Jest taka książka, która podbija serca czytelników – nie tylko w Stanach Zjednoczonych, skąd pochodzi autor – ale także w Polsce i wielu innych miejscach na świecie. I chociaż opowiada o śmiertelnej chorobie i powolnym umieraniu, a miłość gra tutaj pierwsze skrzypce, uczucie to nie jest wyidealizowane czy cukierkowe. Poznajcie Hazel i Augustusa, głównych bohaterów fenomenalnej powieści Johna Greena. 

Szesnastoletnia Hazel Grace choruje na raka tarczycy z przerzutami do płuc. Jest jak tykająca bomba, która w każdej chwili może wybuchnąć, zbierając żniwo śmierci. Dlatego właśnie Hazel izoluje się od świata, całe dnie spędzając na czytaniu i oglądaniu programów telewizyjnych. Pragnie ograniczyć liczbę potencjalnych ofiar swojej własnej śmierci. Na spotkaniu grupy wsparcia dla osób z nowotworami poznaje Augustusa Watersa, któremu z powodu kostniakomięsaka odjęto nogę. Między tą dwójką szybko rozwija się bardzo intensywne uczucie, a Gus dołącza do wąskiego grona potencjalnych ofiar wybuchu bomby Hazel. 

Tematyka śmierci w książkach często ociera się o banał, bo zwykle ukazuje przesłodzoną historię miłości, jak choćby ta w Jesiennej miłości Sparksa. Na tle takich powieści Gwiazd naszych wina znacznie się wyróżnia, przede wszystkim dlatego, że Green odchodzi od schematu ckliwego sentymentalizmu. Tak, miłość jest częścią integralną książki, ale uczucie pomiędzy tą dwójką jest bardzo naturalne, niewymuszone, a i samym bohaterom daleko do ideału. I co najważniejsze – miłość nie przyćmiewa innych wątków, które są świetnie zarysowane. Jedną z najmocniejszych stron, stanowiących o wyjątkowości książki Johna Greena, jest ukazanie dystansu, jaki mają do siebie i swojej choroby osoby cierpiące na raka. I to jest widoczne w każdym zdaniu bohaterów, zresztą sami mówią o Bonusach Rakowych, czyli o życzeniach, do których prawo mają tylko dzieci z nowotworami, a we własnym gronie nie pocieszają się pustymi słowami, że wszystko będzie dobrze. Oni  mówią o umieraniu bez pardonu, nie udają, że będzie inaczej, bo dobrze wiedzą, że nie będzie. Ten ich czarny humor sprawia, że żyją na przekór ludziom dookoła, którzy tylko bezradnie rozkładają ręce i pogrążają się w rozpaczy, ubolewając nad nieuniknionym losem chorych. A los to dobre słowo, żeby zwrócić uwagę na sam tytuł powieści (który mnie osobiście bardzo do książki przyciągał), jakim jest nawiązanie do szekspirowskiego Juliusza Cezara. Tylko, że Green odwraca znaczenie słów Kasjusza (To nasza tylko, nie gwiazd naszych wina), dając czytelnikowi do zrozumienia, że rak nie kieruje się żadnymi zasadami, niczym ślepy los uderza w człowieka, który – wybrany na zasadzie przypadku, nie z własnej winy – odtąd musi podporządkować całe życie chorobie, która jest poza wszelką kontrolą. 

Apogeum talentu pisarskiego Johna Greena stanowi jego skłonność do metafor, którą przekłada na życie Hazel i Augustusa, oddając w ich ręce egzemplarz książki Cios udręki, która staje się niejako odzwierciedleniem życia bohaterów. I tutaj znów można dopatrzeć się odniesienia do Szekspira i zastosowanego w Hamlecie ‘teatru w teatrze’. Takie podwojenie rzeczywistości pozwala na głębszą interpretację Gwiazd naszych wina, bo główną bohaterką Ciosu udręki jest Anna, również chora na raka, a powieść jest jak gdyby niedokończona – urywa się w połowie zdania, w samym środku akcji, tak jakby to nagła śmierć nie pozwoliła Annie dokończyć historii. Są to jednak tylko domysły snute przez Hazel i Augustusa, którzy za wszelką cenę starają się dowiedzieć co było dalej. I choć Green nie mówi tego wprost – nietrudno się domyślić, co dzieje się z Hazel po zakończeniu książki, bo ta próba poszukiwania rozwikłania losu bohaterów Ciosu udręki  nakierowuje czytelnika na właściwą interpretację losu bohaterki. I dlatego właśnie – z uwagi na mnogość metafor – śmiem twierdzić, że jest to jedna z najbardziej wartościowych książek dla młodzieży, jakie czytałam. Poszukiwanie rozwiązania staje się nie tylko obsesją Hazel, ale również każdego czytelnika Gwiazd naszych wina. John Green to geniusz.

John Green, "Gwiazd naszych wina", Bukowy Las, Wrocław 2013, s. 312

Osoby uczące się języków obcych doskonale wiedzą jak nudne i niezrozumiałe mogą być podręczniki naukowe. I chociaż są one niezbędne do nauki, to te bardziej rozrywkowe źródła – jak filmy czy czasopisma w obcych językach – są nie mniej ważne. Jako studentka drugiego roku filologii angielskiej, chciałabym przekazać parę moich osobistych spostrzeżeń na temat jednej z takich alternatyw – magazynu English Matters. 

Na tapetę wzięłam najnowszy numer czasopisma, który skusił mnie przede wszystkim artykułem o F. S. Fitzgeraldzie (autorze słynnego Wielkiego Gatsby’ego) oraz amerykańską kulturą w idiomach. Ale po kolei. 

THIS AND THAT 

Jest to dział otwierający magazyn. W bieżącym numerze możemy przeczytać o trójce mężczyzn obdarzonych niezwykłą inteligencją. Znajdzie się Amerykanin z IQ równym 195, upośledzony mężczyzna obdarzony niezwykłymi zdolnościami matematycznymi oraz pewien Rosjanin, który nie potrafi zapominać. Teksty są krótkie i nieskomplikowane, a dodatkowo pod każdym z nich znajdziemy słowniczek trudniejszych wyrazów. 

PEOPLE AND LIFESTYLE

Kolejny dział w tym numerze zainteresował mnie najbardziej ze względu na obszerny artykuł poświęcony F. S. Fitzgeraldowi. The Man behind The Gatsby to inne spojrzenie na tego słynnego pisarza. Krótka nota biograficzna przybliża nam nieco sylwetkę Fitzgeralda i opowiada po trosze o jego najsłynniejszej książce. W nawiązaniu do życia pisarza, pojawia się również artykuł zatytułowany The Roaring 20s, obejmujący najważniejsze wydarzenia historyczne z lat dwudziestych minionego wieku. Znajdzie się też trochę miejsca na współczesne aspekty dotyczące tego działu. 

CULTURE

W tej sekcji najwięcej miejsca zajmuje amerykańska Statua Wolności. Trochę o historii przybycia Lady Liberty do Stanów Zjednoczonych, o danych technicznych oraz o (z przymrużeniem oka, oczywiście) karierze filmowej.

TRAVELS

Tematycznie na listopad, w tej sekcji znajdziemy artykuł powiązany ze świętem Halloween. Urszula Gruszecka - autorka artykułu - zdradza czytelnikom, gdzie najlepiej wybrać się na halloweenowe przyjęcie, które dla niektórych jest niemalże tak ważne, jak Sylwester.

LANGUAGE

W tym dziale poznamy mnóstwo idiomów. Wbrew pozorom jest to bardzo ważna część nauki języka angielskiego, bo ich używanie wpłynie na naturalność naszych wypowiedzi, a także znacznie je urozmaici.

LEISURE

Innymi słowy – sekcja rozrywkowa, zaskoczyła mnie przede wszystkim nazwiskiem autora artykułu. Jeden z wykładowców na mojej uczelni (co prawda mnie nie uczy, ale jednak) nazywa się dokładnie tak samo i teraz zachodzę w głowę czy to tylko zbieżność nazwisk. Artykuł poświęcony został Nikowi Wallenda, pewnemu amerykańskiemu akrobacie, który nie wie, co to strach.

Na duży plus działa to, że pod każdym artykułem znajdziemy słowniczek trudniejszych (lub nie) wyrazów i wyrażeń. Dzięki temu nie musimy się odrywać od czytania, aby sprawdzić znaczenie danego słowa w słowniku, tylko wszystko mamy w bezpośrednio pod artykułem. Każdy numer wzbogacony jest o dodatek w postaci małej książeczki. Tym razem mamy tu wskazówki jak poprawnie pisać e-maile: formalne i nieformalne. Przydatne zwroty oraz przykładowe teksty na pewno pomogą w nauce.Jest prosto i przejrzyście, a więc dokładnie tak, jak być powinno.

English Matters na pewno nie zastąpi nam podręczników i lektoratów, ale może być ciekawym urozmaiceniem nauki. Warto jednak zaznaczyć, że dla początkujących może okazać się za dużym wyzwaniem, bo choć sporo słówek jest przetłumaczonych, to jednak bez znajomości podstaw gramatyki angielskiej i niewielkiego chociaż zasobu słownictwa się nie obędzie.Polecam czasopismo osobom, które znają podstawy języka angielskiego, a tych bardziej zainteresowanych zapraszam do zapoznania się z Business English Magazine, wydawanym nakładem wydawnictwa Colorful Media. Ja opowiem o nim przy innej okazji.

Zapraszam również do zapoznania się z ofertą wydawnictwa Colorful Media, ponieważ oferuje ono szereg innych czasopism językowych. Uczysz się niemieckiego? Sięgnij po Deutsch Aktuell! A może potrafisz porozumiewać się po francusku? W takim razie Français Présent to coś dla Ciebie! A może hiszpański lub rosyjski? Zajrzyj do ?Espanol? Sí, gracias oraz Остановка: Россия!

OFERTA WYDAWNICTWA: http://kiosk.colorfulmedia.pl/

Za udostępnienie czasopisma English Matters dziękuję:

O ile jeszcze kilka lat temu, powieści z gatunku science-fiction nie były popularne wśród młodzieży, tak dziś trudno już wymyślić coś oryginalnego w tym temacie. Debiutancka powieść Veroniki Rossi to nic innego jak kolejna, ociekająca schematem i szablonowymi bohaterami książka dla młodzieży. 

Siedemnastoletnia Aria na co dzień żyje w Reverie, świecie wydzielonym szczelną kopułą, gdzie rzeczywistość właściwie nie istnieje. Wszelkie doświadczenia nabywane są za pomocą specjalnego Wizjera, dzięki któremu można poruszać się po wirtualnych Sferach – centrum życia Osadników. Żyjąca pod kloszem Aria miała nigdy nie poznać co to prawdziwe życie, ale kiedy zostaje wygnana poza bezpieczną Kapsułę, musi nauczyć się walczyć o przetrwanie.

Peregrine to zupełnie inna bajka. Jako Wykluczony, mieszka z dala od nowoczesnych Kapsuł Podu, każdego dnia na nowo walczy o swoje życie. Narażony na śmiertelne działanie Eteru, stale toczące się wojny między plemionami oraz kanibalizm, dobrze wie jak sobie radzić w trudnych sytuacjach, a wyczulone zmysły pozwalają mu wyczuć niebezpieczeństwo z dużej odległości. 

Nie trudno się domyślić, że drogi tej dwójki przecinają się, kiedy Aria zostaje wygnana. Perry jest jej jedyną szansą na ratunek, Aria z kolei może pomóc mu ocalić bratanka. Wyruszają w niebezpieczną podróż po Umieralni, gdzie na każdym kroku czai się śmierć. 

Brzmi zachęcająco, prawda? Niestety przez sporą część właściwie nic się nie dzieje, czytelnik tylko obserwuje powolną wędrówkę Arii i Perrego i staje się świadkiem coraz bardziej absurdalnych i całkowicie zbędnych sytuacji, jak choćby ta z pierwszą miesiączką Arii. Akcji mogłabym sporo zarzucić, ale przede wszystkim to, że jest po prostu nudna, a ta monotonia tylko czasem przerywana jest ciekawszymi momentami. W dodatku wszystkie wątki są przewidywalne, od samego początku właściwie wiemy jak potoczy się historia między Arią i Perrym, dlatego Przez burze ognia nie potrafią na dłużej przyciągnąć uwagi. Jeśli zaś chodzi o samych bohaterów, to tutaj także nihil novi. Aria to zagubiona nastolatka, która nagle musi odnaleźć się w zupełnie nowej rzeczywistości, a z pomocą przychodzi jej książę na białym koniu, który oczywiście najpierw się na nią boczy, uważa ją za rozpieszczoną dziewczynkę, by za chwilę obdarzyć ją głębszym uczuciem.

Doceniam starania Rossi, jej próby wyjścia poza schemat, bo wykreowała w sumie nowe światy, jednak w całości opierające się na tym, co już tak dobrze znamy z innych powieści.  Dziwię się pozytywnym recenzjom, jakie zbiera ten debiut. Dla mnie to mocny przeciętniak, który za parę miesięcy utonie w morzu zapomnienia, by zrobić miejsce kolejnym chwilowym bestsellerom. Nie sądzę, aby Przez burze ognia utkwiły w pamięci czytelników tak silnie, jak zrobiły to kolejno Harry Potter, Zmierzch czy najbardziej zbliżone tematycznie i gatunkowo Igrzyska Śmierci. 

Veronica Rossi, "Przez burze ognia", Otwarte, Kraków 2013, s. 362

| Debiuty pisarskie |

W swoim życiu robiłam trzy podejścia do prozy Jane Austen. Za pierwszym razem były to Perswazje, które rzuciłam w kąt bo dwudziestu stronach. Następna była osławiona Duma i uprzedzenie, z którą wytrwałam może do strony czterdziestej. Kolejne próby pewnie w nieskończoność odkładałabym w czasie, gdyby nie to, że Rozważną i romantyczną MUSIAŁAM znać (pod groźbą wyrzucenia z zajęć i dodatkowych pytań na egzaminie) na zajęcia z historii literatury angielskiej. 

Rozważna Eleonora i romantyczna Marianna to dwie młode kobiety, które po śmierci ojca zostają skazane na łaskę i niełaskę swojego przyrodniego brata – Johna Dashwooda. Takie to już były ciężkie czasy, że kobiety nie miały prawa do dziedziczenia majątku i w tej kwestii były całkowicie zależne od mężczyzn. Obie panny zakochują się w zupełnie nieodpowiednich dżentelmenach, ale każda przeżywa to w odpowiedni dla siebie sposób. Ale to nie jedyny wątek Rozważnej i romantycznej, bowiem mamy tu szereg innych problemów charakterystycznych dla epoki. Kwestia majątkowa oraz mezalians wysuwają się na pierwszy plan. I choć jest wielu bohaterów, to cała akcja rozgrywa się tak naprawdę pomiędzy pięciokątem Eleonora – Edward – Marianna – Willoughby - Pułkownik Brandon.

Pomimo tego, że fabuła jest w porządku, Austen stworzyła ciekawych bohaterów i zręcznie umieściła ich w realiach ówczesnej Anglii, to z wielkim trudem przychodziło mi czytanie kolejnych rozdziałów. Po trzech tygodniach moich zmagań z Rozważną i romantyczną z dumą mogę powiedzieć, że w końcu przeczytałam jakąś książkę Austen, chociaż pewnie podzieliłaby los poprzedniczek, gdyby nie motywował mnie fakt problemu z zaliczeniem zajęć i upór w ukończeniu jej czytania. Patrząc na zachwyty, które wzbudzają książki tej autorki zastanawiam się dlaczego mnie się te odczucia nie pokrywają, a co gorsza nie potrafię powiedzieć, co mi się w tej książce nie podoba. Dawno nie miałam tak mieszanych uczuć po przeczytaniu książki, ale dwóch rzeczy jestem pewna: Rozważna i romantyczna w żadnym stopniu mnie nie zachwyca, ale z całą pewnością nie jest to też zła powieść. Książka pełna jest uroczych absurdów, jak np. scena, w której Marianna żegna się ze swoim domem w Norland. I to dosłownie żegna – mówi do niego jak do żywej istoty, a jej uczucia i przywiązanie do miejsca są tak nielogiczne, że aż zabawne. Sceną, która rozbawiła mnie niemniej była ta, kiedy zachwycona panem Willoughbym Marianna wypytywała o niego Sir Johna. Ten zupełnie nie rozumiejąc zakochanego serca, odpowiada, że Willoughby ma najlepszego psa myśliwskiego we wsi, jak gdyby była to jego największa zaleta. W ogóle cała Rozważna i romantyczna pełna jest ironicznych scen, jest też trochę satyrą o sferach wyższych, na każdym kroku subtelnie je wyśmiewając. To w Austen podoba mi się najbardziej – ta przekora i ironizowanie w każdej nadarzającej się okazji. 

Niestety nie dołączę do grona wielbicieli prozy Jane Austen, ale bardzo się cieszę, że miałam okazję zapoznać się z jej twórczością bliżej dzięki historii literatury angielskiej, bo gdyby nie to, oryginalne usposobienie autorki i jej charakterystyczny styl byłyby mi całkiem obce. Na tę chwilę pozostawiam książkę bez oceny, bo nadal nie do końca wiem, co o niej myśleć. Podobała mi się historia i podejście Austen do sfer wyższych (przyznam, że chyba nie umiałabym tego wyczytać między wierszami, gdyby nie studia), ale bardzo ciężko mi się czytało i zwyczajnie się przez te trzy tygodnie męczyłam. 

Jane Austen, "Rozważna i romantyczna", Prószyński i S-ka, Warszawa 1999, s. 351

| Debiuty pisarskie |

Jest w polskiej blogosferze jeden blog kulinarny, który zna chyba każdy, kto kiedykolwiek szukał jakiegoś przepisu w Internecie. Prowadzony od wielu lat z niegasnącym zaangażowaniem i pasją, stale się rozwija, a jego autorka – Dorota Świątkowska – z pewnością inspiruje wielu amatorów dobrego jedzenia. Internetowy blog nie zawsze jest pod ręką, często brak dostępu do sieci uniemożliwia nam zajrzenie do przepisów, dlatego teraz mojewypieki.com dostępne są również w wersji papierowej, wzbogaconej o zupełnie nowe, niepublikowane dotąd, przepisy.

Już we wstępie Dorota Świątkowska zaznacza, że przepisy zawarte w książce są na tyle proste i sprawdzone, że bez żadnych obaw można się ich ściśle trzymać, co dla początkujących jest na pewno doskonałym rozwiązaniem. Dla tych bardziej doświadczonych w kuchni Moje wypieki i desery będą skarbnicą inspiracji do własnych wypieków. Całość podzielona jest na rozdziały dotyczące osobno ciasteczek, tortów, ciast bezowych, ciast drożdżowych, babeczek, itp., dzięki czemu książka jest bardzo przejrzysta i łatwo można znaleźć interesujący nas przepis. Dodatkowym udogodnieniem jest wstążeczka, którą możemy zaznaczyć sobie daną stronę. 

Najważniejsze w książce kucharskiej jest to, aby przepisy były przejrzyste, proste w wykonaniu i co chyba najistotniejsze – sprawdzone. Sięgając po Moje wypieki i desery mamy stuprocentową gwarancję powodzenia, bo po pierwsze – wszystko jest jasno opisane, a po drugie – wieloletnie doświadczenie Doroty Świątkowskiej, a także jej czytelników nie pozostawiają żadnych co do tego wątpliwości. Wystarczy zajrzeć na blog autorki i poczytać kilka losowych komentarzy, aby na własne oczy przekonać się o tym, że z tą książką można tworzyć kulinarne arcydzieła. Co również ważne, zaproponowane przepisy są nie tylko proste i smaczne, ale także bardzo efektowne. Tęczowy tort na pewno sprawi ogromną przyjemność małej jubilatce, a ciasteczka z Rudolfem będą idealne na nadchodzące święta Bożego Narodzenia. Dorota  Świątkowska z prostych składników tworzy nieprzeciętne kompozycje smakowe, które w efekcie końcowym są rozkoszą dla wzroku i podniebienia.

Przepiękne wydanie książki, duży format, twarda oprawa i smakowita okładka czynią z Moich wypieków i deserów idealny prezent dla miłośników słodkich pyszności. Nawet tych, którzy zwykle tylko jedzą, a o gotowaniu czy pieczeniu mają znikome pojęcie. Wisienką na torcie są autorskie zdjęcia, na widok których dosłownie cieknie ślinka, a człowiek nabiera ochoty, aby czym prędzej upichcić takie cudo własnymi rękami. 

Patrząc na to niezwykłe wydanie, na dokładne i staranne wykonanie każdego elementu tej książki, przez czcionkę po doskonałej jakości papier, wiem że cokolwiek napiszę to i tak nie odda tego, jak bardzo wyjątkowe są Moje wypieki i desery. Przyznam szczerze, że nigdy nie pałałam wielką miłością do gotowania, ale lubię od czasu do czasu coś tam upichcić, a z tą książką na pewno będę to robić znacznie częściej. Narzekanie na brak ciekawych przepisów mogę odłożyć między bajki, bo Moje wypieki i desery to świetny pretekst do małego szaleństwa w kuchni. 

Dorota Świątkowska, "Moje wypieki i desery", Egmont, Warszawa 2013, s. 302 

Książkę przeczytałam dzięki wydawnictwu: 

| Polacy nie gęsi |