Wczoraj wieczorem na swoim instagramie zamieściłam zdjęcie 12 tajemniczych książek... a dzisiaj odkrywam tajemnicę :)) Wprawdzie książek jest 11, ale to dlatego, że w związku z konkursem, który organizuję mam podwójny egzemplarz W śnieżną noc, le pomyślałam, że bez sensu fotografować obie książki. Moje listopadowe zdobycze prezentują się tak:

Prawda, że uroczo?

Dwie książki po lewej stronie to wygrane w konkursach:

Od góry:

FACEBOOK | ASK | INSTAGRAM |TWITTER

Siedzę zmęczona tygodniem na uczelni, popijam sobie winko domowej roboty i tak myślę - czemu by nie zrobić jakiegoś tagu? Wybór padł na popularny ostatnio (szczególnie na booktubie) tag dotyczący czytelniczych nawyków. Nie mam pojęcia kto jest jego autorem, więc z góry przepraszam za kradzież pomysłu bez podania jego autora - mam nadzieję, że zostanie mi to wybaczone ;)

1. Czy masz w domu konkretne miejsce do czytania?

Konkretnego nie mam, ale najczęściej czytam w swoim pokoju na łóżku.

2. Czy w trakcie czytania używasz zakładki czy przypadkowych świstków papieru?

W 99% używam zakładek (i to zwykle dobranych pod kolor książki!), ale czasem zdarza mi się założyć książkę tym, co akurat mam pod ręką.

3. Czy możesz po prostu skończyć czytać książkę? Czy musisz dojść do końca rozdziału lub okrągłej liczby stron?

Nie jestem aż takim freakiem, żeby kończyć czytanie tylko na okrągłej/parzystej/nieparzystej liczbie stron, ale swoje zboczenia też mam. Oczywiście najlepiej mi przerwać czytanie wraz z końcem danego rozdziału i tak robię najczęściej, ale jeśli już koniecznie muszę przerwać wcześniej to muszę skończyć na stronie, na której kończy się zdanie. W sensie, że ostatnim znakiem na stronie musi być kropka, tak, żeby następna strona zaczynała się od nowego zdania. Chyba trochę zakręciłam, ale mam nadzieję, że wiadomo o co chodzi :D

4. Czy pijesz albo jesz w trakcie czytania książki?

Czasem tak, czasem nie - nie robi mi to żadnej różnicy, chociaż lubię jak prawdziwy książkoholik siąść sobie z kubkiem parującej kawy lub herbaty :)

5. Czy jesteś wielozadaniowa/y? Potrafisz słuchać muzyki lub oglądać film w trakcie czytania?

Wolę czytać w ciszy - muzyka, czy nawet rozmowy mnie rozpraszają, chociaż jestem w stanie zaakceptować muzykę bez słów. Zupełnie nie widzę sensu w czytaniu i oglądaniu jednocześnie - albo wciągasz się w książkę, albo w film. Serio ktoś robi te dwie rzeczy naraz?

6. Czy czytasz jedną książkę czy klika naraz?

Zwykle wolę skończyć jedną i dopiero zaczynać następną, ale zdarza się (np. teraz ;), że czytam kilka książek jednocześnie. Czasem muszę sobie po prostu zrobić przerwę od danej historii i przenieść się w inną. Czasami ma to związek z tym, że jedna książka mnie nie wciąga, a czasami nie mogę się zdecydować co czytać w następnej kolejności i tak zaczynam kilka książek jednocześnie...

7. Czy czytasz w domu czy gdziekolwiek?

Gdziekolwiek. Zawsze mam ze sobą książkę lub -od niedawna - kindle'a, ale najbardziej lubię w domu lub - w wakacje - na plaży czy na jakimś pikniku.

8. Czytasz na głos czy w myślach?

W myślach, chociaż czasem, jak jestem sama w domu, czytam sobie na głos jakieś fragmenty, sama nie wiem po co :D

9. Czy czytasz naprzód, poznając zakończenie? Pomijasz fragmenty książki?

Nigdy nie czytam zakończenia, ale zawsze sprawdzam ile dana książka ma stron i czasami niechcący rzuci mi się w oczy ostatnie zdanie. Fragmentów nie pomijam - książka musi być przeczytana od deski do deski, inaczej się nie liczy :P

10. Czy zaginasz grzbiet książki?

Nie jestem osobą, która jakoś przesadnie dba o książki. Jasne - nie niszczę ich celowo, ale nie mam problemu z zagiętym grzbietem czy rogiem strony. Żadna tragedia. Ba, czasem nawet piszę po książkach!

A Wy macie jakieś swoje nawyki czytelnicze? Zapraszam do udziału w zabawie wszystkich chętnych!

PS Przypominam o konkursie, w którym do wygrania jest książka "W śnieżną noc", gdzie jednym z autorów jest John Green!

Za każdym razem, kiedy przychodzi mi podzielić się opinią na temat książki młodzieżowej, jest mi odrobinę wstyd. Niby jestem jeszcze całkiem młoda i ogólnie guzik wiem o życiu, ale jednak do nastolatków już się nie zaliczam. A tymczasem trzymam się takich banalnych czytadełek, romansów paranormalnych i innej mało ambitnej literatury, bo zwyczajnie to lubię. I dlatego właśnie mi wstyd, że więcej tutaj znajdziecie literatury młodzieżowej, aniżeli czegoś poważniejszego. I dzisiaj też będzie o książce, która do ambitnych nie należy, a mimo to całkiem mi się podobała. Ups…

Historia dziewczyny, która pewnego dnia budzi się w szpitalu i odkrywa, że jako jedyna przeżyła zawalenie się budynku, wydała mi się wystarczająco interesująca, by sięgnąć po tę książkę. Ale Mara musi stawić czoła nie tylko utracie najlepszych przyjaciół – miewa też halucynacje i zdarza jej się widzieć zmarłych znajomych, w dodatku nie pamięta nic z tamtej nocy, która urywkami wraca do niej w nocnych koszmarach. A to nadal nie wszystko, z czym przyjdzie się jej zmierzyć…

Zapowiadało się naprawdę dobrze, dlatego tym bardziej szkoda, że autorka nie zdołała utrzymać poziomu swojej książki. Nie było źle, ale liczyłam na coś innego niż kolejny paranormalny romans, dlatego nie jestem do końca zadowolona z takiego rozwiązania zagadki Mary. Prawdą jednak jest, że książkę czytało mi się wyśmienicie, naprawdę mnie wciągnęła, a w dodatku była przyjemnie napisana. Nie oszukujmy się jednak – nawet ja dostrzegłam, że Mara Dyer ma pewne rażące wady, z których największą jest schematyczność. Jak już wspomniałam zapowiadało się świetnie i oryginalnie. Polubiłam bohaterów (do czasu kiedy Noah stał się kolejną zranioną ciepłą kluchą) i momentami miałam ciarki na skórze. A potem autorka zrobiła coś, co sprawiło, że jej książka stała się jedną z wielu – wplotła banalny romans pomiędzy najprzystojniejszym facetem w szkole i nową, tajemniczą dziewczyną, a ze wszystkich wizji i halucynacji Mary (które w całej książce były najlepsze) zrobiła… no, nie mogę wam powiedzieć co, ale nie podobało mi się takie rozwiązanie. Nawet nie tyle mi się nie podobało, co po prostu mogło być lepsze i miało ku temu podstawy (scena z kolczykami w łazience, po powrocie Mary z imprezy? GENIALNA!). Liczyłam, że wątek halucynacji i psychozy głównej bohaterki zostanie lepiej poprowadzony, niestety przyćmił go romans między bohaterami. Plus w tym taki, że Hodkin zrezygnowała z trójkąta miłosnego. Za to ścisła końcówka była świetna i głównie dzięki temu z niecierpliwością czekam na kolejny tom. 

Powiedziałam, że książka jest przyjemnie napisana i… prawie nie skłamałam. Jest kilka momentów, które mocno zgrzytają, a chwilami dialogi i całe sceny są strasznie sztuczne. Na szczęście takich momentów nie ma zbyt wiele i podtrzymuję to, co napisałam – całość czyta się przyjemnie i w ekspresowym tempie. Jest to przecież debiut Michelle Hodkin, liczę więc, że udoskonaliła swój warsztat w kolejnych tomach. Doskonale zdaję sobie sprawę z wad tego rodzaju książek, a mimo to w większości oceniam je pozytywnie - również teraz. A to dlatego, że ich czytanie sprawia mi po prostu przyjemność, a logiki czy polotu dawno przestałam w literaturze młodzieżowej szukać, chociaż czasem jestem mile zaskoczona. Mara Dyer. Tajemnica z pewnością jest książką dla nastolatek i to przede wszystkim tej grupie wiekowej ją polecam. Ale jak widzicie ja też miałam sporą przyjemność z czytania tej powieści, kiedy przymknęłam oko na niedociągnięcia. Można przy niej naprawdę przyjemnie spędzić czas i wciągnąć się na dobre kilka godzin.

FACEBOOK | ASK | INSTAGRAM |TWITTER

Kiedy temperatura za oknem spada poniżej zera, a wyjście z domu jest najgorszą rzeczą, jaka może nam się przydarzyć, to znaczy, że nadeszła odpowiednia pora na przeczytanie W śnieżną noc. Bo ten zbiór trzech, powiązanych ze sobą opowiadań sprawia, że śnieżyca okazuje się fantastyczną przygodą, a zimno przestaje być straszne.

Bo fakt, że akurat w wigilię twoi rodzice zostali aresztowani za bójkę w kolejce do sklepu, zdradziła cię dziewczyna, a twój samochód utknął w ogromnej zaspie, wcale nie musi oznaczać, że to najgorszy dzień w twoim życiu. Wręcz przeciwnie – właśnie rozpoczęła się wielka przygoda, która zmierza do szczęśliwego zakończenia i nawet kąpiel w przeręblu nie jest w stanie tego popsuć.

Tak uroczej i pozytywnej książki dawno nie czytałam. Autorzy poradzili sobie doskonale z oddaniem świątecznego klimatu w krótkich, choć niebanalnych historiach kilku nastolatków. No dobra, może są odrobinę przewidywalne i przepełnione nieprawdopodobnymi zbiegami okoliczności, bo przecież ma skończyć się dobrze, ale o to tu właśnie chodzi! W żadnym wypadku nie jest to wadą, za to strasznie podnosi na duchu i poprawia humor na resztę dnia. Motywem przewodnim jest oczywiście miłość i choć wydaje się, że historie będą ckliwe i ociekające lukrem, to nie dajcie się zwieść pozorom i dajcie tej książce szansę. W końcu jednym z autorów jest John Green, więc zbyt sentymentalnie być po prostu nie może. Ale paradoksalnie – to właśnie jego opowiadanie jest najsłabsze. Samo w sobie jest świetne, ale na tle pozostałych dwóch wypada odrobinę blado. Wydaje mi się, że w przypadku ciepłych, świątecznych historii, zakończonych happy endem lepiej sprawdził się kobiecy punkt widzenia, bo obie panie poradziły sobie rewelacyjnie. Green z drugiej strony broni się inteligentnym humorem, co stało się już jego znakiem rozpoznawczym. 

Siłą każdego z opowiadań są zabawni i charyzmatyczni bohaterowie. Nie są zbyt dokładnie przedstawieni, bo w końcu w krótkich opowiadaniach nie ma na to czasu, ale każdy ma jakąś cechę, która go wyróżnia. Bardzo podoba mi się fakt, że opowiadania są ze sobą ściśle powiązane, bo dzięki temu nie musiałam się zbyt szybko rozstawać z tak sympatycznymi postaciami. Zresztą te połączenia są tak fantastyczne, że w zasadzie można W śnieżną noc uznać za spójną całość. Mimo to, żałuję, że nie są to osobne, długie powieści, bo żal było kończyć każdą z tych historii. Czyta się je naprawdę wybornie, a przy tym nie da się nie zarazić tym magicznym klimatem. W dodatku opowiadania poruszają typowe nastoletnie problemy, ale zamiast moralizować - są zabawne, a niekiedy nawet lekko ironiczne i dlatego jestem pewna, że przekonają do siebie niejednego nastolatka.

Jeśli już teraz nie możecie doczekać się magicznego wigilijnego klimatu, to W śnieżną noc doskonale wprowadzi Was w świąteczną atmosferę. Może być też tak, że wcale nie wyczekujecie Świąt z niecierpliwością - w takim przypadku gwarantuję, że zatęsknicie za nimi po przeczytaniu tej książki. Ja już wypatruję śniegu za oknem i nie mogę doczekać się ubierania choinki, zasp po kolana oraz kiczowatych ozdób w galeriach handlowych. Ach, no i na święta poproszę mikroświnkę!

Maureen Johnson, John Green, Lauren Myracle, "W śnieżną noc", Bukowy Las, Wrocław 2014, s. 320

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Bukowy Las.

FACEBOOK | ASK | INSTAGRAM |TWITTER

William Shakespeare to wielkie nazwisko literatury, a przecież mija właśnie 450 lat od jego narodzin. Ten pisarz, jak żaden inny uosabia zamysł Horacego, przedstawiony w Exegi monumentum – stał się nieśmiertelny dzięki swojej ponadczasowej twórczości i zaiste - trwały pomnik sobie wybudował.

Zbiór najpiękniejszych cytatów z utworów Williama Shakespeare’a, w tłumaczeniu Leona Ulricha oraz Józefa Paszkowskiego to kolejne, piąte już, wydanie ilustrowane zaproponowane przez wydawnictwo MG. Wizualnie robi ogromne wrażenie i nie można mieć wątpliwości, że podobnie jest z treścią – przecież to fragmenty trzynastu wybitnych utworów stanowią esencję tej książki. Niektóre cytaty są znane i odrobinę wyświechtane (ale nadal piękne), inne nie tak popularne, pochodzące z tych mniej znanych utworów Williama Shakespeare’a. Pogrupowane zostały tematycznie, w dwudziestu różnych rozdziałach. Każdy dział rozpoczyna się maksymą, która wprowadza w klimat dalszej części. Co kilka stron pojawiają się również piękne grafiki, współgrające z treścią, których po części autorem jest Daniel Chodowiecki, a pozostałe stanowią miedzioryty pochodzące z książki Samuela Pufendorfa.

Książka, którą mam przed sobą spodoba się każdemu miłośnikowi aforyzmów. Ja swój egzemplarz mocno spersonalizowałam – zakreśliłam ulubione cytaty i dopisałam na marginesach kilka własnych. Dzięki temu książka jest jeszcze bardziej moja i na pewno będę wracać do wybranych fragmentów, bo mam ogromną słabość do cytatów. Myślę, że takie wydanie będzie idealnym prezentem dla sympatyków pisarza lub po prostu tych, którzy podobnie jak ja, mają w zwyczaju zapisywać wybrane cytaty.

Zachwyca oprawą graficzną (co stało się już znakiem rozpoznawczym tego wydawnictwa) oraz trafnym i dobrze pogrupowanym wyborem aforyzmów, nad którym czuwała pani Dorota Malinowska-Grupińska, właścicielka wydawnictwa MG. Cytaty najpiękniejsze Williama Shakespeare'a będą skarbem każdej domowej biblioteczki.

William Szekspir, "Cytaty najpiękniejsze", MG, Kraków 2014, s. 224

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu MG.

Dodatki do popularnych serii zawsze wywołują we mnie przykre uczucie, że zostały napisane z czystej chęci zysku. Niestety nie inaczej było w przypadku jednej z moich ulubionych trylogii - o ile "pełnometrażowe" książki zachwyciły mnie niepowtarzalną formą, tak opowiadania zebrane w książce Jula. Trzy tajemnice zdecydowanie nie były tym, czego bym chciała.

Na tę książkę składają się trzy części. Destroy me to historia opowiedziana z punktu widzenia Warnera i traktuje o wydarzeniach pomiędzy pierwszym a drugim tomem serii. Sam bohater, uwielbiany przez rzesze czytelniczek głównie za swoją niejednoznaczność i mroczną aurę, tutaj traci wszystkie interesujące cechy. Jeśli przesadzam, to tylko odrobinę, bo z TEGO Warnera jest tutaj naprawdę niewiele.

Fracture me było chyba jeszcze słabsze. Narratorem jest Adam, który przybliża wydarzenia między drugą a trzecią częścią serii, czyli po wysadzeniu Punktu Omega, ale przed wielką wojną. O tym, że Adam nie jest takim bohaterem, jakim się wydawał, mogliśmy przekonać się czytając Dar Julii, ale dopiero w nowelce Fracture me jego egoizm osiąga apogeum.

Czystym bezsensem było dla mnie zamieszczenie trzeciej części – Dziennika Julii – skoro wszystkie zapiski zostały już przedstawione w poprzedzających go opowiadaniach. Szkoda marnować papier na takie nic niewnoszące treści. Nie czepiam się samego dziennika, bo akurat przeszłość Julii w rodzinnym domu była w moim odczuciu najciekawsza, ale zwyczajnie nie rozumiem po co powielać coś, co zostało wspomniane wcześniej.

Wszystko, co pokochałam u Mafi tutaj zostało zabrane, albo przynajmniej mocno zredukowane. Nie czułam tego niepowtarzalnego stylu autorki, a intrygujący bohaterowie nagle przestali być tak ciekawi. Wolałam kiedy pewne rzeczy zostały niedopowiedziane, pozostawiając spore pole dla wyobraźni. Niestety autorka chyba pomyślała, że takie niejasności przerosną możliwości przeciętnego czytelnika jej książek i postanowiła odkryć wszystkie karty. ZŁY POMYSŁ.

Uważam, że tymi nowelkami Tahereh Mafi obdarła swoich bohaterów z tajemnicy, która była jednym z najmocniejszych atutów książki. Najbardziej traci na tym Warner, bo też jego postać była najbardziej niejasna i dzięki temu taka fascynująca. Nie wiem czym kierowała się autorka pisząc te opowiadania, ale odradzam czytanie ich fanom serii. Książka sama w sobie jest mało interesująca i wyjaśnia zdecydowanie za dużo. W dodatku nie może nawet służyć za przedłużenie przygody z fantastyczną formą pisania, bo i tego tu brakuje. Jedyne, co mi po niej pozostało to niechęć do bohaterów. Gra zdecydowanie nie warta świeczki.

Tahereh Mafi, "Julia. Trzy tajemnice", Otwarte/Moondrive, Kraków 2014, s. 198

Maria Antonina. W Wersalu i Petit Trianon skupia się na piętnastoletnich rządach Ludwika XVI i Marii Antoniny. Królewska para, początkowo serdecznie przywitana przez francuski lud, szybko traci swoją popularność. Najwięcej krytyki spada na młodą Austriaczkę, która ze względu na obce pochodzenie i historyczne konflikty austriacko-francuskie nie może liczyć na przychylność swoich poddanych. Pojawiają się również złośliwe i oszczercze pamflety, sugerujące niemoralne prowadzenie się królowej, które z prawdą niewiele mają wspólnego. Niechęć do l'Autrichien – obcej suki, potęguje sytuacja finansowa Francji, o którą ponownie oskarżana jest królowa z uwagi na swoje upodobanie do ekstrawaganckich strojów, wymyślnych fryzur, a także hazardu. Próby wyciągnięcia narodu z ruiny finansowej, w jakiej pozostawił Francję Ludwik XV to nie jedyne zmartwienie nowych władców. Nieskonsumowane od wielu lat małżeństwo, a co za tym idzie brak dziedzica francuskiego tronu, to kolejny powód do niezadowolenia z nowych rządów. Ukojenia skołatanych nerwów i obaw o niespełnianie pokładanych w niej nadziei, Toinette szuka w Petit Trianon, pałacyku podarowanym jej przez męża, do którego wstęp mają tylko jej najbliżsi przyjaciele, co rodzi kolejne plotki o niemoralne prowadzenie się królowej. Punktem zapalnym zdaje się być słynna afera naszyjnikowa, która uczyniła z Marii Antonina wroga publicznego numer jeden. Nieustannie poddawana krytyce za rozrzutność, rzekomy zły wpływ na króla, a także za działania na korzyść Austrii, młoda władczyni nie miała lekkiego życia, a jej pogodne usposobienie szybko odchodzi w niepamięć. Zmartwień dodają jej osobiste tragedie, takie jak śmierć matki oraz dwójki ukochanych dzieci. Nawet wtedy Maria Antonina nie może w spokoju przeżywać żałoby, bo i to spotyka się z niezadowoleniem kapryśnych poddanych.

Juliet Grey kreśli portrety władców nieudolnych, których poczynania stopniowo doprowadzają do coraz większych rozruchów społecznych, ale przy tym troskliwych i mających na względzie dobro poddanych. Autorka ukazała złożone charaktery monarchów, których panowania nie da się jednoznacznie ocenić. Z jednej strony kole w oczy rozrzutność Marii Antoniny oraz słabość Ludwika XVI, a także bezradność obojga wobec sytuacji politycznej, z drugiej widać, że podejmowane działania mają na celu poprawę sytuacji społecznej, a ich niepowodzenie wynika raczej z błędnych decyzji i wiecznie niezadowolonego ludu, aniżeli z egoistycznych pobudek monarchów. Skupiając się przede wszystkim na królowej, Grey nie zaniedbała tła historyczno-obyczajowego, które przedstawione zostało z ogromną starannością i dbałością o detale. Dworskie intrygi, wersalski przepych, a także coraz bardziej podsycane rewolucyjne nastroje przez zanadto ambitnych arystokratów, znajduje swoje odzwierciedlenie na kartach tej powieści, budując nastrój niepokoju i zbliżającego się końca monarchii francuskiej. Ponownie, czytając posłowie, mamy szansę dowiedzieć się, które wydarzenia zostały zmienione i z czego owe zmiany wynikają. Taka rzetelność w opisywaniu kontrowersyjnego kawałka historii w połączeniu z niebywałym talentem pisarskim, czyni z tej książki rewelacyjną powieść, ukazującą wielowymiarowość nie tylko jej bohaterów, ale i przyczyn rewolucji francuskiej.

Ciężko mi o tej książce pisać z dwóch powodów. Po pierwsze dlatego, że jest bardzo dobra, a o dobrych książkach zawsze pisać jest trudniej niż o tych słabszych. Głównie jednak z tego powodu, że pierwszoosobowa narracja z punktu widzenia Marii Antoniny sprawiła, że bardzo zżyłam się z tą bohaterką, a świadomość jej tragicznego końca przepełnia mnie ogromnym żalem i współczuciem. Taki sposób narracji okazał się strzałem w dziesiątkę, pozwolił bowiem na przedstawienie wiarygodnego portretu psychologicznego kobiety, która w życiu pragnęła być dobrą matką i dobrą królową. Nie mogąc przez długi czas spełnić żadnej z tych rzeczy, podejmuje szereg błędnych decyzji, ucieka w hazard i przepych, które nie tyle pustoszą francuski skarbiec (bądźmy szczerzy – wojna siedmioletnia oraz walki w Ameryce pochłonęły znacznie więcej funduszy niż drogie suknie królowej), co doprowadzają do stopniowego obalenia monarchii.

Maria Antonina. W Wersalu i Petit Trianon utrzymuje wysoki poziom tomu pierwszego i nic nie zapowiada zmiany w tym względzie przy okazji trzeciej części. Rewelacyjna książka, napisana z punktu widzenia monarchini, pozwala bliżej poznać jej losy i motywy nią kierujące, wyzwalając przy tym ogrom emocji, których zabrakło części pierwszej. Tam przewodziła nadzieja na mariaż z delfinem Francji i panowanie na najwykwintniejszym dworze Europy, tutaj zaś zewsząd czuć rewolucyjny niepokój i strach o to, co przyniesie jutro. Jestem pewna, że Z pałacu na szafot wzbudzi we mnie jeszcze większe emocje, dlatego trochę obawiam się tej lektury, jednocześnie nie mogąc się jej doczekać.

Juliet Grey, "Maria Antonina. W Wersalu i Petit Trianon", Bukowy Las, Wrocław 2013, s. 384

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Bukowy Las.

FACEBOOK | ASK | INSTAGRAM |TWITTER

Listopad prezentuje się dosyć ubogo na tle ostatnich miesięcy, jeśli chodzi o nowości i zapowiedzi wydawnicze. I całe szczęście, bo mój portfel więcej by nie zniósł! W bieżącym miesiącu tak naprawdę zainteresowało mnie tylko pięć książek. Po kliknięciu na okładkę danej książki, zostaniecie przeniesieni odpowiadającą jej stronę na LC.

__________________________________________________________________

Autor: Lauren Myracle, Maureen Johnson, John Green

Tytuł: W śnieżną noc

Wydawnictwo: Bukowy Las

Data premiery: 19 listopada 2014

Cóż, wystarczy, że coś jest sygnowane nazwiskiem Green i już daję się złapać w pułapkę. Nie inaczej jest w przypadku tego zbioru opowiadań. Zresztą lubię takie świąteczne klimaty... no i ta okładka!

Autor: Becca Fitzpatrick

Tytuł: Black Ice

Wydawnictwo: Otwarte/Moondrive

Data premiery: 5 listopada 2014

Nie znam serii Szeptem, ale chętnie poznałabym najnowszą książkę Becki Fitzpatrick. Wydaje mi się ciekawą młodzieżówką, trochę odbiegającą tematyką od popularnych ostatnio książek.

Autor: David Beckham

Tytuł: David Beckham

Wydawnictwo: Burda Publishing Polska

Data premiery:19 listopada 2014

Czy naprawdę muszę coś dodawać? Wystarczy spojrzeć na okładkę, żeby wiedzieć dlaczego marzy mi się ta książka ;) Jak on to robi, że im jest starszy, tym lepiej wygląda?

Autor: Stephen King

Tytuł: Przebudzenie

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Data premiery:11 listopada 2014

Dawno nie czytałam mistrza horroru, a był taki czas, kiedy nie chciałam czytać ani jednego autora. Miło byłoby czasem powrócić do tego gawędziarskiego stylu, a tak książka to idealny pretekst. Zachęcił mnie szczególnie ten fragment opisu: 

Ta bogata, niepokojąca powieść prowadzi czytelnika przez pięć dekad do najbardziej przerażającego zakończenia, jakie kiedykolwiek wyszło spod pióra Stephena Kinga.

Kiedy taka postać jak Zlatan Ibrahimović decyduje się wydać autobiografię, jednego można być pewnym – będzie kontrowersyjna, ale jednocześnie szczera. Bo przecież Ibra od zawsze taki był, nigdy nie zastanawiał się wiele nad tym, co powiedzieć dziennikarzom, trenerom czy kolegom z drużyny. Z pewnością przysporzyło mu to po równo zwolenników i wrogów, ale niezależnie od tego, po której stronie się opowiemy, trzeba przyznać, że wyrobił sobie opinię szczerego do bólu człowieka, który nie przejmuje się opinią innych. Dlatego uważam, że przeczytanie jego autobiografii, to najlepszy sposób, aby poznać tego prawdziwego Zalatana, a nie awanturniczego „bad boya”, którego od lat kreują media.

Nie chcę, żebyście mnie nie zrozumieli – Ibra nie stara się usprawiedliwić żadnego z wielu swoich głupich zachowań, wręcz przeciwnie. Nie ma żadnego problemu z nazwaniem siebie idiotą i przyznaniem, że w danej sytuacji zachował się bezmyślnie. Ale nie ukrywa również tego, że jest fantastycznym piłkarzem. W jego przypadku nie są to tylko czcze przechwałki, bo Ibra robił różnicę, gdziekolwiek się pojawił. Dowód? Zdobywał mistrzostwo kraju z każdym klubem, w którym grał, z wyjątkiem Malmö, gdzie zaczynał profesjonalna karierę. A kluby zmieniał bez sentymentów – nie widział przeszkód, by grać dla Juventusu Turyn, za chwilę przejść do Interu Mediolan, a następnie wrócić z Hiszpanii do Włoch grając dla Milanu. Z pewnością nie miałby również problemu z przejściem z Barcelony do Realu Madryt, co zresztą sprytnie wykorzystał w negocjacjach transferowych po konflikcie z Guardiolą, ówczesnym trenerem katalońskiego klubu.

Ja, Ibra to także lekcja dojrzałości i walki o marzenia. Jako chłopiec z Rosengård, Ibrahimović miał wystarczająco pod górkę. Ale jako chłopiec z Rosengård, bośniacko-chorwackiego pochodzenia było mu szczególnie ciężko. Dodajmy do tego rozwód rodziców, alkoholizm ojca i biedę, za sprawą której czasem nie było co zjeść. Główną rozrywką młodego Zlatana była kradzież rowerów, a jego podwórkowe wychowanie odzwierciedlone zostało później w wielu sytuacjach, które miały miejsce na murawie. To właśnie dzieciństwo w okrytej złą sławą dzielnicy Malmö w dużej mierze ukształtowało szwedzkiego piłkarza, zrobiło z niego twardego faceta, który walczy o swoje i lubi dominować na boisku.

Po przeczytaniu tej książki wcale nie mam ochoty podejść do Ibrahimovicia (jakbym w ogóle miała taką szansę) i poklepać go po plecach. Nadal uważam go za aroganckiego dupka, ale facet ma pełne prawo, aby być zarozumiałym – udowodnił swoją wartość jako piłkarza, a wieloletni związek z tą samą kobietą oraz dwójka dzieci świadczą o tym, że potrafi być też dobrym parterem i ojcem. Chociaż większość życia musiał walczyć ze swoją odmiennością, osiągnął cel. Zlatan ma swój charakter, ale Ja, Ibra pokazuje przemianę, jaka w nim zaszła, kiedy z problematycznego chłopca stał się jednym z najlepszych piłkarzy świata, nie tracąc przy tym charyzmy i autentyczności.

Największą zaletą tej autobiografii jest szczerość. A szczerość w połączeniu z taką postacią jak Ibrahimović, daje gwarancję fantastycznej i porywającej lektury i Ja, Ibra taką książką rzeczywiście jest. Warto przeczytać po to, żeby lepiej poznać tego piłkarza, który oprócz wybuchowego charakteru, znany jest ze strzelania pięknych goli. Albo po prostu dlatego, że jest to kawałek dobrej literatury faktu. Nie wyobrażam sobie, aby jakikolwiek fan futbolu mógł przejść obojętnie obok tej autobiografii.

Zlatan Ibrahimović, David Lagercrantz, "Ja, Ibra", SQN, Kraków 2014, s. 381

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu SQN.

Mówiąc o tym, że Ibra strzela najpiękniejsze i najbardziej niesamowite gole, miałam na myśli to:

 I to: 

I pewnie jeszcze wiele innych sytuacji, których w tym momencie nie pamiętam...

Dzisiaj mam dla Was stosik, który w większości i tak mogliście już widzieć w mojej relacji z Targów Książki oraz na instagramie. Właściwie zagościły w nim tylko dwie dodatkowe pozycje - Bracia Karamazow, otrzymani do recenzji od wydawnictwa MG oraz Pride and Prejudice. Pomyślałam, że być może moja niechęć do Jane Austen związana jest z polskim przekładem, dlatego postanowiłam spróbować jeszcze raz, w oryginale. Bo się nie godzi nie znać takiej książki!

Z lewej strony są dwie książeczki od wydawnictwa Nasza Księgarnia, które wygrałam na spotkaniu blogerów na Targach, dzięki kochanej Gosiarelli :)

To by było na tyle, jeśli chodzi o moje zdobycze z października. W listopadzie nie planuję zakupu niczego nowego, bo trochę się obłowiłam przez ostatnie dwa miesiące i nie mogę się doczekać aż przeczytam te książki. Poza tym ostatni rok studiów niestety coraz bardziej daje o sobie znać i czasu na czytanie nie mam tyle, ile bym sobie życzyła.

Zapraszam na:

FACEBOOK | ASK | INSTAGRAM |TWITTER

O ile październik bardzo lubię, tak listopad działa na mnie strasznie przygnębiająco. Szczególnie jeśli pomyślę o studiach, zbliżającym się licencjacie (a jeszcze nawet nie mam tematu) oraz o certyfikacie z niemieckiego, którego uczelnia sobie życzy na poziomie B2, ucząc języka godzinę tygodniowo przez 4 semestry. MISSION IMPOSSIBLE. Przynajmniej dla mnie, bo jak dotąd nie miałam tej wątpliwej przyjemności, aby niemieckiego się uczyć. Jakby nie wystarczyło, że już studiuję filologię obcą!

W październiku przeczytałam 6 książek:

Najlepsza książka: Zostań, jeśli kochasz oraz Ja, Ibra.

Najgorsza książka: Księga stylu Coco Chanel.

W sumie przeczytałam 1813 stron, co dziennie daje ok. 58 stron.

W tym miesiącu licznik obserwatorów wskazuje 410, bardzo dziękuję wszystkim odwiedzającym!

Fan page na facebooku lubi już 290 osób, znowu wielkie dzięki! Uda się w tym miesiącu dobić do 300? :)

O czym jeszcze mogliście poczytać we wrześniu?

Zapraszam na:

FACEBOOK | ASK | INSTAGRAM |TWITTER