Sierpień dobiega końca i ciężko uwierzyć, że razem z nim odchodzi tez lato. Niby mam jeszcze miesiąc wakacji, ale na ubieranie coraz cieplejszych ubrań zupełnie nie mam ochoty. Mam nadzieję, że wrzesień ma dla nas jeszcze kilka upalnych dni.

W sierpniu, w związku z tym, że pracuję i mam niewiele czasu dla siebie, przeczytałam zaledwie 5 książek:

1. J. K. Rowling - Harry Potter i Komnata Tajemnic

2. Trudi Canavan - Gildia Magów

3. Leonardo Patrignani - Wszechświaty

4. Mateusz Bystrzycki - Gerard Pique. Urodzony na Camp Nou

5. J.K. Rowling - Harry Potter i Więzień Azkabanu

Seria Harry Potter jest moją totalnie ulubioną, dlatego lubię od czasu do czasu sobie do niej wrócić. W sierpniu nie było jakiejś specjalnie dobrej (oczywiście poza HP) czy specjalnie złej książki, wszystkie były na podobnym poziomie.

W sumie przeczytałam ok. 1901 stron, co daje ok. 61 stron dziennie.

Bloga obserwują już 392 osoby, dzięki!

Fanpage lubi już 270 osób, dziękuję ponownie!

Ponadto w tym miesiącu na blogu mogliście poczytać o:

I uwaga: TRWA ROZDANIE! Wystarczy wyrazić chęć udziału i już bierzecie udział w losowaniu o książkę Doroty Ponińskiej - "Podróż po miłość". Szczegóły TUTAJ.

Z uwagi na to, że w połowie września kończę pracę i będę miała dwa tygodnie do rozpoczęcia studiów, postaram się o lepszy wynik niż w sierpniu. Mam nadzieję, że mi się to uda! A jak Wam minął sierpień?

Zapraszam na:

FACEBOOK | ASK | INSTAGRAM |TWITTER

Przed sobą mam już wcale nie taki nowy numer English Matters. Pierwszym co rzuca się w oczy po otworzeniu magazynu, jest zdjęcie Golluma i kilka ładnych cytatów, nie tylko z Władcy Pierścieni. Mnie mocno zainspirował ten fragment: 

W tym samym dziale znajdziemy też informacje jak czytać symbole matematyczne, co akurat dla mnie często było problematyczne. Bardzo krótki i zwięzły artykuł, ale tym samym naprawdę przydatny.

Dalej poczytamy trochę o architekturze i dziwnych budynkach w różnych miejscach na świecie. I tutaj pojawia się moje pytanie - dlaczego masa blogerów zachwycała się jakimś tam koszykiem, a nikt nie wspomniał o gmachu biblioteki w Kansas City, który wygląda jak... półka z książkami?! Zabrakło mi trochę więcej fotografii, bo co innego czytać, a co innego podziwiać takie budynki, ale okay, nie narzekam.

Jest też wywiad z Martinem Addisonem, tatuażystą i nauczycielem jednocześnie. Z tatuażami mi nie po drodze, więc i ten tekst niespecjalnie mnie zainteresował, podobnie zresztą jak kolejny - mówiący o piosenkarce Lorde, o której w życiu nie słyszałam. Chociaż tutaj akurat ciekawa była interpretacja jednej z piosenek tej wokalistki. Anna Rozmus ciekawie tłumaczy użyte zwroty i rzeczywiście kilku przydatnych wyrażeń mogłam się nauczyć mimo mojej ignorancji jeśli chodzi o samą piosenkarkę. 

Następnie znajduje się jeden z ciekawszych artykułów w tym wydaniu EM. Jest to mianowicie rozprawa na temat tożsamości wśród Brytyjczyków. Czy jesteś tylko Anglikiem/Szkotem/Irlandczykiem/Walijczykiem czy może nie ma potrzeby się tak rozdrabniać i warto powiedzieć po prostu Brytyjczykiem? Dosyć ciężki artykuł nie tyle pod względem językowym, co kulturowym.

Zachwycają oba artykuły z działu Travel. Jeden dotyczy Malty, opatrzony jest pięknymi zdjęciami i bardzo, BARDZO zachęca do podróży do tego kraju. Szczególnie mini przewodnik po tym, co warto zrobić i zwiedzić kiedy już się tam jest. Drugi w tym dziale - Behind the Scenes of Britain nie ustępuje poprzednikowi ani pod względem fotografii, ani treści. W dodatku pokazuje Wielką Brytanię z trochę innej strony - zamiast zatłoczonych ulic, Big Bena i słynnej angielskiej pogody, zobaczymy zapierające dech w piersiach krajobrazy, zwiedzimy Małą Wenecję bez konieczności podróży do Włoch, a także odwiedzimy Legoland. Okazuje się, że nie trzeba wycieczki dookoła świata, wystarczy Wielka Brytania, aby być jednocześnie na Malediwach, Riwierze Francuskiej i w Himalajach. Taka Brytania z pewnością trafi do serc tych, którzy niekoniecznie lubią zgiełk wielkich miast.

Na sam koniec redaktorzy zostawili czytelnikom kilka wskazówek jak flirtować (lub nie) w języku angielskim. No cóż, ja akurat flirciarą nigdy nie byłam, ale może ktoś z chęcią się nauczy jak prawić komplementy angielskiej damie czy też jak zaprosić takową na randkę.

Oczywiście to tylko kilka wybranych artykułów, bo przecież nie chodzi o streszczenie całego magazynu. Numer iście wakacyjny - kolorowy i pełen ładnych zdjęć. O ile pod względem treści najnowsze wydanie English Matters jest zbliżone do poprzedniego, tak zdecydowanie wygrywa oprawą graficzną.

Magazyn przeczytałam dzięki uprzejmości wydawnictwa Colorful Media.

Ciekawy pomysł na fabułę książki dla nastolatków, to dzisiaj wyczyn porównywalny ze zdobyciem Mount Everestu w zimie. Naprawdę, wszystko już było w tej czy innej formie. I Wszechświaty pewnie nie są wyjątkiem, ale jednak Patrignani nie oparł swojej historii na zgliszczach wielkiego miasta, jak zrobiło to wielu przed nim. On zbudował sobie całkiem nowy świat, a w zasadzie nawet więcej niż jeden.

Alex i Jenny znają się od wielu lat, chociaż nigdy nawet się nie spotkali. Ba, nigdy nie zamienili ze sobą słowa, bo porozumiewają się wyłącznie telepatycznie. Ich „spotkania” poprzedzają objawy przypominające atak epilepsji, jednak z czasem zyskują nad tym coraz większą kontrolę, aż w końcu potrafią doprowadzić do kontaktu z własnej woli. Kiedy wreszcie zdobywają pewność, że druga strona rzeczywiście istnieje i nie jest tylko efektem choroby psychicznej, postanawiają się odnaleźć. Alex wyrusza w podróż na inny kontynent, ale kiedy pojawia się w umówionym miejscu, okazuje się, że nikt na niego nie czeka. Ale przecież Jenny stoi dokładnie na tym samym molo o ustalonej godzinie. W ten sposób odkrywają istnienie światów równoległych, a nieocenioną pomocą okazuje się przyjaciel Alexa – Marco. Ten komputerowy geniusz staje się mózgiem sprawy i pomaga dwójce zakochanych przemierzać kolejne wszechświaty w poszukiwaniu siebie. Nie mają jednak pojęcia, że życie w innych wymiarach to najmniejszy z ich problemów.

Wszechświatom nie brak sporej naiwności, bo nawet zakładając, że rodzice puściliby szesnastoletnie dziecko samo z Włoch do Australii i odwrotnie, to kwestia finansowa nadal zdaje się być sporym problemem. Gdy jednak przymkniemy oko na te niedociągnięcia, otrzymamy naprawdę fajną i wciągającą historię o światach alternatywnych i próbie ucieczki przed przeznaczeniem. Patrignani pisze lekko, dostosowując prosty język do młodego czytelnika. Krótkie rozdziały zwiększają dynamikę akcji, dzięki czemu ciężko się przy tej książce nudzić, a stopniowo odkrywane tajemnice podsycają tylko ciekawość odbiorcy. W interesujący sposób opisuje kolejne wymiary, naznaczając je w większości przypadków tylko drobnymi zmianami, które jak efekt motyla mają wpływ na życie bohaterów. Koncepcja wieloświatów staje się tym bardziej interesująca, że skłania czytelnika ku rozważaniom nad istnieniem własnego alter ego, którego życie być może potoczyło się zupełnie inaczej. Może dobrą całość odrobinę psuje irytująca główna bohaterka, ale przywykłam już do tego, że kreacje żeńskich postaci w powieściach młodzieżowych bywają niedopracowane i zwyczajnie wkurzające. Zresztą autor nie wykazał się szczególnym talentem przy tworzeniu swoich bohaterów, bo w zasadzie wszyscy (a jest ich i tak stosunkowo niewielu) są wyjątkowo nijacy, mało autentyczni, że aż chce się powiedzieć – papierowi.

Daleko tej książce do wybitnej, ale w gatunku literatury młodzieżowej stoi wysoko. Głównie za ciekawy pomysł i intrygujące zakończenie, chociaż obok ładnej okładki również ciężko przejść obojętnie. Minus należy się za cenę wziętą z kosmosu. Albo z rzeczywistości alternatywnej.

Leonardo Patrignani, "Wszechświaty", Dreams, Rzeszów 2013, s. 271

| Debiuty pisarskie |

Ciężko nie zainteresować się serią, o której swego czasu było bardzo głośno. Robiłam już jedno podejście do twórczości Trudi Canavan, ale książkę oddałam do biblioteki zanim w ogóle zaczęłam czytać. Coś mnie ostatnio tknęło, postanowiłam to zmienić i oto dziś jestem po lekturze Gildii Magów – pierwszego tomu Trylogii Czarnego Maga.

W Imardinie wszystko działa według określonego porządku, a każdy człowiek ma swoje miejsce. Jedynym problemem są bylcy, mieszkańcy slumsów, którzy zakłócają porządek kraju. Właśnie dlatego raz do roku organizuje się Czystki, mające na celu usunięcie żebraków z ulic miasta. Magowie, chronieni specjalną tarczą, zdają się być niepokonani – do czasu, gdy młoda dziewczyna rzuca w ich stronę kamień, wkładając w to całą swoją złość. Ku zaskoczeniu wszystkich zebranych, kamień przenika magiczną barierę. Sprawa jest jasna – w Imardinie przebywa dziki mag, nad którym Gildia nie ma kontroli. Od tej pory magowie rozpoczynają pościg, muszą bowiem złapać Soneę zanim jej moc wymknie się spod kontroli i dokona ogromnych zniszczeń.

Trudi Canavan wykreowała ciekawy, choć równocześnie bardzo prosty świat. Wszystko opiera się na znanych schematach, ale lekkie pióro autorki pozwala wciągnąć się w historię Sonei. I chociaż główna bohaterka jest odrobinę mdła, to szereg pobocznych bohaterów rekompensuje te braki. Przede wszystkim podobała mi się hierarchia panująca wśród magów – kolor noszonych szat odpowiadał dziedzinie magii, której się poświęcali. Do wyboru jedna z trzech: fioletowa, zielona i czerwona. Czerń zarezerwowana była dla Wielkiego Mistrza, który swoją drogą okazał się najbardziej tajemniczą, a przez to i najciekawszą postacią. To głównie z jego powodu mam ochotę jak najszybciej przeczytać kolejny tom serii.

Książkę Canavan czyta się z przyjemnością i dużą lekkością, co jest oczywiście wielkim jej plusem. Ale nie jest to niestety powieść pozbawiona wad. Przez większą część akcja trochę się wlecze, niektóre wątki są niepotrzebnie rozciągnięte i przez to Gildia Magów nie jest w stu procentach udaną książką, choć niewątpliwie jest bardzo dobra. Takie lekkie, niewymagające fantasy sprawdzi się najlepiej wśród osób nie do końca obeznanych z gatunkiem, bo dla tych bardziej doświadczonych z tą tematyką pewnie będzie zbyt przewidywalna i mało dopracowana. Zakończenie jest intrygujące, a książka urywa się w momencie, który dosłownie zmusza do sięgnięcia po drugi tom. Biorąc pod uwagę fakt, że całość nie zachwyca, jest to bardzo dobry zabieg, bo przekonuje do zgłębienia dalszych losów poznanych tu bohaterów.

Ogólnie rzecz biorąc książka jest prosto skonstruowana, bohaterowie również są raczej nieskomplikowani, a akcja momentami jest za bardzo rozciągnięta. A mimo to książka mi się podobała – nie jestem starym wyjadaczem jeśli chodzi o fantasy, więc taka lekka opowieść, wprowadzająca w ten magiczny klimat okazała się w sam raz na moje potrzeby. Przynajmniej nie gubiłam się w akcji i bez problemu rozróżniałam bohaterów. I właśnie takim osobom jak ja polecam tę książkę. Świetna dla początkujących, słaba dla wymagających i obeznanych ze światem fantasy czytelników.

Trudi Canavan, "Gildia Magów", Galeria Książki, Kraków 2007, s. 515

Język angielski w dzisiejszych czasach stał się na tyle popularny, że nawet moja babcia wie, co oznacza wyrażenie wysłać maila, chociaż pewnie nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, że mówi w obcym języku. I o ile nikogo z nas już nie dziwi używanie słów pochodzenia angielskiego, to gdzie leży granica? Szerzej temat tak zwanego Ponglish poruszyli redaktorzy magazynu Colorful Media w najnowszym wydaniu specjalnym.

Ale nie tylko my, Polacy, nagminnie wprowadzamy anglicyzmy do rodzimego języka. Robią to również Francuzi, Hiszpanie, a nawet Chińczycy. Zresztą działa to także w drugą stronę, bo i sami Brytyjczycy nie stronią od zapożyczeń, głównie z francuskiego, ale także hiszpańskiego, włoskiego czy nawet niemieckiego.

Ponglish, Franglais czy Spanglish, to nie jedyne tematy poruszone na łamach wydania specjalnego English Matters. Ogromnie zaciekawił mnie artykuł Wash Your Mouth Out, którego autor przekonuje nas, że przeklinanie po angielsku, jeśli nie jesteś anglikiem brzmi… lamersko. Tak, na studiach też nam to mówili – nikt nie wierzył. Ale jednak, wachlarz pułapek językowych, w które można łatwo się złapać, jest doprawdy imponujący. Chcesz powiedzieć komuś, że wygląda jak pasztet? Uważaj, żeby nie nazwać tej osoby wzgórkiem łonowym… Ku przestrodze, w tym artykule poznasz mnóstwo nie do końca ładnych synonimów do określenia hm, no na przykład mieszkańców innych krajów. Level hard jeśli chodzi o kontrowersyjność.

Kolejnym artykułem jest ten, dotyczący angielskiego slangu. Mówiłam już, że cierpię na brak znajomości potocznego języka, dlatego z ciekawością przeczytałam ten tekst. A na koniec mogłam sprawdzić swoją slangową wiedzę w krótkim ćwiczeniu. Zaskoczył mnie przede wszystkim The rhyming slang of London, z którym spotkałam się po raz pierwszy. Zaskakujące, że ludzie utrudniają sobie życie wymyślaniem rymujących się dwóch słów w miejsce jednego, przy czym drugie z tych słów musi rymować się ze słowem, które zastępuje całe wyrażenie. To jest skomplikowane nawet jak się o tym pisze, a co dopiero tego używać?! Nie można powiedzieć po ludzku telephone zamiast dog and bone? Jak widać bawić się językiem można na wiele sposobów...

Ale co innego teoria, a co innego praktyka. I tutaj z pomocą przychodzi nam Anna Rozmus, która przytacza tekst piosenki zespołu Outkast – Hey… Ya. Utwór naszpikowany jest wyrażeniami slangowymi, które zostają omówione i przybliżone czytelnikowi. Bo jeśli nie jesteś native speakerem, to możesz mieć poważny problem z odkodowaniem tego szyfru.


Jest też mowa o przekraczaniu granic w literaturze - temat dotyczący homoseksualnych odniesień w książkach kiedyś i dziś. Trzeba przyznać, że Oscar Wilde nie miał szczęścia rodząc się w wiktoriańskiej Anglii, ale czy dzisiaj jest jakaś specjalna różnica? Homoseksualizm nadal dla wielu ludzi pozostaje tematem tabu i nie jest mile widziany.

Planujesz podróż do Nigerii? I pewnie myślisz, że nie masz się czym martwić, bo przecież urzędowym językiem jest tam angielski, który znasz doskonale. Kto by się przejmował szczegółem, że Nigeryjczycy na co dzień używają też 521 innych języków i dialektów...



To nadal nie wszystko, co oferuje nam English Matters. Dowiemy się też jak czytać (ze zrozumieniem!) anglojęzyczne nagłówki w gazetach i poznamy internetowe skróty typu OMG, L8R czy BTW. Jednym słowem - masa informacji, by odnaleźć się we współczesnym świecie, gdzie zamiast Jak się masz, należy pytać HRU 2day?

Z czystym sumieniem polecam to wydanie specjalne English Matters. Jest to jeden z najlepszych numerów, jakie dotąd czytałam, bo z pewnością masa słówek nam się NAPRAWDĘ przyda. Wiecie, większe jest prawdopodobieństwo, że idąc po brytyjskich ulicach usłyszycie wyrażenia slangowe, niż wyrafinowane zdania (których notabene uczą nas w szkole), zarezerwowane już chyba tylko dla arystokratów.

Za wydanie specjalne magazynu dziękuję wydawnictwu Colorful Media.

Cierpię ostatnio na okropny brak czasu i w związku z tym, żeby nie było za cicho, dzisiaj szybciutki post z najciekawszymi (moim zdaniem, rzecz jasna) zapowiedziami wydawniczymi na bieżący miesiąc. Muszę przyznać, że słabo wypada sierpień w porównaniu do ostatnich miesięcy, ale jest taka książka, którą KONIECZNIE musicie przeczytać. I wychodzi już niebawem. A mowa o... 

Autor: Mira Grant

Tytuł: Przegląd Końca Świata. Blackout

Wydawnictwo: Sine Qua Non

Data premiery: 27 sierpnia 2014

No okay, pozwalam Wam nie czytać jeśli nie znacie pozostałych tomów. W takim wypadku najpierw Feed i Deadline, a potem OBOWIĄZKOWO Blackout! Niewyobrażalnie dobra trylogia.

Moja opinia na temat Blackout TUTAJ.

Autor: Franz Kafka

Tytuł: Proces

Wydawnictwo: MG

Data premiery: 30 sierpnia 2014

Czyli wydawnictwo MG znowu wznawia klasykę. Uwielbiam ich za to, bo dzięki temu sama częściej sięgam po tego rodzaju książki. Proces wprawdzie znam (we fragmentach, ale jednak), ale nie mogę się doczekać poznania całości.

Autor: Jaume Cabré

Tytuł: Głosy Pamano

Wydawnictwo: Marginesy

Data premiery: 13 sierpnia 2014

Przyciągnął mnie opis fabuły i nazwisko autora. Tyle w temacie.

Autor: C.J. Daugherty

Tytuł: Wybrani. Niezbędnik Nocnej Szkoły

Wydawnictwo: Znak

Data premiery: 11 sierpnia 2014

Co prawda do szkoły już nie chodzę, ale taki niezbędnik z chęcią bym przytuliła. Mam słabość do wszelkiego rodzaju kalendarzy i organizerów! Bardzo, bardzo bym chciała taki gadżet.

Autor: Alexandra Bracken

Tytuł: Nigdy nie gasną

Wydawnictwo: Otwarte/Moondrive

Data premiery: 11 sierpnia 2014

Nie czytałam jeszcze Mrocznych umysłów, ale na oba tomy od jakiegoś czasu mam ochotę. Może nie taką, że koniecznie książki muszę mieć, ale jeśli trafi się okazja to czemu nie? :)

Nie ma co ukrywać - prowadzenie bloga książkowego pochłania masę czasu - przeczytanie książki, zebranie myśli, przelanie tych myśli na papier (albo do Worda) i - w moim przypadku - zrobienie wyglądającego w miarę zdjęcia tejże książki, nie mówiąc już o jego obróbce i obróbce samego wpisu, który też wizualnie musi jakoś wyglądać, to nie takie hop siup. Często robię te wszystkie rzeczy kosztem nauki (najlepsza wymówka? Nie mogę napisać tego eseju na 2000 słów, bo muszę dodać post na bloga!), zdarza się też, że kosztem sprzątania w domu czy spotkania z przyjaciółmi. Ale fajnie się w życiu kierować zasadą, żeby robić rzeczy, które sprawiają nam przyjemność, a prowadzenie Życia między wierszami jest dla mnie jedną z najprzyjemniejszych rzeczy w życiu! Serio, uwielbiam to robić i wkładam w to mnóstwo serca. Mam nadzieję, że przez dwa lata udało mi się choć trochę pokazać, że naprawdę zależy mi na samym blogu, jak i na jego Czytelnikach.

Ano nic. No, może poza zwykłą satysfakcją i poczuciem robienia czegoś fajnego. Wspomniałabym też o fantastycznych ludziach, których dzięki blogowi poznałam, ale nie chcę się podlizywać. Wiem, że w dzisiejszych czasach to głupie i bardzo naiwne, ale cóż - ja po prostu to kocham i jestem zupełnie bezinteresowna. Ach, nie! My, blogery, mamy przecież darmowe książki! [błagam, wyczuj tę ironię]

Mówi się, że tutaj wszyscy ze sobą rywalizują, bo każdy chce się wybić i być najlepszy. Albo przynajmniej popularny. Nie powiem, że nie chcę, aby mój blog odwiedzało jak najwięcej osób, bo to byłoby kłamstwo. Skoro wkładam w niego mnóstwo pracy, to jasne, że marzy mi się znalezienie odbiorców. Ale takie rzeczy jak statystyki, ilość wejść, czy co tam jeszcze (wykluczając licznik obserwatorów, bo na tym mi akurat zależy i cieszę się jak głupi do sera, kiedy ta liczba idzie w górę) specjalnie mnie nie interesują. Nie umiem korzystać z Google Analytics i nigdy nie czułam potrzeby, żeby go mieć. Dopiero kilka dni temu, z pomocą Kamila, w końcu go założyłam - a przynajmniej podjęłam taką próbę - i nawet nie wiem czy działa. To mi przypomina o tym, że muszę tam zaraz zajrzeć. Wiem też, że jakiś czas temu, z niewyjaśnionych przyczyn, mój blog przestał się aktualizować na liście czytelniczej u większości osób i podejrzewam, że co najmniej połowa Obserwatorów już w ogóle o mnie zapomniała. Od tamtej pory spadła mi też ilość komentarzy i na początku byłam strasznie zrozpaczona z tego powodu, bo jednak szkoda było tego, co udało mi się tu osiągnąć przez ponad rok. Ale teraz zupełnie o tym nie myślę. Chodzi mi o to, że nie odczuwam tej potrzeby rywalizacji. Żyję sobie tutaj spokojnie i nie obchodzi mnie, że bloger X ma tyle odwiedzin, tylu obserwatorów i tyle komentarzy pod każdym postem, a ja mogę sobie co najwyżej pomarzyć. Wiem, że to brzmi tak pięknie i zaraz powiecie, że na pewno kłamię, ale nie. Z ręką na sercu - nie obchodzi mnie to, że jestem mniej popularna od innych. Nie bywam kontrowersyjna, nie jestem hejterem i nie kipię entuzjazmem, bo po prostu nie mam tego wpisane w DNA. Smutne, ale prawdziwe - jestem spokojna i opanowana, a większość emocji wolę kryć w sobie, toteż specjalnie się nie wyróżniam.

Dalej zamierzam sobie żyć spokojnie, pisać swoje teksty i cieszyć się z tego, co mam. Wiem, nigdy nie byłam zbyt ambitna czy zachłanna, zwykle wystarcza mi to, co mam. Ale obiecuję, że będę pracować nad jakością postów i wyglądem bloga, bo - uwaga, uwaga - LUBIĘ TO. No i może zainteresuję się trochę bardziej tym Google Analytics, bo to podobno podstawowe narzędzie blogera...

Miałam się nie podlizywać, ale najzwyklejsze DZIĘKUJĘ się Wam po prostu należy. No więc dziękuję. Za to, że jesteście i że czytacie.

Podsumowanie miesiąca z lekkim opóźnieniem, wszystko będzie teraz z opóźnieniem, bo zaczęłam pracować (i już mam dosyć, po jednym dniu!) i nie mam już tyle czasu co w lipcu. Z pewnością przełoży się to też na ilość przeczytanych książek, przynajmniej dopóki się nie przestawię na tryb "praca". No dobra, koniec marudzenia, bo książkowy lipiec miałam udany. 

Przeczytane w lipcu:

Większość książek w lipcu była naprawdę znakomita. Właściwie jedyną, która specjalnie nie przypadła mi do gustu był Krwawy szlak Moiry Young. Na wyróżnienie zasługuje przede wszystkim Sońka, która była niesamowicie emocjonalną lekturą, podobnie jak Galop '44 - ten z kolei kierowany do dzieci i młodzieży, a mimo to bardzo wymowny. Dla mnie wyjątkową lekturą była też Królewska historia najbardziej utytułowanego klubu świata. Naprawdę świetnie napisana książka, którą polecam każdemu zainteresowanemu futbolem. Lista tytułów z linkami do recenzji poniżej:

Przeczytałam w sumie ok. 3281 stron, co daje ok. 106 stron dziennie. 

Blog obserwuje już 368 osób, dziękuję!

Fan page lubi już 261 osób. 

O czym jeszcze mogliście poczytać w tym miesiącu?

Tak wyglądał mój lipiec, z którego jestem bardzo zadowolona. A jak było u Was?

Zapraszam na:

FACEBOOK | ASK | INSTAGRAM |TWITTER

Co roku tego dnia, dokładnie o godzinie siedemnastej słyszysz wycie syren. Być może zatrzymujesz się i stajesz na baczność, by przez jedną minutę w roku upamiętnić tych, którzy polegli w Powstaniu Warszawskim. Być może nawet znasz historię Powstańców na pamięć. Ale gdybyś znalazł się w Warszawie, w sierpniu 1944 roku, walczyłbyś?

Przed takim pytaniem stanęli Mikołaj i Wojtek, dwaj bracia, którzy co roku w rocznicę Powstania odwiedzają muzeum na prośbę rodziców. Chłopcy są tacy jak Ty, czy ja – pamiętają, oddają cześć poległym, ale już kolejnego dnia niewiele myślą o wydarzeniach z sierpnia 1944 roku, zasypiając spokojnie w ciepłych łóżkach. To się jednak zmieniło, kiedy Mikołaj wszedł do muzealnej repliki kanału - nie spodziewał się, że prowadzi on prosto w centrum powstańczych walk. Wkrótce potem, w okupowanej Warszawie pojawił się także Wojtek, który początkowo chciał tylko odszukać brata i wrócić do bezpiecznych czasów współczesnych. Los rzucił ich jednak w różne rejony Warszawy, przydzielił inne zadania. Podczas gdy jeden buduje barykady, drugi, jako łącznik dostarcza żywność i amunicję. Gdy drogi chłopców ponownie się krzyżują, nie są już zwykłymi nastolatkami. Są Powstańcami. Mimowolnie nawiązane przyjaźnie i poczucie obowiązku w walce o wielką sprawę nie pozwalają im tak po prostu wrócić do domu i zapomnieć. Podejmują decyzję – zostają, będą walczyć. Godna podziwu jest ich postawa, bo kto z nas by się na to odważył, wiedząc jaki był koniec?

Tak, ja też się krzywiłam, gdy przeczytałam o kanale przenoszącym w czasie. Nie podobał mi się taki pomysł na przedstawienie historii, wydał mi się zbyt banalny na tak podniosłe wydarzenie. Ale w miarę czytania, kiedy walki na dobre się zaczęły uznałam, że przeniesienie dwóch licealistów prosto do powstańczej Warszawy to świetny zabieg, a to, w jaki sposób do tego doszło, przestało mieć znaczenie. Takie uwspółcześnienie historii za sprawą głównych bohaterów ma szansę lepiej trafić do młodego czytelnika, który bez problemu może się utożsamić z Mikołajem czy Wojtkiem. Autorka łączy teraźniejszość z przeszłością we wspaniały, ujmujący sposób, mając na uwadze swojego odbiorcę, którego potrzeb z pewnością nie zignorowała. Pisze bardzo prostym, ale wiele mówiącym językiem – bo tutaj właściwie nie słowa są ważne, a czyny Powstańców. Ich odwaga i poświęcenie wspólnej sprawie. Kowaleczko-Szumowska zamiast dat, które szybko ulecą z głowy, stworzyła postacie z krwi i kości i uczyniła ich bohaterami Powstania. I kiedy stoi przed nami Mały, Prorok czy Lidka nie sposób ich zapomnieć. To właśnie młodzież walcząca opowiada tę historię, dzięki czemu możemy jeszcze lepiej zrozumieć to, co rozegrało się siedemdziesiąt lat temu. I poniekąd przeżyć to razem z bohaterami książki.

Nie ulega wątpliwości, że Galop ‘44 kierowany jest do młodego czytelnika. Sugeruje to wiek głównych bohaterów, prostota języka i rozmiar czcionki. Muszę jednak przyznać, że jest to jedna z najlepszych polskich książek, jakie można podsunąć dzieciom i młodzieży. Ona uczy nie tylko ważnej dla Polaków historii. Uczy również tego, czym jest patriotyzm, odwaga, poświęcenie, przyjaźń i miłość. Płakałam na koniec tej książki. Płakałam, chociaż wiem nie od dziś, jak skończyło się Powstanie Warszawskie. Płakałam, bo wiem, że ja nie miałabym odwagi…

Monika Kowaleczko-Szumowska, "Galop '44", Egmont, Warszawa 2014, s. 315

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Egmont.