lutego 2014 - Sezon Literacki - blog i vlog o książkach

Ciężko było mi się przekonać do Johna Greena, nie mogłam uwierzyć, że jakikolwiek pisarz może być tak bezgranicznie dobry, że jego książki podobają się dosłownie każdemu. Długo więc zwlekałam z przeczytaniem jego najgłośniejszej powieści – Gwiazd naszych wina, ale kiedy w końcu to zrobiłam wiedziałam, że muszę poznać wszystko, co napisał ten amerykański autor.

Miles Halter, w pewnym momencie swojego życia ochrzczony Kluchą, jest głównym bohaterem debiutanckiej powieści Johna Greena i zarazem jej narratorem. Jego życie toczy się bez większych niespodzianek, jest raczej outsiderem, a większość swojego czasu poświęca na czytanie biografii. Z tego czytania zrodziła się pewna obsesja – Miles uwielbia poznawać ostatnie słowa znanych ludzi. I jedna z takich kwestii skłania go do poszukiwania własnego Wielkiego Być Może i właśnie dlatego trafia do szkoły z internatem Culver Creek. Tam jego życie zmienia się przede wszystkim dlatego, że chyba po raz pierwszy ma przyjaciół. Wśród nich, obok Pułkownika, Takumiego i Lary, pojawia się Alaska Young. Dla tej niezwykle intrygującej i fascynującej dziewczyny, Miles szybko traci głowę, ona jednak ma mu do zaoferowania tylko swoją przyjaźń, bo bardzo kocha swojego chłopaka. Paczka przyjaciół czas wolny od nauki spędza na paleniu papierosów, piciu alkoholu i planowaniu Wielkiego Numeru, czyli wyszukanej formy łamania szkolnego regulaminu.

Wszyscy bohaterowie są rewelacyjni, ale to o Alasce można napisać osobną książkę. Jest to niezwykle złożona postać i zupełnie nie dziwię się Milesowi, że stracił dla niej głowę. Ma swoje wady, to fakt. Jest humorzasta, pyskata i charakterna, ale przy tym zabawna i diabelnie inteligentna. Tajemnica, jaką sama się otacza dodaje jej oryginalności i rzeczywiście może fascynować. Jej silna osobowość skupia wokół siebie całą akcję, pozostaje tylko pytanie czy poszukiwanie Wielkiego Być Może było dla Kluchy jednoznaczne z Szukaniem Alaski? Czy to ona była dla niego tym najintensywniejszym i najprawdziwszym doświadczeniem rzeczywistości? Na pewno pokazała mu świat, jakiego nie znał i obudziła w nim uczucia, o jakie zapewne by siebie nie podejrzewał. Alaska Young nieodwołalnie zmieniła życie Milesa Haltera, do czego sam się zresztą później przyznaje.

Po raz kolejny Green zastosował motyw książki w książce, która staje się metaforą życia głównych bohaterów. O ile w Gwiazd naszych wina była to fikcyjna powieść, tak tym razem mamy do czynienia z Generałem w labiryncie Gabriela Garcii Marqueza, a konkretnie z jednym zdaniem, które tak jak w przypadku Ciosu udręki jest pretekstem do snucia rozważań na temat życia i śmierci bohaterów. Akcja podzielona jest na dwie części: PRZED i PO, przy czym pierwsza połowa to raczej względnie beztroskie życie nastolatków, druga zaś, zamiast na luźnej akcji, skupia się na bardziej refleksyjnej formie. Ciekawość, co jest tym przełomowym wydarzeniem dzielącym powieść jest naprawdę ogromna. Green poza skłonnością do metaforyzowania ma jeszcze jedną, bardzo ważną zaletę. Przedstawia życie nastolatków takim, jakie ono jest (mniej więcej), nie ugładza go i nie udaje, że pewne kwestie w młodym wieku nie istnieją. Dzięki temu jego książki są realistyczne, a bohaterowie z krwi i kości. Tylko, że pomiędzy te pozornie banalne treści zawsze wpleciony zostaje głębszy przekaz. Tym razem autor stawia przed bohaterami pytanie: Jak wydostać się z tego labiryntu cierpienia?, na które znajdą odpowiedź w przyjaźni, pierwszej miłości, a także śmierci. Charakterystyczne dla autora jest również otwarte zakończenie, które każdy czytelnik interpretuje na własny sposób. Nie ma jednoznacznego rozwiązania tej historii, dlatego każdy z nas musi sam odpowiedzieć na pytanie jak wyjść z tego labiryntu.

Zdaje sobie sprawę, że jest to debiut Johna Greena i wiele osób zarzuca mu pewne braki, które z całą pewnością posiada. Dla mnie jednak Szukając Alaski była równie rewelacyjną powieścią, co Gwiazd naszych wina. Jako szary czytelnik, życzyłabym każdemu potencjalnemu pisarzowi takiego debiutu.

John Green, "Szukając Alaski", Bukowy Las, Wrocław 2013, s. 317

| Debiuty pisarskie |

2/23/2014
24 Comments

ERIK AXL SUND: OBŁĘD

KSIĄŻKI

2/20/2014
14 Comments

FILMOWE PROPOZYCJE NA WALENTYNKOWY WIECZÓR

FILMY

Zawsze kiedy nadchodzą walentynki, zaczyna się fala narzekań, że nikt tego dnia właściwie nie lubi. A sklepy i tak zarabiają, sale kinowe są pełne, a w restauracji wolnego stolika nie uraczysz. Dla mnie 14 lutego to szczególna data, bo ten dzień w kalendarzu oznacza kolejny rok mojego związku, tym razem już czwarty. Dlatego kto - pytam się - zajmuje mi miejsca w każdym uroczym miejscu w tym zapyziałym mieście, skoro wszyscy zarzekają się, że walentynek nie obchodzą? Wiem, że tegoroczne Święto Zakochanych już minęło, ale niestety w tym roku upłynęło mi i mojej rodzinie w bardzo smutnych okolicznościach, z których ciągle próbujemy się otrząsnąć, dlatego mały poślizg z postem musicie mi wybaczyć. Przedstawiam Wam moje propozycje filmowe na ten (i każdy inny) dzień w roku.

Titanic (1997): Jedni kochają, inni nienawidzą. Dla mnie jest to piękna historia miłości, która według konwenansów początku XX wieku nie miała prawa się zdarzyć. A jednak się zdarzyła, choć los nie pozwolił jej przetrwać. Za każdym razem wzrusza mnie tak samo, wylewam morze łez i mam nadzieję, że za którymś razem Jack (Leonardo DiCaprio) znajdzie i dla siebie te cholerne drzwi! Miłość na tle katastrofy, która wstrząsnęła światem wyszła reżyserowi Jamesowi Cameronowi rewelacyjnie.

Śniadanie u Tiffany'ego (1962): To nie jest Love Story marzeń. Ona spotyka się z mężczyznami dla pieniędzy, On jest utrzymankiem starszej damy. Poniekąd łączy ich 'profesja', ale dzieli cała reszta. Wbrew pozorom wynika z tego jedna z najpiękniejszych historii miłosnych jakie widziałam.Zresztą styl Nowego Jorku w latach 60 i Audrey Hepburn w głównej roli powinny być wystarczającą zachętą.

Pamiętnik (2004): Jeden z tych nielicznych filmów, które są znacznie lepsze od książkowych pierwowzorów. Miłość, jaka połączyła Allie (Rachel McAdams) i Noaha (Ryan Gosling) może jest nieco banalna, ale połączenie wątku współczesnego i retrospekcji do lat 40 nadaje jej niezwykły klimat. Klasyczny wyciskacz łez i doskonała obsada tworzą połączenie idealne na romantyczny wieczór filmowy.

Brawa dla reżysera Nicka Cassavetesa, który nadał tej historii głębi, jakiej zabrakło Sparksowi w jego książce.

Jutro idziemy do kina (2007): Piękna opowieść o beztroskim życiu tuż po maturze. Pierwsze miłości, wielkie marzenia i wojna, która to wszystko zniszczy. Choć początkowo obsada aktorska niespecjalnie mnie zachęcała (Wesołowski, Damięcki i Gzyra strasznie mnie irytują), to muszę przyznać, że sprostali wyzwaniu. Film bardzo symboliczny, podobnie jak sam tytuł, który pokazuje, że lato 1939 roku niosło ze sobą wielkie nadzieje, a wojny nikt nie brał na poważnie.

Candy (2006): Uczucie łączące Candy i Dana to rodzaj miłości, która zabija. Połączyły ich narkotyki i uzależnienie od heroiny. Nie jest to piękna historia miłosna, ale wzrusza jak mało która. Film podzielony jest na trzy części: Niebo, Ziemię i Piekło, z czego każda jest symboliczna. Zaczyna się sielankowo, by potem brutalnie ściągnąć na ziemię, a kiedy głód narkotykowy staje się nie do pokonania początkowy raj zamienia się w piekło. Polecam, świetna rola Heatha Ledgera, który zginął w podobny sposób, co jego filmowy bohater, nadając całej historii bardziej realistycznego wymiaru.

Casablanca (1942): Coś dla fanów klasycznego romansu i czarno-białego kina. Zakazana miłość w czasie II wojny światowej i trudne wybory, przed jakimi stanie Ilsa (Ingrid Bergman). Przykład na to, że porzekadło stara miłość nie rdzewieje kryje w sobie ziarenko prawdy. Na uwagę zasługują przede wszystkim pierwszoplanowi aktorzy - wspomniana już Ingrid Bergman w roli Ilsy Laszlo oraz Humphrey Bogart jako Rick Blaine.

O północy w Paryżu (2011): Kiedy pewna para przyjeżdża do Paryża, aby zaplanować własny ślub, nikt nie przypuszcza, że w mieście zakochanych znajdą miłości swojego życia. I o ile wątek Inez (Rachel McAdams) jest przewidywalny i banalny, tak historia Gila (Owen Wilson) jest niezwykła. Mężczyzna odbywa podróże do Paryża lat 20 XX wieku i tam zakochuje się w muzie Picassa - pięknej Adrianie. Niesamowicie nakreślony obraz życia paryskiej bohemy i miasta w czasach największych pisarzy i artystów. I gdyby nie drobny fakt, że reżyserem jest Woody Allen, można by O północy w Paryżu traktować jako kolejną cukierkową produkcję o oklepanym mieście i stereotypowych wyobrażeniach. Ale to Allen, tu rządzi ironia, a interpretacji tyle, ile oglądających.

P.S. Kocham cię (2007): Wiem, ze wiele osób ten film bardzo krytykuje, ja jednak należę do jego wielkich fanów. Piękna historia o tym, że miłość nie kończy się wraz ze śmiercią ukochanej osoby. Choć los dla Gerrego (Gerard Butler) i Holly (Hilary Swank) nie był łaskawy, to za sprawą listów, kobieta powoli pozbiera się po śmierci męża. Uwaga! Chusteczki będą niezbędne!

Once (2006): Wydaje mi się, że jest to film niszowy. Sama nie usłyszałabym o nim, gdybym akurat nie miała biletów do Wojewódzkiego Domu Kultury. Szkoda, bo historia jest piękna, a ścieżka dźwiękowa jedna z najlepszych, jakie słyszałam. Ulicznego grajka i czeską emigrantkę połączy pasja do muzyki. W zasadzie można uznać, że Once to musical, jednak jest to produkcja tak subtelna i niekomercyjna, że ciężko zamknąć ją w ramy gatunkowe. Miłość na tle szarego Dublina jest piękna, ale i napawa jakimś nieopisanym smutkiem.

Cinderella Story (2004): Wiem, tandeta jakich mało, w dodatku w oparciu o jedną z nieśmiertelnych baśni. Ona - szkolny wyrzutek niedostrzegany przez rówieśników i znienawidzony przez przyrodnie siostry. On - król balu i przewodniczący szkoły. A wszystko oczywiście osadzone w amerykańskim liceum z tabunem rozkapryszonych nastolatek i przeświadczonych o swojej urodzie chłopców. Ale obejrzałam ten film w podstawówce lub gimnazjum i strasznie mi się spodobał (zresztą swego czasu bardzo lubiłam Hilary Duff), dlatego dziś został mi do niego jakiś sentyment. A walentynki to dobra pora na trochę banału.

Upiór w operze (2004): Nie chodzi mi o sam film (którego swoją drogą nie oglądałam), ale chyba już wiecie, że mam ogromną słabość do tej historii. Miłość rodem z Pięknej i Bestii, zachwyca nie tylko fabułą, ale przede wszystkim muzyką. Paryska opera XIX wieku, piękna sopranistka Christine i zachwycony nią tajemniczy Upiór, przedstawiający się jej jako Anioł Muzyki. Trochę przerażające, ale na swój sposób piękne. Na obecną chwilę polecam raczej tę sceniczną wersję, bo po fragmentach filmu wiem, że wokalnie - choć nie jest źle - to nawet w połowie nie tak dobrze jak na deskach teatru.

Źródło zdjęć: http://www.filmweb.pl/

2/16/2014
36 Comments

ZAPOWIEDZI: Co nowego w lutym?

KSIĄŻKI

2/09/2014
24 Comments

MARKUS ZUSAK: "POSŁANIEC"

KSIĄŻKI

źródło: http://weheartit.com/

Słowo ‘przeciętność’ opisuje Eda Kennedy’ego najtrafniej, bo w jego życiu wszystko jest mdłe i nijakie. Praca taksówkarza, mieszkanie i śmierdzący pies o uroczym imieniu Odźwierny, który wypija hektolitry kofeiny, a potem i tak śpi jak zabity. Przyjaciele i gra w karty. Tak wygląda życie tego dziewiętnastoletniego Australijczyka do czasu, kiedy przypadek czyni z niego bohatera. Podczas napadu na bank to on rozbraja napastnika i doprowadza do jego schwytania przez policję. Ed nie wie, że od tego momentu zostanie Posłańcem, a karty do gry będą jego wiadomością. Bez nadawcy, bez wyjaśnienia. Tylko karta i świat do naprawienia.

Ed Kennedy to bardzo blada postać. I ten jeden jedyny raz jest to plusem, bo taki właśnie ma być. Przeciętny. Niewyróżniający się. Nijaki. Czyli taki jak co najmniej połowa ludzkości. Ed to postać, którą każdy może pokolorować na swój własny sposób, aby się z nim utożsamić. Każdy może być taki jak Ed specjalnie się nie starając, bo to żadna sztuka być przeciętnym. Bo ta książka to jedna wielka wiadomość dla czytelników. Sporo w niej naiwności, przez co przywodzi na myśl baśnie z morałem. Bo morał jest i to dość oczywisty.

Wielkie rzeczy to czasem drobiazgi, które zostały zauważone.*

źródło: http://lubimyczytac.pl/

Podobał mi się motyw z kartami do gry i oznaczenie każdego rozdziału danym kolorem i figurą. Rozwiązywanie niektórych zagadek – rewelacja. Szczególnie sprawa z asem pik i obcowanie Eda z ambitną literaturą. Ujął mnie również język. Jak zwykle u Zusaka proste słowa połączone zostały w nadzwyczajne kombinacje. Równie dobry, choć nie tak metaforyczny jak w Złodziejce książek, ale nadal mający to coś, co może mieć tylko niewielu pisarzy. Obok języka, mocną stroną Posłańca są opisy życia w australijskim miasteczku – monotonnym i małym, gdzie niewiele się dzieje. Ta bylejakość życia i obojętność na to, co przyniesie przyszłość jest świetnie zarysowana w osobach Eda i trójki jego przyjaciół, którzy podobnie jak on, spędzają czas na beznamiętnych czynnościach. I tak by to życie trwało, gdyby nie pierwszy As znaleziony w skrzynce, a na nim zamiast nadawcy – trzy adresy. Pod każdym z nich ktoś potrzebuje pomocy i z nieznanych przyczyn to właśnie Ed ma odmienić los tych ludzi. Sytuacja powtarza się kilka razy. Niektóre z zadań są błahe, inne wymagają kreatywności, a nawet odwagi i zimnej krwi. Ale nawet te przychodzą Posłańcowi dosyć łatwo i to właśnie w tym objawia się naiwność, o której wspomniałam. To trochę jak rodzynki w serniku – jedni lubią, inni na siłę będą wydłubywać i stracą przy tym spory kawałek ciasta, który oblepił rodzynki dookoła. Nie ma sensu rozgrzebywać – Posłaniec jest całością i ta naiwność jest tu potrzebna, żeby przekazać wiadomość. W przeciwnym wypadku będzie tylko PRZECIĘTNĄ książką.

Ed Kennedy otrzymał misję naprawiania świata metodą małych kroczków. Taki Superman bez rajstop i peleryny. Ale to ostatnie zdania powieści odkrywają prawdziwy jej sens i morał. Dopiero wtedy spojrzymy na książkę Zusaka z perspektywy własnego życia.

A jeżeli facet taki jak ty potrafi się podnieść i zrobić to, co ty zrobiłeś dla tych ludzi, to może każdy będzie w stanie. Może każdy zdoła się wznieść ponad swoje ograniczenia.**

Umówmy się - nie jest to ten poziom, co w Złodziejce książek. Ale jest wystarczająco wysoki, by trochę się Posłańcem pozachwycać i polecić go innym. Pod warunkiem, że lubicie zmieniać się na lepsze, a moralność i prawość nie kolą w Wasze wrażliwe oczy.

* - wszystkie cytaty pochodzą z książki "Posłaniec".

Markus Zusak, "Posłaniec", Nasza Księgarnia, Warszawa 2009, s. 347

2/07/2014
22 Comments

Pages

STOSY KSIĄŻKOWE: Luty 2014

JOHN GREEN: SZUKAJĄC ALASKI

ERIK AXL SUND: OBŁĘD

FILMOWE PROPOZYCJE NA WALENTYNKOWY WIECZÓR

ZAPOWIEDZI: Co nowego w lutym?

MARKUS ZUSAK: "POSŁANIEC"

CONTACT ME

SOCIAL MEDIA

LABELS

LUBIMY CZYTAĆ

BLOG ARCHIVE

INSTAGRAM

MEMBERS