Sekretne życie pszczół to piękna, słodko-gorzka historia o odnajdowaniu siebie, dojrzewaniu i nadziei na lepszą przyszłość. Problemy życia codziennego i próbę odnalezienia własnej tożsamości autorka przedstawiła na tle Stanów Zjednoczonych lat sześćdziesiątych XX wieku i palącego problemu segregacji rasowej, która w książce odgrywa kluczową rolę.

Lily Owens żyje w nieustającym poczuciu winy o to, że jako czteroletnie dziecko przypadkowo spowodowała śmierć matki. Pocieszenia nie znajduje w ramionach ojca, który jest agresywnym mężczyzną, niezdolnym do okazywania rodzicielskich uczuć. Słów otuchy szuka u swojej czarnoskórej opiekunki – Rosaleen, która od śmierci matki jest dla dziewczynki jedyną przyjaciółką. Gdy sytuacja przybiera dramatyczny obrót, obie zmuszone są uciekać z miasta. Korzystając ze wskazówki pozostawionej przez matkę Lily, trafiają do Tiburonu w Karolinie Południowej. Pasieka prowadzona przez siostry Boatwright stanie się dla nich schronieniem pełnym ciepła, ale mieszkańcy różowego domu mają sekrety, które – ujawnione – mogą rozdrapać dawno zasklepione rany.

Sue Monk Kidd zachwyca umiejętnością tworzenia historii, które poruszają problem rasizmu, segregacji rasowej i nierówności społecznej, ale jednocześnie między te trudne tematy wplata elementy ponadczasowe, takie jak szukanie własnego ja, dojrzewanie czy wartości rodzinne. Tak było w przypadku Czarnych skrzydeł i tak samo jest w tej książce. Ciężko jednym zdaniem nakreślić problematykę Sekretnego życia pszczół, bo jest to historia wielowarstwowa, choć paradoksalnie przejrzysta i  nieskomplikowana.

Przez pryzmat doświadczeń kilku czarnoskórych kobiet pracujących jako pszczelarki w latach sześćdziesiątych XX wieku, Sue Monk Kidd maluje realistyczny obraz społeczeństwa pełnego uprzedzeń do tego, co inne. W takim świecie znalazła się czternastoletnia Lily – biała dziewczynka pośród murzynek po raz pierwszy czuje się wyobcowana z powodu odmiennego koloru skóry, ale jednocześnie to właśnie te kobiety dają jej namiastkę prawdziwego domu, którego nigdy nie zaznała pod dachem ojca. Autorka odwróciła sytuację, dzięki czemu mimowolnie odczytuje się morał, że należy ludzi oceniać po tym jacy są, a nie jak wyglądają. Czytając Sekretne życie pszczół czytelnik łatwo daje się ponieść plastycznym opisom i bez trudu przenosi się w świat przedstawiony, słysząc bzyczenie pszczół i czując wszechobecny zapach miodu, który zdaje się być lekiem na całe zło, a sama pasieka – bezpieczną przystanią, gdzie nie istnieją podziały i uprzedzenia rasowe. I choć cała powieść ma bardzo ciepły wydźwięk, to nie brak tu dużej dawki goryczy, która momentami dosłownie wylewa się ze stron książki, przypominając o niesprawiedliwości ludzi i świata.

Gdybym miała wybrać pomiędzy Sekretnym życiem pszczół, a Czarnymi skrzydłami, czyli dwoma znanymi mi książkami Sue Monk Kidd to postawiłabym na tę drugą. Wydaje się odrobinę lepiej dopracowana i na pewno bardziej złożona. To jednak nic nie znaczy, bo Sekretne życie pszczół to nadal bardzo udany debiut, w którym próżno szukać rażących wad czy niedociągnięć i z całą pewnością warto go poznać.

Sue Monk Kidd, "Sekretne życie pszczół", Literackie, Kraków 2015, s. 350

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Literackiemu.

Historia przedstawiona z punktu widzenia Holdera wzruszyła mnie bardziej niż ta widziana oczami Sky. Jest to opowieść poturbowanego przez los młodego mężczyzny, któremu wyrwano kawałek serca i kazano żyć dalej, jak gdyby życie bez sporego fragmentu tego organu było w porządku. Nie moi drodzy, nic co przydarzyło się Deanowi Holderowi nie jest w porządku. Jego emocje przeszywały mnie na wskroś, niemożliwym jest by czytając nie czuć tego bólu na własnej skórze. Pod względem ładunku emocjonalnego to właśnie Losing Hope bardziej do mnie przemówiło, głównie za sprawą listów pisanych przez Holdera do zmarłej siostry - czasem zabawnych, ale przeważnie wypełnionych ogromnym smutkiem i bezradnością.

Kiedy w Ziemię uderza seria meteorytów, tylko nieliczni wiedzą, że oznacza to wezwanie do gry. Dwanaścioro reprezentantów, w żyłach których płynie krew starożytnych cywilizacji stanie do walki na śmierć i życie. Wybrani nastolatkowie pomiędzy 13 a 20 rokiem życia to specjalnie wyszkoleni Gracze, ich planszą jest cały świat, a stawką - losy ludu, do którego należą. Zadaniem Graczy jest znalezienie wskazówek prowadzących do trzech kluczy, które otwierają drzwi do zwycięstwa.

Historia zawarta w tej książce jest przeciętna, choć opis fabuły niekoniecznie na to wskazuje. Tylko momentami trzyma w napięciu i wciąga czytelnika, bo to wszystko już gdzieś było. Ot, choćby w Igrzyskach śmierci, bo sam koncept jest bardzo podobny – kilkanaścioro dzieciaków reprezentujących cywilizacje/dystrykty walczy na arenie (w przypadku Endgame areną jest cały świat) o własne życie. Bohaterowie nie zachwycają, bo zdaje się, że autorzy postawili na akcję zamiast na zgłębianie ich psychiki, co skutkuje tym, że nie wywołują żadnych emocji w czytelniku. Mamy za to pościgi samochodowe, strzelaninę i efektowne sceny walki na tle starożytnych budowli, co akurat bardzo mi się podobało. Razi niestety naiwność i mocno naciągane sytuacje. O tym, że toczy się gra wiedzą tylko Gracze, a tymczasem bez konsekwencji kradną samochody, zabijają cywilów, którzy przypadkowo wejdą im w drogę czy przekraczają granice kolejnych państw. To wszystko jest za proste, brakuje tej książce wiarygodności, w dodatku należy pamiętać, że mówimy o bohaterach poniżej 20 roku życia. 

I tak by sobie Endgame utonęło w morzu przeciętności, gdyby nie drobny szczegół. To nie tylko książka, to także gra – również dla czytelników. Na kartach powieści znajduje się mnóstwo łamigłówek i zagadek, których rozwiązanie rzekomo prowadzi do nagrody w postaci 500 000 dolarów amerykańskich. To, co mnie się w tych zagadkach najbardziej podobało, to enigmatyczne zdania oznaczone przypisami, które zostały przyporządkowane do konkretnych linków – po ich wpisaniu w wyszukiwarkę trafimy najczęściej do różnych zakątków świata za pomocą Google Maps, ale nie tylko. Problemem jest brak strony internetowej, która zbierałaby wszystkie linki do kupy, bo przepisywanie ich ręcznie za każdym razem jest naprawdę bardzo męczące i wybija z rytmu czytania. Chociaż pomysł z zaangażowaniem czytelników szalenie mi się spodobał to nie zmienia to faktu, że gdyby nie ta cała multimedialna otoczka, treść by się nie obroniła.

Jako fanka wszelkiego rodzaju łamigłówek z całego serca kibicuję temu projektowi i będę wyczekiwać kolejnych części. Szkoda tylko, że tworzenie nowej formy rozrywki całkiem pochłonęło autorów i ucierpiała na tym fabuła. Mam nadzieję, że w kolejnych tomach Frey i Johnson-Shelton poświęcą trochę więcej czasu i dopracują książkę pod tym kątem, by również treść była więcej niż przeciętna.

James Frey, Nils Johnson-Shelton, "Endgame. Wezwanie", Sine Qua Non, Kraków 2014, s. 500

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu SQN.

Bum na książki Remigiusza Mroza trwa w najlepsze, a i sam autor pozostaje ze swoimi czytelnikami w jak najlepszych kontaktach. Skutkuje to tym, że o Mrozie każdy mówi, Mroza każdy czyta i Mrozem każdy się zachwyca. O co tu chodzi? Ano o to moi drodzy, że to po prostu diabelnie utalentowany facet, który nie skończył jeszcze nawet 30 lat. To jakiś fenomen, mówię wam. Czytałam ledwie jedną jego książkę i już to wystarczyło, by się zachwycić. Może jeszcze nie na 100%, bo zostawiam sobie rezerwy na inne jego powieści, ale Kasacja to naprawdę rewelacyjna książka. Lekka, szalenie zabawna, intrygująca, wciągająca i zaskakująca. Jak ktoś pomyśli, że rozprawy sądowe to nuda, to rzucę w niego egzemplarzem Kasacji i będzie się cieszył, że jest to książka w miękkiej oprawie.

Warszawą wstrząsnęła sprawa bestialskiego morderstwa dwóch osób. Fakt, że podejrzany został znaleziony w domu razem ze zmasakrowanymi zwłokami, z którymi spędził w zamknięciu aż dziesięć dni właściwie nie pozostawia wątpliwości co do jego winy. Do czasu, gdy jego obrońcą zostaje Joanna Chyłka – jedna z najlepszych prawniczek renomowanej kancelarii Żelazny & McVay, do pomocy mając młodego aplikanta Kordiana Oryńskiego. Sprawa jednak jest niecodzienna, bo sam oskarżony nie wyraża zainteresowania własną obroną – ani się do morderstwa nie przyznaje, ani mu nie zaprzecza. W ogóle nic nie mówi, wprawiając tym samym dwójkę obrońców w prawdziwą konsternację. Czy jest zastraszony czy niepoczytalny? Gdy Chyłka i Oryński rozpoczynają śledztwo w obronie swojego klienta, okazuje się, że sprawa nie jest wcale taka oczywista i znacznie bardziej skomplikowana niż się dotychczas wydawało.

Joanna Chyłka i Kordian Oryński to duet doskonały. Ona – wzięta prawniczka, bezwzględna, inteligentna, zajadająca się mięsem i słuchająca Iron Maiden. Prawdziwa baba z jajami za sterami BMW x5. On – młody aplikant, jeszcze niedoświadczony, ale zafascynowany prawniczym światem oraz swoją patronką. Są jak woda i ogień, a napięcie między nimi nie maleje nawet na chwilę. To właśnie relacje na linii Chyłka – Zordon są najlepszą, najmocniejszą stroną Kasacji. Zabawne dialogi, cięte riposty i wiszące w powietrzu seksualne napięcie idealnie równoważą gnającą do przodu akcję, twisty fabularne i mrożącą krew w żyłach sprawę podwójnego morderstwa. A i sam Remigiusz Mróz sprawia wrażenie, jakby był w swoim żywiole pisząc o prawniczych smaczkach, przepisach i paragrafach, nie zapominając tym samym, że czytelnikowi ten temat niekoniecznie jest bliski i pisząc tak, by nikt nie zgubił się w meandrach prawniczego żargonu. 

Kasację polecam absolutnie wszystkim. Bo widzicie, ja też myślałam, że thriller prawniczy może mnie znudzić. Jak się okazuje nie w wykonaniu Mroza. Tutaj rządzi humor i ironia, wyraziści bohaterowie oraz akcja pędząca niczym rollercoaster, nie dająca czytelnikowi chwili wytchnienia. Wyśmienita zabawa od pierwszej do ostatniej strony gwarantowana!

Remigiusz Mróz, "Kasacja", Czwarta Strona, Poznań 2015, s. 495

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Czwarta Strona.

Kwiecień to kolejny dobry miesiąc pod względem nowości i zapowiedzi wydawniczych. Ciężko było mi wybrać tylko kilka książek, bo interesujących tytułów wyjdzie naprawdę sporo! No, ale wybrać trzeba było i tak oto powstała poniższa subiektywna lista najlepszych premier kwietnia. Po kliknięciu w okładkę książki zostaniecie przeniesieni na odpowiednią stronę danego wydawnictwa. Dajcie znać na co Wy czekacie!
__________________________________________________________________

2 KWIETNIA:

8 KWIETNIA:

16 KWIETNIA:

22 KWIETNIA:

Shirley to wbrew tytułowi opowieść nie o jednej, a dwóch zupełnie różnych od siebie kobietach. Pierwsza z nich to Caroline Helstone, skromna i nieśmiała, wychowywana przez wuja pastora i całkowicie podporządkowana jego woli. Druga zaś to silna i niezależna Shirley Keeldar – dziedziczka sporego majątku, kobieta niezwykle przedsiębiorcza i wyprzedzająca swoją epokę. Już po pierwszym spotkaniu nawiązują nić porozumienia, która jednak może zostać zerwana za sprawą Roberta Moore’a, młodego przedsiębiorcy, który obu pannom jest bliski, jednak każdej na inny sposób. Na kartach tej powieści znajdziemy wachlarz różnobarwnych postaci, które jak żywo odmalowane zostały przed czytelnikiem, a życie w Yorkshire na tle wojen napoleońskich autorka przedstawiła z zaskakującym realizmem i dokładnością.

Jak to zwykle u Charlotte Brontë bywa, akcja książki toczy się raczej leniwie. Autorka pozwala czytelnikowi dokładnie poznać otoczenie jak i samych bohaterów, kreśląc przepiękne opisy, w których można się rozsmakować i przenieść do XIX-wiecznej Anglii. Nie znaczy to jednak, że jest nudno. Mnogość podejmowanych tematów oraz cała paleta barwnych postaci zapewniają coś więcej niż tylko rozrywkę. Ale nie trzeba tego tłumaczyć nikomu, kto miał styczność z prozą jednej ze słynnych sióstr – ci już wiedzą, że jest to literatura najwyższych lotów. W swojej drugiej powieści, Brontë postawiła na bardzo różnorodną tematykę. Poza delikatną historią miłosną, znajdziemy tu wątki polityczne i społeczne, te dotyczące różnić płciowych i klasowych, a nawet akcenty noszące znamiona kryminału. Shirley łączy w sobie najlepsze elementy dziewiętnastowiecznej literatury angielskiej i jestem pewna, że każdy znajdzie w niej coś dla siebie. Jedyne, co można tej książce zarzucić to zbędne rozciągnięcie fabuły na ponad 600 stron. Z jednej strony to więcej przyjemności z czytania, z drugiej jednak niepotrzebnie rozwleka akcję, która mogłaby być znacznie bardziej wartka i frapująca.

Oczywiście nie jest to książka, która może dorównać geniuszowi Jane Eyre, ale bądźmy szczerzy – która może? Mimo wszystko uplasowałam Shirley dość wysoko w swoim prywatnym rankingu ulubionych książek sióstr Brontë. Zajmuje miejsce tuż za podium, więc śmiało mogę ją polecić miłośnikom angielskiej klasyki. Z pewnością nie będzie to stracony czas, bo nazwisko Brontë to gwarancja prawdziwej literackiej uczty, wyrafinowanego stylu i fascynującej panoramy społeczno-obyczajowej.

Charlotte Brontë, "Shirley", MG, Kraków 2011, s. 633

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu MG.

[źródło]

Pod Nickiem Girl Online kryje się piętnastoletnia Penny – nieśmiała dziewczyna, która tylko na blogu może być w pełni sobą i wciąż pozostać anonimowa. Ze swoimi czytelnikami dzieli się przemyśleniami na temat przyjaźni, miłości oraz ataków paniki, na które cierpi od czasu wypadku samochodowego. Oparcie i zrozumienie znajduje również w swoim przyjacielu Elliocie, a jej największą pasją jest fotografia. Niestety życie poza internetem nie jest dla Penny takie łaskawe i kiedy staje się pasmem nieszczęść i upokorzeń, rodzicie zabierają ją do Nowego Jorku. Podróż przez ocean pozwoli spojrzeć na wiele rzeczy z zupełnie innej perspektywy i sporo namiesza w życiu tej brytyjskiej nastolatki.

Sięgając po Girl Online należy pamiętać, że jest to tylko książka młodzieżowa. Nie doszukujmy się w niej głębi, zaskakujących zwrotów akcji czy napięcia, bo od samego początku jasne jest dokąd ta historia zmierza. Jako czytadło dla przeciętnej nastolatki sprawdza się doskonale. Urocza, lekka i zabawna opowieść z pewnością umili jeden lub kilka wieczorów, bo przygody Penny naprawdę wciągają i wiele osób podobnych jej wiekiem odnajdzie tu kawałek siebie. Jak na debiutanckie dzieło, książka napisana jest naprawdę dobrze. Ile w tym pracy samej Zoelli, a ile ghostwriterów, nie mnie oceniać - faktem jest, że Girl Online czyta się świetnie i ciężko się od niej oderwać mimo mało zaskakującej fabuły i kilku schematów, charakterystycznych dla książek z gatunku Young Adult.