Po zrobieniu zdjęcia przypomniało mi się, że mam jeszcze dwie książki z biblioteki:

Po trzech latach od tragicznego wypadku, Mia kończy Juilliard i zaczyna karierę obiecującej wiolonczelistki, a Adam osiąga ogromny sukces w muzyce rockowej. Z pozoru wygląda to tak, jakby ich życie zostało uporządkowane, wróciło na dawne tory. Ale to bzdura. Adam nie rozumie dlaczego Mia zerwała z nim kontakt, a tragiczne wydarzenia wpłynęły na niego mocniej niż można się było spodziewać. Muzyka już nie jest dla niego lekarstwem, staje się bolesnym wspomnieniem tego, co stracił. Czy wysłuchanie koncertu Mii będzie dla tych dwojga drugą szansą czy ostatecznym pożegnaniem?

Wróć, jeśli pamiętasz to nadal bardzo dobra książka. Emocje są tu może bardziej surowe, stonowane, ale między wierszami da się wyczytać ogromne cierpienie bohaterów. Ten ból nie jest tak oczywisty jak w pierwszej części i chociaż na początku uznałam to za wadę tej książki, to teraz skłaniam się ku stwierdzeniu, że ta surowość jest raczej jej siłą. Oddziałuje mocniej na czytelnika, ale w zupełnie inny sposób. W tym tomie widać też jaka zmiana zaszła w bohaterach – to nie są już licealiści z Zostań, jeśli kochasz, a dorośli ludzie, którzy muszą stawić czoła życiu.

Zmiana narratora z Mii na Adama była moim zdaniem świetnym zabiegiem. Wniosła do tej historii pewną świeżość, pokazała wydarzenia z innego punktu widzenia i trzeba przyznać, że autorce się to udało. Początek odrobinę mi się dłużył, ale całość jest naprawdę świetną kontynuacją, której po prostu nie można niczego zarzucić. Myślę, że odbiór tej książki to w dużej mierze kwestia indywidualnych preferencji – do mnie zmiana narratora oraz zastosowanie czasu teraźniejszego trafia niesamowicie, do innych może niekoniecznie. Cieszy też to, że Forman postawiła tym razem na ukazanie sytuacji Adama. To nie zmagania Mii po stracie bliskich oglądamy, a właśnie jego, który też zdążył się zżyć z tą rodziną i cierpi na swój sposób. To prawda, że Zostań, jeśli kochasz wzruszyło mnie znacznie bardziej, ale kontynuacja tej historii z punktu widzenia Mii mogłaby wyjść zbyt smętnie i po prostu nieciekawie. Podobało mi się również zderzenie muzyki klasycznej z rockową – i tym samym różnych osobowości Mii i Adama. Dopiero co pisałam, że muzyka w literaturze zdecydowanie na mnie działa i znajduje to potwierdzenie także tym razem. Nie potrafię sobie wyobrazić, że Mia i Adam mogliby zajmować się w życiu czymkolwiek innym, że Forman mogła inaczej nakreślić swoich bohaterów na początkowych etapach tworzenia tej historii.

Wielka szkoda, że Gayle Forman nie zrobiła tego, co Colleen Hoover w przypadku Maybe someday – nie zadbała o soundtrack do książki, przez co piosenki Adama pozostają tylko tekstami. Bez muzyki to nie to samo, brakuje im jakiejś głębi. To pewnie też kwestia tłumaczenia, w końcu prawdą powszechnie znaną jest, że wszystko po angielsku brzmi lepiej. Ale pisząc ten tekst słucham Wish you were here Pink Floyd’ów i myślę, że ten utwór, jak żaden inny pasuje do treści Wróć, jeśli pamiętasz. I to właściwie jedyna wada, jaką w tej książce odnajduję. Poza tym jest to naprawdę ciekawie poprowadzona kontynuacja mówiąca o tym, że życiowe tragedie nie zawsze do siebie zbliżają, ale czasem mogą też rozdzielać. Książka zdecydowanie warta przeczytania i przemyślenia.

Gayle Forman, "Wróć, jeśli pamiętasz", Nasza księgarnia, Warszawa 2015, s. 287

FACEBOOK | ASK | INSTAGRAM |TWITTER 

Zostań, jeśli kochasz | Wróć, jeśli pamiętasz

Moja dotychczasowa znajomość z twórczością Nicholasa Sparksa nie pozostawiła po sobie dobrych wrażeń. Ten autor zupełnie do mnie nie trafia, jego styl pisania przypomina mi szkolne wypracowania, a historie, które tworzy są banalne i do bólu przewidywalne. Niestety nie powiem, że Ostatnia piosenka w cudowny sposób mnie nawróciła. Nadal brakowało mi większych zaskoczeń (choć nie twierdzę, że nie było ich wcale), a całość była dosyć nijaka. Ale ze znanych mi książek Sparksa ta, podobnie jak Od pierwszego wejrzenia oraz I wciąż ją kocham, okazała się całkiem znośna.

[źródło]

Ronnie jest zbuntowaną siedemnastolatką, obrażoną na cały świat Bóg jeden wie o co. Najbardziej z tej nienawiści dostało się ojcu dziewczyny, który zostawił rodzinę i poświęcił się muzyce. Od tamtego czasu Ronnie porzuciła obiecującą karierę pianistki, wdała się w podejrzane towarzystwo, a na swoim koncie ma nawet kradzież. Sytuacja zmienia się, gdy razem ze swoim młodszym bratem zostaje zmuszona by spędzić wakacje z ojcem, z dala od Nowego Jorku. W Północnej Karolinie początkowo nawiązuje niefortunne przyjaźnie, ale szybko poznaje chłopaka, który sprawi, że na życie spojrzy inaczej. Te wakacje to szansa dla Ronnie, aby dojrzeć i naprawić to, co jeszcze można ocalić, zanim będzie za późno.

Zgadzam się, że książka jest przyjemna w odbiorze i mimo schematyczności naprawdę może wciągnąć na dłużej bez uczucia zmęczonych oczu. Fabuła też jest odrobinę bardziej dopracowana niż w innych książkach tego autora i niesie ze sobą fajne przesłanie. Lubię wszystkie historie, w których muzyka odgrywa ważną rolę. Nie wiem dlaczego, bo sama muzycznego talentu nie mam i też nie jest ona dla mnie ważnym elementem życia, ale lubię, gdy inspiruje innych. Dla Ronnie jest symbolem pojednania z ojcem, czymś co łączy dwa pokolenia i to się Sparksowi rzeczywiście udało - przedstawienie relacji zbuntowanej nastolatki z ojcem, z którym od trzech lat nie miała kontaktu. Uważam, że ich wzajemne interakcje są najlepszym, co możemy znaleźć na kartach Ostatniej piosenki. Jakkolwiek głupio to brzmi, musicie mi uwierzyć na słowo, że nabiera sensu wraz z rozwojem akcji. Jasnym punktem tej książki jest także Jonah, młodszy brat Ronnie, który od początku świetnie dogaduje się tatą. Wprowadza na karty tej powieści odrobinę humoru swoim dziecięcym spojrzeniem na świat i zabawnymi spostrzeżeniami. Na minus zaliczam wątek romansowy, co mnie akurat specjalnie nie zaskoczyło. Mimo że polubiłam Willa (a poza tym w ekranizacji wciela się w niego Liam Hemsworth!) to ten wakacyjny romans jest mocno przesłodzony i strasznie banalny. Taki w stylu tego pisarza właśnie, czego bardzo nie lubię, a dostaję za każdym razem ilekroć sięgam po książkę Nicholasa Sparksa. Co mi przypomina, że nie powinnam więcej tego robić.

Ostatnia piosenka to dobra książka dla dorastających dziewcząt, być może buntujących się tak jak Ronnie. Pokazuje jak ważne są relacje z rodziną, mimo że w okresie dojrzewania nie zdajemy sobie z tego sprawy. Porusza też kwestię pierwszej miłości i typowych nastoletnich problemów, dzięki czemu z bohaterami można się utożsamić. Nie są oni wyidealizowani, mają swoje wady czy też hamartie jak powiedziałaby inna bohaterka, zupełnie innej książki i innego autora. Żałuję, że nie zetknęłam się z tą powieścią wcześniej, gdy byłam młodsza - podejrzewam, że wtedy odebrałabym ją trochę inaczej, pozytywniej. Okres dojrzewania mam już za sobą, więc niektóre problemy oraz rozwiązania, jakie podsuwa Sparks wydają mi się niedorzeczne i wręcz śmieszne. Ale przecież każdy wiek ma swoje prawa.

Nadal jednak jest to zwykłe czytadło, tylko trochę lepsze od innych książek tego autora. Nadal drażni styl pisania, cukierkowa miłość i momentami mocno naiwna fabuła. Nadal nie zachwyca, ani nawet nie wzrusza i nadal nie widzę swojej przyszłości z twórczością tego autora. No nie i już. Przykro mi, próbowałam...

Nicholas Sparks, "Ostatnia piosenka", Albatros, Warszawa 2010, s. 445

FACEBOOK | ASK | INSTAGRAM |TWITTER

Recenzji filmów pisać nie umiem, dlatego traktujcie ten tekst jako moje luźne przemyślenia na temat Pięćdziesięciu twarzy Greya. Książka mi się nie podobała zupełnie – fatalny język, mnóstwo powtórzeń i słynny już Święty Barnaba, wkładany w usta bohaterki w najmniej odpowiedniej chwili. Warto zauważyć, że film jest tego pozbawiony. Podobnie jak skaczącej bogini czy przygryzania wargi co drugie zdanie. I to jest naprawdę na duży plus dla filmu, ale plusy chyba na tym się kończą.

Byłam bardzo ciekawa jak zekranizują książkę, w której 90% z ponad sześciuset stron to seks, tak aby móc puścić ten film w kinie. I to jeszcze w walentynki. I zgadza się – zrobili z tego trochę za bardzo romantyczną, hollywoodzką historię. Sceny erotyczne były. Dokładnie cztery o ile dobrze liczę. W słynnym pokoju Greya były dwie i żadna wielkiego wrażenia nie robiła. Wszystkie sceny były ładnie nakręcone, wyglądało to estetycznie na ekranie, ale to wszystko - żadnego napięcia seksualnego czy nawet chemii między aktorami nie czułam. Chociaż były dwa momenty, które nawet mi się podobały - pierwszy z gryzieniem tosta, a drugi z krawatem i kostkami lodu, jeśli ktoś już oglądał i wie o czym mówię. Wydaje mi się, że reżyser czy ktokolwiek kto był za to odpowiedzialny postawił chyba na domysły i wyobraźnię widza, bo film jest naprawdę mocno okrojony ze wszystkiego, co w książce mogło uchodzić za erotyczne (ku rozpaczy naszych partnerów, którzy musieli siedzieć z nami w kinie, Ana nie biegała po domu z kulkami analnymi…). Pomijam już cały aspekt związku Ana-Christian, który był zdecydowanie niezdrowy i nie wydaje mi się, że jakakolwiek kobieta byłaby w stanie wytrzymać kontrolującego każdy aspekt życia maniaka, który po seksie nie chce nawet spać z nią w jednym łóżku. A jeśli to zrobi to jest to coś, za co trzeba być mu dozgonnie wdzięczną i czuć się wyróżnioną. To jest chore, ale to temat na osobny tekst.

Nie chciałam wspominać o grze aktorskiej, bo nie bardzo się na tym znam, ale zmieniłam zdanie. Bo o ile Dakota Johnson nawet nieźle poradziła sobie w odegraniu roli życiowo nieogarniętej Any (bo też w zasadzie niewiele do odegrania miała), tak Jamie Dornan do roli Christiana Greya nie pasował zupełnie. Z twarzą małego chłopca sprawiał wrażenie jakby nie do końca wiedział gdzie jest i co ma robić. Pamiętacie scenę, w której Grey mówi, że on się nie kocha, tylko ostro pieprzy? Okej, jest tutaj ten dialog tylko nie ma absolutnie żadnego poparcia w tym, co Grey robi. Poza tym facet, który jest absolutnym Bogiem i każda kobieta marzy tylko o tym, by się na niego rzucić, powinien dobrze wyglądać. Nie czepiam się, wcale nie wyglądał źle w tych opuszczonych dżinsach i z gołym torsem, ale mogło być lepiej. Wystarczy popatrzeć na Goslinga w Crazy, stupid, love, żeby wiedzieć o czym mówię. Dakota z kolei prezentowała się bez zarzutu, a musiała pokazać znacznie więcej ciała, co trochę zaskakujące, skoro głównym targetem tego filmu są kobiety. A nie, przepraszam. Mam jeden zarzut wobec Johnson, choć to może nie do końca jej wina. Nie mam pojęcia kto pomyślał, że dobrym pomysłem będzie pokazanie niewydepilowanych ud i… innych części ciała Any w dodatku w babcinych majtkach. Cholera, mamy XXI wiek czy nie mamy? A każda kobieta wie, że ładna bielizna to +50 do pewności siebie nawet jeśli nikt miałby jej nie oglądać. 

Scenarzyści pozbyli się wszystkiego, co w książce było beznadziejne – wliczając w to szereg nieudanych scen miłosnych – tylko problem w tym, że nie zostało im nic, czym mogliby wypełnić film, bo ta książka fabuły nie miała. Skończyło się tak, że film jest po prostu nudny. Należałoby go skrócić o jakieś pół godziny i może byłoby nawet nieźle. Zamiast tego, producenci postawili na typowe amerykańskie kino, które spokojnie może być puszczane przed 22 (trochę cycków i pośladki to nie jest znowu taka straszna golizna). Z pewnością arcydzieło kinematografii to to nie jest, ale uważam, że film i tak sprawdza się lepiej niż książka, właśnie dlatego, że pozbawiono go bezsensownych wewnętrznych monologów Any, Świętego Barnaby i przygryzania wargi. I beznadziejnie napisanych scen seksu. Poza tym ścieżka dźwiękowa do filmu jest naprawdę dobra. I właśnie dlatego skłamałabym, gdybym powiedziała, że Pięćdziesiąt twarzy Greya to dno i pięć metrów mułu. Znając książkę, spodziewałam się czegoś znacznie gorszego, a dostałam typowe amerykańskie kino. Słabe, bo w końcu opierające się na jednej z najbardziej beznadziejnych książek wszech czasów, ale w swoim życiu widziałam chyba gorsze produkcje.

"Pięćdziesiąt twarzy Greya", reż. Sam Taylor-Johnson, USA, 2015.

Z uwagi na to, że zbliżają się walentynki, czyli prawdopodobnie najbardziej hejtowane święto wszech czasów, chciałam napisać coś, co tematycznie by do tego dnia nawiązywało. Nie chcę jednak stawiać (tylko) na książki, które w ciągu kilku najbliższych dni z pewnością zdominują blogosferę, z kolei o filmach pisałam już rok temu i niewiele się od tamtego czasu zmieniło. Postawiłam więc na bardziej prywatną listę - poniższe punkty przedstawiają esencję tego kim jestem, definiują mnie w jakiś sposób.

1. MÓJ K. 

Mija właśnie piąty rok naszego prywatnego raju, który jest najwspanialszą rzeczą, jaka spotkała mnie w życiu. I pomimo tego, że K. na co dzień jest bezczelny i pyskaty, a bywa też okropnie irytujący, to potrafi też być opiekuńczy i romantyczny i przede wszystkim nigdy nigdy nigdy, nawet przez chwilę nie mam wątpliwości co do tego, że mnie kocha. Jest każdą moją myślą, emocją, wszystkim. Zdecydowanie nie jest idealny, ale jest najlepszym, co mi się w życiu przydarzyło.

2. MÓJ KOT

Kotka to mała znajda, której nie dałam imienia, bo uznałam - tak jak Holly Golightly - że nie mam do tego prawa. Żartuję, po prostu nie potrafiłam wymyślić nic kreatywnego i została po prostu Kotem. Jest okropna - gryzie, drapie i za nic nie utrzymasz jej na kolanach, ale kiedy przychodzi do mnie o czwartej nad ranem, bo właśnie ma się ochotę poprzytulać to rozczula mnie tak niesamowicie, że nie jestem w stanie się na nią złościć, że zabrała mi jakieś pół godziny snu. Ma mnóstwo typowo kocich zachowań i chociaż wiem, że to nic nadzwyczajnego, to lubię myśleć, że jest wyjątkowa w tym, co robi. Bo jest.

3. MOJE KSIĄŻKI

Oczywista oczywistość. Czytam od zawsze i to właśnie książki w jakiś sposób ukształtowały mój światopogląd. Nie wyobrażam sobie bez nich życia, szczególnie teraz, kiedy nie tylko ja czytam, ale także o nich piszę. Dotykanie grzbietów, przestawianie książek, a nawet zwykłe patrzenie na nie potrafi mi poprawić humor, naprawdę! To taka mała obsesja, która jest ze mną od zawsze i na zawsze pewnie zostanie.

4. MÓJ MADRYT

Od małego uwielbiam piłkę nożną, ale dużo później znalazłam klub, w którym ulokowałam swoje serce. I przyznaję, nie jest to czysta i bezinteresowna miłość. Stoi za tym wiele, wiele lat platonicznego, acz ogromnego uczucia do drugiego najwspanialszego mężczyzny na świecie - Ikera Casillasa. A skoro jego miłość to Real Madryt, to moja też. Wiem, że powinno się kochać klub, a nie piłkarzy i owszem - kocham klub, ale nie zapominam o tym skąd ta miłość się wzięła.

5. UPIÓR W OPERZE

Najpiękniejszy musical, jaki mógł stworzyć człowiek. Wszystko w Upiorze jest idealne - od fabuły, przez aktorstwo (szczególnie w wersji Sierra Boggess jako Christine i Ramin Karimloo jako Upiór), aż po nieziemską muzykę. Ta kombinacja totalnie mnie zachwyciła ponad rok temu i ten zachwyt nie słabnie, mimo tego że oglądałam i słuchałam tego spektaklu jakiś milion razy. Nadal jest tak samo idealny.

A co dla Ciebie jest najważniejsze w życiu? Co Cię definiuje i zachwyca jednocześnie? Bez czego nie byłbyś tym, kim jesteś teraz? Wszystko, co kocham ja już znasz. Czekam by dowiedzieć się, co kochasz Ty. 

Misja 100 na pierwszy rzut oka wygląda świetnie. Ziemia zniszczona nuklearnym kataklizmem, ludzkość zamieszkująca kosmiczną kapsułę i misja setki młodocianych przestępców, którzy pod przymusem wyruszają na planetę, by sprawdzić czy nadaje się do ponownego zamieszkania. Nieźle, prawda? Coś tu jednak mocno zgrzyta.

Gdzie jest akcja? W książce z tak dobrze zapowiadającą się fabułą powinna ona pędzić, a tymczasem momentów, w których rzeczywiście coś się dzieje jest jak na lekarstwo.  Brak tu mocnych akcentów, które mogłyby przykuć uwagę czytelnika na dłużej. Czyta się fajnie, lekko i przyjemnie, ale nic poza tym. Żadnego napięcia, a to oczekiwanie na wielki moment, w którym wreszcie coś zaskoczy niestety nie przynosi rezultatów, przez co odniosłam wrażenie, że ta książka jest o niczym. Tak naprawdę cokolwiek zaczęło się dziać dopiero w ostatnich kilku zdaniach – nie żartuję. To niewątpliwie zachęca do zapoznania się z kolejną częścią, ale jednak pozostawia niesmak po tej pierwszej, której wiele można zarzucić.

Bohaterowie także nie robią większego wrażenia. Są bardzo powierzchownie nakreśleni, przez co do nikogo nie mogłam się przywiązać. Ot, każdy miał przypisaną jakąś cechę, która go odróżniała od innych i to wszystko. Jedna cecha to trochę za mało, by stworzyć wiarygodną postać nawet jeśli jest to tylko książka młodzieżowa. Dobrze przemyślany był za to sposób prowadzenia narracji – wydarzenia poznajemy z punktu widzenia czterech różnych osób, z czego trójka relacjonuje sytuację na Ziemi, a jedna – Glass – żyje dalej w Kolonii w przestrzeni kosmicznej. Dzięki temu widzimy kontrast pomiędzy jednym miejscem, a drugim – rygorystycznymi zasadami panującymi w Kolonii, szczególnie w sytuacji kryzysowej kiedy zasoby tlenu zaczynają się niebezpiecznie kurczyć, a dziką, nieokiełznaną planetą, na której wreszcie można poczuć się w pełni wolnym.

Szkoda, że całość nie wyszła Kass Morgan najlepiej, bo zapowiadało się naprawdę dobrze. Ciekawa fabuła miała potencjał, który według mnie autorka trochę zmarnowała. Zdawkowe opisy, bezbarwni bohaterowie i zdecydowanie zbyt mała ilość akcji nie pozwoliła mi się do końca Misją 100 nacieszyć. Czytało się tę książkę przyjemnie, ale bez właściwie żadnych emocji i nie sądzę, aby na długo zapadła mi w pamięci. Jednak tak jak wspomniałam zakończenie wreszcie przynosi długo wyczekiwany moment napięcia i z tego powodu chętnie sięgnę po kolejny tom, jeśli tylko ukaże się na polskim rynku wydawniczym.

Kass Morgan, "Misja 100", Bukowy Las, Wrocław 2015, s. 264

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Bukowy Las.

FACEBOOK | ASK | INSTAGRAM |TWITTER

Szare śniegi Syberii to oczywiście piękna książka. Jedna z tych, które oficjalnie są fikcją literacką, ale prawdopodobnie zdarzyły się naprawdę. I to nie raz, nie jednemu człowiekowi. Całym milionom ludzi więzionych w obozach pracy, gdzieś na kole podbiegunowym. Czytając losy Liny i jej rodziny przed oczami stawał mi Inny świat, bo to dwie znane mi książki, które nie traktują o okrucieństwie nazistów. Te, dla odmiany, mówią o równie niewyobrażalnym cierpieniu, jakiego ludzie doznali ze strony Sowietów.

Aneksja Litwy oznaczała dla Vilkasów wysiedlenie. W czerwcu 1941 roku do ich drzwi pukają funkcjonariusze NKWD, żądając natychmiastowej gotowości do wyjazdu. Dokąd? Za co? Tego nikt nie raczy Elenie i jej nastoletnim dzieciom - Linie i Jonasowi - wyjaśnić. Wsiadają do wagonu podpisanego "Prostytutki i złodzieje", żegnając się nie tylko z rodzinnym krajem, ale może również z życiem. Kilkutygodniowa podróż, w zatłoczonym, śmierdzącym pociągu to dopiero początek tortur, jakim zostaną poddani setki ludzi w drodze do syberyjskich kołchozów. Głód, mróz, choroby i przede wszystkim strach o najbliższych to odtąd nieodłączni towarzysze Liny i jej rodziny.

Bardzo ważną rolę w tej powieści odgrywa malarstwo. Lina, zafascynowana twórczością Muncha, marzy o nauce w Wilnie. Niestety te marzenia przerywają rządy Stalina, ale dziewczynka nie marnuje talentu - wykorzystuje go do uwiecznienia okrutnych wydarzeń, których jest uczestniczką. Ma też cichą nadzieję, że za pomocą jej obrazów, pozostawionych w różnych miejscach od Litwy aż pod koło podbiegunowe, odszuka ją Kostas, ukochany ojciec Liny i Jonasa. Język jest bardzo prosty i przejrzysty. Nic w tym dziwnego, w końcu wydarzenia widzimy oczami piętnastolatki, która dopiero uczy się życia. A ono daje jej prawdziwą lekcję przetrwania. Czytamy o okrucieństwie i możemy tylko bezradnie zaciskać pięści, cicho płakać nad niesprawiedliwością tego świata. Bo co może zrobić matka, gdy jej martwe dziecko wyrzucą przez dziurę pociągu? Co może czuć dziecko, któremu umierają rodzice? I co może czuć żona, która nie ma pojęcia dokąd zabrali jej męża?

I chociaż jest to powieść poruszająca najczulsze struny w człowieku, to nie wszystko było idealne. Nie do końca podobała mi się kreacja Eleny, matki Liny i Jonasa. Kobieta, która nie wie co dzieje się z jej mężem i każdego dnia musi patrzeć na cierpienie swoich nastoletnich dzieci nie może być tak opanowana, tak bezinteresowna. A ona wielokrotnie dzieli się jedzeniem z obcymi, zamiast nakarmić własne dzieci. Nieustannie zachowuje zimną krew, myśli racjonalnie, nie poddaje się ogólnej panice. Zdaje się, że tragiczna sytuacja, w jakiej się znalazła wraz z setkami innych, nie robi na niej wrażenia. Nawet na Sowietów potrafi spojrzeć łaskawym okiem. Nie brzmi to autentycznie, w sytuacji, gdy budzą się w ludziach najgorsze instynkty, a jedynym co się liczy jest walka o przetrwanie. O życie. Historia oczywiście jest poruszająca, w końcu mamy świadomość, że ludzie przedstawieni na kartach Szarych śniegów Syberii gdzieś kiedyś żyli, podzielali los tych fikcyjnych bohaterów. Muszę jednak przyznać, że nie zapłakałam na tej książce. Może to kwestia zbyt prostego języka, chociaż na początku wydawało mi się to siłą tej książki. A tymczasem całość czytałam raczej na podobnym poziomie emocjonalnym - nie tyle przeciętnym, co po prostu nie tak wysokim, jak tego oczekiwałam po historii tu zawartej. Zdecydowanie większe wrażenie zrobił na mnie wspomniany wyżej Inny świat Herlinga-Grudzińskiego, bo literaturę zesłańczą lepiej poznawać z osobistych relacji. Nie zmienia to faktu, że Szare śniegi Syberii przekazują ważny kawałek historii, wzruszają i smucą, ale czasem nie pozwalają zapomnieć, że jest to fikcja literacka.

Zdecydowanie jest to książka warta przeczytania. Historia Liny równie dobrze mogła dotyczyć naszych dziadków i pradziadków. I może nawet dotyczyła. To kawałek historii, o którym trzeba pisać, by zachować pamięć o ludziach, którzy ginęli tylko za to, że urodzili się w złym miejscu i w nieodpowiednim czasie. Może nie jest to książka idealna, ale niewiele jej brakuje. Brak jej odrobinę autentyczności w kreacji bohaterów, ale nadal zmusza do refleksji nad sensem ludzkiego życia i okrucieństwem wojny, które nigdy nie może się powtórzyć.

Ruta Sepetys, "Szare śniegi Syberii", Nasza Księgarnia, Warszawa 2011, s. 328

Autor: Victoria Aveyard

Tytuł: Czerwona królowa

Wydawnictwo: Otwarte/Moondrive

Premiera: 18 lutego 2015

– Mare Molly Barrow, urodzona siedemnastego listopada 302 roku Nowej Ery, córka Daniela i Ruth Barrowów – recytuje z pamięci Tyberiasz, streszczając moje życie. – Nie masz zawodu i w dniu następnych urodzin masz wstąpić do wojska. Chodzisz do szkoły nieregularnie, osiągasz słabe wyniki i masz na swoim koncie wykroczenia, za które w większości miast trafiłabyś do więzienia. Kradzieże, przemyt, stawianie oporu podczas aresztowania to zaledwie początek listy. Ogólnie rzecz biorąc, jesteś biedna, nieokrzesana, niemoralna, mało inteligentna, zgorzkniała, uparta i przynosisz hańbę swojej wiosce i królestwu. […]
– A mimo to jest w tobie coś więcej. – Król wstaje, ja zaś przyglądam się z bliska jego koronie. Jej końce są nieprzeciętnie ostre. Jak sztylety. – Coś, czego nie mogę pojąć. Jesteś jednocześnie Czerwoną i Srebrną. Ta osobliwość pociąga za sobą potworne konsekwencje, których nie jesteś w stanie zrozumieć. Co zatem mam z tobą począć?  

Już nawet nie chodzi o samą treść, chociaż z pierwszych recenzji wynika, że to bardzo książka. To, co mnie do Czerwonej królowej przyciąga to wydanie - twarda okładka z obwolutą! Czemu w Polsce tak mało jest książek wydanych w ten sposób?! Przecież to jest taaaakie piękne! ♥♥♥

 

Autor: Colleen Hoover

Jeśli ktoś jest zażenowany faktem wydania kolejnej biografii Cristiano Ronaldo to spieszę wyjaśnić, że nie jest to biografia w typowym znaczeniu tego słowa. Panowie Luis Miguel Pereira i Juan Ignacio Gallardo zrobili coś do tej pory niespotykanego – zajrzeli do wnętrza tej maszyny, jaką niewątpliwie jest portugalski piłkarz i rozłożyli ją na czynniki pierwsze, odkrywając sekrety gry najlepszego piłkarza na świecie.