Zupełnie nie wiem dlaczego od początku roku idzie mi kiepsko z czytaniem. No, kiepsko to może nie do końca dobre słowo, ale wyniki nie zadowalają mnie w stu procentach. Rodzą się we mnie obawy, że wreszcie nastał czas, kiedy więcej czasu zaczęłam poświęcać na studia niż na czytanie i blogowanie. Ups, niepokoi mnie to. Dlatego też i tym razem ilość przeczytanych książek nie zachwyca.

Lista przeczytanych książek: 

1. Elżbieta Wichrowska - "Na Pragę nie wrócę" 7/10

2. Eve Edwards - "Demony miłości" 7/10

3. Eve Edwards - "Gra o miłość" 6/10

4. Jeno Szentivanyi - "Orlęta lwowskie" bez oceny

5. Robert Kirkman, Jay Bonansinga - "The Walking Dead. Narodziny Gubernatora" 6/10

6. Emily Brontë - "Wichrowe Wzgórza" 

CZYM WŁAŚCIWIE JEST VLOG?
Vlogi, czyli w pełnej wersji videoblogi to nic innego, jak filmowe wersje tradycyjnego bloga. Jeśli jesteś na tyle pewny siebie, że nie wstydzisz się pokazać całemu światu, lubisz gadać do kamery i masz cierpliwość do edycji filmików, to masz predyspozycje, aby być świetnym youtuberem.

VLOGOWANIE O KSIĄŻKACH?

Do tej pory vlogowanie kojarzyło mi się z permanentnymi graczami komputerowymi oraz uroczymi beauty gurls (nie jestem pewna co do pisowni tego cuda), a jeśli chciało się obejrzeć dla odmiany coś o książkach, to tylko na anglojęzycznych kanałach. Jeszcze kilka miesięcy temu jedyny polski kanał, w którym od czasu do czasu pojawiało się coś o książkach należał do Agaty z WaniliowychCzytadeł. Niedługo potem znalazłam Anitę z BabskieTV i na tym koniec. Gadanie do kamery o książkach nie było modne. Dziś vlogują wszyscy - nieważne czy jest to jeden filmik pokazujący najnowsze zdobycze książkowe, czy tak zwany Bookshelf Tour, czy może regularnie nagrywane recenzje. Co drugi blog, który odwiedzam prędzej czy później wrzuca post zachęcający do subskrypcji kanału na youtubie, nawet jeśli ma tam tylko jeden filmik, w dodatku miernej jakości i bez jakiejkolwiek edycji.

ILOŚĆ ≠ JAKOŚĆ.

No właśnie, do tego zmierzam. Bo wcale nie twierdzę, że vlogowanie jest be, a większość z tych blogerów-vlogerów podąża za modą. Nie. To zawsze sposób na szersze grono odbiorców, a poza tym większość ludzi woli słuchać niż czytać. Zresztą hej, który z moli książkowych nie lubi oglądać takich filmików? Sama z chęcią obejrzałabym więcej. Pochyliłabym się jednak nad jakością. W tym książkowym morzu naprawdę ciężko znaleźć coś, co da się oglądać bez irytowania się. Jasne, rozumiem, że nie każdy ma możliwości na zakup dobrego sprzętu, nie każdy jest mistrzem edycji, et cetera, ale jeśli już ktoś się za to zabiera, to podstawy estetyki warto zachować, żeby odbiorca nie miał ochoty się - za przeproszeniem - wyrzygać po obejrzeniu filmu. Sorry, ale jeśli na 20 minut wrzuconego nagrania, sensownego monologu jest może na 5 min, a cała reszta to "yyyyy", "eeeeeee", "hihihiihihihih" to czemu by tego nie wyciąć? Początki z pewnością są trudne i nie każdy od razu ma na tyle śmiałości, żeby bez skrępowania mówić do kamery, ale właśnie po to jest edycja. Przynajmniej podstawy należy ogarnąć przed publikacją, żeby zwyczajnie uniknąć ośmieszenia się w internecie. Nie chcę nikogo obrażać, bo wiem, że to wymaga sporej odwagi, ale apeluję - dbajcie o to, aby te filmy były przyjemne zarówno dla oka jak i ucha. Trochę samokrytyki z pewnością nie zaszkodzi.

ZALETY VLOGOWANIA.

Niezaprzeczalną zaletą tej formy przekazu jest szerokie grono odbiorców z całego świata. Ponadto filmowa wersja recenzji daje możliwość większej ekspresji, możemy przekazać znacznie więcej emocji niż przez zwykły tekst. Z pewnością liczy się też możliwość zostania partnerem youtuba, a co za tym idzie - zarabianie pieniędzy (często naprawdę niezłych pieniędzy) za dzielenie się pasją z innymi. Choć z pewnością nie dla wszystkich jest to priorytetem, to nie wierzę, że jest osoba, która by tego nie chciała. No i najważniejsze - świetna zabawa!

WADY VLOGOWANIA:

Przede wszystkim nie każdy się do tego nadaje. Ważna jest dykcja, umiejętność przekazywania informacji w filmikach i to, o czym już wspomniałam - JAKOŚĆ. Zwracajcie uwagę na dźwięk, oświetlenie i edycję, tak aby odbiorca chciał Was słuchać i oglądać. Jeśli macie problem z płynnym mówieniem i często się "zacinacie" to może warto wcześniej przygotować sobie o czym mniej więcej będziecie mówić i w razie potrzeby się tym podpierać? Z pewnością jest to rzecz, którą można z czasem wyćwiczyć, ale na początek warto mieć z grubsza przygotowany tekst. 

Inną sprawą jest, że czytelnictwo w Polsce wciąż stoi na żenująco niskim poziomie i niestety niewielkie jest grono odbiorców w porównaniu do tych na zagranicznych kanałach. Mimo wszystko warto to robić dla tej niewielkiej grupki, która chce oglądać takie filmy. Należy również wziąć pod uwagę fakt, że jest to niesamowicie czasochłonne zadanie. Jeśli nie samo nagrywanie, to z pewnością edycja, bez której się nie obejdzie.

POLECANE POLSKIE KANAŁY:

5. Librocubicularists

4. EivLadris

3. Esa Czyta

2. Book Reviews

1. CzytamSobie

Oczywiście jest to subiektywny wybór, a dobrych polskich booktuberów jest znacznie więcej, ale wybrałam te kanały, które najbardziej podobają mi się pod względem treści, dźwięku i obrazu. W dodatku filmy są świetnie zmontowane, więc oglądanie ich to czysta przyjemność!

Na koniec przyznam się, że nie raz się przymierzałam do założenia kanału na youtubie, jednak mój głos na nagraniach mnie przeraża. Poza tym wygrał brak dobrego sprzętu do nagrywania, a moim zdaniem nie warto wrzucać byle czego, bo zamiast zachęcić kogoś do oglądania, możemy go skutecznie zniechęcić. Być może, jeśli kiedyś dorobię się lepszego aparatu to spróbuję, bo uważam, że jest to świetna forma przekazu. Wtedy z pewnością chętnie posłucham rad innych.

A co Wy sądzicie o vlogowaniu i polskich vlogerach?

Powyższy post nie miał na celu obrażanie kogokolwiek, a jedynie zwrócenie uwagi na dbanie o jakość filmów wrzucanych do sieci. Jeśli więc ktoś poczuł się dotknięty tym, co napisałam, to najwyraźniej jest to znak, że warto w swoich filmikach coś zmienić.

Zdjęcia pochodzą z tej strony.

Moja wiedza na temat The Walking Dead kończy się na poziomie pierwszego sezonu serialu. I chociaż był całkiem w porządku, to jednak bez większych fajerwerków obejrzałam ostatni odcinek sezonu. Mimo to popularność tej serii jest ogromna, dlatego chciałam spróbować kolejny raz – z książką lub komiksem. Padło na książkę.

Akcja skupia się na poszukiwaniu obozu dla ocalałych w Atlancie. Czworo dorosłych mężczyzn i jedna mała dziewczynka rozpoczynają walkę o przetrwanie, z tym że jedni są bardziej bezwzględni od drugich. Brian Blake jako ten mniej bezwzględny wziął pod opiekę córkę swojego brata, podczas gdy Philip zajęty jest rozprawianiem się z hordą wygłodniałych zombie. Mnóstwo latających flaków i rozlanej krwi, serio. Sprawa komplikuje się znacznie bardziej w momencie, gdy do transformacji w żywego trupa nie dochodzi już tylko od ugryzienia, ale przez tak ludzką rzecz jak śmierć, której nie da się uniknąć ani powstrzymać.

Kirkman i Bonansinga nie oszczędzają czytelników. Dosadny język, szczegółowe – naturalistyczne wręcz – opisy i dużo przekleństw miały oddać dramatyzm sytuacji. I to się autorom akurat udało. Nie ma owijania w bawełnę czy głaskania się wzajemnie po głowach. Każdy dzień, każda chwila może być ostatnią i wierzcie mi – to się czuje razem z bohaterami książki. Skróciłabym nieco rozwlekłe opisy na rzecz trzymającej w napięciu akcji, ale nie wiem czy wtedy wyobraźnia pracowałaby tak dobrze. Plus dla autorów za zakończenie. Przyznaję, że takiego końca zupełnie się nie spodziewałam, a mniej więcej od połowy byłam pewna, że wiem jak cała sprawa się zakończy. Psikus, nic nie widziałam. Jeśli chodzi o bohaterów to Kirkman i Bonansinga poszli raczej w jakość niż w ilość i chwała im za to, bo dzięki temu postacie są niesamowicie wiarygodne. Doskonale odwzorowane zostały zmiany, które MUSZĄ zachodzić w umysłach osób położonych w sytuacji Philipa, Briana czy Nicka.

Sporo się naczytałam o tym, że w pierwszym wydaniu tej powieści znaleźć można całą masę literówek. We wznowieniu na szczęście tego nie ma, jednak dla mnie ogromnym minusem była mała czcionka i jeszcze mniejsze marginesy. Rozumiem oszczędność papieru, ale naprawdę ciężko czyta się książkę, w której wewnętrzny margines jest tak mały, że trzeba bardzo szeroko ją otworzyć, aby widzieć tekst. Jeśli zaś chodzi o samą treść, to przede wszystkim mierziła mnie mała ilość akcji. Fakt, że ta, która się pojawia jest naprawdę mocna, ale długie i często niewiele wnoszące opisy trochę to przyćmiły. Przynajmniej w pierwszej połowie, do czasu kiedy... ha! Chcielibyście wiedzieć. Nie jestem też przekonana do sposobu narracji - czas teraźniejszy sprawdza się tylko przy pierwszoosobowym narratorze, a tutaj do czynienia mamy z trzecioosobowym i sporo czasu zajęło mi przyzwyczajenie się do tej metody, ale wiadomo - co kto lubi.

Chociaż większe napięcie pojawiło się tak naprawdę dopiero pod koniec książki, to Narodziny Gubernatora zachęciły mnie do poznania dalszych losów tej postaci, które – o ile mi wiadomo – pojawiają się w trzecim sezonie serialu. Myślę, że droga, jaką przeszedł Gubernator do tego, aby być tym, kim jest w serialu warta była uwagi i na pewno teraz serial oglądać będę z dużo większym zainteresowaniem.

Robert Kirkman, Jay Bonansinga, "The Walking Dead. Narodziny Gubernatora", Sine Qua Non, Kraków 2014, s. 334

Za książkę dziękuję wydawnictwu SQN:

Staś, Kazimierz, Drogoczyn i Kopera, a także inni walczący na stronach tej powieści są symbolem tych, którzy toczyli bój na śmierć i życie tuż po pierwszej wojnie światowej. Fikcyjni bohaterowie, jednak historie jak najbardziej prawdziwe. Nie wszyscy mieli szansę zobaczyć dzień zwycięstwa, który wynagrodził im trudy wielomiesięcznej walki, ale dla tych chłopców to nie było ważne. Umierali godną śmiercią. Aż chce się zacytować słowa Aleksandra Kamińskiego z – w gruncie rzeczy – bardzo podobnej książki. Chłopcy z powieści Jeno Szentivanyi’ego byli trochę jak Alek, Rudy i Zośka – potrafili pięknie żyć i pięknie umierać. Słodko i zaszczytnie jest umrzeć za ojczyznę, powtarzali za Horacym i z dumą nosili tę sentencję w swoich sercach.

Oddział Orląt Lwowskich do dziś jest symbolem bohaterstwa i ogromnego patriotyzmu. Heroiczna obrona Lwowa obrosła legendą głównie za sprawą grupy dzieciaków, którym zwyczajnie nie podobało się oddanie miasta Ukraińcom. Nie podobało się to chłopcom, którzy po szkole powinni odrabiać lekcje, albo grać w piłkę, a nie sięgać po broń. Odwaga, jakiej dziś się nie spotyka. Poświęcenie własnego - nastoletniego ledwie - życia dla ojczyzny. Ciężko ubrać w słowa czyny tych chłopców, a jednak Szentivanyi to zrobił. Z lepszym czy gorszym efektem, nie ma to większego znaczenia, bo do fikcyjnej opowieści przemycił solidny kawał historii. I to tej najbardziej wzruszającej. I chociaż posługuje się swobodnym, nieskomplikowanym językiem to jednak tutaj patetyczność nie jest potrzebna. Ta prostota zdaje się jeszcze bardziej podkreślać wiek walczących, a co za tym idzie – czyni powieść bardziej przejmującą.

Podobno najgorsze, co można zrobić książce to wpisać ją do kanonu lektur szkolnych. Ale to jedna z tych historii, którą każdy gimnazjalista powinien znać. I zrozumieć. Wtedy z pewnością doceniłby tę cudowną wolność, o którą niegdyś walczyli inni. Ale wbrew pozorom autorowi daleko jest do jakiegokolwiek moralizatorstwa. On tylko opowiada historię, a czytelnik wysnuwa wnioski. Jednoznaczne. W dodatku, choć jest to powieść historyczna, nie bombarduje ciężkimi terminami, dokładnym opisem sytuacji politycznej, nie nudzi. Opowiedziana została z perspektywy walczącej młodzieży, dzięki czemu bije z niej ta dziecięca szczerość i prostota. Z pewnością Orlęta Lwowskie to niezwykle wartościowa pozycja niosąca ważny przekaz i godne naśladowania wzorce.

Nie jest to nowa książka. Po raz pierwszy została wydana w 1939 roku. Podobno dzięki niej wielu Węgrów wzięło udział w powstaniu antysowieckim siedemnaście lat późnej. A więc spełnia swoje zadanie – starszym przypomina o patriotyzmie, młodszych go uczy. Choć to marne pocieszenie, to jednak budzi nadzieję, że śmierć Orląt Lwowskich nie poszła na marne…

Jeno Szentivanyi, "Orlęta Lwowskie", Wydawnictwo M, Kraków 2013, s. 273

Eve Edwards w każdym tomie Kronik rodu Lacey przybliża losy innego z braci. Jednak w Grze o miłość to nie najmłodszy Tobias będzie głównym bohaterem, a jego przyrodni brat – Kit Turner. Jako syn z nieprawego łoża nie cieszył się przywilejami hrabiowskiego syna, a los skierował go na drogę aktorstwa.

Mercy Hart jest córką bogatego kupca, zagorzałego purytanina i człowieka o bardzo sztywnym kręgosłupie moralnym. Pech chciał, że na swojej drodze spotkała aktora, lekkoducha niegodnego jej ręki i oczywiście to właśnie jemu postanowiła oddać swoje serce. Aby połączyć się z ukochanym, Mercy będzie musiała wyrzec się własnego nazwiska, na co z pewnością nie jest gotowa. Jednak i to nie będzie oznaczało końca problemów tej dwójki, bo prawdziwe problemy dopiero przed nimi...

Eve Edwards trzyma się wcześniej wytyczonej ścieżki. Problematyczna miłość, intryga oraz polityczny spisek, z naciskiem na ten ostatni. Gra o miłość została umiejscowiona w roku 1586, czyli dokładnie wtedy, kiedy na jaw wyszedł spisek, mający na celu uwolnienie królowej Szkotów i osadzenie jej na angielskim tronie. Afera polityczna stała się bardzo interesującym tłem do wydarzeń opisywanych przez Edwards i to – w mojej ocenie – najmocniejszy punkt powieści. Główny wątek niestety mnie nie przekonał. Mercy okazała się naiwną gąską, która w porywie młodzieńczej miłości buntuje się przeciwko rodzinie i myśli, że sama zawojuje świat. Kit stracił cały swój urok bawidamka znanego z poprzedniej części, bo gdy tylko trafiła go strzała Amora, zaczął rozsądniej patrzeć na życie. Stał się przez to nudny i trochę bezbarwny. Perypetie tej dwójki nie zainteresowały mnie tak bardzo, jak w przypadku innych braci Lacey. Uczucie Mercy i Kita było bardzo naiwne i nieco cukierkowe, mimo poważnych problemów, jakim musieli stawić czoła. Fabułę uratował polityczny spisek, w który zamieszany był Turner oraz jego praca w teatrze, gdzie jednym z aktorów był sam William Shakespeare. Oczywiście nie zabrakło tutaj najważniejszych postaci z poprzednich części, odgrywających już tylko epizodyczne, jednak nie pozbawione znaczenia, role.

Porównując do siebie całą serię, ta część wydaje mi się najsłabsza właśnie ze względu na nieprzekonujący wątek miłosny, który jest tym najbardziej eksponowanym w całej trylogii. Z drugiej strony tło historyczne jest niezwykle ciekawe, bo dokładnie ukazuje angielski purytanizm, uprzedzenia społeczne i wewnętrzne konflikty. Myślę, że żaden miłośnik elżbietańskiej Anglii oraz lekkich romansów historycznych nie będzie zawiedziony sięgając po Kroniki rodu Lacey. Seria łączy w sobie elementy historyczne z romansowymi, tworząc powieści relaksujące i jednocześnie naprawdę wciągające.Lekkość i subtelność pióra Edwards dopełniają całości i zachwycają swoją prostotą, która tak pięknie oddaje realia ówczesnych czasów.

Eve Edwards, "Gra o miłość", Egmont, Warszawa 2014, s.296

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu:

Alchemia miłości | Demony miłości | Gra o miłość

Tym razem autorka przybliża losy młodszego z braci Lacey – Jamesa oraz lady Jane. Poprzednia część nie pozostawiła złudzeń, że tych dwoje zapałało do siebie głębszym uczuciem, jednak po raz kolejny młodzi będą musieli stawić czoła wielu przeszkodom. James, targany demonami przeszłości decyduje się na ryzykowną podróż do wybrzeży Ameryki Północnej. W czasie jego nieobecności, Jane podstępem zostaje zmuszona do niechcianego mariażu z francuskim lordem, a nieobecność ukochanego pozostawia ją bezsilną wobec woli ojca. Równolegle do tego wątku, czytelnik śledzi rozkwitające uczucie między młodziutką szwaczką Milly i znanym z pierwszej części Diego. Problemy etniczne, wynikające z odmiennego koloru skóry afrykańskiego młodzieńca oraz jego niska pozycja społeczna staną na drodze miłości.

Bardzo podoba mi się niewymuszony sposób, w jaki autorka przemyca do fabuły ważne wydarzenia historyczne. W Demonach miłości zahacza o próby założenia kolonii na wyspie Roanoke, ciekawej o tyle, że losy kolonii pozostały nieznane, a jej mieszkańcy zaginęli w tajemniczych okolicznościach. Obok rozkwitającego uczucia będą więc morskie wyprawy, rodzinne intrygi i dworskie układy, co może być małą zachętą dla osób, które niekoniecznie lubią romantyczne historie. Edwards poświęciła więcej uwagi hrabiowskiemu słudze – Diego, co bardzo mnie ucieszyło, bo ten chłopak wydał mi się najbardziej sympatyczną postacią z Alchemii miłości. Z zainteresowaniem więc śledziłam jego dalsze losy i pokochałam ten nieokrzesany styl bycia. Demony miłości trzymają poziom pierwszego tomu, nie dostrzegłam niczego ponad to, co już wcześniej otrzymałam. Z jednej strony jestem zawiedziona, że autorka zmieniła tylko bohaterów, a właściwie sam pomysł na fabułę pozostał bez zmian, z drugiej jednak elżbietańska Anglia oczami Edwards naprawdę mnie ujęła, więc nie było to dużym problemem.

Jeśli chodzi o samych bohaterów, to tak jak wspomniałam, moje serce całkowicie skradł Diego. Okazał się nie tylko wiernym przyjacielem, ale również oddanym narzeczonym, a trzeba zauważyć, że było mu niezwykle ciężko przystosować się do angielskich konwenansów, szczególnie dlatego, że odmienny kolor jego skóry budził niechęć w Londyńczykach. Także Lady Jane pokazała pazur. O ile w Alchemii miłości była raczej nijaka, tak tutaj z determinacją walczy o swoje i nie pozwala ojcu przejąć kontroli nad własnym życiem. Przyczepić się mogę do Jamesa, który zupełnie nie wzbudził mojej sympatii, a jego postępowanie często było irytujące.

Porównując obie części nie potrafiłabym wybrać tej, która podobała mi się bardziej. Obie miały w sobie to coś, co nie pozwalało oderwać się od lektury i sprawiało, że powieści czytało się błyskawicznie, jednak żadna z nich nie jest pozbawiona wad. Podtrzymuję to, co mówiłam przy okazji Alchemii miłości – są to książki z rodzaju tych, które czyta się wyłącznie dla własnej rozrywki i chociaż to oczywiście ogromna ich zaleta, to nie należy się spodziewać, że na długo zostaną w pamięci. Mimo to warto spędzić kilka przyjemnych godzin w towarzystwie bohaterów Kronik rodu Lacey.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu:

Autor: Greg King, Sue Woolmans
Tytuł: Zabić Arcyksięcia
Wydawnictwo: Znak
Data wydania: 31 marca 2014

Wszystko wskazuje na to, że zakochali się w sobie na wystawnym balu maskowym zorganizowanym w wiedeńskim pałacu w 1894 roku. Arcyksiążę, bratanek panującego cesarza Austrii i piękna dziewczyna ze zubożałej arystokratycznej rodziny. Ich miłość nie mogła zyskać akceptacji cesarskiego rodu, ale para odważnie zdecydowała się walczyć z konwenansami.

Książka Grega Kinga i Sue Woolmans odsłania kulisy jednego z najgłośniejszych romansów Europy przełomu wieków. Pasjonująca opowieść o zakazanej miłości na cesarskim dworze zmienia się jednak w trzymający w napięciu thriller. Atmosfera w Europie zaczyna gęstnieć, dochodzi do serii politycznych zamachów, a groźba wojny staje się coraz bardziej realna. Zakochani nie wiedzą, jakie niebezpieczeństwo im grozi, gdy latem 1914 roku wybierają się w podróż do Sarajewa.

Autor: Iwona Menzel
Tytuł: Szeptucha
Wydawnictwo: MG
Data wydania: 16 kwietnia 2014

W zagubionych wśród nadbiebrzańskich bagien Waniuszkach modlitwą i ziołami leczy stara Oleszczukowa. Kiedy niespodziewanie umiera, wieś oczekuje od jej wnuczki Oleny, że będzie kontynuowała rodzinną tradycję. Olena rezygnuje z marzeń o studiach medycznych i zostaje wioskową szeptuchą.

Życie w Waniuszkach wciąż jeszcze opiera się na niewzruszonym fundamencie zasad, tradycji i Słowa Bożego. Wszystko ma tam swój ład, ludzie czynią to, co do nich należy, każdy wie, gdzie jest jego miejsce. Jednak nawet i do Waniuszek nieuchronnie nadciąga nowe. Legenda o tajemniczym pustelniku, który na uroczysku Łojmy zbierał popsute lalki i przybijał je do drzew, sprowadza do Waniuszek znanego filmowca z Warszawy, Alka Litwina. Olena pomaga mu odnaleźć ślady zagadkowego samotnika, uważanego przez okoliczną ludność za świętego. Choć szeptucha i reżyser żyją w dwóch zupełnie odmiennych światach, wspólne poszukiwania zbliżają ich do siebie. Olena znajduje w Alku przyjaciela i powiernika, z którym może się podzielić sekretami swojej sztuki lekarskiej i najskrytszymi myślami. Po raz pierwszy w życiu nie czuje się samotna…

Autor: Alexandra Bracken
Tytuł: Mroczne umysły
Wydawnictwo: Otwarte
Data wydania: 2 kwietnia 2014

Mam na imię Ruby.
Potrafię wedrzeć się do twojego umysłu, a nawet wymazać wspomnienia. Jako dziecko zostałam wysłana do obozu „rehabilitacyjnego” dla takich jak ja. Zieloni, Niebiescy, Żółci, Pomarańczowi, Czerwoni. Mroczne umysły. Zostałam przydzielona do Zielonych, ale w rzeczywistości jestem ostatnią z Pomarańczowych. Ukrywam to, żeby przetrwać.

Autor: Moira Young
Tytuł: Krwawy szlak
Wydawnictwo: Egmont
Data wydania: 2 kwietnia 2014

Życie Saby zmienia się nieodwracalnie, gdy czterej tajemniczy jeźdźcy porywają jej brata bliźniaka, Lugh. Zdecydowana zrobić wszystko, by go odnaleźć, Saba wkracza w świat, o którym wcześniej tylko słyszała – pełen wrogów, ale i sprzymierzeńców, dziwacznych kreatur i niezwykłych talizmanów. W nowym, złowrogim otoczeniu odkryje, że potrafi być groźną wojowniczką, przebiegłą przeciwniczką, a przede wszystkim – że nic nie może zniszczyć jej woli przetrwania. W towarzystwie przystojnego śmiałka o imieniu Jack i bandy wojowniczek zwanych Wolnymi Jastrzębiami Saba wyruszy, by ocalić brata, a może nawet cały świat.  

Zachęcona pozytywnymi opiniami na temat serii Walking Dead w każdej możliwej wersji, zdecydowałam się sięgnąć po książki Roberta Kirkmana i Jaya Bonansinga. Na Pragę nie wrócę to książka, która niedługo znajdzie się na moim blogu. Pięknie napisana, o specyficznym klimacie wielkiego miasta, zmieniającego się na przestrzeni lat. Mąż Zastępczy Chmielewskiej już przeczytany, więc zachęcam do przeczytania mojej opinii. Pandemonium i Requiem z kolei, to książki pochodzące z wymiany - tym sposobem skompletowałam kolejną serię w swojej biblioteczce, bo Delirium kupiłam już jakiś czas temu.

Ale to nie koniec moich książkowych nabytków, o nie. Perełką (czy raczej - perełkami) z tego miesiąca jest moja najukochańsza seria, o której marzyłam latami i w końcu mam ją na własność. Jedno drobne marzenie spełnione! Przedstawiam Wam dumę mojej biblioteczki:

Harry Potter w końcu zawitał w moim domu. Jest to seria, do której wracam wielokrotnie, do tej pory zawsze mogłam liczyć na bibliotekę, ale wygodnie mieć pod ręką książki, które czyta się tak często. Dodam tylko, że Empik zwariował i jedną paczkę wycenił na 99zł (i w takiej właśnie cenie kupiłam), a reszta kompletów, które leżały obok, była już o 50 zł droższa. Nie wiem dlaczego i chyba nawet mnie to specjalnie nie interesuje, bo zwyczajnie się cieszę, że udało mi się załapać na tak okazyjną cenę.

To by było na tyle, jeśli chodzi o ten miesiąc. Ostatnio nie mam wiele czasu na przyjemności, dlatego też staram się ograniczać nowości, żeby spokojnie się ze wszystkim wyrabiać i nie robić sobie zaległości. Chociaż oczywiście takim cenowym okazjom nie można się oprzeć!

Widzicie tu coś dla siebie?