Musisz mi pomóc,
bo od szesnastu dni pada deszcz
i życie powoli zaczyna mi się rozmywać.

Musisz mi pomóc,
bo jestem zmęczony jak Bóg,
który harował przez tydzień –
i nie stworzył świata…

— Borszewicz 

Przeczytane w czerwcu:

O czym jeszcze mogliście poczytać w tym miesiącu?

Korzystając z okazji zapraszam Was na niedawno powstałego TWITTERA, instagrama, którego uwielbiam, a także zachęcam do zadawania pytań na ASK.FM - studenci w sesji się nudzą, więc chętnie odpowiem na pytania, byle tylko się nie uczyć :)

Dobra, skończyły mi się wymówki. Idę się uczyć na jutrzejsze PNJA :<

Szeptucha to opowiedziana niespiesznie historia o małej wsi na Podlasiu, gdzie czas jakby się zatrzymał. Wieloletnie tradycje i zabobony wyparły technologię, a życie toczy się w Waniuszkach zgodnie z rytmem przyrody i obowiązków związanych z pracą na roli. Jest tutaj również miejsce dla znachorki, która ziołami potrafi wyleczyć każdą dolegliwość. I tę właśnie rolę – rolę wiejskiej szeptuchy - przejęła Olesia po swojej babce.

Szeptucha zawiera bardzo dużo opisów wiejskiego życia. Jednym się to spodoba, innych z całą pewnością znudzi. Akcja toczy się raczej leniwie, bez żadnego napięcia, chociaż pojawiające się raz na jakiś czas wiejskie legendy i historie o nawiedzonych domach potrafią zjeżyć włosy na głowie. Autorka przemyciła też do fabuły trochę miejskiego klimatu, a uczyniła to za pomocą reżysera, który przyjeżdża do Waniuszek z zamiarem nakręcenia filmu.

Podobał mi się ten folklorystyczny klimat, bo takie życie ma dla mnie swój urok, ale z pewnością spora część jest przegadana, wiele opisów zbędnych i przez to lektura Szeptuchy staje się uciążliwa. Nie mogę powiedzieć, że książka mnie porwała, bo i nie bardzo miała czym. Mogę za to powiedzieć, że Menzel ciekawie posługuje się wiejską gwarą. Jest jej na kartach Szeptuchy naprawdę sporo, ale w żaden sposób nie utrudnia to czytania. Wręcz przeciwnie – stylizowany język nadaje autentyczności i specyficznego wiejskiego klimatu.

Z drugiej strony zupełnie niepotrzebne było dla mnie wplatanie co jakiś czas wątków przesyconych erotyzmem i to w raczej wulgarny sposób. Zniesmaczało mnie zachowanie wujka Leosia opisywane przez Olenę, również niezrozumiałe było rysowanie nieprzyzwoitych rysunków przez małą dziewczynkę tuż po spowiedzi. Takie elementy zdarzały się częściej i wywoływały we mnie ogromny niesmak, bo zwyczajnie nie pasowały do treści.  W dodatku na kartach powieści panuje straszny chaos – tu jakaś dygresja, jakaś retrospekcja i już właściwie nie wiadomo czy jesteśmy w czasach współczesnych czy może u kresu panowania Romanowów. Z jednej strony to fajne urozmaicenie, z drugiej strasznie gmatwało to treść i łatwo można się było pogubić. A opisy sąsiadów? Ich historie, choć może niektóre ciekawe, to całkowicie przegadane i niewiele wnoszące do treści. W dodatku wszystko jest całością, żadnego podziału na rozdziały czy choćby oddzielenia gwiazdką poszczególnych wątków. W mojej opinii wyszło z tego przysłowiowe masło maślane.

Niewątpliwie Szeptucha znajdzie swoich odbiorców. Zainteresuje szczególnie tych, którzy lubują się w takich swojskich, ludowych klimatach i historiach o prostych ludziach, którzy nade wszystko cenią sobie tradycję i wiarę. Mnie niestety książka wymęczyła,  bo choć zdarzały się lepsze momenty to odłożyłam ją na półkę bez najmniejszego żalu i wracać do niej z pewnością nie będę.

Iwona Menzel, "Szeptucha", MG, Kraków 2014, 311 s.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu MG.

| Polacy nie gęsi |

Najnowszy numer magazynu English Matters standardowo podzielony został na siedem działów tematycznych: 

Na początku mamy dwa króciutkie, ale bardzo interesujące artykuły. Pub Quizzes, które organizowane są w angielskich lokalach mają przyciągać klientów obietnicą darmowego piwa i świetną zabawą. Jest również kilka pytań przygotowanych specjalnie dla czytelników, więc można spróbować swoich sił w  quizie wiedzy ogólnej. Dział This and That oferuje również krótki opis trzech najdziwniejszych zwierząt świata. 

W dziale People and Lifestyle przeczytamy m.in. o tym, dlaczego tak lubimy rywalizować oraz poznamy kobietę niezwykle uzdolnioną muzycznie, ale także... sportowo. Jeśli myślicie, że wrażliwa natura artysty kłóci się z siłą atlety, to zapraszam do poznania Vanessy-Mae.

Mnie najbardziej zainteresował dział kulturowy. Znalazłam w nim nordyckie mity, z których dowiedziałam się jak według skandynawskiej mitologii powstał świat, poznałam też najważniejsze bóstwa. Artykuł ciekawy o tyle, że mitologia większości kojarzy się z Grecją i Rzymem, a mało kto interesuje się mitami nordyckimi. Została też przedstawiona sylwetka Elżbiety I, przez wielu uważanej za najlepszą monarchinię w historii Anglii. Jeśli ktoś jeszcze nie zna jej historii, to doskonała okazja, aby poznać chociaż jej zarys.

Dział językowy oferuje trochę zabawy. Możemy tutaj poznać różne dźwięki, które brzmią inaczej w każdej części świata. I tak polski pies zaszczeka 'hau-hau', podczas gdy angielski 'woof-woof'. Osobiście uczyłam się onomatopei na studiach i mogę Wam szczerze polecić zapoznanie się z takimi odgłosami, bo to naprawdę fajna zabawa językiem. Na końcu znajdziecie króciutki test sprawdzający wiedzę z tego artykułu :)

Nie będę przytaczać wszystkich artykułów dostępnych w tym numerze, ale pozostałe działy oferują równie ciekawe informacje. Dodam tylko, że na końcu jest krótki tekst o futbolu w Brazylii - tak z okazji trwających obecnie Mistrzostw Świata. Na pewno będzie to gratka dla każdego amatora tego sportu, a podejrzewam, że raz na cztery lata większość z nas staje się kibicami.

Sam magazyn polecałam już wielokrotnie, bo uważam, że to naprawdę fajne uzupełnienie nauki. No i przeczytanie czasopisma zabiera nam dużo mniej czasu niż anglojęzycznej książki, więc to doskonały sposób na pierwsze próby czytania w obcym języku. W dodatku różnorodność artykułów sprawia, że każdy na pewno znajdzie coś dla siebie. Polecam!

Magazyn można kupić tutaj lub w dobrych salonach prasowych.

Za najnowszy numer magazynu English Matters dziękuję wydawnictwu Colorful Media.

Pierwszy tom tej serii czytało mi się wybornie. Od książki wprost nie mogłam się oderwać, a skończyła się zdecydowanie zbyt szybko. Na szczęście miałam pod ręką Dziedzictwo i chociaż nie chciałam zaczynać go od razu, to i tak przeczytałam w bardzo krótkim odstępie czasu.

W tym tomie wracamy oczywiście do bohaterów znanych już z poprzedniej części. Większość uczniów przyjeżdża do Akademii Cimmeria trochę wcześniej, aby pomóc w pracach remontowych po pożarze. Semestr zimowy mija w oczekiwaniu na doroczny zimowy bal, na którym pojawić się mają wszystkie ważne osobistości, włącznie z Lucindą, babką Allie. Tylko czy to rozsądne, organizować przyjęcie z najważniejszymi personami Cimmeri, gdy po korytarzach szkoły bezkarnie przechadza się szpieg Nathaniela? Uczniowie Nocnej Szkoły muszą mieć oczy szeroko otwarte, ale nawet umiejętności nabyte podczas potajemnych spotkań grupki elitarnych uczniów,  mogą nie wystarczyć.

Ogólnie Dziedzictwo utrzymane jest w bardzo podobnej konwencji, co Wybrani. Historia dosłownie zatoczyła koło i to zapaliło mi w głowie pierwszą lampkę ostrzegawczą. No bo tak prawdę mówiąc, jest to wierna kopia pierwszego tomu z kilkoma małymi wyjątkami. Z tego powodu nie jest już tak wciągająca jak za pierwszym razem, ale nadal jest dobrze. Nawet bardzo dobrze, choć powielając schematy, autorka pozbawiła książki napięcia i jakichś większych zaskoczeń.

Kolejną ostrzegawczą lampką był wątek miłosny. Tak dobrze poprowadzony w poprzednim tomie, tutaj niestety został epicko zepsuty. Carter jakby usunął się w cień, Sylvain stał się niemożliwie irytujący, a Allie została zawodową kłamczuchą. Pewnie myślę stereotypami i takie podejscie od dawna jest passe, ale dla mnie jak się z kimś jest w związku, to właśnie ta osoba jest na pierwszym miejscu. Kłamanie i  dzielenie się tajemnicami z inną osobą płci przeciwnej (szczególnie jeśli ta osoba jest byłym chłopakiem) nie wchodzi w grę. A głupie tłumaczenie, że on (w domyśle – Carter) by tego nie zrozumiał jest po prostu… głupie. Nieładnie Allie Sheridan! W dodatku odniosłam wrażenie, że Daugherty ten wątek powieści za mocno wyeksponowała. Rozterki sercowe bohaterów zdecydowanie przyćmiewały mi problemy Cimmeri.

No dobrze, ale jak wspomniałam Dziedzictwo jest więcej niż dobre (choć zdecydowanie nie tak dobre jak Wybrani), więc czas wypunktować plusy. Oczywiście główną zaletą jest tutaj cały wątek dotyczący Nathaniela. Sugestia, że jeden z uczniów lub nauczycieli Nocnej Szkoły jest jego szpiegiem była mistrzowsko wprowadzonym niepokojem do życia przeciętnego czytelnika. Od razu włączył się mój wewnętrzny Sherlock Holmes i zaczęłam własne śledztwo w poszukiwaniu zdrajcy Cimmeri. Zdecydowanie dobrym wyborem było zostawienie pewnych kwestii niejasnych. Daugherty po raz kolejny nie podaje odpowiedzi na tacy, podsyca jednak ciekawość czytelnika i tym samym sprawia, że po kolejne części po prostu trzeba sięgnąć. Inaczej się nie da, bo wtedy wszystkie nasze domysły i podejrzenia pójdą w las, przez nikogo nie zweryfikowane.

Mimo tego, że kontynuacja wypada słabiej, to nadal wciąga i intryguje, chociaż bez większych zachwytów. Szkoda tylko, że Daugherty wysunęła wątek miłosny na pierwszy plan, zamiast poświęcić więcej miejsca politycznym spiskom, które w tej części są tylko bardzo dobrym tłem do wydarzeń mających miejsce za murami Akademii Cimmeria.

C.J. Daugherty, "Dziedzictwo", Otwarte, Kraków 2013, 396 s.

Satyra na rewolucję rosyjską udała się Orwellowi po mistrzowsku. Autor, chwilami zabawnie, chwilami przejmująco, ale z głębokim przesłaniem prowadzi czytelnika przez absurdalny Folwark Zwierzęcy, gdzie świnie są idealnym odzwierciedleniem komunistów.

Na Folwarku Dworskim pana Jonesa dochodzi do buntu. Zwierzęta nie chcą więcej pracować w polu, nie otrzymując nic w zamian. Doprowadzają więc do powstania, w wyniku którego stają się wolnymi mieszkańcami nowo powstałego Folwarku Zwierzęcego. Utopii jednak nie ma – świnie szybko zaczynają działać jedynie w interesie własnym, a sprytna manipulacja pozwala im rządzić naiwnymi zwierzętami wedle własnych upodobań. A wszystko w imię zasady: „Cztery nogi: dobrze, dwie nogi: źle”.

Jestem pod ogromnym wrażeniem, jak za pomocą prostej bajki, Orwell przekazał absurdy totalitaryzmu. Obnażył wady ustroju i wyśmiał rządzących, zresztą już sama metafora świń mówi tutaj wiele. Kult jednostki, manipulacja i naginanie zasad w imię „ogólnego” dobra zamknięte w tak niewielkiej objętościowo książeczce to tylko kolejny dowód na geniusz autora. Literacko w sumie nic wyjątkowego, ot zwykła opowiastka, ale jeśli chodzi o sam przekaz – dosłownie brak słów. I chociaż Orwell pisał o ZSRR to trudno zaprzeczyć, że jest to książka ponadczasowa. Pociąg do władzy i wyzyskiwanie biedniejszych na rzecz bogatszych obecne będą zawsze, niezależnie od ustroju politycznego. Idealnym podsumowaniem niech będzie cytat z Folwarku Zwierzęcego: "Wszystkie zwierzęta są równe, ale niektóre zwierzęta są równiejsze od innych".

Jedna wielka metafora ustroju totalitarnego, pełna zaskakująco celnych spostrzeżeń, wyłożona językiem, który zrozumie każdy.

George Orwell, "Folwark zwierzęcy", MUZA SA, Warszawa 2005, 133 s.

Kwestia życia po śmierci intryguje każdego człowieka, niezależnie od religii. Dlatego też poruszenie tego tematu w książce dla młodzieży wydawało mi się fajną odskocznią od oklepanych już w tym gatunku historii. „Między teraz a wiecznością” to zatem książka dobra fabularnie, ale kiepska pod względem bohaterów.
 
Kiedy w wypadku samochodowym ginie ojciec Julii (no serio, pisarze chyba nie uznają już innych imion dla swoich protagonistek), jej życie bardzo się zmienia. Przede wszystkim musi zmienić otoczenie, bo jako nieślubne dziecko została pozbawiona prawa do spadku i nie stać jej już na życie, jakie wiodła do tej pory. W nowej szkole aklimatyzuje się nadspodziewanie szybko – po zaledwie kilku tygodniach zdobywa chłopaka i wpływowych przyjaciół. Jednak nowe znajomości oparte są na kłamstwach i udawaniu kogoś, kim Julia dawno przestała być. I udawałaby dalej, gdyby pewnego dnia tajemniczy Niki nie przekazał dziewczynie wiadomości od dziadka… który nie żyje.

Bardzo spodobał mi się ten pomysł rozmowy ze zmarłymi, nie tylko dlatego, że jest czymś nowym w literaturze młodzieżowej. Również dlatego, że podsycił moją ciekawość na temat tego, co dzieje się z nami po śmierci. I choć oczywiście wiem, że żadna książka nie udzieli mi satysfakcjonującej odpowiedzi, to jednak w jakimś stopniu sprowokowała refleksje, a powieści, które skłaniają do myślenia, są na swój sposób wartościowe. Poza tym Marie Lucas pisze dobrze, potrafiła przykuć moją uwagę na dłużej, a były i takie rozdziały, od których naprawdę nie mogłam się oderwać. Pomysł i wykonanie są więc na plus, ale to wcale nie znaczy, że jest idealnie.

Ogromnym minusem w moim odczuciu był trójkąt miłosny – punkt obowiązkowy każdej „szanującej się” książki dla młodzieży. W sumie zwykle nie przeszkadza mi, kiedy dwóch nastoletnich chłopców walczy o mało rozgarniętą i zupełnie nijaką dziewczynę, ale tutaj strasznie irytujący był sposób, w jaki Julia obchodziła się z Feliksem i Nikim. A oni jej na to pozwalali. Bez najmniejszych skrupułów wodziła obu za nos, będąc święcie przekonana o głębokich uczuciach, jakimi ich darzy, co zupełnie nie przeszkadzało jej w zdradzaniu jednego z drugim. Co więcej, doskonale świadomi sytuacji panowie zdawali się być zachwyceni, kiedy Julia raczyła obdarzyć ich choć jednym spojrzeniem.

Swoją drogą, ciekawe czy autorka planuje kontynuację, bo najważniejszy wątek, jakim są poszukiwania zaginionego testamentu, nie został wyjaśniony. Nie wspominając o tych mniej ważnych elementach fabuły.

Pomijając ten niezbyt udany wątek miłosny, reszta jest naprawdę dobra, chociaż niedopracowana. Autorka buduje napięcie, umiejętnie komplikuje sytuację i mnoży tajemnice. Obecność duchów czasem wywołuje gęsią skórkę, a już na pewno prowokuje do rozmyślań, czy aby przypadkiem i my nie jesteśmy obserwowani przez zmarłych. I jakkolwiek głupio to brzmi – nie wierzę, że znajdzie się osoba, która nie zastanowi się nad tym nawet przez sekundę. „Między teraz a wiecznością” jest więc intrygującą książką, z ciekawym pomysłem na fabułę, którą psują beznadziejni bohaterowie. Ale da się to przeżyć i spędzić przyjemny czas z naprawdę wciągającą książką.

Marie Lucas, "Między teraz a wiecznością", Egmont, Warszawa 2014, 646 s.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Egmont.

Kojarzycie serial Plotkara i jego główną bohaterkę – piękną i bogatą Serenę Van Der Woodsen? Pamiętam jeden odcinek, gdy siedziała na ławce przed jednym z uniwersytetów i zaczytywała się w Pięknych  i przeklętych F. Scotta Fitzgeralda, mówiąc przy tym, że to jej ulubiona książka. Jestem zaskoczona wyborem Sereny, bo ta powieść dokładnie pokazuje, jak kończą ludzie pokroju bohaterów serialu.

Zupełnie nie tego się spodziewałam, sięgając po Pięknych i przeklętych – książkę, która kusi tytułem, okładką i przede wszystkim lustrzanym odbiciem życia państwa Fitzgeraldów. To prawda, że jest to burzliwa historia miłości, na drodze której stanęły problemy finansowe, romanse i alkoholizm, jednak zabrakło mi tak potrzebnej tu dynamiki i swoistej lekkości w pisaniu, która równoważyłaby trudną w odbiorze treść. Niestety – Fitzgerald pisze nudno i rozwlekle, zatracając tym samym niesamowity potencjał fabuły.

Piękni i przeklęci pokazują historię dwojga zadufanych w sobie bohaterów, którym wydaje się, że świat leży u ich stóp. I dopóki są młodzi i bogaci – rzeczywiście może się to sprawdzać – ale wystawne życie nie może trwać wiecznie, jeśli nie robi się nic, aby na nie zapracować, o czym boleśnie przekonają się Gloria i Anthony. Jest to małżeństwo z pozoru idealne - oboje są piękni, młodzi i bogaci, ale kapryśny czas szybko pozbawi ich sielankowego życia. Zamiast tego zaczną się coraz częstsze kłótnie, romanse na boku i topnienie smutków w alkoholu. Ciężko współczuć bohaterom – w końcu sami sobie zgotowali ten los – ale jest w nich jakaś bezradność, a rozpacz wręcz bije po oczach. Nie mogę powiedzieć, że Fitzgerald zagrał na emocjach, ale z całą pewnością stworzył powieść przejmującą i bardzo smutną, o czym dobitnie świadczy mocne zakończenie. Oczywiście – jeśli ktoś szuka wystarczająco głęboko, to dopatrzy się tutaj drugiego dna, znajdzie przesłanie, że pieniądze to nie wszystko, że uroda i młodość przemijają, że nie można traktować życia jak niekończącego się przyjęcia. Tylko, że to właściwie niewiele pomaga książce, która jest ciężkostrawna stylem i językiem, a samych bohaterów nie da się obdarzyć sympatią.

Mimo tego, że książka negatywnie mnie zaskoczyła, nie mogę powiedzieć, że był to stracony czas. Przestałam przynajmniej mieć obsesję na jej punkcie, a przy tym miałam szansę zgłębić mentalność nowojorskiej śmietanki towarzyskiej i jej paniczny lęk o utratę tego, co dziś nazywamy zachłannością i konsumpcjonizmem.

F. Scott Fitzgerald, "Piękni i przeklęci", Wydawnictwo Literackie, Kraków 2011, 432 s.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Literackiemu.

Z Ewą Nowak nie znamy się zbyt dobrze, ale małymi kroczkami naprawiam błędy dzieciństwa. Za sprawą najnowszej powieści autorki mogłam poznać fantastycznych bohaterów – dokładnie takich, z jakimi chciałabym się zaprzyjaźnić jako szesnastolatka.

Marysia przechodzi trudny dla każdej nastolatki okres - dojrzewanie. Powoli z dziewczynki zmienia się w kobietę, a to wiążę się nie tylko z trudnymi do wytrzymania humorami, ale także z pierwszą miłością. A ta pierwsza nie zawsze jest tą właściwą, o czym bohaterka przekona się na własnej skórze. Przekona się też Natalia, najlepsza przyjaciółka Marysi, która straci głowę dla ich wspólnego kolegi. I tylko mała Cela zdaje się zachowywać zdrowy rozsądek w tej pokręconej rodzince Gwidoszów, do złudzenia przypominających poznańskich Borejków. Na tyle, na ile ich znam, oczywiście. A warto zauważyć, że niespecjalnie dobrze.

Dwie Marysie to rewelacyjna historia o nastolatkach i ich codziennych problemach. Ewa Nowak lekko i z humorem lawiruje między kolejnymi przeszkodami stojącymi na drodze Marysi. A i samych bohaterów stworzyła doskonale – tytułowa bohaterka to miłośniczka muzyki poważnej, baletu i biologii, co trochę alienuje ją z grona rówieśników niedorastających jej inteligencją do pięt. W świat nauki wprowadza swoją jedenastoletnią siostrę – Celinkę, która jest najbardziej pozytywnym punktem całej powieści. Jej ironiczne, ale niezwykle urocze i zabawne komentarze sprawiają, że wydaje się jakby to ona była głową rodziny Gwidoszów. Jest też cała gama fantastycznych postaci drugoplanowych, na których czele stoi przystojny Lew…

Z książki płynie fajny morał. A w zasadzie nawet dwa. Po pierwsze pani Nowak udowadnia swoim czytelnikom, że z miłością nie ma się co spieszyć, warto poczekać, a wtedy ona sama nas znajdzie. A po drugie Dwie Marysie pokazują, że wszyscy mamy dwa oblicza. I nie chodzi tutaj o bycie dwulicowym czy nieuczciwym, ale każdy z nas ma przecież takie dni, kiedy wszystko nas - delikatnie mówiąc - wkurza. A już szczególnie problem tego rozdwojenia osobowości dotyczy młodzieży w wieku bohaterów tej książki. Cóż, Marysia też ma to upierdliwe i ciężkie do wytrzymania alter ego, ale poza tym jest mądra, miła i przezabawna. I naprawdę da się ją polubić jako bohaterkę literacką.

Sympatyczni bohaterowie, zabawne dialogi i ciekawa historia to z pewnością aspekty, których tej książce nie brakuje. W dodatku czyta się świetnie i właściwie nie wiadomo kiedy nadchodzi koniec – a wtedy pozostaje żal, że to już, że tak szybko. Książka porusza ważne dla młodzieży problemy, dlatego właśnie dla tej grupy czytelników jest – w moim odczuciu – książką idealną.

Ewa Nowak, "Dwie Marysie", Egmont, Warszawa 2014, 232 s.

Za książkę dziękuję wydawnictwu Egmont.

Autor: John Green

Tytuł: 19 razy Katherine

Wydawnictwo: Bukowy Las

Data wydania: 4 czerwca 2014

Colin Singleton gustuje wyłącznie w dziewczętach o imieniu Katherine. A te zawsze go rzucają. Gwoli ścisłości, stało się tak już dziewiętnaście razy. Ten uwielbiający anagramy, zmęczony życiem cudowny dzieciak wyrusza w podróż po Ameryce ze swoim najlepszym przyjacielem Hassanem, wielbicielem reality show Sędzia Judy. Chłopcy mają w kieszeni dziesięć tysięcy dolarów, goni ich krwiożercza dzika świnia, ale za to nie towarzyszy im ani jedna Katherine. Colin rozpoczyna pracę nad Teorematem o Zasadzie Przewidywalności Katherine, za pomocą którego ma nadzieję przepowiedzieć przyszłość każdego związku, pomścić Porzuconych tego świata i w końcu zdobyć tę jedyną. Miłość, przyjaźń oraz martwy austro-węgierski arcyksiążę składają się na prawdziwie wybuchową mieszankę w tej przezabawnej, wielowarstwowej powieści o poszukiwaniu samego siebie.

___________________________________________________________________ 

Zainteresowanym życiem piłkarzy po zejściu z murawy, na wprost wychodzi Anonimowy Piłkarz. W ręce ciekawskiego czytelnika oddaje on „Futbol obnażony” – książkę dającą niepowtarzalną szansę na odkrycie tego, co kryje się w cieniu stadionowych reflektorów. Z pewnością zainteresuje ona fanów futbolu, jednak  wielkich fajerwerków nie należy się spodziewać.

Rzeczywiście autor wnika w prywatną stronę piłkarskiego świata, odkrywając przed czytelnikiem blaski i cienie takiego stylu życia. Skupia się na środowisku, które sam zna na wylot – Premier League. Bycie anonimowym ma jedną poważną zaletę – pozwala na absolutną szczerość. Pojawiają się więc kontrowersje i momenty kiedy Anonimowy Piłkarz bez pardonu opowiada o pieniądzach, przygodach na jedną noc i problemach, jakie łatwo na siebie ściągnąć. Czytając o kolejnych wybrykach i znanych nazwiskach, trudno się dziwić, że swoją tożsamość woli pozostawić w tajemnicy. Ale są też momenty przestoju, raczej niewiele wnoszące do treści, składające się z informacji, o których i tak większość już słyszała. Tych drugich jest niestety więcej, co znacznie zaniża wartość książki, która z założenia miała być szokująca i skandaliczna. A taka jest tylko momentami.

Autor pisze ciekawie, często z humorem i sporym dystansem do świata, którego przecież sam jest częścią. Nie wstydzi się mówić o swojej depresji i ponurych aspektach piłkarskiego życia. Co więcej, na dobre pozbawia złudzeń przeciętnego zjadacza chleba, że futbol to raj. I choć zdecydowanie nie skarży się na swój los, to twardo stąpa po ziemi i jest świadomy zagrożeń czyhających na każdym kroku. Najmniejszy błąd na boisku czy na ulicy i prasa nie daje żyć przez co najmniej kilka tygodni. Nie mówiąc już o trenerze, który tylko czeka na drobne potknięcie, żeby pozbawić swojego piłkarza części wynagrodzenia. Kulisy transferów i ogromne sumy pieniędzy, które w ciągu roku przechodzą przez czołowe angielskie kluby przyprawiają o zawrót głowy, a szybkość wydawania zarobionych funtów może wzbudzić niezdrową zazdrość w przeciętniakach, którzy muszą liczyć się z każdym groszem.

Trochę za dużo było medialnego szumu wokół tej książki, temat został mocno rozdmuchany, rodząc tym samym oczekiwania, które nie do końca zostały spełnione. Owszem, „Futbol obnażony” kryje w sobie smaczki życia na poziomie najwyższych piłkarskich lig, jednak spora część tej książki wypełniona jest informacjami, które ciężko uznać za odkrywcze. Szokujące – owszem, ale nic ponad to, co czytelnik już wie albo czego się przynajmniej domyśla. Największą frajdą nie jest jednak sama treść. To szukanie między wierszami wskazówek dotyczących tożsamości Anonimowego Piłkarza, próba jej zdemaskowania i spekulacje na forach stanowią największą rozrywkę. I choćby dla samej zabawy w detektywa warto przeczytać tę książkę.

Anonimowy Piłkarz, "Futbol obnażony", Sine Qua Non, Kraków 2014, 262 s.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu SQN.

Głos Ramina Karimloo, śpiewającego The Music of the Night wpada w dysonans z kroplami deszczu bębniącymi o parapet. Na biurku stoi ulubiony kubek z gorącą, czarną herbatą, otrzymany zresztą dawno temu w prezencie od Ukochanego. Na kolanach cichutko pomrukuje kot domagający się pieszczot po całym dniu nieobecności, a obok leży czekolada. Duża milka z żelkami. Czy można lepiej zakończyć poniedziałek?

źródło: http://weheartit.com/

Przeczytane w maju:

Poza tym w maju mogliście przekonać się jakim jestem czytelnikiem oraz zapoznać się z nie jednym, a dwoma stosikami książkowymi. Klik i Klik. Były też zapowiedzi na maj i zaległa recenzja Wichrowych Wzgórz. A jak Wam zleciał maj?

Z okazji dzisiejszego święta, chciałam się z Wami podzielić książkami, które namiętnie czytałam jako dziecko. Posłużę się pytaniami z anglojęzycznego booktuba. Oryginalną wersję tagu The Childhood Book Tag znajdziecie tutaj. Enjoy!

1. Jakie były twoje ulubione książki przeczytane jako dziecko?

Czy Harry Potter kogoś dziwi?  Bo ja już nie zliczę, ile razy zachwycałam się tą serią na blogu. Ogromnie się cieszę, że jestem z tego pokolenia, które czekało na kolejne tomy, bo to była prawdziwa magia. I naprawdę współczuję tym, którym dzieciństwo nie minęło na oczekiwaniu na list do Hogwartu.... Ale moje dzieciństwo to nie tylko książki J.K. Rowling.

O psie, który jeździł koleją to była chyba pierwsza książka, która tak bardzo mnie wzruszyła. Pamiętam jak strasznie płakałam na koniec, a miałam wtedy jakieś 8 lat! Dzieci z Bullerbyn również czytałam wielokrotnie i zazdrościłam dzieciakom pomysłów na zabawy. A Mała Księżniczka to kolejne wzruszenie i kolejne łzy wylane nad książką...

Pamiętnik księżniczki czytałam już chyba w gimnazjum (a może pod koniec szkoły podstawowej?) i pamiętam, że początkowe tomy bardzo mi się podobały, ale poddałam się chyba na piątym. Ala Makota to seria, którą czytałam już tak dawno temu, że nawet nie pamiętam ile części poznałam. Ale wiem, że jako dziecko lubiłam chodzić do biblioteki po książki Małgorzaty Budzyńskiej. Molly Moon (właśnie odkryłam, że wydał ja Egmont) to książka, którą poleciła mi moja przyjaciółka. Pamiętam jak strasznie nam się ta seria podobała!

2. Czy masz jakieś wyjątkowe wspomnienia związane z tymi książkami? 

Cóż, te książki to moje dzieciństwo, więc oczywiście, że związana jest z nimi masa wspomnień! Nie sposób ich przecież wymienić.

3. Jakie były twoje ulubione książki lub serie, kiedy byłaś wystarczająco duża by sama czytać? Dlaczego?

No i znowu Harry Potter. Wiem, że jestem nudna, ale nic na to nie poradzę, uwielbiam magię zawartą w tych książkach. Poza tym uwielbiałam czytać książki z serii Ulica Strachu Roberta Lawrence Stine'a, chociaż dopiero jak byłam starsza, bo muszę przyznać, że jako dziecko trochę mnie przerażały. Był też Klub Nocowanek Rose Impey, który zapoczątkował w moim przypadku modę na nocowanie u przyjaciółek. I ostatnia seria, która z kolei sprawiła, że zapragnęłam być weterynarzem (przynajmniej dopóki nie dowiedziałam się, że weterynarz musi czasem uśpić zwierzę) to Klub Ratowników Zwierząt autorstwa Mel Friedman i Ellen Weiss. Żałuję tylko, że jako dziecko nie czytałam Jeżycjady...

4. Kto był twoją ulubioną postacią? Dlaczego? 

Jako dziecko bardzo lubiłam Hermionę, zawsze chciałam być taka jak ona. Chyba trochę wpłynęła na moje dobre oceny w podstawówce :D Dziś wybór padłby pewnie na profesora Snape'a, ale do tego musiałam dojrzeć. Uwielbiałam też Freda i Georga Weasley'ów za ich poczucie humoru i to jak załatwili Umbridge w Zakonie Feniksa... Mistrzostwo!

5. Jaka była twoja ulubiona książka w serii?

Ponieważ pozostałe z wymienionych serii czytałam prawdopodobnie tylko raz i specjalnie nie pamiętam, co się działo, to znów muszę oprzeć się na HP. Kiedyś uwielbiałam Więźnia Azkabanu, ale potem przerzuciłam się na Czarę Ognia i Księcia Półkrwi. To było takie nagłe wejście w dorosłość i od tej pory wszystko w Hogwarcie się zmieniło... Chociaż do pierwszych trzech tomów też mam ogromny sentyment, szczególnie do pierwszego i sceny, kiedy Harry otrzymuje prezenty na święta.

6. Czy kiedykolwiek ubrałaś się jak postać z twojej ulubionej książki? 

Cóż, nic takiego sobie nie przypominam. Ale nie wykluczam, że mogło tak być... 

7. Czy któraś z tych serii została zekranizowana? Jeśli tak, podobała ci się?

Wszystkie ekranizacje HP bardzo lubię. Poza tym lubiłam też Małą Księżniczkę. Do tej pory jak leci w tv to z chęcią oglądam. Chętnie obejrzałabym też Dzieci z Bullerbyn, ale nie kojarzę żadnej ekranizacji tej książki.

___________________________________________________________________

A w jakich książkach Wy zaczytywaliście się jako dzieci? Chętnie poznam Wasze typy, bo sama z całą pewnością o czymś zapomniałam, a dzięki Wam może coś mi się przypomni. Piszcie w komentarzach!