Jeśli kiedykolwiek zastanawialiście się jaki tak naprawdę był ten Freddie Mercury, jak to jest być blisko wielkiego rockowego zespołu lub ile prawdy jest w plotkach na temat rock’n’rollowego życia to Peter Hince daje Wam szansę poznać te i wiele innych informacji z pierwszej ręki. Jako członek ekipy technicznej zespołu, spędził u boku Queen wiele lat, był świadkiem rozwoju światowej kariery, ale towarzyszył Freddiemu, Brianowi, Rogerowi i Johnowi również w gorszych chwilach. Tych jednak było nie wiele, bo niezależnie od wszystkiego The show must go on.

Peter Hince dołączył do grupy na początku lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Szybko zżył się z całą ekipą, a podróżowanie z zespołem, a także przywileje pracy u boku Queen stały się nieodłącznymi elementami jego życia. Po latach opisał swoje doświadczenia gwarantując czytelnikowi nieograniczony wstęp za kulisy jednej z największych grup rockowych wszech czasów. Opiera się tylko i wyłącznie na osobistych doświadczeniach, unika taniej sensacji rodem z brukowej prasy, jednak nie stroni od pikantnych szczegółów. Jego subiektywizm nie przesłania mu prawdziwego obrazu członków ekipy. Bez pardonu opowiada o humorach Freda, czy narkotykowych ekscesach zespołu. Nie stara się ukryć, że seks, alkohol i kokaina to chleb powszedni dla rock’n’rollowca, ale równocześnie nie próbuje usprawiedliwiać zachowania swoich kolegów. Co więcej, Hince otwarcie przyznaje, że sam był częścią tego świata, a obietnica wejściówek na koncert Queen, otwierała przed technicznym wiele drzwi. Ale te osobiste doświadczenia mają również drugą stronę medalu. Peter, jako jeden z nielicznych, miał okazję poznać Freda, Briana, Rogera i Johna w różnych sytuacjach. Pokazuje coś, czego tabloidy zwykle unikają – ludzką twarz tej sławnej od wielu lat czwórki. Poza świetnymi muzykami i zatwardziałymi rock’n’rollowcami członkowie Queen to także niezastąpieni przyjaciele, na których można polegać. Peter Hince skupił się na swojej relacji z liderem zespołu i w przejmujący sposób ukazał niezwykłą więź jaka łączyła go z Freddiem, mimo tego, że często się ze sobą nie zgadzali. 

Queen. Nieznana historia to bardzo nietypowa biografia. Nie znajdziemy tu patetycznego stylu i nudnych informacji, zdobywanych przez osoby trzecie. To raczej zapis jednego z członków ekipy, który wszystko to, o czym inni tylko słyszeli, przeżył naprawdę. Wiele interesujących faktów, które dotąd zarezerwowane były tylko dla nielicznych, znajduje się w tej publikacji. Ciekawe anegdoty, wydarzenia ze sceny, zza kulis, z tournee, to tylko nieliczne przykłady stanowiące o niepowtarzalności tej książki. A wszystko to okraszone zdjęciami, w większości pochodzącymi z prywatnych zbiorów Hince’a, których próżno szukać gdzie indziej.

Niezapomniana muzyczna podróż u boku jednego z największych zespołów wszech czasów. Ta książka to nie tylko kronika kluczowych wydarzeń z kariery zespołu, zarezerwowana wyłącznie dla fanów Queen. To pozycja obowiązkowa dla każdego miłośnika nie tylko rocka, ale muzyki w ogóle. Bo ten zespół, jak mało który, wpisał się w historię rynku fonograficznego i nic nie wskazuje na to, aby miał odejść w zapomnienie. „Queen. Nieznana historia” to esencja tego, co składa się na żywot rock ‘n rollowca*. 

9/10

* - cytat pochodzi z opisu wydawnictwa umieszczonego na okładce  

Peter Hince, "Queen. Nieznana historia", SQN, Kraków 2012, s. 288

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu SINE QUA NON:

  

Wydawałoby się, że z motywem Kopciuszka w literaturze i filmie nie można już zrobić nic nowego. A jednak Marissa Meyer w swojej debiutanckiej powieści wyprowadza nas z tego błędu, umieszczając akcję Sagi księżycowej. Cinder w futurystycznym Nowym Pekinie, lata po IV wojnie światowej. 

Zła macocha i dwie przyrodnie siostry to nie wszystko, co musi znosić nowa wersja kopciuszka. W świecie, gdzie androidy towarzyszą ludziom w codziennym życiu, a świat idzie z postępem, Cinder jest wynaturzeniem. Takim człowiekiem nie-do-końca, bo zaledwie w 64%. Jest cyborgiem, z elektronicznym mózgiem, okablowaniem i metalowymi częściami ciała. Nic więc dziwnego, że świetnie sprawdza się jako mechanik. Kiedy do jej warsztatu przybywa młody książę Kai, życie Cinder zostaje wywrócone do góry nogami. Nie tylko zaczyna lubić towarzystwo księcia (bo czy cyborg może się zakochać?), ale zostaje również wplątana w ogromny, międzygalaktyczny konflikt z okrutną królową Levaną. Jeden fałszywy ruch i cała Ziemia może odczuć skutki gniewu lunarskiej władczyni. Na domiar złego śmiertelne żniwo zbiera również choroba dziesiątkująca mieszkańców planety. Na letumosis umiera coraz więcej ludzi, a kiedy jedna z przyrodnich sióstr Cinder zostaje zarażona, zła macocha wysyła swoją podopieczną na badania w poszukiwaniu antidotum. Problem w tym, że stamtąd się już nie wraca...

Osadzenie swojej historii w futurystycznej scenerii pozwala spojrzeć na oklepany motyw Kopciuszka zupełnie na nowo. Czytelnik widzi podobieństwa, doszukuje się ich, ale przy tym nie ma poczucia wtórności, nie myśli, że to już przecież było. Wizja świata przyszłości zaproponowana przez Meyer jest oryginalna i bardzo wciągająca. Ogromnym atutem są świetnie zarysowani bohaterowie. Mocni i wyraziści, przeżywający emocje, odważni i inteligentni. Nawet jeden mały android Iko, przyjaciółka Cinder ukazany jest w wyśmienity sposób. Z poczuciem humoru, a przede wszystkim – z dystansem do siebie. Jedynie postać złej królowej Levany, która miała szansę stać się najmocniejszym punktem w całej książce, została niepotrzebnie spłaszczona. Niewątpliwie tkwi w niej wielki potencjał, jednak autorka przedstawiła czarny charakter w sposób bardzo jednowymiarowy i czarno-biały. 

Wiele można też zarzucić samej akcji. Bardzo przewidywalna i choć widoczne są próby zaskoczenia czytelnika to jednak zakończenia można się domyślić już w połowie. Jedna mała informacja i już wiemy, w którą stronę pójdzie akcja oraz jak Marissa Meyer zakończy pierwszą część Sagi księżycowej. Bardziej wymagającego czytelnika będzie to irytować, ta niemożność domyślania się dalszej części i brak elementu zaskoczenia na końcu. To niestety nie wszystko. Autorka poskąpiła swoim czytelnikom obrazu futurystycznego świata, który stanowił przecież sedno całej powieści. O rzeczywistości, w jakiej żyją bohaterowie dowiadujemy się tylko ze strzępków ich rozmów, opisy są bardzo ubogie. Z jednej strony jest to atut, bo dzięki przewadze dialogów akcja zyskuje na dynamiczności, z drugiej jednak po książce osadzonej w dalekiej przyszłości można było spodziewać się więcej opisów nowego, intrygującego świata, w którym rządzi elektronika. 

Krytycznie odnoszę się do tej książki, ale na przekór wielu istotnym wadom, na które ciężko przymknąć oko, Cinder czyta się cudownie. Świat wykreowany przez autorkę wciąga, a prosty język, zupełnie niezdominowany przez nowatorskie nazwy (czego znów można by oczekiwać po dalekiej przyszłości), sprawia, że płyniemy przez kolejne rozdziały. Całość wbrew pozorom wypada naprawdę nieźle, a Saga księżycowa ma szansę stać się młodzieżowym hitem. Lekkie, niewymagające czytadło, z ciekawą fabułą, futurystyczną wizją nowego świata i fantastycznymi bohaterami gwarantuje świetną rozrywkę i jest doskonałym materiałem na filmowy scenariusz.

Marissa Meyer, "Saga księżycowa. Cinder", Egmont, Warszawa 2012, s. 440

Debiuty pisarskie | Pod hasłem

Artur Barciś to jeden z nielicznych dziś aktorów, który swoją pracą udowadnia, że prawdziwy aktor to nie popularność i obecność na okładkach kolorowych magazynów. Ten drobnej postury człowiek, którego próżno szukać na serwisach plotkarskich, jest żywym dowodem na to, że aktor powinien przede wszystkim mieć talent. Cała reszta to kwestia drugoplanowa. 

Na świat przyszedł w małej miejscowości pod Częstochową w 1956 roku. Kiedyś wyśmiewany przez kolegów za swoją drobną posturę, dziś szanowany przez wielu za to, co osiągnął. W miłej atmosferze, jak stary przyjaciel, opowiada Marzannie Graff swoje życie. Nie stara się usprawiedliwiać, nie pomija niewygodnych dla siebie kwestii. Gdzieś w tle krząta się Beba, ukochana żona Artura. A on opowiada wszystko, od wczesnego dzieciństwa, jak to w zerówce pani sadzała go na krzesełku, żeby czytał innym dzieciom. Następnie wspomina nie najlepszy okres podstawówki, kiedy był wyśmiewany z powodu swojego wyglądu, aż w końcu przyszło liceum, a z nim pierwsze konkursy recytatorskie i myśl, że może aktorstwo to jest to.

Jednak to nie życie prywatne jest tym, o czym aktor mówi najchętniej. Jego największą pasją zawsze był teatr. Z sentymentem wspomina pierwsze kroki na scenie, ulubione role, reżyserów, a przede wszystkim – kolegów aktorów, z którymi przyszło mu grać. Niezwykle ciepło wypowiada się o ludziach, którzy odegrali znaczącą rolę w jego życiu, także o rodzinie. Wspomina swoje dzieciństwo z uśmiechem na twarzy, mimo że był to czas PRL-u, a sam Artur żył w bardzo skromnych warunkach. I taki właśnie – skromny - pozostał do dziś.

Marzanna Graff płynnie przechodzi do kolejnych pytań, widać, że jest doskonale przygotowana merytorycznie – wie, o co chce zapytać i oczekuje konkretnych odpowiedzi. Nie daje się zbyć nawet jeśli pan Barciś nie kwapi się do opowieści o danym epizodzie ze swojego życia. Zostaje przyparty do muru, ale w pozytywnym znaczeniu, bo nic tu nie jest wymuszone, z każdego słowa Artura bije szczerość i może trochę nostalgia za tym, co minęło. Całość jest przejrzysta, ale i bardzo naturalna, pozbawiona dziennikarskiej maniery czy pompatycznych wywodów celebryty. Bo Artur Barciś jest zaprzeczeniem tego słowa. Z każdego zdania, które wypowiada na łamach Rozmów bez retuszu daje się odczuć skromność i pokora człowieka, który ciężką pracą osiągnął sukces. Choć z telewizji, aktor znany jest głównie z roli Tadka Norka w Miodowych latach oraz Czerepacha z Rancza, to jest to postać ciągle aktywna na deskach teatru. Barciś to człowiek całkowicie oddany swojej pracy, dla którego aktorstwo to przede wszystkim sztuka, a dopiero potem pieniądze i sława. 

Osobiście nigdy nie przywiązywałam wielkiej wagi do ról Artura Barcisia. Oczywiście był niezastąpiony jako Norek i świetnie radzi sobie w roli Czerepacha, ale właściwie na tym moja wiedza na temat tego aktora się kończyła. Po przeczytaniu wywiadu, który przeprowadziła Marzanna Graff jestem absolutnie zauroczona jego osobowością. Bo Artur Barciś to taki człowiek mały ciałem, ale wielki duchem. Gorąco polecam Rozmowy bez retuszu. 

Marzanna Graff, Artur Barciś, "Rozmowy bez retuszu", Wydawnictwo M, Kraków 2011, s. 218 

Za udostępnienie egzemplarza do recenzji dziękuję Wydawnictwu M: 

 

Pod hasłem | Polacy nie gęsi