Czytelniczo maj mi się udał. Przeczytałam aż 8 książek i choć dwie z nich miały mniej niż 200 stron to i tak jestem niesamowicie zadowolona, że udało mi się przełamać ten rok, który jak dotąd nie był najlepszy pod tym względem. Na szczęście zbliżają się wakacje, mam nadzieję, że wtedy uda mi się nadrobić zaległości, a tymczasem zapraszam na podsumowanie maja :)

Przeczytane w maju:

W tym miesiącu nie wybieram najlepszej ani najsłabszej książki, ponieważ wszystkie były na bardzo wyrównanym poziomie. Żadna mnie nie zachwyciła i żadna nie rozczarowała.

W sumie przeczytałam około 2578 stron, co dziennie daje ok. 83 strony.

Licznik obserwatorów wskazuje 484 osoby! Sporo Was dotarło w tym miesiącu, co z pewnością miało związek z organizowanym przeze mnie konkursem ;) Nie zmienia to faktu, że bardzo cieszy mnie każdy nowy czytelnik, dziękuję Wam!

Fan page lubią 352 osoby, czyli dokładnie tyle samo, co miesiąc temu. 

O czym jeszcze pisałam w maju?

FACEBOOK | ASK | INSTAGRAM |TWITTER

Uczcijmy minutą ciszy tę ohydną okładkę.

Carrie White byłaby normalną nastolatką, gdyby nie specyficzne wychowanie jej matki. Fanatyzm religijny, w którym pogrąża się ta kobieta przekracza wszelkie znane mi granice - Margaret zatraca się w wierze do tego stopnia, że nie wyjaśnia swojej córce podstawowych cech biologicznych kobiety, uznając takie rzeczy jak piersi czy miesiączka za karę za grzechy i obrazę Boga. Kiedy więc nieuświadomiona Carrie dostaje pierwszego okresu pod szkolnym prysznicem, jest przerażona wizją wykrwawienia się na oczach koleżanek, które nie szczędzą jej wyzwisk i kpin. W wyśmiewanej i obrzucanej tamponami dziewczynie budzi się nadnaturalna siła, która później doprowadzi do największej tragedii w dziejach małego miasteczka Chamberlain, w stanie Maine.

Właściwa akcja przeplatana jest fragmentami artykułów z gazet czy przesłuchań policyjnych, które miały miejsce już po tragedii. Ale brak chronologii to nie wszystko - wrażenie chaosu potęguje styl autora, który często rezygnuje z interpunkcji, wtrąca w nawiasy oderwane od kontekstu zdania czy na moment zmienia narratora. Nie brzmi to najlepiej i sama na początku nie byłam zachwycona taką niechlujnością gramatyczną, ale z czasem okazało się to największym atutem powieści, budującym atmosferę niepokoju, a później wręcz grozy. Sama historia brzmi i zapewne jest nieprawdopodobna, ale trzeba oddać Kingowi, co królewskie - wplatając w treść naukowe fragmenty, wyjaśniające skąd właściwie biorą się zdolności telekinezy wywołuje wrażenie autentyczności wydarzeń. Rozpatrując Carrie pod kątem debiutu pisarskiego, właściwie nie ma się do czego w tej książce przyczepić - autor ma ciekawy pomysł, eksperymentuje z formą i ciekawie prowadzi swoją historię. Dlaczego więc nie potrafiłam się tą książką zachwycić?

Nie wyobrażam sobie jak ciężkie musi być życie człowieka, któremu przypięto łatkę słynnego Krzysia z bajki o Kubusiu Puchatku. A przecież w rzeczywistości Christopher Robin Milne wcale takiego beztroskiego dzieciństwa nie miał. Nieustannie żył w cieniu swojego książkowego odpowiednika, czując – niejednokrotnie na własnej skórze – że nie spełnia oczekiwań ojca. Nie powinna więc dziwić awersja dorosłego Christophera do książek napisanych przez Alana Alexandra Milne’a, który jemu kojarzył się z cierpieniem i karami cielesnymi, zamiast z uroczym misiem o bardzo małym rozumku.

Nie znam dokładnie biografii Christophera Milne’a, więc nie wiem na ile wydarzenia przedstawione przez Douglasa Laina znajdują odzwierciedlenie w rzeczywistości. Postać z jego książki prowadzi księgarnię, w której w ramach osobistego protestu nie sprzedaje książek ojca – raz na zawsze próbuje zerwać z brzemieniem Krzysia, którym nigdy nie był. Do czasu, gdy znajduje ulotkę z rysunkiem Kubusia Puchatka zapraszającą na wiec protestacyjny w Paryżu. Z jednej strony obserwujemy życie Christophera, jego żony Abby i autystycznego syna Daniela, z drugiej podglądamy życie paryskich studentów w 1968 roku. W pewnym momencie obie płaszczyzny się splatają za sprawą listu wysłanego przez Gerarda, w którym zachęca Christophera do tego, by uwolnił się od własnego ojca.

Mężczyzna ze Stumilowego Lasu to książka bardzo specyficzna, która z pewnością nie trafi do wszystkich. No i właśnie – do mnie nie trafiła. Nie chodzi o to, że jest zła. Wręcz przeciwnie, jest to mądra i wymagająca lektura, naładowana polityką związaną z majowymi protestami w Paryżu 1968 roku. Ku mojemu rozczarowaniu wątek polityczny zdominował tę, skądinąd nieźle zapowiadającą się powieść i w pewnym momencie pogubiłam się i nie wiedziałam już o czym czytam. Doceniam oryginalność tej książki, jej charakterystyczny sposób narracji i gatunkowy mix, ale mam co do Mężczyzny ze Stumilowego Lasu mocno mieszane odczucia. Fabuła w pewnym momencie zrobiła się bardzo niejasna, a kiedy nie wiem o czym czytam to się po prostu nudzę i tak było przez praktycznie całą drugą część książki. Powieść Laina niestety nie jest przyjazna dla czytelnika, chyba że ten jest świetnie zaznajomiony z książkami o Kubusiu Puchatku, biografią zarówno A. A. Milne’a jak i jego syna oraz z sytuacją polityczną we Francji w 1968 roku. Może wtedy da się doszukać sensu we fragmentach o kocie, którego nie ma, znikającym chłopczyku czy metaforycznych poszukiwaniach Bieguna Północnego.

Skłamałabym mówiąc, że jestem zadowolona po lekturze Mężczyzny ze Stumilowego Lasu, ale paradoksalnie polecam tę książkę. Jeśli dobrze czujecie się w takich surrealistycznych klimatach o filozoficznym wydźwięku to warto sprawdzić czym jest powieść Douglasa Laina. Jej specyfika oraz wielowymiarowość to coś, co warto odkryć samemu, jeśli czujecie się na siłach.

Douglas Lain, "Mężczyzna ze Stumilowego Lasu", Czwarta Strona, Poznań 2015, s. 323

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Czwarta Strona.

Miesiąc temu miała premierę długo wyczekiwana kontynuacja rewelacyjnego debiutu młodziutkiej Samanthy Shannon. „Zakon Mimów” – bo o nim mowa – z całą pewnością nie rozczaruje tych, którzy blisko rok temu pokochali „Czas Żniw”, bo stoi on na równie wysokim poziomie, co pierwsza część. Seria Shannon to połączenie wszystkiego, co najlepsze w młodzieżowej literaturze fantastycznej, więc jeśli lubisz ten gatunek, to z całą pewnością pokochasz tę serię.

Po udanej ucieczce z Szeolu I, Page Mahoney wraca do Sajonu Londyn, by ostrzec jasnowidzów przed Refaitami i Emmitami oraz opowiedzieć o tym, co widziała w kolonii karnej. Niestety brak dowodów oraz niechęć jej mim-lorda powoduje, że Page pozostaje bezradna wobec władz i musi zacząć działać na własną rękę. Jest jednak pewien problem – Blada Śniąca jest uznawana przez Sajon za niebezpiecznego zbiega, a listy gończe z jej twarzą pojawiają się w całym mieście. Przyszłość rasy jasnowidzów leży w rękach dwudziestoletniej dziewczyny, która będzie musiała się wykazać czymś więcej niż umiejętnościami Śniącego Wędrowca. Jak sobie poradzi z takim brzemieniem? 

Drugi tom skupił się na kwestii politycznej – autorka dokładnie przedstawiła funkcjonowanie Sajonu i Syndykatów, wyraźnie zaznaczając hierarchię panującą w tym świecie. Skupiła się także na nakreśleniu sylwetek najważniejszych postaci, rządzących w Podziemnym Londynie – głównie mim-lordów i ich faworyt. Ucierpiała na tym dynamika książki, ale spokojna głowa, z całą pewnością nie jest nudno. Polityczne intrygi, niebezpieczne sojusze i tajemnicze morderstwa to tylko część z tego, co Shannon przygotowała dla czytelników w „Zakonie Mimów”. Nie zabraknie emocji i zaskakujących momentów, a doskonale wykreowane postacie są niczym wisienka na torcie. Na szczególną uwagę zasługuje tutaj Jaxon Hall – mim-lord I-4, który nieustannie zadziwia i fascynuje czytelnika, budząc w nim jednocześnie lekki strach. Chyba jeszcze ciekawszy okazuje się Naczelnik, postać skomplikowana i niejednoznaczna, ale szalenie zajmująca. Nadal nie wiadomo jaka jest jego rola w tej serii ani jakie motywy nim kierują. Jego postać owiana jest tajemnicą i to w nim najbardziej intryguje. Cieszy mnie też to, że pomimo wydarzeń w kolonii karnej, Blada Śniąca nie spokorniała, a wręcz przeciwnie – wydaje się, że jest jeszcze bardziej buntowniczo nastawiona i zrobi niemal wszystko, by prawda o Sajonie wyszła na jaw. Mocne, wyraziste postacie to coś, co w książkach uwielbiam, a bohaterowie stworzeni przez Samanthę Shannon są dokładnie tacy, jakich zawsze szukam.

To nie jest lekka książka, którą się czyta jednym tchem, więc zarezerwujcie sobie co najmniej kilka wolnych wieczorów. Owszem, wymaga skupienia i sporego zaangażowania od czytelnika, który musi nadążyć za wyobraźnią Shannon, ale te książki są tego warte. Zapytajcie kogo chcecie, każdy powie to samo – seria „Czas Żniw” zapowiada się fantastycznie i stoi bardzo wysoko w obrębie swojego gatunku. Saj-Lo to świat jedyny w swoim rodzaju, nie dający się podrobić i dopracowany w najdrobniejszych szczegółach. Powinien on usatysfakcjonować nawet najbardziej wymagających czytelników, bo nie ma tu mowy o lukach w fabule czy drobnych nieścisłościach. Ponadto Shannon wykorzystuje fakty historyczne (panowanie królowej Wiktorii oraz Edwarda VII) i dorabia do nich ideologię pasującą do treści książki.

„Zakon Mimów” to udana kontynuacja, a poprzeczka postawiona była naprawdę wysoko. Jedyne, czego żałuję to fakt, że tak dużo czasu minęło od momentu, gdy czytałam pierwszy tom, bo przy tak złożonym uniwersum wiele rzeczy mi zwyczajnie umknęło i bardzo ciężko było mi się wgryźć w kolejną część. Nie ujmuje to niczego samej książce, która nadal jest naprawdę rewelacyjna i zapewnia rozrywkę na wysokim poziomie, ale odebrało mi to trochę przyjemności z czytania. Zbyt często gubiłam się w treści i terminologii usilnie starając się przypomnieć wydarzenia z „Czasu Żniw”. Jeśli więc macie taką szansę, to zróbcie sobie przysługę i przeczytajcie oba tomy w krótkim odstępie czasu, a na pewno nie będziecie żałować.

Samantha Shannon, "Zakon Mimów", SQN, Kraków 2015, s. 534

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu SQN.

Sutter ma osiemnaście lat i poważny problem z alkoholem. Sam oczywiście nigdy by się do tego nie przyznał, ale kiedy nastolatek popija whisky z 7upem praktycznie przez 24 godziny na dobę to coś tu jest bardzo nie tak. To taki typ, który nie chce dorosnąć, całe życie jest dla niego imprezą, a planowanie przyszłości zostawia innym. Liczy się tylko cudowne tu i teraz. 

Co może się wydarzyć, gdy taka osoba spotyka na swojej drodze totalne przeciwieństwo? Sutter pewnego razu budzi się pod czyimś domem, nie mając pojęcia jakim cudem się tam znalazł. I tak poznaje Aimee, dziewczynę nieśmiałą, wycofaną, zbzikowaną na punkcie science-fiction – zupełnie nie taką, z jakimi na co dzień spędza czas. Postanawia jej pomóc stać się bardziej asertywną, być może popularną i atrakcyjną w oczach innych. Tylko czy poznanie takiego chłopaka może wyjść naiwnej i podatnej dziewczynie na dobre? Kto bardziej skorzysta na tej znajomości – Sutter czy Aimee?

Na początku ta książka nie zrobiła na mnie zbyt dobrego wrażenia. Ale im dłużej czytałam, tym bardziej złożona okazywała się postać Suttera. Z irytującego i wiecznie pijanego egoisty zmienił się w nadal pijanego, ale jednak myślącego o innych człowieka. Właściwie to chyba się nie zmienił, tylko ja dopiero z czasem ujrzałam w nim tę drugą stronę, która bardzo mi się spodobała. Narracja z jego punktu widzenia jest lekka, zabawna i pełna trafnych dla nastolatków spostrzeżeń. Tharp dobrze wczuł się w rolę licealistów i udało mu się odwzorować ich życie w swoich bohaterach. To moim zdaniem odróżnia go od Johna Greena, który owszem – stworzył kilka świetnych postaci, ale wtłoczył w nich trochę nazbyt filozoficzną naturę, nie do końca pasującą do wieku.

Z książkami Cathy Glass spotkałam się już wcześniej, ale Nie zabierajcie mi dziecka było czymś nowym – zarówno dla Cathy prowadzącej rodzinę zastępczą, jak i dla mnie – zwykłej czytelniczki. Zazwyczaj przyjmuje ona pod swój dach znacznie młodsze dzieci, więc nastolatka spodziewająca się dziecka musiała być dla niej naprawdę sporym wyzwaniem.

Siedemnastoletnia Jade będąca w zaawansowanej ciąży, po kłótni z matką została bez dachu nad głową. Cathy Glass, kobieta doświadczona w prowadzeniu rodziny zastępczej, ma jej zapewnić tymczasowy dom, jednak pobyt nastolatki znacznie się przedłuża. Cathy stara się przygotować ją do roli matki, cierpliwie tłumacząc i pomagając w codziennych obowiązkach, ale dziewczyna jest skrajnie nieodpowiedzialna i wielokrotnie naraża siebie i swoje nienarodzone dziecko na niebezpieczeństwo. Pojawia się pytanie czy Jade dojrzeje na tyle, by opieka społeczna pozwoliła jej zatrzymać niemowlę? 

Od razu muszę wyjaśnić pewną kwestię – to dobra książka. Jestem pewna, że spodoba się osobom zainteresowanym taką tematyką oraz tym, którzy z twórczością Glass nie mieli jeszcze do czynienia. Ja miałam i poprzednie książki zrobiły na mnie większe wrażenie. Historie o bezbronnych dzieciach często katowanych przez własnych rodziców niejednokrotnie rozwalały mnie emocjonalnie i wyciskały łzy z oczu. Historia nieodpowiedzialnej nastolatki tego nie zrobiła i dla mnie było to sporym minusem tej książki. Nie potrafiłam współczuć Jade, często denerwowała mnie jej głupota i kolejne puste obietnice, chociaż muszę przyznać, że książka mnie wciągnęła i bardzo szybko ją przeczytałam. Zabrakło mi emocji, które wylewają się choćby ze Skrzywdzonej czy kilku innych znanych mi powieści tej autorki. To znaczy emocje były – ale tak jak wspomniałam, była to głównie złość i chęć potrząśnięcia nastolatką, żeby się opamiętała, aniżeli współczucie i łzy, z którymi do tej pory kojarzyłam książki tej autorki.

Cathy Glass pisze swoje książki bardzo prostym językiem. Nie ma tutaj żadnych literackich ozdobników, bo też jej powieści tego nie wymagają. Ona dzieli się z czytelnikami historiami, które mogą dziać się za drzwiami każdego domu i to jest największą siłą jej twórczości. To oraz oczywiście fakt, że zna te przypadki z pierwszej ręki, a wszystkie opowiedziane przez nią historie zdarzyły się naprawdę, również ta o Jade. Historię ciężarnej nastolatki polecam przede wszystkim młodym osobom, które nie do końca są świadome konsekwencji wynikających z nieostrożnego seksu. Nie chodzi o samą ciążę, a o mnóstwo wyrzeczeń i ogromną odpowiedzialność, do której trzeba dojrzeć.

Podziwiam Cathy Glass nie tyle za jej talent pisarski, co za pracę i sposób na życie, który wybrała. Prowadzenie rodziny zastępczej musi mocno wpływać na jej własne dzieci, więc nie potrafię sobie wyobrazić jak dobrą musi być matką, skoro udaje jej się to wszystko ze sobą pogodzić. Nie zabierajcie mi dziecka to pozycja warta polecenia, szczególnie na początek przygody z książkami o takiej tematyce, ale sięgnijcie koniecznie także po wcześniejsze książki Cathy Glass.

Cathy Glass, "Nie zabierajcie mi dziecka", Muza, Warszawa 2015, s. 300

Za możliwość przeczytania książki dziękuję agencji Business & Culture.

Charlotte Brontë to zdecydowanie moja ulubiona angielska pisarka. Zawsze kiedy myślę, że poznałam już wszystkie jej dzieła, wydawnictwo MG zaskakuje mnie, wydając kolejne niedokończone zbiory opowiadań, które zasługują na to, by ujrzeć światło dzienne. Tak było w przypadku „Niedokończonych opowieści” i tak jest teraz. I życzyłabym sobie, żeby było jeszcze więcej tekstów, które wyszły spod pióra jednej ze słynnych sióstr, bo dobrej literatury przecież nigdy za wiele.

„Sekret” nie jest może takim literackim arcydziełem jak inne, ukończone i dojrzalsze powieści Charlotte, ale niewątpliwie da się tu wyczuć przedsmak tego, co czeka na czytelnika w późniejszych powieściach autorki. Można by się w tych opowiadaniach przyczepić do wielu rzeczy, widać jak niedoskonałe są to historie, jak wiele im jeszcze brakuje do geniuszu „Jane Eyre” czy „Villette”. Ale to właśnie te pięć opowiadań, traktujących o miłości i małżeństwie, rozbudziły w Charlotte pasję, która zaowocowała arcydziełami literatury angielskiej.

Charlotte wraz z bratem Branwellem stworzyła fikcyjną afrykańską krainę – Verdepolis, Szklane Miasto. To tutaj osadzili oni akcję wszystkich pięciu opowiadań, które w pewnym sensie są ze sobą powiązane. Autorzy wykorzystują znany motyw mezaliansu, miłości nie mającej prawa bytu, różnic społecznych. Eksperymentują też z formą, wplatając w swoje opowiadania fragmenty poezji, a także zahaczają o elementy fantastyczne, choć tych – ku mojemu rozczarowaniu – jest niewiele.

Mnie najbardziej przypadło do gustu pierwsze i zarazem tytułowe opowiadanie – „Sekret”. Zawiera ono kilka interesujących aspektów – motyw zemsty, intrygę, tajemnicę i oczywiście miłość. Drugie w kolejności – „Lily Hart” to chyba najpiękniejsze z opowiadań w tej antologii i najbardziej oddające późniejszy styl Charlotte. Ostatnia na moim prywatnym podium jest historia zatytułowana „Albion i Marina”. Po pierwsze dlatego, że opowiada o tych samych bohaterach, co „Sekret”, ale lata wcześniej, a po drugie to właśnie ono zawiera elementy fantastyczne, które bardzo mi się spodobały.

Drogi Czytelniku, jeśli czytałeś już „Jane Eyre”, znasz historię Lucy Snowe oraz poznałeś Shirley Keeldar, sięgnij koniecznie po „Sekret”. Znajdziesz w nim początek drogi, która prowadzi do wspaniałego świata XIX – wiecznej literatury angielskiej, zobaczysz jak na przestrzeni lat zmienił się styl pisarki, jak bardzo dojrzały jej historie. Ale jeśli nie miałeś jeszcze tej szansy, wróć tu później, bo „Sekret” to ledwie zalążek tego, co w twórczości sióstr Brontë pokochasz.

Charlotte Brontë, "Sekret", MG, Kraków 2015, s. 180

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu MG.

Gabe i Lea to przedziwna para. Mieszkają w tym samym akademiku, chodzą na te same zajęcia, siedzą w jednej ławce, zamawiają nawet dokładnie to samo chińskie jedzenie, a nie potrafią nawiązać znajomości. Oboje są tak bardzo nieśmiali, on nawet bardziej niż ona i niepewni uczuć drugiego, że boją się wykonać jakikolwiek krok, mimo że wszyscy dookoła widzą, że są dla siebie stworzeni.

Równie urocze, co irytujące.

Tej książki się nie czyta, ją się pochłania w ekspresowym tempie. Historia jest lekka i wciągająca, ale tym co najbardziej wpływa na tempo czytania jest brak opisów – Musimy coś zmienić to praktycznie same dialogi. Wymusza to specyficzny sposób narracji, prowadzony z perspektywy otoczenia Gabe’a i Lei. Nie mamy przez to wglądu w ich własne myśli czy emocje, jesteśmy – podobnie jak narratorzy – tylko obserwatorami tego rodzącego się uczucia. Dla kogoś taki brak głębszych opisów może świadczyć o jedno-wymiarowości tej powieści i rzeczywiście w pewnym sensie tak jest. Bohaterowie są stereotypowi i raczej płascy właśnie dlatego, że nie mamy wglądu w ich psychikę, ale dla mnie nie było to wadą, bo od samego początku taka była koncepcja tej książki. To coś innego, niespotykanego i choć nie chciałabym czytać takich książek zawsze, to ten jeden raz naprawdę bardzo mi się podobał i jestem pod wrażeniem pomysłu autorki. To interesujące doświadczenie poznać głównych bohaterów przez pryzmat tego, jak postrzegają ich inni.

Sama idea tej książki jest w pewnym sensie absurdalna – oto dwoje dorosłych ludzi, którzy nie potrafią ze sobą zwyczajnie porozmawiać, choć oboje by tego chcieli. Do samego końca kibicowałam Gabe’owi i Lei, ale ich zachowanie często było po prostu irytujące. Może gdyby Sandy Hall troszkę odmłodziła swoich bohaterów, zamiast umieszczać ich na studiach, byłoby to bardziej do przyjęcia. Z perspektywy osoby w podobnym wieku nie mogłam zrozumieć ich problemów z komunikacją, które momentami były wydumane i zwyczajnie śmieszne. Jak widzicie, ta książka ma wady i z pewnością nie wszystkim się spodoba. Ale, jeśli mam być szczera, ja bawiłam się doskonale, a Musimy coś zmienić pochłonęłam w jeden wieczór, bo nie mogłam się od tej historii oderwać. Chyba spodobała mi się zabawa w podglądacza, w którą autorka wciąga czytelnika. Czy tego chcemy czy nie, jesteśmy tacy sami jak narratorzy – obserwujemy te urocze sceny i choć okropnie nas wkurzają, to nie możemy oderwać wzroku i myśli od Gabe’a i Lei.

Musimy coś zmienić to prosta historia na jeden raz, ale jeśli szukacie lekkiej rozrywki, przy której można się odprężyć i wciągnąć w inny świat, to ta książka będzie świetnym wyborem.

Sandy Hall, "Musimy coś zmienić", Pascal, Bielsko-Biała 2015, s. 304

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Pascal.

PS Polska premiera książki zaplanowana jest na 13 maja br.

Jak co miesiąc, poniżej przedstawiłam swoją subiektywną listę najlepszych majowych premier. Udało mi się już przeczytać Maybe Someday, które jest jedną z najlepszych książek jakie przeczytałam w tym roku, a może i w całym życiu oraz Musimy coś zmienić - niebawem powinna ukazać się moja opinia na temat tej książki. Jeśli chodzi o resztę to najbardziej chyba interesuje mnie Nienasycony zwycięzca od SQN. Biografie uwielbiam, tak samo jak Carlo Ancelottiego, więc z pewnością jest to książka dla mnie. Listy niezapomniane również wyglądają zachęcająco, do czego niewątpliwie przyczynia się piękne wydanie. Ciekawi mnie też nowa seria Cassandry Clare, bo choć wciąż nie przeczytałam Darów Anioła, to kilka dni temu skończyłam Diabelskie Maszyny, a Próba żelaza wygląda mi na typowe fantasy, którego jestem bardzo ciekawa. Zaplątana miłość. Stacja Jagodno zainteresowała mnie z uwagi na to, że akcja toczy się w Górach Świętokrzyskich, czyli w moich okolicach. Jestem ciekawa jak autorka przedstawiła to piękne miejsce. Pozostałe książki nie interesują mnie aż tak bardzo, ale jeśli wpadną kiedyś w moje ręce to z chęcią przeczytam. A co Wy sądzicie o tych premierach? 

Po kliknięciu na okładkę książki zostaniecie przeniesieni na stronę wydawnictwa, gdzie znajdziecie dokładny opis i inne informacje.

Długo odkładałam w czasie zakończenie tej trylogii, bynajmniej nie dlatego, że nie chciałam się żegnać z bohaterami. Zwyczajnie i po ludzku nie miałam czasu, w moje ręce zawsze wpadało coś innego, a Mechaniczna księżniczka ciągle schodziła na dalszy plan. Ale w końcu się udało. Przeczytałam i… nie zachwyciłam się.

Nie zrozumcie mnie źle – to bardzo dobra książka i świetne zakończenie serii. Tylko, że po tych wszystkich ochach i achach oraz pytaniach jak autorka mogła coś takiego zrobić czytelnikom, zapewnieniach, że ta książka złamie mi serce… wiecie, po czymś takim człowiek spodziewa się, że naprawdę będzie zbierał szczękę z podłogi, a szczerze mówiąc Mechaniczna księżniczka nie wzbudziła we mnie aż takich emocji. Okej, wzruszyłam się w epilogu, bo był ładnie napisany i taki romantyczny, a ja romantyczką jestem, ale szczerze mówiąc to nie jestem zadowolona z takiego rozwiązania sprawy. Nie chcę za wiele mówić, żeby nie rzucić soczystym spojlerem, ale Cassandra Clare właściwie nic takiego strasznego nie zrobiła. Wręcz przeciwnie – odniosłam wrażenie, ze chciała zadowolić wszystkich, co nie do końca mi się podobało, bo uważam, że poszła na łatwiznę, zamiast brutalnie złamać serca i zostawić ślad w czytelnikach.

Jeśli chodzi o samą fabułę to po raz kolejny jest ona naładowana akcją – mnóstwo scen walki z diabelskimi maszynami, lejąca się krew i posoka, demoniczna ospa, wiszące nad bohaterami widmo śmierci, krótko mówiąc - dzieje się i to sporo. Gdzieś między tym wszystkim nadal jest zgrzytający mi wątek miłosny i rozdarcie Tessy pomiędzy Willem a Jemem, którego rozwiązanie – jak już wspomniałam – mnie nie usatysfakcjonowało, w przeciwieństwie do rzeszy innych czytelników. Równolegle toczy się też wątek Charlotte, która musi zmierzyć się z niechęcią Konsula Waylanda do jej osoby i samodzielnie walczyć o przyszłość londyńskiego Instytutu oraz całej rasy Nefilim. I to jest fajne - w Mechanicznej księżniczce nie ma głównego bohatera, wszyscy są równie ważni i każdemu poświęcono wystarczająco dużo miejsca.

W tej części poznajemy też odpowiedzi na wszystkie pytania (no, prawie wszystkie, bo Karriba mi świadkiem, że kilka ich miałam po skończeniu książki). Wreszcie wyjaśnia się tajemnica tożsamości Tessy, jej roli w planie Mortmaina, a także sprawa z mechanicznym aniołkiem, do którego należy najbardziej epicki moment tej książki. Mamy też szansę bliżej poznać siostrę Willa – Cecily, która jest równie świetną bohaterką co jej brat, a ich wspólne przekomarzania się wielokrotnie mnie bawiły. W ogóle w Mechanicznej księżniczce sporo jest ciętego humoru i naprawdę zabawnych dialogów i to w książkach Clare uwielbiam. Jestem pod wrażeniem świata, który skonstruowała autorka oraz tego jak zgrabnie wszystkie wątki połączyła w finałowym tomie. Z tego, co słyszałam to ta trylogia jest również pod pewnymi względami spójna z Darami Anioła – jeśli tak, to naprawdę świadczy o ogromnym talencie autorki, bo ta rzeczywistość nie należy do najprostszych i łatwo można się było potknąć na jakimś szczególe, czego Cassandra Clare chyba uniknęła.

Niestety po Mechanicznej księżniczce spodziewałam się więcej. Po raz kolejny mam nauczkę, by nie podchodzić do książki z wygórowanymi oczekiwaniami, bo gdybym ich nie miała, pewnie bardziej przeżywałabym finałowy tom trylogii. A tak mogę tylko powiedzieć, że książka jest naprawdę dobra, ale po jej przeczytaniu z moim sercem, głową i układem nerwowym wszystko jest w porządku.

Cassandra Clare, "Mechaniczna księżniczka". MAG, Warszawa 2013, s. 542

Nie do końca wiedziałam czego się spodziewać po Księdze cmentarnej, bo z Neilem Gaimanem miałam do tej pory do czynienia tylko raz, a było to bardzo dawno temu. Nie zorientowałam się nawet, że jest to książka dla dzieci, ale cóż z tego skoro historia w niej zawarta jest tak ciekawa i absorbująca?

Głównym bohaterem, wokół którego skupia się cała fabuła Księgi cmentarnej jest Nikt Owens – niemowlak, który nieświadomie uciekł mordercy i trafił na pobliski cmentarz. W tak okrutny sposób pozbawiony rodziców i starszej siostry Nik, znalazł się pod opieką miejscowych duchów, które obdarzyły go ‘Swobodą cmentarza’, dzięki czemu stał się członkiem cmentarnej społeczności, niewidocznej dla zwykłych ludzi. Pod opieką duchów spędza dzieciństwo i okres nastoletni, przychodzi jednak czas, kiedy trzeba wyruszyć poza bramy cmentarza i zmierzyć się z zagrożeniami świata zewnętrznego. Ale co jeśli morderca nadal jest na wolności i chce dokończyć dzieła?

Poza oczywistym motywem dojrzewania, Gaiman fantastycznie przeplata realizm z magią, tworząc oryginalny świat, który intryguje czytelnika przez cały czas trwania powieści. Najlepszym elementem jest cmentarz, ukazany jako miejsce pełne życia, oczywiście w przenośni. Duchy opiekujące się Nikiem zdają się być niekiedy bardziej ludzkie niż zwykli śmiertelnicy, a rodzinna atmosfera panująca na cmentarzu pozwala spojrzeć na to miejsce łaskawszym okiem. Ale są również mroczne zakątki, takie jak ghulowa brama, gdzie żaden szanujący się duch nie zagląda. Dziwna jest to książka, tajemnicza i momentami mroczna, czasami okraszona czarnym humorem, a jednak nadal czuć, że przeznaczona jest dla młodszego odbiorcy. Żałować mogę jedynie, że nie znałam Księgi cmentarnej wcześniej, może jako dziecko wywarłaby na mnie większe wrażenie i na dłużej zapadła w pamięci. Teraz za to mogę docenić oryginalny pomysł, świetnie stopniowane napięcie i niesamowicie wykreowaną magiczną rzeczywistość, które stanowią o sile tej niepozornej książki.

Neil Gaiman wywarł na mnie pozytywne wrażenie. Przede wszystkim jestem zafascynowana światem przedstawionym stworzonym przez autora i chociaż w Księdze cmentarnej czegoś mi zabrakło to z pewnością sięgnę po jego powieści dla dorosłych. Tę książkę polecam z zastrzeżeniem, że jest ona przeznaczona dla młodszych czytelników i można to wyczuć w samej fabule jak i w stylu pisania, ale nie znaczy to, że nie jest warta uwagi w innym wieku. Niewielka objętość to dodatkowy bodziec by po nią sięgnąć, bo nawet jeśli się komuś nie spodoba, to czytanie nie zajmie wiele czasu, ciężko więc będzie nazwać go straconym.

Neil Gaiman, "Księga cmentarna", MAG, Warszawa 2008, s. 226

Mamy już początek nowego miesiąca (i to jakiego, ha!), więc tradycyjnie czas pochwalić się zdobyczami, które zasiliły moje półki w kwietniu. Miałam nic nie kupować i zbierać pieniądze na wymianę letniej garderoby, ale byłam naiwna jeśli myślałam, że uda mi się wytrwać... i takim oto sposobem trafiły do mnie dwie książki widoczne na dole. Ale po kolei i od góry!

1. CATHY GLASS - Nie zabierajcie mi dziecka - do recenzji od Business & Culture.

2. KATARZYNA ZYSKOWSKA-IGNACIAK - Upalne lato Gabrieli - do recenzji od wydawnictwa MG. Zakończenie świetnie zapowiadającej się trylogii, nie mogę się doczekać czytania!

3. SAMANTHA SHANNON - Zakon Mimów - niespodzianka od wydawnictwa SQN.

4. TIM THARP - Cudowne tu i teraz - od wydawnictwa Bukowy Las. Mam też egzemplarz dla Was, który możecie wygrać TUTAJ.

5. DOUGLAS LAIN - Mężczyzna ze Stumilowego Lasu - do recenzji od wydawnictwa Czwarta Strona.

6. STEPHEN KING - Cmętarz zwieżąt"- zakup własny na niezastąpionym arosie.

7. NEIL GAIMAN - Księga cmentarna - zakup własny na arosie.

8. SANDY HALL - Musimy coś zmienić - szczotka widoczna w tle, od wydawnictwa Pascal. Dziś zabieram się za czytanie :)

Widzicie coś dla siebie? :)

Hop hop, witajcie w deszczowe, ale majowe południe! Wyjątkowo nie będę się rozgadywać, tylko od razu przejdę do rzeczy. Mój czytelniczo-blogowy kwiecień prezentował się następująco:

[źródło]

Przeczytane w kwietniu:

Najlepsza książka: Kasacja i Losing Hope

Najgorsza książka: W tym miesiącu czytałam same dobre książki, żadnej nie mogę nazwać najgorszą, ale z tej szóstki najmniej podobało mi się Endgame.

• Shirley - zaległa opinia
• Girl Online - zaległa opinia
• Zapowiedzi na kwiecień
• Cudowne tu i teraz - fragment książki 
• KONKURS!