Dla człowieka siedzącego pod szklanym kloszem, znieczulonego na wszystko, zatrzymanego w rozwoju jak embrion w spirytusie, całe życie jest jednym wielkim, złym snem. - Sylvia Plath

Postacie stworzone przez Meg Wolitzer mają wiele wspólnego z Esther Greenwood, bohaterką słynnego Szklanego klosza Sylvii Plath. Różnica polega na tym, że piątka uczniów ze "Specjalnych zagadnień" sama się w metaforycznym kloszu zamyka, by zatrzymać czas i żyć w iluzorycznej rzeczywistości. Belzhar, bo tak go nazywają, to miejsce gdzie mogą wrócić do najlepszych chwil ze swojego życia. Zanim wszystko się popsuło.

Wooden Barn to szkoła z internatem dla młodzieży z problemami. Właśnie tam trafia Jam Gallahue, która nie może się pogodzić ze stratą swojego chłopaka. Szkoła pomaga uporać się z traumatycznymi przeżyciami, jednak Jam pogrąża się w rozpaczy i nie wierzy w możliwość powrotu do dawnego życia, w którym nie ma już Reeve'a. Gdy razem z czwórką innych uczniów trafia na zajęcia do pani Quenell i poznaje "specjalne zagadnienia z literatury angielskiej" zmienia swoje nastawienie, a twórczość Sylvii Plath oraz czerwony pamiętnik stają się furtką do Belzharu, który przeniesie bohaterów do świata, w którym chcieliby pozostać na zawsze.

Może to niezmiennie zachwycający mnie klimat szkoły z internatem, może ogromny wpływ literatury na życie młodych ludzi, a może zwyczajna przyjemność, jaką dawało mi czytanie sprawiła, że Pod kloszem mi się podobało. Nie zachwyciło, nie zmieniło nic w moim życiu, ale tak zwyczajnie, po ludzku – podobało mi się. Nawet jeśli mam jakieś zastrzeżenia co do zakończenia, nawet jeśli książka okazała się za krótka, by należycie rozwinąć wszystkie wątki. Bo to nie jest tak, że Pod kloszem nie ma wad. Ze względu na niewielką objętość, brakuje głębszej analizy bohaterów, a przecież każdy z nich zmaga się ze swoją traumą i ma czytelnikowi do opowiedzenia równie ważną historię. Portrety psychologiczne zostały słabo nakreślone, a szkoda, bo książka aż się o to prosiła. Jest to jednak powieść typowo młodzieżowa, więc autorka postawiła na pędzącą akcję oraz tajemnicę, które naprawdę wciągają i angażują czytelnika. Mocno zgrzyta też rozwiązanie historii Jam, które moim zdaniem bardzo spłyca jej historię, choć trzeba przyznać, że jest zaskakujące. Tylko chyba nie jest to do końca pozytywne zaskoczenie. Ale książka Wolitzer ma też wiele zalet, dla których warto ją poznać. Jedną z tych zalet jest życie i twórczość Sylvii Plath, które autorka wplotła w treść. I to przede wszystkim za te literackie nawiązania warto Pod kloszem przeczytać.

Pod kloszem to opowieść o radzeniu sobie ze stratą. O tym jak żyć, kiedy nie ma dla kogo żyć. O pogodzeniu się z własnym losem, o wybaczaniu sobie i innym. O zmierzeniu się ze strachem i pokonaniu go. Ja się w tej historii zatopiłam - przepadłam na jeden dzień i nie oderwałam się aż do ostatniej strony. Wciągająca, dobra i momentami także wzruszająca. Z całą pewnością dająca do myślenia. Nieidealna, ale warta poznania.

Meg Wolitzer, "Pod kloszem", Bukowy Las, Wrocław 2015, s. 288

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Bukowy Las.

O fenomenie, którego nie rozumiem i rozczarowaniu jakie z tego wynikło.

Charlie pisze listy do swojego przyjaciela. Nie zdradza mu kim jest, co daje mu swobodę pisania o wszystkim. Bez kłamstw, bez ukrywania niewygodnych faktów. Pisze o rodzinie, nowej szkole, przyjaciołach, pierwszej miłości, narkotykach i seksie. O wszystkim, co go spotyka, a czego często nie rozumie. Charlie jest dziwakiem, a przynajmniej tak postrzegają go rówieśnicy. Nie panuje nad emocjami, często płacze i wyraźnie różni się od innych nastolatków. Ale jest przy tym niezwykle inteligentny, co pomaga mu zaakceptować swoją odmienność. A potem poznaje Patricka i Sam, którzy – choć starsi od niego – również doceniają oryginalność Charliego i zaprzyjaźniają się z chłopcem, pomagając mu tym samym nawiązać kolejne znajomości.

Charlie to przykład literatury epistolarnej, więc narracja prowadzona jest z punktu widzenia głównego bohatera. I tu zaczyna się problem, bo jego sposób postrzegania świata jest zbyt naiwny jak na najpierw piętnasto-, a później szesnastolatka. Przez całą książkę trudno oprzeć się wrażeniu, że Charlie jest dużo młodszy niż w rzeczywistości, a kiedy dochodzą fragmenty o paleniu papierosów czy trawki, wychodzi z niego naprawdę groteskowa postać. Sama akcja jest nużąca, dopiero odkrycie przyczyn problemów psychologicznych Charliego na samym końcu, wyrywa z marazmu czytelniczego. To jednak za mało by pozytywnie ocenić całość. Język również jest prosty i jak wspomniałam zupełnie niedopasowany do bohatera. Jego infantylność w połączeniu z dosyć trudną tematyką (akceptacja, seks, aborcja, narkotyki) tworzy naprawdę karykaturalną całość, której ja zupełnie nie kupuję. Jedynym niuansem w książce Chbosky'ego jest jej forma, bo sama tematyka była poruszana już wielokrotnie i to z lepszym skutkiem. Charlie niestety nie wywarł na mnie żadnego wrażenia, a jeśli to tylko negatywne. Nie skłonił do przemyśleń, nie wpłynął na mój światopogląd ani na sposób postrzegania pewnych kwestii. Rozczarował i znudził, to na pewno.

Mimo że książka porusza trudną tematykę to zupełnie nic z niej nie wynika. Po prostu sobie jest i już. Nie wpłynęła na mnie głębia przemyśleń bohaterów, nie zachwycił zmysł obserwacji Charliego. I szczerze – czytałam wiele znacznie lepszych historii traktujących o problemach nastolatków. Charlie mnie zmęczył i wynudził. Nie potrafię zrozumieć fenomenu tej książki i bez żalu wyrzucę ją z pamięci.

Stephen Chbosky, "Charlie", REMI, Warszawa 2012, s. 218

Nie ukrywam, że jako kibic Realu Madryt nie popierałam metod Jose Mourinho. To wielki trener i przyzna to każdy, kto o piłce nożnej ma jako takie pojęcie. Tylko, że trener dla mnie to przede wszystkim mózg drużyny, osoba stojąca w cieniu piłkarzy, ale jednocześnie jej ostoja i autor sukcesów. Zdecydowanie nie ktoś, kto własne widzimisię stawia ponad dobrem klubu, a tak niestety odbierałam Mou. Jest to dla mnie człowiek lubiący być w centrum uwagi, kontrowersyjny i stawiający na swoim bez względu na konsekwencje, a ja cenię sobie spokój i inteligencję, które owocują sukcesami zespołu. Nie dziwi więc, że po niespokojnym okresie mourinizmu, kiedy szatnia Realu Madryt była podzielona, a prasa huczała od plotek, z ogromną ulgą przyjęłam zmianę trenera. Teraz, po dwóch sezonach Carlo Ancelottiego w roli trenera Realu Madryt nie boję się powiedzieć, że był najlepszym, co się przydarzyło temu klubowi w ostatnich latach.

Nienasycony zwycięzca to książka pełna inteligentnego humoru, ironii i dystansu do siebie, którego z pewnością Ancelottiemu nie brakuje. Byłam zaskoczona tym z jaką lekkością potrafi opowiadać o swoim życiu zawodowym, jak trafnie komentuje wydarzenia i ile zabawnych anegdot przygotował dla czytelników swojej autobiografii. Uwielbiałam tego człowieka za jego pracę w Realu Madryt, ale po przeczytaniu Nienasyconego zwycięzcy nie mogę wyjść z podziwu za całokształt jego kariery, a w szczególności za pracę w Milanie, klubie jego życia. Z książki bije niespotykana szczerość i prostolinijność – Carlo Ancelotti, urodzony w rolniczej rodzinie, nie boi się mówić wprost tego, co myśli, nie przejmuje się także kpinami ze strony innych. Jest autentyczny i da się to wyczuć. Jego włoski temperament wyraźnie odbija się na kartach książki, co w połączeniu z barwnym życiem zawodowym i wieloma sukcesami na koncie, owocuje rewelacyjną ucztą literacką, obok której żaden fan futbolu nie może przejść obojętnie.

Śmiało mogę stwierdzić, że jest to jedna z najlepszych biografii sportowych, jakie miałam przyjemność czytać, choć skupia się tylko na karierze zawodowej. To kolejny dowód na to, że Carletto nie jest osobą medialną – swoją prywatność zostawia dla siebie. Nic to, bo historie ze świata piłki nożnej, które przytacza rekompensują ewentualne braki w innych sferach. Warto też wspomnieć o szczytnym celu, na potrzeby którego Ancelotti w ogóle zasiadł do spisania swoich wspomnień. Dochody ze sprzedaży Nienasyconego zwycięzcy w całości miały zostać przeznaczone na finansowanie badań nad stwardnieniem zanikowym bocznym, na które chorował Stefano Borgonovo, jego przyjaciel i były piłkarz, któremu niestety nie udało się drania pokonać.

Niezwykła autobiografia niezwykłego człowieka. Nienasyconego zwycięzcy, który wygrywa dzięki swojej ogromnej inteligencji, opanowaniu i zdrowemu podejściu do wykonywanego zawodu. Wielka szkoda, że Real Madryt stracił takiego trenera.

Carlo Ancelotti, "Nienasycony zwycięzca", SQN, Kraków 2015, s. 245

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu SQN.

Już jutro rusza BookAThon, czyli maraton czytelniczy organizowany przez trzy vlogerki: Ewelinę Mierzwińską, Olgę z Wielkiego Buka oraz Anitę z Book Reviews. Postanowiłam spróbować swoich sił i zmierzyć się chociaż z częścią zadań. Czytam dosyć wolno, więc z pewnością nie uda mi się sprostać wyzwaniu jakim jest jedna książka dziennie, dlatego postanowiłam podpiąć jeden tytuł pod kilka wyzwań. Bardzo optymistyczna wersja mojego TBR na najbliższy tydzień przedstawia się następująco:

I. Dokończ książkę, której nie skończyłeś.

CARLO ANCELOTTI - "NIENASYCONY ZWYCIĘZCA" - jest to książka, którą czytam obecnie i nie uda mi się jej skończyć przed rozpoczęciem BookAThonu, dlatego idealnie nadaje się na jutro.

II. Przeczytaj książkę, która czeka na Ciebie już kilka lat.

MATTHEW QUICK - "PORADNIK POZYTYWNEGO MYŚLENIA" - od lat czeka na swoją kolej, ale ciągle wpada mi w ręce coś innego. Może w końcu nadszedł jej czas?

III. Przeczytaj książkę z gatunku, po który sięgasz najrzadziej.

DENNIS LEHANE - "RZEKA TAJEMNIC" - po kryminały sięgam bardzo rzadko, bo nie przepadam za tym gatunkiem, ale bardzo chciałabym to zmienić - ciągle szukam tytułu, który rozkocha mnie w powieściach tego typu. Wybrałam właśnie tę książkę z dwóch powodów - po pierwsze polecały ją dwie spośród organizatorek BookAThonu, a po drugie niedługo kończy się termin w bibliotece, więc trzeba się pospieszyć z czytaniem!

IV. Książka, którą wybrała dla Ciebie inna osoba.

STEPHEN CHBOSKY - "CHARLIE" - tę książkę wybrali dla mnie uczestnicy BookAThonu :) 

V. Przeczytaj książkę i obejrzyj jej filmową adaptację.
MATTHEW QUICK - "PORADNIK POZYTYWNEGO MYŚLENIA" - jak mówiłam - jedna książka, kilka wyzwań. Fakt, że Jennifer Lawrence dostała Oscara za rolę w ekranizacji tej książki dodatkowo przemawia na korzyść filmu.

VI. Bestseller, którego jeszcze nie przeczytałeś.

SARAH J. MAAS - "SZKLANY TRON" - początkowo w tej kategorii również miał być Poradnik, ewentualnie Charlie, ale postanowiłam dodać więcej książek. Pewnie nie uda mi się Szklanego tronu przeczytać, ale spróbować warto. 

VII. Przeczytaj w czasie BookAThonu co najmniej 1500 stron.

No okej, tego wyzwania z całą pewnością nie wypełnię ;) Niewiele ponad to czytam w miesiąc, więc tydzień to dla mnie nierealny termin! A cały ten stosik liczy sobie 1853 strony...

Przydatne linki związane z BookAThonem:

Bierzecie udział w tym wydarzeniu? Jeśli tak, to podzielcie się w komentarzu swoimi planami czytelniczymi na najbliższy tydzień! ;)

Zaplątana miłość Karoliny Wilczyńskiej to pierwsza książka z cyklu Stacja Jagodno. Dawno już nie sięgałam po typową literaturę kobiecą, ale tym razem skusił mnie klimat przepięknych Gór Świętokrzyskich, w których mam szczęście mieszkać. Znane miasto, ulice i miejsca przeniesione na karty powieści to niezwykłe doświadczenie, szczególnie jeśli jest to miejscowość tak niepozorna jak Kielce. Samo to sprawiło, że od książki nie mogłam się oderwać, czując się jak jedna z bohaterek Zaplątanej miłości, przechadzająca się Sienkiewką czy spacerująca po Kadzielni.

Warto zwrócić uwagę na mylący tytuł, który sugeruje typowe babskie romansidło. Nic z tego, Zaplątana miłość to opowieść o więzach rodzinnych, o skomplikowanych relacjach matki z córką pomiędzy trzema pokoleniami. Tamara jest specjalistką od PR, która całe dnie spędza w pracy by zarobić na utrzymanie siebie i dziecka, przez co zaniedbuje kontakty z córką. A Marysia wkracza właśnie w buntowniczy okres dojrzewania. Chcąc zaimponować znajomym w nowym liceum, zaczyna eksperymentować z ciuchami, makijażem i alkoholem, przez co ma problemy z nauką w klasie z międzynarodową maturą. Poznaje też przystojnego chłopaka, którego zazdroszczą jej koleżanki, ale szybko okazuje się, że nie jest to odpowiednie towarzystwo dla młodej dziewczyny.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Karoliny Wilczyńskiej i przyznaję, że mimo pewnych schematów, typowych dla tego rodzaju literatury, autorka pisze bardzo dojrzale i porusza kwestie ważniejsze niż banalne romanse pomiędzy bohaterami. Zaplątana miłość opowiada przede wszystkim o problemach z jakimi boryka się samotna matka, gdy jej dziecko wkracza w okres dojrzewania. Tamara i Marysia niegdyś sobie bardzo bliskie, stopniowo się od siebie oddalają, gdy nastolatka trafia do liceum. Jest to więc nie tylko opowieść o problemach samotnej matki, ale również o tym, jak ciężko jest dorastać w niepełnej rodzinie i o problemach nastolatków w ogóle. Poza tym wszystkim mamy jeszcze trzecią generację – dwie kobiety na emeryturze, gdzie jedną cechuje zdrowy rozsądek i brak sentymentalizmu , a drugą ciepło i życiowa mądrość.

Wilczyńska nie odpowiedziała jednak na pytanie, które nurtowało mnie od samego początku powieści. Z jednej strony okropnie mnie to wkurza, bo czytałam książkę z myślą, żeby jak najszybciej poznać na nie odpowiedź, z drugiej ten zabieg pozostawił mnie w niecierpliwym oczekiwaniu na kolejny tom tego cyklu, który oczarował mnie prostotą języka, realizmem sytuacji i akcją osadzoną w moim rodzinnym mieście. Szczególnie ten ostatni aspekt sprawił, że Zaplątana miłość, mimo – przyznajmy to szczerze – braku szczególnej oryginalności i zaskakującej fabuły – stała się tak bliska mojemu czytelniczemu sercu.

Zaplątana miłość to książka bliska czytelnikowi w każdym wieku. Porusza zarówno nastoletnie problemy związane z dojrzewaniem, trudy rodzicielstwa i samotnego życia koło czterdziestki, a także reprezentuje starsze pokolenie w postaciach Ewy Dobrosz i babci Róży. Słodko-gorzka powieść o życiu i jego trudach, ale także o sile bezwarunkowej miłości matki do córki, której symbolem jest biały domek w podkieleckiej wsi.

Karolina Wilczyńska, "Stacja Jagodno. Zaplątana miłość", Czwarta Strona, Poznań 2015, s. 336

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Czwarta Strona.

Allie i Rachel wracają do Akademii Cimmeria po tym jak ludzie Nathaniela odkryli ich ostatnią kryjówkę. Ale szkoła po ostatnim ataku nie jest już tym samym miejscem – by zapewnić garstce pozostałych uczniów należytą ochronę, Isabelle zdecydowała się na zwiększenie ilości strażników, którzy kontrolują każdy centymetr Akademii i otaczających ją terenów. Atmosfera jest gęsta od podejrzeń o szpiegostwo, a ograniczenie wolności uczniów tylko potęguje ponury nastrój. By uniknąć kolejnych ataków i przywrócić szkole dawną świetność, Allie podejmuje ogromne ryzyko i decyduje się uczestniczyć w rokowaniach między Lucindą i Nathanielem.

Bardzo żałuję, że tak dobrze zapowiadająca się seria poszła w kierunku utartych schematów i stała się podobną do tysiąca innych. Daugherty w pierwszym tomie świetnie poprowadziła wątek kryminalny, który później został przyćmiony przez romantyczny trójkąt, tak typowy dla wszystkich książek tego gatunku. Niby w Zbuntowanych Allie wreszcie decyduje się na jednego ze swoich adoratorów, ale czy jest to ostateczne? Być może w ostatnim tomie znowu postanowi zmienić zdanie, a nawet jeśli jej decyzja jest już nieodwracalna to i tak trwało to stanowczo zbyt długo i niesmak kiepskiego wątku romansowego pozostaje.

Rozpatrując czwarty tom Nocnej Szkoły jako osobną powieść, można pokusić się o stwierdzenie, że jest ona dobra, bo jednak ma w sobie elementu kryminału i thrillera, co jest rzadko spotykane w powieściach młodzieżowych, ale w porównaniu z Wybranymi wypada słabo. Przez sporą część książki właściwie nic się nie dzieje, akcja kręci się wokół szkolnych zajęć, treningów Nocnej Szkoły i oczywiście miłosnych rozterek Allie, które z tomu na tom stają się coraz bardziej mdłe i wystawiają na próbę cierpliwość czytelnika. Sytuacja zmienia się dopiero na kilkudziesięciu ostatnich stronach, gdzie napięcie nagle wzrasta, a samo zakończenie pozostawia w niecierpliwym oczekiwaniu na ostatni tom serii. Jest nadzieja, że będzie on choć w połowie tak dobry jak pierwszy, jeśli główna bohaterka rzeczywiście wreszcie przestała się miotać między uczuciem do Sylvaina i Cartera. Autorka ujawnia też tożsamość szpiega, który od początku serii współpracował z Nathanielem, ale czy jest to zaskakujące odkrycie? Szczerze mówiąc myślałam, że Daugherty uczyni zdrajcą kogoś wolnego od podejrzeń, kto złamie serca i bohaterom i czytelnikom. Prawda jest jednak znacznie mniej zajmująca i jest to niestety rozczarowujące.

Zabrakło mi w Zbuntowanych wartkiej akcji, która nie pozwoliłaby mi się od książki oderwać, a mimo to czytało mi się ją równie dobrze i szybko, co poprzednie części. To oczywiście za sprawą lekkiego stylu autorki i chęci poznania zakończenia sprawy z Nathanielem. W końcu gra toczy się na najwyższych politycznych szczeblach! Oczywiście House of cards to nie jest, ale pozostaje mi jakiś sentyment do tej serii i z pewnością sięgnę po ostatni tom, mimo że kolejne części nie spełniają w pełni moich oczekiwań.

C.J. Daugherty, "Zbuntowani", Otwarte/Moondrive, Kraków 2014, s. 392

Wybrani | Dziedzictwo | Zagrożeni | Zbuntowani

To nic, że już prawie połowa czerwca - czas na zapowiedzi na ten miesiąc! Tym razem nie znalazłam zbyt wielu książek dla siebie, ale te kilka, które zaprezentowałam poniżej zapowiada się bardzo ciekawie. Miałam już przyjemność czytać wznowienie 7 razy dziś - bardzo podobała mi się książka i jej nowa okładka. Czekam również na premierę Niezłomnych, ostatniego tomu serii o Nocnej Szkole. Co prawa żadna z kolejnych części nie podobała mi się tak jak pierwsza, ale przecież nie wymięknę na ostatnim tomie, prawda? Znalezione nie kradzione Stephena Kinga zainteresowało mnie, bo ostatnio znowu naszła mnie ochota na książki autora, w którym zaczytywałam się w gimnazjum. Krew na śniegu Jo Nesbo to pozycja, do której zachęciła mnie Klaudyna z kanału Herbatka z książką, która ostatnio pozytywnie się o niej wypowiadała. Nie czytałam jeszcze nic tego autora, ale ta książka to początek nowego cyklu, więc dobra okazja, by się z nim zapoznać. Ponadto jest stosunkowo krótka (zaledwie 167 stron), więc marna szansa, że mnie znudzi. A Wy premier jakich książek wyczekujecie w tym miesiącu?

Po kliknięciu na okładkę książki zostaniecie przeniesieni na stronę wydawnictwa, gdzie znajdziecie dokładny opis i inne informacje.

Gabriela to ostatnia już kobieta z rodu Boruckich. Najpierw Marianna, później Kalina, a teraz ona musi poskładać z wyblakłych wspomnień rodzinną historię, odkryć pewne tajemnice i odnaleźć zagubiony kawałek siebie. Gabriela jest pisarką – właśnie wydała swoją najnowszą powieść, która wywołała burzę w środowisku politycznym z uwagi na zarzuty o zdradę narodu, o którą Gaba oskarża niedawno zmarłego ojca. Z matką nie utrzymuje kontaktu. Kalina lata temu wyjechała do Francji, porzucając córkę dla swojej nowej miłości, poznanej na wycieczce w Tatrach. Tylko czy tak wygląda prawda?

Ostatni tom Upalnego lata osadzony został w czasach współczesnych. Nic w tym dziwnego, książki opowiadają w końcu kolejno historie trzech pokoleń kobiet. Tylko, że to czar przedwojennego dworku i szarość PRL-u tak mnie w tych książkach pociągały, więc kiedy przyszło do czasów obecnych nie czerpałam już tyle przyjemności z lektury. Upalne lato Gabrieli to nadal świetna książka, ale siłą rzeczy mniej niezwykła, bardziej przyziemna. Pozbawiona magii minionych lat. Na szczęście klimat dawnych czasów został zachowany w licznych retrospekcjach – autorka ponownie wraca do historii zarówno Marianny jak i Kaliny, bo choć żadna z trzech kobiet nie była z inną blisko, to ich losy są mocno ze sobą związane.

Uwielbiam sposób, w jaki Katarzyna Zyskowska-Ignaciak przedstawia skomplikowane relacje rodzinne, kreśli portrety psychologiczne kobiet i łączy teraźniejszość z przeszłością. Nie wiem czy jakakolwiek inna polska pisarka tak zgrabnie potrafi opisać losy kilku pokoleń i spleść je na koniec we wspólną całość. Gabriela opowiada o przebaczeniu oraz o tym, że straconego czasu nie można odzyskać i czasem może być za późno na pojednanie. Autorka posługuje się pięknym językiem, pełnym metafor i porównań, choć tym razem moim zdaniem odrobinę z nimi przesadziła. Zdarzały się lekkie zgrzyty związane ze zbyt dużym nagromadzeniem przymiotników w jednym zdaniu, które spokojnie można było pominąć, a piękno i subtelność języka z pewnością by na tym nie ucierpiały. Nie jest to poważny zarzut, ale momentami czytając książkę, myślałam o tym, że jedno czy dwa słowa można było sobie odpuścić, by uniknąć przesady.

Wydawca zapewnia, że każda z książek to osobna historia i można czytać je oddzielnie. Ja będę się upierać, że każda kolejna historia jest niepełna bez znajomości poprzedniej, tym bardziej, że tak wiele w nich odniesień do siebie nawzajem. Owszem, można je czytać osobno, ale to nie to samo – lepiej po prostu przeżyć to wszystko po kolei, by poznać motywy każdej z kobiet – od dworku w Kamieńczyku, przez kamienicę na Kredytowej, aż po domek na Mazurach. Inaczej nie wyobrażam sobie zgłębiania losów rodziny Boruckich.

Chociaż Upalne lato Gabrieli nie zachwyciło mnie tak jak poprzednie tomy, to nadal bardzo mi się podobało i sprawiło, że chcę przeczytać te książki od nowa i jeszcze raz zanurzyć się w historii Marianny, Kaliny i Gaby. Aż żal serce ściska, że to już koniec. 

Katarzyna Zyskowska-Ignaciak, "Upalne lato Gabrieli", MG, Kraków 2015, s. 265

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu MG.

Upalne lato Marianny | Upalne lato Kaliny | Upalne lato Gabrieli

W ostatnim czasie notorycznie się spóźniam. Spóźniam się na zajęcia, spóźniam się z oddaniem pracy dyplomowej, spóźniam się wszędzie, gdzie tylko możecie sobie wyobrazić. Bardzo zły nawyk, ale spowodowany brakiem czasu (i trochę lenistwem). Logiczne więc było, że spóźnię się także z majowym stosikiem i z czerwcowymi zapowiedziami. Dzisiaj o tym pierwszym - o nowościach, które zagościły u mnie na półce w przeciągu maja. A na deser kilka książek wypożyczonych z miejskiej biblioteki.

1. STEPHEN CHBOSKY: CHARLIE

Książka z wymiany na LC. Od dawna chciałam przeczytać, chociaż polowałam na anglojęzyczną wersję. Ale trudno, zadowolę się taką, skoro już jest ;)

2. JENNY HAN: DO WSZYSTKICH CHŁOPCÓW, KTÓRYCH KOCHAŁAM

Zakup na promocji w empiku za niecałe 12 zł. Dobra czy niedobra?

3. BERNARD CORNWELL: ZWIASTUN BURZY

Książka z wymiany na LC - drugi tom cyklu o wikingach, których w ostatnim czasie uwielbiam za sprawą pewnego serialu.

4. NINA GEORGE: LAWENDOWY POKÓJ

Książka z wymiany na LC.Mam nadzieję, że zachwyci mnie twórczość tej autorki.

5. LAUREN OLIVER: 7 RAZY DZIŚ

Książkę otrzymałam od wydawnictwa Moondrive. Już przeczytałam i bardzo mi się podobała.

6. KAROLINA WILCZYŃSKA: STACJA JAGODNO. ZAPLĄTANA MIŁOŚĆ

Do recenzji od wydawnictwa Czwarta Strona. Skusiła mnie akcja osadzona w moich okolicach.

7. MAŁGORZATA MROCZKOWSKA: ANGIELSKIE LATO

Książkę otrzymałam przez pomyłkę od wydawnictwa Czwarta Strona. Jeszcze nie wiem czy ją przeczytam, polecacie?

8. JOANNA M. CHMIELEWSKA: PODUSZKA W RÓŻOWE SŁONIE

Do recenzji od wydawnictwa MG. Nie jest to nowa książka tylko jej wznowienie, ale bardzo lubię autorkę i tylko tej z jej książek dla dorosłych jeszcze nie czytałam. Nie mogę się doczekać, bo jestem pewna, że mi się spodoba.

9. CARLO ANCELOTTI: NIENASYCONY ZWYCIĘZCA

Do recenzji od wydawnictwa SQN. Nie mogłam przejść obohętnie obok autobiografii tak wspaniałego człowieka i niestety byłego już trenera mojego Realu Madryt. Carlo, wróć!

No i na koniec cztery książki przyniesione z biblioteki:

1. STEPHEN KING: CARRIE

2. JACK KETCHUM: JEDYNE DZIECKO

3. ANNE RICE: DAR WILKA

4. DENNIS LEHANE: RZEKA TAJEMNIC

Budzisz się, jak każdego ranka bierzesz prysznic, jesz szybkie śniadanie i wychodzisz do szkoły/pracy. Jak zwykle spóźniony na nic nie masz czasu. Spędzasz cały dzień robiąc rzeczy, których nienawidzisz z ludźmi, których nawet nie znasz. Może ktoś powie Ci coś miłego, może Ty kogoś wyśmiejesz. Jest piątek, więc po powrocie do domu szykujesz się na wieczorną imprezę, na której znowu spijesz się do nieprzytomności i zrobisz z siebie idiotę, ale to nieważne, bo jutro i tak nikt nie będzie pamiętał.

A teraz wyobraź sobie, że jutra nie ma.

Co byś w tym dniu zmienił, gdybyś miał szansę?

7 razy dziś to książka, która nieoczekiwanie wywarła na mnie duże wrażenie. Naprawdę nie spodziewałam się, że będzie to tak dobra historia, która całkowicie mnie pochłonie. Samantha Kingston wiedzie takie życie jak Ty. Ona też kłóci się o głupoty, bywa egoistką i nie poświęca bliskim wystarczająco dużo czasu. A potem umiera. Raz, drugi, trzeci i siódmy. I każdego ranka na nowo przeżywa ten sam dzień, takie jej prywatne piekło. Bo okazuje się, że przeżywanie ciągle tego samego dnia nie jest okay, nawet jeśli jesteś najpopularniejszą dziewczyną w szkole. Bo może nie wszyscy Cię lubią, może komuś – nieświadomie – zniszczyłaś życie.

Bałam się jak Lauren Oliver poradzi sobie z przedstawieniem tej samej sytuacji kilkukrotnie. Na szczęście niepotrzebnie, bo dobrze z tego wybrnęła – każdy dzień jest tak naprawdę inny, chociaż są elementy stałe, dzięki którym mamy pewność, że data w kalendarzu się nie zmieniła. Za każdym razem Sam próbuje coś zmienić w swoim życiu, a czytelnik kibicuje jej, by ten koszmar jak najszybciej się skończył. Pierwszoosobowa narracja jeszcze bardziej przybliża nas do głównej bohaterki, z którą ja mocno się zżyłam, a z czasem także naprawdę polubiłam. Pomocne w tym były także zdania skierowane bezpośrednio do czytelnika, które niejednokrotnie każą się zastanowić nad własnym postępowaniem oraz śmiercią.

Sytuacja, w której znalazła się Sam bardzo przypominała mi Efekt Motyla. Zresztą gdzieś pod koniec książki było to nawet wspomniane. Każda, nawet najdrobniejsza zmiana może mieć ogromne znaczenie i wydaje mi się, że to chciała przekazać Lauren Oliver. Że nasze wybory nie wpływają tylko na nas, ale także na życie innych, czasem zupełnie przypadkowych ludzi. Bardzo mi się ta książka spodobała, bo poza tym że przyjemnie się ją czytało, rzeczywiście wniosła coś w moje życie, mimo że jest tylko młodzieżówką. O tym jednak nie można zapominać – targetem 7 razy dziś jest młodzież, więc książka porusza problemy adekwatne do wieku, a cała akcja osadzona jest w szkole średniej. To może nieco znużyć dorosłego czytelnika, ja jednak lubię takie klimaty, więc nie miałam z tym żadnego problemu.

Cholera, ta książka jest dobra. Może nie ma w niej wiele oryginalności, może główne bohaterki potrafią doprowadzić do szału, ale ta historia coś w sobie ma. Coś, od czego nie mogłam się oderwać i kiedy siadłam do książki, przeczytałam ponad 200 stron za jednym zamachem. Po prostu nie mogłam przestać, a tego zwykle oczekuję od książek – by mnie pochłonęły, zamknęły w swoim świecie i pozwoliły z niego wynieść coś do własnego życia. 7 razy dziś mi to zapewniło i szczerze tę książkę polecam, szczególnie osobom w wieku licealnym.

* Lauren Oliver, "7 razy dziś", Moondrive, Kraków 2015, str. 218

Lauren Oliver, "7 razy dziś", Otwarte/Moondrive, Kraków 2015, s. 382

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Otwartemu.