września 2013 - Sezon Literacki - blog i vlog o książkach

PODSUMOWANIE MIESIĄCA: Wrzesień 2013

Jest zimno i jest jesień. Nie lubię ani zimna, ani jesieni, ani października. Nie lubię chodzić na uczelnię i mieć wiecznie zmarznięte dłonie. Nie lubię ubierać się w milion warstw, czapkę i szalik. Lubię za to gorącą herbatę, lubię deszcz za oknem, kiedy siedzę pod kocem i czytam książkę i lubię kolorowe liście wszędzie dookoła. Ale kocham letnie słońce, którego już mi bardzo brakuje i odliczam dni do kolejnych wakacji, a co.

źródło: http://weheartit.com/

Jesienna deprecha zawsze dopada mnie na przełomie września i października, a co za tym idzie czytanie idzie na chwilę w odstawkę. Tylko na chwilę, do czasu kiedy przyzwyczaję się do cudownych jesiennych wieczorów z kubkiem czegoś gorącego i książką. Wrzesień czytelniczo miał dla mnie tylko jakieś 2 tygodnie, bo kolejne dwa musiałam poświęcić na naukę do egzaminu, więc bardzo słabiutko wypadłam, bo tylko 4 (CZTERY?! To chyba mój najgorszy wynik w historii!) przeczytane książki + 3/4 kolejnej, którą w całości dodam już do kolejnego podsumowania.

We wrześniu przeczytałam:
1. Nicholas Sparks - "Jesienna miłość"
2. Charlotte Bronte - "Jane Eyre. Autobiografia"
3. Anne Gracie - "Dynastia Tudorów: król, królowa i królewska faworyta"
4. Enrique Ortego - "Iker Casillas. Skromność mistrza"

Totalnie zachwyciła mnie Charlotte i jej Jane Eyre, do tej pory jestem pod dużym wrażeniem tej książki. Jest niesamowita! Fanom sportu z czystym sumieniem polecam również biografię Casillasa. Rozczarowaniem (po raz kolejny) był dla mnie Sparks, bo znowu film podobał mi się znacznie bardziej niż literacki pierwowzór.

We wrześniu przeczytałam ok. 1486 stron (liczę książki przeczytane w całości), czyli ok. 50 stron dziennie;
Licznik Obserwatorów wskazuję liczbę 287, a więc do tego grona we wrześniu dołączyło 10 osób. Dziękuję!
Fan page na Facebooku może się pochwalić 152 fanami, czyli jest Was o 15 więcej niż poprzednio :)
W wyzwaniach tradycyjnie poległam...

Tym razem podsumowanie króciutkie, bo i nie bardzo jest o czym pisać. Postaram się poprawić w październiku, chociaż od jutra wracam na uczelnię, więc całkiem możliwe, że moja poprawa to tylko czcza gadanina ;-) A jak wrzesień wypadł u Was?

9/30/2013
44 Comments

ANNE GRACIE: "DYNASTIA TUDORÓW: KRÓL, KRÓLOWA I KRÓLEWSKA FAWORYTA"

KSIĄŻKI

Henryk VIII, drugi władca z dynastii Tudorów, wpisał się na stałe w historię Anglii i świata nie tyle ze względu na wielkie zwycięstwa czy krwawe wojny, których de facto unikał. Sławę i rozgłos przyniosły mu liczne romanse, a jeden z nich stał się przyczyną rozłamu kościoła i ustanowienia wiary anglikańskiej. A jeśli nie wiecie kim był Henryk VIII to wierzcie mi na słowo, przy książce Anne Gracie nudzić się nie będziecie!

Akcja powieści rozgrywa się w czasach pierwszego z sześciu małżeństw Henryka. Jego żoną oraz królową Anglii jest Katarzyna Aragońska, starsza od swojego męża księżniczka hiszpańska, uwielbiana przez lud. Między tą parą od dawna nie układa się najlepiej, a król znany z licznych romansów szuka namiętności w łożach kolejnych kochanek. Na dłużej jego uwagę przykuwa niepozorna Anna Boleyn, która knuje wraz z ojcem i wujem spisek, mający na celu uwiedzenie króla. Odtąd Henryk robi wszystko, co w jego mocy, aby papież uznał jego pierwsze małżeństwo za niebyłe i zezwolił na ponowny ożenek z Anną. Jego głównym argumentem jest sam Bóg – Henryk nie doczekał się męskiego potomka w czasie długiego okresu małżeństwa z Katarzyną, w czym upatruje się boskiej kary za poślubienie żony swojego zmarłego brata. Chęć posiadania dziedzica tronu w połączeniu z ogromną namiętnością doprowadzają do powolnej schizmy kościoła, a w Europie trwa przecież heretycka reformacja Marcina Lutra…

Tych, którzy wolą oglądać niż czytać na pewno ucieszy fakt, że książka została oparta na kultowym już serialu. W związku z tym nie ma tu rozbudowanych opisów, zamiast tego znajdziemy mnóstwo dialogów i wartką akcję, a także krótkie, urywane sceny. Na nudę nie ma co liczyć, bo przy takim tempie akcji po prostu nie ma na nią czasu. Z kolei dla amatorów historii brak rozbudowanego tła historycznego, które w tym czasie było przecież tak interesujące, może być minusem. Ciężko zarzucić to autorce, gdyż jej książka oparta została na scenariuszu serialu Dynastia Tudorów, a więc zdecydowanie bardziej służy rozrywce aniżeli nauce i skierowana jest dla szerszego grona odbiorców, dlatego warto przymknąć na to oko i przenieść się na chwilę w świat królewskich skandali i romansów. Ciekawa forma książki, lekkie pióro autorki, a także minimum opisów i maksimum dialogów sprawiają, że strony lecą niepostrzeżenie i z wielkim zaskoczeniem przewracamy ostatnią kartkę, lekko nie dowierzając, że to już koniec.

Fani serialu Dynastia Tudorów w książce nie znajdą tak naprawdę nic nowego, bo Król, królowa i królewska faworyta w całości oparta jest na pierwszym sezonie telewizyjnego show. Przyjemnie jest jednak przeczytać o tym, co wcześniej obejrzeliśmy (dla tych, którzy lubią czytać, oczywiście!) i uporządkować sobie w głowie myśli na temat serialu. Dla pozostałych – bardzo lekko podana historia. Napisana w przystępny sposób i zawierająca jeden z najbardziej intrygujących okresów w historii być może przekona kogoś do zgłębienia tematu reformacji kościoła w XVI w. Cytując poetę Thomasa Wyatta: Może to tylko dziewczyna, ale jeśli dopnie swego, to postawi na głowę cały kraj. Tajemnicą nie jest, że w istocie – nieznana nikomu Anna Boleyn na zawsze zmieniła dzieje Anglii. A jeśli ktoś nie wie jak losy tej dwójki potoczą się dalej, to zapewniam, że najlepsze jeszcze przed Wami! Zresztą, co tu dużo mówić, historia Henryka VIII jest tak ciekawa, że warto ją poznać w każdej postaci, a ta książka może być dobrym początkiem, który zaostrzy apetyt na szersze zapoznanie się z tematem.

Anne Gracie, "Dynastia Tudorów: Król, królowa i królewska faworyta",

Mira Harlequin, Warszawa 2013, s. 367

Za egzemplarz recenzencki dziękuję portalowi:

9/28/2013
14 Comments

Enrique Ortego, "Iker Casillas. Skromność mistrza"

KSIĄŻKI

Iker Casillas to jeden z moich najukochańszych piłkarzy. To głównie dzięki niemu zaczęłam kibicować Realowi Madryt, to jego gra imponuje mi najbardziej i to on zawsze stoi na mojej bramce, kiedy gram w FIFĘ. Chociaż dziś nie cieszy się najlepszą sławą, nawet wśród kibiców Realu Madryt, a jego zatargi z trenerami i poważna kontuzja w poprzednim sezonie stawiają pod znakiem zapytania dalszą karierę w hiszpańskim klubie, to jednego nie można mu odmówić – Iker Casillas jest legendą, najlepszym golkiperem na świecie.

Wydawnictwo Sine Qua Non należy do grona moich ulubionych właśnie ze względu na biografie piłkarzy. Kiedy zobaczyłam w ofercie książkę Iker Casillas. Skromność mistrza, marzyłam o tym, aby dostała się w moje, spragnione informacji o tym piłkarzu, ręce. Po otworzeniu byłam trochę rozczarowana małą ilością tekstu przy tak wielkiej liczbie zdjęć. Teraz, świeżo po lekturze uważam to za zaletę – tekstu wcale nie ma tak mało, a masa wspaniałych fotografii to integralna część tej książki.

Enrique Ortego oddaje w ręce czytelnika biografię nie tylko Ikera – bramkarza, ale także Ikera – człowieka. A to za sprawą wielu źródeł – począwszy od trenerów, z którymi pracował przez wszystkie lata, na rodzinie i przyjaciołach skończywszy. Zdań jest naprawdę wiele, ale wszyscy są zgodni, co do tego, że Casillas ma niezaprzeczalny talent i umiejętności, które wyszlifował przez lata treningów. Ponadto może poszczycić się jeszcze jedną ważną zaletą – zawsze jest opanowany i maksymalnie skupiony, a jego intuicja przy obronie rzutów karnych jest tym, co nigdy nie zawodzi. Nikt nie zaprzeczy, że Iker Casillas jest mistrzem. Debiutujący w wieku 18 lat na słynnym San Mamés, dziś w wieku lat 32 zdobył już wszystko, co piłkarz może zdobyć, a mimo to nie spoczął na laurach. A czy jest skromny? Na pewno w pełni świadomy zarówno swoich wad jak i zalet. Nie zaprzecza, kiedy ktoś mówi mu, że jest dobry. Wie o tym. Ale wie również, że stale musi pracować, że jak każdy ma słabe strony i nigdy nie lekceważy przeciwnika. Potrafi z pokorą przyznać się do popełnionego błędu, choć tych jest niewiele. I co najważniejsze - nie pozwala, aby sława przyćmiła jego zdolności.

Enriqe Ortego przed swoim czytelnikiem stopniowo odsłania obraz chłopca z Móstoles, który spełnił swoje marzenia. Chciałoby się powiedzieć, że zrobił to sam, bez niczyjej pomocy, ale Iker niejednokrotnie podkreśla, że nigdy nie osiągnąłby tego wszystkiego, gdyby nie poświęcenie i wsparcie rodziców. Bo dla niego te wartości są najważniejsze: rodzina i przyjaźń. Poza wspaniałą karierą sportową, Casillas prowadzi także fundację charytatywną, jest ambasadorem dobrej woli ONZ i stale angażuje się w pomoc potrzebującym. Jest doskonałym przykładem tego, jak w dobry sposób można wykorzystać swoją popularność. Bo Iker to bohater nie tylko na boisku. Być może ja nie jestem do końca obiektywna wobec swojego idola, ale jeśli nie przekonują Was opinie znajomych, trenerów, innych piłkarzy, rodziny i przyjaciół, którzy są co do tego zgodni, to może po prostu nie chcecie w to uwierzyć.

Doskonała biografia napisana ręką człowieka, który ma na swoim koncie już kilka podobnych publikacji, a więc bez wątpienia jest to rzetelna i wiarygodna książka. Piękna historia napisana przez samo życie o małym chłopcu z Móstoles, który stał się najlepszym bramkarzem świata. Choć sięgając po nią, należy pamiętać, że jest to biografia sportowa, a więc życie prywatne zostaje streszczone w dosłownie kilku zdaniach. Napisana w taki sposób, że czytelnik czuje się jakby razem z Ikerem jeździł na zgrupowania, walczył o miejsce w podstawowym składzie, przeżywał najważniejsze chwile w karierze. Po przeczytaniu Skromności mistrza niełatwo się otrząsnąć, wyjść z podziwu. To historia, która zostaje w pamięci na długo.

Książkę na tę chwilę polecam przede wszystkim kibicom Realu Madryt, którzy niepochlebnie i często (niestety) niekulturalnie wypowiadają się na temat tego piłkarza, aby przypomnieli sobie kim jest i jak wiele zrobił dla klubu Iker Casillas, obecny mistrz świata i dwukrotny mistrz Europy. Poza tym Skromność mistrza to nie tyle książka dla fanów piłki nożnej (bo dla tych jest pozycją obowiązkową), ale także dla ludzi, którzy chcą się przekonać, że sławę da się wykorzystać w dobry sposób, a ogromny sukces nie musi niszczyć fundamentalnych wartości.

Enrique Ortego, "Iker Casillas. Skromność mistrza", Sine Qua Non, Kraków 2012, s. 304

Za udostępnienie książki dziękuję wydawnictwu:

P.S. Naprawdę chciałam, aby ta opinia była krótka, żeby wszystkim chciało się przeczytać, ale sami widzicie - o takich ludziach jak Iker Casillas można pisać i mówić w nieskończoność ;-)

Do porozczulania się ;-)

9/26/2013
21 Comments

CHARLOTTE BRONTE, "JANE EYRE. AUTOBIOGRAFIA"

KSIĄŻKI

żródło: weheartit.com

Nazwać Jane Eyre romansem to bluźnierstwo. Słowo budzące tak pejoratywne, żeby nie powiedzieć tandetne skojarzenia w najmniejszym nawet stopniu nie oddaje piękna tej historii. Bo poza wielką miłością jest to także opowieść o dojrzewaniu, poświęceniu, samotności i wyobcowaniu. O życiu.

Młodziutka Jane Eyre trafia do szkoły dla sierot w Lowood. Zdobywa tam odpowiednie wykształcenie, a jako pilna uczennica wkrótce sama staje się nauczycielką. Los ma dla niej jednak inny plan. Jane, w wieku zaledwie osiemnastu lat, zdobywa posadę jako nauczycielka wychowanki bardzo zamożnego pana Rochestera. Między tym dwojgiem, pochodzącym z różnych światów, stopniowo rodzi się uczucie gorące i szczere. Szczęście jednak im nie sprzyja, a Jane pewnej nocy ucieka z dworu Thornfield Hall i próbuje zapomnieć o wspaniałym życiu, które było na wyciągnięcie ręki.

Zdaje mi się, że dziś nikt już nie pisze takich historii. Historii tak emocjonalnych, pięknych i tak prawdziwych zarazem. Nie potrzeba tu wyszukanych słów czy wyjątkowych bohaterów. Bo kimże była Jane Eyre?

"Nie było na świecie głupszej istoty od Jane Eyre; nie było na świecie niedorzeczniejszej idiotki karmiącej się słodkimi kłamstwami, połykającej truciznę jak gdyby to był nektar."

Biedną sierotą, bez rodziny i własnego dachu nad głową. Zwyczajną dziewczyną, nie wyróżniającą się urodą. Brzydką, ktoś powie. Za to silną i upartą, o wielkiej woli życia i za to właśnie tak łatwo ją pokochać. Za to, że jest tak niezwykle prawdziwa. Pierwszoosobowa narracja z punktu widzenia tej bohaterki pomaga w zrozumieniu decyzji, jakie podejmuje. Wyraźnie ukazuje jak Jane dojrzewa przez cały czas trwania powieści, jak zmienia się jej sposób postrzegania świata i ludzi. A romans, który dziś rzeczywiście kojarzy się z tandetnymi historyjkami bez głębszego sensu, Charlotte Brontë ukazała w sposób niezwykły. Prawda, że po części wynika to z czasów, w jakich żyła zarówno autorka jak i jej bohaterowie. Ale solidne fundamenty stające się podstawą wzniosłego uczucia, uczucia, o które walczy się do samego końca, są zarysowane z dbałością i dokładnością, tak, aby czytelnik mógł być świadkiem tej miłości od samego początku. Jest trochę niepotrzebnego patosu w sposobie jej wyrażania, ale jednak ten język jest tak doskonale piękny, że zdaje się, iż nie mogłoby być inaczej.

Choć wiele lat minęło od czasów, w których żyła Jane, choć wartości są dziś inne, to jest to historia ponadczasowa. Miłość, tęsknota i samotność to uczucia, których nie zmienia upływający czas – dziś odczuwamy je równie mocno, co sto, dwieście, pięćset lat temu. Niepodrabialny klimat, jaki stworzyła Charlotte Brontë oraz doskonały, poetycki niemal, język to prawdziwa literacka uczta. Ostrożnie dobrane słowa i piękno opisów tak żywo malujących się wyobraźni czytelnika stawiają Jane Eyre na najwyższym poziomie literatury klasycznej. Proza, która nie pozostawia obojętnym, bo takie historie wręcz należy znać, a obcowanie z wyszukanym stylem i fenomenalnym piórem autorki to czysta przyjemność.

Charlotte Brontë, "Jane Eyre. Autobiografia", MG, Kraków 2013, s. 607

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu:

9/13/2013
35 Comments

CASSANDRA CLARE, "MIASTO KOŚCI"

KSIĄŻKI

źródło: weheartit.com

Zamieszanie wywołane wokół ekranizacji pierwszej części Darów Anioła, przykuło moją uwagę do tej książki. Bo ja jak zwykle o światowych bestsellerach dowiaduję się przy okazji ich ekranizacji. Tak było w przypadku Igrzysk śmierci, tak było teraz, a – choć nie pamiętam – to nie wykluczam, że i w przypadku Harrego Pottera.

Już na początku zaznaczyć trzeba, że lubię takie bohaterki jak Clary Fray. To znaczy takie, jak Clary z początku powieści, bo z czasem zaczęła mnie coraz bardziej irytować z tym swoim na wszystko mam odpowiedź i choć świat Nocnych Łowców znam od tygodnia to wiem najlepiej, co należy zrobić. Podobnie nie rozumiem zachwytu nad Jace’em. Na miejscu Clary niejednokrotnie strzeliłabym go w twarz za to zarozumialstwo i przekonanie, że wszystko ujdzie mu na sucho. Fakt, obie postacie są bardzo wyraziste i charakterne, ale na swój denerwujący sposób. Uznać to można właściwie za zaletę, bo przynajmniej nie toną w morzu nijakości innych bohaterów. Są przekorni, złośliwi i nie rozpływają się jedno w obecności drugiego, a więc wątek romantyczny schodzi tu na bardzo daleki plan. I nie bez powodu, ale o tym sami musicie przeczytać. Akcja powieści zaczyna się tak naprawdę w momencie, kiedy Clary poznaje Jace’a. Wcześniej prowadziła nudne życie nastolatki wychowywanej przez samotną matkę, a więc trochę rygorystycznie i nadopiekuńczo. Jej najlepszym przyjacielem jest Simon, chłopak którego notabene polubiłam najbardziej (i nawet trochę współczułam położenia w jakim się znalazł) i strasznie mnie ciekawi jak wygląda jego filmowy odpowiednik.

Jeśli zaś chodzi o pomysł na fabułę to nie dostrzegam tu żadnej oryginalności. Owszem, Cassandra Clare wykreowała sobie własną rzeczywistość i podzieliła ją na trzy światy – Przyziemnych, Nephilim i Demony, ale w gruncie rzeczy jest to miszmasz wszystkich istot paranormalnych, jakie tylko możemy sobie wyobrazić. Są wampiry, wilkołaki, czarodzieje i wróżki, a nawet anioły. I jest też ten zły – Valentine, który dawno temu naruszył porządek świata i wokół niego skupia się cała akcja. Jedyną nowością są Nocni Łowcy, czyli pół ludzie-pół anioły i tak się akurat składa, że Jace jest jednym z nich. To do niego należy ratowanie świata i to, trzeba przyznać, nieźle mu wychodzi. Rzesze Demonów zabija bez mrugnięcia okiem i nie rozpacza nad ich przykrym losem. Jesteś zły, to nie masz prawa istnieć. Koniec kropka. Miasto Kości czyta się szybko i przyjemnie, jak każde młodzieżowe czytadło, jednak bez udziału większych emocji. Dla mnie Dary Anioła chyba nie staną się serią na miarę mojego ukochanego Harrego Pottera czy choćby Igrzysk śmierci. Jakoś nie potrafię w pierwszej części dostrzec nic, co wyróżniałoby ją na tle tysięcy, a może i milionów powieści dla młodzieży, co nie zmienia faktu, że była to fajna literacka przygoda.

Miasto Kości to po prostu kolejny romans paranormalny (choć jak już wspomniałam, samego romansu tu raczej niewiele), który z powodzeniem można postawić na półce obok Zmierzchu. Z tym, że tutaj wampiry nie świecą jak miliony monet, a są mroczne i latają na motorach napędzanych demoniczną mocą! Książka powinna spodobać się fanom popularnych już serii tego typu, a świat wykreowany przez Cassandrę Clare troszeczkę wybiega poza schemat i dzięki temu pierwsza część Darów Anioła dostaje ode mnie szósteczkę.

Cassandra Clare, "Miasto kości", MAG, Warszawa 2009, s. 507

| Debiuty pisarskie |

9/10/2013
46 Comments

ZAPOWIEDZI: Wrześniowe MUST HAVE!

KSIĄŻKI

9/07/2013
26 Comments

Nicholas Sparks, "Jesienna miłość"

KSIĄŻKI

źródło: http://weheartit.com/

Historia wielkiej miłości, która zawładnęła sercami dwojga ludzi stojących u progu dorosłości poruszyła miliony czytelników na całym świecie, a jej ekranizacja z Mandy Moore i Shane Westem w rolach głównych doczekała się kilku nagród, a przede wszystkim uznania ze strony widzów. Mowa oczywiście o Jesiennej miłości – jednej z najgłośniejszych i podobno również najlepszych książek w dorobku Nicholasa Sparksa.

Nie mam nic do samej treści. Poruszająca historia niepozornej dziewczyny i chłopaka z wyższych sfer jest może trochę naiwna i ckliwa, ale na swój sposób piękna. Postacie Jamie i Landona to przykład miłości, poświęcenia i oddania nie tylko drugiemu człowiekowi, ale i Bogu. To również lekcja wiary i pokory, pełna smutku i nadziei zarazem. Sparks ukazuje przemianę jaka wraz z rozwojem śmiertelnej choroby zachodzi w bohaterach, próbując w ten sposób przekazać nadrzędne wartości. Ale nawet najlepsze historie zostają przyćmione, kiedy sposób w jaki są serwowane czytelnikowi przyprawia o bóle głowy. A formie mogłabym sporo zarzucić. Warsztat literacki Sparksa pozostawia wiele do życzenia, a powtarzające się co chwilę zwroty mocno zszargały moje nerwy. Ile razy na zaledwie dwustu stronach można czytać Jeśli wiecie co mam na myśli, Jeśli potraficie to zrozumieć, Jeśli potraficie to sobie wyobrazić i Nie zrozumcie mnie źle? Traktowanie potencjalnego czytelnika jak ignoranta bez zdolności do samodzielnego myślenia trochę przyćmiewa emocje, które ta powieść powinna wywoływać. Panie Nicholasie, tak, jesteśmy w stanie to zrozumieć! Wszak zamiast zawiłych metafor, które nasuwają pytanie co autor miał na myśli, znajdziemy tu prosty (żeby nie powiedzieć – prymitywny) język, przez co można odnieść wrażenie, że książka kierowana jest raczej do przedszkolaków aniżeli do młodzieży i dorosłych. Nie żartuję, prostota w tej książce bije po oczach i jakoś tak mija się z powagą zawartej w niej historii.

Zdążyłam się już przyzwyczaić do tego, że książki Nicholasa Sparksa wypadają słabiej niż ich ekranizacje. Jest w nich potencjał, który doskonale potrafią wydobyć reżyserzy i scenarzyści, ale w książkach zawsze czegoś brakuje. Albo po prostu styl tego autora zupełnie się ze mną nie lubi. Po kolejnym rozczarowaniu jego twórczością, z całą odpowiedzialnością stwierdzam: Sparks nie jest dla mnie. Powiem tyle: jeśli czytaliście książkę to koniecznie obejrzycie ekranizację. Za pierwszym razem na pewno będzie się podobać (choć i tu mam pewne obawy, bo dziś odbieram ją zupełnie inaczej niż kilka dobrych lat temu), a morze wylanych łez macie gwarantowane. Jeśli zaś widzieliście film, a nie znacie literackiego pierwowzoru to nie traćcie cennego czasu. Tyle innych, a pewnie i lepszych książek czeka na przeczytanie!

Nicholas Sparks, "Jesienna miłość", Albatros, Warszawa 2001, s. 208

| Pod hasłem |

9/05/2013
28 Comments

Pages

PODSUMOWANIE MIESIĄCA: Wrzesień 2013

ANNE GRACIE: "DYNASTIA TUDORÓW: KRÓL, KRÓLOWA I KRÓLEWSKA FAWORYTA"

Enrique Ortego, "Iker Casillas. Skromność mistrza"

CHARLOTTE BRONTE, "JANE EYRE. AUTOBIOGRAFIA"

CASSANDRA CLARE, "MIASTO KOŚCI"

ZAPOWIEDZI: Wrześniowe MUST HAVE!

Nicholas Sparks, "Jesienna miłość"

CONTACT ME

SOCIAL MEDIA

LABELS

LUBIMY CZYTAĆ

BLOG ARCHIVE

INSTAGRAM

MEMBERS