Koniec grudnia moi mili, a to oznacza, że zmarnowałam kolejny rok. Serio, jestem mistrzem w marnowaniu czasu. A jeśli chodzi o książki to dziś mniej okazale, bo szaleństwa ostatnich miesięcy wyczyściły mi portfel, a przecież w styczniu mnóstwo fantastycznych premier! Dlatego też żadnej z poniższych książek nie kupiłam - dwie z nich to prezenty urodzinowe, a kolejne dwie to egzemplarze recenzenckie. No okay, kupiłam jedną na kundelka.

Wiem, że sporo osób czytało już Endgame i z tego, co zdążyłam się zorientować to raczej nie jest to dobra książka. No, ale mając na uwadze moją skłonność do młodzieżowych gniotów, może nie będzie tak źle? Ciekawi mnie bardzo tajemnica kondycji jednego z moich ulubionych piłkarzy, który przecież w dzieciństwie przeszedł operację serca, a teraz bije wszelkie rekordy w zaskakującym tempie. I mam tu na myśli Cristiano, bo chociaż Ramosa też bardzo lubię, to książkę o nim właśnie czytam i... niestety jest słaba. Karriba miała rację! Ale poszerza moją madrycką kolekcję, więc cieszę się, że ją mam. Jodi Picoult czytałam tylko dwie (lub trzy?) książki i wszystkie bardzo mi się podobały, a Już czas podobno jest świetna. Nie mogę się doczekać lektury. A Wy widzicie coś dla siebie w tym skromnym stosiku?

Koniec roku nieuchronnie się zbliża, więc czas na małe podsumowanie. Dzisiaj przedstawiam listę książek przeczytanych w tym roku, które zrobiły na mnie największe wrażenie. Znalazło się miejsce zarówno na wydawnicze nowości jak i trochę klasyki. Pełna lista moich ulubieńców 2014 roku wygląda tak:

14. C.J. DAUGHERTY - Wybrani

13. GAVIN EXTENCE - Wszechświat kontra Alex Woods

12. GAYLE FORMAN - Zostań, jeśli kochasz

11. CASSANDRA CLARE - Mechaniczny anioł

10. S.J. WATSON- Zanim zasnę

9. ZLATAN IBRAHIMOVIĆ - Ja, Ibra

8. GEORGE ORWELL - Folwark zwierzęcy

7. JOHN GREEN - Szukając Alaski

6. MIRA GRANT - Deadline

5. MARKUS ZUSAK - Posłaniec

4. F. SCOTT FITZGERALD - Wielki Gatsby

3. PHIL BALL - Real Madryt. Królewska historia najbardziej utytułowanego klubu świata

2. JULIET GREY - Maria Antonina. Z Wiednia do Wersalu

1. IGNACY KARPOWICZ - Sońka

Czytanie, szczególnie dla rasowych moli książkowych, to nie tylko relaks po ciężkim dniu. To w pewnym sensie rytuał, któremu towarzyszy masa spraw pobocznych, bez których jesienno-zimowe wieczory przy książce nie byłyby tym samym. Jasne, można czytać dla samego czytania i to też jest super, ale czemu by sobie tego maksymalnie nie uprzyjemnić? Dzisiaj prezentuję Wam krótką listę rzeczy, które nierozerwalnie kojarzą mi się z czytaniem w okresie jesienno-zimowym. Czyli właśnie teraz!

Poranne czytanie z kubkiem kawy to moja ulubiona pora dnia. A dobra kawa to podstawa. Nie jakieś tam chemiczne badziewie, które wciska nam NESCAFÉ czy inna marka, ale pachnąca kawusia prosto z ekspresu. Rzadko jest na to czas w ciągu tygodnia (w sensie na kawę i książkę, na samą kawę czas jest z a w s z e), dlatego w weekendy jest to dla mnie niemal jak nabożeństwo. Uwielbiam!

Ponieważ kawę piję tylko rano, a herbatę właściwie nieustannie to właśnie ona jest moim substytutem kawowych poranków w ciągu całego tygodnia. Popołudnia z parującym kubkiem i dobrą książką to coś, co kocha każdy książkoholik, prawda?

Jeśli już mówimy o zimnych późnojesiennych wieczorach, to oczywiście nieodłącznymi elementami są: gruby sweter po babci, ciepłe skarpetki i koc. Mamy więc książkę, herbatę i koc. I po co komu huczne imprezy?!


Możliwe, że to tylko ja, ale nie wyobrażam sobie przełomu tych dwóch pór roku bez olejków lub świeczek zapasowych. Uwielbiam jak coś mi w pokoju ładnie pachnie, a przy okazji daje odrobinkę ciepła. Świeczki to mój must have i lubię się nimi otaczać, zwłaszcza kiedy czytam.

Odkąd w moim domu zamieszkało małe kociątko, nie wyobrażam sobie, że w jakimkolwiek domu może kota nie być. To cudowne zwierzęta, chociaż na ich wdzięczność i miłość trzeba zasłużyć - nie są jak psy, które kochają Cię bez powodu, o nie! O miłość kota trzeba się postarać, ale kiedy zaśnie na Twoich kolanach, albo przyjdzie ocierać się swoim pyszczkiem o Twoją głowę, rozkosznie przy tym purkając to... gwarantuję, że nie ma piękniejszego uczucia na świecie. Koty są niesamowite i będę się bić z każdym, kto temu zaprzeczy!


Nie jestem specjalnie łasa na słodycze (za to na niezdrowe jedzenie - jak najbardziej!), ale dobrym ciachem (dwuznaczności, dwuznaczności ;)) nie pogardzę. Najlepiej jak jest owsiane, albo z ziarnami słonecznika czy pestkami dyni. A z herbatą tworzy zestaw idealny, chociaż ostatecznie może to być pizza. Tak, lepsza pizza niż ciastko.

Na polskim rynku książek sportowych brakowało biografii tego piłkarza. Piłkarza, który mimo 37 lat na karku nadal nie zawiesił butów na kołku. Piłkarza, który jest żywą legendą jednego z największych klubów Europy - Realu Madryt i zarazem jego wieloletnim kapitanem. Sine Qua Non wyszło tym oczekiwaniom na przeciw, bo przecież biografii Rulo nie mogło zabraknąć w bogatej ofercie tego wydawnictwa. Dobra decyzja, ale zły wybór. Jestem pewna, że znajdą się lepsze publikacje dotyczące Raúla Gonzáleza Blanco. Polacy jednak muszą jeszcze poczekać na rzetelną biografię swojego idola.

Zacznę od tego, że sam (pod)tytuł jest mocno na wyrost. Sekrety legendy? Nic takiego tu nie znalazłam. W części właściwej tej biografii znajduje się w zasadzie tylko szybka prezentacja klubowych osiągnięć Raúla oraz prześlizg przez występy w barwach narodowych. Są to bardzo ogólnikowe informacje, głównie statystyki, w dodatku spisane niechronologicznie - kariera klubowa została oddzielona od występów w reprezentacji. Może byłoby to dobrym rozwiązaniem, gdyby autor poważniej potraktował swoje zadanie i spisał coś więcej ponad to, co możemy znaleźć na pierwszej lepszej stronie internetowej. W sytuacji, gdy podane informacje są mocno okrojone, taki zabieg tylko zaburza płynność czytania i wpływa na negatywny odbiór książki. Odrobinę lepsze od tego, co napisał Sánchez-Flor są dodatki, których jest w tej książce sporo. Przede wszystkim mam na myśli obszerny rozdział zatytułowany Kim jest Raúl?, w którym zawarte zostały wypowiedzi jego współpracowników: trenerów, prezydentów klubów oraz kolegów z boiska. Daje to czytelnikom trochę lepszy obraz Raúla, jako człowieka, a nie tylko piłkarza, którego karierę w mniejszym lub większym stopniu zna każdy fan tego sportu, a już na pewno kibic Realu Madryt - a ci z pewnością najchętniej sięgną po pierwszą polską biografię Hiszpana. Warto też wspomnieć o wywiadzie, który z Raúlem przeprowadziła Anita Kobylińska - redaktorka RealMadryt.pl. Jest to ostatni element książki i zarazem jedyny, w którym znajdziemy bezpośrednie wypowiedzi tego piłkarza.

Ulises Sánchez-Flor jest marnym pisarzem, czego dowodzą kiepskie, a wręcz zakrawające na śmieszność dialogi na początku rozdziałów. Są to wymyślone sceny z udziałem Raúla, które według autora m o g ł y b y mieć miejsce. Po co wciskać coś takiego do biografii, nie mam pojęcia - prościej byłoby po postu zapytać, szczególnie, że Sánchez-Flor podkreśla swoją wieloletnią znajomość z piłkarzem. Posługuje się przy tym bardzo prostym i zwięzłym językiem, lakonicznie pisząc o wszystkich ważnych kwestiach. Ogranicza się do tego co, kiedy, gdzie i z kim Rulo wygrał. Rażącą wadą tej książki, która najbardziej zaboli sympatyków Królewskich, jest niedbałość, z jaką autor potraktował 16 lat Raúla w Realu Madryt. Najważniejszy etap jego życia został zamknięty w jednym zaledwie rozdziale...

Z pewnością nie jest to rzetelnie napisana biografia, a jedynie zbiór pospiesznie zebranych informacji, ubarwionych wypowiedziami współpracowników, które - mimo tego, że są ciekawsze niż cała książka - tak naprawdę niewiele nowego wnoszą. Raúl przedstawiony został jako piłkarz doskonały - niezwykle utalentowany, ambitny, dążący do perfekcji i unikający medialnego szumu. Prawdopodobnie rzeczywiście taki jest, ale jeśli tytułuje się książkę Sekrety legendy to należałoby coś o nich napisać, by nie rozczarować ciekawskich czytelników. Lektura tej publikacji to pewnego rodzaju sentymentalna podróż dla tych, którzy karierę Rulo śledzili - Sánchez-Flor przypomina najważniejsze momenty ze sportowego życia piłkarza, który tylko ambicję stawiał nad wierność Królewskim. Może dla takiego odkurzenia wspomnień z minionych dwudziestu lat warto tę książkę przeczytać. Trzeba jednak mieć na uwadze to, że jako biografia jest po prostu słaba.

Z bólem serca, ale przynajmniej z czystym sumieniem - nie polecam tej książki. Śmiem twierdzić, że jest to jedna z najsłabszych biografii sportowców, jakie dotąd czytałam. Chętnych na tę książkę i tak z pewnością nie zabraknie z uwagi na imię, które jak magnes przyciąga każdego fana futbolu, ale po skończonej lekturze wielu z nich pewnie poczuje niedosyt. Raúl. Sekrety legendy nie spełnia oczekiwań i nie oddaje w pełni tego, kim jest ten piłkarz i co znaczy jego nazwisko w świecie piłki nożnej.

 Ulises Sánchez-Flor, "Raúl. Sekrety legendy", SQN, Kraków 2014, s. 286

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu SQN.

Po przeczytaniu Mechanicznego księcia okazało się, że miałam rację, co do dwóch rzeczy: 

a)    Will rzeczywiście skrywa sekret, który wyjaśnia jego charakter;

b)    Mechaniczny Aniołek Tessy NA PEWNO ma ważne znaczenie, nadal tylko nie wiem jakie. 

Sprawy w londyńskim instytucie nie mają się dobrze – Charlotte musi dokonać niemożliwego i udowodnić, że kobieta może dzierżyć powierzone jej stanowisko, a na domiar złego Nocni Łowcy muszą uporać się z kolejnym szpiegiem. Spisek i sojusze z Mistrzem zaszły jednak znacznie dalej niż ktokolwiek mógłby się spodziewać i niewielu osobom można jeszcze ufać. Jaką rolę w tym wszystkim pełni Tessa? Dlaczego Mistrz tak bardzo jej potrzebuje? Tego akurat z Mechanicznego księcia się nie dowiemy, ale to dobrze, że Clare nie odkryła wszystkich kart. Został przecież jeszcze jeden tom!

Ta część jest bogatsza w akcję, intrygi i niestety także w romanse. Niestety, bo z dwóch interesujących męskich bohaterów zrobiła się parka beznadziejnych romantyków zakochanych w tej samej dziewczynie. Miłość to fajne uczucie, serio, wiem coś o tym, ale nie powinno się jej dzielić na pół, co z niewyjaśnionych powodów postanowił robić K A Ż D Y autor książek young-adult. Dlatego też Tessa stała się kolejną irytującą bohaterką, podobną do wielu innych irytujących bohaterek. Ale, kurczę, jestem ciekawa jak to się rozwiąże, bo to w końcu walka między dwoma parabatai o tę samą dziewczynę. W dodatku jeden z nich umiera. Ciężko się nie przejąć ich losem! I jeśli chodzi o wady to byłoby to na tyle, bo poza tym nadal jest dobrze, a nawet bardzo dobrze. Autorka ciekawie pokierowała sprawami bohaterów, utrzymała napięcie na przyzwoitym poziomie i nadal nie powiedziała ostatniego słowa. Zostało jeszcze wiele do wyjaśnienia i właśnie dlatego nie mogę się doczekać ostatniego tomu. Jest też sprawa trójkącika Will – Tessa – Jem – nie żeby interesowało mnie to jakoś szczególnie, ale nie mogę zrozumieć pewnych decyzji Tess, dlatego jestem ciekawa czy przypadkiem nie zmieni swojego zdania. Ja bym zmieniła.

Doceniam pracę, jaką autorka włożyła w wykreowanie całego świata, z podziałem na mnóstwo gatunków i naprawdę nie czepiam się, że w kwestii historycznego tła nic się w tym tomie nie zmieniło. Nadal uważam, że akcja mogłaby się odgrywać w każdej możliwej epoce, no może z małymi wyjątkami, kiedy była mowa o tym co kobiecie wypada, a czego robić nie powinna. Językowo jest podobnie – prosto i przyjemnie, ale bardzo zgrabnie napisane. Zaletą jest to, że bohaterowie uwielbiają książki i dzięki temu często można się natknąć na odniesienia do Brontë, Austen czy Dickensa. A poza tym przecież każdy rozdział rozpoczyna się fragmentem jakiegoś literackiego utworu! Za to wszystko ogromny plus, Cassandra Clare zdecydowanie wie jak trafić do mola książkowego. Gdyby tylko nie ten schematyczny trójkącik… Ale dla jasności: team Will.

Podtrzymuję to, co już mówiłam przy okazji Mechanicznego anioła – książka jest szalenie wciągająca, a cała trylogia już trafiła do grona moich ulubionych, mimo że jakieś tam zgrzyty w niej znalazłam. Ale ciężko znaleźć ideał, prawda?

Cassandra Clare, "Mechaniczny książę", MAG, Warszawa 2013, s. 494

MECHANICZNY ANIOŁ | MECHANICZNY KSIĄŻĘ | MECHANICZNA KSIĘŻNICZKA

Język francuski zawsze niesamowicie mi się podobał, dlatego w liceum był dla mnie oczywistym wyborem jako drugi język. Nie był łatwy w nauce, przyznaję, ale dawał mi sporą satysfakcję i chętnie się go uczyłam. Niestety, jak powszechnie wiadomo, studia zabijają w człowieku kreatywność i pasję i siłą zmuszają studenta do nauki niemieckiego... Ale to długa historia. Po prawie trzech latach przerwy, postanowiłam sprawdzić jak dużo pamiętam z francuskiego i sięgnęłam po Français Présent. Smutna prawda jest taka, że pamiętam niewiele, ale nie zmienia to  faktu, że magazyn jest godny uwagi.

W bieżącym numerze magazynu Français Présent znajdziemy jedenaście artykułów, pogrupowanych w ośmiu różnych działach.

Magazyn otwiera coś na podobieństwo This & That, znanego z English Matters. Jest to dział zatytułowany Curiosités, czyli ciekawostki. Pierwszy tekst dotyczy słynnego francuskiego fastfooda - le croque-monsieur, czyli kanapki z szynką i serem, który wygląda naprawdę apetycznie.

Drugi i ostatni artykuł w tym dziale, dotyczy setnej rocznicy narodzin słynnego francuskiego aktora komediowego - Louisa de Funès. Krótki tekst przybliża nieco jego historię, tak aby czytelnik miał szansę trochę się o tej postaci dowiedzieć.

W dalszej części magazynu poczytamy o Brugii - belgijskim mieście, nazywanym flamandzką Wenecją. Patrząc na zdjęcia, jest to naprawdę piękne pod względem turystycznym miasteczko. Co najlepsze, na końcu artykułu znajdziemy listę muzeów i polecanych restauracji wraz z adresami!

W dziale Culture znajdziemy przede wszystkim dosyć obszerny tekst na temat słynnego francuskiego pisarza. Kojarzycie film z 2005 r. Jak w niebie? Okazuje się, że powstał na motywach powieści tego autora! Film bardzo lubię, więc za książką muszę się rozejrzeć...


Nie mogłoby również zabraknąć mojego ulubionego działu podróżniczego. Le Pont du Gard to  kawałek zachowanego do dziś akweduktu z czasów Imperium Rzymskiego. Trzeba przyznać, że konstrukcja i czas powstania robią wrażenie. Chyba nie bez powodu jest to jedna z największych atrakcji turystycznych w regionie Langwedocja-Roussillon.



Ostatni dział - Divertissement opowiada historię Francuza i Polki, którzy zakochali się w sobie pomimo różnić kulturowych. I właśnie o tych różnicach jest tutaj mowa. Obok tytułu widnieje także napis épisode 6, więc wygląda na to, że to dalszy ciąg dłuższej historii...

Ostatnia strona poświęcona została na krótki test ze słownictwa, zawartego w całym magazynie. Uważam, że to świetny pomysł, który pozwala na sprawdzenie naszej pamięci i nauczenie się kilku nowych zwrotów.

Pozostałe artykuły w tym numerze:

• Actualités en bref
• La Françafrique: mythe ou réalité?
• Indila: chanteuse de nulle part
• Que faire des vieux trains?

Podsumowując, nie było mi łatwo czytać po francusku. Na szczęście treść mogłam mniej więcej zrozumieć dzięki tłumaczeniom poszczególnych słówek, których było naprawdę sporo. Moja wiedza z francuskiego kuleje, ale Français Présent bardzo zachęcił mnie do odświeżenia sobie znajomości tego języka i kontynuowania nauki.

Magazyn przeczytałam dzięki uprzejmości wydawnictwa Colorful Media.

Profesor Charlote Brontë został napisany jako pierwsza książka tej autorki, natomiast wydano ją już po śmierci słynnej pisarki. I może dobrze się stało, bo jak to mówią – najważniejsze jest pierwsze wrażenie, a wspomniany Profesor nie prezentuje się tak dobrze na tle innych książek. Różni się od pozostałych dzieł autorki męskoosobową narracją. Koncepcja dobra, bo pokazuje nam punkt widzenia mężczyzny, tak jak to sobie wyobrażała Charlotte, niestety nie do końca się to udało.

Narratorem jest William Crimsworth, którego poznajemy w momencie, gdy pracuje dla swojego starszego brata – Edwarda. Niestety ich relacje nie układają się dobrze, dlatego William postanawia wyruszyć do Belgii, by tam – za radą tajemniczego pana Hunsdena – objąć posadę nauczyciela w szkole dla chłopców. W nowym miejscu nawiązuje skomplikowane relacje z dyrektorką znajdującej się w sąsiedztwie szkoły dla dziewcząt oraz jedną z uczennic.

Sama fabuła bardzo przypomina mi tę z Villette, z tą różnicą, że tutaj narratorem jest mężczyzna. Zresztą obie książki oparte są na osobistych przeżyciach Charlotte, więc wrażenie podobieństwa jest chyba uzasadnione. Muszę jednak przyznać, że o ile czytając Villette nie byłam do końca zachwycona, tak porównując tę książkę z Profesorem, wypada ona o niebo lepiej, głównie za sprawą rozbudowanej analizy psychologicznej. Tutaj niestety wszystko jest mocno okrojone, a sama akcja znikoma i bardzo leniwa. Na uwagę zasługuje jednak dobrze uchwycone uczucie izolacji i samotności Crimswortha, kiedy znalazł się w nowym miejscu, bez pieniędzy i przyjaciół.

Jeśli już o głównym bohaterze mowa, to pozornie wydaje się być dobrym i odpowiedzialnym mężczyzną. Niestety nie do końca tak jest – kiedy objął posadę nauczyciela również w żeńskiej szkole, oceniał swoje uczennice bardzo powierzchownie – głównie na podstawie wyglądu i pochodzenia. W dodatku często podkreślał wyższość Anglików nad innymi narodowościami, podobnie zresztą jak protestantów nad katolikami - co było wyraźnie ukazane poprzez żeńskie bohaterki - Zoraïde Reuter i Frances Henri. Postacią, która zaintrygowała mnie daleko bardziej jest pan Hunsden. Rzadko pojawia się w książce, ale jego rola w całej historii wydaje się być kluczowa. Jest odrobinę abstrakcyjny, jakby był symbolicznym głosem rozsądku Crimswortha. W każdym razie ja go tak odebrałam, ale chętnie poznam inne opinie na ten temat.

Nie wiem czy to wina głównego bohatera, czy po prostu męskiej narracji, do której nie przyzwyczaiła mnie Charlotte Brontë, ale książkę czytało mi się wyjątkowo opornie. Około dwóch tygodni zajęło mi przebrnięcie przez 300 stron, które zwykle czytam w 2, 3 dni. Rozczarowanie było tym większe, że jest to jedna z moich ulubionych autorek wszech czasów i jak dotąd nigdy mnie nie zawiodła. To nie tak, że książka zupełnie mi się nie podobała. Warto było ją przeczytać dla tego, co najbardziej kocham u tej autorki – języka. Jak zawsze niezwykle plastyczny i opisowy, zachwycający każdym słowem. Choć może za dużo było tu opisów fizjonomii poszczególnych postaci, szczególnie uczennic Williama Crimswortha. Myślę, że warto zostawić sobie tę książkę na później, podobnie zresztą jak Niedokończone opowieści, a w pierwszej kolejności sięgnąć po pozostałe książki utalentowanych sióstr Brontë. 

Charlotte Brontë "Profesor", MG, Kraków 2012, s. 312

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu MG.

Nie lubię robić podsumowań, bo to mi tylko przypomina o tym, jak szybko leci czas. Grudzień nie cieszy jak zwykle, bo to oznacza, że do egzaminu z niemieckiego pozostały już tylko dwa miesiące! Śmiejcie się, ale to naprawdę nie jest fajne uczucie - wiedzieć, że nie obroni się licencjatu z filologii angielskiej, bo ktoś wymyślił sobie egzamin z niemieckiego na poziomie, który jest nierealny do osiągnięcia przez 120 godzin lektoratu. Sama obrona i pisanie pracy w tym wszystkim przeraża mnie najmniej. Ale dość już o moim wyjątkowo paskudnym roku, który na szczęście dobiega końca. Czas na podsumowanie listopada!

[źródło]

W listopadzie przeczytałam 6 książek: 

W tym miesiącu licznik obserwatorów wskazuje 418, bardzo dziękuję wszystkim odwiedzającym!

Fan page na facebooku lubią już 303 osoby, znowu wielkie dzięki!