maja 2014 - Sezon Literacki - blog i vlog o książkach

TAHEREH MAFI: DAR JULII

źródło: http://weheartit.com

Musisz zapłonąć, skarbie. Zapłonąć.

Julia musi nauczyć się ufać wbrew rozsądkowi, walczyć wbrew sumieniu i narażać własnych przyjaciół, by zapewnić wolność. Sobie, przyjaciołom i społeczeństwu. Bo tylko ona wie, jak pokonać Andersona. I co najważniejsze – nie jest sama. Ale czeka ją też inna bitwa. Bitwa wewnątrz siebie, o uczucia i emocje, których się obawia. Rozpacz Julii łączy się z miłością, smutek ze szczęściem. Tylko kto w tej wojennej zawierusze wygra walkę o jej serce?

Finałowy tom serii, którą pokochałam za piękno języka i idealne wykorzystane każdego słowa, doskonale pasującego do całości, trochę mnie ~~rozczarował~~. Zabrakło mi przede wszystkim przekreślonych zdań, będących niewypowiedzianymi myślami Julii, myślami, do których nie chciała się przyznać nawet przed sobą. Może to subtelna sugestia, że bohaterka dojrzała, stała się pewna swoich uczuć i opinii. Ale przecież wcale nie jest pewna. Nie wie co czuje do Warnera i nie wie, gdzie w tym wszystkim miejsce dla Adama. Przynajmniej w tym miłosnym aspekcie, Mafi nie powinna odchodzić od swojej mistrzowskiej formy.

O ile z relacją Julia – Warner – Adam, autorka poradziła sobie świetnie, tak kuleje wątek rewolucji i obalania Komitetu Odnowy. Wojna, tak szumnie zapowiada w poprzednim tomie, to właściwie tylko kilka ostatnich rozdziałów. Krótkich i dzięki temu bardzo dynamicznych, ale spodziewałam się szerszego omówienia tematu i możliwości wykorzystania nadprzyrodzonych zdolności bohaterów. Dar Julii jednak niemal w całości skupia się na trójkącie miłosnym i choć został on naprawdę rewelacyjnie przedstawiony, to przyćmił istotę walki o lepszą przyszłość. Mimo to, książkę czytało się świetnie i skłamałabym twierdząc, że rozdziały poświęcone skomplikowanej relacji Julii i Warnera mnie nie usatysfakcjonowały. Bo byłam nimi zachwycona. Nie chcę zapomnieć o Kenjim.

Bo jak zawsze

był

genialny

I w obliczu tych wszystkich perfekcyjnie dobranych słów, gestów i podjętych przez bohaterów decyzji, jakiekolwiek wady nie mają znaczenia. Bo to nadal jest ta Mafi, którą pokochałam już chyba dwa lata temu. To nadal ta sama kobieta, która zachwycić potrafi jednym słowem, a jednym zdaniem kruszy mur sceptycyzmu, który tak usilnie starałam się w sobie wybudować. I jakkolwiek przeszkadzałby mi brak przekreślonych zdań, jak bardzo brakowałoby mi wątku rewolucyjnego, nie potrafię nie pokochać tej historii równie mocno, co dwóch poprzednich. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że na Dar Julii patrzę przez pryzmat całej trylogii, ale inaczej nie potrafię. Nie potrafię wykrzesać z siebie uczucia innego niż zachwyt. I kłócę się ze sobą, bo w głowie mam tysiąc sprzecznych myśli.

Mimo niedociągnięć, jakie niesie za sobą ostatni tom trylogii, ani trochę nie podoba mi się myśl, że to już koniec. Że autorka nie zachwyci mnie ponownie pięknem języka i oryginalnym stylem. Że jedno zdanie nigdy więcej nie rozwali mnie na kawałki. Że ani jedno słowo nie wyda mi się już tak idealnie dopasowane do treści. Bo z całą pewnością wiem, że żaden inny autor nigdy więcej tak mocno mnie nie oczaruje.

Tahereh Mafi, "Dar Julii", Otwarte, Kraków 2014, 384 s.

5/28/2014
15 Comments

GAVIN EXTENCE: WSZECHŚWIAT KONTRA ALEX WOODS

KSIĄŻKI

źródło: www.lubimyczytac.pl

Wszechświat kontra Alex Woods to niezwykła opowieść o przyjaźni, samotności i cierpieniu. Zderzenie ze sobą dwóch pokoleń – nastoletniego Alexa i starszego pana Petersona – podkreśla , że te uczucia nie są obce nikomu, niezależnie od wieku.

Alex Woods z miejsca trafia na moją listę najsympatyczniejszych bohaterów książkowych. Oczytany nastolatek wyłamujący się z ram typowego ucznia szkoły średniej z bardzo oryginalnymi zainteresowaniami od razu podbił moje serce. Ale jaki może być chłopiec, który jako jeden z dwojga ludzi w historii świata został uderzony meteorytem? To wydarzenie nie tylko zwróciło uwagę mediów, ale również spowodowało u Alexa epilepsję, która uniemożliwia mu w pełni normalne życie. Przypadkowo i trochę też przez własną głupotę staje się odpowiedzialny za zniszczenie szklarni zrzędliwego starca – pana Petersona. W tych niecodziennych okolicznościach rodzi się niezwykła przyjaźń, która wielokrotnie zostanie wystawiona na próbę. Ale czy z tej najważniejszej wyjdzie obronną ręką zależy już od subiektywnej opinii każdego z nas.

Książka ujmuje swoją prostotą i jasnością przekazu. Cała złożoność relacji chłopca cierpiącego na padaczkę i zgorzkniałego starca jest napisana w sposób niezwykle przystępny i lekkostrawny. Pierwszoosobowa narracja z punktu widzenia Alexa nadaje powieści bardziej osobisty wymiar, pozwala lepiej wczuć się w rolę nastolatka i – przynajmniej częściowo – zrozumieć jego wybory. Mimo dzielącego obu bohaterów wieku, istnieje między nimi silna zależność. Obaj są w jakiś sposób nieprzystosowani do rzeczywistości, skazani na społeczny ostracyzm i tym samym samotni. Wzajemna przyjaźń staje się więc lekarstwem lepszym niż palona w nieprzyzwoitych ilościach przez pana Petersona marihuana. Bohaterowie, również drugoplanowi, posługują się zabawnym, ironicznym językiem, co w moim odczuciu jest najmocniejszą stroną powieści Extence’a. Jednak ten pogodny nastrój jest tylko przykrywką dla treści pełnych smutku, cierpienia i samotności. Bo to właśnie z tymi uczuciami na co dzień muszą borykać się bohaterowie. Nie sposób nie zauważyć tutaj pewnych podobieństw do książek Johna Greena. Zbliżony humor, zaskakująca wręcz lekkość pióra w zestawieniu z ciężką tematyką i przemycanie istotnych problemów w pozornie błahej treści to z pewnością cechy wspólne obu pisarzy.

Nie ulega wątpliwości, że jest to błyskotliwa i pełna inteligentnego humoru powieść, ale nie zabraknie też momentów wzruszeń. Niezwykła przyjaźń nastoletniego chłopca i zrzędliwego starca jest pomysłem nie tylko oryginalnym, ale przede wszystkim pięknym i przejmującym. Na pewno przypadnie do gustu zarówno nastolatkom, mogącym utożsamić się z Alexem, jak i osobom trochę starszym wiekiem. Jak na debiut – naprawdę rewelacja!

Gavin Extence, "Wszechświat kontra Alex Woods", Wydawnictwo Literackie, Kraków 2014, 420 s.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Literackiemu.

| Debiuty pisarskie |

5/24/2014
8 Comments

LUCA CAIOLI: ZINÉDINE ZIDANE. STO DZIESIĘĆ MINUT, CAŁE ŻYCIE

KSIĄŻKI

Jeden z pierwszych rozdziałów rozpoczyna się pytaniem: Jak wytłumaczyć magię, jeśli nigdy nie widziało się gry Zidane’a? I to zdaje się być sedno tej biografii, bo autorowi nie do końca udało się to wyjaśnić. Ale na jego usprawiedliwienie powiedzieć można, że tego się opisać po prostu nie da. Trzeba zobaczyć.

Jedną z nielicznych rzeczy (ze względu na swój wiek), które pamiętam z gry Zizou są mistrzostwa świata w 2006 i słynne uderzenie „z byka” włoskiego obrońcę Marco Materazzi’ego. I właśnie o tym traktuje ta publikacja. Może jeszcze trochę o innym mundialu – tym historycznym dla Francji z 1998 r., za sprawą którego Zidane stał się tym piłkarzem, którego dziś wszyscy pamiętamy. I tylko te dwa wydarzenia – rozkwit kariery i jej zachwianie w ostatnim meczu Francuza - znajdują się w tej książce. Jakby były to jedyne czynniki określające piłkarza stawianego na równi z Maradoną, Di Stefano czy Cruyffem. Jakby nie było nic pomiędzy. A przecież każdy z nas doskonale wie, że Zinédine Zidane to dużo, dużo więcej. I czy tego pamiętnego lipcowego dnia został sprowokowany czy też nie, jedno jest pewne – Zidane upewnił się, że cały świat dobrze zapamięta koniec jego kariery.

Zamysł autora był naprawdę dobry i miał w sobie ogromny potencjał. Trochę gorzej poszło z jego realizacją. Fajnie, że Caioli przez tytułowe 110 minut (które notabene odnoszą się do czasu, jaki Zidane spędził na murawie zanim ujrzał czerwony kartonik w finale 2006) próbuje oddać całe życie piłkarza, ale.. no właśnie, próbuje. I niestety, ale z dobrego skądinąd pomysłu, stworzył biografię przez bardzo małe b. Skupienie całej uwagi na tym jednym wydarzeniu nie wyszło dobrze. Owszem, był to ważny mecz, być może najważniejszy, ale nie JEDYNY.

To, co podoba mi się w książkach Caioli to fakt, że dziennikarz wstrzymuje się od własnych osądów. Jego publikacje w przeważającej mierze opierają się na wypowiedziach samych piłkarzy, trenerów i ludzi ważnych w świecie sportu. Więc jeśli na każdej stronie tej książki jest napisane, że Zidane to legenda, to znaczy, że tak właśnie jest, bo tak uważają osoby, których zdanie się liczy. I absolutnie tego nie neguję, ale naprawdę można było ograniczyć ilość porównań piłkarza do samego Boga. Szczególnie, że sam zainteresowany się ich wystrzegał.

Z osobistych względów wiele się po tej biografii spodziewałam. Mówiąc osobistych mam na myśli kibicowanie Królewskim, których Zidane 12 lat temu doprowadził do zwycięstwa w Lidze Mistrzów, a dziś pomaga zdobyć dziesiąty tytuł w historii klubu z ławki trenerskiej. Dlatego moje rozczarowanie było spore. Szczerze mówiąc, gdybym wcześniej nie widziała, co Zizou potrafił zrobić na boisku, po tej książce wcale nie miałabym wielkiej ochoty na zgłębianie jego piłkarskiej kariery. A szkoda, bo francuska dziesiątka to prawdziwy magik, czego Luca Caioli nie potrafił do końca oddać.

Luca Caioli, "Zinédine Zidane. Sto dziesięć minut, całe życie", Sine Qua Non, Kraków 2013, s. 268

5/20/2014
10 Comments

C.J. DAUGHERTY: WYBRANI

KSIĄŻKI

Zawsze chciałam chodzić do szkoły z internatem. Przez ‘zawsze’ mam na myśli dzień, w którym po raz pierwszy przeczytałam Harry’ego Pottera. Były to też czasy kiedy do przeżycia nie potrzebowałam ani telefonu komórkowego ani tym bardziej komputera. Bo o Internecie wtedy jeszcze nikt nie marzył.

Chociaż Wybrani są bardzo współczesną powieścią, to właśnie do takiej szkoły – bez telefonów i komputerów – trafia Alyson Sheridan. Pobyt w Akademii Cimmeria ma ukrócić jej buntowniczą naturę, która ujawniła się po tym, jak ukochany brat Allie zaginął bez śladu. Nieodpowiednie towarzystwo, słabe oceny i aresztowania – rodzice dziewczyny w końcu tracą cierpliwość i wysyłają ją do szkoły, która całkowicie zmieni jej życie. I to nie tylko za sprawą dwóch przystojnych młodzieńców, którzy zakręcą w głowie nie tylko głównej bohaterce, ale też – i mówię to z autopsji – niejednej czytelniczce.

Co to ja ostatnio mówiłam? Że nie potrafię zarwać nocy dla książki? Cóż, nie wiem czy pierwsza w nocy się liczy, ale faktem jest, że od dawna nie czytałam tak wciągającej powieści jak Wybrani. Od fabuły, przez bohaterów, po język – dosłownie wszystko w tej książce jest na właściwym miejscu. Przede wszystkim gratulacje dla autorki za to, że stworzyła świetną powieść młodzieżową nie sięgając po żadne nadprzyrodzone zdolności. Można? Można. Z bohaterami więc każdy może się utożsamić. Ale to absolutnie nie znaczy, że książka jest nudna, bo to co Daugherty zaserwowała swoim czytelnikom trzyma w napięciu, zaskakuje i nie pozwala od książki się oderwać. W tajemniczej i bardzo rygorystycznej Akademii Cimmeria nie wszystko jest tym, na co wygląda, a ludzie nie zawsze są tymi, za których się podają. Autorka świetnie zwodzi czytelników. Co chwila odwraca sojusze tak, że nie wiadomo już komu można ufać, a kto miał związek ze śmiercią jednej z uczennic Cimmeri. Tajemnica goni tajemnicę, a i tak nie wszystko wyjaśnia się na sam koniec, co tylko zwiększa ochotę na kolejny tom. Pytania o prawdziwą tożsamość Allie, o to czym właściwie jest Nocna Szkoła i dlaczego wszyscy dookoła kłamią to tylko część rozterek przed jakimi stanie Alyson Sheridan.

Nawet miłosny trójkąt zdaje się być idealnym dopełnieniem treści. Tak właśnie – dopełnieniem. Bo absolutnie nie wychodzi na pierwszy plan, jest po prostu dobrze wkomponowany w całość. I tutaj również trzeba zwrócić uwagę na fantastycznie wykreowanych męskich bohaterów. Rzadko zdarza mi się 'zakochać' w postaciach z książek, ale w przypadku Wybranych Carter West – szkolny outsider, tajemniczy i szalenie pociągający – skradł moje serce. Obok niego mamy też Sylvaina – Francuza na szkolnej wymianie, mówiącego z uroczym akcentem i co rusz wtrącającego francuskie słówka. Naprawdę nie zazdrościłam Allie wyboru między nimi!

Ta powieść jest po prostu fenomenalna. Wciąga, intryguje i trzyma w napięciu do samego końca. Doskonała mieszanka typowej książki młodzieżowej i wątków rodem z najlepszych thrillerów. Strasznie się cieszę, że w końcu i ja poznałam przynajmniej część tajemnic kryjących się w starych murach Akademii Cimmeria. Tylko, że przeczytałam i teraz nie wiem, co zrobić ze swoim życiem. Chapeau bas!

C.J. Daugherty, "Wybrani", Otwarte, Kraków 2013, 434 s.

P.S. Jeśli ktoś chciałby się wymienić za Zagrożonych to odezwijcie się mailowo. Pilnie poszukuję!

5/17/2014
20 Comments

MARCEL PROUST: W CIENIU ZAKWITAJĄCYCH DZIEWCZĄT

KSIĄŻKI

O ile pierwszy tom cyklu W poszukiwaniu straconego czasu zauroczył mnie pięknem języka i wnikliwością obserwacji, tak druga część pozbawiła tego wrażenia. I nie chodzi o to, że powieść była zła. Prawdopodobnie była nawet lepsza niż W stronę Swanna, ale była też rozwlekła i bardzo, bardzo długa.

W tym tomie młody Marcel dojrzewa na oczach czytelnika. Poznaje smak pierwszych miłosnych uniesień, ale szczególnym uczuciem obdarza Gilbertę, córkę pana Swanna. Być może ma na to wpływ zafascynowanie jej matką, której autor poświęcił znaczną część swojej powieści. Pani Swann znajduje się pod czujnym okiem Marcela, który z podziwem przygląda się jej salonowym zwyczajom. Ale dalej, podczas pobytu w Balbec, na pierwszy plan wysuwa się Albertyna, dziewczyna wyjątkowo piękna, wywierająca ogromny wpływ na życie samego autora.

Proustowi przydarzyły się zdania naprawdę piękne, zapierające dech w piersiach. Zresztą nic w tym dziwnego, udowodnił już przecież swój niezwykły talent przy okazji pierwszego tomu. Ale te są jakby przyćmione, giną w tłumie szczegółowych opisów, które wprowadzają zamęt i potrafią zgubić czytelnika. W pewnym momencie nie wiadomo już czy to nadal jedno zdanie, czy może było ich już kilka, kilkanaście… Ale jednego nie można autorowi odmówić – pięknie potrafił patrzeć na kobiety, na ich sposób bycia, który dziś chyba już trochę zanikł. Trudno negować fakt, że jest to arcydzieło literatury – dbałość o najdrobniejszy detal, dobór słów, umiejętność przelania własnych obserwacji na kartki papieru - to wszystko stawia cały cykl na najwyższych literackich półkach, ale czyni go też ogromnym wyzwaniem dla czytelnika. Ja temu wyzwaniu nie podołałam, wielokrotnie miałam ochotę odłożyć książkę, wyrwać się z proustowskiej rzeczywistości i wrócić do własnej. I choć tym razem także dobrnęłam do końca (choć i to bardziej z poczucia obowiązku, aniżeli dla czystej przyjemności) to nie wiem jakby to było przy kolejnych tomach.

W tej sytuacji trudno mi nie podziwiać Tadeusza Boya – Żeleńskiego. On nie tylko pięknie przetłumaczył skomplikowane zdania Prousta, ale cały cykl musiał przeczytać wielokrotnie i w pełni go zrozumieć, aby oddać zamysł autora. O ile Marcela Prousta nazwać można wirtuozem słowa, tak Tadeusz Boy – Żeleński był prawdziwym arcymistrzem tłumaczeń.

Głupio się czuję krytykując takie dzieło, ale żeby być szczera sama ze sobą, muszę przyznać, że W cieniu zakwitających dziewcząt bardziej mnie zniechęciło niż odwrotnie do pozostałych tomów. Ciekawość i zachwyt nowicjusza, które obecne były w przypadku W stronę Swanna gdzieś uleciały, umykało mi to, co za pierwszym razem nie pozwalało przedwcześnie skończyć lektury. Utwierdziło mnie to tylko w przekonaniu, że na Prousta nie jestem jeszcze gotowa. A może nigdy nie będę?

Marcel Proust, "W cieniu zakwitających dziewcząt", MG, Kraków 2014, 565 s.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu MG.

5/15/2014
13 Comments

JAKIM JESTEM CZYTELNIKIEM?

TAGI

Dzisiaj będzie typowa zapchajdziura, czyli popularna ostatnio zabawa, do której (jak zwykle) nominowałam się sama. Ale zanim zaczniemy, ustalmy podstawowy fakt o mnie:

źródło: weheartit.com

Teraz możemy zaczynać!

Zawsze mam w torebce jakąś książkę. ZAWSZE. To w ogóle nie ma znaczenia, gdzie akurat idę: do kościoła, na zakupy czy na imieniny do babci. W końcu nigdy nie wiadomo kiedy znajdzie się chwila na czytanie.

Cytaty zaznaczam ołówkiem w książce, a strony znaczę kolorowymi zakładkami samoprzylepnymi. Kiedyś prowadziłam w tym celu specjalny notes, ale teraz już niestety rzadko do niego zaglądam.

Ciężko czyta mi się w miejscach publicznych czy środkach komunikacji miejskiej. Strasznie rozprasza mnie szum dookoła, ale to nie znaczy, że nie zdarza mi się przegapić przystanek czy odpłynąć na nudnym wykładzie…

Przed rozpoczęciem rozdziału zawsze sprawdzam jak długi jest. Potem w trakcie czytania zerkam co jakiś czas ile jeszcze stron zostało do końca. I nie ma to nic wspólnego z tym, że książka mnie nudzi. Tak już mam i koniec.

Uwielbiam patrzeć na swoje książki. Godzinami mogę się wgapiać w półkę, zmieniać ich położenie, dotykać, przestawiać.. takie małe zboczenie.

Wącham książki. Serio.

Kupuję więcej niż jestem w stanie przeczytać. Ale to chyba norma w blogosferze.

Kupiona książka musi swoje odleżeć na półce. Praktycznie nie zdarza mi się czytać tuż po zakupie.

Choć już przestałam być nastolatką to nadal się nią czuję, dlatego też uwielbiam sięgać po literaturę dla młodzieży.

Czasem mam ogromnie melancholijny nastrój i jest to czas, w którym mam niesaowitą ochotę na poezję. Choć zdarza mi się to niestety coraz rzadziej…

Kiedy widzę osobę czytającą książkę nałogowo zerkam na okładkę. A jeśli nie jestem w stanie zobaczyć to potrafię podejść i zapytać wprost. Kolejne zboczenie.

Ebooki nie zostały stworzone dla mnie. Mam ogromną potrzebę czucia przyjemnego ciężarku w dłoni, specyficznego zapachu i suchych od przerzucania kolejnych stron palców. Poza tym ebooka nie da się postawić na półce, do cholery!

Od wszelkich księgarń zawsze jestem odciągana siłą. Nawet jeśli absolutnie nie mam pieniędzy na książki, to lubię po prostu wejść do sklepu i nacieszyć się ich widokiem.

Okropnie nie lubię pożyczać książek. Kieruje mną paniczny lęk, że dana pozycja do mnie nie wróci. Albo wróci w stanie innym niżbym sobie tego życzyła.

Nie lubię czytać w swoim łóżku. Nie mogę się wygodnie ułożyć, nie mam o co oprzeć pleców i zwykle nie mogę też poruszać nogami, na których śpi mój kot.

źródło: weheartit.com

Bardzo często wolę zostać w domu, żeby poczytać niż wyjść gdzieś do ludzi. Zawsze byłam typem domatora i zawsze przerażały mnie tłumy. Ale czasem (czytaj – 6 razy w tygodniu) zupełnie mam ochotę się odciąć od rzeczywistości i schować się pod kocem z lekturą. Prawdziwy ze mnie mol książkowy. Brakuje mi tylko rozciągniętego swetra po babci i okularów jak denka od butelki ;-)

Nie potrafię zarwać nocy dla książki, choćby była nie wiem jak dobra. Nie potrafię zarwać nocy z żadnego powodu - zbyt mocno kocham spać.

EDIT!
Nominowała mnie Zuzia, więc już nie jestem forever alone. Dzięki!

5/13/2014
23 Comments

F. SCOTT FITZGERALD: WIELKI GATSBY

KSIĄŻKI

Nigdy bym nie pomyślała, że tak niepozorna rozmiarem książka, może kryć w sobie taką historię. Naładowaną emocjami, pełną symboli i aluzji, idealnie opisującą klimat lat dwudziestych minionego wieku. Czasy prohibicji i jednocześnie upadku moralnego społeczeństwa po I wojnie światowej z grającą w tle muzyką jazzową idealnie przedstawił F. Scott Fitzgerald w Wielkim Gatsby’m.

Z pozoru fabuła właściwie nie robi większego wrażenia, no bo ile można czytać o nowobogackim facecie, który zrobił oszałamiającą karierę z… miłości. Z miłości do kobiety zamężnej. Tylko, że pod przykrywką banalnego romansidła, które zresztą ma bardzo niebanalne zakończenie, kryje się to wszystko, co stanowiło esencję życia Amerykanów w tamtym czasie. Fitzgerald przez pryzmat tytułowego Jaya Gatsby’ego idealnie odmalował obraz społeczeństwa. Pogoń za pieniądzem, wystawne przyjęcia (mimo prohibicji), powojenna rzeczywistość i wreszcie – uczucie do kobiety z wyższych sfer.

Chyba największą zaletą Wielkiego Gatsby’ego jest narracja. Mimo że narrator właściwie się nie zmienia, to raz opowiada historię w pierwszej, a raz w trzeciej osobie. Nick Carraway stara się zachować obiektywizm, ale nie zawsze mu się to udaje, ze względu na bliskie relacje, jakie łączyły go z tytułowym bohaterem. Mimo to robi bystre i wnikliwe uwagi, posługując się przy tym pięknym, często metaforycznym, językiem., który momentami rzeczywiście zachwyca. I mimo tego swoistego piękna, książka napisana jest niezwykle lekko, właściwie wystarczy godzina czy dwie, by przygoda z najgłośniejszą książką Fitzgeralda dobiegła końca. A koniec jest wypełniony milionem emocji. Można się zgadzać lub nie z wizją autora, ale jedno jest pewne – sprawił, że takiego zakończenia nikt nie zapomni.

Nie można zaprzeczyć, że Wielki Gatsby jest historią miłosną. Warto też dodać, że nie najoryginalniejszą. Ale zdaje się, jakby Fitzgerald poprzez Jaya Gatsby’ego chciał pokazać znacznie więcej niż historię bohatera. Chciał pokazać historię wszystkich ówczesnych Amerykanów. Ich pragnienia, obawy i codzienność. Udowodnił tym samym, że nie trzeba wiele, aby stworzyć klimatyczną i, w pewnym sensie, ponadczasową powieść.

F. Scott Fitzgerald, "Wielki Gatsby", Bellona, Warszawa 2013, s. 190

5/11/2014
21 Comments

BOOK HAUL: Kwiecień 2014

KSIĄŻKI

5/09/2014
23 Comments

ZAPOWIEDZI: Maj 2014

KSIĄŻKI

5/07/2014
25 Comments

JOHN GREEN: PAPIEROWE MIASTA

KSIĄŻKI

Papierowe miasta są niebezpiecznie podobne do pierwszej książki Johna Greena, a bohaterowie to niemalże idealne kopie Milesa i Alaski. Quentin nie jest najpopularniejszym uczniem swojej szkoły, za to Margo – obiekt jego westchnień od czasów dzieciństwa - jest szkolną gwiazdą. Tylko, że oboje mają pewien sekret, który w zupełnie nieoczekiwanym momencie ponownie skrzyżuje ich drogi.

Kto by się spodziewał, że dwójka dzieciaków znajdzie zwłoki mężczyzny, który popełnił samobójstwo? I chociaż oboje byli wtedy bardzo mali, to traumatyczne przeżycie w jakiś sposób ich połączyło. To właśnie dlatego pewnej nocy Margo przychodzi do Q z prośbą o pomoc. Zestawienie jej charyzmatycznej i nieco szalonej osobowości z powściągliwością i raczej nudnym usposobieniem sąsiada sprawi, że zapamiętają tę noc na długo. Coś zaskoczy i oboje zupełnie zmienią nastawienie do siebie i do świata. Ale Margo następnego dnia nie pojawi się w szkole. I kolejnego też nie. I tydzień później. Czy Q będzie w stanie odnaleźć jej kryjówkę błądząc jak we mgle pomiędzy niejasnymi wskazówkami pozostawionymi przez Margo? I czy ona chce być znaleziona?

źródło: weheartit.com

Istotny dla bohaterów jest tutaj poemat Walta Whitmana Pieśń o mnie. To w nim Margo zawarła wskazówki, które mają doprowadzić Quentina do celu, innego niż sam by oczekiwał. Muzyka również jest ważna i odgrywa dużą rolę w życiu bohaterów – także tych drugoplanowych. Ale największe znaczenie ma sam tytuł, który kryje w sobie powód ucieczki Margo. Papierowe miasta w kontekście książki są metaforą, a oryginalnie oznaczały fikcyjne miejscowości naniesione przez kartografów na mapy w celu ochrony praw autorskich. Próżno ich szukać w realnym świecie, bo nieistnienie jest ich docelowym zadaniem. Dla tej refleksyjnej strony osobowości Margo Roth Spiegelman nie tylko miasta, ale i otaczający ją ludzie są jakby z papieru. Nieprawdziwi. Puści. Bez znaczenia. A ona robi wszystko, aby nie stać się jedną z nich. Poszukiwanie sensu w życiu, czegoś, co jest naprawdę ważne, to przewodni temat tej książki. Choć nie mam już nastu lat, nie mogę nie zdać sobie pytania: czy ja sama jestem tylko papierową dziewczyną w papierowym mieście?

Te bardzo filozoficzne rozważania o życiu ubrane zostały w typowy dla Greena sposób. Rzadko śmieję się głośno przy książce, a tu robiłam to niemal bez przerwy. Humor bohaterów musi udzielić się czytelnikowi, ale lekki język niesie ze sobą poważną treść, mającą prawdziwe – nie tylko papierowe – znaczenie. I mimo pewnej powtarzalności widocznej w fabule czy postaciach, książki Greena nadal pozostają fenomenalne. Mógłby napisać jeszcze dziesięć, dwadzieścia podobnych historii, a ja i tak bym je przeczytała z zachwytem wypisanym na twarzy. Cóż, John Green po prostu wie jak do mnie mówić.

John Green, "Papierowe miasta", Bukowy Las, Wrocław 2013, s. 397

5/06/2014
17 Comments

EMILY BRONTЁ: WICHROWE WZGÓRZA

KSIĄŻKI

Zawsze zastanawiało mnie co takiego jest w Wichrowych Wzgórzach, że zachwycają ludzi od przeszło 150 lat. Teraz wiem. Ale najbardziej zaskakujące jest to, że książka powstała w XIX w. – wyobrażacie sobie to oburzenie, jakie musiała wówczas wywołać?

Powieść miała szokować ówczesnego czytelnika i z pewnością to robiła. Okrucieństwo opisane przez Emily Brontë dziś może już nie budzi takich kontrowersji, ale w połączeniu z realiami panującymi w czasach współczesnych autorce, robi spore wrażenie i nie pozostawia czytelnika obojętnym. Historia cygańskiego chłopca przygarniętego z ulic Liverpoolu początkowo w pewnym stopniu wzrusza, jednak prawdziwe oblicze Heathcliffa szybko się ujawnia i burzy dotychczasowe wyobrażenia o jego osobie. Odrzucony przez ukochaną Catherine, która pragnie dostatniego życia u boku Edgara Lintona, Heathcliff poprzysięga zemstę, która dotyka również kolejne pokolenie. Przemiana protagonisty z małego chłopca w żądnego zemsty diabła jest przerażająca, a czyny, których się dopuszcza – niewybaczalne.

Widoczna jest tutaj pewna powtarzalność. Historia w pewnym momencie zatacza koło, a spoiwem łączącym dwa pokolenia jest postać Heathcliffa. Catherine nr 1 bierze ślub z Lintonem nr 1, by potem jej córka (Catherine nr 2) zrobiła to samo z Lintonem nr 2 (wprawdzie pod przymusem, ale jednak). Takich powiązań można doszukać się sporo, a prowadzi to do prostego wniosku – zemsta Heathcliffa nie ma końca, a koszmary z przeszłości powracają. Widać to nie tylko w imionach postaci, ale również w samej akcji. Pod względem językowym, jak zwykle u Sióstr B., było wybornie. To sztuka, napisać tak brutalną historię w tak delikatny sposób. Sztuką jest również wzbudzanie takich emocji w czytelniku 167 lat po premierze książki.

źródło: weheartit.com

Wznowione przez wydawnictwo MG wydanie zawiera obszerne Posłowie od tłumacza. Wyjaśnia on mnóstwo skojarzeń i porównań, których dopatrzyć się można w poszczególnych postaciach i wydarzeniach. Warto przeczytać te kilkanaście stron więcej, bo wtedy całą powieść widzimy w zupełnie innym świetle. To, co dla mnie było istotne w tłumaczeniu (a sama robię właśnie taką specjalizację na studiach) to fakt, że Piotr Grzesik pozostawił nazwy własne w oryginalnym języku, czego nie było w innych przekładach. I tak rezydencja Heathcliffa to Wuthering Heights (dla rozróżnienia z otaczającymi ją Wichrowymi Wzgórzami), a Thrushcross Grange nie został Drozdowym Gniazdem. Jestem ogromną zwolenniczką nietłumaczenia nazw własnych, dlatego bardzo się cieszę, że czytałam akurat taki przekład.

Wichrowe Wzgórza to z pewnością powieść, która pozostaje w pamięci czytelnika i niesie ze sobą pewne spustoszenia. Ciężko wyrzucić ją z głowy tuż po przeczytaniu, bo analizowanie sytuacji i postaw bohaterów narzuca się samo, niezależnie od naszej woli. I chociaż jest to historia miłosna, to brak tu romantyzmu, a niekończąca się udręka bohaterów w połączeniu ze stale obecnym obrazem dzikich wrzosowisk potęgują nastrój tajemnicy i grozy zarazem. Klimatyczne, okrutne i niezwykle wciągające – takie właśnie są Wichrowe Wzgórza…

źródło: weheartit.com

Nie mogę się powstrzymać od pytania: Jaki byłby Heathcliff, gdyby związał się z Catherine?

Emily Brontë, "Wichrowe Wzgórza", MG, Kraków 2014, s. 448

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu MG.

| Debiuty pisarskie |

5/02/2014
32 Comments

Pages

BOOK HAUL: MAJ 2014

TAHEREH MAFI: DAR JULII

GAVIN EXTENCE: WSZECHŚWIAT KONTRA ALEX WOODS

LUCA CAIOLI: ZINÉDINE ZIDANE. STO DZIESIĘĆ MINUT, CAŁE ŻYCIE

C.J. DAUGHERTY: WYBRANI

MARCEL PROUST: W CIENIU ZAKWITAJĄCYCH DZIEWCZĄT

JAKIM JESTEM CZYTELNIKIEM?

F. SCOTT FITZGERALD: WIELKI GATSBY

BOOK HAUL: Kwiecień 2014

ZAPOWIEDZI: Maj 2014

JOHN GREEN: PAPIEROWE MIASTA

EMILY BRONTЁ: WICHROWE WZGÓRZA

CONTACT ME

SOCIAL MEDIA

LABELS

LUBIMY CZYTAĆ

BLOG ARCHIVE

INSTAGRAM

MEMBERS