Zdążyłam się już przekonać, że pióro Joanny M. Chmielewskiej bardzo mi odpowiada, dlatego wiedziałam, że i na tej powieści się nie zawiodę. I pomimo niezbyt obiecującego początku, świetnie się bawiłam podczas czytania Męża Zastępczego. Ale od początku...

Piotra poznajemy w momencie, kiedy jego życie rozpada się na kawałki. Zdrada boli jeszcze bardziej, kiedy kochankiem Karoliny okazuje się szef Piotra. Rzuca więc dobrą pracę, początkowo się załamuje, jednak po czasie staje na nogi i uczy się jak żyć na nowo – samotnie. Audycja radiowa skłania go do otworzenia własnej firmy, a chwytliwa i może trochę dwuznaczna nazwa – Mąż Zastępczy okazuje się strzałem w dziesiątkę. Odtąd Piotr zaczyna pomagać kobietom, które nie mogą sobie poradzić same z prostymi pracami domowymi, jak remont czy drobne naprawy. Ale w zakres działalności firmy wchodzą także usługi nietypowe i tak Piotr będzie pomagał napisać kryminał, ściągnie kota z drzewa i wypędzi z domu nietoperza. Smaczku dodają telefony od tajemniczej kobiety, która zdaje się grać z naszym bohaterem w jakąś grę, której zasady zna tylko ona…

To jedna z tych lekkich i przyjemnych książek dla kobiet, które niekoniecznie muszą zapadać w pamięć i spędzać sen z powiek. Zdaje sobie sprawę, że wielu ta książka wyda się zbyt banalna i może odrobinę naiwna. Początkowo też nie byłam do końca przekonana wizją autorki, bo Piotr zrobił na mnie wrażenie trochę ciapowatego chłopca, który ciągle rozpamiętuje przeszłość. Jednak wraz z rozwojem akcji coraz bardziej mnie zaskakiwał – z użalającej się nad swoim losem fajtłapy ewoluował w zaradnego mężczyznę, który potrafił spojrzeć na pewne sprawy z dystansem. Fascynowały mnie przygody, jakie przeżywał pracując za każdym razem z innymi ludźmi, chociaż trzeba przyznać, że mało prawdopodobnie brzmi, aby dorosły facet utrzymał się z dorywczej pracy na zlecenie. No dobra, trochę się czepiam, bo jak wiadomo reklama dźwignią handlu i z czasem Piotr naprawdę miał pełne ręce roboty, a jego praca ze strony na stronę robiła się coraz ciekawsza.

Mąż zastępczy opowiada właściwie zwyczajne życie mężczyzny, który próbuje podnieść się po nieudanym małżeństwie. Do pewnego momentu rzeczywiście niewiele w jego życiu się dzieje, ale kiedy firma rozkręca się na dobre, Piotr nawiązuje niezwykłe znajomości i poznaje historie, które pomagają mu spojrzeć inaczej na wiele spraw. Cały szereg różnorodnych bohaterów to ogromny atut tej książki. Chyba nie ma tu dwóch podobnych postaci, każda ma inny charakter i wnosi coś nowego w życie Piotra, a przede wszystkim w jakimś stopniu pomaga mu uporać się z problemami. Pięknie się czyta o tym, jak z przypadkowych znajomości, często zawartych w naprawdę niecodziennych okolicznościach, rodzą się ważne przyjaźnie na resztę życia. Autorka wraca także do Piwnicy pod Liliowym Kapeluszem i do bohaterów znanych z poprzednich książek. Znów możemy poczuć zapach świeżo mielonej kawy w połączeniu magiczną atmosferę kawiarni.

Napisana z cudowną lekkością, zabawna, ale jednak niepozbawiona prozy życia powieść z pewnością zyska wielu zwolenników. Męża Zastępczego pochłania się w tempie ekspresowym i choć nie jest to jedna z tych książek, które wpływają na życie czytelnika, to może znajdzie się ktoś, komu historia tu opowiedziana da nadzieję na lepsze jutro. Bo chyba takie jest jej zadanie – pokazać, że po każdej burzy wychodzi słońce.

Joanna M. Chmielewska, "Mąż Zastępczy", MG, Kraków 2014, s. 272 

Moja ocena: 8/10

Pierwszy tom Kronik rodu Lacey opowiada historię córki pewnego alchemika, który w imię nauki poświęca wszystko. Młodziutka Ellie musi znosić kolejne upokorzenia, które ściąga na rodzinę jej ojciec swoim bezgranicznym oddaniem alchemii. Kiedy w końcu oboje trafiają na królewski dwór, nastolatka poznaje osiemnastoletniego hrabiego Dorset – Willa Laceya. Nie jest to ich pierwsze spotkanie i z tego powodu oboje są nastawieni niechętnie do dalszej znajomości, jednak serce Willa wbrew rozumowi zaczyna bić szybciej na widok tej prostej dziewczyny. Niestety nie może pozwolić sobie na taki mezalians, bo jako najstarszy przedstawiciel rodziny ma obowiązek podnieść ją z finansowej ruiny, a jedynym rozwiązaniem jest poślubienie posażnej panny z arystokratycznego angielskiego rodu. Sprawa staje się jeszcze bardziej skomplikowana, kiedy idealną kandydatką na żonę Willa zostaje Lady Jane, przyjaciółka Ellie.

Fabuła nie poraża oryginalnością, trzyma się raczej wcześniej utartych schematów, a mimo to ma w sobie urok, który od książki nie pozwala się oderwać. Oczywiście od początku wiemy jak cała historia się zakończy, ale tak naprawdę nie ma to znaczenia, bo czytelnik angażuje się w losy bohaterów i z zainteresowaniem śledzi ich perypetie.  Bohaterowie również wpisują się w kanony tego typu literatury – są dosyć prosto zarysowani, bez głębi charakteru czy wnikania w psychikę. Na uwagę zasługuje jednak fakt, że mimo nieskomplikowanej kreacji znajdą się tu tacy, którzy wyłamują się z ram swojej epoki. Ellie jest bardzo wykształconą i pewną swojej wartości młodą kobietą, zna trzy języki, za to nie ma pojęcia o typowo kobiecych zajęciach. Przypomina trochę samą królową Elżbietę, choć oczywiście brak jej królewskiego obycia. Lady Jane także nie jest standardową damą z wyższych sfer. Ma w sobie prawdziwie ludzkie uczucia, nie zadziera nosa jak jej brat, zamiast tego pokazując współczucie i zrozumienie. Edwards dobrze się spisała rezygnując z kreowania stereotypowych postaci, jednak mogła trochę się nad nimi pochylić i nadać im jakiejś głębi.

Eve Edwards z niezwykłą lekkością wprowadza czytelnika w realia elżbietańskiej Anglii i czyni to w sposób bardzo udany. Wprawdzie nie znajdziemy tu bogatego tła historycznego z dokładnym omówieniem zwyczajów panujących na królewskim dworze, ale duch epoki jest odczuwalny na każdym kroku. Odrobinę więcej miejsca autorka poświeciła kwestii religijnej i walce protestantów z katolikami. Zachowała jednak płynność fabuły, dzięki czemu ten trudny temat nie odstaje od pozostałych treści, za to stanowi świetne dopełnienie. Ponadto nie zabraknie tu intrygi i młodzieńczych porywów serca, które dominują w całej powieści. Na ogół piękne uczucie momentami staje się zbyt banalne i ckliwe, na szczęście tych przesłodzonych momentów nie ma zbyt wiele. A i te, które się pojawiają, zostają przełamane chwilami goryczy, bo poza tymi pozytywnymi postaciami, znajdzie się też cały szereg czarnych charakterów, uprzykrzających życie innym.

Alchemia miłości to książka z tej zdecydowanie mniej ambitnej półki, ale tym samym jest naprawdę fajną odskocznią od problemów dnia codziennego. Typowe czytadło, które na kilka godzin umili czas, poprawi humor i zrelaksuje, a przy tym przeniesie czytelnika na dwór królowej Elżbiety I. Eve Edwards zaserwowała swoim czytelnikom zabawną historię z happy endem, która z pewnością skradnie serca wielu czytelników na całym świecie.

Eve Edwards, "Alchemia miłości", Egmont, Warszawa 2013, s. 383

Alchemia miłości | Demony miłości | Gra o miłość

| Debiuty pisarskie |

Za udostępnienie magazynu dziękuję wydawnictwu:

Les Misérables: Nędznicy (2012) w reżyserii Toma Hoopera to brytyjski dramat, będący adaptacją scenicznej wersji musicalu o tym samym tytule. Zarówno spektakl, jak i film, oparte zostały na słynnej francuskiej powieści Victora Hugo. Film odniósł ogromny sukces, co udowodnił wygrywając aż trzy statuetki Akademii Filmowej: za najlepszą aktorkę drugoplanową (Anne Hathaway), dźwięk oraz charakteryzację. W role główne wcieliły się gwiazdy wielkiego formatu, takie jak Hugh Jackman, Russell Crowe, Anne Hathaway czy Amanda Seyfried.

Akcja filmu osadzona jest w XIX – wiecznej Francji, a fabuła skupia się wokół byłego więźnia Jeana Valjeana (Hugh Jackman), który został skazany po tym, jak ukradł kawałek chleba, aby ratować głodującą siostrę i jej dziecko. Po odbyciu kary, Valjean przechodzi duchową przemianę za sprawą pewnego biskupa i odtąd zaczyna pomagać żebrakom pod zmienionym nazwiskiem. Jego tropem podąża jednak bezwzględny inspektor policji – Javert (Russell Crowe), który prawo utożsamia z samym Bogiem, a świat postrzega w czarno-białych barwach. Javert nie wierzy w niewinność Valjeana i za życiowy cel stawia sobie ponowne pojmanie więźnia. Dogmatyczne podejście do prawa zestawione zostało z impulsywnością charakteru Valjeana, co sprawia, że żaden z dwójki bohaterów nie jest jednoznacznie zły czy dobry.

Nakręcony z rozmachem film zachwyca przepiękną scenografią i doskonałą charakteryzacją bohaterów pierwszo i drugoplanowych. Ale tym, co stanowi o jego sile jest przede wszystkim muzyka. To właśnie tutaj zaczyna się droga do Oscara Anne Hathaway, grającej Fantine – kobietę z francuskiej klasy pracującej. Śpiewając słynną partię I dreamed a dream udowodniła krytykom, że na statuetkę zasłużyła nie tylko z uwagi na poświęcenie dla roli. Hathaway była naprawdę przekonująca, a scena z jej udziałem jest chyba najbardziej poruszającą w Nędznikach, chociaż cały film pełen jest tak intensywnych momentów. Na tym polu nieco gorzej spisali się Jackman i Crowe – choć temu pierwszemu nie można odmówić zdolności wokalnych, to jednak widać, że utwory w Nędznikach nie były przygotowywane pod niego. Jackman nie ma szans w pełni rozwinąć skrzydeł, cały film śpiewa na pół głosu, co nie brzmi dobrze w porównaniu do reszty obsady. Mimo to obaj panowie rekompensują swoje braki w rewelacyjnej grze aktorskiej. Francuska rewolucja z roku 1832 jako tło do akcji właściwej, ukazuje determinację społeczeństwa do tego, aby być wolnym i równym we własnym kraju. To właśnie w tej części filmu rozegrają się prawdziwie chwytające za serce momenty. Pojawi się także subtelny wątek miłosny pomiędzy młodym rewolucjonistą Mariusem oraz córką Fantine – Cossette. Les Misérables jako całość są realistycznym, choć dramatycznym portretem społeczeństwa francuskiego w XIX w.

Chociaż ekipa spisała się rewelacyjnie, tak metaforyczna historia aż się prosi o podniosłą atmosferę, a film niestety momentami jest odrobinę ckliwy i sentymentalny. Rzeczy, które w wersji kinowej są nieco naiwnie, na scenie mogłyby wyglądać poetycko i symbolicznie. Mimo tego, film sam w sobie jest naprawdę dobry i poruszający, jeśli wcześniej nie widziało się tej historii na deskach teatru. Gorąco polecam Nędzników tym, którzy lubią ambitne, historyczne produkcje i potrafią docenić piękno musicali.

Źródło zdjęć: http://filmweb.pl/

Motyw podróży w czasie ostatnio bardzo często pojawia się w literaturze, jednak powieść Felixa Palmy niewiele ma wspólnego z głupiutkimi nastolatkami. Mapa czasu to powieść znacznie bardziej dojrzała, wielopłaszczyznowa, ale jednocześnie w pełni dopracowana.

Istotnym elementem jest tutaj narracja, ponieważ to właśnie narrator, zwracając się bezpośrednio do czytelników, opowiada historię XIX – wiecznego Londynu i trójki ludzi, których nie łączy nic, poza pragnieniem podróżowania w czasie. Na kartach Mapy Czasu poznamy Andrewsa, dobrze urodzonego młodzieńca, który niefortunnie zakochał się w prostytutce z Whitechapel. Kiedy jego ukochana ginie z rąk Kuby Rozpruwacza, Andrew marzy tylko o tym, aby cofnąć czas i ocalić Marie Kelly. Zakochana nastolatka również się pojawi – obiektem jej westchnień zostanie dzielny żołnierz z dalekiej przyszłości – roku 2000. I wreszcie – chyba najmocniejszy punkt tej powieści – H. G. Wells, słynny angielski powieściopisarz, który niewątpliwie był inspiracją dla Palmy. Wells, jako jeden z bohaterów, również doświadczy świata przyszłości, za sprawą pewnych listów…

Doskonale odmalowany obraz Anglii u schyłku XIX wieku – okresu tak ogromnego rozkwitu przemysłu, że nawet skonstruowanie wehikułu czasu nikogo nie było w stanie zadziwić. Co prawda firma Podróże w czasie Murraya oferuje jedynie wycieczkę do roku 2000 i tylko na trzy krótkie godziny, ale spragniona wrażeń londyńska elita z ochotą przystaje na ten warunek. Autor zderzył ze sobą realizm i świat fantastyczny, jednak zrobił to w  sposób, który pozwala traktować tę historię jako zupełnie prawdopodobną. Trochę bawi się z czytelnikiem, zwodzi go, by za chwilę bez pardonu przywrócić do rzeczywistości. Sam pomysł na fabułę Mapy czasu jest niezwykle oryginalny, bo ten motyw podróżowania w czwartym wymiarze nie jest tak oczywisty, jak można byłoby się spodziewać. Bardzo chciałabym zdradzić tutaj na czym polega owy suspens, ale pozbawiłabym potencjalnego czytelnika całej przyjemności czytania. Palma wplótł w treść postaci, które rzeczywiście mają swoje miejsce w historii, jak choćby wspomniani już H.G. Wells czy słynny morderca Kuba Rozpruwacz.

Koncepcja autora jest szalenie interesująca, ale ciężko wyzbyć się wrażenia, że niektóre momenty są przegadane i bardzo się dłużą. Nie można odmówić mu pomysłowości w kreowaniu poszczególnych postaci, widać też błyskotliwy humor, który uosabia narrator, ale jednak momentami coś zgrzyta, jakaś scena wydaje się trwać dłużej niż powinna i właśnie te fragmenty trochę popsuły mi odbiór całości. Ta misternie napisana powieść, gdzie wszystko zdaje się do siebie pasować, potrafi znużyć swoją powagą i nieco patetycznym tonem, przełamanym od czasu do czasu inteligentnym dowcipem. Mimo tego, Mapa czasu to naprawdę dobra powieść, zaskakująca i oryginalna zarazem, chociaż autor wykorzystuje znany już motyw podróżowania w czasie. Robi to jednak w sposób nowatorski, doskonale wpisujący się w możliwości ówczesnej epoki.

Felix J. Palma, "Mapa czasu", Sonia Draga, Katowice 2014, s. 480

Uwaga! Pisząc o kolejnych częściach jednej serii ciężko uniknąć spojlerów z poprzednich tomów. Jeśli nie czytaliście Fałszywego księcia to nie polecam czytania poniższej opinii.

Blisko rok temu zapoznałam się z pierwszym tomem Trylogii Władzy autorstwa Jennifer A. Nielsen. Fałszywy książę to naprawdę dobra książka, pełna humoru, wartkiej akcji, ze świetnymi bohaterami. Z niecierpliwością czekałam na kolejną część, pełna nadziei i oczekiwań, że dotrzyma ona kroku swojej poprzedniczce. 

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu:

Autor: Vladimir Nabokov
Tytuł: Rozpacz
Wydawnictwo: Muza
Data wydania: 19 marca 2014

Opowiedziana w pierwszej osobie historia morderstwa popełnionego - jeśli tak można rzec - z pobudek artystycznych. Historię tę opowiada niejaki Hermann, fabrykant czekoladek, czujący się w głębi duszy artystą. Podczas wizyty w Pradze spotyka swojego sobowtóra i wpada na pomysł "genialnego dzieła sztuki" - zbrodni doskonałej: zabije włóczęgę, przebrawszy go uprzednio w swoje ubranie. W ten sposób zdobędzie idealne alibi: jego, mordercę, wezmą za ofiarę. Hermann realizuje swój plan, ale po kilku dniach dowiaduje się z gazet, że jego dzieło nie zostało docenione - nie dostrzeżono żadnego podobieństwa między nim a zabitym włóczęgą. Trzeba uciekać.
Czytelnik ulega początkowo sugestii opowiadania Hermanna, wkrótce jednak zaczyna się orientować, że ma do czynienia z relacją szaleńca...

Autor: Christian Jacq
Tytuł: Sen Kleopatry
Wydawnictwo: Znak
Data wydania: 17 marca 2014

Była niezłomną władczynią i najpiękniejszą kobietą starożytnego świata. Podobno dla urody kąpała się w oślim mleku i raczyła perłami rozpuszczonymi w occie, a jej stroje i klejnoty świadczyły o mitycznym bogactwie Aleksandrii.  Ambitna i zdolna, sprawnie poruszała się wśród dworskich intryg i potrafiła być bezwzględna w dążeniu do celu. To ona odnowiła potęgę Egiptu. Przede wszystkim jednak Kleopatra była kobietą z krwi i kości, pełną namiętności i pasji. Jej romans z Cezarem przeszedł do legendy i zainspirował słynny film z Elizabeth Taylor i Richardem Burtonem.
Sen Kleopatry to niezapomniana opowieść o walce niezwykłej kobiety o należną jej władzę oraz o miłości, którą okrzyknięto romansem wszechczasów

Autor: Elżbieta Wichrowska

Tytuł: Na Pragę nie wrócę
Wydawnictwo: MG

Data wydania: 19 marca 2014

Jedną z bohaterek tej opowieści jest Magdalena, pisarka-historyk, drugą…warszawskie kamienice, których historia ożywa na oczach czytelnika, obejmując wiek osiemnasty, II wojnę światową, PRL i nowoczesność. Nowoczesne są także skomplikowane postaci kobiet: wiernych przyjaciółek, pełnych bezwarunkowej akceptacji matek, namiętnych kochanek i profesjonalistek u szczytu kariery. W gąszczu powieściowych wątków nie zabraknie niepokojącego kryminału, pogmatwanego romansu i dziennika podróży po Europie, z bezcenną instrukcją obsługi włoskiej komunikacji miejskiej.

Autor: Joanna M. Chmielewska

Tytuł: Mąż zastępczy
Wydawnictwo: MG

Data wydania: 19 marca 2014

Piotra poznajemy w momencie, gdy po analizie swojej sytuacji życiowej dochodzi do wniosku, że jest po prostu nieudacznikiem.
Odejście żony było dla niego kompletnym zaskoczeniem. Tym boleśniejszym, że kochankiem Karoliny okazał się jego szef. Piotr unosi się honorem i rzuca pracę. Mimo że jest świetnym fachowcem (z wykształcenia mechanik obróbki skrawaniem, z doświadczenia budowlaniec, z zamiłowania złota rączka), a przy tym pracowity, wytrwały, dokładny, uczynny, nie może znaleźć pracy, która by go satysfakcjonowała. I ciągle przeżywa odejście Karoliny.
Kiedy sąsiadka prosi go o pomoc, nasz bohater wpada na pomysł, żeby jako „mąż zastępczy” wynajmować się do męskich prac domowych oraz innych zadań, jakie zlecą mu pozbawione męskiego wsparcia klientki. To zajęcie staje się dla niego czymś więcej niż tylko sposobem wykorzystania swoich zdolności i zamiłowań do zarabiania na życie. Jako „mąż zastępczy” ma możliwość poznania różnych kobiet. A Piotr ma wciąż nadzieję, że dzięki temu uda mu się lepiej zrozumieć kobiecą psychikę i przede wszystkim własną żonę. 

Autor: Miguel de Cervantes Saavedra

Tytuł: Don Kichot z La Manczy
Wydawnictwo: MG

Data wydania: 5 marca 2014

Największe dzieło hiszpańskiego satyryka i poety Miguela de Cervantesa. Don Kichot z La Manczy zwany także Rycerzem Ponurego Oblicza to pięćdziesięcioletni szlachcic, który pod wpływem literatury rycerskiej postanawia zostać błędnym rycerzem. Wraz ze swym koniem Rosynantem wyrusza w drogę. Towarzyszy mu wierny giermek Sancho Pansa. Wzorem literackich bohaterów Don Kichot wybiera damę swojego serca, którą nazywa Dulcyneą.

Autor: Nieznany

Tytuł: Futbol Obnażony
Wydawnictwo: SQN

Data wydania: 19 marca 2014

Ryk tłumu w tunelu na Anfield…niepowtarzalne uczucie, gdy uderzona przez ciebie piłka wpada do bramki Manchesteru United… John Terry uderzający cię łokciem w twarz… przegrana licytacja z graczami Barcelony o dziewczynę na jedną noc...

Wejdź w sam środek świata wielkiej piłki – wzajemnie nienawidzących się partnerów z drużyny, bezwzględnych menedżerów, chciwych agentów, agresywnych fanów i kobiet, dla których wakacje w Dubaju są ważniejsze od twojej wierności…

Cristiano Ronaldo, Wayne Rooney, Gareth Bale, Robin van Persie, Thierry Henry, Xabi Alonso, Didier Drogba – z nimi wszystkimi wybiegał na boisko. Nie wiemy, kim jest. Ale wiemy, że napisał książkę, po której nic nie będzie już takie samo. Musiał pozostać anonimowy. Aby móc zdradzić Ci wszystko.

* - źródło zdjęć i opisów: http://lubimyczytac.pl/

Uff, w tym miesiącu wyszło mi tego trochę mniej niż w poprzednim. Z powyższych pozycji zdecydowanie najbardziej jestem ciekawa Futbolu Obnażonego oraz Rozpaczy Nabokova. Nie mogę się doczekać, aż przeczytam którąś z tych książek!