Koniec grudnia moi mili, a to oznacza, że zmarnowałam kolejny rok. Serio, jestem mistrzem w marnowaniu czasu. A jeśli chodzi o książki to dziś mniej okazale, bo szaleństwa ostatnich miesięcy wyczyściły mi portfel, a przecież w styczniu mnóstwo fantastycznych premier! Dlatego też żadnej z poniższych książek nie kupiłam - dwie z nich to prezenty urodzinowe, a kolejne dwie to egzemplarze recenzenckie. No okay, kupiłam jedną na kundelka.

Wiem, że sporo osób czytało już Endgame i z tego, co zdążyłam się zorientować to raczej nie jest to dobra książka. No, ale mając na uwadze moją skłonność do młodzieżowych gniotów, może nie będzie tak źle? Ciekawi mnie bardzo tajemnica kondycji jednego z moich ulubionych piłkarzy, który przecież w dzieciństwie przeszedł operację serca, a teraz bije wszelkie rekordy w zaskakującym tempie. I mam tu na myśli Cristiano, bo chociaż Ramosa też bardzo lubię, to książkę o nim właśnie czytam i... niestety jest słaba. Karriba miała rację! Ale poszerza moją madrycką kolekcję, więc cieszę się, że ją mam. Jodi Picoult czytałam tylko dwie (lub trzy?) książki i wszystkie bardzo mi się podobały, a Już czas podobno jest świetna. Nie mogę się doczekać lektury. A Wy widzicie coś dla siebie w tym skromnym stosiku?

Koniec roku nieuchronnie się zbliża, więc czas na małe podsumowanie. Dzisiaj przedstawiam listę książek przeczytanych w tym roku, które zrobiły na mnie największe wrażenie. Znalazło się miejsce zarówno na wydawnicze nowości jak i trochę klasyki. Pełna lista moich ulubieńców 2014 roku wygląda tak:

14. C.J. DAUGHERTY - Wybrani

13. GAVIN EXTENCE - Wszechświat kontra Alex Woods

12. GAYLE FORMAN - Zostań, jeśli kochasz

11. CASSANDRA CLARE - Mechaniczny anioł

10. S.J. WATSON- Zanim zasnę

9. ZLATAN IBRAHIMOVIĆ - Ja, Ibra

8. GEORGE ORWELL - Folwark zwierzęcy

7. JOHN GREEN - Szukając Alaski

6. MIRA GRANT - Deadline

5. MARKUS ZUSAK - Posłaniec

4. F. SCOTT FITZGERALD - Wielki Gatsby

3. PHIL BALL - Real Madryt. Królewska historia najbardziej utytułowanego klubu świata

2. JULIET GREY - Maria Antonina. Z Wiednia do Wersalu

1. IGNACY KARPOWICZ - Sońka

Czytanie, szczególnie dla rasowych moli książkowych, to nie tylko relaks po ciężkim dniu. To w pewnym sensie rytuał, któremu towarzyszy masa spraw pobocznych, bez których jesienno-zimowe wieczory przy książce nie byłyby tym samym. Jasne, można czytać dla samego czytania i to też jest super, ale czemu by sobie tego maksymalnie nie uprzyjemnić? Dzisiaj prezentuję Wam krótką listę rzeczy, które nierozerwalnie kojarzą mi się z czytaniem w okresie jesienno-zimowym. Czyli właśnie teraz!

Poranne czytanie z kubkiem kawy to moja ulubiona pora dnia. A dobra kawa to podstawa. Nie jakieś tam chemiczne badziewie, które wciska nam NESCAFÉ czy inna marka, ale pachnąca kawusia prosto z ekspresu. Rzadko jest na to czas w ciągu tygodnia (w sensie na kawę i książkę, na samą kawę czas jest z a w s z e), dlatego w weekendy jest to dla mnie niemal jak nabożeństwo. Uwielbiam!

Ponieważ kawę piję tylko rano, a herbatę właściwie nieustannie to właśnie ona jest moim substytutem kawowych poranków w ciągu całego tygodnia. Popołudnia z parującym kubkiem i dobrą książką to coś, co kocha każdy książkoholik, prawda?

Jeśli już mówimy o zimnych późnojesiennych wieczorach, to oczywiście nieodłącznymi elementami są: gruby sweter po babci, ciepłe skarpetki i koc. Mamy więc książkę, herbatę i koc. I po co komu huczne imprezy?!


Możliwe, że to tylko ja, ale nie wyobrażam sobie przełomu tych dwóch pór roku bez olejków lub świeczek zapasowych. Uwielbiam jak coś mi w pokoju ładnie pachnie, a przy okazji daje odrobinkę ciepła. Świeczki to mój must have i lubię się nimi otaczać, zwłaszcza kiedy czytam.

Odkąd w moim domu zamieszkało małe kociątko, nie wyobrażam sobie, że w jakimkolwiek domu może kota nie być. To cudowne zwierzęta, chociaż na ich wdzięczność i miłość trzeba zasłużyć - nie są jak psy, które kochają Cię bez powodu, o nie! O miłość kota trzeba się postarać, ale kiedy zaśnie na Twoich kolanach, albo przyjdzie ocierać się swoim pyszczkiem o Twoją głowę, rozkosznie przy tym purkając to... gwarantuję, że nie ma piękniejszego uczucia na świecie. Koty są niesamowite i będę się bić z każdym, kto temu zaprzeczy!


Nie jestem specjalnie łasa na słodycze (za to na niezdrowe jedzenie - jak najbardziej!), ale dobrym ciachem (dwuznaczności, dwuznaczności ;)) nie pogardzę. Najlepiej jak jest owsiane, albo z ziarnami słonecznika czy pestkami dyni. A z herbatą tworzy zestaw idealny, chociaż ostatecznie może to być pizza. Tak, lepsza pizza niż ciastko.

Na polskim rynku książek sportowych brakowało biografii tego piłkarza. Piłkarza, który mimo 37 lat na karku nadal nie zawiesił butów na kołku. Piłkarza, który jest żywą legendą jednego z największych klubów Europy - Realu Madryt i zarazem jego wieloletnim kapitanem. Sine Qua Non wyszło tym oczekiwaniom na przeciw, bo przecież biografii Rulo nie mogło zabraknąć w bogatej ofercie tego wydawnictwa. Dobra decyzja, ale zły wybór. Jestem pewna, że znajdą się lepsze publikacje dotyczące Raúla Gonzáleza Blanco. Polacy jednak muszą jeszcze poczekać na rzetelną biografię swojego idola.

Zacznę od tego, że sam (pod)tytuł jest mocno na wyrost. Sekrety legendy? Nic takiego tu nie znalazłam. W części właściwej tej biografii znajduje się w zasadzie tylko szybka prezentacja klubowych osiągnięć Raúla oraz prześlizg przez występy w barwach narodowych. Są to bardzo ogólnikowe informacje, głównie statystyki, w dodatku spisane niechronologicznie - kariera klubowa została oddzielona od występów w reprezentacji. Może byłoby to dobrym rozwiązaniem, gdyby autor poważniej potraktował swoje zadanie i spisał coś więcej ponad to, co możemy znaleźć na pierwszej lepszej stronie internetowej. W sytuacji, gdy podane informacje są mocno okrojone, taki zabieg tylko zaburza płynność czytania i wpływa na negatywny odbiór książki. Odrobinę lepsze od tego, co napisał Sánchez-Flor są dodatki, których jest w tej książce sporo. Przede wszystkim mam na myśli obszerny rozdział zatytułowany Kim jest Raúl?, w którym zawarte zostały wypowiedzi jego współpracowników: trenerów, prezydentów klubów oraz kolegów z boiska. Daje to czytelnikom trochę lepszy obraz Raúla, jako człowieka, a nie tylko piłkarza, którego karierę w mniejszym lub większym stopniu zna każdy fan tego sportu, a już na pewno kibic Realu Madryt - a ci z pewnością najchętniej sięgną po pierwszą polską biografię Hiszpana. Warto też wspomnieć o wywiadzie, który z Raúlem przeprowadziła Anita Kobylińska - redaktorka RealMadryt.pl. Jest to ostatni element książki i zarazem jedyny, w którym znajdziemy bezpośrednie wypowiedzi tego piłkarza.

Ulises Sánchez-Flor jest marnym pisarzem, czego dowodzą kiepskie, a wręcz zakrawające na śmieszność dialogi na początku rozdziałów. Są to wymyślone sceny z udziałem Raúla, które według autora m o g ł y b y mieć miejsce. Po co wciskać coś takiego do biografii, nie mam pojęcia - prościej byłoby po postu zapytać, szczególnie, że Sánchez-Flor podkreśla swoją wieloletnią znajomość z piłkarzem. Posługuje się przy tym bardzo prostym i zwięzłym językiem, lakonicznie pisząc o wszystkich ważnych kwestiach. Ogranicza się do tego co, kiedy, gdzie i z kim Rulo wygrał. Rażącą wadą tej książki, która najbardziej zaboli sympatyków Królewskich, jest niedbałość, z jaką autor potraktował 16 lat Raúla w Realu Madryt. Najważniejszy etap jego życia został zamknięty w jednym zaledwie rozdziale...

Z pewnością nie jest to rzetelnie napisana biografia, a jedynie zbiór pospiesznie zebranych informacji, ubarwionych wypowiedziami współpracowników, które - mimo tego, że są ciekawsze niż cała książka - tak naprawdę niewiele nowego wnoszą. Raúl przedstawiony został jako piłkarz doskonały - niezwykle utalentowany, ambitny, dążący do perfekcji i unikający medialnego szumu. Prawdopodobnie rzeczywiście taki jest, ale jeśli tytułuje się książkę Sekrety legendy to należałoby coś o nich napisać, by nie rozczarować ciekawskich czytelników. Lektura tej publikacji to pewnego rodzaju sentymentalna podróż dla tych, którzy karierę Rulo śledzili - Sánchez-Flor przypomina najważniejsze momenty ze sportowego życia piłkarza, który tylko ambicję stawiał nad wierność Królewskim. Może dla takiego odkurzenia wspomnień z minionych dwudziestu lat warto tę książkę przeczytać. Trzeba jednak mieć na uwadze to, że jako biografia jest po prostu słaba.

Z bólem serca, ale przynajmniej z czystym sumieniem - nie polecam tej książki. Śmiem twierdzić, że jest to jedna z najsłabszych biografii sportowców, jakie dotąd czytałam. Chętnych na tę książkę i tak z pewnością nie zabraknie z uwagi na imię, które jak magnes przyciąga każdego fana futbolu, ale po skończonej lekturze wielu z nich pewnie poczuje niedosyt. Raúl. Sekrety legendy nie spełnia oczekiwań i nie oddaje w pełni tego, kim jest ten piłkarz i co znaczy jego nazwisko w świecie piłki nożnej.

 Ulises Sánchez-Flor, "Raúl. Sekrety legendy", SQN, Kraków 2014, s. 286

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu SQN.

Po przeczytaniu Mechanicznego księcia okazało się, że miałam rację, co do dwóch rzeczy: 

a)    Will rzeczywiście skrywa sekret, który wyjaśnia jego charakter;

b)    Mechaniczny Aniołek Tessy NA PEWNO ma ważne znaczenie, nadal tylko nie wiem jakie. 

Sprawy w londyńskim instytucie nie mają się dobrze – Charlotte musi dokonać niemożliwego i udowodnić, że kobieta może dzierżyć powierzone jej stanowisko, a na domiar złego Nocni Łowcy muszą uporać się z kolejnym szpiegiem. Spisek i sojusze z Mistrzem zaszły jednak znacznie dalej niż ktokolwiek mógłby się spodziewać i niewielu osobom można jeszcze ufać. Jaką rolę w tym wszystkim pełni Tessa? Dlaczego Mistrz tak bardzo jej potrzebuje? Tego akurat z Mechanicznego księcia się nie dowiemy, ale to dobrze, że Clare nie odkryła wszystkich kart. Został przecież jeszcze jeden tom!

Ta część jest bogatsza w akcję, intrygi i niestety także w romanse. Niestety, bo z dwóch interesujących męskich bohaterów zrobiła się parka beznadziejnych romantyków zakochanych w tej samej dziewczynie. Miłość to fajne uczucie, serio, wiem coś o tym, ale nie powinno się jej dzielić na pół, co z niewyjaśnionych powodów postanowił robić K A Ż D Y autor książek young-adult. Dlatego też Tessa stała się kolejną irytującą bohaterką, podobną do wielu innych irytujących bohaterek. Ale, kurczę, jestem ciekawa jak to się rozwiąże, bo to w końcu walka między dwoma parabatai o tę samą dziewczynę. W dodatku jeden z nich umiera. Ciężko się nie przejąć ich losem! I jeśli chodzi o wady to byłoby to na tyle, bo poza tym nadal jest dobrze, a nawet bardzo dobrze. Autorka ciekawie pokierowała sprawami bohaterów, utrzymała napięcie na przyzwoitym poziomie i nadal nie powiedziała ostatniego słowa. Zostało jeszcze wiele do wyjaśnienia i właśnie dlatego nie mogę się doczekać ostatniego tomu. Jest też sprawa trójkącika Will – Tessa – Jem – nie żeby interesowało mnie to jakoś szczególnie, ale nie mogę zrozumieć pewnych decyzji Tess, dlatego jestem ciekawa czy przypadkiem nie zmieni swojego zdania. Ja bym zmieniła.

Doceniam pracę, jaką autorka włożyła w wykreowanie całego świata, z podziałem na mnóstwo gatunków i naprawdę nie czepiam się, że w kwestii historycznego tła nic się w tym tomie nie zmieniło. Nadal uważam, że akcja mogłaby się odgrywać w każdej możliwej epoce, no może z małymi wyjątkami, kiedy była mowa o tym co kobiecie wypada, a czego robić nie powinna. Językowo jest podobnie – prosto i przyjemnie, ale bardzo zgrabnie napisane. Zaletą jest to, że bohaterowie uwielbiają książki i dzięki temu często można się natknąć na odniesienia do Brontë, Austen czy Dickensa. A poza tym przecież każdy rozdział rozpoczyna się fragmentem jakiegoś literackiego utworu! Za to wszystko ogromny plus, Cassandra Clare zdecydowanie wie jak trafić do mola książkowego. Gdyby tylko nie ten schematyczny trójkącik… Ale dla jasności: team Will.

Podtrzymuję to, co już mówiłam przy okazji Mechanicznego anioła – książka jest szalenie wciągająca, a cała trylogia już trafiła do grona moich ulubionych, mimo że jakieś tam zgrzyty w niej znalazłam. Ale ciężko znaleźć ideał, prawda?

Cassandra Clare, "Mechaniczny książę", MAG, Warszawa 2013, s. 494

MECHANICZNY ANIOŁ | MECHANICZNY KSIĄŻĘ | MECHANICZNA KSIĘŻNICZKA

Język francuski zawsze niesamowicie mi się podobał, dlatego w liceum był dla mnie oczywistym wyborem jako drugi język. Nie był łatwy w nauce, przyznaję, ale dawał mi sporą satysfakcję i chętnie się go uczyłam. Niestety, jak powszechnie wiadomo, studia zabijają w człowieku kreatywność i pasję i siłą zmuszają studenta do nauki niemieckiego... Ale to długa historia. Po prawie trzech latach przerwy, postanowiłam sprawdzić jak dużo pamiętam z francuskiego i sięgnęłam po Français Présent. Smutna prawda jest taka, że pamiętam niewiele, ale nie zmienia to  faktu, że magazyn jest godny uwagi.

W bieżącym numerze magazynu Français Présent znajdziemy jedenaście artykułów, pogrupowanych w ośmiu różnych działach.

Magazyn otwiera coś na podobieństwo This & That, znanego z English Matters. Jest to dział zatytułowany Curiosités, czyli ciekawostki. Pierwszy tekst dotyczy słynnego francuskiego fastfooda - le croque-monsieur, czyli kanapki z szynką i serem, który wygląda naprawdę apetycznie.

Drugi i ostatni artykuł w tym dziale, dotyczy setnej rocznicy narodzin słynnego francuskiego aktora komediowego - Louisa de Funès. Krótki tekst przybliża nieco jego historię, tak aby czytelnik miał szansę trochę się o tej postaci dowiedzieć.

W dalszej części magazynu poczytamy o Brugii - belgijskim mieście, nazywanym flamandzką Wenecją. Patrząc na zdjęcia, jest to naprawdę piękne pod względem turystycznym miasteczko. Co najlepsze, na końcu artykułu znajdziemy listę muzeów i polecanych restauracji wraz z adresami!

W dziale Culture znajdziemy przede wszystkim dosyć obszerny tekst na temat słynnego francuskiego pisarza. Kojarzycie film z 2005 r. Jak w niebie? Okazuje się, że powstał na motywach powieści tego autora! Film bardzo lubię, więc za książką muszę się rozejrzeć...


Nie mogłoby również zabraknąć mojego ulubionego działu podróżniczego. Le Pont du Gard to  kawałek zachowanego do dziś akweduktu z czasów Imperium Rzymskiego. Trzeba przyznać, że konstrukcja i czas powstania robią wrażenie. Chyba nie bez powodu jest to jedna z największych atrakcji turystycznych w regionie Langwedocja-Roussillon.



Ostatni dział - Divertissement opowiada historię Francuza i Polki, którzy zakochali się w sobie pomimo różnić kulturowych. I właśnie o tych różnicach jest tutaj mowa. Obok tytułu widnieje także napis épisode 6, więc wygląda na to, że to dalszy ciąg dłuższej historii...

Ostatnia strona poświęcona została na krótki test ze słownictwa, zawartego w całym magazynie. Uważam, że to świetny pomysł, który pozwala na sprawdzenie naszej pamięci i nauczenie się kilku nowych zwrotów.

Pozostałe artykuły w tym numerze:

• Actualités en bref
• La Françafrique: mythe ou réalité?
• Indila: chanteuse de nulle part
• Que faire des vieux trains?

Podsumowując, nie było mi łatwo czytać po francusku. Na szczęście treść mogłam mniej więcej zrozumieć dzięki tłumaczeniom poszczególnych słówek, których było naprawdę sporo. Moja wiedza z francuskiego kuleje, ale Français Présent bardzo zachęcił mnie do odświeżenia sobie znajomości tego języka i kontynuowania nauki.

Magazyn przeczytałam dzięki uprzejmości wydawnictwa Colorful Media.

Profesor Charlote Brontë został napisany jako pierwsza książka tej autorki, natomiast wydano ją już po śmierci słynnej pisarki. I może dobrze się stało, bo jak to mówią – najważniejsze jest pierwsze wrażenie, a wspomniany Profesor nie prezentuje się tak dobrze na tle innych książek. Różni się od pozostałych dzieł autorki męskoosobową narracją. Koncepcja dobra, bo pokazuje nam punkt widzenia mężczyzny, tak jak to sobie wyobrażała Charlotte, niestety nie do końca się to udało.

Narratorem jest William Crimsworth, którego poznajemy w momencie, gdy pracuje dla swojego starszego brata – Edwarda. Niestety ich relacje nie układają się dobrze, dlatego William postanawia wyruszyć do Belgii, by tam – za radą tajemniczego pana Hunsdena – objąć posadę nauczyciela w szkole dla chłopców. W nowym miejscu nawiązuje skomplikowane relacje z dyrektorką znajdującej się w sąsiedztwie szkoły dla dziewcząt oraz jedną z uczennic.

Sama fabuła bardzo przypomina mi tę z Villette, z tą różnicą, że tutaj narratorem jest mężczyzna. Zresztą obie książki oparte są na osobistych przeżyciach Charlotte, więc wrażenie podobieństwa jest chyba uzasadnione. Muszę jednak przyznać, że o ile czytając Villette nie byłam do końca zachwycona, tak porównując tę książkę z Profesorem, wypada ona o niebo lepiej, głównie za sprawą rozbudowanej analizy psychologicznej. Tutaj niestety wszystko jest mocno okrojone, a sama akcja znikoma i bardzo leniwa. Na uwagę zasługuje jednak dobrze uchwycone uczucie izolacji i samotności Crimswortha, kiedy znalazł się w nowym miejscu, bez pieniędzy i przyjaciół.

Jeśli już o głównym bohaterze mowa, to pozornie wydaje się być dobrym i odpowiedzialnym mężczyzną. Niestety nie do końca tak jest – kiedy objął posadę nauczyciela również w żeńskiej szkole, oceniał swoje uczennice bardzo powierzchownie – głównie na podstawie wyglądu i pochodzenia. W dodatku często podkreślał wyższość Anglików nad innymi narodowościami, podobnie zresztą jak protestantów nad katolikami - co było wyraźnie ukazane poprzez żeńskie bohaterki - Zoraïde Reuter i Frances Henri. Postacią, która zaintrygowała mnie daleko bardziej jest pan Hunsden. Rzadko pojawia się w książce, ale jego rola w całej historii wydaje się być kluczowa. Jest odrobinę abstrakcyjny, jakby był symbolicznym głosem rozsądku Crimswortha. W każdym razie ja go tak odebrałam, ale chętnie poznam inne opinie na ten temat.

Nie wiem czy to wina głównego bohatera, czy po prostu męskiej narracji, do której nie przyzwyczaiła mnie Charlotte Brontë, ale książkę czytało mi się wyjątkowo opornie. Około dwóch tygodni zajęło mi przebrnięcie przez 300 stron, które zwykle czytam w 2, 3 dni. Rozczarowanie było tym większe, że jest to jedna z moich ulubionych autorek wszech czasów i jak dotąd nigdy mnie nie zawiodła. To nie tak, że książka zupełnie mi się nie podobała. Warto było ją przeczytać dla tego, co najbardziej kocham u tej autorki – języka. Jak zawsze niezwykle plastyczny i opisowy, zachwycający każdym słowem. Choć może za dużo było tu opisów fizjonomii poszczególnych postaci, szczególnie uczennic Williama Crimswortha. Myślę, że warto zostawić sobie tę książkę na później, podobnie zresztą jak Niedokończone opowieści, a w pierwszej kolejności sięgnąć po pozostałe książki utalentowanych sióstr Brontë. 

Charlotte Brontë "Profesor", MG, Kraków 2012, s. 312

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu MG.

Nie lubię robić podsumowań, bo to mi tylko przypomina o tym, jak szybko leci czas. Grudzień nie cieszy jak zwykle, bo to oznacza, że do egzaminu z niemieckiego pozostały już tylko dwa miesiące! Śmiejcie się, ale to naprawdę nie jest fajne uczucie - wiedzieć, że nie obroni się licencjatu z filologii angielskiej, bo ktoś wymyślił sobie egzamin z niemieckiego na poziomie, który jest nierealny do osiągnięcia przez 120 godzin lektoratu. Sama obrona i pisanie pracy w tym wszystkim przeraża mnie najmniej. Ale dość już o moim wyjątkowo paskudnym roku, który na szczęście dobiega końca. Czas na podsumowanie listopada!

[źródło]

W listopadzie przeczytałam 6 książek: 

W tym miesiącu licznik obserwatorów wskazuje 418, bardzo dziękuję wszystkim odwiedzającym!

Fan page na facebooku lubią już 303 osoby, znowu wielkie dzięki!

Wczoraj wieczorem na swoim instagramie zamieściłam zdjęcie 12 tajemniczych książek... a dzisiaj odkrywam tajemnicę :)) Wprawdzie książek jest 11, ale to dlatego, że w związku z konkursem, który organizuję mam podwójny egzemplarz W śnieżną noc, le pomyślałam, że bez sensu fotografować obie książki. Moje listopadowe zdobycze prezentują się tak:

Prawda, że uroczo?

Dwie książki po lewej stronie to wygrane w konkursach:

Od góry:

FACEBOOK | ASK | INSTAGRAM |TWITTER

Siedzę zmęczona tygodniem na uczelni, popijam sobie winko domowej roboty i tak myślę - czemu by nie zrobić jakiegoś tagu? Wybór padł na popularny ostatnio (szczególnie na booktubie) tag dotyczący czytelniczych nawyków. Nie mam pojęcia kto jest jego autorem, więc z góry przepraszam za kradzież pomysłu bez podania jego autora - mam nadzieję, że zostanie mi to wybaczone ;)

1. Czy masz w domu konkretne miejsce do czytania?

Konkretnego nie mam, ale najczęściej czytam w swoim pokoju na łóżku.

2. Czy w trakcie czytania używasz zakładki czy przypadkowych świstków papieru?

W 99% używam zakładek (i to zwykle dobranych pod kolor książki!), ale czasem zdarza mi się założyć książkę tym, co akurat mam pod ręką.

3. Czy możesz po prostu skończyć czytać książkę? Czy musisz dojść do końca rozdziału lub okrągłej liczby stron?

Nie jestem aż takim freakiem, żeby kończyć czytanie tylko na okrągłej/parzystej/nieparzystej liczbie stron, ale swoje zboczenia też mam. Oczywiście najlepiej mi przerwać czytanie wraz z końcem danego rozdziału i tak robię najczęściej, ale jeśli już koniecznie muszę przerwać wcześniej to muszę skończyć na stronie, na której kończy się zdanie. W sensie, że ostatnim znakiem na stronie musi być kropka, tak, żeby następna strona zaczynała się od nowego zdania. Chyba trochę zakręciłam, ale mam nadzieję, że wiadomo o co chodzi :D

4. Czy pijesz albo jesz w trakcie czytania książki?

Czasem tak, czasem nie - nie robi mi to żadnej różnicy, chociaż lubię jak prawdziwy książkoholik siąść sobie z kubkiem parującej kawy lub herbaty :)

5. Czy jesteś wielozadaniowa/y? Potrafisz słuchać muzyki lub oglądać film w trakcie czytania?

Wolę czytać w ciszy - muzyka, czy nawet rozmowy mnie rozpraszają, chociaż jestem w stanie zaakceptować muzykę bez słów. Zupełnie nie widzę sensu w czytaniu i oglądaniu jednocześnie - albo wciągasz się w książkę, albo w film. Serio ktoś robi te dwie rzeczy naraz?

6. Czy czytasz jedną książkę czy klika naraz?

Zwykle wolę skończyć jedną i dopiero zaczynać następną, ale zdarza się (np. teraz ;), że czytam kilka książek jednocześnie. Czasem muszę sobie po prostu zrobić przerwę od danej historii i przenieść się w inną. Czasami ma to związek z tym, że jedna książka mnie nie wciąga, a czasami nie mogę się zdecydować co czytać w następnej kolejności i tak zaczynam kilka książek jednocześnie...

7. Czy czytasz w domu czy gdziekolwiek?

Gdziekolwiek. Zawsze mam ze sobą książkę lub -od niedawna - kindle'a, ale najbardziej lubię w domu lub - w wakacje - na plaży czy na jakimś pikniku.

8. Czytasz na głos czy w myślach?

W myślach, chociaż czasem, jak jestem sama w domu, czytam sobie na głos jakieś fragmenty, sama nie wiem po co :D

9. Czy czytasz naprzód, poznając zakończenie? Pomijasz fragmenty książki?

Nigdy nie czytam zakończenia, ale zawsze sprawdzam ile dana książka ma stron i czasami niechcący rzuci mi się w oczy ostatnie zdanie. Fragmentów nie pomijam - książka musi być przeczytana od deski do deski, inaczej się nie liczy :P

10. Czy zaginasz grzbiet książki?

Nie jestem osobą, która jakoś przesadnie dba o książki. Jasne - nie niszczę ich celowo, ale nie mam problemu z zagiętym grzbietem czy rogiem strony. Żadna tragedia. Ba, czasem nawet piszę po książkach!

A Wy macie jakieś swoje nawyki czytelnicze? Zapraszam do udziału w zabawie wszystkich chętnych!

PS Przypominam o konkursie, w którym do wygrania jest książka "W śnieżną noc", gdzie jednym z autorów jest John Green!

Za każdym razem, kiedy przychodzi mi podzielić się opinią na temat książki młodzieżowej, jest mi odrobinę wstyd. Niby jestem jeszcze całkiem młoda i ogólnie guzik wiem o życiu, ale jednak do nastolatków już się nie zaliczam. A tymczasem trzymam się takich banalnych czytadełek, romansów paranormalnych i innej mało ambitnej literatury, bo zwyczajnie to lubię. I dlatego właśnie mi wstyd, że więcej tutaj znajdziecie literatury młodzieżowej, aniżeli czegoś poważniejszego. I dzisiaj też będzie o książce, która do ambitnych nie należy, a mimo to całkiem mi się podobała. Ups…

Historia dziewczyny, która pewnego dnia budzi się w szpitalu i odkrywa, że jako jedyna przeżyła zawalenie się budynku, wydała mi się wystarczająco interesująca, by sięgnąć po tę książkę. Ale Mara musi stawić czoła nie tylko utracie najlepszych przyjaciół – miewa też halucynacje i zdarza jej się widzieć zmarłych znajomych, w dodatku nie pamięta nic z tamtej nocy, która urywkami wraca do niej w nocnych koszmarach. A to nadal nie wszystko, z czym przyjdzie się jej zmierzyć…

Zapowiadało się naprawdę dobrze, dlatego tym bardziej szkoda, że autorka nie zdołała utrzymać poziomu swojej książki. Nie było źle, ale liczyłam na coś innego niż kolejny paranormalny romans, dlatego nie jestem do końca zadowolona z takiego rozwiązania zagadki Mary. Prawdą jednak jest, że książkę czytało mi się wyśmienicie, naprawdę mnie wciągnęła, a w dodatku była przyjemnie napisana. Nie oszukujmy się jednak – nawet ja dostrzegłam, że Mara Dyer ma pewne rażące wady, z których największą jest schematyczność. Jak już wspomniałam zapowiadało się świetnie i oryginalnie. Polubiłam bohaterów (do czasu kiedy Noah stał się kolejną zranioną ciepłą kluchą) i momentami miałam ciarki na skórze. A potem autorka zrobiła coś, co sprawiło, że jej książka stała się jedną z wielu – wplotła banalny romans pomiędzy najprzystojniejszym facetem w szkole i nową, tajemniczą dziewczyną, a ze wszystkich wizji i halucynacji Mary (które w całej książce były najlepsze) zrobiła… no, nie mogę wam powiedzieć co, ale nie podobało mi się takie rozwiązanie. Nawet nie tyle mi się nie podobało, co po prostu mogło być lepsze i miało ku temu podstawy (scena z kolczykami w łazience, po powrocie Mary z imprezy? GENIALNA!). Liczyłam, że wątek halucynacji i psychozy głównej bohaterki zostanie lepiej poprowadzony, niestety przyćmił go romans między bohaterami. Plus w tym taki, że Hodkin zrezygnowała z trójkąta miłosnego. Za to ścisła końcówka była świetna i głównie dzięki temu z niecierpliwością czekam na kolejny tom. 

Powiedziałam, że książka jest przyjemnie napisana i… prawie nie skłamałam. Jest kilka momentów, które mocno zgrzytają, a chwilami dialogi i całe sceny są strasznie sztuczne. Na szczęście takich momentów nie ma zbyt wiele i podtrzymuję to, co napisałam – całość czyta się przyjemnie i w ekspresowym tempie. Jest to przecież debiut Michelle Hodkin, liczę więc, że udoskonaliła swój warsztat w kolejnych tomach. Doskonale zdaję sobie sprawę z wad tego rodzaju książek, a mimo to w większości oceniam je pozytywnie - również teraz. A to dlatego, że ich czytanie sprawia mi po prostu przyjemność, a logiki czy polotu dawno przestałam w literaturze młodzieżowej szukać, chociaż czasem jestem mile zaskoczona. Mara Dyer. Tajemnica z pewnością jest książką dla nastolatek i to przede wszystkim tej grupie wiekowej ją polecam. Ale jak widzicie ja też miałam sporą przyjemność z czytania tej powieści, kiedy przymknęłam oko na niedociągnięcia. Można przy niej naprawdę przyjemnie spędzić czas i wciągnąć się na dobre kilka godzin.

FACEBOOK | ASK | INSTAGRAM |TWITTER

Kiedy temperatura za oknem spada poniżej zera, a wyjście z domu jest najgorszą rzeczą, jaka może nam się przydarzyć, to znaczy, że nadeszła odpowiednia pora na przeczytanie W śnieżną noc. Bo ten zbiór trzech, powiązanych ze sobą opowiadań sprawia, że śnieżyca okazuje się fantastyczną przygodą, a zimno przestaje być straszne.

Bo fakt, że akurat w wigilię twoi rodzice zostali aresztowani za bójkę w kolejce do sklepu, zdradziła cię dziewczyna, a twój samochód utknął w ogromnej zaspie, wcale nie musi oznaczać, że to najgorszy dzień w twoim życiu. Wręcz przeciwnie – właśnie rozpoczęła się wielka przygoda, która zmierza do szczęśliwego zakończenia i nawet kąpiel w przeręblu nie jest w stanie tego popsuć.

Tak uroczej i pozytywnej książki dawno nie czytałam. Autorzy poradzili sobie doskonale z oddaniem świątecznego klimatu w krótkich, choć niebanalnych historiach kilku nastolatków. No dobra, może są odrobinę przewidywalne i przepełnione nieprawdopodobnymi zbiegami okoliczności, bo przecież ma skończyć się dobrze, ale o to tu właśnie chodzi! W żadnym wypadku nie jest to wadą, za to strasznie podnosi na duchu i poprawia humor na resztę dnia. Motywem przewodnim jest oczywiście miłość i choć wydaje się, że historie będą ckliwe i ociekające lukrem, to nie dajcie się zwieść pozorom i dajcie tej książce szansę. W końcu jednym z autorów jest John Green, więc zbyt sentymentalnie być po prostu nie może. Ale paradoksalnie – to właśnie jego opowiadanie jest najsłabsze. Samo w sobie jest świetne, ale na tle pozostałych dwóch wypada odrobinę blado. Wydaje mi się, że w przypadku ciepłych, świątecznych historii, zakończonych happy endem lepiej sprawdził się kobiecy punkt widzenia, bo obie panie poradziły sobie rewelacyjnie. Green z drugiej strony broni się inteligentnym humorem, co stało się już jego znakiem rozpoznawczym. 

Siłą każdego z opowiadań są zabawni i charyzmatyczni bohaterowie. Nie są zbyt dokładnie przedstawieni, bo w końcu w krótkich opowiadaniach nie ma na to czasu, ale każdy ma jakąś cechę, która go wyróżnia. Bardzo podoba mi się fakt, że opowiadania są ze sobą ściśle powiązane, bo dzięki temu nie musiałam się zbyt szybko rozstawać z tak sympatycznymi postaciami. Zresztą te połączenia są tak fantastyczne, że w zasadzie można W śnieżną noc uznać za spójną całość. Mimo to, żałuję, że nie są to osobne, długie powieści, bo żal było kończyć każdą z tych historii. Czyta się je naprawdę wybornie, a przy tym nie da się nie zarazić tym magicznym klimatem. W dodatku opowiadania poruszają typowe nastoletnie problemy, ale zamiast moralizować - są zabawne, a niekiedy nawet lekko ironiczne i dlatego jestem pewna, że przekonają do siebie niejednego nastolatka.

Jeśli już teraz nie możecie doczekać się magicznego wigilijnego klimatu, to W śnieżną noc doskonale wprowadzi Was w świąteczną atmosferę. Może być też tak, że wcale nie wyczekujecie Świąt z niecierpliwością - w takim przypadku gwarantuję, że zatęsknicie za nimi po przeczytaniu tej książki. Ja już wypatruję śniegu za oknem i nie mogę doczekać się ubierania choinki, zasp po kolana oraz kiczowatych ozdób w galeriach handlowych. Ach, no i na święta poproszę mikroświnkę!

Maureen Johnson, John Green, Lauren Myracle, "W śnieżną noc", Bukowy Las, Wrocław 2014, s. 320

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Bukowy Las.

FACEBOOK | ASK | INSTAGRAM |TWITTER

William Shakespeare to wielkie nazwisko literatury, a przecież mija właśnie 450 lat od jego narodzin. Ten pisarz, jak żaden inny uosabia zamysł Horacego, przedstawiony w Exegi monumentum – stał się nieśmiertelny dzięki swojej ponadczasowej twórczości i zaiste - trwały pomnik sobie wybudował.

Zbiór najpiękniejszych cytatów z utworów Williama Shakespeare’a, w tłumaczeniu Leona Ulricha oraz Józefa Paszkowskiego to kolejne, piąte już, wydanie ilustrowane zaproponowane przez wydawnictwo MG. Wizualnie robi ogromne wrażenie i nie można mieć wątpliwości, że podobnie jest z treścią – przecież to fragmenty trzynastu wybitnych utworów stanowią esencję tej książki. Niektóre cytaty są znane i odrobinę wyświechtane (ale nadal piękne), inne nie tak popularne, pochodzące z tych mniej znanych utworów Williama Shakespeare’a. Pogrupowane zostały tematycznie, w dwudziestu różnych rozdziałach. Każdy dział rozpoczyna się maksymą, która wprowadza w klimat dalszej części. Co kilka stron pojawiają się również piękne grafiki, współgrające z treścią, których po części autorem jest Daniel Chodowiecki, a pozostałe stanowią miedzioryty pochodzące z książki Samuela Pufendorfa.

Książka, którą mam przed sobą spodoba się każdemu miłośnikowi aforyzmów. Ja swój egzemplarz mocno spersonalizowałam – zakreśliłam ulubione cytaty i dopisałam na marginesach kilka własnych. Dzięki temu książka jest jeszcze bardziej moja i na pewno będę wracać do wybranych fragmentów, bo mam ogromną słabość do cytatów. Myślę, że takie wydanie będzie idealnym prezentem dla sympatyków pisarza lub po prostu tych, którzy podobnie jak ja, mają w zwyczaju zapisywać wybrane cytaty.

Zachwyca oprawą graficzną (co stało się już znakiem rozpoznawczym tego wydawnictwa) oraz trafnym i dobrze pogrupowanym wyborem aforyzmów, nad którym czuwała pani Dorota Malinowska-Grupińska, właścicielka wydawnictwa MG. Cytaty najpiękniejsze Williama Shakespeare'a będą skarbem każdej domowej biblioteczki.

William Szekspir, "Cytaty najpiękniejsze", MG, Kraków 2014, s. 224

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu MG.

Dodatki do popularnych serii zawsze wywołują we mnie przykre uczucie, że zostały napisane z czystej chęci zysku. Niestety nie inaczej było w przypadku jednej z moich ulubionych trylogii - o ile "pełnometrażowe" książki zachwyciły mnie niepowtarzalną formą, tak opowiadania zebrane w książce Jula. Trzy tajemnice zdecydowanie nie były tym, czego bym chciała.

Na tę książkę składają się trzy części. Destroy me to historia opowiedziana z punktu widzenia Warnera i traktuje o wydarzeniach pomiędzy pierwszym a drugim tomem serii. Sam bohater, uwielbiany przez rzesze czytelniczek głównie za swoją niejednoznaczność i mroczną aurę, tutaj traci wszystkie interesujące cechy. Jeśli przesadzam, to tylko odrobinę, bo z TEGO Warnera jest tutaj naprawdę niewiele.

Fracture me było chyba jeszcze słabsze. Narratorem jest Adam, który przybliża wydarzenia między drugą a trzecią częścią serii, czyli po wysadzeniu Punktu Omega, ale przed wielką wojną. O tym, że Adam nie jest takim bohaterem, jakim się wydawał, mogliśmy przekonać się czytając Dar Julii, ale dopiero w nowelce Fracture me jego egoizm osiąga apogeum.

Czystym bezsensem było dla mnie zamieszczenie trzeciej części – Dziennika Julii – skoro wszystkie zapiski zostały już przedstawione w poprzedzających go opowiadaniach. Szkoda marnować papier na takie nic niewnoszące treści. Nie czepiam się samego dziennika, bo akurat przeszłość Julii w rodzinnym domu była w moim odczuciu najciekawsza, ale zwyczajnie nie rozumiem po co powielać coś, co zostało wspomniane wcześniej.

Wszystko, co pokochałam u Mafi tutaj zostało zabrane, albo przynajmniej mocno zredukowane. Nie czułam tego niepowtarzalnego stylu autorki, a intrygujący bohaterowie nagle przestali być tak ciekawi. Wolałam kiedy pewne rzeczy zostały niedopowiedziane, pozostawiając spore pole dla wyobraźni. Niestety autorka chyba pomyślała, że takie niejasności przerosną możliwości przeciętnego czytelnika jej książek i postanowiła odkryć wszystkie karty. ZŁY POMYSŁ.

Uważam, że tymi nowelkami Tahereh Mafi obdarła swoich bohaterów z tajemnicy, która była jednym z najmocniejszych atutów książki. Najbardziej traci na tym Warner, bo też jego postać była najbardziej niejasna i dzięki temu taka fascynująca. Nie wiem czym kierowała się autorka pisząc te opowiadania, ale odradzam czytanie ich fanom serii. Książka sama w sobie jest mało interesująca i wyjaśnia zdecydowanie za dużo. W dodatku nie może nawet służyć za przedłużenie przygody z fantastyczną formą pisania, bo i tego tu brakuje. Jedyne, co mi po niej pozostało to niechęć do bohaterów. Gra zdecydowanie nie warta świeczki.

Tahereh Mafi, "Julia. Trzy tajemnice", Otwarte/Moondrive, Kraków 2014, s. 198

Maria Antonina. W Wersalu i Petit Trianon skupia się na piętnastoletnich rządach Ludwika XVI i Marii Antoniny. Królewska para, początkowo serdecznie przywitana przez francuski lud, szybko traci swoją popularność. Najwięcej krytyki spada na młodą Austriaczkę, która ze względu na obce pochodzenie i historyczne konflikty austriacko-francuskie nie może liczyć na przychylność swoich poddanych. Pojawiają się również złośliwe i oszczercze pamflety, sugerujące niemoralne prowadzenie się królowej, które z prawdą niewiele mają wspólnego. Niechęć do l'Autrichien – obcej suki, potęguje sytuacja finansowa Francji, o którą ponownie oskarżana jest królowa z uwagi na swoje upodobanie do ekstrawaganckich strojów, wymyślnych fryzur, a także hazardu. Próby wyciągnięcia narodu z ruiny finansowej, w jakiej pozostawił Francję Ludwik XV to nie jedyne zmartwienie nowych władców. Nieskonsumowane od wielu lat małżeństwo, a co za tym idzie brak dziedzica francuskiego tronu, to kolejny powód do niezadowolenia z nowych rządów. Ukojenia skołatanych nerwów i obaw o niespełnianie pokładanych w niej nadziei, Toinette szuka w Petit Trianon, pałacyku podarowanym jej przez męża, do którego wstęp mają tylko jej najbliżsi przyjaciele, co rodzi kolejne plotki o niemoralne prowadzenie się królowej. Punktem zapalnym zdaje się być słynna afera naszyjnikowa, która uczyniła z Marii Antonina wroga publicznego numer jeden. Nieustannie poddawana krytyce za rozrzutność, rzekomy zły wpływ na króla, a także za działania na korzyść Austrii, młoda władczyni nie miała lekkiego życia, a jej pogodne usposobienie szybko odchodzi w niepamięć. Zmartwień dodają jej osobiste tragedie, takie jak śmierć matki oraz dwójki ukochanych dzieci. Nawet wtedy Maria Antonina nie może w spokoju przeżywać żałoby, bo i to spotyka się z niezadowoleniem kapryśnych poddanych.

Juliet Grey kreśli portrety władców nieudolnych, których poczynania stopniowo doprowadzają do coraz większych rozruchów społecznych, ale przy tym troskliwych i mających na względzie dobro poddanych. Autorka ukazała złożone charaktery monarchów, których panowania nie da się jednoznacznie ocenić. Z jednej strony kole w oczy rozrzutność Marii Antoniny oraz słabość Ludwika XVI, a także bezradność obojga wobec sytuacji politycznej, z drugiej widać, że podejmowane działania mają na celu poprawę sytuacji społecznej, a ich niepowodzenie wynika raczej z błędnych decyzji i wiecznie niezadowolonego ludu, aniżeli z egoistycznych pobudek monarchów. Skupiając się przede wszystkim na królowej, Grey nie zaniedbała tła historyczno-obyczajowego, które przedstawione zostało z ogromną starannością i dbałością o detale. Dworskie intrygi, wersalski przepych, a także coraz bardziej podsycane rewolucyjne nastroje przez zanadto ambitnych arystokratów, znajduje swoje odzwierciedlenie na kartach tej powieści, budując nastrój niepokoju i zbliżającego się końca monarchii francuskiej. Ponownie, czytając posłowie, mamy szansę dowiedzieć się, które wydarzenia zostały zmienione i z czego owe zmiany wynikają. Taka rzetelność w opisywaniu kontrowersyjnego kawałka historii w połączeniu z niebywałym talentem pisarskim, czyni z tej książki rewelacyjną powieść, ukazującą wielowymiarowość nie tylko jej bohaterów, ale i przyczyn rewolucji francuskiej.

Ciężko mi o tej książce pisać z dwóch powodów. Po pierwsze dlatego, że jest bardzo dobra, a o dobrych książkach zawsze pisać jest trudniej niż o tych słabszych. Głównie jednak z tego powodu, że pierwszoosobowa narracja z punktu widzenia Marii Antoniny sprawiła, że bardzo zżyłam się z tą bohaterką, a świadomość jej tragicznego końca przepełnia mnie ogromnym żalem i współczuciem. Taki sposób narracji okazał się strzałem w dziesiątkę, pozwolił bowiem na przedstawienie wiarygodnego portretu psychologicznego kobiety, która w życiu pragnęła być dobrą matką i dobrą królową. Nie mogąc przez długi czas spełnić żadnej z tych rzeczy, podejmuje szereg błędnych decyzji, ucieka w hazard i przepych, które nie tyle pustoszą francuski skarbiec (bądźmy szczerzy – wojna siedmioletnia oraz walki w Ameryce pochłonęły znacznie więcej funduszy niż drogie suknie królowej), co doprowadzają do stopniowego obalenia monarchii.

Maria Antonina. W Wersalu i Petit Trianon utrzymuje wysoki poziom tomu pierwszego i nic nie zapowiada zmiany w tym względzie przy okazji trzeciej części. Rewelacyjna książka, napisana z punktu widzenia monarchini, pozwala bliżej poznać jej losy i motywy nią kierujące, wyzwalając przy tym ogrom emocji, których zabrakło części pierwszej. Tam przewodziła nadzieja na mariaż z delfinem Francji i panowanie na najwykwintniejszym dworze Europy, tutaj zaś zewsząd czuć rewolucyjny niepokój i strach o to, co przyniesie jutro. Jestem pewna, że Z pałacu na szafot wzbudzi we mnie jeszcze większe emocje, dlatego trochę obawiam się tej lektury, jednocześnie nie mogąc się jej doczekać.

Juliet Grey, "Maria Antonina. W Wersalu i Petit Trianon", Bukowy Las, Wrocław 2013, s. 384

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Bukowy Las.

FACEBOOK | ASK | INSTAGRAM |TWITTER

Listopad prezentuje się dosyć ubogo na tle ostatnich miesięcy, jeśli chodzi o nowości i zapowiedzi wydawnicze. I całe szczęście, bo mój portfel więcej by nie zniósł! W bieżącym miesiącu tak naprawdę zainteresowało mnie tylko pięć książek. Po kliknięciu na okładkę danej książki, zostaniecie przeniesieni odpowiadającą jej stronę na LC.

__________________________________________________________________

Autor: Lauren Myracle, Maureen Johnson, John Green

Tytuł: W śnieżną noc

Wydawnictwo: Bukowy Las

Data premiery: 19 listopada 2014

Cóż, wystarczy, że coś jest sygnowane nazwiskiem Green i już daję się złapać w pułapkę. Nie inaczej jest w przypadku tego zbioru opowiadań. Zresztą lubię takie świąteczne klimaty... no i ta okładka!

Autor: Becca Fitzpatrick

Tytuł: Black Ice

Wydawnictwo: Otwarte/Moondrive

Data premiery: 5 listopada 2014

Nie znam serii Szeptem, ale chętnie poznałabym najnowszą książkę Becki Fitzpatrick. Wydaje mi się ciekawą młodzieżówką, trochę odbiegającą tematyką od popularnych ostatnio książek.

Autor: David Beckham

Tytuł: David Beckham

Wydawnictwo: Burda Publishing Polska

Data premiery:19 listopada 2014

Czy naprawdę muszę coś dodawać? Wystarczy spojrzeć na okładkę, żeby wiedzieć dlaczego marzy mi się ta książka ;) Jak on to robi, że im jest starszy, tym lepiej wygląda?

Autor: Stephen King

Tytuł: Przebudzenie

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Data premiery:11 listopada 2014

Dawno nie czytałam mistrza horroru, a był taki czas, kiedy nie chciałam czytać ani jednego autora. Miło byłoby czasem powrócić do tego gawędziarskiego stylu, a tak książka to idealny pretekst. Zachęcił mnie szczególnie ten fragment opisu: 

Ta bogata, niepokojąca powieść prowadzi czytelnika przez pięć dekad do najbardziej przerażającego zakończenia, jakie kiedykolwiek wyszło spod pióra Stephena Kinga.

Kiedy taka postać jak Zlatan Ibrahimović decyduje się wydać autobiografię, jednego można być pewnym – będzie kontrowersyjna, ale jednocześnie szczera. Bo przecież Ibra od zawsze taki był, nigdy nie zastanawiał się wiele nad tym, co powiedzieć dziennikarzom, trenerom czy kolegom z drużyny. Z pewnością przysporzyło mu to po równo zwolenników i wrogów, ale niezależnie od tego, po której stronie się opowiemy, trzeba przyznać, że wyrobił sobie opinię szczerego do bólu człowieka, który nie przejmuje się opinią innych. Dlatego uważam, że przeczytanie jego autobiografii, to najlepszy sposób, aby poznać tego prawdziwego Zalatana, a nie awanturniczego „bad boya”, którego od lat kreują media.

Nie chcę, żebyście mnie nie zrozumieli – Ibra nie stara się usprawiedliwić żadnego z wielu swoich głupich zachowań, wręcz przeciwnie. Nie ma żadnego problemu z nazwaniem siebie idiotą i przyznaniem, że w danej sytuacji zachował się bezmyślnie. Ale nie ukrywa również tego, że jest fantastycznym piłkarzem. W jego przypadku nie są to tylko czcze przechwałki, bo Ibra robił różnicę, gdziekolwiek się pojawił. Dowód? Zdobywał mistrzostwo kraju z każdym klubem, w którym grał, z wyjątkiem Malmö, gdzie zaczynał profesjonalna karierę. A kluby zmieniał bez sentymentów – nie widział przeszkód, by grać dla Juventusu Turyn, za chwilę przejść do Interu Mediolan, a następnie wrócić z Hiszpanii do Włoch grając dla Milanu. Z pewnością nie miałby również problemu z przejściem z Barcelony do Realu Madryt, co zresztą sprytnie wykorzystał w negocjacjach transferowych po konflikcie z Guardiolą, ówczesnym trenerem katalońskiego klubu.

Ja, Ibra to także lekcja dojrzałości i walki o marzenia. Jako chłopiec z Rosengård, Ibrahimović miał wystarczająco pod górkę. Ale jako chłopiec z Rosengård, bośniacko-chorwackiego pochodzenia było mu szczególnie ciężko. Dodajmy do tego rozwód rodziców, alkoholizm ojca i biedę, za sprawą której czasem nie było co zjeść. Główną rozrywką młodego Zlatana była kradzież rowerów, a jego podwórkowe wychowanie odzwierciedlone zostało później w wielu sytuacjach, które miały miejsce na murawie. To właśnie dzieciństwo w okrytej złą sławą dzielnicy Malmö w dużej mierze ukształtowało szwedzkiego piłkarza, zrobiło z niego twardego faceta, który walczy o swoje i lubi dominować na boisku.

Po przeczytaniu tej książki wcale nie mam ochoty podejść do Ibrahimovicia (jakbym w ogóle miała taką szansę) i poklepać go po plecach. Nadal uważam go za aroganckiego dupka, ale facet ma pełne prawo, aby być zarozumiałym – udowodnił swoją wartość jako piłkarza, a wieloletni związek z tą samą kobietą oraz dwójka dzieci świadczą o tym, że potrafi być też dobrym parterem i ojcem. Chociaż większość życia musiał walczyć ze swoją odmiennością, osiągnął cel. Zlatan ma swój charakter, ale Ja, Ibra pokazuje przemianę, jaka w nim zaszła, kiedy z problematycznego chłopca stał się jednym z najlepszych piłkarzy świata, nie tracąc przy tym charyzmy i autentyczności.

Największą zaletą tej autobiografii jest szczerość. A szczerość w połączeniu z taką postacią jak Ibrahimović, daje gwarancję fantastycznej i porywającej lektury i Ja, Ibra taką książką rzeczywiście jest. Warto przeczytać po to, żeby lepiej poznać tego piłkarza, który oprócz wybuchowego charakteru, znany jest ze strzelania pięknych goli. Albo po prostu dlatego, że jest to kawałek dobrej literatury faktu. Nie wyobrażam sobie, aby jakikolwiek fan futbolu mógł przejść obojętnie obok tej autobiografii.

Zlatan Ibrahimović, David Lagercrantz, "Ja, Ibra", SQN, Kraków 2014, s. 381

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu SQN.

Mówiąc o tym, że Ibra strzela najpiękniejsze i najbardziej niesamowite gole, miałam na myśli to:

 I to: 

I pewnie jeszcze wiele innych sytuacji, których w tym momencie nie pamiętam...

Dzisiaj mam dla Was stosik, który w większości i tak mogliście już widzieć w mojej relacji z Targów Książki oraz na instagramie. Właściwie zagościły w nim tylko dwie dodatkowe pozycje - Bracia Karamazow, otrzymani do recenzji od wydawnictwa MG oraz Pride and Prejudice. Pomyślałam, że być może moja niechęć do Jane Austen związana jest z polskim przekładem, dlatego postanowiłam spróbować jeszcze raz, w oryginale. Bo się nie godzi nie znać takiej książki!

Z lewej strony są dwie książeczki od wydawnictwa Nasza Księgarnia, które wygrałam na spotkaniu blogerów na Targach, dzięki kochanej Gosiarelli :)

To by było na tyle, jeśli chodzi o moje zdobycze z października. W listopadzie nie planuję zakupu niczego nowego, bo trochę się obłowiłam przez ostatnie dwa miesiące i nie mogę się doczekać aż przeczytam te książki. Poza tym ostatni rok studiów niestety coraz bardziej daje o sobie znać i czasu na czytanie nie mam tyle, ile bym sobie życzyła.

Zapraszam na:

FACEBOOK | ASK | INSTAGRAM |TWITTER

O ile październik bardzo lubię, tak listopad działa na mnie strasznie przygnębiająco. Szczególnie jeśli pomyślę o studiach, zbliżającym się licencjacie (a jeszcze nawet nie mam tematu) oraz o certyfikacie z niemieckiego, którego uczelnia sobie życzy na poziomie B2, ucząc języka godzinę tygodniowo przez 4 semestry. MISSION IMPOSSIBLE. Przynajmniej dla mnie, bo jak dotąd nie miałam tej wątpliwej przyjemności, aby niemieckiego się uczyć. Jakby nie wystarczyło, że już studiuję filologię obcą!

W październiku przeczytałam 6 książek:

Najlepsza książka: Zostań, jeśli kochasz oraz Ja, Ibra.

Najgorsza książka: Księga stylu Coco Chanel.

W sumie przeczytałam 1813 stron, co dziennie daje ok. 58 stron.

W tym miesiącu licznik obserwatorów wskazuje 410, bardzo dziękuję wszystkim odwiedzającym!

Fan page na facebooku lubi już 290 osób, znowu wielkie dzięki! Uda się w tym miesiącu dobić do 300? :)

O czym jeszcze mogliście poczytać we wrześniu?

Zapraszam na:

FACEBOOK | ASK | INSTAGRAM |TWITTER

Życie Mii jest właściwie idealne. Jest utalentowaną wiolonczelistką, ma kochających rodziców, tryskającego energią braciszka i cudownego chłopaka. Wszyscy dzielą pasję do muzyki, choć Mia jako jedyna woli muzykę poważną od rocka. Ten lutowy poranek miał się niczym nie różnić od pozostałych dni w roku. A jednak, spontaniczna wycieczka z powodu odwołanych zajęć w szkole, kończy się tragicznie. Rodzice i brat Mii już nie wrócą z tej podróży, ale sama dziewczyna ciągle ma szansę. To do niej należy decyzja, czy zechce zostać.

Mia istnieje zawieszona pomiędzy światem żywych, a umarłych. Widzi i słyszy wszystko, co dzieje się dookoła, ale niczego nie może poczuć. Sytuacje, których jest świadkiem z racji swojego stanu, wyzwalają w niej wspomnienia, za pomocą których kreśli przed czytelnikiem swoje dotychczasowe życie. Może trochę zbyt idealne i harmonijne, za bardzo ułożone. Ale gdy się obudzi, z tego życia nie zostanie już nic. Nigdy więcej nie przeczyta braciszkowi Harry’ego Pottera, nie poprosi mamy o radę, nie porozmawia z tatą. Czy miłość do Adama jest na tyle silna, aby pozwoliła jej przetrwać ból po stracie najbliższych? Przeszłość splata się tutaj z teraźniejszością i w przypadku tej historii, jest to bardzo trafiony zabieg. W dodatku muzyka jest wszechobecna - czy to grany przez Adama rock, czy ukochane przez Miię dźwięki wiolonczeli.I to tworzy klimat tej książki.

Podobało mi się jak Mia opisywała niektóre wydarzenia, jakby wszystko było muzyką. Może było to odrobinę pretensjonalne, ale miało swój urok i było czymś niespotykanym w tego typu literaturze. Wypadek jest dla niej jedną wielką symfonią dźwięków. Zaskoczył mnie fakt, że mimo ciężkiej tematyki, powieść pisana jest w sposób niezwykle lekkostrawny. Dzięki temu, od Zostań, jeśli kochasz nie można się oderwać ani na chwilę, a książka nie męczy, choć momentami może przytłaczać. Ktoś powie, że ta historia jest mało wiarygodna, bo życie Mii przed wypadkiem było zbyt idealne. Być może, ale ja tę historię kupuję w całości.

Czytając tę książkę towarzyszyły mi ogromne emocje, płakałam właściwie nieustannie. Nie tyle ze względu na samą historię. Widzicie, Mia miała ogromne wsparcie dziadka. To on klęczał przy jej łóżku, on był przy niej zamiast rodziców, którzy zginęli w wypadku, on dał jej ciche przyzwolenie na odejście, rozumiejąc ogromną stratę swojej wnuczki. Płakałam, bo wiem, że w podobnej sytuacji mój dziadek nie mógłby mnie tak wspierać. Nie mógłby, bo sama robiłam to dla niego kilka miesięcy temu, klęcząc przy szpitalnym łóżku. On jednak zdecydował, jeśli w ogóle miał jakikolwiek wybór, że odejdzie. A jaką decyzję podjęła Mia?

Nazwijcie mnie ckliwą i naiwną, ale tę książkę przeczytałam jednym tchem. Wciągająca, wzruszająca i piękna, ale na ten smutny sposób. A może to tylko ja potraktowałam tę historię tak osobiście? Dla mnie jest to przykład bardzo dobrej, a jednocześnie przystępnej historii, zamkniętej na niewielu stronach, którą z pewnością warto znać.

Gayle Forman, "Zostań, jeśli kochasz", Nasza Księgarnia. Warszawa 2014, s. 247

Na Krakowskich Targach Książki pojawiłam się w sobotę około 12. Pierwsze wrażenie? Ci wszyscy ludzie serio stoją w kolejce do kasy?! I w tym momencie wielkie dzięki organizatorom za akredytację dla blogerów - uf, ominęła mnie ta kosmiczna kolejka, bo chyba stałabym w niej cały dzień. W planach miałam dużo fajnych rzeczy i spotkań, ale jak zwykle nie zrealizowałam nawet połowy z nich. Zazdroszczę ludziom, którzy mogli sobie na spokojnie pochodzić i pooglądać stoiska w inne dni niż sobota. Pod tym względem niestety nic się nie zmieniło od zeszłego roku - nadal ciężko było się gdziekolwiek przecisnąć, że nie wspomnę o stoiskach, gdzie akurat jakiś autor podpisywał książki - tam przejście było praktycznie niemożliwe. 

Do spotkania blogerów, na którym zależało mi najbardziej, zostało trochę czasu, więc w pierwszej kolejności odwiedziłam stoisko Otwartego, na którym planowałam zakupy. I muszę przyznać - wizualnie było to chyba najlepsze miejsce na targach! Zresztą sami zobaczcie... 

Wydawcy dodawali też upominki do książek - przy zakupie jednej z dwóch powieści Helprina otrzymywało się białą filiżankę, widoczną na drugim zdjęciu, a za zakup trzech książek Matthew Quicka jeden z trzech kubków nawiązujących tematycznie do danej powieści (jeden z nich również załapał się na zdjęcie nr 2).

O 13.00 odbył się Zjazd Blogerów, który niestety okazał się wielkim nieporozumieniem. Miłym gestem ze strony organizatorów było wręczenie nam upominków w postaci torby, lizaka i przypinki, ale cała reszta była dosyć żałosna. Najpierw totalny brak pomysłu na poprowadzenie spotkania, następnie nieobecność WSZYSTKICH laureatów eBuki. Kiedy do głosu doszli blogerzy zaczęła się kłótnia, do której po chwili dołączyli również reprezentanci wydawnictw... Słabo to wyglądało. Na szczęście szczęśliwa ręka Gosiarelli, która wylosowała mnie w loterii, umiliła mi to spotkanie! I tu podziękowania dla Waniliowej za owacje i sztuczny hałas, który zrobiła, haha :D

Spotkanie miało jeszcze jedną dobrą stronę - spotkałam się z kilkoma blogerkami. Niektóre z dziewczyn widziałam po raz pierwszy, część poznałam na zeszłorocznych targach książki. 

Po spotkaniu jeszcze trochę pochodziłam po hali, chociaż naprawdę nie było to łatwe, a z całą pewnością bardzo męczące... Odwiedziłam stoiska swoich ulubionych wydawnictw: MG, SQN, Naszej Księgarni i kilku innych. 

O 15.00 odbyło się spotkanie z C.J. Daugherty, autorką serii Wybrani. Zrobiła na mnie bardzo pozytywne wrażenie, ciągle się śmiała i machała do czytelników. Niestety nie udało mi się zdobyć jej podpisu (chociaż próbowałam przed spotkaniem - dowód na zdjęciu), bo pracownicy wydawnictwa Otwartego nie mogli ogarnąć ogromnej kolejki, a potem przenieśli cały event w zupełnie inne miejsce.  Mnie i pewnie wielu innym osobom zabrakło już i nerwów i czasu.

Na sam koniec, zdenerwowana brakiem autografu od C.J. i zachowaniem pracowników Otwartego, poszłam do stoiska Dreamsów i na szczęście dobyłam podpis od Leonardo Patrignaniego. Który swoją drogą okazał się bardzo fajnym człowiekiem ;) Żałuję, że nie mam z nim zdjęcia!

Za umilanie czasu na targach dziękuję Amelii i Aniołkowi, którego na początku nie poznałam, mimo że widziałyśmy się rok temu! Aaaaaa, przepraszam Little, do tej pory mi głupio! :D Mam nadzieję, że wybaczasz, ale to przez tę grzywkę i zamieszanie, które akurat miało miejsce! :D

A brak podpisu od C.J. odrobinkę zrekompensowało mi takie oto powiadomienie na Twitterze... Ciekawe czy zrozumiała, co napisałam :D

Nie obyło się bez kilku zgrzytów organizacyjnych, ale podsumowując cały dzień - zdecydowanie było warto. Szkoda tylko, że do tak wielu autorów nie mogłam lub nie miałam czasu się dostać... W przyszłym roku zdecydowanie muszę lepiej rozplanować czas, a najlepiej odwiedzić targi w inny dzień niż sobota. 

Jeszcze tylko rzut oka na moje zdobycze książkowe z targów. Zakładek nie ma, bo wszystkie gdzieś się przede mną pochowały. Teraz, oglądając relację innych, zastanawiam się skąd ci wszyscy ludzie wzięli tyle ładnych zakładek, skoro ja nie widziałam żadnych, z wyjątkiem tych, które złapała dla mnie Gosiarella ;* Nie nadaję się do buszowania po stoiskach, kiedy są takie tłumy dookoła :D