Tezeusz Cassio Lowood to nastolatek obdarzony nie tylko oryginalnym imieniem, ale i nie mniej oryginalną mocą. Uzbrojony w magiczny sztylet athame podróżuje wraz ze swoją matką (notabene czarownicą) po całym świecie, by polować na duchy i odsyłać je na drugą stronę. W zabijaniu umarłych widzi coś więcej niż tylko kontynuowanie dzieła swoich przodków – Cas kierowany jest żądzą zemsty - chce przede wszystkim dopaść i zniszczyć potwora, który przed laty bestialsko zamordował jego ojca. Wypełniając swoją misję trafia do miasteczka Thunder Bay, które według miejskich legend nękane jest przez zjawę nazywaną przez mieszkańców Anną we krwi. Duch zabija wszystkich, którzy odważą się wejść do domu, w którym 60 lat temu zamordowano szesnastoletnią dziewczynę – Annę Korlov. Cas szybko przekona się, że pozbycie się ducha Anny nie będzie kolejnym krótkim przystankiem przed jego głównym celem, bowiem dziewczyna obdarzona jest potężną mocą i zabicie jej wcale nie jest takie proste… 

Anna we krwi rozpoczyna się mrożącą krew w żyłach sceną pozbywania się ducha pewnego autostopowicza. Już sam początek przyprawia o gęsią skórkę i w podobnym klimacie utrzymana jest pierwsza połowa książki, którą czyta się świetnie i w błyskawicznym tempie. Niestety później przybiera ona postać typowego romansu paranormalnego, co niestety odziera tę powieść z atmosfery grozy typowej dla klasycznych opowieści o duchach. Nie podobał mi się również sposób, w jaki Kendare Blake wykreowała mordercę ojca Casa – nie do końca potrafiłam sobie wyobrazić tego potwora, a cały wątek z nim w roli głównej był mocno naciągany i niedostatecznie rozwinięty.

Szkoda, że Anna we krwi nie jest od początku do końca przerażającą opowieścią o duchach, ale to w końcu książka przeznaczona dla młodzieży, więc wątki poboczne, również miłosne, nie powinny aż tak bardzo dziwić. Mimo drobnych wad i nie do końca spełnionych oczekiwań, książka bardzo mi się podobała. Nie jest to schematyczna historia, ma w sobie sporo oryginalności, a jednocześnie jest spójna i intrygująca, przynajmniej do pewnego momentu. Przewijające się przez całą powieść elementy magiczne, związane zarówno z białą jak i czarną magią, a także praktykami voodoo i klątwami tworzą świetny i odrobinę przerażający klimat, dla którego warto Annę we krwi przeczytać. Fascynująca jest również sama postać Anny – dziewczyny w białej sukience poplamionej krwią, która opętana jest żądzą zabijania. Nastoletnim miłośnikom opowieści o duchach, horrorów i elementów fantastycznych powinna się spodobać. Mnie wciągnęła na dobre kilka godzin i nie pozwoliła się oderwać do ostatniej strony, a zakończenie sprawiło, że po prostu muszę sięgnąć po drugi tom. Szkoda, że wydawnictwo Prószyński zrezygnowało z jego wydania w Polsce.

Anna we krwi nie jest książką wolną od wad, ale jej intrygująca fabuła, mistyczny klimat oraz elementy przyprawiające o gęsią skórkę to coś, czemu warto poświęcić chwilę.

Kendare Blake, "Anna we krwi", Prószyński i S-ka, Warszawa 2012, s. 320

Motyw syreny w literaturze nie jest zbyt powszechny – wielka szkoda, bo to wdzięczny i bardzo interesujący temat. Ja uwielbiam wodę i gdybym miała wybrać jakieś mityczne stworzenie, którym chciałabym być, to wybrałabym właśnie syrenę. Gdy tylko usłyszałam o książce Jennifer Donnelly, która rozgrywa się właśnie w tym podwodnym świecie, wiedziałam, że musi być moja. Kupiłam nie zważając na opinie, że jest to powieść skierowana dla tej młodszej młodzieży. A co mi tam, pomyślałam i przeczytałam. No i niestety, mimo pięknej szaty graficznej i obiecującej treści, Wielki Błękit okazał się rozczarowaniem.

Serafina jest córką królowej Isabelli i zarazem następczynią tronu królestwa Miromary. Najpierw musi jednak udowodnić, że w jej żyłach płynie królewska krew i właśnie do tego celu jest od dziecka przyuczana. Nastoletnia syrena pełna jest obaw o swoją przyszłość i przytłacza ją ogromna odpowiedzialność jaka wkrótce spocznie na jej barkach. Niestety Sera będzie musiała dorosnąć znacznie szybciej niż było to planowane – w czasie starożytnej ceremonii Dokimi, na której ma udowodnić swoje królewskie pochodzenie, jej matka zostaje ugodzona zatrutą strzałą i od tego momentu rozpętuje się prawdziwe piekło. Serafinie spokoju nie daje także pewien sen, w którym legendarne iele ostrzegają ją przed czającym się w morskich wodach potworem… 

Mimo całego mojego uwielbienia do syren i wody, okazało się, że nie jestem już docelowym odbiorcą tej powieści. Infantylny język i schematyczni, płascy bohaterowie bardzo mi przeszkadzali. Było również sporo niedociągnięć w fabule, których być może młode oko by nie wychwyciło, ale dorosła osoba nie może przejść obok nich obojętnie. Jennifer Donnelly próbowała wykreować cały podmorski świat od podstaw i niestety niejednokrotnie pisała totalne bzdury, głównie związane z morskimi stworzeniami. Na zaskakujące twisty też nie ma co liczyć – fabuła jest prosta i schematyczna do bólu – odwieczna walka dobra ze złem, nastolatka rzucona na głęboką wodę, w rękach której leży dobro królestwa i oczywiście czarny charakter, który za wszelką cenę chce jej przeszkodzić. Jedyna różnica to miejsce akcji, ale jak wspomniałam ten podwodny świat jest bardzo niedopracowany. Żałuję, bo wydawało mi się, że taka rzeczywistość daje ogromne pole do popisu.

Ale nie wszystko w tej książce było złe. Bardzo podobał mi się pomysł z przepowiednią łączącą sześć syren, które muszą się zjednoczyć w walce o wspólne dobro. Donnelly wykorzystała również starożytne mity i legendy, jak choćby ten najważniejszy dla całej historii – o zaginionym królestwie Atlantydy i to na nich oparła swoją powieść. W Wielkim Błękicie aż roi się od nazw własnych, które autorka zawarła w słowniczku na końcu książki, dzięki czemu czytelnik bez trudu się w nich odnajdzie. Serafina to także bohaterka, z którą każda nastolatka bez problemu się utożsami. Abstrahując od jej królewskiej krwi, tak samo jak inne dziewczyny próbuje odnaleźć własną drogę, a także przeżywa pierwsze miłości i rozterki typowe dla wieku nastoletniego.

Nie można zapomnieć o pięknej oprawie graficznej. Pierwsza część Sagi Ognia i Wody kusi nie tylko przepiękną okładką, ale również zdobieniami przypominającymi morskie fale na początku każdego rozdziału oraz umiejscowieniem numerów stron nie jak to zwykle bywa u dołu strony, a z boku. Oglądanie tej książki to czysta przyjemność dla oka. Szkoda tylko, że treść nie dorównuje grafice.

Cieszę się, że taka książka w ogóle powstała. To dobrze, że ktoś w końcu sięgnął po tak fascynujący temat i na tej podstawie stworzył książkę. Mam tylko nadzieję, że w kolejnych częściach Donnelly dopracuje fabułę, podszlifuje język i uniknie szeregu zupełnie niepotrzebnych błędów. Naprawdę podoba mi się pomysł z syrenami i chciałabym sięgnąć po kolejne tomy, w których - mam nadzieję - autorka wykorzysta potencjał swojej historii.

Gorąco wierzę, że Wielki Błękit to ledwie wstęp do fantastycznej, podmorskiej sagi, która oczaruje mnie swoim baśniowym klimatem w kolejnych tomach.

Jennifer Donnelly, "Wielki Błękit", Zielona Sowa, Warszawa 2015, s. 388

House of cards to bezwzględna gra o władzę na najwyższym szczeblu politycznym. Walka toczy się o stołek premiera Wielkiej Brytanii po tym, jak ten obecnie urzędujący stracił poparcie wśród swoich wyborców, a niekorzystne dla niego sondaże wyciekły do prasy. Ambicja, bezwzględność, a przede wszystkim spryt i inteligencja to cechy rzecznika dyscypliny klubowej, który właśnie zamierza spełnić swój „amerykański sen” w jego najbardziej brutalnej odsłonie. Według Francisa Urquharta wszystkie chwyty są dozwolone, a on sam nie cofnie się przed niczym by w kilka miesięcy przenieść się na Downing Street 10.

Książkowy pierwowzór słynnego serialu House of cards z Kevinem Spacey w roli głównej ma kilka zasadniczych różnic, z których najważniejszą jest miejsce akcji. U Dobbsa polityczna gra toczy się funckję premiera Wielkiej Brytanii, a nie jak w przypadku serialu – prezydenta Stanów Zjednoczonych. I to jest pierwszy minus książki. Mechanizmy władzy w Białym Domu były dla mnie dużo ciekawsze niż te w Pałacu Westministerskim. Również postać głównego bohatera była w książce mniej wyrazista. Francis Urquhart, choć to główny bohater na politycznej scenie, przez większą część książki pozostaje tak naprawdę w cieniu innych postaci, manipulując nimi zza kulis. Jego inteligencja i bezwzględność robią ogromne wrażenie, ale to serialowy Frank Underwood przekonał mnie bardziej. Jestem zdania, że serial lepiej niż książka oddaje charakter Francisa, jego charyzmę i oszustwa, których się dopuszcza w swojej drodze na szczyt.

W książce z kolei najciekawszym wątkiem było przedstawienie wpływu prasy na politykę. Jak manipuluje opinią publiczną oraz jak ogromny wpływ ma na ostateczny wynik wyborów. Dobbs świetnie przedstawił związek dziennikarzy z politykami, którego główną reprezentantką jest Mattie Storin. To świetnie wykreowana postać kobieca - inteligentna, dociekliwa i potrafiąca łączyć z pozoru niezwiązane ze sobą fakty. Ta wersja przemówiła do mnie bardziej niż jej serialowy odpowiednik.

Tak książka jak i serial podejmują chwytliwy temat, który nie traci na aktualności i zawsze będzie ciekawił odbiorców. Wystarczy spojrzeć na datę wydania książki – 1989 rok – a czytając można wiele elementów odnieść do czasów współczesnych. Władza zawsze była jedną z największych ludzkich żądz i chyba nie ma co liczyć, że to się kiedyś zmieni. Walka o pozycję, polityczne intrygi na najwyższym szczeblu i podglądanie pracy polityków od kuchni to również gratka dla ludzi nieco mniej ambitnych, ale jednak podekscytowanych możliwością poznania mechanizmów rządzących tym światkiem. 

Mimo ciężkiej i może dla niektórych nudnej tematyki, Dobbs pisze z niespotykaną lekkością i naprawdę przyjemnie czyta się jego książkę. Smaczku dodaje fakt, że w przeszłości sam zajmował się polityką, więc poruszane w książce kwestie zna od podszewki. Na kartach House of cards znajdziemy też wiele interesujących myśli bohaterów, które dobrze oddają ciemną stronę polityki. I choć to niewątpliwie dobra książka to jednak czegoś w niej brakuje. Może dynamiki, może lepiej nakreślonej postaci Francisa Urquharta, która w serialu jest zawsze na pierwszym planie – z całą pewnością telewizyjna wersja tej historii lepiej oddziałuje na odbiorcę, mocniej na niego wpływa i sprawia, że nie można się od serialu oderwać. Książkę owszem, czyta się dobrze i szybko, ale bez tego napięcia i malującego się na twarzy szoku po kolejnych bezwzględnych ruchach Francisa. Brakuje głębi, która sprawiłaby że książka byłaby znacznie bardziej wymagająca, jak na jej tematykę przystało.

House of cards to dobra książka, ale serial jest zdecydowanie lepszy. Jeśli zastanawiacie się z której strony ugryźć ten głośny tytuł to ja zdecydowanie radzę zabrać się za wersję telewizyjną. Albo najpierw przeczytać książkę, a potem obejrzeć serial - odwrotna kolejność może być, tak jak w moim przypadku, rozczarowująca.

Michael Dobbs, "House of cards", Znak Literanova, Kraków 2015, s. 414

Dennisa Lehene’a i jego Rzeki tajemnic nie czytało mi się łatwo. Przez pierwszą połowę bardzo się męczyłam, żeby wbić się w ten ponury klimat bostońskiej dzielnicy i niejednokrotnie miałam ochotę odłożyć książkę na półkę. No dobra, oddać do biblioteki, bo nie mam swojego egzemplarza. Cieszę się przeogromnie, że tego nie zrobiłam, bo dalsza część jest doskonałym połączeniem kryminału i powieści psychologicznej ze świetnie poprowadzonym wątkiem obyczajowym. Bohaterowie i to jak wydarzenia z przeszłości rzutują na ich dorosłe życie to bez dwóch zdań najmocniejszy punkt tej powieści.

Zabawa trójki przyjaciół dla jednego z nich kończy się tragicznie – jedenastoletni Dave Boyle zostaje porwany przez dwóch nieznajomych mężczyzn. Po kilku dniach udaje mu się uciec od oprawców, ale zło, którego zaznał pozostawia w nim trwały ślad. Chłopiec, który wrócił już nigdy nie będzie tym samym, który tego feralnego dnia wsiadł do samochodu. W dorosłym życiu te potworne wspomnienia obudzą w nim instynkty, których nie będzie potrafił opanować. Bo zło nie wychodzi z człowieka – ono się rozrasta, by pewnego dnia niespodziewanie wyjść na światło dzienne i zaatakować. 

Jimmy Marcus, Sean Devine i Dave Boyle spotykają się ponownie po latach. Okoliczności są jednak straszne – właśnie brutalnie zamordowano córkę Jimmy’ego, Sean jest jednym z policjantów pracujących nad tą sprawą, a Dave jako ostatni widział ofiarę żywą. Czy to, co tej trójce przydarzyło się w dzieciństwie ma jakikolwiek związek z morderstwem Katie?

Lehane po mistrzowsku poprowadził wątek obyczajowy. Życie ludzi w małej dzielnicy, ich przeszłość i osobiste dramaty każdego z nich dają podłoże do psychologicznej analizy postępowania głównych bohaterów. A jest co analizować, bo fakty, które wraz z rozwojem akcji wychodzą na jaw, często są szokujące. Rodzi to pytanie kto w tej historii jest ofiarą, a kto oprawcą? Odpowiedź nie jest wcale taka prosta, bo to czytelnik musi zmierzyć się z własną moralnością i zdecydować co jest dobre, a co złe. Rzeka tajemnic pisana jest prostym, ale dosadnym językiem, bo autor nie bawi się w żadne literackie woale. Ponura i pełna napięcia atmosfera ubogiej dzielnicy od samego początku tworzy niezapomniany klimat, który jeszcze bardziej podkreśla okrucieństwo wydarzeń rozgrywających się na kartach powieści. U Lehane’a zło nieustannie wisi w powietrzu i tylko czeka na odpowiedni moment by zaatakować. 

Przyznaję jednak, że przez pierwszą połowę trochę się wynudziłam. Dopóki śledztwo w sprawie zabójstwa Katie nie nabrało tempa, nie mogłam się wbić w tę historię i wyraźnie czegoś mi brakowało. Nic to, bo druga cześć zrekompensowała mi te braki z nawiązką i z czystym sumieniem polecam Rzekę tajemnic zarówno koneserom gatunku jak i tym, którzy podobnie jak ja za kryminałami nie przepadają – świetny wątek psychologiczno-obyczajowy wart jest przeczytania. Umiejętnie stopniowane napięcie, doskonale wykreowani bohaterowie i zaskakujące zakończenie to elementy, obok których nie można przejść obojętnie. A Lehane serwuje czytelnikom znacznie więcej. 

Dennis Lehane, "Rzeka tajemnic", Prószyński i S-ka, Warszawa 2001, s. 495

Moi drodzy,

Dawno nie było tu żadnego tagu, a tak się składa, że akurat naszła mnie ochota na Marry, Kiss, Cliff Book Tag, głównie dlatego, że bardzo chciałam zrzucić kogoś z klifu (ale nie powiem wam kogo!). Myślę, że wiecie na czym polega zabawa, a jeśli nie to już tłumaczę - na karteczkach zapisałam sobie imiona osiemnastu bohaterów z książek, filmów i seriali. Następnie losowałam po trzech bohaterów na każdą rundę i decydowałam, którego z nich chciałabym poślubić, kogo pocałować, a kogo zrzucić z klifu. Straszna głupota, ale naprawdę dobrze się przy tym bawiłam! Oto, co mi wyszło:

RUNDA 1

Tutaj sprawa jest dosyć prosta - z klifu z całą pewnością leci Draco Malfoy (Harry Potter), a Damon Salvatore (Pamiętniki wampirów - serial) zostaje moim mężem ;) Jace (Miasto kości), chociaż za nim nie przepadam, zostaje do całowania. Lepszy on niż Draco :D

RUNDA 2

No i tutaj jest już trochę trudniej. Z klifu chciałabym zrzucić Warnera (Dotyk Julii), bo mnie wkurza, z drugiej strony nie chcę wyjść za mąż za pana Rochestera (Dziwne losy Jane Eyre), bo jest jakieś 20 lat straszy ode mnie... więc z klifu leci pan Rochester (chlip chlip), moim mężem zostaje Will Herondale (Diabelskie maszyny), a do całowania zostaje Warner.

 RUNDA 3

Proste. Peeta (Igrzyska Śmierci) leci z klifu, bo go nienawidzę, Jay Gatsby (Wielki Gatsby) do całowania, a Ridge (Maybe Someday) to moja książkowa miłość, więc oczywiste, że wyjdę za niego za mąż.

RUNDA 4

Kurde, coś za łatwo mi idzie to losowanie, haha :D Gale (Igrzyska Śmierci) na męża ♥♥♥ Grey (Pięćdziesiąt twarzy Greya) leci z klifu bez żadnych wyrzutów sumienia, a że za Agustusa (Gwiazd naszych wina) z wiadomych powodów nie chciałabym wychodzić za mąż to go pocałuję, a co ;)

RUNDA 5

Bez dwóch zdań Aragorn (Władca pierścieni - film) mężem! Tego nawet nie trzeba tłumaczyć... Dalej trochę sprawa się komplikuje, bo obu bohaterów nie lubię i żadnego nie mam ochoty całować. Ale, że Sylvain (Wybrani) przynajmniej nie jest psycholem i mordercą to pocałuję jego, a Heathcliff (Wichrowe Wzgórza) poleci sobie z klifu. 

 RUNDA 6

Aaaaaaaa, jedyne czego jestem tutaj pewna, to że Voldemorta (Harry Potter) chętnie zrzuciłabym z klifu! Ani Snape'a (Harry Potter), ani Eryka (Upiór w operze) nie chcę całować, ale za obu chcę wyjść za mąż - Severusowi w końcu umyłabym te tłuste włosy, a poza tym jego miłość do Lily mnie totalnie kupiła, a Eryk... wiecie jak on kochał Christine i jak bardzo chciał być akceptowany przez ludzi?! Nie mogę zostawić żadnego z nich, obaj zasługują na miłość! Okropny wybór, ale... wyjdę za mąż za Snape'a, a pocałuję Upiora, ale tylko tego, w którego wciela się Ramin Karimloo :D

No i jak wam się podoba taka zabawa? Ostrzegałam, że jest strasznie głupkowata, ale chętnie poznałabym wasze gusta! I zobaczyła ten tag w męskim wykonaniu z żeńskimi bohaterkami, bo tego jeszcze nie było, haha :D

Miłego piąteczkowania, 

M.

Hanka jest pewną siebie kobietą, dla której liczy się przede wszystkim kariera zawodowa. Nie dla niej przyjaźnie i sentymenty. Wyjątkiem jest Ewa – przyjaciółka z dzieciństwa, jedyna stała w życiu Hanki. Do czasu, gdy z tej przyjaźni okrada je ciężka choroba. Poza pustką, Ewa pozostawia po sobie Anię – kilkuletnią córeczkę i jej kapryśnego misia Floriana, dla których Hanka będzie musiała znaleźć miejsce w swoim uporządkowanym życiu. Trudna będzie to relacja – opłakująca zmarłą matkę dziewczynka i kobieta, która nie potrafi  nawiązać z nią nici porozumienia. Rytm codziennego życia Hanki zakłóca też Łukasz – kolega z pracy, który bardzo stara się do niej zbliżyć i nie rozumie dlaczego ciągle jest odpychany. A w Hance budzą się wspomnienia z dzieciństwa, o których wolałaby zapomnieć. I zanim zacznie budować swoje życie od nowa musi zmierzyć się z przeszłością i wyleczyć dawne rany.

Zestawienie dziewczynki borykającej się ze stratą matki i dorosłej kobiety, której trauma z dzieciństwa wpłynęła na dorosłe życie było bardzo ciekawym zabiegiem. Bo w kilkuletniej Ani łatwo dostrzec małą Hankę, dlaczego więc obu bohaterkom tak ciężko było nawiązać kontakt? Autorka świetnie oddała emocje towarzyszące Hance, jej problemy z odnalezieniem się w nowej sytuacji i to jak traumatyczne wydarzenie z dzieciństwa rzutuje na dalsze życie. Również Ania – kilkuletnia dziewczynka – przedstawiona jest w sposób niezwykle realny. Zamknięta w sobie, niedopuszczająca do siebie dorosłych i przede wszystkim uzależniona od misia Floriana, którego traktuje jak żywą osobę. Często zdarza mi się czytać książki polskich pisarek, które świetnie potrafią nakreślić portrety psychologiczne kobiet i nie inaczej jest w przypadku Joanny M. Chmielewskiej. Sprawiła, że w jej historię łatwo uwierzyć, a można się także wzruszyć. 

Poduszka w różowe słonie nie odbiega jednak zanadto od typowej literatury kobiecej. Do pewnego stopnia jest przewidywalna, właściwie od początku wiadomo jaki będzie finał tej historii (choć warto zwrócić uwagę na to, że zakończenie jest otwarte, więc można się jedynie domyślać, co będzie dalej), a i w trakcie niewiele jest zaskakujących momentów. Chociaż nie jest to moja pierwsza książka tej autorki, a wszystkie poprzednie bardzo mi się podobały, to tutaj odrobinę przeszkadzał mi styl pisania. Wydaje się, że Joanna M. Chmielewska za pomocą licznych wielokropków oraz wewnętrznych monologów Hanki chciała nadać melancholijny klimat swojej książce. Moim zdaniem było to zupełnie zbędne, bo sama historia jest na tyle trudna i poruszająca, że dodatkowe zabiegi mające podkreślić ten nastrój sprawiły, że w tym wszystkim jest trochę przesady. Taka nadmierna patetyczność zadziałała na niekorzyść, bo w przypadku takich książek prostota i jasność przekazu uderzają czytelnika z większą siłą.

Mimo drobnych zgrzytów jest to dobra książka i wartościowa historia. Jeśli cenicie sobie literaturę kobiecą, ale taką, która nie stawia romansu między bohaterami na pierwszym planie, a skupia się na problemach psychologicznych, to Poduszka w różowe słonie będzie dobrym wyborem.

Joanna M. Chmielewska, "Poduszka w różowe słonie", MG, Kraków 2015, s. 277

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu MG.

Pozostałe książki autorki, które znajdziecie na moim blogu:

• Mąż zastępczy
• Karminowy szal
• Sukienka z mgieł

Poradnik pozytywnego myślenia długo stał na mojej półce, bo swego czasu przeczytałam kilka bardzo niepochlebnych recenzji tej książki i jakoś tak przeszła mi na nią ochota. I tak stała, stała i kurzyła się, aż w końcu pojawiła się polska edycja BookAThonu i kategoria, do której debiut Matthew Quicka pasował jak ulał. I przeczytałam. 

Pat Peoples ma trzydzieści-kilka lat i właśnie opuścił szpital psychiatryczny, który nazywa 'niedobrym miejscem'. Wierzy, że od tego momentu wszystko się poukłada, pogodzi się z żoną i rozpocznie nowe, szczęśliwe życie. Niestety nie wie wszystkiego - część wspomnień wyblakła, a rodzina wyraźnie nie chce przypominać mu dlaczego trafił do szpitala i ile czasu właściwie tam spędził. Pat jednak wierzy w szczęśliwe zakończenia i stara się zrobić wszystko, by i jego takie było. Ćwiczy, czyta książki zaliczane do amerykańskich klasyków i przede wszystkim stara się być miłym człowiekiem. Wszystko, by zakończyć czas rozłąki, odzyskać Nikki i napisać własny happy end. W praktyce jest to jednak nieco trudniejsze, bo Pat jako człowiek porywczy z natury, musi przystosować się do zmian, które zaszły w rodzinie podczas jego nieobecności, przyzwyczaić się do wizyt u terapeuty i pamiętać o codziennej dawce leków. Poprawie jego kondycji psychicznej nie służy też napięta atmosfera w domu i ojciec, którego nastroje uzależnione są od gry Orłów - jego ulubionej drużyny futbolowej. Pat ma jednak oparcie w bracie i przyjacielu oraz Tiffany - jedynej dziewczynie, która go rozumie, bo sama zmaga się z depresją po śmierci męża i tak samo jak on stara się po prostu pozbierać do kupy.

Jak wspomniałam swego czasu przeczytałam sporo negatywnych słów na temat tej książki. Może to sprawiło, że moje oczekiwania zostały mocno obniżone i w ostatecznym rozrachunku książka mi się podobała. Bo uważam, że historia Pata jest oryginalna, dobrze napisana i przejmująca. Wydawałoby się, że książka o takim tytule będzie opowieścią o szczęśliwym zakończeniu i w pewnym sensie taka jest, ale szczęście bohaterów okupione jest cierpieniem. Poradnik pozytywnego myślenia paradoksalnie wpędził mnie w ponury nastrój, przynajmniej w niektórych momentach. Nie polubiłam Pata, bo miał mentalność dziecka, który nie do końca rozumie na czym polega życie, ale naprawdę współczułam mu tej jego nieświadomości. Ale to, że irytowała mnie jego dziecięca naiwność nie oznacza, że był źle wykreowaną postacią. Wydaje mi się, że wszyscy bohaterowie książki Quicka są doskonali w swoich niedoskonałościach, a szczególne wrażenie zrobiła na mnie Tiffany - impulsywna, bezpośrednia, ale przy tym urocza i naprawdę zabawna. Z połączenia dwóch skrajnie różnych charakterów - Pata i Tiffany - wyszły naprawdę świetne dialogi, które tylko zyskały po przeniesieniu ich na wielki ekran. Bo tuż po przeczytaniu Poradnika obejrzałam ekranizację, która nie mogłaby mieć lepszych aktorów i to wcale nie dlatego, że ich uwielbiam. Duet Lawrence-Cooper to para idealna, która moim zdaniem oddała główne postacie lepiej niż pierwowzór. Wyszło zabawnie i z pazurem, nie tak przygnębiająco jak w przypadku książki, choć i taka wersja miała swoje zalety. Film jest doskonałą rozrywką, a książka gwarantuje kilka głębszych przemyśleń i znacznie lepiej oddaje dramatyzm osób zmagających się z problemami natury psychicznej.

Debiut Matthew Quicka zrobił na mnie naprawdę dobre wrażenie. Podoba mi się styl autora, co niewątpliwie zachęca do sięgnięcia po inne jego książki, które teraz jeszcze bardziej chcę przeczytać. Poradnik pozytywnego myślenia polecam przede wszystkim ze względu na jego oryginalność i niełatwą tematykę, z którą - moim zdaniem - autor poradził sobie doskonale. Z pewnością nie jest to typowa historia miłości, choć głównie wokół tego uczucia skupia się treść. To przede wszystkim opowieść o chorobie i próbie radzenia sobie z przeciwnościami losu, a także o tym, że życie lubi robić niespodzianki i szczęście nie zawsze wygląda tak, jak to sobie wyobrażamy.

Matthew Quick, "Poradnik pozytywnego myślenia", Otwarte, Kraków 2013, s. 374

W tym miesiącu znowu niewiele książek zwróciło moją uwagę. Wśród tych kilku tytułów chciałabym przede wszystkim poznać Łączniczki Wiktora Krajewskiego i Marii Fredro-Bonieckiej, bo uwielbiam tematy związane z Powstaniem Warszawskim. Na drugim miejscu jest Ten jeden dzień Gayle Forman - jeśli książka spodoba mi się tak jak Zostań, jeśli kochasz to będzie naprawdę dobrze. Fangirl czytałam już w oryginale (moja opinia) i szczerze mówiąc nie zachwyciła mnie ta książka, ale wiem, że wiele z was na nią czeka, więc postanowiłam umieścić ten tytuł w zapowiedziach. Papierowe miasta to kolejna, znana mi książka, ale w związku z jej ekranizacją wydawnictwo Bukowy Las zdecydowało się wydać ją w filmowej okładce. Osobiście wolę te oryginalne, ale może ktoś się skusi? ;) O pozostałych dwóch książkach nie wiem zbyt wiele, ale zainteresowały mnie ich opisy i chętnie poznałabym te historie. 

A wy? Na co czekacie w lipcu?

Po kliknięciu na okładkę książki zostaniecie przeniesieni na stronę wydawnictwa, gdzie znajdziecie dokładny opis i inne informacje.

Hop Hop, moi drodzy! Dzisiaj przychodzę do was z bardzo fajną informacją :) Otóż jakiś czas temu powstał pomysł stworzenia poradnika książek, które warto ze sobą zabrać na wakacje. Ja i 28 innych blogerów wybraliśmy i zrecenzowaliśmy książki, które z pewnością umilą wam ten letni czas. 

Ale to nie wszytko! Ewa vel Książkówka, pomysłodawczyni poradnika, przygotowała także konkurs, w którym możecie wygrać poniższy zestaw książek. Co należy zrobić, aby wygrać? 

Czerwiec był biedny pod względem ilości nowych książek na mojej półce, ale to nawet dobrze - w końcu chociaż trochę nadrobię zaległości i przeczytam książki, które czekają na mnie od lat. No i mój portfel wreszcie trochę odsapnął od książek - dla odmiany kupiłam sobie dwie pary butów... 

Wiem, że w porównaniu do innych miesięcy wygląda to biednie, ale... udało wam się znaleźć coś interesującego wśród tych czterech książek, które mnie osobiście bardzo cieszą?

Przeczytane w czerwcu:

+ przeczytałam około połowę Rzeki tajemnic Dennisa Lehane'a, ale dołączę tę książkę do podsumowania lipca :)

Najlepsza książka: Nienasycony zwycięzca

Najgorsza książka Charlie

W sumie przeczytałam 2118 stron, co dziennie daje ok. 71 stron. 

Licznik obserwatorów wskazuje 486 osób.

Fan page lubi 361 osób.

Bardzo Wam dziękuję za wszelkie lajki, polubienia, obserwowania, komentarze, et cetera... ;)

O czym jeszcze pisałam w czerwcu?