierć opowiedziała mi tę historię, nie wyobrażam sobie, że mogłabym jej nie znać, że mogłabym nie wiedzieć kim jest Liesel Meminger i dlaczego została złodziejką książek. Zachęcać nie będę, bo nie ma takiej potrzeby. Nie ma nad czym się zastanawiać. Jeśli się nie zna powieści Markusa Zusaka jest się uboższym o tę historię, uboższym o emocje, jakie wywołuje. A ta bieda krzyczy i nie daje się niczym uciszyć.

Moja ocena to 10!/10 i żałuję, że nie mogę dać więcej.

[1] - Zusak Markus, Złodziejka książek, Nasza Księgarnia, Warszawa 2008, ISBN:978-83-10-11358-0, s. 471

[2] - Zusak Markus, Złodziejka książek, Nasza Księgarnia, Warszawa 2008, ISBN:978-83-10-11358-0, s.25

[3] - Zusak Markus, Złodziejka książek, Nasza Księgarnia, Warszawa 2008, ISBN:978-83-10-11358-0, s. 285

Książka przeczytana w ramach wyzwania:

Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (+ 4cm).

Pozdrawiam,