Są w życiu każdego dziecka takie rzeczy, które sprawiają, że dzieciństwo staje się piękniejsze. Dla mnie jednym z ważnych elementów tamtego okresu były baśnie Hansa Christiana Andersena. To właśnie ten duński bajkopisarz skradł moje dziecięce serce i na pewno wpłynął na wielką miłość do słowa pisanego. Choć niezmiennie moją najukochańszą historią zostaje ta o Dziewczynce z zapałkami, to dziś chciałam opowiedzieć o innej, równie pięknej i niezwykłej.

 

Opowieść o zimnej jak lód Królowej Śniegu zna każdy. Wielką siłę przyjaźni małej Gerdy do Kaya również, ale baśnie mają to do siebie, że zawsze pozostaną aktualne, a wartości, które są w nich przekazywane nigdy nie ulegną przedawnieniu. Tym razem, za sprawą wydawnictwa M, mamy szansę nie tylko przeczytać tę historię na nowo, ale również sprawić radość naszym oczom dzięki pięknej oprawie graficznej. Baśń Andersena uświetnił ukraiński artysta Vladyslav Yerko, laureat amerykańskiej nagrody Anderson House Foundation za najpiękniejszą książkę dziecięcą roku 2006. Patrząc na to wydanie Królowej Śniegu nikt nie będzie miał wątpliwości, że nagrodę otrzymał zasłużenie, bo jego praca robi ogromne wrażenie. Mieć na swojej półce tak piękne wydanie baśni znanej od wielu lat na całym świecie to prawdziwa przyjemność, nie tylko dla najmłodszych. 

Gorąco polecam właśnie to wydanie, które zawiera nie tylko piękną historię, ale również cieszy oko niezwykłą oprawą graficzną. Twarda okładka oraz mnóstwo pięknych ilustracji, wykonanych przez Vladyslava Yerko sprawiają, że każde dziecko będzie szczęśliwe z takiego podarunku. Również ja, jako osoba pełnoletnia, a więc uważana za dorosłą odnalazłam magię dzieciństwa w tym wydaniu baśni mojego ulubionego bajkopisarza. Taki powrót do przeszłości polecam każdemu, bez względu na wiek, a ta książka jest ku temu świetną okazją. Bo przecież z czytania baśni nie można wyrosnąć… 

Hans Christian Andersen, "Królowa Śniegu", Wydawnictwo M, Kraków 2012, s. 33

Za udostępnienie egzemplarza do recenzji dziękuję wydawnictwu M:

Po świetnych Igrzyskach śmierci przyszła kolej na drugą część bestsellerowej trylogii. Obniżyłam nieco poprzeczkę, bo słyszałam wiele na temat, iż kolejne części są słabsze, a poza tym z trylogiami tak już bywa, że kontynuacje często pisane są na siłę, bez konkretnego pomysłu. Jednak mówi się, że od każdej reguły są wyjątki, co W pierścieniu ognia zdaje się potwierdzać. 

Katniss Everdeen i Peeta Mellark, jako zwycięzcy Głodowych Igrzysk żyją w dostatku w Dwunastym Dystrykcie. Niestety moment chwały szybko się kończy, bo ta dwójka zrobiła na arenie coś absolutnie niedozwolonego. Nieświadomie zakpiła z władz państwa Panem i podburzyła lud do powstania. Dla bezwzględnego prezydenta Snowa jest to największa i najgorsza zbrodnia jaką można popełnić, a w Katniss dostrzega ogromne zagrożenie dla obecnego systemu. Podczas Tournee Zwycięzców dochodzi do zamieszek, a do pary nastolatków zaczyna docierać powaga sytuacji. W niebezpieczeństwie są nie tylko oni, ale także ich bliscy. Drugą sprawą, którą Suzanne Collins podejmuje w drugiej części swojej trylogii jest wątek miłosny. Choć Peeta i Katniss mocno zżyli się podczas Głodowych Igrzysk, to dziewczyna nie potrafi zapomnieć niedzielnych polować ze swoim przyjacielem Galem. Sytuacja niestety jest nieco bardziej skomplikowana, bo przecież na arenie Peeta i Katniss wyznali sobie miłość, a łączące ich uczucie może być jedyną kartą przetargową w walce z Kapitolem. 

Moje obawy co do kontynuacji Igrzysk śmierci zostały rozwiane już na samym początku. Z jednej strony można odnieść wrażenie, że w Pierścieniu ognia są nieco wtórne, z drugiej jednak utrzymują doskonały klimat z pierwszej części udoskonalony o nowe postacie i wydarzenia. Mimo że wiele elementów się powtarza, to autorka niejednym zaskakuje i dzięki temu nadaje świeżości swojej książce. Ta sama dynamiczna akacja i napięcie towarzyszące czytelnikom do samego końca zapewniają kolejne godziny fantastycznej rozrywki, która zadowoli fanów gatunku i książek młodzieżowych. Znów mamy wielkie emocje i wciągającą historię, od której nie można się oderwać. W pierścieniu ognia w żadnym wypadku nie odbiega od swojej poprzedniczki, nie sprawia wrażenia jak gdyby była pisana na siłę, ale również nie pozostawia jej w cieniu. Poziom obu części jest bardzo wyrównany i gdybym teraz miała wybrać, którą polubiłam bardziej to nie potrafiłabym udzielić jednoznacznej odpowiedzi. Katniss i Peeta, a także szereg innych bohaterów zyskali moją sympatię i na pewno zajmą wysokie miejsce w moim prywatnym rankingu ulubionych postaci. 

W tej części zabrakło dokładnych opisów, jakimi autorka uraczyła swoich czytelników w Igrzyskach śmierci. Teoretycznie można to uznać za wadę, bo rzeczywiście nie ma tu takiej dbałości o szczegóły jak poprzednio, ale czy naprawdę chcielibyśmy czytać kolejny raz to samo? Moim zdaniem Suzanne Collins celowo pozbawiła nas monotonii, nie podawała po raz wtóry tych samych informacji, a skupiła się na czymś innym, co stanowiło główny temat tej części.

Utrzymanie atmosfery grozy i nieprzewidywalności, która wiąże nas z bohaterami i wywołuje gęsią skórkę po raz drugi musiało być sporym wyzwaniem. Collins poradziła sobie świetnie i na pewno sprostała oczekiwaniom wielu czytelników. Oczywiście W pierścieniu ognia, podobnie jak Igrzyska śmierci gorąco polecam, ale przecież jeśli ktoś sięgnął po pierwszą część trylogii, to nie wytrzyma długo bez poznania jej kontynuacji. 

Suzanne Collins, "W pierścieniu ognia", Media Rodzina, Poznań 2009, s.359

Źródło

 Kiedy pierwszy raz oglądałam Pamiętnik nie miałam pojęcia, że powstał na podstawie książki. Film zachwycił mnie pod każdym względem i do dziś pozostaje jednym z moich ulubionych. Oglądałam go niezliczoną ilość razy i śmiało mogę powiedzieć, że nigdy mi się nie znudzi. Sięgając po książkę miałam ogromne oczekiwania, ale wierzyłam, że i tym razem wersja papierowa wygra ze swoją ekranizacją. 

Niestety tak się nie stało. Pierwszy cios padł już na samym początku, kiedy Nicholas Sparks poskąpił swoim czytelnikom opisu dotyczącego tej niezwykłej wakacyjnej miłości, która połączyła Noaha i Allie. Nie wiemy o tym okresie praktycznie nic, a przecież jest on podstawą do dalszej części. Dopiero później, w bardzo powolnym tempie mamy szansę odkryć jak wielkie było to uczucie i tylko z zapisków w starym pamiętniku, które Noah odczytuje chorej na alzheimera kobiecie. Bardzo prosty język i zdawkowe opisy istotnych dla bohaterów wydarzeń uniemożliwiają emocjonalne przywiązanie się do nich, choć oczywiście znajdzie się kilka chwytających za serce momentów. Ciężko mi nie patrzeć na tę książkę przez pryzmat jej ekranizacji, bo jest to chyba pierwszy przypadek, kiedy pierwowzór wypada tak słabo. Znacznie bardziej przekonuje mnie wizja reżysera, który nadał polotu całej historii.

Jeśli chodzi o samych bohaterów, to tutaj niestety również autor zawiódł. Postać Allie była nijaka, niczym nie zachwycała, a była raczej typową dziewczyną z wyższych sfer, bez głębi, bez charakteru. Stale mając przed oczami charyzmatyczną rolę Rachel McAdams w adaptacji filmowej, ciężko było polubić  jej płaski pierwowzór. Także i tutaj wizja reżysera w kreowaniu postaci okazała się o niebo lepsza. Na kartach powieści zabrakło mi również dramatu towarzyszącego poważnej chorobie, która staje na drodze miłości. I znowu – aktorzy świetnie się spisali ukazując emocje buzujące w bohaterach, zmiany nastroju i zaniki pamięci charakterystyczne dla alzheimera. Być może uniemożliwiał  to zbyt prosty język, którego użył autor, a może debiutujący Sparks nie miał jeszcze wprawy w graniu na emocjach swoich czytelników.

Nie ulega wątpliwości, że jest to przepiękna historia o miłości, jednak porównując Pamiętnik do jego filmowej wersji, muszę przyznać, że książka wypada blado. Historia robi się nieco mdła, miłość Noaha i Allie jest niemalże idylliczna, a przecież wiemy jak silne i różne to były charaktery w adaptacji filmowej. Nie wiem jak odebrałabym tę powieść, gdybym wcześniej nie widziała filmu, ale nie mogę oprzeć się wrażeniu, że wtopiłaby się w masę innych, tym podobnych historii miłosnych. Bohaterowie na pewno nie zapadliby mi tak mocno w pamięć, a książka nie stałaby się moją ulubioną. 

Ja nie potrafiłam odnaleźć głębi w papierowej wersji Pamiętnika. Cała historia wydała mi się niekompletna, brakowało mi tych emocji, które dostarczyła niezwykła wizja reżysera filmu oraz gra aktorska Rachel McAdams i Ryana Goslinga. Mimo to gorąco polecam zarówno książkę jak i film – koniecznie w takiej kolejności. Zapewniam, że nijaka postać Allie nabierze charakteru, a cała historia po skonfrontowaniu jej z filmem, zyska na wyrazistości i zapadnie w pamięć. 

Nicholas Sparks, "Pamiętnik", Albatros, Warszawa 2009, s. 207

Książka przeczytana w ramach wyzwania:

| Debiuty pisarskie |

Nastoletnia Emilia Konarska, Polka, od wielu lat zamknięta w klasztorze, nie zaznała w życiu zbyt wiele. Surowe zasady oraz odizolowanie od świata zakrzewiły w niej głęboką pobożność i przekonanie, że wszystkie dobra ziemskie są grzechem. W miejscu, gdzie najmniejszy nawet przejaw tęsknoty za życiem poza klasztorem był surowo karany, była gotowa zostać na zawsze. W dniu, kiedy Emilia dowiaduje się, że ma szansę odnaleźć ojca, który przed laty wyruszył do walki w powstaniu listopadowym, zmienia się całe jej dotychczasowe życie. Z obcym mężczyzną – Selimem - wyrusza w daleką podróż, która pomoże jej zmienić się w odważną, świadomą siebie kobietę.

Emila w całej swojej naiwności dojrzewa na kartach powieści. Konfrontacja z zupełnie nieznaną jej kulturą wymogła na tej nieświadomej dziewczynie przewartościowania swojego życia. Za klasztornymi murami musiała nauczyć się egzystować w nowej rzeczywistości, przyzwyczaić do obecności mężczyzn, a także do myśli, że znalazła się zupełnie sama w miejscu, gdzie nawet Bóg, w którego gorąco wierzy, zastąpiony jest Allachem. Budzą się w niej pokłady odwagi i determinacji, a nadzieja, że gdzieś na tych ziemiach błąka się jej ojciec dodaje jej nadziei.

Ponadto młodziutka Emilia okazuje się piękną kobietą, a jej wdzięki nie są obojętne Lordowi Gainfulowi, który w dość bezpośredni sposób próbuje zdobyć dziewczynę, licząc na jej naiwność i brak obycia. W opozycji do wyrafinowanego Brytyjczyka, który w poślubieniu bohaterki widzi tylko własne korzyści, staje turecki młodzieniec Zakir. Dziki i nieokrzesany mężczyzna intryguje Emilię od pierwszej chwili, ale budzi w niej również strach przed tym co nowe i nieznane. Bariera kulturalna stojąca między katoliczką a muzułmaninem wydaje się być zbyt ważna, by można było ją ominąć. 

Wątek XIX – wiecznych przygód polskiej dziewczyny przeplata się z życiem XIII – wiecznego mistyka tureckiego – Rumiego, opowiedziane przez jego syna. Obszerne i wnikliwe przypisy pozwalają bez trudu zrozumieć historyczny zarys zawarty w tej części opowieści oraz poznać kluczowe pojęcia dla kultury muzułmańskiej. Życie muzułmańskiego Mewlany oraz jego wielkiej przyjaźni z tajemniczym Szamsem, jest wbrew pozorom bardzo interesujące, a chwilami wciąga nawet bardziej niż perypetie Emilii. Dorota Ponińska zgrabnie łączy oba wątki, ubierając swoją historię w piękne słowa i barwne tło historyczne. Znajdzie się tu odniesie również do ważnych polskich wydarzeń, takich jak wspomniane już powstanie listopadowe. Szereg postaci, które przewijają się przez kolejne strony zawiera zarówno bohaterów fikcyjnych jak i historycznych. Aby nie pogubić się w natłoku nazwisk, autorka stworzyła na końcu spis, który przybliża wszystkie nazwiska i zaznacza, które z nich są prawdziwe, a które powstały na potrzeby Podróży po miłość.

Dobry język, bogate opisy oddziałujące na wyobraźnię, a także magiczny świat Orientu przyciągają do tej książki jak magnes. Być może historia w niej zawarta sama w sobie nie jest zaskakująca, chwilami przypomina trochę romans historyczny, ale jednak warto przeczytać ją dla samej przyjemności, jaką bez wątpienia można czerpać z pióra Doroty Ponińskiej. Warto zaznaczyć, że nie jest to banalna opowiastka, z miłością w roli głównej. Wątki polityczne, życie Polaków na emigracji, a nawet poezja Adama Mickiewicza czy muzułmańskiego Rumiego to ważne elementy Podróży po miłość. Ale przede wszystkim jest to kawałek muzułmańskiej kultury, orientalnego świata i dobra lekcja historii. 

Dorota Ponińska, "Podróż po miłość. Tom I: Emilia", Nasza Księgarnia, Warszawa 2013

Za możliwość odbycia niezapomnianej podróży po świecie Orientu, dziękuję portalowi Sztukater:

Książka przeczytana w ramach wyzwań:

 | Polacy nie gęsi | Debiuty pisarskie |

Są tacy piłkarze, którzy głęboko wierzą, że będą najlepsi i w rezultacie tacy właśnie się stają. Jak przez mgłę pamiętam początki kariery Cristiano Ronaldo, ale kiedy po raz pierwszy zobaczyłam tego Portugalczyka z blond pasemkami we włosach, nie zapałałam do niego sympatią. Właściwie zaczęłam go „tolerować” dopiero  od 2009 roku, kiedy miał miejsce jego historyczny transfer do Realu Madryt. Po książce Luca Caioli zaczęłam go szanować, a nawet i podziwiać za ambicję, wytrwałość i obsesyjne dążenie do doskonałości, czyli za cechy, które wyniosły go na wyżyny piłkarskiego świata. Bo trzeba zauważyć, że wszystko, co Ronaldo osiągnął jest zasługą ciężkiej, tytanicznej pracy i perfekcjonizmu, a także wiary w siebie i swoje możliwości.

Luca Caioli prowadzi czytelnika przez początki kariery Cristiano Ronaldo, zahacza o jego grę w Sportingu Lizbona, jednak na dłużej zatrzymuje sie dopiero tam, gdzie jego gwiazda naprawdę rozbłysła. Kiedy w 2003 roku osiemnastolatek trafił pod skrzydła Sir Alexa Fergusona, nikt nie spodziewał się, że już wkrótce zostanie jednym z największych. Nikt, poza samym trenerem, który bez wahania wręczył swojemu nowemu piłkarzowi koszulkę z legendarnym dla klubu numerem siedem. Dał tym samym wyraz nadziejom, jakie pokładał w młodym Portugalczyku, a ten szybko udowodnił, że była to słuszna decyzja. Choć gra dla angielskiego klubu przyniosła mu sławę i tytuł najlepszego, to sam Ronaldo nie ukrywał, że jego wielkim marzeniem jest bycie jednym z Królweskich. Jego marzenie musiało jednak poczekać, bo mimo ogromnego zainteresowania ze strony Realu Madryt, Sir Alex Ferguson nie chciał sprzedawać swojego najlepszego zawodnika. Transfer do hiszpańskiego klubu miał miejsce w 2009 roku, a Cristiano Ronaldo został sprzedany za rekordową sumę 94 milionów euro. W książce znajdziemy zestawienie 10 najdroższych transferów w historii, gdzie drugie miejsce zajmuje Zinedine Zidane, sprzedany za "jedyne" 74 mln euro.

Sportowa kariera przeplatana jest prozą życia, znajdziemy tu wiele informacji na temat rodziny, która zajmuje szczególne miejsce w sercu Ronaldo, jego burzliwe romanse, osobny rozdział poświęcony jest także dla jego syna. Wokół jego postaci jest wiele szumu, portale internetowe i prasa rozpisują się na temat prawdziwych i domniemanych wybryków Cristiano Ronaldo. Niekiedy można odczuć, że autor stara się go usprawiedliwiać, jednak nie robi tego w sposób dosłowny, ostateczną ocenę pozostawiając czytelnikowi. Opiera się na wiarygodnych źródłach oraz na wypowiedziach samego zainteresowanego. Poruszony zostaje również popularny temat, dotyczący największego rywala CR7 w wyścigu po miano najlepszego. Autor podejmuje próbę rozstrzygnięcia sporu, jednak odpowiedź na pytanie kto jest lepszy: Cristiano Ronaldo czy Lionel Messi, zawsze zależy od indywidualnych preferencji.

Wspaniały przewodnik po życiu i karierze jednego z najlepszych piłkarzy świata, który pokazuje Cristiano również z innej strony – tej ludzkiej. Chłopak, który na boisku jest egoistą, rzadko podającym piłki do kolegów z drużyny, w życiu prywatnym jest oddanym synem, bratem i ojcem. Ronaldo. Obsesja doskonałości ukazuje oblicze piłkarza dalekie od tego, co serwują nam plotkarskie gazety. Oto poznajemy zwykłego chłopaka, który dostał w prezencie od Boga coś więcej niż talent. Wytrwałość, ambicja i pragnienie bycia najlepszym w połączeniu z tytaniczną pracą nad własnymi umiejętnościami zaowocowały, bo kto dziś nie zna Cristiano Ronaldo?

Ronaldo. Obsesja doskonałości to pozycja obowiązkowa dla każdego fana piłki nożnej. Ulubiony piłkarz czy drużyna nie ma znaczenia, bo na kartach tej biografii znajdzie się szereg zagadnień dotyczących świata futbolu w ogóle. Przewijają się tutaj nazwiska trenerów, zawodników, klubów piłkarskich. Jest to taki rodzaj biografii, który czyta się jednym tchem, mimo że wiele tu statystyk, strzelonych goli, rozegranych meczy. Liczby są nieodłącznym elementem, jednak dla zainteresowanych tematem powinien być to dodatkowy atut. Gorąco polecam, bo choć Cristiano Ronaldo budzi wiele kontrowersji, to nie można mu odmówić zdolności na boisku. Osobiście traktuję tę biografię jako kolejną nauczkę, że nie warto oceniać ludzi po pozorach. Nie mam żadnych wątpliwości, że jest to wielki piłkarz, ale teraz oglądając mecze Realu Madryt lub śledząc poczynania portugalskiej drużyny w zbliżającym się mundialu, inaczej będę patrzeć na jego grę, z jeszcze większym podziwem i szacunkiem dla tego, co potrafi, kiedy ma piłkę przy nodze.