[źródło]

Przeczytane w styczniu: 

Najlepsza książka: Maybe someday, Maria Antonina. Z pałacu na szafot oraz CR7. Maszyna

Najgorsza książka: Przegląd Końca Świata: Countdown - nie była zła, po prostu najsłabsza z tego zestawienia.

W sumie przeczytałam około 1662 strony, co dziennie daje ok. 54 strony.

Licznik obserwatorów wskazuje 424 osoby, oby szedł w górę, a nie w dół jak w zeszłym miesiącu :)

Fan page na facebooku lubi 327 osób, dziękuję każdemu nowemu Lajkowiczowi!

O czym jeszcze mogliście poczytać w styczniu?

Styczeń jest oficjalnie miesiącem wyjętym z mojego życia. Jestem gdzieś na półmetku najgorszej sesji, jaka spotkała mnie w całej mojej studenckiej karierze. Teoretycznie powinnam mieć do końca semestru zrobione praktyki, a jeszcze nie zdążyłam sobie ich zorganizować, powinnam też znać język niemiecki na poziomie B2 (aha, akurat!) i powinnam mieć oddany pierwszy rozdział pracy licencjackiej. Powinnam. Nigdy nie twierdziłam, że jestem wzorowym studentem... 

Z powyższych powodów na blogu jest cisza - nie czytam obecnie nic poza notatkami (głównie z teorii tłumaczeń), toteż nie mam o czym pisać na blogu. Pomyślałam więc, że to idealny moment na zaprezentowanie moich styczniowych zdobyczy... 

1. TRUDI CANAVAN - Wielki Mistrz
2. LEW TOŁSTOJ - Anna Karenina
3. REMIGIUSZ MRÓZ - Parabellum. Prędkość ucieczki
4. SUE MONK KIDD - Czarne skrzydła
5. BARBARA BARDADYN - 11 wspaniałych. Iker Casillas
6. RUTA SEPETYS - Szare śniegi Syberii

Na czytnik:

Maybe someday kupiłam na Amazonie pod wpływem rekomendacji innych blogerek i muszę przyznać, że jest to cudowna, piękna, fantastyczna książka! Zakochałam się w tej historii i bardzo się cieszę, że już w maju wejdzie na polski rynek! The story of awkward to darmowy ebook również z Amazona, jeszcze nie czytany, ale na pewno wkrótce (czytaj: po sesji) się to zmieni. Człowiek śmiechu to z kolei zakup z polecenia Olgi z Wielkiego Buka - bardzo chwaliła, a mam przeczucie, że i mnie ta książka się spodoba.

Widzicie coś dla siebie?

 Beat, beat, pause.

Contract, expand. 

Inhale, exhale.

Są takie książki, o których ciężko pisać. Wiem, że cokolwiek powiem o Maybe someday to i tak nie odda emocji, które mi towarzyszyły podczas czytania, bo to jedna z tych powieści, które się przeżywa i chłonie całym sobą. Mądra, słodko-gorzka historia poruszająca istotne tematy w niebanalny sposób. Taka, która bawi do łez tylko po to, by za chwilę złamać serce. I nawet jeśli się śmiejesz, to jest to uśmiech przez łzy, bo słynne zdanie „i żyli długo i szczęśliwie” nie jest przewidziane dla trzech osób. A wszyscy tutaj zasługują na swoje szczęśliwe zakończenie.

I jeśli jest to historia miłosna, to chciałabym czytać tylko takie – życiowe, przejmujące i nie zawsze szczęśliwe. Miłość nie przychodzi do bohaterów ot tak sobie. Rodzi się stopniowo z przyjaźni i wzajemnego szacunku, dopiero po czasie prowadząc do głębszego uczucia. Książka dotyka problemu niepełnosprawności, opisanego przepięknym językiem, który można tylko chłonąć i zachwycać się każdym zdaniem i każdym słowem. To jednak nie wszystko – Maybe someday to przede wszystkim muzyka. Bo okazuje się, że muzyki nie trzeba tylko słuchać, można ją także czuć. I to właśnie odkrywanie świata oczami Ridge’a jest tym, co najbardziej mnie w Maybe someday zafascynowało. Sposób w jaki odbiera dźwięki, jak czuje słowa i melodie jest naprawdę niesamowity. To tak okrutnie zabawne, bo nigdy nie sądziłam, że jako zupełnie zdrowa osoba będę zazdrościć komuś niepełnosprawności. Ale chciałabym choć na chwilę spojrzeć na świat oczami Ridge’a, choć przez chwilę poczuć to, co on czuje każdego dnia.
Sydney to bohaterka, którą może nie każdy polubi, ale z pewnością nikogo nie będzie drażnić. Przeciętna studentka muzyki, która odcięła się od rodziców by żyć na własny rachunek i świetnie jej to wychodzi. Do czasu, gdy w dniu swoich dwudziestych drugich urodzin dowiaduje się, że jej dwuletni związek został zniszczony, razem z przyjaźnią zresztą, bo chłopak, który wydawał się idealny postanowił się przespać z Tori – najlepszą przyjaciółką i współlokatorką Sydney w jednym. Bez domu, przyjaciółki i chłopaka znajduje ratunek w tajemniczym sąsiedzie, o którym wie tylko tyle, że każdego dnia siada z gitarą na balkonie i całkowicie pogrąża się w muzyce. Ridge proponuje Sydney mieszkanie w zamian za pomoc przy pisaniu piosenek dla jego zespołu. Nie ma wielkiego zaskoczenia, bo dobrze wiemy dokąd zmierza ta historia – problem w tym, że ta miłość nie ma prawa bytu, bo z jednej strony mamy dziewczynę zdradzoną przez dwoje najbliższych jej osób, a z drugiej chłopaka, który jest w szczęśliwym związku, wobec którego ma pewne zobowiązania.

Wzajemne interakcje między bohaterami w połączeniu z naprawdę pięknym, plastycznym językiem i świetnymi dialogami sprawiły, że przepadłam i totalnie zakochałam się w Maybe someday. Z pewnością długo nie wyrzucę tej historii z głowy, a pomocna w tym będzie muzyka, bo wszystkie piosenki, które wzajemnie napisali bohaterowie to nie tylko czysta literacka fikcja. Autorka we współpracy z Griffinem Petersonem powołała je do życia i dzięki temu można pozostać w świecie wykreowanym przez Colleen Hoover jeszcze długo po zakończeniu książki. Te nastrojowe utwory fantastycznie dopełniają treść książki i to właśnie w połączeniu z całą historią stają się czymś niepowtarzalnym.

Maybe someday wyłamuje się z gatunku New Adult, który kojarzy się z przeciętnością i przedstawia historię wzruszającą, ale bardzo życiową zarazem. Bez szczęśliwych zbiegów okoliczności, miłości od pierwszego wejrzenia i idealizowania. Ciężko mi zebrać myśli po skończonej lekturze, ale jeśli zastanawiacie się nad przeczytaniem tej książki to wierzcie mi – warto.

Colleen Hoover, "Maybe someday", Atria Books, New York 2014, s. 367

Fangirl zachwycał się cały świat. Trudno nie zainteresować się książką, o której jest głośno, mimo że nawet nie została wydana w Polsce, a dodajmy do tego jeszcze luźne skojarzenia z moim ukochanym Harry’m Potterem i naprawdę nie trzeba mnie dłużej namawiać. Tylko, że tak to już bywa – pozytywne recenzje rodzą duże oczekiwania, które w starciu z rzeczywistością okazują się… no, zbyt duże. Tak właśnie było z Fangirl. 

Cath ze swoją siostrą bliźniaczką są nierozłączne. Wszystko robią razem, a tym co zbliża je do siebie jeszcze bardziej jest miłość do Simona Snowa – bohatera z siedmiotomowej serii książek, których fragmenty zostały wplecione w treść. Przychodzi jednak pora rozstania się z liceum i wyjazd do college’u, a Wren nagle postanawia odciąć się od siostry i poznać nowych ludzi. Cath jako ta bardziej nieśmiała i odrobinę aspołeczna po raz pierwszy w życiu jest zdana na siebie, a pokój w akademiku dzieli z obcą dziewczyną, której na każdym kroku towarzyszy intrygujący chłopak – Levi. Zagubiona i samotna w zupełnie nieznanym otoczeniu w końcu będzie musiała wydorośleć i nauczyć się radzić sobie sama.

Szczerze, nie bardzo rozumiem zachwyty nad Fangirl. Całościowo książka jest w porządku, ale t y l k o w porządku. Żadnych większych emocji, właściwie czytałam ją zupełnie beznamiętnie bez naglącej potrzeby odkrycia co będzie dalej. Taka do przeczytania i zapomnienia. Nie związałam się też z żadnym bohaterem – Cather była niesamowicie dziecinna w relacjach z tatą, siostrą czy znajomymi. Ja też nie jestem najbardziej towarzyską osobą świata, a sobotnie wieczory najchętniej spędzam w domu z książką, ale bez przesady, potrafię zaakceptować fakt, że inni ludzie imprezują. Jedyne, co w tej postaci lubię to fakt, że pisze fan fiction ulubionej serii – to fajne mieć pasję, której się poświęca i jest się naprawdę dobrym. Pomijam fakt, że owa seria jest raczej bez sensu, a przynajmniej takie są wyrwane z kontekstu fragmenty, które znajdziemy w książce. Wren, jako zupełne przeciwieństwo Cath była strasznie egoistyczna i też mocno działała mi na nerwy, ale z dwojga złego już wolałam ją, serio. Jedynie Levi, gdyby nie to jego ciągłe szczerzenie się, był znośny, choć i to dopiero z czasem. I Reagan, współlokatorka Cath. Reagan też była okay. Warto też wspomnieć, że Rainbow Rowell dobrze poradziła sobie z wątkiem miłosnym, na którym poległo już wielu pisarzy. Jest subtelny, niewymuszony i po prostu uroczy. A przede wszystkim – realny, w taką miłość można uwierzyć i z przyjemnością o niej czytać, bez chęci wyrzygania się od nadmiaru słodyczy.

Książka jest dosyć gruba, liczy sobie ponad 400 stron, a akcji w niej jak na lekarstwo. Cała historia zmierza donikąd, nie ma tu żadnego punktu kulminacyjnego, ot zwykły opis życia nastolatki w college’u w dodatku bardzo przewidywalny. Nie przeczę, że czyta się to dobrze i nawet całkiem przyjemnie, głównie za sprawą naprawdę zabawnych dialogów, bo to właśnie one są największą zaletą tej książki i wpływają na jej pozytywny odbiór jako całości. Jest to zatem przyjemna opowieść o wkraczaniu w dorosłość, a także o pierwszej miłości z całą tą otoczką niepewności i strachu związanego z zupełnie nowym, nieznanym dotąd otoczeniem.

Fangirl mnie niestety nie oczarowała, ale też wymagania wobec niej miałam naprawdę duże. Rowell napisała zabawną książkę, użyła kilku ciekawych rozwiązań (jak choćby pomysł z pisaniem fan fic) i to wszystko było fajne. Jednak w tym przypadku fajne okazuje się niewystarczające.

Rainbow Rowell, "Fangirl", Macmillan, Londyn 2014, s. 461

FACEBOOK | ASK | INSTAGRAM |TWITTER

Rozpoczynając swoją przygodę z trylogią Juliet Grey, nie miałam pojęcia, że będzie to jedna z najważniejszych serii mojego życia. Świadomość czegoś niepowtarzalnego przychodziła z czasem. Sięgając po ostatnią część, byłam pewna, że Z pałacu na szafot złamie mi serce. Myliłam się – roztrzaskała je.

Finałowy tom przybliża ostatnie cztery lata z życia królowej. Darzona ogromną nienawiścią Maria Antonina, znajduje się w śmiertelnym niebezpieczeństwie, kiedy rozjuszony tłum plądruje Wersal i domaga się przeprowadzki całej rodziny królewskiej do paryskiej twierdzy Tuileries. Stamtąd nie ma już ucieczki, wszelkie jej próby kończą się fiaskiem i jeszcze bardziej rozwścieczają żądny krwi tłum. Nienawiść do królowej podsycana jest przez rewolucyjną propagandę, która oskarża Madame Veto o zdradę Francji, szpiegostwo i ruinę finansową kraju. Władza Ludwika XVI jest sukcesywnie ograniczana, sam monarcha jest publicznie upokarzany przez swoich poddanych, wysuwających coraz śmielsze żądania. Garstka rojalistów, która postanowiła zostać w kraju nie ma szans w starciu z rewolucjonistami manipulowanymi przez Zgromadzenie Narodowe. Sytuacja staje się jeszcze gorsza, kiedy członkowie rodziny królewskiej: król, królowa, Madame Royale, Delfin oraz siostra Ludwika XVI - Elżbieta, zostają uwięzieni w Temple, jako wrogowie Francji. Widmo śmierci jest coraz wyraźniejsze, a monarchowie nikomu nie mogą zaufać, pozostając na (nie)łasce narodu.

Na odbiór tej książki ogromny wpływ ma pierwszoosobowa narracja z punktu widzenia Marii Antoniny. Nie da się uniknąć zżycia z tą nie tylko literacką, ale i historyczną postacią, tak samo jak nie da się nie zapłakać nad jej losem. W tym tomie został jednak wprowadzony jeszcze jeden narrator – rzeźbiarka z Paryża, której oczami obserwujemy wydarzenia na ulicach miasta, kiedy rodzina królewska staje się więźniem narodu z ograniczonym dostępem do świata zewnętrznego. Zabieg konieczny, bo w innym wypadku nie bylibyśmy świadkami rewolucyjnej masakry, bezmyślnych mordów i wreszcie – egzekucji Ludwika XVI. Ale tym, co bolało mnie najbardziej podczas czytania była niesłychana hipokryzja Francuzów. Lud głoszący hasła wolności i równości w rzeczywistości jest tylko morderczym narzędziem w rękach nowej władzy, a wartości, których tak zaciekle bronią nie znajdują odzwierciedlenia w ich postępowaniu. Samą rewolucję Grey przedstawiła z ogromną dbałością o szczegóły – nie szczędziła czytelnikowi krwawych opisów, makabrycznych scen i momentami ostrego języka. Ta część jest najbardziej dynamiczna ze wszystkich, nie pozostawia ani chwili wytchnienia, tylko bez pardonu rzuca w wir rewolucji, nie robiąc sobie nic z wrażliwości czytelnika. Można tylko czytać, płakać i łudzić się na szczęśliwy koniec, który nie nadejdzie. Nie mogę wyjść z podziwu jak pięknie autorka ubrała w słowa tak burzliwy kawałek historii, grając na emocjach czytelnika bez niepotrzebnego patosu.

Przez wszystkie trzy tomy mamy szansę obserwować ogromną przemianę monarchini. Z małej, naiwnej dziewczynki, później nieco rozkapryszonej i rozrzutnej panny, aż do wspaniałej kobiety, którą spotkała ogromna niesprawiedliwość ze strony poddanych. W tragicznych momentach, które rozgrywają się na kartach Z pałacu na szafot, Maria Antonina to przede wszystkim oddana żona, wiernie stojąca u boku swojego drogiego męża i kochająca matka dwójki pozostałych przy życiu dzieci. Nie ma w niej nic z l'Autrichienne - austriackiej suki, manipulującej królem w celu zrujnowania Francji, jak wyobrażają to sobie poddani. Postawa Marii Antoniny mnie zachwyciła i szczerze ją podziwiam za to, że odnalazła w sobie siłę w sytuacjach, które ciężko sobie nawet wyobrazić. Juliet Grey odmalowała przepiękny portret psychologiczny niezwykle intrygującej kobiety, zdecydowanie niedocenionej za życia.

Właściwie moja opinia na temat tej książki miała zawierać tylko jedno słowo: rien, czyli nic. Bo żadne słowa nie są w stanie oddać emocji, które mną targają po skończeniu tych książek, ale historia spisana w trzech tomach przez Juliet Grey zasługuje na więcej. Nie tylko dlatego, że opowiada tragiczne losy słynnej królowej, choć to przede wszystkim. Również dlatego, że jest to doskonale napisana trylogia, ze świetnie przedstawionym tłem historyczno-obyczajowym, a ponadto niezwykle przejmująca z tak ogromnym ładunkiem emocjonalnym, że dosłownie pęka serce. Jest po prostu idealna.

Juliet Grey, "Maria Antonina. Z pałacu na szafot", Bukowy Las, Wrocław 2014, s. 398

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Bukowy Las.

FACEBOOK | ASK | INSTAGRAM |TWITTER

Biografie wciąż aktywnych sportowców mają zarówno swoje plusy jak i minusy. Głównym zarzutem jest oczywiście to, że szybko tracą na aktualności, bo przecież dany sportowiec z każdym sezonem może dorzucić do swojego dorobku coś nowego. Ale pisanie o piłkarzach, którzy obecnie są na topie, to także gwarancja sukcesu i perspektywa wielu sprzedanych egzemplarzy. Nie jestem przeciwniczką takich rozwiązań, sama często sięgam po tego typu biografie, jednak coraz częściej mam w stosunku do nich mieszane odczucia. I tak Sergio Ramos. Obrońca nie do przejścia nie jest książką do końca złą, ale niedokładną, odrobinę już nieaktualną i pisaną po łebkach.

Mimo wszystko, jest to publikacja o tyle lepsza od czytanej przeze mnie ostatnio biografii Raula, że nie skupia się tylko i wyłącznie na meczowych statystykach. Pokazuje Sergio z innej perspektywy, sporo miejsca  poświęcono jego pasjom i charakterowi. I rzeczywiście – można się czegoś nowego o piłkarzu dowiedzieć, co jest według mnie dużą zaletą. Sergio Ramos. Obrońca nie do przejścia zalicza fatalny start, ale kiedy już się człowiek przyzwyczai do tej nienaturalnej odmiany imion (Sergiem Ramosem, Cristianem Ronaldem, Florentinem Perezem, itd.) robi się odrobinę bardziej przystępnie. Powiedzieć, że to dobra książka to za dużo, ale fani piłkarza śmiało mogą poświęcić jej chwilę – dosłownie, bo ogromna czcionka + mała ilość stron gwarantują szybkie uporanie się z lekturą.

Niezaprzeczalnie mierzi ta nienaturalnie brzmiąca odmiana nazwisk, ale zrzucam na karb tłumaczki, autora się w tej akurat kwestii nie czepiam. Czepiam się za to, że swoją książkę potraktował ni mniej ni więcej jak dobry sposób na zarobienie trochę dodatkowych pieniędzy i możliwość obejrzenia swojego nazwiska na okładce, bo ani trochę się do niej nie przyłożył. Chronologia wydarzeń gdzieś się zagubiła, język też pozostawia wiele do życzenia, przypominając mi szkolne wypracowanie na temat ulubionego piłkarza, a wszystkie informacje, które autor wspomina można by jeszcze o połowę skrócić (albo zmniejszyć czcionkę) i zaoszczędzić papier. A wystarczyło odrobinę się postarać, zrobić głębszy research, napisać więcej i dokładniej, zamiast wydawać książkę niestarannie napisaną, której wiele można zarzucić.

Wydawałoby się, że przez półtorej roku, które minęło od czasu wydania książki i uaktualnienia jej przez wydawnictwo Pascal, niewiele mogło się w życiu piłkarza zmienić. A jednak, ponad wszystko inne zmieniło się jedno - Sergio Ramos spełnił marzenie, które wielokrotnie podkreśla Pepe Garcia-Carpintero - strzelił decydującego gola w finale Ligii Mistrzów. Czytając Obrońcę nie do przejścia bardzo mi tego brakowało, bo gol 93:48 od razu zyskał miano legendarnego, ale równie dobrze mogę obwiniać autora o to, że słońce wschodzi na wschodzie. Nie mógł przecież przewidzieć przyszłości, ale to dobrze obrazuje podstawowy problem w biografiach piłkarzy, którzy nie zawiesili jeszcze butów na kołku. 

Książka jest tylko przeciętna, chociaż nie można ujmować jej kilku zalet, takich jak rzetelne opisy pod zdjęciami czy ciekawostki z prywatnego życia piłkarza. To jednak za mało - pozostaje mieć nadzieję, że na solidną biografię jednego z najlepszych defensorów na świecie przyjdzie jeszcze czas po skończeniu kariery.

Pepe Garcia-Carpintero, "Sergio Ramos. Obrońca nie do przejścia", Pascal, Bielsko-Biała 2013, s. 206

FACEBOOK | ASK | INSTAGRAM |TWITTER

Jak mogliście zauważyć, w grudniu nie robiłam zapowiedzi, ponieważ była tylko jedna interesująca mnie książka - Love, Rosie. Trochę inaczej sprawa ma się w styczniu, bo na ten miesiąc znalazłam aż sześć interesujących mnie nowości. 

__________________________________________________________________

Autor: Gayle Forman

Tytuł: Wróć, jeśli pamiętasz

Wydawnictwo: Nasza Księgarnia

Premiera: 21 stycznia 2015

Minęły trzy lata od tragicznego wypadku, który na zawsze zmienił życie Mii. Chociaż dziewczyna straciła rodziców i młodszego brata, postanowiła żyć dalej. Obudziła się ze śpiączki… ale zniknęła z życia Adama. Teraz żyją osobno po dwóch stronach Ameryki – Mia jako wschodząca gwiazda wśród wiolonczelistek, Adam jako rockman, idol nastolatek i obiekt zainteresowania tabloidów. Pewnego dnia los daje im drugą szansę…  
[źródło zdjęcia i opisu]

Zostań, jeśli kochasz bardzo mi się podobało i niesamowicie mnie wzruszyło. Z niecierpliwością wyczekuję dalszej części losów Mii.

__________________________________________________________________

Autor: Michelle Hodkin

Tytuł: Mara Dyer. Przemiana

Wydawnictwo: YA!

Premiera: 28 stycznia 2015

Mara Dyer wierzyła, że może uciec od przeszłości. To nieprawda.
Myślała, że jej problemy istnieją tylko w jej głowie. Nie tylko. Była pewna, że po wszystkim, co przeszli, jej ukochany nie będzie miał przed nią więcej tajemnic. Myliła się. Druga część fascynującej trylogii, w której prawda ciągle się zmienia, a wybory mogą okazać się zabójcze.
[źródło zdjęcia i opisu]

Tak samo jak w przypadku Wróć, jeśli pamiętasz - pierwszy tom Mary Dyer był całkiem fajny, a ostatnia scena skonstruowana tak, że po drugi tom po prostu trzeba sięgnąć.

__________________________________________________________________

Autor: Anne Frank

Tytuł: Dziennik

Wydawnictwo: Znak Horyzont

Premiera: 19 stycznia 2015

II wojna światowa. Zwykłe mieszkanie w centrum Amsterdamu nagle staje się schronieniem, więzieniem i całym światem dla żydowskiej nastolatki Anne, jej rodziny i znajomych. Przez ponad dwa lata, w ciągłym strachu przed wykryciem, próbują oni normalnie żyć, łagodzić codzienne konflikty, doceniać małe radości. Największą tajemnicą Anne jest zmyślona przyjaciółka Kitty, której opowiada o wszystkim, co dzieje się w kryjówce: przerażeniu, plotkach, kłótniach, pierwszej miłości. Sekretne listy do Kitty układają się w przejmujący dziennik dziecka, obdarzonego niezwykłym zmysłem obserwacji i dojrzałością. [źródło zdjęcia i opisu]

Nie czytałam jeszcze żadnej książki, dotyczącej życia Anne Frank. Jej Dziennik to z pewnością źródło cennych informacji, a jednocześnie książka pełna emocji i wzruszeń małej dziewczynki. Chyba każdy powinien znać jej historię. 

__________________________________________________________________

Autor: Lisa Scottoline

Tytuł: Cicho sza

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Premiera: 13 stycznia 2015

Stosunki Jake’a Buckmana z szesnastoletnim synem, Ryanem, nie układają się najlepiej. Zaniepokojony ich wzajemnym brakiem kontaktu, Jake postanawia odebrać Ryana z podmiejskiego kina i spędzić z nim trochę czasu. Kiedy Ryan prosi, by ojciec pozwolił mu poprowadzić samochód na mało uczęszczanej drodze, Jake wyraża zgodę, widząc w tym szansę na zbliżenie się do syna. Jednak rodzinne zawieszenie broni gwałtownie zamienia się w koszmar. Dochodzi do tragedii, a Jake musi w ułamku sekundy podjąć decyzję, która pogrąży ojca i syna w poczuciu winy i wplącze w sieć kłamstw. Jake i Ryan zostają przytłoczeni ciężarem łączącej ich tajemnicy, która może doprowadzić całą rodzinę do zguby. [źródło zdjecia i opisu]

Nie czytałam jeszcze żadnej książki tej autorki, ale słyszałam wiele pozytywnych opinii na jej temat. Ta nowa, wzruszająca historia może być dobrym początkiem do zapoznania się z twórczością Lisy Scottoline.

__________________________________________________________________  

Autor: Gillian Flynn

Tytuł: Ostre przedmioty

Wydawnictwo: Burda Publishing

Premiera: 14 stycznia 2015

Camille Preaker po krótkim pobycie w klinice psychiatrycznej wraca do pracy reporterki w „Daily Post” i otrzymuje zlecenie na artykuł o tajemniczych zabójstwach dwóch małych dziewczynek w jej rodzinnym miasteczku. Z niechęcią wraca do wspaniałej wiktoriańskiej rezydencji, w której się wychowała, gdzie zaczyna ją prześladować wspomnienie tragedii z dzieciństwa. Stara się odkryć prawdę o brutalnych zbrodniach. Wszystkie tropy prowadzą jednak w ślepą uliczkę i zmuszają Camille do rozwikłania zagadki własnej przeszłości, której musi stawić czoło. [źródło zdjęcia i opisu]

Nie czytałam Zaginionej dziewczyny, ale zebrała ona tyle pozytywnych recenzji (no i doczekała się ekranizacji!), że kolejna książka tej autorki nie może być zła.

__________________________________________________________________ 

Autor: Cassandra Clare, Sarah Rees Brennan, Maureen Johnson

Tytuł: Kroniki Bane'a

Wydawnictwo: MAG

Premiera: 14 stycznia 2015

Najnowsza książka Cassandry Clare ze świata Nocnych Łowców.
Zbiór opowiadań jak nigdy przedtem przybliża wielbicielom „Darów Anioła” i „Diabelskich Maszyn” postać czarownika Magnusa Bane’a, którego uwodzicielska osobowość, ekstrawagancki styl i cięty dowcip oczarowały fanów bestsellerowych cykli. 
[źródło zdjęcia i opisu]

Nie jestem do końca pewna czy chcę tę książkę przeczytać. Jeśli chodzi o Cassandrę Clare, to czytałam jedynie dwa tomu Mechanicznych maszyn i jeden tom Darów Anioła, więc nie zdążyłam Magnusa obdarzyć jakimkolwiek uczuciem. Ale kto wie, co się wydarzy kiedy przeczytam więcej? :)

Druga połowa XVII wieku to czas rozwoju żeglugi i handlu, szczególnie w Holandii położonej w strategicznym rejonie. Kupiectwo cieszyło się ogromnym powodzeniem i zapewniało finansową stabilizację. To także czas rozkwitu kultury i sztuki, kontrastujących z ponurym obrazem ówczesnych miast, leżących w otoczeniu kanałów. I właśnie w Amsterdamie, w jego złotym okresie, akcję swojej książki postanowiła osadzić Jessie Burton. 

Osiemnastoletnia zaledwie Petronella Oortman przyjeżdża do wielkiego miasta jako nowo poślubiona żona słynnego kupca. Zamiast męża, zastaje jednak jego surową siostrę oraz dwoje służących. Dopiero później poznaje Johannesa, który w prezencie ślubnym ofiarowuje Nelli miniaturę ich domu czując, że usprawiedliwia to jego ciągłą nieobecność oraz niechęć do małżeńskich kontaktów z Petronellą. Pozostawiona sama sobie najmuje tajemniczą miniaturzystkę, aby ta urządziła replikę ich domu. Kobieta zaczyna dostarczać nieproszone figurki, które okazują się wiernym odbiciem życia mieszkańców kamienicy, a z czasem zdają się także przewidywać przyszłe wydarzenia. Tylko skąd zna tajemnice, które Brandtowie tak skrzętnie starają się ukryć?

Ta książka ma w sobie wszystko – tajemnicę, intrygę, zdradę. Ponadto porusza problemy charakterystyczne dla epoki - dyskryminację na tle rasowym, społeczną pozycję kobiety, a nawet homoseksualizm. Nie zabraknie też momentów dogłębnie przejmujących, wyciskających łzy z oczu. Miniaturzystka ukazuje zamożny, kupiecki dom końca XVII wieku w niekonwencjonalny sposób. Mnoży tajemnice powodując, że książka trzyma w napięciu, intryguje i nie daje się wypuścić z rąk. Rozczarowuje jednak brakiem pewnych odpowiedzi, co pozostawia czytelnika w męczącej zadumie nad losem bohaterów. 

Miniaturzystka to małe literackie arcydzieło. Jest dopracowana, piękna w swoich surowych, lecz sugestywnych opisach, a przy tym niejednoznaczna. Ciężko uwierzyć, że debiut pisarski może zachwycać taką starannością zarówno w prowadzeniu fabuły oraz kreacji bohaterów, jak i pod względem językowym. Burton jest mistrzynią słowa i daje popis swojego talentu w Miniaturzystce, posługując się niebanalnym, ale jednocześnie prostym językiem, tworząc ze swojej książki niemalże idealną powieść. A na pewno piękną fabularnie, stylistycznie, a także pod względem wydania.

Książkę można odbierać jako hołd oddany kobietom i sztuce – za pomocą tajemniczej miniaturzystki, autorka podejmuje próbę przełamania obrazu społeczeństwa w XVII wieku. Obleka żeńskie bohaterki w ogromny talent, upór i spryt, spychając rolę mężczyzny na dalszy plan.

PS. Co ciekawe, fabuła Miniaturzystki nie jest jedynie wymysłem brytyjskiej pisarki. Główna bohaterka inspirowana była żyjącą na przełomie XVII i XVIII wieku Petronellą Oortman, a jej miniaturowy dom obejrzeć można w muzeum narodowym w Amsterdamie. Albo w Internecie.

Jessie Burton, "Miniaturzystka", Wydawnictwo Literackie, Kraków 2014, s. 462

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Literackiemu.

FACEBOOK | ASK | INSTAGRAM |TWITTER

 

Prywatnie nie mam zwyczaju robić noworocznych postanowień. Wiem z doświadczenia, że zapał do ich realizacji mija mi już w okolicach połowy stycznia. Albo jeszcze wcześniej. Ale wcale nie musi tak być w przypadku książek. Przecież mimo słomianego zapału, prowadzę tego bloga już ponad dwa lata! Może i w kwestii postanowień się uda?

KSIĄŻKOWE POSTANOWIENIA NOWOROCZNE:

Czas podsumować grudzień, żeby zamknąć miniony rok i cieszyć się początkiem nowego. Bo Nowy Rok to obietnica zmian i szansa na rozpoczęcie wszystkiego od początku, prawda?

W grudniu, podobnie jak w listopadzie, przeczytałam 6 książek. Właściwie to 5 i pół, bo nie skończyłam jeszcze Miniaturzystki, ale dopisałam sobie ją do tego miesiąca, aby podołać wyzwaniu na Goodreads. Na początku 2014 roku postanowiłam, że przeczytam 80 książek i to właśnie Miniaturzystka jest tą ostatnią. No trudno, trochę nagięłam zasady :D

Przeczytane w grudniu:

Najlepsza książka:  Ciężko wybrać, bo większość była bardzo dobra. Oczywiście HP, Mechaniczny Książę, Phantom of the opera i pewnie Miniaturzystka, ale tego jeszcze do końca nie wiem..

Najgorsza książka: Raul. Sekrety legendy.

W sumie przeczytałam 2401 stron, co dziennie daje ok. 77 stron.

Co ciekawe, w zeszłym miesiącu licznik obserwatorów wskazywał 418, a obecnie jest o jedną osobę mniej :D

Fan page na facebooku lubi 316 osób.

O czym jeszcze mogliście poczytać w grudniu? 

 Przy okazji Kochani, życzę Wam pomyślnego 2015 roku. Żebyście za rok o tej porze mogli spojrzeć wstecz ze świadomością, że maksymalnie wykorzystaliście każdą okazję, jaką rzucił Wam pod nogi los, niczego nie żałowali i spełnili chociaż część noworocznych postanowień!