Sięgając po książki historyczne zależy mi na tym, aby informacje były rzetelnie przedstawione i przede wszystkim – sprawdzone. Na końcu tej powieści znajduje się posłowie, w którym Juliet Grey wyjaśnia, które fakty zmieniła na potrzeby swojej książki, a co pozostawiła w niezmienionej formie. Muszę przyznać, że jestem pod ogromnym wrażeniem pracy, jaką włożyła, aby udowodnić światu, że Maria Antonia nie była tylko głupiutką, rozpieszczoną arcyksiężniczką, jak przyjęło się uważać. 

Grey stworzyła biografię, którą czyta się jak najlepszą powieść – wciągającą, ale i przejmującą, biorąc pod uwagę losy Marii Antoniny. Od małego wychowywana była według rygorystycznych zasad, mających przygotować ją do roli delfiny na dworze króla Ludwika XV. Mimo że była najmłodsza z licznego rodzeństwa, to właśnie ona miała zapewnić trwały sojusz Austrii i Francji, zgodnie z dewizą dynastii habsburskiej: Niech inne kraje prowadzą wojny, ty, szczęśliwa Austrio, żeń się. Toinette dźwigała to ogromne brzemię z niespotykaną dla dziecka godnością i wytrwale znosiła kolejne rozkazy, by zaspokoić ambicje swojej matki – cesarzowej Marii Teresy. Kiedy wreszcie po wielu żmudnych przygotowaniach, poprawie wyglądu i odpowiedniej edukacji, dochodzi do ślubu austriackiej arcyksiężniczki z francuskim delfinem – Ludwikiem Augustem, zaledwie czternastoletnia Toinette musi na zawsze pożegnać Austrię i przywyknąć do zwyczajów panujących w jej nowej ojczyźnie. Pogodnie usposobiona i nieco naiwna Maria Antonina musi odtąd radzić sobie z wersalską etykietą, dworskimi intrygami i nieprzychylnością niektórych arystokratów wobec obcej dziedziczki tronu. Szczególnie widoczny jest jej konflikt z madame du Barry, królewską metresą, niezadowoloną z faktu, że austriacka czternastolatka nagle została najważniejszą kobietą w całej Francji. Fascynująca jest przemiana tej małej dziewczynki z austriackiego Hofburga w pewną siebie i swojej pozycji Delfinę Francji. 

Maria Antonina. Z Wiednia do Wersalu to pierwszy tom trylogii o tej monarchini, który obejmuje jej dzieciństwo na austriackim dworze, przygotowania do mariażu dynastycznego i pierwsze lata we Francji, aż do śmierci ówcześnie panującego króla – Ludwika XV. Juliet Grey ma cudowne pióro – pisze interesująco, a jednocześnie nie przytłacza nadmiarem faktografii, choć historia tu przedstawiona jest jak najbardziej wiarygodna. Pozostawione po francusku zwroty, a niekiedy całe zdania (oczywiście wyjaśnione w przypisach) sprawiają, że na własnej skórze poczuć można klimat Wersalu. Narracja poprowadzona z perspektywy samej Marii Antoniny pozwala wcielić się w tę niełatwą rolę i chociaż trochę wyobrazić sobie, co mogła czuć mała dziewczynka, w której rękach spoczywał los Austrii. Ale nie jest to tylko opowieść o Marii Antoninie – autorka pięknie maluje realia XVIII – wiecznych monarchii, z dokładnością opisuje zwyczaje panujące na dworze i zaznacza różnice w obyczajach obu dynastii: Habsburgów i Burbonów.

Czytając pierwszy tom trylogii o Marii Antoninie, odkryłam jak niezwykła była to osoba – sympatyczna, wrażliwa na los poddanych, zabawna, ale jednocześnie odpowiedzialna i pragnąca za wszelką cenę spełnić pokładane w niej nadzieje. Aż łezka kręci się w oku, kiedy człowiek pomyśli, jaki był koniec jej panowania na francuskim dworze. Bazując na historii jej pierwszych lat w Wersalu z pewnością nie zasłużyła na los, który ją spotkał. Z ciekawością sięgnę po kolejny tom, nie tylko z uwagi na to, że historia Francji zawsze mnie fascynowała. Przede wszystkim dlatego, że jest to naprawdę świetnie napisana powieść.  

Juliet Grey, "Maria Antonina. Z Wiednia do Wersalu", Bukowy Las, Wrocław 2013, s. 389

Za możliwość przeczytania książki, dziękuję wydawnictwu Bukowy Las.

Miała być dzisiaj recenzja Marii Antoniny. Z Wiednia do Wersalu, ale mój kiciak wrócił oszołomiony po narkozie od weterynarza i nie mogę się skupić na pisaniu, bo boję się, że zrobi sobie krzywdę. Zachowuje się jak zombie - początkowo została w koszyczku, żeby było bezpiecznie, ale zaczęła tępo walić głową w drzwiczki, wiec ją wypuściłam - teraz kręci się w kółko i przewraca co dwa kroki. Dlatego zrobiłam zdjęcie książek, które dotarły do mnie w lipcu i w pośpiechu robię ten oto post. Oto i moje nowe nabytki: 

Jestem szalenie zadowolona z tego stosiku - chyba jeden z lepszych book hauli w historii mojego bloga :) Szczególnie cieszy mnie Maria Antonina, Hopeless i Troje, ale tak naprawdę o każdej z tych książek na swój sposób marzyłam i nie mogę doczekać się lektury. 

A co Wy byście chcieli przeczytać? A może któreś z tych książek macie już za sobą? Jeśli tak to dajcie znać w komentarzach jak Wam się podobały!

Na początku myślałam, że będzie to kolejna beznamiętna książka dla nastolatek. Byłam raczej zażenowana pierwszymi rozdziałami, postawą Six i Sky i przestałam czegokolwiek od tej książki oczekiwać. Ot, kolejny romans młodzieżowy.

A potem pojawił się Holder.

Sam pomysł na fabułę z pewnością jest wtórny. Oto nastolatka poznaje chłopaka, o którym krąży nie najlepsza opinia i oczywiście – zakochuje się w nim wbrew rozsądkowi. Tylko, że ta nastolatka większość swojego życia uczy się w domu, z dala od wynalazków techniki. Nie znajdziesz jej na facebooku, ani nie dostaniesz od niej numeru, bo nie ma telefonu. Nie potrafi nawet wysłać maila. Dopiero ostatni rok nauki w liceum postanawia odbyć w szkole. I wtedy zmienia się wszystko. Sky poznaje Holdera, który swoim wybuchowym temperamentem przeraża ją, ale jednocześnie fascynuje. Podobnie jak ona jego. Przy nim budzą się wspomnienia, których Sky nie potrafi dopasować do swojego życia. Dopiero z czasem oboje odkryją, co tak naprawdę ich połączyło…

Czytanie tej książki przypominało mi spacer pijanego po prostej linii. Serio, takiej sinusoidy dawno nie miałam – początek słabiutki, później zaczęło się robić ciekawie, by za chwilę jedno głupie zdanie sprowadziło mnie z powrotem na ziemię. I tak w kółko. Nie jest to więc książka idealna, ale z pewnością jest bardzo dobra. Pojawia się też kilka niespodziewanych zwrotów akcji i rozwiązań godnych pochwały. Zastanawiałam się, na przykład, dlaczego wydawnictwo zdecydowało się pozostawić oryginalny tytuł, tak prosty w dodatku do przetłumaczenia. Nie często się to przecież zdarza. Teraz wiem. Jakakolwiek próba przeniesienia Hopeless na język polski nie miałaby sensu. I to było genialne zarówno ze strony Colleen Hoover (za sam pomysł), jak i pracowników wydawnictwa Otwartego.

Wątek miłosny może jest tutaj przeciętny, ale opisany w bardzo delikatny, a jednocześnie intensywny sposób. Podobało mi się to, jak Hoover przedstawiła losy Sky i Holdera, uwierzyłam w tę ich miłość. Chociaż momentami było zbyt cukierkowo, na szczęście zostało to zrównoważone drugą, bardzo gorzką częścią tej książki. I ta część naprawdę była świetna. W momencie, kiedy przeszłość Sky zaczęła wychodzić na światło dzienne, zapomniałam o słabym początku i o potknięciach, które pojawiały się po drodze. Współczułam jej i wspólnie z nią i Holderem przeżywałam kolejne wydarzenia. Podobało mi się również to, że Sky była taka pyskata. Nie robiła sobie nic z krążących na jej temat plotek, wręcz przeciwnie – bawiło ją to. Na wszystko miała gotową odpowiedź i przyznam szczerze – często byłam rozbawiona jej wypowiedziami. Jest też Holder – na pierwszy rzut oka myślałam, że to ideał – tajemniczy, intrygujący i oczywiście diabelnie przystojny. Fakt, że potem stał się niesamowitym pantoflarzem trochę ostudził moje emocje i zadziałał na niekorzyść tego bohatera.

Poza oczywistym wątkiem romansowym, Hoover poruszyła też głębszą tematykę. Tajemnice rodzinne, traumatyczne doświadczenia oraz adopcja przedstawione zostały w poruszający, trafiający do serca czytelnika sposób. W dodatku lekkość w pisaniu autorki, a także naprawdę zabawne dialogi z pewnością przyczyniły się do sukcesu Hopeless. Skłamałabym, gdybym powiedziała, że książka mi się nie spodobała, ale po tylu zapewnieniach, że jest to powieść idealna, troszkę się rozczarowałam. Myślę jednak, że podchodząc do tej książki bez tak wygórowanych oczekiwań, można się nią szczerze zachwycić.

Colleen Hoover, "Hopeless", Wydawnictwo Otwarte/Moondrive, Kraków 2014, s. 380

Jutro, bądź pojutrze pojawi się moja opinia na temat Hopeless, ale dziś chciałam odpowiedzieć na tagi, do których nominowały mnie FC Zuzia oraz Amelia Grey. Dzięki dziewczyny!

TOO MUCH INFORMATION TAG: 

Pytanie: Co masz teraz na sobie?
Odpowiedź: Dżinsowe szorty i białą koszulkę bez rękawów.

Pyt.: Kiedykolwiek byłeś/aś zakochany/a?
Odp.: Jestem nieprzerwanie od jakichś pięciu lat :)

Pyt.: Ile masz wzrostu?
Odp.: 176 cm. Całe szczęście, że mój chłopak ma 2m, bo w innym wypadku mogłabym się pożegnać z obcasami...

Pyt.: Ile ważysz?
Odp.: Nie mam wagi w domu, ale ok. 55-56 kg.

Pyt.: Para książkowa, której kibicujesz?
Odp.: Katniss i Gale. Tak, wiem jak to się skończyło...

Pyt.: Ulubiony serial?
Odp.: Mnóstwo, ale taki najulubieńszy to Big Bang Theory. Uwielbiam ten humor!

Pyt.: Ulubione zespoły?
Odp.: Nie mam, ale powiedzmy, że moja playlista składa się głównie z takich staruszków jak AC/DC, U2, Guns n' Roses, itp.

Pyt.: Coś czego Ci brakuje.
Odp.: Pieniędzy. Zawsze.

Pyt.: Ulubiona piosenka?
Odp.: W tej chwili będzie to 23 Shakiry (tak ładnie śpiewa o Pique) i oczywiście Music of the night z Upiora w operze...

Pyt.: Znak zodiaku?
Odp.: Strzelec.

Pyt.: Ulubiony cytat?
Odp.: Podobnie jak Karriba mam gruby zeszyt pełen ulubionych cytatów. Nie dałabym rady ich wszystkich tu wypisać, ale jeden losowy: 

W ciągu kwadransa umyłem się, ubrałem, powiedziałem “kurwa” osiemset razy i byłem osiem razy przerażony, że ciebie dziś nie zobaczę.
— Ochocki

Pyt.: Czytasz jakiś magazyn/gazetę?
Odp.: Ostatnio English Matters i Business English, a tak poza tym to raczej nie.

Pyt.: Kogo nominujesz?
Odp.: Catalinka, Maggie Rose Black, Little Angel, Waniliowe Czytadła.

MY FIRST BOOK TAG:

PIERWSZA LEKTURA: 

Chyba pierwszą moją lekturą była książka Pilot i ja Adama Bahdaja. To, albo jakiś inny Szewczyk Dratewka...

PIERWSZA KSIĄŻKA, KTÓRĄ POKOCHAŁAM

Mogła to być Karolcia, mogło to być O psie, który jeździł koleją, mogły Dzieci z Bullerbyn, a mogło coś jeszcze innego... 

PIERWSZA KSIĄŻKA, KTÓRĄ ZNIENAWIDZIŁAM

Hm, nie wiem czy w ogóle kiedykolwiek była taka książka. Nie wydaje mi się, aby coś tak mocno zalazło mi za skórę, żeby powiedzieć, że nienawidzę. Ale czytałam w życiu tyle książek, że gniotów mogę zwyczajnie nie pamiętać - dzięki Bogu!

PIERWSZA KSIĄŻKA, KTÓRĄ SAMA KUPIŁAM

Masowo książki kupuję tak naprawdę odkąd prowadzę bloga, ale na pewno kupowałam jakieś książki wcześniej. Tylko co to, do cholery, mogło być? Have no idea.

PIERWSZA KSIĄŻKA, KTÓRĄ POŻYCZYŁAM

Ale, że ja pożyczyłam od kogoś/z biblioteki czy pożyczyłam komuś? W pierwszym przypadku musiały to być jakieś szkolne lektury z czasów podstawówki, w drugim znowu - nie mam pojęcia.

PIERWSZA KSIĄŻKA, KTÓRĄ SPRZEDAŁAM

Zgaduję, że szkolne podręczniki się nie liczą? Więc to pewnie znowu będzie coś z okresu działalności bloga.

PIERWSZA KSIĄŻKA, KTÓRĄ ZRECENZOWAŁAM

Chyba "zrecenzowałam" i była to Samotność w sieci Wiśniewskiego. Do przeczytania tutaj.

PIERWSZA NIESKOŃCZONA KSIĄŻKA

Przychodzi mi do głowy Żeromski i jego Przedwiośnie, ale jestem pewna, że jakiejś szkolnej lektury wcześniej też nie skończyłam czytać. A z nie-lektur to chyba Czarna bezgwiezdna noc Stephena Kinga.

PIERWSZA KSIĄŻKA, KTÓRA DOPROWADZIŁA MNIE DO ŁEZ

Jestem okropną beksą, ale po raz pierwszy płakałam czytając O psie, który jeździł koleją. Wiecie chyba jak to się kończy :(

PIERWSZA KSIĄŻKA, KTÓREJ EKRANIZACJĘ OBEJRZAŁAM

Najpewniej Harry Potter i kamień filozoficzny.

PIERWSZA SERIA, KTÓRĄ PRZECZYTAŁAM

Znowu Harry Potter się kłania.

PIERWSZA KSIĄŻKA, KTÓRĄ PAMIĘTAM Z DZIECIŃSTWA

To się będzie pokrywało z pytaniem o pierwszą lekturę... 

PIERWSZA KSIĄŻKA, NA KTÓREJ WYDANIE CZEKAŁAM

Harry Potter. Ktoś zaskoczony?

PIERWSZA KSIĄŻKA, DO KTÓREJ ŚWIATA CHCIAŁABYM SIĘ PRZENIEŚĆ

To zaczyna się robić nudne. Harry Potter.

PIERWSZA KSIĄŻKA, KTÓRA SPRAWIŁA, ŻE ZAKOCHAŁAM SIĘ W CZYTANIU

Kto zgadnie? Tak, to znowu Harry Potter!

Ten tag zrobiło już większość znanych mi blogerów, dlatego tutaj nie nominuję. Zapraszam po prostu wszystkich, którzy mają ochotę odpowiedzieć na te pytania:

 I czy ta wojna była naprawdę? Czy tylko w mojej głowie?

Nie wiem, co skłoniło mnie do przeczytania Sońki. Sam tytuł, który przyciągał mnie jak magnes? Minimalistyczna okładka? Na pewno. Ale chyba przede wszystkim recenzja Marty z All You Need Is Book i zdanie „Płakałam z tak wielkiego żalu, że musiałam przerwać czytanie, wstać, zrobić herbatę, żeby na chwilę zająć ręce i się uspokoić.” Bo płacz nad losem bohaterów jest dla mnie najlepszą rekomendacją.

Gdy warszawskiemu reżyserowi psuje się samochód gdzieś na Podlasiu, nie spodziewa się, że ten moment znacząco wpłynie na jego życie. Igor zostaje powiernikiem starej kobiety, która czuje potrzebę podzielenia się historią starej, zakrwawionej szmaty. I tak Karpowicz cofa nas wiele lat wstecz, w czasy wojny, która dla Soni mogłaby się nigdy nie kończyć. Po pierwsze dlatego, że cierpienia wojenne niewiele były gorsze od upokorzeń, które dziewczyna musiała znosić ze strony własnego ojca. Po śmierci matki, która notabene zmarła przy porodzie, Sonia zastępuje ojcu żonę. I to w każdym sensie, również w sypialni. Po drugie dlatego, że tylko w czasie niemieckiej okupacji miała szansę spotkać swojego ukochanego, SSmana Joachima. Pojawił się pewnego dnia, w czarnym jak noc mundurze i podarował oczarowanej dziewczynie psa, który później uratuje jej życie. Wiadomo jednak, że taka miłość nie miała prawa bytu, o czym Sońka boleśnie się przekona, kiedy los odbierze jej wszystko.

Wiedziałam, że Sońka ma szansę mi się spodobać. Ale czytając pierwsze strony nie sądziłam, że rozwali mnie emocjonalnie, wstrząśnie mną do głębi i pozostawi po sobie głęboką ranę. Karpowicz zaczarował mnie pięknem języka, chociaż nie bał się być momentami bardzo dosadny. Również przenoszenie historii Soni na deski teatru bardzo mi się podobało, bo dodawało książce niezwykłego klimatu. Czyniło z tej historii coś więcej niż tylko opowieść starej kobiety, wynosiło ją na literackie wyżyny. Sońka zostawiła we mnie jakiś nieodwracalny ślad. I chociaż nie czytało się jej łatwo, to tuż po zakończeniu czułam potrzebę, aby zacząć tę opowieść od nowa i jeszcze raz zapłakać nad losem Sońki, Miszy, a nawet psa Borbusa. Niemożliwym chyba jest wyciśnięcie z tej książki wszystkiego po ledwie jednym jej przeczytaniu, bo jest to historia bardziej złożona, niż mogłoby się wydawać.

Można napisać, że Karpowicz doskonale przeplata życie z teatrem. Można napisać, że Sońka to powieść wielowarstwowa. Można też napisać, że piękna, choć tragiczna i można o niej pisać naprawdę długo. Można. Tylko, że to wszystko na nic, bo i tak nie zrozumie tego nikt, kto książki nie przeczyta.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Literackiemu.

| Polacy nie gęsi |

Lojalnie ostrzegam, że istnieje duża szansa, iż będzie to najbardziej nieprofesjonalna recenzja ze wszystkich moich nieprofesjonalnych recenzji. Obawiam się, że zbyt wielki entuzjazm może przyćmić moje ciepłe, acz zdystansowane serce, bo a) jestem największą fanką Królewskich płci żeńskiej jaką widział świat i b) nawet jeśli książka jest zła, to i tak będę się nią zachwycać*.
* spokojnie, książka jest naprawdę dobra.

Phil Ball szczegółowo* opisuje kolejne lata Realu Madryt, od założenia klubu w 1902 roku, aż po epokę Don Carletto i drogę po La Decimę. Jest to naprawdę rzetelny zapis historii, niesplamiony w dodatku subiektywizmem i pochopną oceną. Ball jako Brytyjczyk jest sprawiedliwym i neutralnym obserwatorem hiszpańskiej piłki, a jego bezstronność jest najewiększą zaletą książki. Pomysł sam w sobie wydaje się niezwykle trudny, ale dopiero po przeczytaniu Królewskiej historii dostrzec można jak tytaniczną pracę wykonał autor. Z uwagi na to, że Los Blancos mają w swojej historii blaski i cienie, można być spokojnym – nie jest to kolejna laurka pochwalna na cześć tego zespołu, a i nuda raczej tu nie grozi. Nieodłącznym elementem burzliwej historii klubu jest oczywiście kwestia polityczna. I tutaj autor bardzo dobrze się spisuje – kreśli przed czytelnikiem zarys sytuacji politycznej w kraju, szczególnie dyktaturę generała Franco, co pozwala lepiej zrozumieć zarówno miłość, jak i nienawiść do tego klubu wśród Hiszpanów. Mimo że cała konwencja tej książki przywodzi mi na myśl podręcznik do historii, czytało mi się ją bardzo dobrze, bo Ball pisze z polotem, czasem nawet wtrącając dowcipne uwagi i potrafi zainteresować czytelnika, a przy tym ma doskonały zmysł narratorski. Sama już nie wiem czy to z miłości do historii, do Realu Madryt czy też dzięki pisarskiej wprawie Brytyjczyka, ale z ogromnym zaciekawieniem czytałam kolejne strony, a pojawiające się co jakiś czas archiwalne fotografie dodawały tej lekturze niepowtarzalnego klimatu. Na widok zdjęcia pierwszego prezydenta z 1902 roku, starego Charmatin czy - trzymającego Puchar Europy – Alfredo Di Stefano serce każdego madridisty zabije szybciej.

Nie wiem na ile interesujące mogą być zawarte tu informacje dla zwykłego czytelnika, ale dla kogoś, kto okres od września do maja spędza głównie na śledzeniu wyników Primera Division, będzie to naprawdę fascynująca lektura. Warto jednak zaznaczyć, że jest to książka dedykowana prawdziwym pasjonatom piłki nożnej, a szczególnie La Liga. Autor dosyć szczegółowo opisuje początki nie tylko Realu Madryt, ale również innych piłkarskich potęg na hiszpańskiej ziemi, takich jak Barcelona, Atlético Madryt czy Athletic Bilbao. Dla kibica będzie to prawdziwa literacka uczta, dla ciekawskiego czytelnika – być może nuda.

Bogata w historyczne detale książka, a przy tym ładnie wydana – w twardej oprawie, opatrzona fotografiami z różnych okresów istnienia klubu, będzie prawdziwym skarbem każdego madridisty. Nie wiem na ile potrzebny jest to gadżet, ale skoro potrafimy wydać kilkaset złotych na klubową koszulkę, to z pewnością nie powinniśmy żałować czterdziestu na kawałek solidnie przedstawionej historii całego madridismo. 

*- Pisze oczywiście na tyle szczegółowo, na ile pozwala mu bogata historia tego klubu, bo gdyby chciał być w stu procentach dokładny… cóż, z pewnością nie zmieściłby się w jednej książce, co sam autor od czasu do czasu podkreśla.

Phil Ball, "Real Madryt. Królewska historia najbardziej utytułowanego klubu świata", Sine Qua Non, Kraków 2014, s. 365

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu SQN.

Sięgając po Business English Magazine spodziewałam się interesujących, acz niełatwych artykułów oraz zaawansowanego słownictwa. I chociaż rzeczywiście to otrzymałam, to jednak zaczynam zauważać wpływ studiowania filologii angielskiej na znajomość języka. O ile tak zwany everyday English, którym karmi nas English Matters sprawia mi trochę kłopotów i często posiłkuję się załączonym słowniczkiem, tak w przypadku tej gazety bezproblemowo przeskakuje przez kolejne artykuły. Nie wiem czy to dobrze, czy źle, że studia uczą mnie masy trudnych, ale nieprzydatnych w codziennym życiu zwrotów, zaniedbując tym samym codzienne słownictwo. Nie pytajcie mnie więc o poziom Business English, ponieważ naprawdę nie jestem w stanie obiektywnie go ocenić. Mogę jednak powiedzieć, że ogromną zaletą tego magazynu, która jako pierwsza rzuciła mi się w oczy jest - poza tradycyjnym wyjaśnieniem części słówek - dodatkowy zapis fonetyczny. Jest to o tyle przydane, że ucząc się nowego słowa, uczymy się przy okazji jego poprawnej wymowy. Dla osób, które znają IPA będzie to na pewno świetne udogodnienie.

Zatrzymując się na tym konkretnym numerze, majowo-czerwcowy Business English raczy nas kontrowersyjną okładką, która z pewnością przykuwa uwagę. Porusza tym samym istotny problem dotyczący nękania w miejscu pracy. Autor artykułu, Michael Gaylord, dzieli ten problem na trzy typy: zastraszanie, przemoc fizyczną oraz molestowanie seksualne. Dalej rozwija temat i przytacza statystyki.

Poza szeregiem biznesowych artykułów, jak choćby ten o najbardziej wpływowej kobiecie w Hollywood czy o malejącej popularności portalu LinkedIn, znajdziemy też językowy test, składający się z czterech krótkich zadań opartych na słownictwie poznanym w artykułach. Ma on na celu sprawdzić ile zdołaliśmy się nauczyć czytając kolejne teksty. W tym numerze poczytamy też co nieco o polskim problemie, który w ostatnich latach przybrał na sile. Mowa o tzw. wojnie płci, chyba bardziej popularnej jako gender. Moją uwagę przykuł również bardzo ciekawy tekst George'a Sandforda, który podaje kilka wskazówek, które mogę się przydać przy podejmowaniu trudnej decyzji.

Nie są to tematy tak lekkie i przyjemne, jak w przypadku English Matters, dlatego też nie wszystkie artykuły szczerze mnie zainteresowały. Również te, zawarte w Business English zdają się być dłuższe w związku z czym wymagają więcej czasu i uwagi. Nie powiedziałabym więc, że gazeta jest dobrą rozrywką, za to z pewnością doskonałym sposobem na naukę języka i poszerzenie swojej wiedzy. BEM oferuje także dodatki, które można pobrać ze strony magazynu. W tym numerze jest to Polite and Diplomatic Language, z którego ja chętnie skorzystam, bo wiem, że przyda mi się na studiach.

Warto też wspomnieć o solidnym wydaniu magazynu - gruby, dobrej jakości papier, spora liczba stron i oczywiście wartościowe artykuły czynią Business English Magazine wartym swojej ceny.

Za Business English Magazine dziękuję wydawnictwu Colorful Media.

Krwawy szlak zaintrygował mnie już samym tytułem i interesującą okładką, a krótki opis fabuły przekonał mnie, że książka ma spore szanse trafić w mój gust. Niestety się przeliczyłam, bo to co dostałam nie tylko było poniżeń oczekiwań, ale w dodatku pisane w stylu, który absolutnie mnie do siebie nie przekonał.

Jak wspomniałam, fabuła na pozór wydaje się intrygująca. Młoda, odważna dziewczyna, wyrusza w nieznane, aby ocalić ukochanego brata porwanego przez czterech tajemniczych jeźdźców, co swoją drogą skojarzyło mi się od razu z biblijną apokalipsą. Zapowiadało się świetnie – samotna podróż w nieznane i niebezpieczne tereny, porwanie i walka w klatce na śmierć i życie. I początkowo rzeczywiście pomysł się sprawdzał. Niestety im dalej w las, tym gorzej, bo Saba okazała się trudną do wytrzymania bohaterką, która nieustannie irytowała mnie swoim zachowaniem, szczególnie wobec swojej młodszej siostry. Reszta postaci również niczym szczególnym się nie wyróżniała, poza – rzecz jasna – imionami.

Wspomniałam również, że nie przekonał mnie styl Moiry Young. Najpierw wydał mi się bardzo tajemniczy, nastawiony raczej na emocje aniżeli na dynamikę. Tylko, że na dłuższą metę robiło się z tego straszne masło maślane, bo dialogi oddzielone przecinkami, zamiast tradycyjnie – myślnikami – wprowadzały chaos i nie wiadomo było czy to jeszcze wypowiedź bohatera, czy już narratora. Zresztą spowalniało to akcję, która przecież wcale nie była taka monotonna. Sposób pisania autorki wywołał we mnie wrażenie nieudanej kopii Tahereh Mafi. Podobnie jak autorka Dotyku Julii, Young stawia na krótkie, urywane zdania i pierwszoosobowego narratora – Sabę. Niestety, w moim odczuciu, wychodzi jej to znacznie gorzej.

Jako, że jest to dystopia, przydałby się jakikolwiek zarys świata przedstawionego. A o rzeczywistości, w której żyją Saba i Lugh w zasadzie nic nie wiemy – jest jakaś wielka pustynia, dziwne trzymetrowe robale i samozwańczy król, wyglądający jak Ludwik XIV. Jak to się stało i dlaczego właściwie Lugh zostaje porwany, jakie znaczenie ma data jego urodzenia – tego autorka nie mówi. Szkoda, bo ciężko się wczuć w klimat powieści, która mimo wszystko nie jest taka zła i ma szansę trafić do serca nastolatek. Mnie jednak za bardzo przypominała Przez burze ognia – książkę, która nie do końca trafiła w mój gust, a tutaj cały zamysł jest bardzo podobny. Krwawy szlak czyta się raczej bezrefleksyjnie, w zasadzie jak większość powieści z tego gatunku, z tym że tutaj do żadnego z bohaterów nie potrafiłam się przywiązać, nikt nie wzbudził we mnie większych emocji. Ta książka zupełnie niczym nie wybija się na tle innych dystopijnych powieści, nie zapada w pamięć ani dzięki fabule, ani tym bardziej za sprawą bezbarwnych bohaterów. Może i miała potencjał, ale okazała się tylko przeciętna.

Jestem chyba jedną z nielicznych, ale Krwawy szlak nie porwał mnie w wir wydarzeń, ciężko było mi się w książkę wciągnąć, mimo że – kiedy już zaczęłam czytać – to szło mi to bardzo szybko. Nie było źle, za to dosyć schematycznie. Raczej nie polecam, bo jest wiele ciekawszych książek w tym gatunku, ale jeśli ktoś koniecznie chce przeczytać to nie jest to też najgorszy z możliwych wyborów.

Moira Young, "Krwawy Szlak", Egmont, Warszawa 2014, 399 s.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Egmont.

| Debiuty pisarskie |

UWAGA! W treści pojawia się soczysty spojler, dotyczący wydarzeń z drugiego tomu. Więc jeśli nie czytałaś/łeś jeszcze Deadline to jest to dobry moment, aby naprawić ten błąd. Możesz też przeczytać poniższy tekst (na własną odpowiedzialność) omijając paragraf drugi.

źródło: google.com

Świeżo po przeczytaniu Blackout brak mi słów. Boże, ja naprawdę nie wiem co napisać. To było genialne. GE-NIA-LNE.

Po epickim zakończeniu Deadline byłam cholernie ciekawa jak Mira Grant wybrnie z tego, w co sama się wpakowała. Jak ożywi dziewczynę, której ktoś strzelił prosto w głowę. I wiecie co? Wybrnęła. I to w sposób całkowicie zaskakujący, a jednocześnie bardzo wiarygodny. I o ile Feed skupiało się na wątku politycznym, a Deadline na medycznym, tak tutaj obie kwestie się równoważą, stanowiąc idealne połączenie. Dziennikarze Przeglądu Końca Świata, oskarżeni o bioterroryzm, ukrywają się przed światem i próbują pokrzyżować plany CZKC, przy okazji ratując własne życie. Ilu z nich będzie musiało zginąć w imię prawdy, to wie tylko autorka. I JA. I jeszcze kilka innych osób, które miały to szczęście i poznały już finał trylogii Newsflesh.

Przyznaję, Blackout rozkręca się powoli. Za to kiedy już się rozkręci… to jest jak wybuch Supernowej. Grant bombarduje czytelników takimi historiami, że w głowie mi się nie mieści, jak jedna osoba mogła to wszystko wymyślić. I to w trzeciej, finałowej części, gdzie zasadniczo wszystkie lepsze pomysły powinny być już wykorzystane. W dodatku pisze z taką starannością, że naprawdę jestem w stanie uwierzyć w wykreowaną przez nią rzeczywistość. Wszystko jest spójne, dokładnie objaśnione i absolutnie nie pozostawia wątpliwości, że autorka wiedziała, o czym pisze. Co jest naprawdę sporym wyczynem, biorąc pod uwagę jak skomplikowaną fabułę mają wszystkie trzy tomy. Sama chyba nie do końca wierzyłam, że całość będzie miała sens w każdym możliwym aspekcie, ale jednak. Blackout ma sens i logiczne wyjaśnienie na każdy pojedynczy element, składający się na fantastyczną całość.

Podobał mi się też sposób, w jaki Grant rozstrzygnęła relację Shaun – Georgia. To był jedyny słuszny pomysł i cieszę się, że autorka go wykorzystała, chociaż na dłuższą metę chyba odrobinę z tym wątkiem przesadziła. Ale naprawdę, tyle się tu dzieje, że drobne potknięcia, o ile się pojawiają, giną w tłumie kolejnych wybuchów, spisków medyczno-politycznych i ataków zombie. Poza tym Mira Grant dalej utrzymuje świetny poziom dialogów – ironiczny humor, który pojawia się w najmniej oczekiwanych momentach, sprawia, że książkę czyta się tak dobrze i nie da się w żadnym wypadku (nawet jeśli zaczynacie słyszeć pojękiwania i pochrapywania kogoś, kto wygląda jakby nie żył) od niej oderwać.

Trylogia Newsflesh będzie idealna dla osób, które nie przepadają za trendem zombie w literaturze (czyli dla takich jak ja). Żywe trupy są tutaj tylko tłem do przerażających i trzymających w napięciu konfliktów o podłożu politycznym i medycznym. Do licha, ta trylogia będzie idealna dla wszystkich! Powstańcie póki możecie i przeczytajcie Przegląd Końca Świata. Wierzcie mi, warto.

Na pierwszy rzut oka, lipiec nie wyglądał ciekawie pod względem nowości wydawniczych. Dopiero kiedy pogrzebałam głębiej, znalazłam kilka naprawdę świetnych pozycji, które bardzo chciałabym poznać. Oto moje subiektywne zestawienie najlepszych książkowych premier na bieżący miesiąc: 

Ślady Janusza L. Wiśniewskiego to krótki zbiór opowiadań, których cechą wspólną jest samotność i nieustająca potrzeba bliskości drugiego człowieka. Opowiadania publikowane były już wcześniej, na łamach miesięcznika Pani w latach 2012-2014. Spisane tu historie pozostawiły trwały ślad w swoich bohaterach, odcisnęły na nich piętno, które wpływa na dalsze życie.

Ślady nie są może arcydziełem, nie są też – w mojej ocenie – najlepszą książką tego autora, ale mają w sobie taki rodzaj smutku, który nie pozostawia człowieka obojętnym. Wiśniewski ma dar wpływania na ludzkie emocje i tutaj doskonale go wykorzystał. Jest to tym bardziej warte podkreślenia, że udało mu się to w 16 krótkich historiach, mieszczących się na niespełna stu stronach. Autor jednak swoje historie pozostawia niedomknięte, tak by czytelnik poruszył w sobie tę jedną, wrażliwą strunę i sam dopisał ciąg dalszy. Wedle własnego uznania. Uwielbiam taką możliwość własnej interpretacji, kiedy prawdy można się jedynie domyślać i pozwolić sobie na własne zakończenie. Choć wszystkie opowiadania stoją na podobnym poziomie, to są dwa, może trzy takie, które wycisnęły ze mnie łzy i poruszyły coś głęboko w środku. Głębiej niż pozostałe. Takim opowiadaniem przede wszystkim było Miłość ślepa jest…

Zdaje sobie sprawę, że nie wszyscy styl Wiśniewskiego lubią. Trzeba przyznać, że pisze z pewnym zadęciem, często podkreślając swoje imponujące wykształcenie, mieszając naukę z literaturą. Nie zawsze ta mieszanka wychodzi, przyznaję. Ślady jednak to inny Wiśniewski – ten wrażliwy, znający kobiecą naturę i grający na emocjach jak nikt inny. Ten, który każde słowo traktuje z szacunkiem i buduje z nich piękne zdania. Ten, którego warto poznać.

Niejednokrotnie przekonałam się, że na twórczość Janusza L. Wiśniewskiego trzeba mieć odpowiedni nastrój. Ślady wymagają wyciszenia, melancholii i dumania nad każdą opowiedzianą historią. Mimo że są krótkie, nie należy czytać ich w pośpiechu, bo umknie nam to coś, co stanowi o ich wyjątkowości. Na ten rodzaj smutku wywołany brzydką pogodą, jak i ten znacznie głębszy - kiedy zaczynasz się bać i sam nie wiesz czego, jak mawiała Holly Golightly z książki Trumana Capote.

Janusz L. Wiśniewski, "Ślady", Wydawnictwo Literackie, Kraków 2014, 89 s.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Literackiemu.

| Polacy nie gęsi |

John Green pisze lekko i z humorem o rzeczach istotnych w młodym wieku. Nie inaczej jest w przypadku 19 razy Katherine – książki, którą wielu uznało za najsłabszą w dorobku autora. Być może rzeczywiście brak tu jakiegoś mocnego akcentu, mimo to historia Colina nie odstaje poziomem od Papierowych miast, do których zresztą jest bardzo podobna.

Colin Singleton to niedoszły geniusz, który – jak zawsze u Greena – ma nieprzeciętną pasję. Uwielbia układać anagramy, a ponadto umawia się wyłącznie z dziewczynami o imieniu K-A-T-H-E-R-I-N-E. Nie żeby był specjalnie atrakcyjny, ale tak się złożyło, że miał ich już dziewiętnaście. Ale dopiero ostatnia z nich złamała mu serce. Aby zapomnieć o kolejnym porzuceniu, Colin wyrusza wraz ze swoim przyjacielem Hassanem w podróż po Stanach, która wiele w ich życiu zmieni.

Motyw drogi jest tutaj mocno naciągany, ponieważ podróż bohaterów kończy się jeszcze tego samego dnia, w małym miasteczku o nazwie Gutshot. Niekoniecznie jest to wadą, bo właśnie tutaj rozpocznie się cała akcja, w trakcie której bohaterowie nauczą się jak być sobą. Tutaj też Colin i Hassan poznają Lindsey, z którą szybko się zaprzyjaźnią. W tym miejscu muszę zaznaczyć, że pokochałam tę bohaterkę całym sercem, bo choć sama nazywała siebie „zakłamaną suką”, to ja dostrzegłam w niej inne oblicze. Lindsey chciała być lubiana, dlatego jak kameleon dostosowywała się do każdej sytuacji, ukrywając przy tym własną osobowość. Spotkanie tych trojga – Colina, Hassana i Lindsey – pozwoliło im na zaakceptowanie siebie i zrozumienie, że nie można się tego wstydzić.

Istotnym elementem 19 razy Katherine jest tworzenie Teorematu o zasadzie przewidywalności, który ma na celu oszacowanie czasu trwania każdego związku. Colin tworzy skomplikowaną formułę matematyczną z dwóch powodów: przede wszystkim dlatego, żeby zrozumieć dlaczego Katherine XIX go porzuciła, ale jego praca motywowana jest również pragnieniem zdobycia sławy i bycia zapamiętanym przez świat. Bo Colin, podobnie jak Augustus Waters z Gwiazd naszych wina, boi się zapomnienia. Choć wielu zarzucało autorowi, że te matematyczne wątki były nużące, ja uważam, że wręcz przeciwnie. Bardzo mi się one podobały, chociaż matematyka nigdy nie należała do moich ulubionych szkolnych przedmiotów. Jedyną wadą, czy może lepiej powiedzieć słabszą stroną, tej książki jest przewidywalne zakończenie. Podobało mi się u Greena to, że swoje historie zawsze pozostawiał niedokończone, dając czytelnikowi duże pole do własnej interpretacji. Tutaj wyjaśnia sprawę do końca i tworzy klasyczny happy end.

Mocnym punktem są przezabawne dialogi, co nie jest specjalnie zaskakujące w przypadku powieści Johna Greena. Autor przyzwyczaił swoich czytelników do dobrego, ale inteligentnego humoru, którego uosobieniem tym razem jest nie tylko Hassan, ale również sam Green. Za pomocą przypisów objaśnia czytelnikom niektóre zagadnienia, jednak nie robi tego w konwencjonalny sposób. To trochę tak, jakby dopowiadał część tej historii z własnej perspektywy, wkładał w nią jeszcze więcej siebie i tworzył więź z czytelnikiem. Jak zwykle przy jego książkach, w wielu momentach zaśmiewałam się do łez i kilkukrotnie wracałam do ulubionych fragmentów.

Po 19 razy Katherine zdecydowanie nie należy się spodziewać wielkich emocji i morza wylanych łez. Nie jest to rodzaj historii, który jakoś szczególnie zapadnie w pamięć, ale z pewnością warto tę książkę poznać. Przede wszystkim dlatego, że to Green, a on nie pisze słabych powieści. Ale również po to, żeby zastanowić się nad sobą i uwierzyć, że nie trzeba być podziwianym przez cały świat, aby znaleźć przyjaciół, a nawet miłość. Czasem wystarczy po prostu być sobą.

John Green, "19 razy Katherine", Bukowy Las, Wrocław 2014, 303 s.

Na powyższym zdjęciu możecie zobaczyć moje nabytki z minionego miesiąca. Największą perełką jest tutaj historia Realu Madryt, klubu, któremu kibicuję. Obok jest również Królewski kubek, który dostałam wczoraj od K. i strasznie się z niego cieszę, bo nic tak nie uprzyjemni mi lektury, jak herbata w tymże kubku :-) Ale po kolei, znaczy się od góry: 

Ale to nie wszystko! Mam jeszcze mały stosik biblioteczny: 

To nadal nie wszystko! W czerwcu dotarło też do mnie kilka magazynów: 

English Matters oraz Business English otrzymałam od wydawnictwa Colorful Media, natomiast Fanbooki (zresztą razem z Oszustem matrymonialnym) od redakcji w zamian za udział w głosowaniu. Jeden numer kupiłam jednak sama wcześniej, więc mam zdublowany :-)

Widzicie tutaj coś dla siebie?


Zapraszam Was przy okazji na: