Jutro lub w niedzielę powinna pojawić się moja opinia na temat Villette, ale dzisiaj chciałam Wam powiedzieć parę słów o mojej małej obsesji. Bo jest to coś, co wyjątkowo trzeba obejrzeć, a nie przeczytać. I to trzeba przez duże T. 

Uwielbiam musicale wszelkiej maści (nawet te mocno komercyjne, jak oglądana całkiem niedawno Burleska), więc kwestią czasu było obejrzenie Upiora w Operze. Fabułę mniej więcej znałam, jak pewnie większość z Was, ale nigdy nie oglądałam, bo:

a) absolutnie nie mogła to być filmowa wersja

b) nie było okazji

c) marzyłam, aby zobaczyć na żywo

Jednak tydzień temu koleżanka kupiła płytę z nagraniem Upiora z okazji 25 - lecia musicalu w brytyjskim The Royal Albert Hall i tak się zachwycała, że aby mieć o czym z nią w ogóle rozmawiać pożyczyłam płytę, obejrzałam i przepadłam. Nie ma mnie, od tygodnia nie mówię o niczym innym, a jakbyście zobaczyli archiwum rozmów z ową koleżanką, to balibyście się o moje zdrowie psychiczne. Czegoś tak absolutnie zachwycającego jeszcze nigdy nie oglądałam. Pomijając przepiękną scenografię i muzykę, co do której brak mi słów (Andrew Lloyd Webberze - jesteś moim muzycznym Bogiem!), to w tym konkretnym przedstawieniu uwagę przykuwają aktorzy. Bezkonkurencyjna Sierra Boggess jako Christine jest idealna pod każdym względem, ale tylko w parze z Raminem Kamirloo, który wcielił się w rolę Upiora, tworzy duet zapierający dech w piersiach. Abstrahując od nieziemskich głosów - między tą parą jest taka chemia, jakiej nie widziałam nigdy wcześniej. I nie tylko w samym spektaklu, (bo od tygodnia nie robię nic innego tylko siedzę na youtubie i oglądam różne aranżacje) ale również w swego rodzaju bonusach, które uświetniły 25 - lecie Upiora w Operze.W ich wykonaniu zarówno Christine, jak i Upiór nie mogliby być bardziej prawdziwi, bardziej żywi. Sierra i Ramin nie grają - oni na te ponad dwie godziny stają się swoimi postaciami i to widać. Emocję kipią, a łzy lecą z oczu oglądającego. Jeśli lubicie od czasu do czasu obejrzeć musical, to KONIECZNIE zobaczcie właśnie to wykonanie Upiora w Operze. Jest dostępne w całości na youtubie (<- klik), jednak bez polskich napisów, więc trzeba znać angielski, aby zrozumieć dokładnie treść. Nie jestem w stanie wyrazić słowami swojej obsesji i zachwytu jakie mnie dopadły, dlatego na zachętę mam dwa linki.

1. Jedna z moich ulubionych piosenek z musicalu - The music of the night

2. Obchody 25 - lecia na Broadwayu, gdzie rolę Christine nadal odgrywała Sierra, ale w Upiora tym razem wcielił się Hugh Panaro (ten w pasce, jakby nie było jasne), ale nie o to mi chodzi. Taki Bonus - jedna Christine i czterech Upiorów, spośród których numerem jeden jest oczywiście Ramin (drugi od lewej), a zaszczytne drugie miejsce przypada Johnowi Owen-Jonesowi (pierwszy z prawej). Zwróćcie koniecznie uwagę na gesty Ramina i jego władcze Sing to me MY Angel of music. Rozumiecie już, co miałam na myśli mówiąc, że między nim a Sierrą jest ogromna chemia i razem tworzą idealny duet? Zresztą - piski publiczności, kiedy on śpiewa pierwszy refren z tytułowej piosenki mówią same za siebie!

Close your eyes and surrender to your darkest dreams,
Purge your thoughts of the life you knew before.
Close your eyes, let your spirit start to soar
And you'll live as you've never lived before

Enjoy!

 
Źródło zdjęć: http://weheartit.com/

Całkiem niedawno przedstawiałam Wam multimedialny przewodnik po kulturze i historii Wielkiej Brytanii, wydany nakładem wydawnictwa Colorful Media. Tym razem miałam przyjemność poczytać o Stanach Zjednoczonych (z historii których niebawem mam bardzo ciężki egzamin, więc to miły dodatek do nauki). 

English Matters: Stany Zjednoczone również wydane zostały w formacie PDF. Ponadto płyta zawiera także pliki mp3 do odsłuchania. Podobnie jak w wydaniu dotyczącym Wielkiej Brytanii, tak i tutaj na początku znajdziemy ogólne informacje oraz symbole USA.

Ten numer przybliża nam również geografię tego kraju z nieco innej perspektywy. Jest tu mowa o trzęsieniach ziemi, wybuchach wulkanów, tornadach i wielu innych kataklizmach, których zwykle nie kojarzymy z tak wielkim i potężnym państwem. Ciekawostką jest Amerykański Alfabet, czyli nic innego jak charakterystyczne dla Stanów Zjednoczonych postacie, rzeczy i wydarzenia, ułożone w kolejności alfabetycznej.

State's Nicknames przedstawia każdy z pięćdziesięciu stanów w nieco inny sposób. Okazuje się, że Amerykanie mają swoje własne nazwy na każdy stan. Wiedzieliście, że Mississippi nosi piękną nazwę Magnolia State?

Sporty w Stanach Zjednoczonych to również jeden z tematów, które znajdziemy w tym numerze English Matters. Oczywiście nie mogłoby zabraknąć szerokiego artykułu o Lady Liberty, która stanowi chyba najbardziej rozpoznawalny symbol USA.

Nie sposób wymienić wszystkich informacji znajdujących się na łamach English Matters: Stany Zjednoczone, ale jedno jest pewne - jest to kopalnia informacji na temat tego kraju podana w bardzo przyjemnej formie. My, Polacy chyba mamy we krwi zainteresowanie zachodem, więc fajnie dowiedzieć się czegoś więcej na ten temat. Zdecydowanie polecam zapoznanie się ze wszystkimi numerami, które przybliżają nam kulturę innych krajów, bo można dowiedzieć się wielu interesujących informacji. Nie wiem jak Wy, ale ja uwielbiam poznawać kulturę i historię innych krajów.

Za udostępnienie magazynu dziękuję wydawnictwu:

W angielskim miasteczku Leeds dochodzi do serii porwań, których ofiarami są młode kobiety. Ślad po nich zanika, nigdy nie odnaleziono ciał, ani żadnych śladów, które mogłyby prowadzić do sprawcy, okrzykniętego przez policję i media Kameleonem. To nie ten rodzaj kryminału, gdzie przez cały czas trwania powieści czytelnik zastanawia się kto i dlaczego zabił. Tutaj cała akcja zaczyna się w momencie schwytania sprawcy, bo kiedy sprawa wydaje się być zakończona, tak naprawdę dopiero się rozkręca.

W domu przy ulicy Hill 35 pewnej nocy słychać wrzaski, a zaniepokojona sytuacją sąsiadka wzywa policję. I ten oto przypadek doprowadza do schwytania Terrence’a Payne’a, seryjnego mordercy i gwałciciela, który wiedzie życie u boku swojej żony. Rodzą się pytania jak Lucy Payne mogła mieszkać pod jednym dachem z Kameleonem i nic nie podejrzewać, a także godzić się na los ofiary przemocy domowej. Nadinspektor Alan Banks rozpoczyna śledztwo, podczas którego na jaw wyjdą szokujące informacje z przeszłości.

Peter Robinson doskonale igra z czytelnikiem. Mnóstwo poszlak, ale brak konkretnych dowodów budzą poczucie bezsilności nie tylko w policjancie, ale również w czytelniku, który być może domyśla się prawdy, ale z niecierpliwością czeka na sprawiedliwy koniec. Kolejne zdarzenia, coraz więcej niewyjaśnionych kwestii i nowi podejrzani w sprawie bardzo urozmaicają powieść, która nie skupia się tylko na osobie Kameleona. Dużą rolę odgrywa tu również psychologia, którą uosabia Jenny Fuller, policyjna konsultantka nie mniej zaangażowana w śledztwo niż Banks i reszta policji. Tak naprawdę to ona dopasowuje kolejne elementy układanki, zwraca uwagę na możliwy wpływ przeszłości na teraźniejszość, poddaje w wątpliwość kontakty dorastającej nastolatki z ciężarną macochą oraz bada wpływ środowiska na człowieka. Tak więc Kameleon to również studium ludzkiej psychiki, która jest bardzo podatna na bodźce zewnętrzne. Ponadto sporo tutaj odniesień to znanych przestępców jak np. para kanadyjskich morderców: Paul Bernardo i Karla Homolka.

Kryminał Robinsona nie jest pozbawiony wad, jak choćby lekkie rozwleczenie fabuły (przynajmniej na początku) i niecałkowite wyjaśnienie pewnych aspektów (jak choćby przyczyna awantury w feralną noc), ale mimo to trzyma w napięciu i momentami naprawdę jeży włos na głowie. Tajemnice, które skrywają bohaterowie są przerażające i ciężkie do pojęcia. Całość robi mocne wrażenie na czytelniku, dlatego warto przeczytać Kameleona choć może nie jest to arcydzieło w swoim gatunku. Moim zdaniem książka jest bardzo dobra, dlatego oceniłam ją na 7. 

Peter Robinson, "Kameleon", Sonia Draga, Katowice 2013, s. 464

Za książkę dziękuję wydawnictwu: