Przeczytane w marcu:

Najlepsza książka: Czarne skrzydła

Najgorsza książka: Will Grayson, Will Grayson

• Fiodor Dostojewski - Bracia Karamazow
• Zapowiedzi wydawnicze na marzec
• Harry Potter Tag
• Book Haul

Z niechęcią przyznaję, że Will Grayson, Will Grayson to jedna z najgłupszych książek, jakie przeczytałam w ostatnim czasie i autentycznie jest mi z tego powodu przykro. Nie chodzi o to, że jest słabo napisana czy totalnie bez pomysłu. Jest po prostu głupia i żałośnie nieśmieszna. A powinna przecież dawać do myślenia, otwierać oczy na poważny temat i uczyć nastolatków akceptacji. Niestety, jest dokładnie odwrotnie. To nie tak, że mam coś przeciwko gejom, bo nie mam. Ja tylko uważam, że ta książka robi im krzywdę.

Will Grayson to zwyczajny nastolatek, który w życiu pragnie tylko siedzieć cicho i pozostać niezauważonym. Nie do końca mu się to udaje z uwagi na to, że jego przyjacielem jest Kruchy - ogromnych rozmiarów gej, który właśnie wystawia szkolny musical oparty na swoim życiu (to nie żart). Tę niecodzienną przyjaźń uzupełnia Jane, urocza i bystra dziewczyna, którą Kruchy nieustannie próbuje wyswatać z Willem Graysonem, naruszając tym samym jego życiową zasadę o tym, żeby niczym się nie przejmować. Gdzieś w okolicach Chicago żyje też drugi Will Grayson, który z tym pierwszym nie ma zupełnie nic wspólnego do czasu, gdy ich drogi się przetną w miejscu, gdzie żaden z nich zwykle nie bywa.

Lubię zabawę stylem, dlatego przypadły mi do gustu rozdziały pisane przez Davida Levithana - tylko małymi literami. Ma to swoje uzasadnienie, które autor zdradza na końcu książki i muszę przyznać, że to kupiłam. John Green z kolei dobrze poradził sobie z wątkiem miłosnym swojego Willa Graysona, ale w kreacji Kruchego poległ totalnie - jest to najgłupszy, najbardziej irytujący i kluchowaty (serio, nie wiem jak to inaczej określić) bohater z jakim miałam do czynienia. Chociaż bohaterowie jednego i drugiego autora są inni, to całość dobrze ze sobą współgra. Udało się uniknąć wrażenia, że są to dwie zupełnie odrębne historie z dwóch różnych książek. I byłoby dobrze, gdyby nikt się nie odzywał przez całą książkę.

W ostatnich dniach niestety nie miałam czasu na czytanie, dlatego coby nie było za cicho, przychodzę dzisiaj do Was z cudownym i wspaniałym stosikiem! A w nim same pyszności, aż chciałoby się pochłonąć wszystkie naraz, ale niestety nie ma tak dobrze. Koniec gadania, zapraszam do oglądania i zachwycania się razem ze mną :)

ZOE SUGG: GIRL ONLINE

Egzemplarz recenzencki od wydawnictwa Insignis. Pierwsze recenzje mówią, że to całkiem fajne YA, mam nadzieję, że mnie także się spodoba.

SUE MONK KIDD: SEKRETNE ŻYCIE PSZCZÓŁ

Egzemplarz recenzencki od wydawnictwa Literackiego. Po genialnych Czarnych skrzydłach przyszła kolej na najbardziej znaną książkę Sue Monk Kidd.

RAINBOW ROWELL: ELEONORA&PARK

Egzemplarz recenzencki od wydawnictwa Otwartego. Książka już przeczytana, po moją opinię zapraszam tutaj.

JOHN GREEN, DAVID LEVITHAN: WILL GRAYSON, WILL GRAYSON

Egzemplarz recenzencki od wydawnictwa Bukowy Las. Za tę książkę zabieram się na dniach.

REMIGIUSZ MRÓZ: KASACJA

Egzemplarz recenzencki od wydawnictwa Czwarta Strona. Trzeba w końcu zobaczyć o co chodzi z tym Mrozem! W końcu cała blogosfera szaleje na punkcie tego autora...

RICK YANCEY: PIĄTA FALA

Wymiana na Lubimy czytać. Kiedyś w konkursie wygrałam drugą część, więc wypadało zaopatrzyć się także w pierwszą i oto ona :)

BERNARD CORNWELL: OSTATNIE KRÓLESTWO

Prezent na Dzień Kobiet od K. Nie czytałam jeszcze nic o wikingach, a kocham takie klimaty, więc mam spore oczekiwania wobec tej książki.

HARUKI MURAKAMI: NORWEGIAN WOOD

Zakup na weekendowej promocji wydawnictwa Muza, książka kosztowała mnie 14.90 :)

HARUKI MURAKAMI: BEZBARWNY TSUKURU TAZAKI I LATA JEGO PIELGRZYMSTWA

Jak wyżej!

Zawsze myślałam, że w sposób naturalny potrafię wyczuć kłamstwo – w sytuacjach prywatnych, wśród rodziny czy znajomych podświadomie po prostu wiem, kiedy ktoś nie jest ze mną szczery. A intuicja rzadko mnie zawodzi. To jednak nie jest specjalnie trudną sztuką, bo każdy mniej więcej potrafi wypunktować cechy charakterystyczne dla niewprawionego kłamcy. Znacznie większym wyzwaniem jest sprawić, by taka osoba wyznała nam prawdę, całą prawdę i tylko prawdę. Nie bez przyczyny przytaczam tutaj słowa przysięgi składanej w sądzie – jak uświadamiają nam autorzy Anatomii kłamstwa to krótkie zdanie zawiera w sobie wszystkie możliwe sposoby na minięcie się z prawdą. Dlaczego? Po odpowiedź odsyłam do niniejszej książki, która jest naprawdę warta przeczytania, jeśli chcecie nauczyć się rozpoznawać podstawowe, ale nie do końca oczywiste symptomy kłamstwa.

Philip Houston, Michael Floyd, Susan Carnicero oraz Don Tennant to byli agenci CIA, są więc specjalnie wyszkoleni do wykrywania kłamstwa, a ich metody poparte są historiami z własnego doświadczenia. Tym sposobem uraczymy kilku naprawdę ciekawych opowieści z najwyższego szczebla – polityczne przekręty, oszustwa finansowe czy bestialskie morderstwa sprawiają, że książka nie jest tylko sztywnym poradnikiem, ale staje się fascynującą, a momentami naprawdę przerażającą lekturą. Przytoczone wywiady czy fragmenty przesłuchań zostają poddane szczegółowej analizie pod kątem kłamliwych zachowań. Pewnie zapytacie w jaki sposób wiedza agentów CIA przydaje się w codziennym życiu? To teraz zastanówcie się ile razy baliście się o to czy wasze dziecko nie bierze narkotyków, czy wasza druga połówka ostatnią noc na pewno spędziła w pracy albo czy opiekunka do dziecka nie wynosi z domu cennych przedmiotów. Nie są to łatwe pytania i zanim zaczniemy poznawać model kłamstwa musimy być pewni, że chcemy znać na nie odpowiedzi. Przed tym przestrzegają nas autorzy, zaznaczając że nikt z nas nie jest i nigdy nie będzie ludzkim wykrywaczem kłamstw – możemy jedynie wyczulić nasze mózgi na pewne reakcje ludzkiego organizmu, które stale się powtarzają w przypadku kłamstwa.

Osobiście odebrałam tę książkę pozytywnie, chociaż nie wszystko było dla mnie w równym stopniu fascynujące. Jakiś czas temu, za sprawą serialu Magia kłamstwa (którego sens w tej książce został w pewnym sensie obalony) zainteresowałam się tym tematem, dlatego część z przedstawionych tu mechanizmów już znałam. Ciężko jednak obarczać autorów winą za to, że nie każdy z czytelników podchodzi do lektury jako kompletny laik, w końcu jeśli ktoś chce, to znajdzie bardziej zaawansowaną literaturę w tym temacie. Tutaj chodziło właśnie o to, by zaprezentować podstawowy model, który bez problemu można przyswoić i wdrożyć we własne życie. I to w moim odczuciu wyszło bardzo dobrze. Houston, Floyd, Carnicero i Tennant przedstawili konkretne ruchy ciała, wyodrębniając w tabelkach sugerowane pytania czy potencjalnie nieprawdziwe odpowiedzi, typowe dla kłamcy wyrażenia i tym podobne rzeczy – to sprawia, że książka jest przejrzysta, dzięki czemu wystarczy sobie zaznaczyć stronę i można bez problemu odszukać interesującą nas informację, bez konieczności ponownego przekopywania się przez całą treść.

Książka prezentuje nie tylko szereg zachowań typowych dla kłamcy, ale również pokazuje jak wyciągnąć prawdę z osoby, która za wszelką cenę stara się ją ukryć. Wzbogacona o dodatki z proponowaną listą pytań, które należy zadać w konkretnych sytuacjach, może okazać się naprawdę przydatna w wielu życiowych sytuacjach. Polecam, choć nie oczekujcie, że po lekturze Anatomii kłamstwa staniecie się chodzącym wariografem. To tak nie działa.

Philip Houston, Michael Floyd, Susan Carnicero, Don Tennant, "Anatomia kłamstwa", SQN, Kraków 2015, s. 299

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu SQN. 

Spotykają się w szkolnym autobusie – on w połowie Koreańczyk siedzący w towarzystwie najpopularniejszych dzieciaków. Ona – niezbyt piękna, nie najchudsza, a w dodatku rudowłosa. Zdaje się, że nic ich ze sobą nie łączy, ale kiedy Eleonora zajmuje miejsce obok Parka rozpoczyna się ta dziwna autobusowa znajomość, która z czasem przeradza się w pierwsze, młodzieńcze uczucie. Wszyscy kiedyś byliśmy nastolatkami i większość z nas dobrze wie, że pierwszej miłości rzadko udaje się przetrwać. Tym bardziej jeśli życie żadnego z tej dwójki to nie bajka, a każdy dzień przynosi kolejne cierpienia.

Eleonora i Park to książka, która pod płaszczykiem banalnej historii dla nastolatków porusza głębsze tematy – brak akceptacji u rówieśników, trudne relacje z ojcem, rozbitą rodzinę i alkoholizm. Rowell nie zgłębiła tych problemów, jedynie powierzchownie je nakreśliła, ale w moim odczuciu niczego to książce nie ujmuje. Dzięki temu powieść jest lekka, dostosowana do młodego czytelnika, a jednocześnie niesie ze sobą pewne wartości. Trudno się zmęczyć czytaniem, całą książkę można pochłonąć na raz, bo i od samej historii ciężko się oderwać. Podobało mi się to, że kreacja Eleonory wymyka się schematowi ładnej, szczupłej nastolatki, która podoba się niemal wszystkim chłopcom. Eleonora to zupełne przeciwieństwo takiej dziewczyny – ma nadwagę, burzę rudych włosów, a w dodatku dziwacznie się ubiera. Jest trochę nazbyt płaczliwa i często bez powodu dramatyzuje (np. pierwsza wizyta w domu Parka lub makijażowa metamorfoza jego mamy), co nie pozwoliło mi jej do końca polubić, ale mimo wszystko nie można odmówić autorce oryginalności w tworzeniu tej postaci. Zresztą Park także nie jest typowym, męskim charakterem z powieści dla nastolatek. Nieidealni bohaterowie sprawiają, że łatwiej się z nimi utożsamić przeciętnemu czytelnikowi, który być może również boryka się z kompleksami, tak jak tytułowe postacie książki Rowell. W dodatku akcja powieści osadzona w latach osiemdziesiątych, gdzie komunikacja bez telefonów czy facebooka jest utrudniona, sprawia, że bohaterowie stają się sobie jeszcze bliżsi, chłonąc jak najwięcej z każdej wspólnej chwili. To naprawdę fajna i niebanalna historia miłosna, zrodzona z pasji do komiksów i muzyki. Jej urokowi po prostu nie sposób się oprzeć.

Przyznam szczerze, że nie od razu dałam się ponieść tej opowieści. Początek był trochę sztampowy i z góry założyłam, że taka też będzie cała książka. Dopiero stopniowe odkrywanie rodzinnych problemów Eleonory oraz rozwój relacji między bohaterami sprawiły, że inaczej zaczęłam na tę książkę patrzeć. Może nie jest to szczególnie poruszająca lektura, która pozostaje w pamięci na dłużej, ale tak urocze i ciepłe książki warto czytać. Mnie urzekła, choć nie zachwyciła, ale jestem pewna, że podbije niejedno serce. Po przeczytaniu dwóch książek Rainbow Rowell mogę stwierdzić, że na kartach swoich powieści kreuje ciekawych bohaterów, w ich usta wkładając zabawne, a czasami także, tak jak w przypadku Eleonory i Parka, naprawdę mądre i piękne dialogi. Widać jednak, że są to powieści typowo młodzieżowe – brakuje im jakiegoś uniwersalizmu, który by sprawił, że jej książki trafiałyby w pełni także do starszego odbiorcy.

Warto polecić ją nastolatkom, którzy z pewnością w historii Eleonory i Parka odnajdą kawałek siebie, a za sprawą lekkiego pióra autorki czytanie będzie czystą przyjemnością, z której można wynieść pewne nauki, ale bez zbędnego moralizatorstwa.

FACEBOOK | ASK | INSTAGRAM |TWITTER 

Czarne skrzydła to historia o dwóch kobietach, które zmieniły bieg historii w Stanach Zjednoczonych i być może doprowadziły do wybuchu wojny secesyjnej. Nie znajdziemy tego w treści, to jedynie moja interpretacja, ale ciężko oprzeć się wrażeniu, że to właśnie działalność sióstr Grimké wpłynęła na to, że ludzie zaczęli inaczej patrzeć na problem niewolnictwa i zastanawiać się nad swoją moralnością. Sue Monk Kidd oparła swoją historię na życiu tych dwóch kobiet i stworzyła ciągnącą się przez 35 lat powieść pełną wzruszeń i smutków, ale jednocześnie podnoszącą na duchu i dającą wiarę w bezinteresowne dobro człowieka.

Kiedy na swoje jedenaste urodziny Sara Grimké odmawia przyjęcia niewolnicy nieświadomie rozpoczyna ruch abolicjonistyczny, który zmieni całe jej życie. Sara, mimo że nie mogła wyzwolić podarowanej jej Szelmy, dała jej inny rodzaj wolności - nauczyła ją czytać i pisać, co w tamtych czasach było oczywiście nielegalne. Swoją buntowniczą naturą i mądrością tak niezwykłą dla małej dziewczynki z miejsca mnie oczarowała i zadomowiła się w moim sercu. Jej szlachetne usposobienie oraz marzenie zostania w przyszłości szanowanym prawnikiem zderzyło się z brutalną rzeczywistością, która nie zezwalała kobietom na podjęcie tego rodzaju zajęcia. Sara musiała na własną rękę walczyć o prawa nie tylko swoje, ale także czarnoskórych niewolników. To jednak w równym stopniu historia Szelmy, niewolnicy nie mniej zbuntowanej niż Sara, równie mocno pragnącej wyzwolenia i odwrócenia swojego losu oraz jej maumy - Charlotte, która na kartach tej powieści niejednokrotnie udowodniła, że niewolnikiem można być ciałem, ale nie duchem.

Sue Monk Kidd, inspirując się życiem Sary i Angeliny Grimké, stworzyła powieść wielowymiarową, poruszającą trudne, ale charakterystyczne dla epoki problemy. W ruch abolicjonistyczny wplotła zalążki feminizmu, konflikty na tle religijnym, a także typowe dla mentalności tamtych czasów przekonania i uprzedzenia. I choć na pierwszy rzut oka zdaje się, że Czarne skrzydła są mocno osadzone w XIX-wiecznej Ameryce Północnej, to nie można tej książce odmówić uniwersalizmu, prawd aktualnych także dzisiaj dotyczących podstawowych praw człowieka, sprzeciwu wobec bezsensownego cierpienia, walki o swoje marzenia i życia w zgodzie z własnym sumieniem. Autorka w niezwykle wiarygodny sposób przedstawiła obie klasy społeczne, białych właścicieli i czarnoskórych niewolników, podkreślając ogromny kontrast pomiędzy życiem jednych, a drugich. Poprzez złożoną relację Sary i Szelmy oraz dwutorową narrację z perspektywy ich obu, obserwujemy kiełkującą równość rasową, a także ogromną determinację i hart ducha Sary, które później zaszczepiła także w swojej młodszej siostrze Ninie, jeszcze bardziej bezkompromisowej w walce o wolność i równość.

Literatura z ogromnym przekazem, sporym ładunkiem emocjonalnym, a w dodatku częściowo oparta na faktach historycznych. Ciężko nie podziwiać sióstr Grimké za odwagę, by walczyć o swoje marzenia i prawo do życia w zgodzie z własnymi przekonaniami. Czarne skrzydła to piękna opowieść o abolicjonizmie przede wszystkim, ale również o emancypacji kobiet, a także szacunku do drugiego człowieka, walce o swoje przekonania oraz o wielkiej odwadze, by sam na sam zmierzyć się ze światem. Jest to także hołd oddany dwóm kobietom, które miały ogromny udział w zniesieniu niewolnictwa i wyrównaniu pozycji kobiety i mężczyzny. Książka napisana została lekkim, ujmującym językiem. Brak tu typowo kronikarskiego stylu, charakterystycznego dla biografii, którą zresztą Czarne skrzydła nie są, co podkreśla autorka w posłowiu. Znalazłam w tej niepozornej, choć dosyć obszernej powieści miejsce na uśmiech i łzy, a także na podziw oraz zachwyt nad tak doskonale wykreowanymi postaciami, które autorka za sprawą swojego talentu powołała, czy w niektórych przypadkach wręcz przywróciła do życia.

Mądra i pełna nadziei lektura, która z pewnością poruszy niejedną osobę oraz oczaruje głębią przekazu, który z niej płynie.

Sue Monk Kidd, "Czarne skrzydła", Wydawnictwo Literackie, Kraków 2014, s. 486

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Literackiemu.

Jestem w trakcie tworzenia tekstu na temat cudownych Czarnych skrzydeł Sue Monk Kidd, ale w międzyczasie natknęłam się na HARRY POTTER TAG i nie mogłam się oprzeć, aby go nie zrobić! Nie mam pojęcia kto go stworzył, ja znalazłam go dzięki Anitce z Book Reviews, która dzisiaj na swój fan page wrzuciła informację o nim, wklejając link do tego bloga.

UWAGA! W tekście natkniecie się na spojlery, więc osoby które nie czytały Harry'ego Pottera mają absolutny zakaz czytania moich odpowiedzi, dopóki nie naprawią swojego błędu i nie przeczytają wszystkich siedmiu tomów!!!

1. ULUBIONA KSIĄŻKA.

Zgaduję, że odpowiedź "wszystkie" nie przejdzie? To pozwólcie mi wybrać trzy! Po pierwsze - Kamień filozoficzny. Bo to pierwsza, magiczna i najbardziej urocza część. Nasi bohaterowie jeszcze nie do końca znają świat magii i nie wiedzą, co ich czeka w przyszłości. Uwielbiam też Czarę Ognia, bo to pierwsza taka poważniejsza, bardziej dojrzała część. Poza tym odbywa się tutaj Turniej Trójmagiczny! I na koniec Książę Półkrwi, bo to już prawdziwe preludium do bitwy o Hogwart, ostatnia część, w której pozornie jeszcze nic się nie zmieniło, podczas gdy tak naprawdę zmieniło się wszystko. Smutna i mroczna, ale jednak nadal rozgrywająca się w murach Hogwartu, czego brakowało mi w ostatnim tomie.

2. ULUBIONY FILM.

Znowu odpowiedź jest oczywista - wszystkie! Bądź człowieku mądry i wybierz... Ok, uwielbiam pierwszą część filmu, bo kocham święta Bożego Narodzenia w Hogwarcie, pierwsze w życiu prezenty Harry'ego, pierwsze lekcje i pierwszy lot na miotle.

3. NAJMNIEJ ULUBIONA KSIĄŻKA. 

To pytanie jest świetnie skonstruowane, bo wyjaśnijmy coś sobie - w przypadku HP nie ma czegoś takiego jak "najmniej lubiana" czy, o zgrozo "nielubiana" część. Wszystkie są ulubione, mogę tylko rozróżnić te najbardziej i najmniej ulubione. Tak wiec ta najmniej ulubiona książka to dla mnie Zakon Feniksa, ponieważ przez długi czas tylko tę część miałam w domu i czytałam ją jakiś milion razy... Poza tym Umbridge doprowadza mnie do szału. Zresztą analogicznie - drugą najmniej ulubioną częścią jest dla mnie Komnata Tajemnic. Bo Lockhart.

4. CZĘŚCI KSIĄŻEK/FILMÓW PRZY KTÓRYCH PŁAKAŁAŚ.

5. JAKBYŚ MOGŁA BYĆ Z DOWOLNYM BOHATEREM TO KTO BY TO BYŁ?

Nigdy się nad tym nie zastanawiałam, chyba nie potrafię w ten sposób myśleć o bohaterach tej serii. Pozostawiam to pytanie bez odpowiedzi.

6. ULUBIONA POSTAĆ.

Syriusz Black, Bellatrix Lestrange i Luna Lovegood.

7. JAKI BYŁBY TWÓJ PATRONUS?

Robiłam ostatnio ten test i wyszła mi łania. Nie wiem czy to dobrze czy źle...

8. JAKBYŚ MOGŁA MIEĆ CZARNĄ RÓŻDŻKĘ, KAMIEŃ WSKRZESZENIA LUB PELERYNĘ NIEWIDKĘ TO CO BYŚ WYBRAŁA?

Zdecydowanie pelerynę niewidkę! Kto z nas nie chciałby być czasem niewidzialny? 

9. W JAKIM BYŁABYŚ DOMU?

Na Pottermore jestem w Ravenclaw i uważam, że pasuję do tego domu.

10. JAKBYŚ MOGŁA SPOTKAĆ DOWOLNĄ OSOBĘ Z OBSADY FILMOWEJ, KTO BY TO BYŁ?

Chyba najbardziej chciałabym spotkać podstawową trójkę: Daniela, Emmę i Ruperta :)

11. CZY GRAŁAŚ W GRY KOMPUTEROWE?

Tylko w te początkowe części - 1,2 i 3. Dalej już nie, ale w zasadzie... to nie jest głupi pomysł!!!!

12. NA JAKIEJ POZYCJI W DRUŻYNIE QUIDDITCHA BYŚ GRAŁA?

Jako szukająca. Jestem szybka i zwinna, więc myślę, że świetnie bym się nadawała na tę pozycję, gdybym tylko opanowała lot na miotle ;)

13. CZY PODOBAŁO CI SIĘ ZAKOŃCZENIE SERII?

W zasadzie tak. Od samego początku widziałam Harry'ego z Ginny, a Rona z Hermioną i nie wyobrażałam sobie, że mogłoby być inaczej. Żadnego Dramiony czy inne Harrmiony nie wchodzą w grę!!! Nie podobało mi się za to, że JK uśmierciła kilku cudownych bohaterów, jak np. Fred czy Zgredek... 

14. ILE DLA CIEBIE ZNACZY HARRY POTTER?

Wszystko. Naprawdę, to połowa mojego życia i całe moje dzieciństwo.

Nominuję Karribę z Mody na czytanie, bo wiem, że ona również kocha tę serię równie mocno jak ja :)

Dostojewski rozkochał mnie w swojej twórczości za sprawą genialnej Zbrodni i kary. Niby nudna lektura szkolna, a okazała się jedną z najlepszych książek jakie przeczytałam w całym swoim życiu. Od dawna mam ochotę na zapoznanie się z innymi książkami tego rosyjskiego pisarza. W planach są przede wszystkich Idiota oraz Gracz. Na pierwszym miejscu byli jednak Bracia Karamazow – książka uznana za dzieło wybitne i najważniejsze w dorobku Dostojewskiego. Mogę w końcu powiedzieć, że mam je już za sobą.

To przede wszystkim opowieść o zakamarkach ludzkiej psychiki. Morderstwo, czy wręcz ojcobójstwo – choć wydaje się w tej powieści najważniejsze - jest tylko pretekstem do obnażenia niepokojących ludzkich instynktów, które rządzą perfekcyjnie wykreowanymi postaciami. Dostojewski bardziej niż na panoramie społeczno-obyczajowej, skupia się na wewnętrznym życiu swoich bohaterów, zarówno tych pierwszo- jak i drugoplanowych. Długo wprowadza czytelnika w ten wewnętrzny świat, bez pośpiechu nakreślając sytuację, tworząc tym samym nastrój ciszy przed burzą. Dopiero głośno zapowiadane morderstwo, jego motywy i sprawca przenoszą Braci Karamazow na wyższy poziom.

Pierwsza połowa tej powieści była dla mnie niemalże drogą przez mękę – toporny język, mało zajmująca historia i perspektywa ponad pięciuset stron przede mną. Przebrnięcie przez tę część zajęło mi około dwóch tygodni, ale absolutnie nie jest to zmarnowany czas. Bo dopiero w drugiej połowie książki Dostojewski daje popis swojego pisarskiego geniuszu, którego zwieńczeniem są genialne mowy końcowe zarówno prokuratora jak i obrońcy. A to, co było wcześniej to swego rodzaju prolog, który koniecznie należało poznać przed historią właściwą. Bracia Karamazow są opowieścią niedopowiedzianą, urywają się w pewnym momencie nie precyzując dalszych losów bohaterów. Podobno Dostojewski planował spisać kolejne dzieje Aloszy, Iwana i Dymitra, przeszkodziła mu w tym jednak śmierć na początku 1881 roku.

Jak wspomniałam Bracia Karamazow to nie jest łatwa lektura. Dużo wymaga od czytelnika, niejednokrotnie męczy, czasami też nudzi, ale radzę się nie poddawać, bo druga połowa jest nagrodą za te początkowe niepowodzenia. Doskonała analiza psychologiczna wszystkich braci Karamazow, morderstwo w stylu Dostojewskiego, rozmowy z diabłem, zazdrość i szaleństwo to tylko niektóre z wielu wątków tej powieści. Podstawową kwestią jest jednak domniemane ojcobójstwo, o które podejrzany jest najstarszy z braci. Język jest ciężki, przez co czytanie szło mi bardzo opornie, jednak z czasem zaczęłam doceniać dobór słów Dostojewskiego i ton, w jakim pisał swoje powieści. Dla mnie może nie jest to dzieło wybitne, bo znacznie bardziej podobała mi się Zbrodnia i kara, ale na pewno jest to książka, którą warto znać i polecać. Ja czułam się odrobinę przytłoczona jej obszernością i wielowymiarowością. Wiem, że nie jestem w stanie wycisnąć z Braci Karamazow wszystkiego, że nie jest to literatura dla takiego przeciętnego czytelnika, jakim jestem ja. Ale potrafię takie arcydzieła docenić, chcę je czytać i czuć satysfakcję z ich odkrywania, nawet jeśli nie jestem w stanie ich do końca zrozumieć.

Zaangażowanie, skupienie i cierpliwość będą potrzebne w tej czytelniczej podróży, ale świat według Dostojewskiego – świat morderstw, namiętności i filozoficzno-teologicznych dywagacji to droga warta przebycia. Ale tylko dla czytelnika, który jest na tę podróż gotowy.

Fiodor Dostojewski, "Bracia Karamazow", MG, Kraków 2014, s. 568

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu MG.

FACEBOOK | ASK | INSTAGRAM |TWITTER 

Gdzie podział się luty? Ja wiem, że to krótki miesiąc, ale żeby aż tak? Minął mi głównie pod znakiem stresu związanego z poprawą certyfikatu z niemieckiego, więc wiele nie przeczytałam. Marzec też nie zapowiada się kolorowo, bo do 20. muszę oddać pierwszy rozdział pracy licencjackiej. Poza tym cały miesiąc męczę się z Braćmi Karamazow Dostojewskiego. Dobra to książka, ale jednak ciężko się ją czyta i wymaga sporo uwagi od czytelnika, a jak już wspomniałam moja uwaga skierowana była w stronę języka naszych zachodnich sąsiadów. I tu mam problem - do końca zostało mi jakieś 60 stron, a przecież już mamy marzec. Postanowiłam jednak w całości dołączyć tę książkę do podsumowania w lutym, bo jednak większość przeczytałam właśnie w tym miesiącu. W marcu po prostu nie wezmę jej pod uwagę. Przechodząc do rzeczy:

[źródło]

Przeczytane w lutym:

1. Ruta Sepetys - Szare śniegi Syberii

2. Kass Morgan - Misja 100

3. Nicholas Sparks - Ostatnia piosenka

4. Gayle Forman - Wróć, jeśli pamiętasz

5. Fiodor Dostojewski - Bracia Karamazow

Najlepsza książka: Wróć, jeśli pamiętasz, Szare śniegi Syberii

Najgorsza książka: Misja 100

W sumie przeczytałam około 1880 stron, co dziennie daje ok. 67 stron.

Licznik obserwatorów wskazuje 439 osób!

Fan page lubi 337 osób!

O czym jeszcze mogliście poczytać w lutym?

 FACEBOOK | ASK | INSTAGRAM |TWITTER 

A jak Wam minął luty?