[źródło]

Nadszedł w końcu ostatni dzień roku - czas podsumowań, wyciągania wniosków i zmian. A także najróżniejszych rankingów. I właśnie ze swoim prywatnym rankingiem najlepszych książek przeczytanych (a niekoniecznie wydanych!) w 2015 roku chciałabym się dzisiaj z wami podzielić.

Przez ten rok udało mi się przeczytać 75 książek. Właściwie to 74,5, bo w chwili pisania tego posta wciąż nie dokończyłam Zaginięcia Remigiusza Mroza i nie wiem czy jeszcze dziś mi się to uda. Wypełniłam tym samym roczne wyzwanie na GoodReads - założyłam sobie, że w 2015 roku przeczytam minimum 60 książek. Przeczytałam z całkiem sporą nawiązką ;-)

KATEGORIA 1: KSIĄŻKI Z WĄTKIEM HISTORYCZNYM

 KATEGORIA 2: KSIĄŻKI SPORTOWE:

Gdybym miała wybrać najlepszy sportowy tytuł, to postawiłabym na Nienasyconego zwycięzcę.  Zabawna i szczera do bólu historia kariery jednego z najbardziej uznanych trenerów na świece. Kto zna Carlo Ancelottiego, to wie, że warto sięgnąć po jego autobiografię. 

MOJA RECENZJA.

CR7 Maszyna to nowe spojrzenie na piłkarza, o którym powiedziano już wszystko. To nie jest kolejna biografia Cristiano Ronaldo. Ona rozkłada na czynniki pierwsze jego fenomen, od odrobinę naukowej strony przedstawia sportowe i psychiczne predyspozycje tego piłkarza, wyjaśnia dlaczego osiągnął tak wiele. 

MOJA RECENZJA.

Myślę, więc gram to kolejny świetny tytuł na polskim rynku wydawniczym. Pirlo to przede wszystkim fantastyczny człowiek, dopiero potem piłkarz. Jeden z niewielu, którym sława i bogactwo nie uderzyły do głowy, co doskonale widać w tej autobiografii.

MOJA RECENZJA.

KATEGORIA 3: KSIĄŻKI MŁODZIEŻOWE

Maybe Someday czytałam w styczniu w oryginale. Nie wiem jak wypada ta książka w polskim tłumaczeniu, ale czytana po angielsku okazała się dla mnie jedną z najlepszych młodzieżówek jakie w życiu czytałam. Co to jest za historia! Na pewno kiedyś do niej wrócę, bo jest po prostu C U D O W N A!

MOJA RECENZJA.

Oddam Ci słońce nie zachwyciło mnie od początku. Dopiero po przeczytaniu całości dostrzega się poszczególne elementy, które łączą się w przepiękną opowieść. Poza tym styl pisania Jandy Nelson jest zachwycający, o czym przekonacie się sięgając po ten tytuł.

MOJA RECENZJA.

Niezgodna wciągnęła mnie bez reszty. Owszem, opiera się na tych samych schematach co większość dystopii, ale ma naprawdę świetnych bohaterów, interesującą fabułę i kilka zaskakujących momentów. Rzadko zdarza mi się tak bardzo wciągnąć w jakiś książkowy świat, a w tym przypadku naprawdę nie mogę doczekać się sięgnięcia po kolejne tomy. 

(Opinia pojawi się na dniach)

Zakon Mimów Samanthy Shannon to propozycja dla tych, którzy od literatury młodzieżowej wymagają więcej. Doskonale zbudowane uniwersum, wszystko dopracowane w najdrobniejszym szczególe. Naprawdę świetna robota!

MOJA RECENZJA.

KATEGORIA 4: POZOSTAŁE

Marsjanin kupił mnie przede wszystkim humorem. To zabawna, chociaż w gruncie rzeczy dramatyczna historia człowieka pozostawionego na Marsie. Co tu dużo mówić - to po prostu trzeba przeczytać! 

MOJA RECENZJA.

Elementarz stylu to moje tegoroczne zaskoczenie. Nie czytam poradników, zwykle unikam ich jak ognia, a tu proszę - nie tylko skusiłam się na piękną oprawę graficzną, ale również byłam tą książką szczerze zachwycona. Sporo praktycznych rad dotyczących ubioru, które łatwo i niedużym kosztem można wprowadzić w życie. Jeśli jesteście fanami prostoty i klasycznych połączeń to na pewno znajdziecie w tej książce coś dla siebie.

MOJA RECENZJA.

Kasacja Remigiusza Mroza urzekła mnie za sprawą pary głównych bohaterów - Chyłki i Zordona. Ale, że książki Mroza warto czytać to przecież sami doskonale wiecie i nie trzeba tego nikomu dwa razy powtarzać.

MOJA RECENZJA.

A jakie dobre książki wy przeczytaliście w 2015 roku?

1. Jakiego fikcyjnego bohatera chciałabyś znaleźć pod choinką? 

Okej, nie chciałabym dostać żadnego bohatera - człowieka, bo znaleźć kogoś jako prezent pod choinką, opakowanego w błyszczący papier i kokardkę to trochę przerażający pomysł... Ale! Chętnie znalazłabym tam jakieś magiczne stworzenie. Smoka na przykład.

2. Jakiego fikcyjnego bohatera chciałabyś pocałować pod jemiołą?

Gale'a Hawthorne'a ♥ Albo Cztery. Tylko, żeby nie wyglądał jak Theo James...

3. Piszesz list do świętego mikołaja, jakie pięć książek chciałabyś dostać?

Taką listę już robiłam i dostałam praktycznie wszystkie tytuły, które sobie zamarzyłam! Ale na tę chwilę koniecznie muszę zdobyć Zbuntowaną oraz Wierną, przydałby się także drugi tom Parabellum Remigiusza Mroza no i nigdy, przenigdy nie pogardzę dobrą klasyką! Na półce samotnie stoi także Więzień labiryntu, a gdybym miała dwa pozostałe tomy to może szybciej zebrałabym się do przeczytania tej trylogii.

4. W Hogwarcie jest sekretny mikołaj, co chciałabyś od niego dostać?

Jeśli w Hogwarcie, to przydałaby się Mapa Huncwotów, fajna miotła i może jakieś super stare wydanie Krótkiej Historii Hogwartu. Aha i zapomniałabym! Zmieniacz czasu od profesor McGonagall też byłby mile widziany.

5. Masz możliwość spędzenia dnia z postaciami z książek i aktorów którzy się wcielili w nich w filmie. Kogo byś wybrała?

Ekipę Harry'ego Pottera oczywiście! Rupert, Emma, Daniel ♥♥♥ To byłoby cudowne przeżycie!

6. Możesz zaprosić 10 fikcyjnych bohaterów na sylwestra. Kogo wybierasz?

W pierwszej kolejności na sto procent Freda i George'a Weasley'ów. No i Rona, Harry'ego i Hermionę także. Poza tym na pewno Marka Watney'a z Marsjanina. Może jeszcze Sherlocka Holmesa, Ridge'a z Maybe Someday, w sumie też Lunę Lovegood. Aha! I Jaya Gatsby'ego, bo kto by zrobił lepszą imprezę niż on?

7. Jaka postać byłaby dobrym Świętym Mikołajem? 
W wielu tagach, które oglądałam przewija się ta postać. Ale Hagrid jest po prostu najlepszym wyborem! A poza tym, jeśli ktoś może mi skołować smoka pod choinkę to tylko on. A więc Hagrid!

 Z okazji Świąt Bożego Narodzenia chciałabym Wam życzyć spraw oczywistych: szczęścia, zdrowia, miłości i pomyślności. Ale także tych, o których na co dzień zapominamy: zwolnienia tempa życia, by mieć czas dla siebie i bliskich nie tylko podczas świąt, radości z najdrobniejszych spraw, cierpliwości do ludzi, którzy nas denerwują, wzajemnego szacunku, samospełnienia i braku zawiści. Tak, abyście za rok o tej porze mogli szczerze powiedzieć, że to był najlepszy rok w Waszym życiu. I oby każdy kolejny był jeszcze piękniejszy!

Po udanym spotkaniu z pierwszym tomem cyklu Stacja Jagodno, którego akcja rozgrywa się w moim rodzinnym mieście, nie mogłam doczekać się kontynuacji. Zaplątana miłość pozostawiła mnie z kilkoma pytaniami, na które na szczęście znalazłam odpowiedź w Marzeniach szytych na miarę. I chociaż wydaje mi się, że pierwsza część obfitowała w więcej akcji i dramatycznych wydarzeń, dzięki czemu książka była bardziej zajmująca, to i tutaj nie zabrakło autorce pomysłów na dalsze losy bohaterów.

W życiu Tamary i Marysi wreszcie zaczyna się układać. Odbudowują swoje relacje, starają się spędzać ze sobą więcej czasu, a nastolatka w końcu zmieniła swoje nastawienie do matki. Wiąże się to oczywiście z białym domkiem w Jagodnie i babcią Różą, którą trzeba się zaopiekować po niedawno przebytym zawale. Kielczanki często odwiedzają wieś i z czasem zaczynają się coraz bardziej aklimatyzować. Marysia, zakochana w długich spacerach po lesie, podczas jednej z takich wędrówek odkrywa tajemniczy, stary dworek z dwoma ekscentrycznymi mieszkankami. Kim są i jaki sekret skrywają kobiety, dla których czas się zatrzymał kilkadziesiąt lat temu? 

Stacja Jagodno kolejny raz łączy trzy pokolenia kobiet, odkrywa sekrety sprzed wielu lat i przekazuje mnóstwo życiowej mądrości. Jest przy tym niezwykle ciepłą historią o poszukiwaniu szczęścia, budowaniu dobrych relacji, a także o przebaczeniu i szacunku do siebie i innych. Ale mimo optymistycznego charakteru powieści, nie brak tutaj gorzkich momentów. Trudne rodzinne relacje, alkoholizm i jeszcze więcej mrocznych tajemnic - to wszystko znajdziemy na kartach Marzeń szytych na miarę. Jaką tajemnicę skrywa sympatyczny leśniczy? Co wydarzyło się w życiu Łukasza, że próbuje o tym zapomnieć uciekając w alkohol? Mam nadzieję, że dowiemy się tego przy okazji kolejnej części, której premiera zapowiedziana jest na maj przyszłego roku.

Karolina Wilczyńska wprowadziła kilka nowych postaci i chociaż to babcia Róża, Ewa, Tamara i Marysia nadal będą na pierwszym planie to muszą zrobić miejsce dla Zofii, jej córki oraz zięcia. Ten wątek odsłoni przed czytelnikiem przykre doświadczenia starszej kobiety poniżanej i wykorzystywanej przez najbliższych sobie ludzi. To właśnie te fragmenty sprawiały, że nie miałam ochoty na dalszą lekturę książki. Były jednocześnie bardzo przejmujące, ale i mocno szargające nerwy - niejednokrotnie miałam ochotę potrząsnąć bohaterami, a już szczególnie Jarkiem, który przekonany o swojej wyższości nad innymi bezceremonialnie wykorzystuje schorowaną staruszkę, a sam zasiada z piwem przed telewizorem. Tacy ludzie działają na mnie jak czerwona płachta na byka i nie potrafię w żaden sposób zrozumieć ich postępowania. Więc mogłam się tylko bez sensu gotować w środku na myśl o kolejnych rozdziałach z udziałem tego bohatera...

Z Marzeń szytych na miarę płynie morał, że nie warto dopasowywać swojego życia do czyichś oczekiwań. Nie można zadowolić wszystkich, ale można uszczęśliwić siebie - przeżyć życie na miarę, idealnie skrojone i dopasowane do nas samych. To ciepła i mądra opowieść, która jednocześnie zmusza do refleksji nad własnym (i cudzym) postępowaniem w lekki, acz niebanalny sposób. A że wszystko rozrywa się na tle Gór Świętokrzyskich (choć ubolewam, że w tym tomie tak mało było samych Kielc) to nie mogę nie polecić Wam tej książki. Osobiście uważam jednak, że Zapląta miłość była odrobinkę lepsza z uwagi na mnogość wydarzeń i żywszą akcję.

Karolina Wilczyńska, "Marzenia szyte na miarę", Czwarta Strona, Poznań 2015, s. 340

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Czwarta Strona.

Orwell kolejny raz straszy czytelników wizją państwa totalitarnego, w którym obywatel jest jedynie marionetką w rękach władzy. Nieustannie inwigilowany za pomocą najróżniejszych aparatów kontroli może zapomnieć o wolności słowa, a nawet myśli. Partia ingeruje we wszystkie sfery życia, narzuca absurdalny światopogląd, a także tworzy własny język – nowomowę. Najlżejszy przejaw buntu jest surowo karany, a nic – absolutnie nic – nie ukryje się przed władzą. Bo Wielki Brat patrzy.

Tę groteskową rzeczywistość poznajemy oczami Winstona Smitha – mężczyzny w średnim wieku, mającego dość życia w takim systemie. Swój opór wyraża poprzez romans z działaczką Ligi Antyseksualnej, która również nie potrafi zaakceptować takiego świata. Zdaje się, że tylko tych dwoje zachowało resztki zdrowego rozsądku i dostrzega liczne absurdy systemu, ale w obawie przed surowymi represjami nie mogą nic zrobić. Świadomość beznadziejności sytuacji staje się ich przekleństwem, a partyjny slogan „Wojna to pokój, wolność to niewola, ignorancja to siła” staje się jeszcze bardziej dosadny.

Dziś wizja takiego świata nikogo już nie dziwi. Doskonale wiemy do czego odnosi się „Rok 1984” i jak interpretować funkcjonowanie orwellowskiego państwa. Dlatego sam zamysł autora, pomysł na stworzenie książki opisującej realia komunizmu i otworzenie ludziom oczu na wiele spraw zasługują na uwagę. I pod tym względem absolutnie nie dziwi mnie popularność tego dzieła. Z realizacją jednak miałam problem. Powieść, którą zachwyca się cały świat mnie koszmarnie wynudziła, a ponadto nie mogłam wyzbyć się poczucia wtórności. Czytałam już „Folwark zwierzęcy”, krzyczałam o geniuszu George’a Orwella i kazałam czytać tę książeczkę wszystkim dookoła. A widzicie, „Rok 1984” traktuje właściwie o tym samym, tylko bez tej wymownej zwierzęcej metafory i w znacznie mniej skondensowanej – a co za tym idzie – przystępnej formie. Tam nie było zbędnych fragmentów czy nużących opisów, a tutaj znalazłam ich aż nadto. Właściwie całość, z wyjątkiem doskonałego zakończenia, będącego idealną pointą dla historii Smitha, była dla mnie drogą przez mękę, którą chciałam jak najszybciej zakończyć. I tutaj być może popełniłam błąd – przeleciałam przez tę historię ‘na szybko’, żeby odhaczyć kolejne wyzwanie w bookathonie. Może gdybym poświęciła jej więcej czasu, gdybym dała się ponieść jedynej dopuszczalnej dla bohaterów emocji – strachowi – może wtedy… A tak nie potrafię się zachwycić książką samą w sobie. Przesłaniem owszem, ale książką niestety nie.

„Rok 1984” to klasyk, który podobno trzeba znać. Moim zdaniem wystarczy poznać genialny „Folwark zwierzęcy” i zachwycić się właśnie tym tytułem, wynieść z niego wiele refleksji i przede wszystkim – nie zanudzić się na śmierć. Jestem pewna, że mnóstwo osób się ze mną nie zgodzi, ale nie zamierzam wychwalać czegoś, co mi się nie podobało tylko dlatego, że to wielkie dzieło literackie. Najwyraźniej przygniótł mnie jego ciężar.

George Orwell, "Rok 1984", Muza SA, Warszawa 2014, s. 354

Życie Pi to książka, którą każdy zinterpretuje na własny sposób. Wiele tu odniesień do religii i wary - nie tylko w Boga, ale wiary w ogóle. Trochę jak mickiewiczowski mędrzec, jego szkiełko i oko. To czy na tę powieść spojrzysz sercem, czy też rozumem zależy tylko od Ciebie.

I pod tym alegorycznym względem jest to doskonała powieść, dająca ogromne pole do własnych interpretacji. Jednocześnie nie jest patetyczna czy moralizatorska, opisywana z perspektywy dorosłego, ale oczami dziecka. Doskonale się ją czyta, mimo że akcja zamknięta została w małej szalupie ratunkowej. Pi Patel to indyjski chłopiec, który wraz z rodziną odbywa podróż do Kanady. Do tej pory wiedli szczęśliwe życie w Indiach, gdzie prowadzili własne ZOO. Niestety sytuacja w kraju zmusiła ich do sprzedaży większości zwierząt i emigracji na inny kontynent, na który niestety nie docierają. W wyniku nie do końca wyjaśnionych okoliczności japoński frachtowiec tonie, a jedynym ocalałym jest Pi. Powinnam powiedzieć: jedynym ocalałym człowiekiem, bo na ciasnej szalupie ratunkowej musi się znaleźć miejsce także dla orangutana, zebry, hieny i tygrysa bengalskiego. Rozbitkowie przemierzają ocean nawiązując nić przyjaźni, o której człowiekowi nawet się nie śniło.

Uwikłanie głównego bohatera w tak dramatyczne wydarzenia, gdzie dzieli miejsce i pożywienie z dorosłym tygrysem bengalskim, a przy tym potrafi go okiełznać, a w pewnym sensie także oswoić tworzy aurę pięknej baśni o przyjaźni człowieka z tygrysem. Nie odnoście jednak mylnego wrażenia, że dzikie zwierzę zostało tutaj sprowadzone do roli domowego kotka. Richard Parker jest tygrysem przez duże T i zachowuje wszystkie swoje instynkty. To doświadczenie Pi wyniesione z pracy w ZOO dało mu możliwość przeżycia z takim pasażerem. Ale nie wszystko mi się tak bardzo podobało. Jestem osobą absolutnie zakochaną w zwierzętach, wszystkich bez wyjątku. Nieważne czy jest to zebra, tygrys czy pies, cholernie przejmuje mnie ich los. I właśnie dlatego był fragmenty Życia Pi, których po prostu nie mogłam czytać. Napawało mnie obrzydzeniem, gdy Pi Patel - przed tragedią, która go spotkała zadeklarowany wegetarianin - zaczął właściwie bez mrugnięcia okiem uśmiercać morskie żółwie, ptaki czy ryby. Rozumiem sytuację i nie jestem w stanie wyobrazić sobie, co ja bym zrobiła na jego miejscu, ale uważam, że nie było potrzeby ze szczegółami opisywać procesu zabijania tych zwierząt. To było po prostu okrutne, brutalne i nie wnoszące zbyt wiele do treści. Martel mógł oszczędzić takich opisów czytelnikom, bo jego powieść przekazuje zgoła odmienne wartości, takie jak przyjaźń człowieka ze zwierzęciem. 

Historia Pi Patela to w lwiej części walka o przetrwanie. Ale wydaje mi się, że poprzez sytuację głównego bohatera, autor chciał ukazać przede wszystkim wartości religijne. To także solidna lekcja zoologi, psychologii i wiary - nie tylko w Boga, ale także w siebie, swoje możliwości i szczęśliwe zakończenie takiego koszmaru. Tę kwestię - kwestię wiary - doskonale oddaje zakończenie książki, w której Pi opowiada swoją historię dwóm Japończykom. Dlaczego? O tym musicie przekonać się sami.

Mimo pewnych dłużyzn, które gdzieniegdzie się pojawiały, warto przeczytać historię indyjskiego chłopca, który przez 227 dni dryfował po Oceanie Spokojnym wraz z tygrysem bengalskim. I przeżył.

Yann Martel, "Życie Pi", Wydawnictwo Znak, Kraków 2003, s. 341

PS Książkę przeczytałam w ramach BookAThonu (choć skończyłam ją dopiero niedawno). Był to mój wybór w kategorii "Tytuł, który zdobył nagrodę literacką".

Kiedy szóstego sola (doby marsjańskiej) załogę eksplorującą Czerwoną Planetę zastaje burza piaskowa, jedyną szansą na ocalenie jest natychmiastowa ewakuacja. Pojawiają się jednak komplikacje, które doprowadzają do odrzucenia jednego z członków załogi daleko od statku. Mark Watney zostaje jednocześnie zraniony odłamkiem anteny, co powoduje uszkodzenie kombinezonu i fałszywe odczyty funkcji życiowych. Pozostali przy życiu astronauci, przekonani o śmierci kolegi startują bez niego. Nie wiedzą, że zostawili Marka zdanego wyłącznie na siebie w miejscu, w którym samotne przeżycie choćby jednego dnia wydaje się niemożliwe. Odtąd nasz główny bohater może polegać tylko na własnej wiedzy, sile charakteru i woli przetrwania, które zostają wystawione na ciężką próbę.

Narracja prowadzona jest z dwóch perspektyw - pierwsza i zarazem ciekawsza to dziennik Marka. Jego zapiski charakteryzują się dużą dawką inteligentnego humoru, co jest chyba najmocniejszą stroną powieści. Bohater często ironizuje na temat swojego położenia, ale nawet w najgorszych chwilach nie traci siły i wiary we własne możliwości. I nie ma w tym żadnej martyrologii tak typowej dla amerykańskiej kultury - autorowi udało się uniknąć patosu i opowiedzieć świetną historię w zabawny sposób. Jednocześnie przedstawiona została sytuacja na Ziemi - zaangażowanie świata w historię Watneya oraz działania NASA, które mają na celu zorganizowanie misji ratunkowej, co wcale nie jest taką prostą sprawą, o czym przekonacie się sięgając po tę książkę.

Językowa warstwa Marsjanina obfituje w terminologię z zakresu astronomii, fizyki, chemii i botaniki (choć wydaje mi się, że i tak bardzo uproszczoną), jednak usposobienie głównego bohatera - a przede wszystkim jego poczucie humoru - doskonale to równoważy. Nawet jeśli w całej książce znajdzie się kilka nużących dla laika momentów to Andy Weir bardzo szybko zadba o to, aby czytelnik nie stracił zaangażowania w historię głównego bohatera. Bo pomimo dramatycznej sytuacji, w której znalazł się Mark, potrafi każdą przeciwność losu obrócić w żart, nawet jeśli jest to iście czarny humor. Autor zadbał także o logiczną stronę swojej powieści - wykonał niezbędne obliczenia, przybliżył czytelnikom warunki panujące na Marsie i zrobił wiele innych niepodobnych do pisarza rzeczy, które sprawiają, że jego historia jest tak bardzo wiarygodna.

Ciężko się dziwić, że książka Weira doczekała się ekranizacji - Marsjanin to bardzo hollywoodzka historia, jednakże autorowi udało się sprawić, że czytelnik nawet przez moment nie wątpi w jej prawdopodobieństwo. Całość jest logiczna i spójna, a napięcie odpowiednio stopniowane. Nawet jeśli zakończenie łatwo przewidzieć, warto tę książkę przeczytać dla świetnie wykreowanego głównego bohatera i jego zwariowanych pomysłów. Debiut Andy'ego Weira jest fascynującą opowieścią zarówno pod względem naukowym jak i społecznym. To niezwykłe, jak silna może być wola przetrwania w tak dramatycznych okolicznościach.

Andy Weir, "Marsjanin", Wydawnictwo Akurat, Warszawa 2015, s. 382

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję księgarni empik.com.

Czy już mówiłam jak bardzo uwielbiam grudzień? To mój ulubiony miesiąc w roku i to wcale nie dlatego, że w jego połowie mam urodziny ;-) Są też święta i cały ten magiczny czas z nimi związany. I pierwszy śnieg za oknem. I można bezkarnie rozpalać zapachowe świeczki, zaszywając się pod kołderką. Jestem bardzo leniwym człowiekiem, a grudzień się z moim wewnętrznym leniem lubi. Ale jeszcze na chwilę wrócę myślami do deszczowego listopada, żeby pokazać wam nowości na mojej półce. Listopad przyniósł mi takie oto cudowne tytuły:

Dziewczyny z Powstania, Światło, którego nie widać oraz Złodziej pioruna to moje własne zakupy, które zrekompensowały mi brak ciekawych promocji na krakowskich Targach Książki. Doerr jest w tym cudownym wydaniu z twardą oprawą i obwolutą - wygląda dumnie i mam nadzieję, że treść mnie nie zawiedzie. Podaruj mi miłość oraz Tajemny ogień to egzemplarze finalne od wydawnictwa Otwartego, a Etat w chmurach to prezent od Karriby. Podobno ma mi się ta książka przydać... Zobaczymy :-) Póki co liczę na ciekawą lekturę i uporządkowanie swojej wiedzy na temat pracy stewardessy. 

Mimo że stosik nie jest szczególnie duży w porównaniu do poprzedniego miesiąca, to bardzo mnie cieszy. W ogóle muszę poważnie ograniczyć przygarnianie nowych książek do domu (aha, jasne), bo osiągnęłam już ten poziom zbieractwa, kiedy nie potrzebuję nowego regału na książki tylko większej podłogi. Nie mam już wolnej przestrzeni! 

A właśnie - jeśli bylibyście zainteresowani pomocą w odgracaniu mojej biblioteczki, to może znajdziecie coś ciekawego w moich ogłoszeniach na OLX-ie. Zapraszam TUTAJ.

Listopad był cudowny pod wieloma względami - czytanie jednak nie było jednym z nich. Wyszło słabo, ale od kilku miesięcy w ogóle mam jakieś słabsze wyniki, z których nie jestem zadowolona. Mam nadzieję, że po Nowym Roku, a najlepiej jeszcze w grudniu będzie się to prezentowało godniej, bo tym razem na moim koncie znów widnieje sześć przeczytanych książek. I nie byłoby źle, gdyby nie to, że część z nich była naprawdę cienka. No dobrze, ale dlaczego listopad był taki super? Wreszcie spotkałam się z Karribą! TAK! Po iluś tam dziesiątkach tysięcy wymienionych wiadomości (o czym poinformowała mnie Karriba właśnie) odwiedziłam ją w Lublinie. I nie tylko ją, bo także Izę z bloga Dość poważnie, która jest równie cudowna! Spotkanie z dziewczynami jakoś tak mnie zainspirowało i dzięki temu mam zaplanowane dwa posty okołoksiążkowe, które u mnie raczej się przecież nie zdarzają. Mam nadzieję, że kiedy je opublikuję wywiąże się fajna dyskusja w komentarzach. No, ale przejdźmy w końcu do tego podsumowania, bo szkoda czasu kiedy BookAThon trwa!

Przeczytane w listopadzie:

Książka miesiąca: Zdecydowanie najlepiej czytało mi się Marsjanina - głównie za sprawą niesamowitego poczucia humoru głównego bohatera. Ale na wyróżnienie zasługuje także zbiór świątecznych opowiadań Podaruj mi miłość, bo ja po prostu uwielbiam takie historie!

Rozczarowanie miesiąca: Niestety Playlist for the dead nie spełniło moich oczekiwań. Miało być mądrze i wzruszająco, a nie do końca się to udało...

W sumie przeczytałam 1872 strony, co dziennie daje ok. 62 strony.

Licznik obserwatorów wskazuje 526 osób! Dziękuję!

Fan page lubi 412 osób;

Zapraszam także na snapchat (malamiblog), gdzie najczęściej pojawiają się informacje o nowościach na mojej półce, o tym co aktualnie czytam itp.

Co jeszcze w listopadzie?

No dobrze, podsumowanie miesiąca za nami, ale dzisiaj rozpoczyna się druga edycja BookAThonu. Myślę, że większość z was o akcji słyszała, więc ograniczę się tylko do zaprezentowania swoich czytelniczych planów na ten tydzień. A o samej akcji przeczytacie TUTAJ.

Poniedziałek zaczynam środowym wyzwaniem, bo... tak ;) Dlatego w liście przeczytanych książek możecie znaleźć Alicję w Krainie Czarów. Na ten moment co prawda jeszcze jej nie skończyłam, ale na pewno dzisiaj to zrobię. Życzcie mi powodzenia!

O twórczości Szczepana Twardocha słyszałam już wiele i to bardzo pochlebnych słów. Sam autor jest przecież zdobywcą kilku nagród, więc coś musi być na rzeczy. Po przeczytaniu jego Dzienników mam mieszane odczucia, bo chyba nie do końca tego się spodziewałam. Ale jedno z całą pewnością mogę przyznać – Twardoch trafnie dobiera słowa, a jego styl urzekł mnie od pierwszych stron.

Wieloryby i ćmy to piękny i odrobinę enigmatyczny tytuł, który w zasadzie nijak ma się do samej treści książki. Gdzieś tam, mimochodem, rzucone jest coś o ćmach i coś o wielorybach, ale czy to powód by tak tytułować swoje dzienniki? Prawdopodobnie autor nie zrobił tego ot, tak i wierzę, że ma to jakiś głębszy sens, którego ja po prostu nie jestem w stanie dostrzec. Jak pewnie wielu rzeczy w najnowszej książce Twardocha, która przesycona jest mądrościami ubranymi w nadzwyczaj poetycką formę. 

Na pewno znajdzie się tu wiele interesujących refleksji, całość jednak sprawia wrażenie odrobinę nadętego zbioru niepowiązanych ze sobą myśli. Trudno właściwie odnaleźć sens w tym chaosie, ale muszę przyznać, że jakaś część tego intelektualnego wywodu do mnie trafiła. Ja chyba też mam duszę, która starzeje się szybciej niż ciało, bo z wieloma spostrzeżeniami Szczepana Twardocha trudno mi się nie zgodzić, kilka nawet szczerze mnie zachwyciło. Jest coś w jego sposobie pisania, co wywiera na mnie ogromne wrażenie, nawet jeśli nie do końca rozumiem co autor miał na myśli. Trudno zresztą zaprzeczyć, że słowem Twardoch operować potrafi. Niejednokrotnie zaskakuje trafnością spostrzeżeń i umiejętnością sprawnego przelania myśli na papier. Tylko, że w tym wszystkim często, żeby nie powiedzieć za często, uderza w mocno filozoficzny ton, który nie pasuje do twarzy widniejącej na okładce. Rodzi się z tego dysonans i to mi zgrzyta w uszach, takie przestylizowanie i nadmierny intelektualizm. Choć nie zawsze, bo są w jego dziennikach fragmenty, którym taka stylistyka dobrze robi. 

Zastanawia mnie jedno – na ile Wieloryby i ćmy są autentycznymi zapiskami prowadzonymi w latach 2007-2015, a ile Twardoch przeredagował, zmienił, żeby brzmiały lepiej, mądrzej, donioślej. Mogę sobie na ten temat co najwyżej pogdybać, więc rzucę tę niewiadomą w eter – a nuż któryś z czytelników zadaje sobie to samo pytanie. Osobiście jednak mam pewne wątpliwości czy prowadząc dziennik tak rozważnie dobiera się słowa, tak mało wkłada się siebie. Bo prywatności autora to raczej tutaj nie ma – może kilka krótkich zdań o ojcostwie (skądinąd bardzo wzruszających), wspomnień z podróży – bardzo ogólnych, bez żadnych konkretów. Żadnego obnażania duszy.

Dzienniki Twardocha odmalowują przed czytelnikiem portret doskonałego obserwatora, który za pomocą słów potrafi nadać barw szarej codzienności. Nieważne czy opisuje akurat daleką podróż czy zwykły wieczór przy piwie - ta literackość zawsze jest obecna. I chociaż znaleźć można momenty nużące, zupełnie zbędne i niewiele wnoszące do treści, to dla całej reszty lotnych myśli warto tę książkę przeczytać.

Szczepan Twardoch, "Wieloryby i ćmy". Wydawnictwo Literackie, Kraków 2015, s. 271

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Literackiemu.

Obejrzałam w ostatnim czasie sporo filmów i seriali i tak sobie pomyślałam, że wzorem innych blogerów może warto byłoby zrobić zbiorczą recenzję? Choć recenzja to w tym przypadku zdecydowanie za mocne słowo… W końcu od książek do filmów niedaleko, a o niektórych warto wspomnieć choćby dla tego, że są warte obejrzenia, albo tak jak w przypadku jednego z poniższych tytułów – wręcz przeciwnie. Dziś więc skupię się na króciutkim opisaniu wrażeń po obejrzeniu czterech filmów. A o serialach będzie innym razem.

Lubię filmy katastroficzne mimo tego, że zazwyczaj pełno w nich dziwnych efektów specjalnych, które mocno mijają się rzeczywistością. Nie inaczej było w przypadku San Andreas – filmu opowiadającego o największym w historii trzęsieniu ziemi, które pustoszy znaczną część Zachodniego Wybrzeża. Produkcja w sumie niezła, szczególnie wizualnie, ale czasami brak w niej logiki, co na pewno będzie przeszkadzać bardziej wymagającemu widzowi. W mojej opinii San Andreas ogląda się po prostu dobrze, głównie za sprawą efektownych scen rozpadających się budynków. Fabularnie raczej miernie, a aktorsko cóż… Dwayne Johnson jednak skrywa trochę talentu pod tą muskulaturą, ale tak kolorowo nie było w przypadku Carli Gugino , której botoks przy tej profesji zdecydowanie nie służy.

Ocena: 6/10

Zgoła odmienne odczucia mam po obejrzeniu Everestu. Tym filmem jestem niemalże zachwycona, z wyjątkiem dłużyzn, które się momentami pojawiały. Jest to historia inspirowana prawdziwą ekspedycją na Mount Everest z  1996 roku. Tutaj, w przeciwieństwie do San Andreas, bohaterowie nie są przedstawieni jak herosi, którzy mają zbawić świat. To zwykli ludzie z krwi i kości, kierowani w tej wyprawie niekoniecznie szlachetnymi pobudkami. Everest także ukazuje niszczycielską siłę natury, nie jest jednak tak naszpikowany akcją jak inne tego typu produkcje. Wydarzenia do pewnego momentu rozgrywają się powoli, a warunki pogodowe zdają się sprzyjać himalaistom. Do czasu… W drugiej połowie film nabiera prędkości i to właśnie ta część wgniata w fotel z przerażenia. Zdecydowanie warto zobaczyć!

Ocena: 8/10

Nie jestem wielką fanką Bonda, a w swoim życiu obejrzałam może cztery filmy z tej serii, z czego dwa były jeszcze z Sean'em Connery w tytułowej roli. Na Spectre do kina chciałam się wybrać po zobaczeniu trailera. I podobało mi się! Być może dlatego, że po prostu nie łączę tej części z poprzednimi, ale raczej traktuję jako osobny film. Nie wiem jak Spectre wypada jako element układanki, ale sam w sobie jest dobrym filmem akcji. Ale jestem kobietą – panowie powinni mieć to na uwadze, bo takich filmów na co dzień raczej nie oglądam. Przyczepić się za to mogę do damskich bohaterek – zarówno Monica Bellucci (występująca na ekranie może z pięć minut) jak i Léa Seydoux w roli nowej ukochanej Bonda były sztywne, a między tą drugą a 007 napięcie seksualne było właściwie niewyczuwalne. Były jednak fajne efekty, fajne samochody i niezłe dialogi – mnie to zadowala ;)

Ocena: 7/10

Czas na zwycięzcę w kategorii największego gniota obejrzanego w tym roku. A nie, przepraszam, był jeden taki, co z powodzeniem We are your friends przebija... Może ja po prostu nie czuję tej muzyki i klimatu wielkich klubowych imprez, ale dla mnie film opowiadający o ciągłym imprezowaniu, ćpaniu i seksie nie ma żadnej głębi. Okej, główny bohater chciał być znanym na całym świecie DJ'em, ale w końcu każdy ma swoje marzenia. W dodatku Emily Ratajkowski działa na mnie jak czerwona płachta na byka... Film niebezpiecznie przypomina mi Wilka z Wall Street, który - tak - też był dla mnie strasznym gniotem.

Ocena: 3/10

Kiedy Sam przychodzi do swojego najlepszego przyjaciela dzień po nieudanej imprezie, zastaje go nadal pogrążonego we śnie. Coś się jednak nie zgadza - Hayden śpi zbyt spokojnie, nie chrapie jak zwykle. Dopiero po chwili Sam dostrzega puste opakowanie po lekach i opróżnioną butelkę wódki. Dociera do niego, że jego przyjaciel już się nie obudzi. Wtedy także zauważa kartkę z napisem "Posłuchaj, a zrozumiesz" z leżącym obok pendrive'm. 

Sam i Hayden to dwójka outsiderów, którzy wolą spędzać czas na graniu w gry komputerowe niż wyjść na imprezę. Aż do tego pamiętnego wieczora poprzedzającego samobójstwo Haydena. Co właściwie wydarzyło się na imprezie? Pokłócili się, ale przecież za śmiercią przyjaciela musi stać coś jeszcze. Obarczony poczuciem winy Sam stara się znaleźć odpowiedzi na dręczące go pytania, ale playlista zostawiona przez Haydena tylko komplikuje sprawę. Okazuje się, że jego jedyny przyjaciel skrywał przed nim niejedną tajemnicę...

Po Playlist for the dead spodziewałam się głęboko poruszającej książki. Niestety, choć tematyka dawała ku temu wszelkie podstawy, powieść okazała się raczej płaska, a czytanie jej odbywało się bez udziału większych emocji. Początek zapowiadał się nieźle, bo Michelle Falkoff uwikłała głównego bohatera w kilka nieprzewidzianych sytuacji, ale ich rozwiązanie pozostawia wiele do życzenia. Nie wdając się w szczegóły, by nie zdradzić za dużo - chyba najbardziej rozczarowała mnie sprawa tajemniczych wiadomości wysyłanych po śmierci Haydena z jego konta. Momentami również bardzo irytowała mnie postawa głównego bohatera, a wiele dialogów w książce aż prosi się o napisanie na nowo. Dobrze, że zagadka samobójstwa jest odkrywana stopniowo, bo dzięki temu chce się brnąć w tę powieść dalej.

Tak naprawdę największym atutem Playlist for the dead jest wkomponowanie w treść bardzo dobrej, alternatywnej muzyki. Na składance Haydena znajdzie się miejsce dla takich wykonawców jak Nirvana, Radiohead, Florence and the Machine i wielu innych. Każdy rozdział to tytuł innej piosenki, a słuchanie ich w trakcie czytania było dla mnie ekscytującym i zupełnie nowym doświadczeniem. Ponadto zainteresowania chłopaków pokrywają się z pasjami większości współczesnych nastolatków - gry RPG, komiksy czy filmy sci-fi niejednokrotnie przewijają się na kartach tej powieści, co na pewno nie umknie uwadze czytelników, mogących się utożsamić z bohaterami książki. 

Chociaż nie była to do końca zła książka to jestem nią rozczarowana. Spodziewałam się przede wszystkim emocji, których ta powieść mi odmówiła i to jest największym problemem. Miała to być szokująca i poruszająca historia - tak przynajmniej krzyczy większość recenzji. Ja tego nie znalazłam, jednak doceniam pomysł z muzyką i niełatwą tematykę. Myślę, że Playlist for the dead to dobra propozycja dla nastolatków, którzy zmagają się z brakiem akceptacji, samotnością czy nawet przemocą ze strony rówieśników. Znajdą w niej dla siebie słowa otuchy. 

Michelle Falkoff, "Playlist for the dead", Feeria Young, Łódź , s. 272

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Feeria Young. 
Książkę możecie kupić na stronie Empik.com

Małe kobietki wydane przez MG zachwycały mnie swoją oprawą graficzną od dawna. Aż dziwne, że dopiero teraz zdecydowałam się sięgnąć po tę książkę, a jeszcze bardziej niezwykłe jest to, że zupełnie nie tego się po niej spodziewałam. Okazuje się bowiem, że książka Louisy May Alcott, zaliczana do klasyków amerykańskich to opowieść skierowana przede wszystkim do dzieci, a ja - sama nie wiem czemu - byłam pewna, że jest to powieść przeznaczona dla starszego odbiorcy.

Akcja toczy się w czasach wojny secesyjnej, jednak tło historyczne nie jest tutaj dobrze nakreślone. Autorka skupiła się raczej na przedstawieniu życia typowej amerykańskiej rodziny w tym trudnym okresie, kiedy mężczyźni wyruszali na wojnę, a kobiety musiały radzić sobie z prowadzeniem domu i wychowywaniem dzieci jednocześnie. Wydarzenia rozgrywają się głównie w obrębie posiadłości rodziny March i przedstawiają życie czterech sióstr o skrajnie odmiennych charakterach. Mimo różnić dzielących rodzeństwo oraz problemów wynikających przede wszystkim z ubóstwa, w Orchard House nie brakuje ciepła, miłości i zrozumienia.

Małe kobietki są bardzo przyjemne w odbiorze - pisane prostym językiem, niepozbawionym jednak uroku powieści zaliczanych do klasyki literatury, mające bardzo optymistyczny wydźwięk. Opowiadają wprawdzie historię o trudach dnia codziennego, ale zawsze ukazują jasną stronę danego stanu rzeczy. W Orchard House nie ma miejsca na smutek i rozpacz, bo w tym niezwykle ciepłym domostwie można pokonać każdą przeciwność losu. Autorka położyła nacisk na pochwałę prostego życia i mocno podkreśliła, że miarą prawdziwego szczęścia nie są pieniądze. Jak już wspomniałam książka skierowana jest do dzieci, więc może nie powinien mnie dziwić, ani tym bardziej razić moralizatorski ton, jednak wydaje mi się, że Louisa May Alcott trochę przesadziła. Każdy rozdział jest w pewnym sensie pouczeniem, a morał jest bardzo dosłowny. Nie ma tu miejsca na samodzielne wyciąganie wniosków, a szkoda, bo dobrze byłoby dać czytelnikom szansę na własne przemyślenia.

Z Małymi kobietkami można przyjemnie spędzić kilka godzin. Książka jest szczególnie warta polecenia dzieciom ze względu na wartości, które przekazuje, ale myślę, że dorośli także odnajdą w niej wspomnienia z własnego dzieciństwa i zatęsknią za okresem dorastania. Kto by pomyślał, że prosta opowieść o szczęściu, którego nie można kupić będzie tak zajmującą i poprawiającą nastrój lekturą?

Louisa May Alcott, "Małe kobietki", MG, Kraków 2012, s. 295

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu MG.

Ja i poradniki to nie jest udane połączenie. Nie lubimy się po prostu. Ale kiedy usłyszałam o tym, że Katarzyna Tusk wydaje książkę coś zaskoczyło. Make Life Easier śledzę właściwie od początku jego powstania z mniejszą lub większą częstotliwością i uwielbiam tę elegancką prostotę, którą promuje panna Tusk. I o ile można się kłócić, że to znane nazwisko stoi za popularnością książki, moim zdaniem ten tytuł i bez tego by się obronił.

Nie mogę porównać Elementarza stylu do innych modowych poradników, bo po prostu żadnego wcześniej nie czytałam. Jednak to, co w przypadku tej książki zwraca uwagę w pierwszej kolejności to oczywiście eleganckie i dopracowane w najdrobniejszych szczegółach wydanie - minimalistyczna choć elegancka okładka, dobry jakościowo papier i piękne, niepublikowane nigdzie wcześniej fotografie to elementy, które z pewnością zadowolą każdego estetę. 

No dobrze, pozachwycałam się doskonałym wydaniem, ale co z treścią? Całość podzielona została na cztery części: Dlaczego nie mam się w co ubrać?, Co? Gdzie? Kiedy?, Cztery miasta, cztery style i Oszukałam Cię. Ubrania nie decydują o stylu, w których autorka przedstawia m.in. konkretne przykłady bazowych ubrań, które powinny stanowić podstawę damskiej garderoby, propozycje strojów na różne okazje, a także krótko charakteryzuje style czterech stolic mody, wykorzystując w tym celu własne doświadczenia z podróży. Wyodrębnione zostało także miejsce na prywatne notatki, gdzie możemy zapisać jakich bazowych ubrań nadal nam brakuje czy skompletować strój na daną okazję, by w kryzysowej sytuacji po prostu zerknąć do książki i błyskawicznie przygotować się do wyjścia. 

Ponadto książka napisana jest zaskakująco lekkim i przyjaznym dla czytelnika stylem. Katarzyna Tusk zgrabnie operuje piórem, czyni trafne porównania do rozmaitych ikon mody, czasem także wtrąca jakiś żart. Przede wszystkim jednak skupia się na jasnym i konkretnym przekazie, dzięki czemu z tego poradnika naprawdę można wynieść podstawy stylu i elegancji. Zresztą już patrząc na samo wydanie łatwo zorientować się z jakim poziomem estetycznym mamy do czynienia. Tak dopieszczona książka jest niejako gwarancją tego, że rady Tusk nie są tylko pustymi słowami, ale rzeczywiście znajdują odzwierciedlenie w rzeczywistości. Co więcej, autorka zwraca szczególną uwagę na to, że elegancji i klasy nie da się kupić i w nie ubrać, ale można się ich nauczyć.

To nie jest tak, że Katarzyna Tusk zrewolucjonizowała świat mody. Z pewnością duża część informacji jest wtórna i przewinęła się już przez kilka książek tego typu, ale Elementarz stylu - trzeba to uczciwie przyznać - motywuje do konkretnych i stanowczych zmian w szafie oraz do rozważniejszego dobierania elementów garderoby, zamiast bezmyślnego podążania za chwilowymi trendami. Jednocześnie zachwyca pięknymi zdjęciami, które zostały doskonale wkomponowane w treść. Dla mnie książka była naprawdę miłym zaskoczeniem i gorąco tę pozycję polecam wszystkim kobietom, które nadal szukają własnego stylu.

Katarzyna Tusk, "Elementarz stylu", Muza SA, Warszawa 2015, s. 236

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję księgarni empik.com.  

Jestem tym beznadziejnym typem człowieka, który uwielbia okres przedświąteczny. Zupełnie nie przeszkadzają mi bożonarodzeniowe piosenki puszczane w radiu już od listopada, ani przesadnie ozdobione witryny w galeriach handlowych. Dostrzegam w tym wyjątkową magię, a że zdarza się to tylko raz do roku – cieszy mnie, że zaczyna się tak wcześnie. Dlatego tak bardzo lubię świąteczne opowiadania, mimo że zazwyczaj są to słodkie i urocze historie z obowiązkowym happy endem. 

Podaruj mi miłość to zbiór dwunastu świątecznych opowiadań napisanych przez czołowych twórców literatury młodzieżowej. Wśród nich znajdziemy m.in. takie nazwiska jak Rainbow Rowell, Gayle Forman, Stephanie Perkins, Jenny Han czy David Levithan, znane już polskim czytelnikom z ich poprzednich książek. Choć każda z historii jest na swój sposób wyjątkowa, wszystkie utrzymane są w niepowtarzalnym, bożonarodzeniowym klimacie, a ich motywem przewodnim jest miłość.

Nie zamierzam streszczać tutaj każdego z tuzina opowiadań zawartych w tej książce, bo to z pewnością odebrałoby magię z odkrywania tych historii samemu. Skupię się na tych, które mnie spodobały się najbardziej. Opowiadanie otwierające antologię należy do Rainbow Rowell. Północ zauroczyła mnie od pierwszego zdania, bo ja po prostu uwielbiam takie historie - o miłości, która rodzi się z wieloletniej przyjaźni i na pierwszy rzut oka nie ma prawa się zdarzyć. Anioły na śniegu to chyba moje ulubione opowiadanie. Matt de la Pena, choć jego nazwisko było dla mnie wielką niewiadomą, zaskoczył mnie tym, jak zgrabnie operuje słowem i tworzy piękne historie, przypominające odrobinę urocze komedie romantyczne. Równie klimatycznie i doskonale oddające ducha świąt są opowiadania Stephanie Perkins oraz Kiersten White. Obie panie fantastycznie wprowadzają w świąteczny nastrój. Cud Charliego Browna sprawia, że w powietrzu czuć zapach świeżo ściętej choinki, a Witamy w Christmas w Kalifornii zachwyca małomiasteczkowym klimatem i bożonarodzeniowymi wypiekami, których chciałoby się natychmiast skosztować. 

Wśród tych dwunastu opowiadań, znalazło się kilka takich, które nie do końca trafiły w moje czytelnicze gusta. Zaliczają się do nich głównie te z wątkami fantastycznymi jak Dama i Lis czy - moim zdaniem najsłabsze ze wszystkich - Gwiazda Polarna wskaże ci drogę. Trudno oczekiwać, że spośród tak wielu historii każda utrzymana będzie na podobnym poziomie, ale ta różnorodność jest jednocześnie gwarancją, że każdy znajdzie tu coś dla siebie. Na kartach tej książki poznamy wielu interesujących bohaterów, dla których te święta okażą się magiczne - dosłownie i w przenośni.

Podaruj mi miłość to książka piękna na zewnątrz - twarda oprawa, mnóstwo brokatu i czerwona wstążeczka w środku, która zawsze mnie ujmuje. Ale równie piękne są opowiadania w niej zawarte. Każde jest wyjątkowe, na swój sposób magiczne i przemycające uniwersalne prawdy, o których warto pamiętać - nie tylko w okresie świątecznym. Rozumiem, że nie każdy taki klimat lubi i z całą pewnością prędzej czy później znajdzie się jakiś Grinch, który zakwestionuje magię tej książki, ale jeśli tak jak ja czujecie atmosferę Bożego Narodzenia na długo przed 24 grudnia to warto zaopatrzyć się w ten zbiór opowiadań.

Stephanie Perkins, "Podaruj mi miłość", Otwarte/Moondrive, Kraków 2015, s. 429

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Otwartemu.

[źródło]

Myślałam, że zacznę ten post od słów: "Listopad daje chwilę wytchnienia po intensywnym wydawniczo październiku i tuż przed świątecznym grudniem". No, może nie do końca tak miało to wyglądać, ale przekaz jest jasny. No i zaczęłam przeglądać zapowiedzi. I przeglądać. I w pewnym momencie musiałam powiedzieć sobie wyraźne stop, bo inaczej przepadłabym całkowicie. Listopad wcale nie jest ubogi w interesujące nowości wydawnicze. Zobaczcie sami:

Po kliknięciu na okładkę książki zostaniecie przeniesieni na stronę wydawnictwa, gdzie znajdziecie dokładny opis i inne informacje.

W tym miesiącu chyba jedną z najbardziej wyczekiwanych premier jest książka Idź, postaw wartownika, czyli kontynuację swojej słynnej powieści Zabić Drozda. Jak jej to wyszło? Ja na razie nie ocenię, bo muszę nadrobić braki sprzed pięćdziesięciu lat. Wstyd, ale tak - nie czytałam jeszcze Zabić Drozda. Na okres przedświąteczny warto także zaopatrzyć się w Podaruj mi miłość od wydawnictwa Otwartego. Wydanie zachwycające, a i treść słodka i bardzo zimowa - w sam raz na przełom listopada i grudnia.

W listopadzie czuję się wyjątkowo rozpieszczona przez moje ulubione wydawnictwo. SQN proponuje kolejne biografie sportowe - w tym George'a Besta i (kolejna, ale podobno wyjątkowa) Messiego. Szalenie  ciekawi mnie co też można przez ponad 600 stron napisać o człowieku, któremu do piłkarskiej emerytury jeszcze bardzo daleko. Humans od New York oraz Przywitaj się z królową ze sportem co prawda nie mają wiele wspólnego, ale zapowiadają się nie mniej intrygująco.

A co słychać u Prószyńskiego? Kolejna powieść poczytnej Diane Chamberlain, z twórczością której nadal się nie zapoznałam (ale zrobię to, promise!) i największa perełka, jaką może wyobrazić sobie każdy miłośnik literatury angielskiej - Beowulf, przełożony ze staroangielskiego przez samego J.R.R. Tolkiena. Cudo! Jest też coś dla miłośników Stephena Kinga - kolejny zbiór opowiadań spod pióra Mistrza na pewno znajdzie spore grono odbiorców. Ja akurat tego pisarza wolę w dłuższej formie. I ostatni już na mojej liście Jeździec miedziany to książka, którą polecano mi wielokrotnie. Może nowe wydanie będzie dobrym pretekstem by w końcu po nią sięgnąć?

Pewnie większość z was – ta część, która nie interesuje się piłką nożną lub kibicem tylko bywa, a nie jest – nie potraktuje moich słów poważnie. Ale wierzcie lub nie, jest tylko jeden taki mecz, który sprawia, że kibice piłkarscy na całym świecie wstrzymują oddech. Starcie dwóch hiszpańskich gigantów - El Clasico -  to nie jest zwykłe spotkanie. To głęboko zakorzeniona w historii rywalizacja elektryzująca cały piłkarski świat co najmniej dwa razy do roku. Żaden inny mecz na poziomie klubowym nie wzbudza takich emocji. Żaden. Zanim zaczniemy odliczanie do 21 listopada – daty zakreślonej w kalendarzu każdego kibica, oznaczającej pierwszy Klasyk w tym sezonie, warto dowiedzieć się dlaczego to wydarzenie wzbudza aż takie emocje.

To obszerne dzieło zawiera w sobie kompletną historię rywalizacji pomiędzy Madrytem a Barceloną – począwszy od założenia obu klubów, przez chyba najbardziej sporny okres frankizmu, po czasy dzisiejsze. Rzetelne informacje poparte mnóstwem historycznych i sportowych faktów, wypowiedzi ludzi ze środowiska oraz wieloletnim doświadczeniem samego autora tworzą doskonałe źródło wiedzy na temat tej legendarnej rywalizacji. Ale książka Relaño ma jedną, dosyć poważną wadę. Pisana jest raczej topornym językiem, który nie pozwala na zatopienie się w tej powieści i przeczytanie całej za jednym zamachem. Wpływa na to oczywiście specyfika gatunku, mnogość faktów, statystyk i historii związanej nie tylko z futbolem, ale także z polityczną sytuacją w Hiszpanii i ciężko mieć o to jakiekolwiek pretensje, jednak czytając wiele książek biograficznych przekonałam się, że da się je pisać w sposób znacznie bardziej przyjazny dla czytelnika. Nie warto się jednak z góry uprzedzać, bo historia warta jest poznania. Publikacja wzbogacona została o liczne zdjęcia i skany dokumentów z różnych okresów istnienia obu klubów, co niewątpliwie podnosi jej wartość.

Pierwsze pytanie, które przychodzi na myśl po przeczytaniu samego tytułu tej książki pewnie brzmi: Co nowego można powiedzieć o historii, wokół której narosło już tyle mitów? Ano można te mity obalić. Alfredo Relaño ukazał tę rywalizację w zupełnie nowym świetle. Poddaje w wątpliwość tezę, że Real Madryt wspierany był przez władze w okresie frankizmu i ma na to niepodważalne dowody. Obala mit złego Madrytu i dobrej Katalonii, co nie znaczy, że tę drugą przedstawia w sposób negatywny. Zachowuje obiektywizm w każdym aspekcie swojej książki, na co pozwala mu pochodzenie z madrycko-katalońskiej rodziny i choć to może wydać się oczywiste - jako jeden z nielicznych zauważa, że pomimo różnic dzielących oba kluby - żaden nie byłby tym samym bez drugiego. Stwierdzenie, że Barca i Real to wrogowie, którzy nie mogą bez siebie żyć nie mogłoby być bardziej trafione.

Oglądając kolejne Klasyki łatwo zapomnieć, co to piękno futbolu. Kontrowersje wokół decyzji arbitra, bezmyślne faule, wojny kibiców, rzucanie świńskim łbem – to tylko część tego, co można zobaczyć podczas tych meczów. Ale gdzieś w tym całym chaosie, El Clasico to także rywalizacja na najwyższym poziomie, walka najlepszych z najlepszymi, historyczna batalia, która dawno przestała być tylko grą. To najbardziej widowiskowe spotkanie piłkarskie, jakie możesz sobie wyobrazić. Jeśli nie wiesz o czym mówię, to książka Relaño pomoże Ci to zrozumieć.

Alfredo Relaño, "Barca vs. Real. Wrogowie, którzy nie mogą bez siebie żyć", SQN, Kraków 2015, s. 446

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu SQN.

No i październik za nami. Szkoda, bo to jeden z najpiękniejszych miesięcy w roku, chociaż patrząc na obecną pogodę, może w listopadzie będzie jeszcze trochę złotej jesieni? Pod względem czytelniczym poszło mi troszkę lepiej niż ostatnio, a do studiów dołożyłam jeszcze pracę, więc czasu wolnego już praktycznie nie mam. Myślę, że jak na takie zabieganie, 6 książek to naprawdę dobry wynik, a przecież w październiku zdążyłam jeszcze zacząć siódmą książkę... Plany oczywiście były większe (np. wczoraj chciałam zaczytać się w Cmętarzu Zwieżąt Stephena Kinga), ale wyszło jak zawsze - nazbierało mi się trochę egzemplarzy recenzenckich, o czym możecie się przekonać czytając poprzedni post, więc jednak priorytetem są teraz inne książki. No, ale przejdźmy już do rzeczy ;-)

Fan page lubi 389 osób;

Zapraszam także na snapchat (malamiblog), gdzie najczęściej pojawiają się informację o nowościach na mojej półce, o tym co aktualnie czytam itp.