źródło: weheartit.com

Halloween jest dla mnie co roku okazją do świetnej zabawy przy tworzeniu lampionów z dyni, oglądaniu horrorów (w zeszłym roku królował Freddie Krueger, a co będę oglądać dzisiaj?) i zawsze cieszę się, kiedy jakieś przebrane dziecko zapuka do drzwi, krzycząc od progu słynne zdanie: Cukierek albo psikus!

A gdyby ktoś nie wiedział co ze sobą zrobić w dzisiejszy wieczór, to poniżej przedstawiam swoje propozycje książkowe na ten dzień (i nie tylko):  

Jack Ketchum, "Dziewczyna z sąsiedztwa" - Książka, o której słyszałam wiele: że jest straszna, obrzydliwa, ale przede wszystkim - bardzo okrutna. Cierpienie jest podobno tak wyraźne, że wielu miało problem z dobrnięciem do ostatniej strony. I to właśnie ona będzie mi towarzyszyć przez najbliższy weekend. Po co bać się duchów, skoro najstraszniejszymi potworami są ludzie?

Stephen King, "Miasteczko Salem" -Powieść, której do tej pory nie przeczytałam, a mam ją u siebie na półce, dlatego to właśnie na nią padł wybór. Ale przecież każda książka Mistrza Grozy będzie odpowiednia na ten dzień. Stephen King na pewno zagwarantuje nam kilka wieczorów mocnych wrażeń, naturalistycznych opisów i obrzydliwych scen, które potem będą się śniły po nocach. Mniam!

Chris Carter, "Krucyfiks" - Carter znalazł się w tym zestawieniu dlatego, że w swoim czasie naczytałam się wiele dobrego o jego literackim debiucie, jakim był właśnie Krucyfiks. A, że niedawno udało mi się książkę nabyć po bardzo okazyjnej cenie, to nie mogłam jej nie wziąć pod uwagę przy tworzeniu tego małego rankingu. 

Bram Stoker, "Drakula" - Czy to naprawdę wymaga wyjaśnienia? Klasyka gatunku, jeden z najbardziej znanych horrorów wszech czasów. Nie mam nic przeciwko wampirom, o ile żywią się ludzką krwią i nie błyszczą w blasku słońca. Może to już passe, ale dla mnie wampir musi spać w trumnie, zabijać, pić krew, nie mieć lustrzanego odbicia i spalać się na słońcu. Koniec kropka. Stary, poczciwy Dracula koniecznie do przeczytania, tylko kiedy? Może w następne Halloween? 

Felicitas Goodman, "Egzorcyzmy Anneliese Michel" - Czytałam raz i więcej na pewno do niej nie wrócę. Jeśli jest coś, czego boję się najbardziej (poza pająkami, oczywiście) to byłby to kwestie religijne, wszystko, co ma związek z szatanem, opętaniem i egzorcyzmami. Oglądaliście Egzorcyzmy Emily Rose? Film został oparty właśnie na tej książce, która z kolei jest w całości oparta na prawdziwej historii. Wierzcie mi, po tej książce do dziś boję się godziny 3 nad ranem!

Shelley Mary, "Frankenstein" - Historia stara jak świat, no bo kto nie słyszał o potworze doktora Frankensteina? No właśnie. A ilu z Was w całości czytało książkę? No właśnie. Spoko, ja też nie czytałam. Ale kiedyś to z całą pewnością zrobię i zakupię własny egzemplarz, aby stał dumnie na półce. Bo są takie książki, które trzeba mieć i wydaje mi się, że Frankenstein jest jedną z nich.

Jestem ciekawa jakie są Wasze propozycje na ten dzień. A może czytaliście którąś z książek przedstawionych przeze mnie i macie na jej temat coś do powiedzenia? Zapraszam do podzielenia się opiniami w komentarzach!

Byłam tam! Nie tylko sercem, ale fizycznie, materialnie, BYŁAM na krakowskich targach. Radość ogromna i z tego miejsca wielkie dzięki dla osób, które wspomogły mnie, kupując ode mnie książki. Zdjęć mam niewiele, bo ciężko było wsadzić gdziekolwiek rękę z aparatem (bez aparatu też), ale teraz i tak żałuję, że nie robiłam więcej, że nie byłam dłużej, że tyle mnie ominęło i, że ciągle krążyłam w kółko przez moją genialną orientację w terenie. Dlatego właśnie ten post będzie trochę przegadany. I znowu podziękowania dla Little, za to, że trochę mi w tym nieogarnięciu pomogła. Żałuję wielu rzeczy związanych z targami, ale to wszystko przyćmiewa radość, że byłam tam choć na chwilę. 

Jest ósma rano, a ja zaspana biegnę na autobus, żeby zdążyć na pociąg relacji Kielce - Kraków. Wstać w sobotę o szóstej - poświęcenie ogromne, ale nic nie poradzę na to, że byłam zdeterminowana. Ok, jestem w pociągu. Podróż mija mi na czytaniu Rozważnej i romantycznej Jane Austen oraz na rozmowie z Ukochanym. Chwilę przed jedenastą jesteśmy już na krakowskim dworcu, jeszcze chwila i znajdę się w centrum ważnego literackiego wydarzenia. Po szukaniu odpowiedniego przystanku, oczekiwaniu na tramwaj nr 14 i podróży zatłoczonym tramwajem (pierwszy raz w życiu zresztą, uwierzycie?), w końcu jestem. Podchodzę pod balonik Gościa Niedzielnego, a tam już czeka na mnie Little, moja towarzyszka niedoli w tym strasznym tłoku. Bo to jest właśnie pierwsze, co mnie uderza, po zakupie biletów i wejściu na halę - ogromny tłok i straszna duchota. I jeśli Polacy nie czytają, to niech mi ktoś powie, kto przyjeżdża na Targi Książki?

Na zdjęciu powyżej macie namiastkę tego, jak wiele ludzi tam było i jak strasznie ciężko było się poruszać między stoiskami. A tam, gdzie spotkać można było jakiegoś pisarza, przejście było praktycznie niemożliwe, tak jak tutaj, gdzie Beata Pawlikowska podpisywała swoje książki. Swoją drogą strasznie drobniutka z niej kobieta.

Rose de Vallenord nie planowałam kupować, bo ograniczone fundusze chciałam przeznaczyć na kilka innych książek (notabene, żadnej z nich nie było). Ale kiedy zobaczyłam panią Małgorzatę Gutowską-Adamczyk, szybciutko kupiłam swój egzemplarz (no dobra, nie tak znowu szybciutko, bo kolejka była spora) i dałam do podpisania autorce.

Wiem, że wyszłam bardzo niewyjściowo, trochę jak napalona trzynastolatka (mam 20 lat), a do tego wygięłam ręce jakbym miała przeprosty, albo coś jeszcze innego, ale pani Małgosia wyszła cudownie, a ja nie mogę się nie pochwalić.

A tutaj pan Wojciech Cejrowski, boso przez Targi, promował swoje książki i opowiadał swoim czytelnikom przeróżne historie. Żałuję, że nie kupiłam żadnej z jego książek i, że nie miałam okazji chwilę z nim porozmawiać, ale coś mi się wydaje, że zdjęcie, które ukradkiem chciałam pstryknąć, a które niestety przyuważył (co widać, bo patrzy mi prosto w obiektyw) nieco go zirytowało, więc wolałam uciekać jak spłoszona mysz. W końcu kto jak kto, ale Wojciech Cejrowski potrafi znokautować słownie.

Zwieńczeniem Targów było spotkanie Blogerów w Smakołykach na Straszewskiego (jakby nazwa ulicy miała mi cokolwiek mówić...). Za to zdjęcie mi się dostanie, bo miałam je najpierw wysłać Gosiarelli, ale co tam, siedzę już bezpiecznie w domku daleko od Krakowa, więc jej gniew mnie nie dopadnie! Było świetnie, choć na początku trochę niezręcznie. Większość krakowskich blogerów już się znała, więc dobrze się czuli w swoim towarzystwie, a ja nie miałam pojęcia kto jest kim, dopóki nie zaczęliśmy się przedstawiać. Potem wszyscy się ożywiliśmy i było świetnie, tylko niestety szybko musiałam uciekać. Wiecie, o 18 grał Real Madryt, a w dodatku było to El Clasico, więc nie mogłam tego przegapić, dlatego pognałam na rynek odnaleźć swojego Mężczyznę i wspólnie obejrzeć mecz. Swoją drogą, Kraków to dziwne miasto - dlaczego do jasnej cholery, cała knajpa kibicowała Barcelonie?!

No dobrze, teraz trochę o tym, co z Targów przywiozłam. No, bo skoro nie te książki, które chciałam, to jakie? O tym za chwilę. Najpierw muszę wspomnieć o tym, że pojechałam tam głównie w jednym celu - zdobycia zakładek sówek z w.bibliotece.pl. Razem z Little obeszłyśmy wszystko i nic, sówek nie było. Nie wiem jak to się stało, musieli je przede mną schować, bo kiedy spotkałam się z Waniliową i Gosiarellą, okazało się, że jednak były. Na smutną minę i oczy kota ze Shreka wyżebrałam je od dziewczyn, które się ze mną podzieliły, za co ogromnie im dziękuję. Sówki mam takie:

A tutaj reszta zakładek, ulotek i gazetek promocyjnych (zakładka MAKE TEA NOT WAR bardzo mi się podoba!):

 Czas na zdobycze książkowe. Pojechałam z bardzo określonym planem tego, jakie wydawnictwa chcę odwiedzić i co chcę kupić. Ale plany po to właśnie zawsze mam, żeby nie robić nic zgodnie z planem (taka jestem spontaniczna!). Kupiłam więc Krucyfiks Chrisa Cartera za całe 10 zł, z czego ogromnie się cieszę, bo wiele osób, swoimi recenzjami, do tej książki bardzo mnie zachęciło. Ponadto nie byłabym sobą, gdybym nie skusiła się na coś, związanego z Realem, więc nowa książka o Zidanie wydawnictwa SQN także znalazła się w mojej torebce. Następnie wspomniana już Rose de Vallenord Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk oraz jedna książka z polecanej wszędzie serii miętowej Ewy Nowak. 14 zł, pomyślałam - kupię - czemu nie! Szczególnie, że Mój Adam czeka już na mojej półce...

O 23:30 jestem z powrotem w domu. Zmęczona, spłukana, ale najszczęśliwsza na świecie. Kładę się do łóżka, zamykam oczy i cieszę się, że to nie był tylko sen...

Podsumowując, mimo że organizacja targów nie była najlepsza (wiecie - tłumy, ciasno i duszno tak, że pot lał mi się po plecach), to spotkanie blogerów oraz wspomnienia jakie przywiozłam z powrotem do Kielc są bezcenne. Dziękuję wszystkim obecnym i do zobaczenia za rok - mam nadzieję!

Czarny kot bez wątpienia kusi swoją okładką. Niby nic, w końcu kot to kot, ale jego czarne futro wtopione w równie czarne tło niesie ze sobą jakiś niepokój, przyciąga wzrok. Sprawia, że nie da się przejść obok książki obojętnie.

Dawid jest aspirującym pisarzem, a fragmenty jego powstającej książki (niesamowicie nudnej zresztą) wplecione są w treść fabuły. I wiódłby spokojne, ale przeciętne życie pracownika dużej firmy, gdyby pewnego dnia na jego drodze nie stanął sam szatan, pod postacią tytułowego czarnego kota. A ten wprowadza Dawida w zupełnie inny świat – nawiązując do Gombrowicza, próbuje go uwolnić z pewnych form, łamie wszelkie konwenanse i zabiera naszego bohatera w podróż po magicznym Mieście Cudów. Kot, czyniąc swoje egzystencjalne rozważania, posługuje się ironicznym językiem, w ciekawy sposób wyraża swoje myśli, jednak nigdy nie udziela jasnych odpowiedzi. Czyni to z niego bohatera bardzo złożonego i niejednoznacznego, zresztą jak wszystko w tej książce.

Pierwsze co przychodzi mi na myśl, myśląc o książce Jarosława Zarębskiego to, że jest ona groteskowa. Świat realny przeplata się z całkowitą fantazją, magicznym Miastem Cudów no i z samym Szatanem, który wpływa na życie Dawida. Całość ma mocno filozoficzny wydźwięk, autor stawia pytanie czy zło w ogóle istnieje. Nie jest to lektura prosta w odbiorze, mimo zaledwie 160 stron ciągnie się niemiłosiernie i nie sposób przeczytać ją w jeden wieczór. Najmocniejszy jej punkt stanowi zakończenie, gdzie akcja nieco przyspiesza, a ostatnie zdania są niejednoznaczne, pozostawiają czytelnika w niepewności i zadumie. Jest to pewnego rodzaju rekompensata za nie najlepszy początek, tak więc warto Czarnego kota przeczytać do końca.

Prawdą jest to, co możemy przeczytać na okładce – nie jest to książka, którą łatwo sklasyfikować, włożyć w gombrowiczowską formę, do której zresztą sama treść nawiązuje (ale nie tylko, bo można się doszukać nawiązań również do innych dzieł literackich). Tutaj absurd goni absurd, czytamy o Ludwigu van Beethovenie spacerującym po okolicy, by za chwilę trafić do miejsca, gdzie można wejść i przymierzyć szereg różnych charakterów tak, by na chwilę stać się kimś innym. Intrygujące? A to dopiero niewielka część tego, co dla swoich czytelników przygotował J. Zarębski.

Trzeba wspomnieć o wydaniu. Bo o ile minimalistyczna okładka, idealnie oddająca treść książki jest wielką zaletą, tak cała reszta pozostawia wiele do życzenia. Malutka czcionka tekstu bardzo męczy oczy podczas czytania i być może właśnie to wpłynęło na to, że w tę powieść nie potrafiłam się do końca wciągnąć. Nie mówiąc już o tym, że cytaty, fragmenty książki Dawida i inne tego typu treści są jeszcze mniejsze, tak, że osoby ze słabszym wzrokiem mogą mieć autentyczny problem ze swobodnym odczytaniem tekstu.

Niewątpliwie Czarny kot nie ulega konwenansom, jest to powieść bardzo oryginalna, ale chyba nie każdy odnajdzie w niej coś dla siebie. Ja przez znaczną jej część się wynudziłam i nie raz miałam ochotę odłożyć ją na półkę i pewnie zrobiłabym to, gdyby nie zobowiązanie, którego się podjęłam. Koniec końców okazała się jednak bardzo intrygująca i niezwykła, więc nie żałuję czasu poświęconego na czytanie. Nie chcę jej ani polecać, ani odradzać – musicie sami zdecydować, czy rozmowy z szatanem, filozoficzne dywagacje na temat dobra i zła, a także absurdalne sytuacje to coś, czemu chcecie poświęcić swój czas.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję portalowi Sztukater. 

| Polacy nie gęsi |

Umrzeć w deszczu to bez wątpienia najsmutniejsza książka, jaką w życiu czytałam. I nie tylko ja, bo takie właśnie zdanie możemy przeczytać na okładce tejże. Daleko jej do ckliwych historii miłosnych, choć miłość gra tu istotną rolę. Naładowana emocjami, przejmująca do głębi. A to po postu historia o życiu – tylko, że w jego najgorszej odsłonie.

Głównego bohatera poznajemy w dniu jego śmierci. W zaciszu własnego domu opowiada swoją historię pewnej dziennikarce. I nie można tego traktować inaczej jak spowiedź – Artur niczego nie ukrywa, nie stara się usprawiedliwić. Czytelnik przysłuchuje się tym intymnym wyznaniom, wypełniany coraz większym smutkiem. Bohater przenosi nas w czasy swojego dzieciństwa, kiedy tuż po śmierci jego pierwszej, młodzieńczej miłości, dziadek wręcza mu starego radzieckiego zenita i uczy chłopca sztuki fotografii, która w późniejszym czasie staje się dla Artura bardzo dochodową pracą, ale równocześnie kieruje jego los na niebezpieczne tory. Następnie przechodzi internat – kolejna kobieta, kolejne zauroczenie, później studia w Pradze, początki kariery, aż w końcu praca reportera wojennego, w okrutnej bałkańskiej wojnie domowej. Wydarzenia z lat dziewięćdziesiątych zmieniły Artura, ale człowiek przecież nie może pozostać taki sam, po doświadczeniach wojny. A jednak, po powrocie czeka go coś, co ostatecznie rozbije tego poturbowanego przez los człowieka i przypieczętuje decyzję o samobójstwie.

Jest to książka z rodzaju tych, które pozostają w człowieku. Niepozorna objętościowo, pozostawia ślad i nie pozwala o sobie zapomnieć, niosąc jednocześnie ogromne pokłady smutku i wyciskając z oczu łzy. Za tą atmosferę w dużej mierze odpowiedzialne są krótkie zdania i prosty język, za sprawą których cierpienie bohatera jest niemalże namacalne.
Artur Sadowski to postać tragiczna. Ciąży na nim fatum najgorsze z możliwych – fatum śmierci, które skazuje go na bolesną samotność. Mocno doświadczony przez życie, decyduje się w końcu na samobójczą śmierć. Można go potępiać, ale mnie bliżej do współczucia. Człowiek nie może tyle przeżyć i się nie załamać, a jemu i tak udawało się to przez długi czas. Nie wiem czy - biorąc pod uwagę ostatnie miesiące jego życia - można go polubić. Ja starałam się zrozumieć. Zrozumiałam jaki ból wypełniał serce tego, dobrego przecież, człowieka. Aleksander Sowa okazał się mistrzem w swoim fachu – doskonale gra na ludzkich emocjach, tworząc bohatera tak realistycznego, tak nam bliskiego, a jednocześnie takiego, z którym nie chcemy się utożsamiać. Zarzucić można mu jedynie mało rozbudowany wątek wojny na Bałkanach, ale jak sam mówi – to nie odwzorowanie wydarzeń historycznych było jego celem podczas pisania tej książki.

Umrzeć w deszczu to książka głęboko refleksyjna, wymagająca zastanowienia, pewnych przemyśleń. W jakimś stopniu wzbogacająca człowieka. I choć zawarta w niej historia nas nie odpręży, to jednak całkowicie pochłonie, bo przy tej ilości smutku, który ze sobą niesie, jest jednocześnie niezwykle wciągająca i wzruszająca. Warto się zapoznać z tą króciutką powieścią dla samego Artura – poznać jego historię, postarać się zrozumieć pewne decyzje i zobaczyć jak okrutny jest los, dając jednym wszystko, zabierając tym samym innym. Osobiście chyba długo się jeszcze nie otrząsnę, bo życie jakie wiódł bohater mocno mną wstrząsnęło i nie sądzę, abym szybko mogła wyrzucić z głowy to, co przeczytałam. 

Aleksander Sowa, "Umrzeć w deszczu", Poligraf, Brzezia Łąka 2009, s.142

Za książkę dziękuję portalowi:

Debiuty pisarskie | Polacy nie gęsi | Pod hasłem

Top 10 to akcja, przy okazji której raz w tygodniu na blogu pojawiają się różnego rodzaju rankingi, dzięki którym czytelnicy mogą poznać bliżej blogera, jego zainteresowania i gusta. Jeżeli chcesz dołączyć do akcji - w każdy piątek wypatruj nowego tematu na dany tydzień.

Dziś przyszła pora na... Dziesięć najlepszych książek na jesień!

Jako, że jesień w pełni (i naprawdę zaczynam ją lubić, patrząc na te piękne kolory dookoła!), to dzisiaj mam dla Was subiektywny ranking książek, które zamierzam przeczytać tej jesieni. Mam nadzieję, że chociaż część z nich mi się uda poznać, bo sami przyznacie, że są to zacne lektury!

Kiedy człowiek ma szansę spotkać Dostojewskiego, Kafkę i Szekspira w jednej powieści nie waha się ani przez chwilę. Skuszona wielkimi nazwiskami, pełna oczekiwań, sięgnęłam po debiut Petera Van Olmena, nie biorąc pod uwagę tego, że targetem autora były dzieci i młodzież, co początkowo wpłynęło na nie najlepszy odbiór lektury, która koniec końców okazała się wspaniałą literacką podróżą.

Skrybopolis to miasto pisarzy. Takie literackie El Dorado, gdzie wszystko, co kiedykolwiek zostało napisane może być przeniesione do prawdziwego życia za pomocą pyłu Muz, produkowanego z łez tych mitycznych istot. Miastem rządzi Rada Nieśmiertelnych – śmietanka światowej literatury z Szekspirem na czele, a bram Skrybopolis strzeże sam Sir Lancelot i Rycerze Okrągłego Stołu. I byłaby to niemalże utopia, gdyby nie:

a) Mabarak – zbuntowany pisarz, który za pomocą Księgi Ksiąg, czyli po prostu Księgusa, chce podporządkować sobie świat;

b) spisek, mający na celu obalenie Szekspira, zbyt tolerancyjnego w swoich rządach.

Kiedy trzynastoletnia Odessa przez przypadek odnajduje pamiętnik swojej matki, jej życie zmienia się diametralnie. Stopniowo zaczyna do niej docierać, dlaczego matka zawsze ukrywała ją przed światem, stosując surowe metody wychowawcze i skąd u niej talent literacki. Powodowana ogromnym pragnieniem odnalezienia ojca, którego nigdy nie poznała, a także pomocy swojej matce – uprowadzonej przez Mabaraka, Odessa przenosi się do Skrybopolis, gdzie czekają na nią kolejne niespodzianki. Trzynastolatka rozpoczyna podróż swojego życia, w towarzystwie bardzo irytującego, ale przezabawnego kanarka – Lodewicka Aquili.

Peter Van Olmen stworzył nieskomplikowaną fabułę i prostych, schematycznych bohaterów. Całkowicie przewidywalna akcja, brak jakiegokolwiek suspensu i wydarzenia, których bieg przewidzieć można już w pierwszych rozdziałach stanowią ogromny minus powieści. Również brak konsekwencji w fabule (o czym nie mogę napisać szerzej, żeby nie zdradzić za dużo z treści) pokazuje niewyrobiony warsztat debiutującego pisarza. Prosty język i infantylne dialogi – choć początkowo drażniące – to jednak dopasowane do wieku głównej bohaterki i potencjalnego czytelnika, który prawdopodobnie nie wychwyci tych niedociągnięć, a będzie miał szansę na zapoznanie się z najważniejszymi pisarzami i utworami wszech czasów. Liczne odwołania do mitologii i literatury to z kolei wielki plus Odessy i tajemnicy Skrybopolis. Cały świat, wykreowany przez autora, kryje wielki potencjał, jest ciekawy i oryginalny, a dla każdego miłośnika słowa pisanego będzie nie lada gratką. Bo gdzie indziej będziemy mieli szansę spotkać siostry Bronte, Orfeusza i Sherlocka Holmesa, paradujących sobie beztrosko po ulicach? Ponadto trzeba wspomnieć, że mimo wielu wad i niedociągnięć, których bez wątpienia dopatrzy się starszy czytelnik, Odessa jest niezwykle wciągającym czytadłem. Napisana lekko i prosto, gdzie wszystko jest przedstawione czarno na białym, a postaci dzielą się albo na dobre albo na złe, być może nie stanowi wysiłku intelektualnego, ale jest niezłą rozrywką. Chociaż z drugiej strony, czytelnik może bawić się w odkrywanie powiązań między fabułą książki Van Olmena, a wielką literaturą światową.

Odessa i tajemnica Skrybopolis to książka jak najbardziej godna polecenia przede wszystkim dla młodych czytelników, choć i starsi powinni odnaleźć w niej coś dla siebie, o ile będą w stanie przymknąć oko na jej nieco niedojrzały charakter. Ja bawiłam się świetnie w towarzystwie elity literackiej i książkę – mimo wszystko – polecam.

Za udostępnienie książki dziękuję wydawnictwu: 

Debiuty pisarskie | Pod hasłem

Myślałam, że to wrzesień jest pełen niesamowitych książek, a tu proszę - październik wydaje się być pod tym względem jeszcze lepszy. Poniżej przedstawiam Wam te z październikowych premier, które najchętniej widziałabym na swojej półce (po ostrej selekcji, więc to niewielka część).

Autor: Charlote Bronte

Tytuł: Villette

Wydawnictwo: MG

Data wydania: 23 października 2013

Lucy Snow – młoda Angielka, która w wyniku nieszczęśliwych wydarzeń straciła wszystko: rodzinę, dach nad głową, serdecznych opiekunów i jakiekolwiek zasoby materialne, pod wpływem impulsu decyduje się na desperacki krok i wsiada na statek, który zabiera ją do Francji. Szukając pracy trafia do miasta Villette, gdzie rzeczywiście los się do niej uśmiecha, jakby to sama opatrzność zaprowadziła ją w to miejsce. Lucy otrzymuje pracę na pensji dla dziewcząt prowadzonej przez Madame Beck.
Lucy stara się nie oczekiwać od losu niczego poza spokojną egzystencją, to w obecnej chwili wydaje jej się spełnieniem marzeń. Ale życie wokół niej nie jest bynajmniej spokojne. Lucy mimowolnie zostaje wplątana w wiele tajemniczych zdarzeń, a jej serce powoli zaczyna się otwierać…

Autor: John Green

Tytuł: Szukając Alaski

Wydawnictwo: Bukowy Las

Data wydania: 9 października 2013

Życie Milesa Haltera było totalną nudą aż do dnia, gdy zaczął naukę w równie nudnej szkole z internatem. Wtedy spotkał Alaskę Young. Piękną, inteligentną, zabawną, seksowną, szaloną i do bólu fascynującą. Alaska owinęła sobie Milesa wokół palca, wciągając do swojego świata i kradnąc mu serce. Czy dzięki niej chłopak odnajdzie  to, czego szuka? Wielkie Być Może – najintensywniejsze i najprawdziwsze doświadczenie rzeczywistości.

Głęboko poruszający debiut Johna Greena, porównywany z przełomowym Buszującym w zbożu J.D. Salingera, to powieść o myślących i wrażliwych młodych ludziach. Zbuntowanych, szukających intensywnych wrażeń i odpowiedzi na najważniejsze pytania: o miłość, która wywraca świat do góry nogami, o przyjaźń, której doświadcza się na całe życie.

Autor: Małgorzata Gutowska-Adamczyk

Tytuł: Podróż do miasta świateł. Rose de Vallenord

Wydawnictwo: Nasza Księgarnia

Data wydania: 23 października 2013

Rose i Nina, mimo że żyją w zupełnie innych czasach, mają bardzo podobne doświadczenia. Obie wyruszają w podróż do miasta świateł ze złamanym sercem. Obie, wbrew faktom, żywią nadzieję, że pobyt w Paryżu przyniesie ukojenie. Czy te oczekiwania się spełnią?

Podążająca śladem Róży Nina pragnie wyjaśnić zagadkę serii kradzieży obrazów słynnej malarki. Na jej drodze pojawi się fascynujący i tajemniczy kolekcjoner sztuki z Argentyny. Razem spróbują się dowiedzieć, kto i dlaczego kradnie dzieła Rose de Vallenord.

 Autor: Elizabeth Massie / Michael Hirst

Tytuł: Dynastia Tudorów: Bądź wola twoja

Wydawnictwo: Harlequin Mira

Data wydania: 23 października 2013

Anna Boleyn zostaje stracona, a na północy kraju wybucha katolicka rebelia. Królewska armia daje powstańcom krwawą lekcję. Henryk nie spocznie, dopóki ostatni z przywódców nie zapłaci głową.  Nowa królowa, piękna i pełna ciepła Jane Seymour przekonuje Henryka aby pojednał się z córkami, Elżbietą i Marią, a niedługo sama obdarza go wymarzonym synem. Jane jednak umiera wkrótce po porodzie, zrozpaczony król zamyka się w odosobnieniu. 

Polityczne intrygi  rządzą dworem, nieoczekiwanie pojawia się pretendent do tronu, a niezagojona od wielu lat rana zagraża życiu monarchy. W trosce o słabnąca pozycję Anglii i swoje interesy, Kanclerz Cromwell, gorący zwolennik Reformacji,  przekonuje Henryka do ślubu z protestancką księżniczką, Anną Kliwijską. Nowy związek nie spełnia jednak oczekiwań króla i Henryk szuka powodu, by  unieważnić małżeństwo. Cromwell musi znaleźć wyjście z sytuacji. Decyzja zostaje podjęta, gdy wzrok króla pada na piękną i młodą kokietkę, Katherine Howard.

 Autor: Agnieszka Osiecka

Tytuł: Dzienniki 1945-1950

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Data wydania: 8 października 2013

Dzienniki – pisane od dziewiątego roku życia aż do śmierci Poetki – to najintymniejszy z wszystkich tekstów Agnieszki Osieckiej. I choć w wielu swoich wierszach, z właściwą sobie lekkością, przemycała prywatny ton, dopiero tutaj wolna jest od jakiejkolwiek cenzury wobec samej siebie. Do bólu szczera, prawdziwa, a tym samym dla wielu Czytelników kontrowersyjna.

Pierwszy tom „Dzienników” Agnieszki Osieckiej obejmuje lata 1945–1950 i otwiera wielotomową edycję. Jedno z największych i najbarwniejszych dzieł polskiego pamiętnikarstwa na pewno wywoła burzę wokół postaci Autorki. Po latach narosłych mitów i plotek oddajemy głos Jej samej. Zgodnie z życzeniem samej Poetki – kiedy Jej już nie ma. Choć przecież jest…

Jesień, poza tym, że jest zimna i deszczowa, ma jeden wielki plus. Wieczorami można się zaszyć w zaciszu własnego domu w towarzystwie koca, herbaty i książki. Tak lubię najbardziej, ale czasem dodaję do tego nieziemski głos Michael'a Buble'a, który jak nikt inny kojarzy mi się z tą porą roku i już mogę sobie w spokoju hibernować aż do wiosny. A najbliższe miesiące spędzę tak: 

Tak prezentują się moje zdobycze z ubiegłego miesiąca. Prawda, że cudnie wyglądają? 

Wielkiego Gatsby'ego kupiłam na początku września na promocji w nie-pamiętam-już-której-księgarni, bo klasykę na półce zawsze dobrze mieć. Król, królowa i królewska faworyta Anne Gracie to egzemplarz recenzencki wygrany na portalu na kanapie. Pollyanna (Eleanor H. Porter) oraz Odessa i tajemnica Skrybopolis (Peter Van Olmen) od Egmontu, przedpremierowy Czas żniw Samanthy Shannon otrzymałam od wydawnictwa SQN jako blogowe Medium ;-) Czarny kot Jarosława Zarębskiego (boską ma okładkę!), Umrzeć w deszczu Aleksandra Sowy oraz Świat według Joan (Collins) to egzemplarze recenzenckie od Sztukatera, a obie książki Anne Bronte otrzymałam od MG. Mam nadzieję, że proza innej z sióstr zachwyci mnie równie mocno, co niezapomniana Jane Eyre.  

Dodatkowo z biblioteki przyniosłam Rozważną i romantyczną Jane Austen oraz Portret Doriana Graya Oscara Wilde'a. Obie książki muszę (i chcę) przeczytać na swoje zajęcia z historii literatury angielskiej. 

Już zacieram rączki, bo najbliższy miesiąc, a nawet dwa spędzę w zacnym towarzystwie, jak sami widzicie ;-)