UWAGA! W treści pojawia się soczysty spojler, dotyczący wydarzeń z drugiego tomu. Więc jeśli nie czytałaś/łeś jeszcze Deadline to jest to dobry moment, aby naprawić ten błąd. Możesz też przeczytać poniższy tekst (na własną odpowiedzialność) omijając paragraf drugi.

źródło: google.com

Świeżo po przeczytaniu Blackout brak mi słów. Boże, ja naprawdę nie wiem co napisać. To było genialne. GE-NIA-LNE.

Po epickim zakończeniu Deadline byłam cholernie ciekawa jak Mira Grant wybrnie z tego, w co sama się wpakowała. Jak ożywi dziewczynę, której ktoś strzelił prosto w głowę. I wiecie co? Wybrnęła. I to w sposób całkowicie zaskakujący, a jednocześnie bardzo wiarygodny. I o ile Feed skupiało się na wątku politycznym, a Deadline na medycznym, tak tutaj obie kwestie się równoważą, stanowiąc idealne połączenie. Dziennikarze Przeglądu Końca Świata, oskarżeni o bioterroryzm, ukrywają się przed światem i próbują pokrzyżować plany CZKC, przy okazji ratując własne życie. Ilu z nich będzie musiało zginąć w imię prawdy, to wie tylko autorka. I JA. I jeszcze kilka innych osób, które miały to szczęście i poznały już finał trylogii Newsflesh.

Przyznaję, Blackout rozkręca się powoli. Za to kiedy już się rozkręci… to jest jak wybuch Supernowej. Grant bombarduje czytelników takimi historiami, że w głowie mi się nie mieści, jak jedna osoba mogła to wszystko wymyślić. I to w trzeciej, finałowej części, gdzie zasadniczo wszystkie lepsze pomysły powinny być już wykorzystane. W dodatku pisze z taką starannością, że naprawdę jestem w stanie uwierzyć w wykreowaną przez nią rzeczywistość. Wszystko jest spójne, dokładnie objaśnione i absolutnie nie pozostawia wątpliwości, że autorka wiedziała, o czym pisze. Co jest naprawdę sporym wyczynem, biorąc pod uwagę jak skomplikowaną fabułę mają wszystkie trzy tomy. Sama chyba nie do końca wierzyłam, że całość będzie miała sens w każdym możliwym aspekcie, ale jednak. Blackout ma sens i logiczne wyjaśnienie na każdy pojedynczy element, składający się na fantastyczną całość.

Podobał mi się też sposób, w jaki Grant rozstrzygnęła relację Shaun – Georgia. To był jedyny słuszny pomysł i cieszę się, że autorka go wykorzystała, chociaż na dłuższą metę chyba odrobinę z tym wątkiem przesadziła. Ale naprawdę, tyle się tu dzieje, że drobne potknięcia, o ile się pojawiają, giną w tłumie kolejnych wybuchów, spisków medyczno-politycznych i ataków zombie. Poza tym Mira Grant dalej utrzymuje świetny poziom dialogów – ironiczny humor, który pojawia się w najmniej oczekiwanych momentach, sprawia, że książkę czyta się tak dobrze i nie da się w żadnym wypadku (nawet jeśli zaczynacie słyszeć pojękiwania i pochrapywania kogoś, kto wygląda jakby nie żył) od niej oderwać.

Trylogia Newsflesh będzie idealna dla osób, które nie przepadają za trendem zombie w literaturze (czyli dla takich jak ja). Żywe trupy są tutaj tylko tłem do przerażających i trzymających w napięciu konfliktów o podłożu politycznym i medycznym. Do licha, ta trylogia będzie idealna dla wszystkich! Powstańcie póki możecie i przeczytajcie Przegląd Końca Świata. Wierzcie mi, warto.