kwietnia 2013 - Sezon Literacki - blog i vlog o książkach

Podsumowanie miesiąca - Kwiecień 2013

4/30/2013
24 Comments

Olga Rudnicka, "Cichy wielbiciel"

Olga Rudnicka, "Cichy wielbiciel"
Prószyński i S-ka, Warszawa 2012
440 stron

Która kobieta nie marzy skrycie o cichym wielbicielu, który będzie jej wysyłał kwiaty, pisał miłosne listy i adorował na każdym kroku? Przecież miło byłoby pewnego dnia otworzyć drzwi i ujrzeć kuriera z bukietem czerwonych róż, bez nadawcy na bileciku. Albo dostać niewinnego smsa od nieznanego numeru, od mężczyzny zachwyconego naszą urodą, charakterem, czymkolwiek, co zrobiło na nim wrażenie. Raz, potem drugi i trzeci. I te zazdrosne spojrzenia koleżanek, bo to przecież takie romantyczne! Tak, do czasu… O tym, że granica między uwielbieniem a nękaniem jest naprawdę cienka, przekonała się Julia Rogacka, bohaterka książki Olgi Rudnickiej. Ta fikcyjna postać, padła ofiarą jak najbardziej rzeczywistego problemu. Stalking jest dziś zjawiskiem powszechnym, choć dopiero od niedawna karalnym.

Bohaterka to młoda, atrakcyjna kobieta. Jej życie toczy się zwyczajnym torem, ma pracę w salonie komórkowym, ma przyjaciół, chłopaka i kochających rodziców. Julia jest szczęśliwa. No, może wolałaby, żeby Paweł nie wyjeżdżał ciągle w delegacje i, żeby mama nie dzwoniła do niej sto razy dziennie. Kiedy pewnego dnia, do salonu, w którym pracuje przychodzi kurier z bukietem róż, nie podejrzewa, że od tej chwili każdy dzień będzie jak niekończący się koszmar. Coraz więcej kwiatów bez nadawcy, głuche telefony na służbowy telefon, którego przecież nie można wyłączyć, smsy z wyznaniami miłości. To jeszcze nie zbrodnia, jakiś zakochany facet oszalał na punkcie Julii, trzeba się cieszyć i umówić się z nim na kawę. Tak mówi rozbawiona policja, kiedy bohaterka zgłasza nękanie na komisariacie. Tytułowy cichy wielbiciel posuwa się o krok dalej, zaczyna posyłać prezenty. Tylko, że to nie są przypadkowo wybrane przedmioty, a takie, nad których kupnem zastanawiała się Julia. Książka, o którą pytała w empiku, bluzka, którą przymierzała w sklepie… Ale to ciągle nie wszystko. Stalker zdobył prywatny numer dziewczyny, jej adres, adres rodziców. Wydzwania kilkadziesiąt razy dziennie, pisze smsy, w których zapewnia, że nigdy się od niego nie uwolni, nie ujawniając przy tym swojej tożsamości. Momentami skóra zaczyna cierpnąć. Julia z dnia na dzień staje się cieniem samej siebie. Ciągły strach, świadomość, że ktoś zna każdy jej krok, a przy tym niezrozumienie ze strony najbliższych, którzy nie mają pojęcia, co przeżywa dziewczyna. Jest niszczona psychicznie, a stalker tylko czeka, aż w końcu zostanie sama, a on będzie jedynym, który ją uratuje. Który będzie przy niej zawsze i już nigdy jej nie opuści.

Muszę przyznać, że nie tego się spodziewałam. Olga Rudnicka znana jest ze swojego humoru, który przelewa na karty swoich powieści. Cichy wielbiciel nie ma w sobie nic zabawnego. To przerażająca historia o prześladowcy, który nie przyjmuje odrzucenia. Dla niego nie liczy się treść, a sam kontakt. Fakt, że Julia w końcu się złamała i odpisała, nawet jeśli to było Odwal się, psycholu!, jest dla niego tylko potwierdzeniem tego, że uporczywe działania odnoszą skutek. Nawiązał kontakt, teraz trzeba zrobić wszystko, żeby go nie stracić. Rudnicka zwróciła uwagę na temat, o którym w Polsce wiele się nie mówiło. Dokładnie odwzorowuje schemat działania stalkera, zwracając przy tym szczególną uwagę na spustoszenia jakie sieje w życiu swojej ofiary. Doskonała analiza psychologiczna nie tylko głównej bohaterki, ale również jej przyjaciół i bliskich, jeszcze bardziej otwiera oczy, przeraża. Cichy wielbiciel kryje historię, która może przytrafić się każdemu. Przypadkowe spotkanie na ulicy, dla nas bez znaczenia, dla tej drugiej osoby może okazać się początkiem obsesji. Z każdą kolejną stroną włos jeży się na głowie, a mimo to książki nie da się odłożyć. Czytelnik wsiąka w przeżycia bohaterów tak mocno, że niemal czuje, jakby sam brał w tym udział. Bez problemu identyfikuje się z każdym z nich. Bardzo istotne było również ukazanie zdarzeń w długim okresie czasu. Unaocznienie czytelnikowi, że stalker nie działa chwilowo, a ze swoich długotrwałych zachowań łatwo nie zrezygnuje. Olga Rudnicka ma niezaprzeczalny talent pisarski, porywa, zaskakuje, a przy tym absolutnie nie męczy swoim stylem. Nie spodziewałam się, że ta historia wywrze na mnie takie wrażenie, zapadnie w pamięć i nie da o sobie zapomnieć. A przy tym będzie tak rzeczywista i współczesna.

Bez wahania dałam Cichemu wielbicielowi najwyższą ocenę i dołączyłam go do grona ulubionych książek. Pozycja godna polecenia naprawdę każdemu, bez względu na płeć i wiek. To po prostu trzeba przeczytać, choćby po to, aby uświadomić sobie powagę takiej, pozornie niewinnej sytuacji, która często zamiast współczucia, niesie ze sobą pobłażliwe spojrzenia. Bo przecież to romantyczne. Nie ma już wspaniałych facetów. Prawdziwych romantyków...[1]

10/10

[1]: Rudnicka Olga, Cichy wielbiciel, Prószyński i S-ka, Warszawa 2012, s. 78

Książka przeczytana w ramach wyzwania:

Polacy nie gęsi.

Pozdrawiam,
M.

4/28/2013
32 Comments

Margaret Dilloway, "Sztuka uprawiania róż z kolcami"

KSIĄŻKI

Margaret Dilloway, "Sztuka uprawiania róż z kolcami"
Wydawnictwo M, Kraków 2012
s. 440

Powieści obyczajowe to gatunek, po który zawsze chętnie sięgam. Bohaterowie, z którymi mogę się utożsamić oraz prawdopodobne historie, czyhające na zwykłych, szarych ludzi, przemawiają do mnie o wiele bardziej niż świat magii, wampirów czy zombie. Z wielką chęcią oraz pewnymi oczekiwaniami rozpoczęłam lekturę Sztuki uprawiania róż z kolcami.

Galilee Garner to na pozór bardzo przeciętna nauczycielka biologii w prywatnej szkole katolickiej. Na pozór – bo charakteryzują ją dwie rzeczy. Po pierwsze Gal od dzieciństwa przewlekle choruje na nerki, od lat czeka na przeszczep, a konieczność dializowania co drugi dzień, uczyniła z niej zrzędliwą, ponurą kobietę, bez narzeczonego i bez perspektyw na ułożenie sobie życia osobistego. W opozycji do nieprzyjemnej skorupy, jaką otacza się Gal stoi niecodzienne hobby, któremu poświęca cały swój wolny czas. Pasją bohaterki jest hodowla róż, delikatnych, pachnących, o aksamitnych płatkach. Krzyżowanie ich, tworzenie własnych gatunków oraz całoroczna opieka, jakiej wymagają, nie pozostawiają miejsca na nic więcej. Niespodziewanie jednak w domu Gal pojawia się siostrzenica Riley, której matka wyjechała do Azji, zostawiając nastolatkę pod opieką siostry. Trudne dzieciństwo dziewczynki silnie wpłynęło na jej osobowość, sprawiło, że cierpi na brak poczucia bezpieczeństwa i przekonanie, że nikomu nie jest potrzebna. Jak Gal odnajdzie się w tej sytuacji? Czy będzie w stanie wykrzesać z siebie matczyne uczucie i mimo poważnych problemów zdrowotnych, zaopiekować się nastolatką?

Margaret Dilloway poradziła sobie celująco z kreacją głównych bohaterów. Upodobniła Gal do róży otoczonej kolcami, nie dającej się do siebie zanadto zbliżyć. Choroba wywarła ogromny wpływ na całe jej życie, mimo to bohaterka jest żywiołową postacią, jeździ po całym kraju na wystawy róż, z oddaniem wykonuje pracę nauczycielki, przygotowując uczniów do olimpiady. Do tego dochodzi sprawa przeszczepu. Gal ciągle spychana jest na sam koniec kolejki, co dzień po dniu odbiera jej nadzieję na normalne życie. Trudno się dziwić, że stała się tak zamknięta w sobie i nawet swoją najlepszą przyjaciółkę Darę, trzyma na dystans. I nagle jej świat ponownie zostaje zachwiany. Niespodziewanie w życie Gal wkracza Riley z własnymi, nastoletnimi problemami i poczuciem odrzucenia. Obie bohaterki czują się samotne, potrzebują opieki i oparcia. Zdane są tylko na siebie, a przed nimi trudna droga do odnalezienia nici porozumienia i nawiązania ciepłej, rodzinnej relacji.

Sztuka uprawiania róż z kolcami to bardzo wartościowa pozycja, niosąca przekaz, aby nie poddawać się chorobie, znaleźć pasję, która odciągnie nasze myśli od złego stanu zdrowia. Aby mieć coś, a może kogoś, dla kogo warto walczyć do końca. Poza przejmującą historią, kryjącą w sobie zarówno przyjaźń, pasję, ciepło, jak i ból, cierpienie i rozczarowanie, jest to mini poradnik dotyczący hodowli róż. Na stronach tej powieści znajdziemy krótkie notatki ze wskazówkami, jak należy dbać o te kwiaty w kolejnych miesiącach roku. Kolejnym walorem Sztuki uprawiania róż z kolcami jest przystępny język. Mimo trudnego tematu, jaki został podjęty (choroba nerek oraz hodowla róż), nie znajdziemy tutaj trudnych w odbiorze naukowych terminów, niezrozumiałych dla laika. Treść jest klarowna, a historia porywa czytelnika od pierwszych zdań.

Sięgając po tę książkę zdążyłam przeczytać kilka pozytywnych opinii na jej temat. Z tego względu miałam pewne oczekiwania, liczyłam, że ta historia i mnie zachwyci. I tak rzeczywiście się stało. W powieści M. Dilloway odnalazłam ciepło, pasję, przyjaźń, ale przede wszystkim przekonałam się, że w życiu nie należy się poddawać walkowerem, mimo przeciwności losu, należy brać z niego jak najwięcej. Gorąco polecam Sztukę uprawiania róż z kolcami tym, którzy lubią wartościowe powieści obyczajowe, niosące przekaz i dające nadzieję na lepsze jutro.

7/10

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu M:

Pozdrawiam,

4/20/2013
18 Comments

55

TAGI

Ostatnio krąży po blogach zabawa w 55. Inicjatywa bardzo fajna, więc postanowiłam dołączyć, choć nie ukrywam, że zaprosiłam się sama :P A co tam!

10 książek, które bardzo mi się podobały:

Markus Zusak - Złodziejka książek
Jodi Picoult - Pół życia
J. K. Rowling - Harry Potter (cała seria)
Antoine de Saint-Exupéry - Mały Książę
Astrid Lindgren - Dzieci z Bullerbyn
Michaił Bułhakow - Mistrz i Małgorzata
Zofia Nałkowska - Medaliony
Fiodor Dostojewski - Zbrodnia i kara
Sławomir Mrożek - Tango
Janusz L. Wiśniewski - S@motność w Sieci

9 książek, które mniej mi się podobały:

E. L. James - Pięćdziesiąt twarzy Greya
Ian McEwan - Ukojenie
Bolesław Prus - Lalka
Anna Gavalda - Kochałem ją
Magdalena Witkiewicz - Opowieść niewiernej
Katarzyna Grochola - Nigdy w życiu
Jack Ketchum - Potomstwo
Gabriel Garcia Marquez - Sto lat samotności
Paulo Coelho - Piąta góra

8 blogów, które najczęściej czytam:

http://catalinka.blogspot.com
http://mowaliter.blogspot.com
http://stulecieliteratury.blogspot.com
http://sylwuch.blogspot.com
http://cyrysia.blogspot.com
http://skrzatowisko.blogspot.com/
http://all-you-need-is-book.blogspot.com
http://soy-como-el-viento.blogspot.com

7 książek, które chcę przeczytać:

C. S. Lewis - Opowieści z NarniiFiodor Dostojewski - Idiota
Emily Bronte - Wichrowe Wzgórza
Ian McEwan - Pokuta
Jane Austen - Duma i uprzedzenie
Olga Rudnicka - Natalii 5
Suzanne Collins - Igrzyska śmierci
Stephen King - Dallas '63

6 powodów, żeby sięgnąć po książkę (tu nie będę oryginalna):

Bo zbiera dobre recenzje;
Bo mam dużo nauki na kolejny dzień;
Bo jest ciekawie zapowiadającym się debiutem;
Bo tematyka mnie interesuje;
Bo jest kontynuacją serii;
Bo napisał ją autor, którego zawsze chętnie czytam.

5 powodów, żeby nie sięgnąć po książkę:

Kiedy jest przesadnie reklamowana;
Kiedy jest kolejnym erotykiem bez głębszej fabuły;
Kiedy poprzednie książki tego autora mi się nie spodobały;
Kiedy zamykają ci się oczy i marzysz tylko o tym, aby zapaść w głęboki sen;
Kiedy właśnie czytam cztery inne.

4 miejsca, w których najlepiej się czyta (tu również nie będę):

Łóżko;
Samochód podczas długiej podróży (o ile nie siedzę na miejscu kierowcy);
Ręcznik na plaży;
Gdziekolwiek, gdzie jest cicho i miękko.

3 autorów, na których nowe książki czeka się zawsze za długo:

Katarzyna Michalak
Janusz L. Wiśniewski
J. K. Rowling (ale tylko wtedy, kiedy czekałam na kolejne części HP)

2 dobre ekranizacje:

Harry Potter (no może poza Zakonem Feniksa)
Śniadanie u Tiffany'ego (przykład, gdzie film jest lepszy niż książka)

1 autor niesłusznie zapomniany:

Nie mam pojęcia komu powinnam przyznać to zaszczytne ostatnie (last but not least) miejsce, dlatego musicie mi wybaczyć ;-)

4/17/2013
16 Comments

Joanna M. Chmielewska, "Karminowy szal"

KSIĄŻKI

4/14/2013
21 Comments

TOP 10: Dziesięć ulubionych gwiazd kina!

FILMY

4/13/2013
26 Comments

Jennifer A. Nielsen, "Fałszywy Książę"

KSIĄŻKI

Źródło okładki

Jennifer A. Nielsen, "Fałszywy książę"
Przekład: Janusz Ochab
Egmont, Warszawa 2013
Stron: 390

Jennifer A. Nielsen zadebiutowała w Polsce pierwszym tomem Trylogii Władzy i w krótkim czasie dorobiła się sporego grona wielbicieli. Wysokie oceny i pochlebne opinie czytelników zapewniła sobie ciekawą historią i dobrze wykreowanymi bohaterami.

Oto mamy czterech nastolatków, wykupionych z sierocińca przez jednego z królewskich regentów – Connera. Mężczyzna ma pewien niecny plan, do którego realizacji potrzebuje chłopców fizycznie przypominających zaginionego przed laty księcia Jarona.

"Żaden zdrowy na umyśle człowiek nie mógł wierzyć, że uda mu się w ciągu dwóch tygodni przemienić sierotę w księcia. I tylko szaleniec mógł sądzić, że ta sierota zdoła przekonać cały dwór, iż jest zaginionym przed laty królewskim synem."[1]

Krążą bowiem plotki, że królewska rodzina została wymordowana, a tron Carthyi czeka na nowego władcę. Wielu rządnych władzy regentów widzi tu niepowtarzalną szansę, stawiając tym samym swoją ojczyznę w obliczu wojny domowej. Conner chce uniknąć takiego obrotu spraw i postanawia obsadzić na tronie mistyfikatora, podającego się za prawowitego dziedzica tronu, który cztery lata temu nie powrócił z wyprawy morskiej. Odtąd ma dwa tygodnie, aby brudne, niewykształcone sieroty, zmienić w arystokratów, a jednego z nich uczynić księciem. Rozpoczyna więc swoisty konkurs, w którym wygrana oznacza królewskie życie, przegrana natomiast – śmierć. Tego, czy gra jest warta świeczki, nie jest do końca przekonany jeden z chłopców – Sage. W planie Connera widzi przede wszystkim wyrzeczenie się własnej tożsamości i do końca życia odgrywanie roli, do której nie został powołany. Chłopcy przez dwa tygodnie toczą zacięty bój, uczą się pisać, czytać, walczyć na miecze i jeździć konno. Uczą się, jak nie być sobą.

Narracja prowadzona jest pierwszoosobowo, z punktu widzenia Sage’a. To jego poznajemy najlepiej, on jest najbardziej wyrazistą postacią, ale nie znaczy to, że najlepiej pasuje do roli księcia. Kieruje nim brawura, przez którą często wpada w kłopoty, jest niezwykle uparty, trochę przemądrzały, ale jego postawa jest godna podziwu. Jako jedyny zdaje się toczyć wewnętrzny konflikt o zachowanie życia i nie zatracenie swojego jestestwa. Mówi: Nie tak łatwo się określić jako konkretnego człowieka, kiedy pracowało się bardzo ciężko, żeby zostać kimś zupełnie innym.[2]

Choć to oczami Sage’a poznajemy sytuację, w której postawił nastolatków Conner, to każdy z chłopców czymś się wyróżnia. Jeden potrafi dobrze czytać i pisać, niczym marionetka wypełnia rozkazy bezwzględnego regenta, drugi szybko uczy się fechtunku, jest silny i odważny, trzeci fizycznie najbardziej przypomina księcia Jarona, itd. Jennifer Nielsen stworzyła bohaterów różniących się od siebie osobowością, co sprawia, że książka jest różnorodna, a czytelnik nie nudzi się czytając w kółko o tym samym. Akcja nie jest może bardzo dynamiczna, jednak mnóstwo intryg, walka o przetrwanie i bezwzględna gra Connera, gwarantują rozrywkę na wysokim poziomie.

Bez dwóch zdań, Fałszywy książę porwał mnie od samego początku, ale to druga połowa wywarła na mnie największe wrażenie. Akcja wyraźnie przyspieszyła, sprawy się zaogniły, a czas na realizację mistyfikacji dobiegał końca. Prosty język autorki, a także dość duży druk, jaki zastosowało wydawnictwo Egmont, sprawiają, że książkę czyta się błyskawicznie, a strony mijają niepostrzeżenie. Od początku wiedziałam, że będzie to dobra, wciągająca powieść, ale dopiero po zakończeniu lektury nie mogłam wyjść z podziwu, a Fałszywego księcia postawiłam na półce z ulubionymi książkami.

Żywię ogromną nadzieję, że Jennifer Nielsen, w kolejnych częściach trylogii nie zawiedzie. Fałszywy książę podaje nam dość okrojoną historię samego królestwa Carthyi, nie wiemy również nic o czasach, w jakich rozgrywana jest akcja. Liczę, że czytelnik będzie miał szansę dowiedzieć się czegoś więcej o ówczesnych realiach i życiu w odległej krainie.

Docelową grupą czytelników, do których Nielsen kieruje swoją Trylogię Władzy, są nastolatkowe. I rzeczywiście – jest to typowo młodzieżowa powieść, dobra dla obu płci. Myślę jednak, że starszy czytelnik również odnajdzie się w Carthyi i przyjemnie spędzi czas poświęcony lekturze Fałszywego księcia. Gorąco polecam.

Moja ocena to 8/10

[1] - Nielsen Jennifer A., Fałszywy książę, Egmont 2013, s. 76

[2] - Nielsen Jennifer A., Fałszywy książę, Egmont 2013, s.296

Za możliwość przeczytania Fałszywego księcia dziękuję wydawnictwu Egmont oraz portalowi Sztukater:

4/07/2013
30 Comments

Pages

Podsumowanie miesiąca - Kwiecień 2013

W kwietniu przeczytałam 9 książek + odsłuchałam jednego audiobooka:

Olga Rudnicka, "Cichy wielbiciel"

Książka przeczytana w ramach wyzwania:

Margaret Dilloway, "Sztuka uprawiania róż z kolcami"

55

Joanna M. Chmielewska, "Karminowy szal"

TOP 10: Dziesięć ulubionych gwiazd kina!

Jennifer A. Nielsen, "Fałszywy Książę"

CONTACT ME

SOCIAL MEDIA

LABELS

LUBIMY CZYTAĆ

BLOG ARCHIVE

INSTAGRAM

MEMBERS