Nowicjuszka niestety niewiele różni się od pierwszego tomu Trylogii Czarnego Maga, chociaż akcja nie skupia się już tylko na Sonei. Mimo tego, to ona nadal pozostaje w centrum wydarzeń i z całą pewnością będzie jeszcze miała do odegrania ważną rolę w końcówce.

Przede wszystkim rzuca się w oczy to, że Trudi Canavan postanowiła rozbudować odrobinę akcję i wynieść ją poza mury Imardinu. Pojawia się tu pewna dwutorowość, bo z jednej strony obserwujemy zmagania Sonei na Uniwersytecie w Gildii, a z drugiej podróż Dannyla przez Krainy Sprzymierzone, która ma na celu odkrycie tajemnicy Wielkiego Mistrza. I ten wątek, który tak zagadkowo zakończył Gildię Magów, niestety nie został należycie rozwinięty. Właściwie autorka nie odkryła żadnej nowej karty w tym temacie, więc pewnie najlepsze zostawiła czytelnikom na koniec trylogii. Nowicjuszka w dużej mierze skupia się na postępach Sonei w nauce i jej problemach z akceptacją ze strony innych uczniów. Jako dziewczyna ze slumsów musi znosić upokorzenia, a nawet ataki na swoją osobę, których prowodyrem jest zarozumiały Regin. Pojawiają się również nieprzyjemne plotki na temat jej bliskiej znajomości z mentorem Rothenem.

Podobał mi się ten szkolny klimat, który panował na Uniwersytecie. Do takich „szkół z internatem” w różnej formie mam ogromny sentyment po Harrym Potterze i mimo niesamowicie denerwującej postaci Regina, te fragmenty czytało mi się bardzo przyjemnie. Akcja niestety dalej jest bardzo znikoma, nie ma co liczyć na szokujące momenty, chociaż przez jedną małą chwilę, kiedy do gry wkracza Akkarin, robi się groźnie. Napięcie jednak szybko opada, a czytelnik dalej musi czekać na rozwiązanie głównego problemu Gildii Magów, jak i całej trylogii.

Zaskoczyło mnie delikatne wprowadzenie wątku homoseksualizmu. Zupełnie się nie spodziewałam, że w książce z gatunku fantastyki, autorka poruszy tak kontrowersyjny problem. Działa to tej powieści na plus, bo zaangażowany w taki związek będzie jeden z magów, a Gildia wyraźnie zakazuje odmiennych preferencji seksualnych. Zrodził się więc kolejny problem do rozstrzygnięcia w Wielkim Mistrzu, ostatniej części Trylogii Czarnego Maga. Ponadto pozostaje jeszcze nierozwiązana zagadka seryjnych morderstw, których sprawcą prawdopodobnie jest jeden z magów. Jest więc tutaj kilka niedokończonych wątków, które dają mocne podstawy do naprawdę dobrego zakończenia serii. Mam nadzieję, że autorka wykorzystała własny potencjał i sprawy w Wielkim Mistrzu nabiorą tempa.

Naprawdę nie wiem jak Trudi Canavan to robi – książka liczy sobie ponad sześćset stron, w dodatku praktycznie nie ma w niej akcji, a mimo to czytanie idzie bardzo płynnie i gładko. Ogólnie oba przeczytane przeze mnie tomy stoją na równym poziomie. W Nowicjuszce jest ten plus, że porusza kwestie społeczne, takie jak nietolerancja czy homoseksualizm, co chyba nie jest popularne w literaturze tego gatunku. Z uwagi na to, że książkami nie jestem zachwycona, ciężko mi je polecać, ale z pewnością znajdą się tacy, którzy w przygodach Sonei odnajdą coś więcej. Ja nie żałuję poświęconego czasu, ale nie jest to też typ powieści, do której chciałabym wrócić.

Trudi Canavan, "Nowicjuszka", Galeria książki, Kraków 2008, s. 641

Jakiś czas temu, pewnie pod wpływem zbliżającej się ekranizacji, sięgnęłam po Miasto kości. Książka bardzo mi się podobała, jednak nie wywarła na mnie tak ogromnego wrażenia, jak na wielu innych osobach i póki co odpuściłam sobie poznawanie dalszych części. Teraz postanowiłam wrócić do świata Nocnych Łowców, ale tym razem chciałam zacząć od początku - od trylogii Diabelskich maszyn.

Po śmierci swojej ciotki, szesnastoletnia Tessa Gray wyrusza w podróż przez Atlantyk, by w Londynie spotkać się ze swoim bratem. Niestety zamiast Nate’a, czekają na nią Mroczne Siostry, które początkowo obietnicą odprowadzenia do brata, a następnie szantażem, przetrzymują dziewczynę w swoim domu i poddają torturom. Tessa jest przygotowywana do ślubu z tajemniczym Mistrzem, ale aby tak się stało, musi obudzić w sobie dar zmieniania swojej postaci, o którym dotąd nie miała pojęcia. Nieoczekiwany ratunek z rąk Nocnego Łowcy i podróż do Instytutu, zmienią życie Tessy, jednocześnie otwierając jej oczy na wiele spraw, również jej własnej tożsamości.

Muszę przyznać, że Mechaniczny anioł zrobił na mnie większe wrażenie niż Miasto kości. Może to specyfika epoki, chociaż nie sądzę, bo tło wiktoriańskiej Anglii nie jest jakoś specjalnie nakreślone, ale coś w tej książce jest, co nie pozwoliło mi się oderwać choćby na chwilę. W postaciach Tessy i Willa odkryłam – być może niesłusznie – odzwierciedlenie Clary i Jace’a. I muszę zaznaczyć, że o ile Jace’a niespecjalnie polubiłam jako bohatera, tak zdecydowanie inaczej było w przypadku Williama. Mimo sporych podobieństw, to właśnie młody Herondale zyskał moją sympatię swoją bezprecedensową bezczelnością. To zdecydowanie typ aroganckiego drania, który w trudny do zrozumienia sposób działa na kobiety. Skrywa też tajemnicę, która z pewnością jest kluczem do jego trudnego charakteru, jednak nie ujawnia jej w pierwszym tomie. Intrygujący jest też wątek mechanicznego anioła – naszyjnika Tessy, który na pewno będzie istotnym elementem łączącym poszczególne części trylogii, ale ten motyw również nie został jeszcze wyjaśniony. Warto też wspomnieć o Jemie – chłopcu z Szanghaju, który jest zupełnym przeciwieństwem Willa. Choć oboje są najlepszymi przyjaciółmi, to właśnie Jem często musi sprowadzać Herondale’a na ziemię, kiedy ten zapędzi się z byciem wrednym dupkiem. Interakcje między bohaterami, gdzie każdy ma inną, wyrazistą osobowość, bardzo ubarwiają tę powieść, a niekiedy dodają jej pikanterii, szczególnie kiedy przyjdzie im mówić o wzajemnych uczuciach.

Tajemniczy i deszczowy Londyn tworzy mroczną, ale zarazem magiczną atmosferę, która idealnie wpasowała się w tematykę książki. Zachwycałam się pomysłowością i oryginalnością autorki przy okazji Miasta kości, zachwycam się i teraz. Bardzo podoba mi się świat Nefilim i Podziemnych, a także wewnętrzna hierarchia i rola, jaką każdy ma do odegrania. Poza tym Cassandra Clare świetnie pisze – zachowuje równowagę między ilością opisów, a dialogów, a przy tym może się pochwalić lekkością pióra i głową pełną pomysłów. Znajdziemy tu mnóstwo akcji, walk i rozlewu krwi, dzięki czemu nie sposób się przy tej książce nudzić. W dodatku autorka umiejętnie buduje napięcie, a pewne zagadki, jak choćby tożsamość Mistrza, pozostają tajemnicą do samego końca.

Tak jak wspomniałam, drobnym minusem były słabo oddane realia epoki, ale nie czepiam się, bo nie do końca o to w tej książce chodziło. Rewelacyjnie za to przedstawiony został świat Podziemnego Londynu, co rekompensuje historyczne braki, jako że akcja skupia się właśnie na tym drugim. Sięgając po Mechanicznego anioła nie sądziłam, że tak bardzo dam się tej książce porwać, ale muszę przyznać – niesamowicie mnie wciągnęła!

Cassandra Clare, "Mechaniczny Anioł", MAG, Warszawa 2013, s. 470

Wspomnienia to ogromna część nas. Właściwie bez nich bylibyśmy nikim, one nas definiują i są naszą przeszłością. A co gdyby ich nie było? Gdybyśmy każdego dnia budzili się na nowo, nie wiedząc kim jesteśmy, gdzie jesteśmy i kto śpi obok nas? Witajcie w świecie Christine Lucas, która każdego ranka budzi się z czystym umysłem, wolnym od wszelkich wspomnień, a wszystko, czego uda jej się o sobie dowiedzieć w ciągu dnia, następnego ranka znika jak bańka mydlana. Do czasu, kiedy zaczyna zapisywać każdy dzień w pamiętniku i odkrywać przerażającą prawdę o swoim życiu.

Blisko dwadzieścia lat temu Christine uległa poważnemu wypadkowi, w wyniku którego straciła nie tylko pamięć, ale także zdolność do tworzenia nowych wspomnień. Jej przypadek jest o tyle wyjątkowy, że pamięta wydarzenia dopóki nie zapadnie w głębszy sen. Po przebudzeniu jej życie znów jest jak czysta tablica. Dlatego też, w tajemnicy przed mężem, odbywa spotkania z neuropsychologiem, a ten – napędzany chęcią pomocy, ale jednocześnie lekarską ciekawością – usiłuje pomóc Christine odzyskać przynajmniej część utraconych wspomnień. Każdego ranka dr Nash dzwoni do swojej pacjentki, przypomina jej kim jest, a także informuje o ukrytym na dnie szafy pamiętniku, w którym Christine zapisuje wszystko, czego zdoła się o sobie dowiedzieć w ciągu dnia. Ta niekonwencjonalna metoda zdaje się przynosić efekty, bo Christine coraz częściej miewa przebłyski wspomnień z różnych okresów życia. Problem w tym, że nie potrafi odróżnić, co zdarzyło się naprawdę, a co jest tylko wytworem jej wyobraźni. Niemniej jednak, zdanie „Nie ufać Benowi” zapisane na początku dziennika budzi w niej niepokój, zwłaszcza kiedy za jego pomocą odkrywa, że mąż nie mówi jej całej prawdy o ich wspólnym życiu. Dlaczego? Przecież z taką troską i cierpliwością każdego dnia na nowo tłumaczy Christine kim jest i jak znalazła się w takim położeniu…

Autor doskonale nakreślił problem amnezji. Bez najmniejszego problemu możemy się wczuć w sytuację Christine i odczuwać razem z nią wszelkie emocje, a szczególnie frustrację z powodu wciąż wymykających się wspomnień. Wiarygodne przedstawienie choroby i wszystkie ciekawostki, dotyczące ludzkiego mózgu, które Watson przemycił do swojej książki, stanowią o sile Zanim zasnę. To naprawdę dobry thriller psychologiczny, trzymający w napięciu, budzący emocje i niepozostawiający czytelnika obojętnym, a przy tym prawdziwe studium psychiki osoby cierpiącej na amnezję. Ciężko uwierzyć, że to literacki debiut autora, bo naprawdę jest dopracowany w najdrobniejszych szczegółach. Drobnym mankamentem może by fakt, że po pewnym czasie łatwo domyślić się pewnych wydarzeń i motywów niektórych bohaterów, ale w gruncie rzeczy ciężko nazwać to wadą, bo napięcie nie opada do ostatniej strony powieści.

Myślałam, że nie potrafię aż tak emocjonalnie podchodzić do książki, ale Boże! Jak ja współczułam Christine! Jak bardzo chciałam, żeby wreszcie odzyskała tę cholerną pamięć i nie musiała każdego ranka na nowo odkrywać siebie. Ta książka wytargała moje nerwy do granic możliwości. Ryczałam jak bóbr przy ostatnich stronach, a byłam wtedy w pracy, więc nie było mi to na rękę, a jednak – chęć dokończenia tej historii była silniejsza. Niesamowicie wciągająca i poruszająca historia. Mimo drobnej przewidywalności nie da się debiutem Watsona nie zachwycić. Jest po prostu RE-WE-LA-CY-JNY.  

S.J. Watson, "Zanim zasnę", Sonia Draga, Katowice 2012, s. 407

Wakacyjne wydanie BEM zainteresowało mnie kilkoma świetnymi artykułami. Po pierwsze, tekst Who owns Scotland przedstawia krótką historię kolejnych władców Szkocji i zasad dziedziczenia ziemi.

To oczywiście nie wszystko w tym numerze, chociaż dla mnie to właśnie powyższe artykuły okazały się najciekawsze. Możemy tu jeszcze przeczytać o Lady Gadze, znanych kucharzach takich jak Gordon Ramsay czy Jamie Oliver, czy chociażby o zdrowej, bąbelkowej herbacie, która staje się coraz bardziej popularna. Ponadto, jak zwykle w BEM, do pobrania ze strony mamy dodatek - tym razem są to najpopularniejsze biznesowe zwroty i skróty. Do dyspozycji czytelników są również pliki do odsłuchania w formacie MP3. 

___________________________________________________________________

 Dziś do zaprezentowania mam również najnowsze wydanie Business English Magazine, które w porównaniu z poprzednim jest - moim zdaniem - uboższe w ciekawe artykuły, co nie znaczy, że wcale ich nie ma. 

• Już na samym początku zainteresowała mnie krótka informacja o inteligentnych kubkach, które mają wejść na rynek w przyszłym roku. Taki kubek potrafi rozpoznać napój, który z niego pijemy oraz wyliczyć wartości odżywcze. Sama nie mam co prawda bzika na punkcie zdrowego odżywiania, ale znam kilka osób, dla których byłby to fajny prezent. 

• Dobrze czytało mi się też artykuł poświęcony ekonomii w Mongolii, która w ostatnich latach ma się coraz lepiej. Przy okazji uszczknęłam też trochę tradycji i historii tego azjatyckiego kraju.

• Ponownie zachwycił mnie dział podróżniczy. Tym razem Janet Sandford zabiera nas do Norwegii, pokazując piękno tego kraju. Poza tym, że przeraziło nie tamtejsze menu (renifer, łoś, wieloryb? Nie, dzięki), to jestem zachwycona krajobrazami no i przede wszystkim - zorzą polarną, której zdjęcie znajdziemy na łamach tego numeru dwumiesięcznika.

• Get Your Gigs Online to propozycja nadawania koncertów na żywo przez internet. Pojawiają się jednak głosy krytyki, że nikt nie będzie chciał siedzieć w domu i oglądać całego koncertu przed monitorem komputera. Osobiście uważam inaczej, ale co ja tam wiem?

Na końcu jak zwykle znajdziemy test sprawdzający zdobytą wiedzę, a także kod do pobrania dodatku ze strony magazynu.
___________________________________________________________________

Po przeczytaniu kolejnego już numeru Business English Magazine, nie odnoszę wrażenia, aby poziom był znacznie trudniejszy niż w English Matters. Słówka nadal są tłumaczone, zdania może odrobinę bardziej złożone, ale myślę, że jeśli ktoś radzi sobie z EM, to i z tym magazynem nie powinien mieć większych problemów. Różnią się z pewnością doborem artykułów - w BEM teksty nastawione są bardziej na kwestie finansowe czy polityczne, w EM - na rozrywkę. Mimo to w jednym i drugim nie brak ciekawych artykułów, wartych poznania. 

Magazyny przeczytałam dzięki uprzejmości wydawnictwa Colorful Media.

Nie mam pojęcia, co myśleć o Procesie Franza Kafki. Nie wiem czy mi się podobał czy też nie, nie wiem nawet czy na pewno dobrze tę książkę zrozumiałam. Fabuła jest tak groteskowa, irracjonalna, że momentami miałam ochotę wybuchnąć głośnym śmiechem. A potem przypominałam sobie, że to wcale nie musi być tylko fikcja literacka i mina mi zrzedła.

Chyba nie miałam jeszcze do czynienia z tak absurdalną książką. Z sytuacją bez wyjścia, oskarżeniem bez winy, a w dodatku pozbawieniem możliwości obrony. Ba, nawet brakiem jakiejkolwiek informacji i odsyłaniem od drzwi do drzwi (co, swoją drogą, przypomina mi pracę mojej uczelni), a i to bez żadnego rezultatu. Byłam autentycznie przerażona bezradnością Józefa K., który w końcu sam przestał wierzyć w swoją niewinność i czekał na wyrok toczącego się przeciw niemu procesu. Symboliczne postacie drugoplanowe były świetnie ukazane. Adwokat, który nie broni swojego klienta, malarz oferujący "pozorne uwolnienie" czy ksiądz będący kapelanem sądowym - oni wszyscy budują atmosferę w tej książce przez swoje konszachty z biurokracją i ukazują świat w jego ponurej i mocno zbiurokratyzowanej formie.

Wiem doskonale, że liczba interpretacji tej powieści jest nieskończona, dlatego też nawet nie podejmuję własnej próby. Literacko zrobiła na mnie duże wrażenie – specyficzna atmosfera, metaforyczność i przede wszystkim jedna wielka niewiadoma, której sam Kafka nie wyjawia. Powieść absurdu w najczystszej formie. Co do samego protagonisty - nie wiem czy podanie tylko pierwszej litery nazwiska ma oznaczać stan oskarżenia i związany z nim brak ujawniania danych, czy może anonimowość, sugerującą, że takim Józefem K. może być w zasadzie każdy. Właściwie oba te rozwiązania mnie satysfakcjonują, nawet jeśli są tylko wytworem mojej wyobraźni i nie mają nic wspólnego z wizją autora.

Książka sama w sobie nie jest nowa, bo pierwsze jej wydanie przypada na 1925 rok, za to przedstawione wydanie już tak. Może nie należy ono do najbardziej poręcznych – twarda oprawa i nadspodziewanie duża liczba stron – ale z pewnością jest jednym z tych najpiękniejszych, dostępnych na polskim rynku wydawniczym. Proces wydany niedawno nakładem wydawnictwa MG opatrzony został szkicami Bruno Schulza, który był zarazem tłumaczem powyższej wersji tej powieści.

Proces to niesamowita książka. Nie wiem tylko czy w pozytywnym sensie. Zrobiła na mnie niewiarygodne wrażenie, ale jest przy tym taka przygnębiająca i ciężkostrawna w odbiorze, że nie mogłabym jej z czystym sumieniem polecić. Jedno jest pewne – nie żałuję, że ją przeczytałam i chyba rzeczywiście to taka pozycja, którą znać wypada, bo jest ważna i uniwersalna. Niezależnie od tego czy nam się spodoba czy nie. Daje do myślenia i wywraca mózg do góry nogami.

Franz Kafka, "Proces", Wydawnictwo MG, Kraków 2014, s. 445

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu MG.

Gdybym miała podejść do książek C.J. Daugherty stosownie do swojego wieku, to uznałabym je za niewiarygodnie naiwne, błahe, w dodatku z irytującą główną bohaterką, która ubzdurała sobie, że w pojedynkę ocali cały świat. Ale przy tym pozbawiłabym się czystej przyjemności czytania wciągającej, acz niezobowiązującej serii.

Allie nie może sobie poradzić z wydarzeniami ostatnich tygodni i postanawia uciec z Cimmeri. Szybko jednak wpada w kłopoty – jak za dawnych lat zostaje aresztowana i pod przymusem wraca do Akademii. Tam zawiera swego rodzaju umowę z Lucindą, dzięki której nastolatka będzie mogła pomścić śmierć bliskich jej osób. Największym problemem jest jednak nieznana tożsamość szpiega Nathaniela, który działa od wewnątrz. Cimmeria nie jest już więc tak bezpiecznym miejscem jak kiedyś, w dodatku coraz więcej rodziców decyduje się stanąć po stronie wroga i zabiera swoje dzieci ze szkoły. Poza żałobą i chęcią zemsty, Allie nie może także się zdecydować, co czuje do Cartera i Sylvaina. Nie potrafi ocenić, do którego z żywi głębsze uczucia, a kto jest dla niej tylko przyjacielem.

Najlepszym, co mogło się tej książce przydarzyć, był powrót do tajemnic i wątku kryminalnego. Na szczęście Daugherty zrezygnowała z mdłego trójkąta miłosnego na rzecz akcji. Carter i Sylvain nadal odgrywają ważną rolę w życiowych rozterkach Allie, ale nie jest to już tak denerwujące jak w przypadku poprzedniego tomu. I chwała autorce za to, bo nie wytrzymałabym kolejnej części w takim klimacie. W Zagrożonych najważniejszy jest Nathaniel – w końcu przestaje być tylko tajemniczym imieniem budzącym grozę, a staje się człowiekiem z krwi i kości. Czytelnik ma szansę lepiej poznać zarówno samego Nathaniela jak i jego motywy. Nie wszystko jednak zostanie wyjaśnione i gdyby seria miała być trylogią, byłabym mocno zawiedziona takim zakończeniem. Na szczęście Daugherty ma jeszcze czas na rozwinięcie i dokończenie niektórych wątków, co, mam nadzieję, zrobiła w Zbuntowanych, na których z niecierpliwością czekam.

Po zatrważającym spadku poziomu w Dziedzictwie, Zagrożeni dali mi nadzieję, że ta seria nie jest jeszcze do końca stracona. Okay, Allie nie przestała mnie irytować swoją nieodpowiedzialną chęcią zostania superbohaterem i kretyńskimi rozterkami sercowymi, ale przynajmniej nie przyćmiło mi to głównego wątku, tak jak miało to miejsce poprzednio. Czekam na czwarty tom, bo jestem zwyczajnie ciekawa, co będzie dalej, a poza tym nie lubię zostawiać niedokończonych serii. W dodatku Daugherty czyta się tak przyjemnie i szybko, że nawet nie zauważam, kiedy kończy mi się dniówka w pracy, co w ostatnim czasie jest dla mnie chyba największą zaletą, jaką książka może mieć.

C.J. Daugherty, "Zagrożeni", Otwarte/Moondrive, Kraków 2014, 382 s.

Mistrzowsko przeprowadzona kampania promocyjna, obiecująca historia i oryginalne wydanie – czarna okładka, cztery krótkie, ale wiele mówiące zdania zamiast opisu fabuły i wreszcie – czarne brzegi stron. Nie ma co, książka budzi niepokój już samym wyglądem, któż więc mógłby nie zainteresować się jej treścią?

Cztery katastrofy lotnicze mające miejsce w tym samym czasie, ale na czterech różnych kontynentach. Jeśli samo to nie przywodzi na myśl co najmniej ataków terrorystycznych, to aury tajemniczości dodaje tej sprawie niejasna wiadomość nagrana przez jedną z pasażerek tuż przed śmiercią oraz fakt, że z trzech katastrof ocalało troje dzieci, praktycznie bez poważniejszych urazów fizycznych. Nikt nie jest w stanie wyjaśnić okoliczności, w jakich udało im się przeżyć, a szczątki pozostałe z samolotów i, cóż, reszty pasażerów, pozwalają – bez najmniejszej przesady – nazwać to cudownym ocaleniem. Dlatego też rodzą się szalone teorie spiskowe z Trojgiem w roli głównej. Jedni wieszczą rychły koniec świata, inni inwazję kosmitów, ale jedno jest pewne – coś się dzieje, a świat pogrąża się w chaosie.

Przede wszystkim na uwagę zasługuje oryginalna forma narracji. Lotz stworzyła postać Elspeth Martins, dziennikarki i autorki nieistniejącej książki Od katastrofy do spisku, opowiadającej o konsekwencjach Czarnego Czwartku. W rezultacie Troje to zlepek najróżniejszych relacji, wywiadów, rozmów telefonicznych i maili, wymienianych z naocznymi świadkami, bliskimi ofiar lub ludźmi, którzy mogą mieć w tej sprawie coś istotnego do powiedzenia. Kilkoro z nich odgrywa na tyle ważną rolę, że funkcję narratora przejmują więcej niż raz, inni zaś pojawiają się tylko „na chwilę”. Najważniejszymi osobami, poza samymi ocalałymi oczywiście, są ich opiekunowie, bo to właśnie oni na co dzień przebywają z Jess, Bobby’m i Hiro, dostrzegając tym samym zmiany w zachowaniu cudownie ocalałych dzieci.

Książka jest pisana bardzo nierówno. Momenty, od których cierpnie skóra przeplatają się z fragmentami przegadanymi i mocno nużącymi. Mimo to, przynajmniej od czasu do czasu, wywołuje emocje, a to zawsze działa książce in plus. Nie można powiedzieć, że czyta ją się bezrefleksyjnie, a szalone teorie spiskowe – choćby nawet bardzo absurdalne – budzą odrobinę niepokoju w czytelniku, a już z całą pewnością intrygują. Mnie najbardziej interesująca wydała się teoria religijnych fanatyków, dotycząca Czterech Jeźdźców Apokalipsy oraz cały wątek japoński, a szczególnie las samobójców - Aokigahara, notabene miejsce jednej z czterech katastrof lotniczych. W dodatku autorka przemyciła odrobinę japońskiej kultury, zachowała też niektóre określenia w tym języku, tłumacząc je w przypisach. Chociaż książka nie stroni od wątków paranormalnych, to jednak jest na tyle realistyczna, że bez trudu można uwierzyć w prawdziwość przedstawionych wydarzeń. Z pomocą przychodzi dopiero Internet i absolutny brak wzmianki o czterech katastrofach lotniczych 12 stycznia 2012 roku. Poza tym Lotz obnaża też bezlitosną medialną machinę, która ma ogromną siłę oddziaływania na współczesnego człowieka. Nie lekceważy szybkości z jaką dziennikarze rozprzestrzeniają informacje, podsycając tym samym kolejne plotki i wzbudzając ogólnonarodową panikę.

Troje to książka więcej niż dobra, choć niestety niepozbawiona słabszych momentów. Do grona największych wad zaliczyć można zakończenie, które z jednej strony daje spore pole do interpretacji, z drugiej jednak pozostawia zbyt wiele niewyjaśnionych kwestii i ogromny niedosyt w czytelniku. Poza tym, jak na dużą ilość bohaterów - narratorów, książka jest tak mało zróżnicowana, że równie dobrze za każdym razem mogłaby to być jedna i ta sama osoba. Mimo to uważam, że Troje to dzieło godne uwagi i warte polecenia. Brawa za pomysł, formę i szatę graficzną. 

Sarah Lotz, "Troje", Wydawnictwo Akurat, Warszawa 2014, s. 479

Minął już pierwszy tydzień września, więc pewnie większość z Was zdążyła zauważyć (o ile nie pochłonęła Was szkoła), że wydawniczo ten miesiąc bardzo nas rozpieszcza. Nas, nie nasze portfele. Przekaz jest jasny - wydawnictwa bardzo się starają, żeby umilić nam nieuchronnie zbliżający się koniec lata! Poniżej kilka mocno wyselekcjonowanych propozycji, które zainteresowały mnie najbardziej.

Autor: Charlotte Bronte
Tytuł: Niedokończone opowieści
Wydawnictwo: MG
Data premiery: 10 września 2014

Charlotte Brontë jest bez wątpienia autorką trzech niezwykłych książek: Jane Eyre, Shirley i Villette. Do dziś nie wyjaśniono, czy pozostałe powieści sygnowane nazwiskiem Brontë (Wichrowe Wzgórza, Agnes Grey oraz Lokatorka Wildfell Hall) wyszły spod jej pióra czy też rzeczywiście całe rodzeństwo było na równi utalentowane i mamy do czynienia z twórczością trzech sióstr. Niewątpliwe jest również to, że Charlotte zostawiła w swoich papierach cztery Niedokończone opowieści. Jest to równie niezwykła proza, jak wszystko co wyszło spod jej pióra. Dlatego też dziś proponujemy czytelnikom i miłośnikom geniuszu Brontë te cztery niedokończone utwory, wierząc, że dalsze ich wątki rozwinie Wasza wyobraźnia.

Jedna z najbardziej oczekiwanych przeze mnie premier tego miesiąca. Uwielbiam literaturę w wykonaniu sióstr Bronte, bo zawsze jest to prawdziwa uczta. Nie mogę się doczekać aż zasiądę jesiennym wieczorem z kubkiem parującej herbaty i deszczem bębniącym o szyby i przeniosę się do XIX - wiecznej Anglii... 

Były tancerz z Broadwayu, cierpiący na agorafobię Billy Shine przez ponad dekadę nie opuścił swojego domu. Życie i ludzi obserwuje przez okno. I choć zna swoich sąsiadów - piękną manikiurzystę Rayleen, samotną starszą panią Hinman, byłą narkomankę Eileen i jej dziewięcioletnią córkę Grace czy złego na cały świat pana Lafferty'ego, większość z nich nigdy go nie widziała.
Gdy kilka metrów od jego patio, na schodkach prowadzących do rodzinnego domu zaczyna przesiadywać mała Grace, zdenerwowany zmianą w naturalnym porządku rzeczy mężczyzna zbiera się na odwagę i pyta ją, dlaczego przesiaduje na ulicy.
Jeśli będę siedzieć w środku, nikt nie zauważy, że mam kłopoty. I nikt mi nie pomoże - wyjaśnia dziewczynka.
Ta odpowiedź na zawsze zmieni życie Billy'ego.

Czyli historia o tym, jak jedno zdanie może przekonać mnie do zakupu książki. Słowa dziewczynki mocno mnie wzruszyły i chcę poznać jej historię.

Specjalny dodatek do bestsellerowej trylogii Tahereh Mafi – nowa książka o losach Julii. Zawiera niezwykły pamiętnik głównej bohaterki, dzięki któremu dowiemy się, co poprzedziło wydarzenia opisane w pierwszym tomie, oraz dwie nowele: „Destroy Me” i „Fracture Me”.
„Destroy Me” to opowieść Warnera pokazująca, co zdarzyło się pomiędzy akcją pierwszej i drugiej części trylogii.
„Fracture Me” to historia opowiadana przez Adama, rozgrywająca się po wydarzeniach opisanych w drugiej części sagi.

Dodatki do jednej z moich ulubionych serii. Muszę przeczytać i koniec!

Światowy bestseller czytany przez miliony czytelniczek zakochanych w parze bohaterów.
Każdy kryje w sobie tajemnicę, wystarczy ją obudzić.
Kim jest Mara Dyer?
W tajemniczych okolicznościach giną dwie dziewczyny, przyjaciółki głównej bohaterki. Wygląda na to, że ich śmierć została przepowiedziana, ktoś wiedział co si się wydarzy.
Powieść z paranormalnym twistem i przesłaniem: pozory mylą. Spodoba się nastolatkom płci żeńskiej, szczególnie, że główna bohaterka – wbrew przestrogom - zakochuje się w najbardziej nieodpowiednim i intrygującym chłopaku ze szkoły.

O tej książce jest głośno od jakiegoś czasu, bo wszyscy nie wiedzieć czemu postanowili przeczytać ją po angielsku. Cóż, z natury nie jestem specjalnie ciekawska no, ale... 

Autor: Cassandra Clare

Tytuł: Miasto niebiańskiego ognia

Wydawnictwo: MAG

Data premiery: 24 września 2014

Ciemność ogarnęła świat Nocnych Łowców. Chaos i destrukcja obezwładniają Nefilim, ale Clary, Jace, Simon i ich przyjaciele łączą siły, żeby walczyć z największym złem, z jakim kiedykolwiek się zetknęli. Brat Clary, Sebastian Morgenstern, systematycznie usiłuje zniszczyć Nocnych Łowców. Posługując się Piekielnym Kielichem, zmienia ich w istoty z koszmaru, rozdziela rodziny i kochanków, powiększa szeregi swojej armii Mrocznych. Nic na świecie nie jest w stanie go pokonać… ale jeśli Clary i jej drużyna wyprawią się do królestwa demonów, mogą mieć szansę…

Co prawda zatrzymałam się na pierwszym tomie Darów Anioła, ale poznaję właśnie Diabelskie maszyny i na pewno wrócę do Clary i Jace'a. Dlatego premiera ostatniego tomu serii jak najbardziej mnie interesuje. 

Autor: Colin Woodard

Tytuł: Republika Piratów

Wydawnictwo: SQN

Data premiery: 24 września 2014

Epickie bitwy morskie, błyskawiczne abordaże, wiatr w żaglach, morski pył na twarzach i tony cennych łupów ukrytych pod karaibskim słońcem.
To nie fikcja – to fakty!

Początek XVIII wieku. Czarnobrody, Czarny Sam Bellamy, Charles Vane i kilku innych wielkich pirackich kapitanów łączy siły, tworząc coś więcej niż przypadkową zbieraninę złodziei. Byli żeglarze, niezadowoleni służący, zbiegli niewolnicy – każdy z nich zwrócił się ku piractwu w wyrazie protestu przeciwko warunkom panującym na statkach i plantacjach. Wspólnymi siłami ustanawiają surową demokrację, wykrawając własną strefę swobody, w której służący stali się wolni, Czarni zyskali status równych, a przywódców wybierano i obalano na drodze głosowania.

Chyba Wam nie mówiłam, że jako mała dziewczynka wcale nie marzyłam o tym, aby zostać księżniczką. Chciałam być albo archeologiem (koniecznie takim jak Indiana Jones lub Lara Croft), albo... piratem. Tak, uwielbiam wszystko, co z piratami związane.

Autor: Kiera Cass

Tytuł: Jedyna

Wydawnictwo: Jaguar

Data premiery: 10 września 2014

America jest jedną z czterech dziewcząt, które utrzymały się w ścisłej czołówce Eliminacji. Ukochana przez zwykłych ludzi, znienawidzona przez obecnego króla, dziewczyna wciąż nie jest pewna swych uczuć. A jednak nadchodzi moment ostatecznego wyboru, tym trudniejszego, że cały los Illei może spoczywać właśnie w rękach Ami.
Czy dziewczyna powróci do swej dawnej miłości, czy zdecyduje się zostać królową i podjąć walkę o lepszy świat dla siebie i wszystkich mieszkańców Illei?

Nie znam poprzednich tomów, ale to chyba fajna trylogia, prawda? Nie jest to jakiś mój must have, ale jak się trafi okazja to z chęcią poznam te książki. 

Autor: Gesa Schwartz

Tytuł: Grim. Dziedzictwo światła

Wydawnictwo: Jaguar

Data premiery: wrzesień 2014

Od czasu, gdy Mia i Grim pokonali potężnego Serafina minął już rok. Nieoczekiwanie świat znów staje na krawędzi zagłady. Paryżem wstrząsa seria brutalnych morderstw. Również Mia, którą dręczy wizja zmarłego brata, staje się celem ataku. Wspólnie z Grimem dziewczyna stara się odkryć, kto stoi za zabójstwami. Szybko okazuje się, że makabryczne zbrodnie są tylko preludium do czegoś o wiele bardziej przerażającego...

Drugi tom serii, której znowu nie czytałam. Z drugiej strony nie czytałam też książki, w której bohater jest... gargulcem, więc może być ciekawie.  

Gerard Piqué. Urodzony na Camp Nou to książka pióra polskiego dziennikarza Mateusza Bystrzyckiego. Z założenia miała być biografią hiszpańskiego stopera, ale w praktyce niestety okazała się peanem pochwalnym na cześć katalońskiego klubu.

Możecie zarzucić mi stronniczość, ale to nie ja podjęłam się spisania biografii Gerarda Piqué. O ile świętym prawem recenzenta jest subiektywizm, tak autor literatury faktu powinien być obiektywny i wiarygodny. Przyznaję, książkę dobrze się czyta, napisana jest prostym, choć nie prymitywnym językiem, ogólnie rzecz biorąc – technicznie jest bardzo poprawna. Problem stanowi sama treść. Odniosłam wrażenie, że ta publikacja tylko częściowo poświęcona jest Geriemu, traktuje go raczej jako jednego z wielu zasłużonych graczy Barcelony i wiernego culé. No, bo jak inaczej wytłumaczyć fakt, że na przestrzeni tych niespełna trzystu stron pojawiają się całe rozdziały poświęcone innym piłkarzom czy trenerom ściśle związanym z Dumą Katalonii? Początkowo pomyślałam, że takie przerywniki, przybliżające sylwetki osób ważnych dla rozwoju kariery Piqué, to ciekawy dodatek, ale moja cierpliwość wyczerpała się, kiedy dotarło do mnie, że więcej jest tych dygresji, niż informacji o samym Gerardzie. A nie tego szukałam sięgając po dzieło Mateusza Bystrzyckiego.

To jednak nic, bo przynajmniej książka poszerzyła moją piłkarską wiedzę. Zdecydowanie bardziej ubodło mnie podkreślanie w każdym zdaniu sukcesów Barcy i jej niepodważalnej wielkości na arenie międzynarodowej. Ciężko nie zauważyć, że Mateusz Bystrzycki wiernie kibicuje Blaugranie, a całą swoją miłość do klubu przelał na kartki swojej książki. Stronniczość kole w oczy kibica innej drużyny. To nie jest jednak tak, że Bystrzycki spuścił zasłonę milczenia na karierę samego Piqué. Bo pisze o jego początkach w szkółce Barcelony, o rozwoju kariery w Manchesterze United pod okiem Sir Alexa Fergusona, mówi także o wypożyczeniu obrońcy do Realu Saragossa i wreszcie – jest upragniony powrót na Camp Nou. Na sam koniec Bystrzycki uraczył też czytelników krótkim rozdziałem na temat prywatnego życia Hiszpana i jego związku z kolumbijską piosenkarką - Shakirą. Trzeba też autorowi przyznać, że posiada niezbędną wiedzę i pisze z sercem, szkoda tylko, że to serce w całości poświęcił Barcelonie, jako instytucji, nie pozostawiając zbyt wiele miejsca dla jej zawodników. Myślę, że gdyby napisał książkę na temat klubu, a nie pojedynczego piłkarza, wyszłoby mu to naprawdę dobrze, a z pewnością o wiele lepiej niż w przypadku książki Gerard Piqué. Urodzony na Camp Nou.

Mimo że książka jest nieźle napisana i przyjemnie się ją czyta to niestety jest również bardzo subiektywna. Prawdopodobnie fani Barcelony będą w pełni usatysfakcjonowani lekturą, w której tak wiele mówi się o historii tego klubu, ale kibiców innych drużyn będzie uwierać ta stronniczość i brak dystansu autora do podejmowanego tematu. Mimo że Piqué to jeden z moich ulubionych hiszpańskich piłkarzy, książka jest w moim odczuciu co najwyżej dobra i to raczej ze względów czysto technicznych. 

Mateusz Bystrzycki, "Gerard Piqué. Urodzony na Camp Nou", Sine Qua Non, Kraków 2014, s. 300

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu SQN.

Jeszcze się dobrze wrzesień nie zaczął, a ja już wiem, że pod względem książkowym to będzie cudowny miesiąc. Ale skupmy się jeszcze przez chwilę na sierpniu, bo oto przed Wami moje książkowe zdobycze z ostatniego miesiąca wakacji.

W tle widać też magazyny English Matters oraz Business English Magazine otrzymane od wydawnictwa Colorful Media. Dotarły dzisiaj, więc idealnie załapały się do tego stosiku. Widzicie tu coś dla siebie? Pomóżcie mi wybrać od czego zacząć, bo nie mam pojęcia po co sięgnąć jak tylko skończę czytać Troje. A już niewiele do końca mi zostało...