Co prawda sierpień jeszcze się nie skończył, ale nie spodziewam się już żadnej nowej książki w tym miesiącu, więc chwalę się swoimi zdobyczami trochę wcześniej niż zwykle. Znowu niewiele, ale po raz kolejny jakość > ilość, więc cieszy mnie mała liczba nowych książek. Nadal przecież mam tyle wyrzutów sumienia kurzących się na półkach... W ostatnich miesiącach częściej też chadzam do biblioteki, więc coś pożyczonego także się znajdzie ;-) Zapraszam do oglądania!

Dajcie znać czy czytaliście którąś z powyższych książek i co polecacie. Aha i mam pytanie - czy obowiązuje jakaś kolejność przy czytaniu książek o Herkulesie Poirot? Po co powinnam sięgnąć, jeśli spodoba mi się Morderstwo w Orient Expressie i będę miała ochotę na więcej Christie? 

Trzymajcie się i wykorzystajcie dobrze ostatnie dni wakacji! Mnie zostaje jeszcze miesiąc :D 

Za sprawą piątkowych wieczorów, które namiętnie spędzam z TVNem, ponownie wkręciłam się w Hogwart. Kończę właśnie czytać Zakon Feniksa, a potem planuję od razu zabrać się za Księcia Półkrwi - część, którą obok Insygniów Śmierci czytałam najmniej razy. No i jakby tego było mało to w międzyczasie Anne18 oraz Ania notuje nominowały mnie do tagu Harry Potter Characters. Nie ukrywam, że tag sprawił mi mnóstwo trudności i część pytań pozostawiłam po prostu bez odpowiedzi, bo nie mogłam dopasować żadnej postaci do kategorii. Zaczynamy!

HARRY POTTER - BOHATER POWSZECHNIE ZNANY I ROZPOZNAWANY W SWOIM ŚWIECIE:

Jako pierwszy do głowy, poza samym Harrym oczywiście, przyszedł mi Jay Gatsby. Wszyscy o nim słyszeli, każdy chciał znaleźć się na słynnym przyjęciu, ale jednak nikt tak naprawdę nie znał jego przeszłości.. 

HERMIONA GRANGER - BOHATER, KTÓREGO FASCYNUJE NAUKA

Nie mogę odpowiedzieć na to pytanie, bo wybranie jakiegokolwiek innego bohatera, który w podobnym stopniu co Hermiona kocha naukę jest po prostu niemożliwe!

RON WEASLEY - BOHATER Z WIELODZIETNEJ RODZINY

Może to nie jest tylko bohaterka literacka, ale jako pierwsza na myśl przychodzi mi Maria Antonina z trylogii Juliet Grey.

FRED I GEORGE WEASLEY - BOHATER, KTÓRY LUBI SIĘ WYGŁUPIAĆ

I tutaj znowu nie ma nikogo, kto mógłby się równać z bliźniakami!

SEVERUS SNAPE - BOHATER, KTÓRY BYŁ ZŁY, ALE OKAZAŁ SIĘ DOBRY 

Inspektor Javert z Nędzników. W zasadzie ciężko to wyjaśnić, to zbyt złożona postać... ale kto zna tę historię ten będzie wiedział o co chodzi.

ARTUR WEASLEY - BOHATER, KTÓRY LUBI EKSPERYMENTOWAĆ I ULEPSZAĆ RÓŻNE RZECZY
Henry Branwell z Diabelskich Maszyn. Zdecydowanie on.

LORD VOLDEMORT - ZŁY BOHATER Z CIEKAWĄ PRZESZŁOŚCIĄ

Heathcliff z Wichrowych Wzgórz. Chociaż nie wiem czy jego przeszłość może być ciekawa, skoro tak niewiele o niej wiadomo, ale to właśnie jest w tej postaci intrygujące...

DRACO MALFOY - BOHATER, KTÓRY JEST PRZEKONANY O SWOJEJ WYŻSZOŚCI NAD INNYMI 

Francis Urquhart czy też Frank Underwood z House of cards.

SYRIUSZ BLACK - BOHATER, KTÓRY JEST WIERNYM PRZYJACIELEM
Myślę, że można znaleźć wiele fajnych przykładów przyjaźni w literaturze, ale jako pierwszy wpadł mi do głowy Mały Książę.

PETER PETTIGREW - BOHATER ZDRAJCA

Prezydent Coin z Igrzysk Śmierci.

ALBUS DUMBLEDORE - BOHATER, KTÓRY JEST DLA INNYCH AUTORYTETEM
No skoro Dumbledore został już wykorzystany... to niech będzie Gandalf Szary. Close enough.

FLEUR DELACOUR - BOHATERKA, KTÓRA JEST TYPOWĄ KOBIETĄ

Jestem pewna, że znalazłoby się takich mnóstwo, ale w głowie mam Izabelę Łęcką i nikt inny uparcie nie przychodzi mi na myśl...

HAGRID - BOHATER Z NIEBEZPIECZNYM HOBBY

Skoro w pytaniu jest Hagrid, to ja powiem Seamus ;-) Ten jego pociąg do ognia...

LILY I JAMES POTTER - ULUBIONA LITERACKA PARA

Z tej samej książki - Ron i Hermiona. Od samego początku przeczuwałam, że tak się to skończy i strasznie się cieszę, bo uważam, że ta dwójka stanowi najlepszą mieszankę wybuchową w literaturze! Zdecydowanie moje OTP ♥

Ten tag jest trudniejszy niż wygląda... Naprawdę ciężko było znaleźć bohaterów pasujących do poszczególnych kategorii, oczywiście poza tymi z HP.
Do zabawy nominuję Karribę, Little oraz Amelię. Podejmiecie wyzwanie? ;-)

Tajemnicą nie jest, że w ostatnich latach coraz ciężej o dobrą książkę młodzieżową. Czasem jednak trafiają się perełki, które poruszają głębszą problematykę, kładą nacisk na relacje międzyludzkie, a bohaterowie są wykreowani z naciskiem na ich psychologiczny portret. Na Wybacz mi, Leonardzie z pewnością zawiodą się ci, którzy szukają sercowych rozterek i problemów nastoletniej miłości (do minimum dwóch osób). Rozczaruje również tych, którzy od książki oczekują wątków paranormalnych, pędzącej akcji i dynamicznych dialogów. Powieść Matthew Quicka to niespieszna historia o trudach dojrzewania, wyobcowaniu i samotności, którą się przeżywa, a nie tylko bezmyślnie chłonie niczym gąbka, by tuż po odłożeniu nie pamiętać o czym była.

Poznajcie Leonarda Peacocka – nastolatka, który postanowił popełnić samobójstwo. W dniu swoich osiemnastych urodzin goli głowę na łyso, obdarowuje prezentami znajomych i rusza do szkoły z Waltherem P38 (to taki pistolet) w plecaku z zamiarem zabicia Ashera Beala, swojego szkolnego kolegi. Ten niezwykły dzień ma zwieńczyć samobójstwo głównego bohatera dokonane widowiskowym strzałem w głowę z hitlerowskiego pistoletu. 

Wyobcowanie głównego bohatera, jego samotność oraz brak zrozumienia nawet ze strony własnej matki popychają go do czynu ostatecznego, jakim jest samobójstwo. Gdyby tylko ktoś pamiętał, że to dzień jego urodzin, gdyby choć raz w życiu poczuł się dla kogoś ważny… Może to odwiodłoby go od samotnego końca? Quick stawia w swojej książce mnóstwo egzystencjalnych pytań, ale unika przy tym patosu, a jego styl jest paradoksalnie bardzo lekki i przyjemny. To wszystko sprawia, że książkę czyta się naprawdę dobrze, mimo ogromnego ładunku emocjonalnego jaki ze sobą niesie. Leonard to wyjątkowo inteligentny nastolatek. Patrzy na świat zupełnie inaczej niż jego rówieśnicy, stawia wielkie pytania, a w wolnych chwilach zaczytuje się w dramatach Szekspira. Jego jedynym przyjacielem jest Walt – sąsiad w podeszłym wieku, z którym ogląda stare filmy z Humphreyem Bogartem. Kreacja głównego bohatera udała się autorowi, to trzeba szczerze przyznać. Inne postacie nie są tak dobrze rozbudowane. Są jak didaskalia w prywatnym dramacie Leonarda Peacocka. Nie jest to jednak wadą, bo każda z postaci symbolizuje jakąś cechę, która ma ogromne znaczenie dla fabuły. Matka Leonarda, nauczyciel historii, Walt, Asher czy szereg anonimowych dorosłych, których Leo lubi śledzić – każdy z nich coś uosabia.

Nie mogę jednak dać tej książce najwyższej oceny, bo były w niej elementy, które mnie irytowały. Przede wszystkim mam na myśli postawę głównego bohatera – niemal w każdym zdaniu podkreśla chęć i konieczność popełnienia samobójstwa i pozorną władzę, jaką daje mu schowany w plecaku pistolet. W kontekście całości książki ta jego pewność słuszności swoich zamiarów ma się nijak do decyzji, które podejmuje. Denerwowały mnie także rozbudowane przypisy samego Leonarda, które niejednokrotnie miały długość całego rozdziału. Dygresje bohatera zakłócają odbiór książki i zbyt często odrywają od głównej treści. Ostatnim minusem, który ostatecznie wpłynął na moją ocenę tej, jakby nie patrzeć, naprawdę dobrej książki jest jej zakończenie. Zupełnie nie współgra z emocjonującą i oryginalną treścią – brakuje mu mocnego akcentu, po którym czytelnik musiałby zbierać szczękę z podłogi. 

Miło małych niedoskonałości, Wybacz mi, Leonardzie to naprawdę wartościowa lektura. Stawia ważne pytania, porusza problem samotności i wyobcowania, a także relacji z rodzicami. Jest to książka, którą warto polecić nie tylko odczuwającym samotność i poszukującym odrobiny szczęścia w życiu nastolatkom, ale także rodzicom – czasem poświęcenie chwili dla własnego dziecka, może je uchronić przed naprawdę złymi decyzjami, z których nie można się wycofać.

Matthew Quick, "Wybacz mi, Leonardzie", Otwarte/Moondrive, Kraków 2014, s. 406

Karolina Północna, 1929. Państwo Pemberton przyjeżdżają z Bostonu by właśnie tutaj, w surowym otoczeniu Appalachów budować swoje drzewne imperium. Kierowani niezdrową chęcią zysku gotowi są rozprawić się z każdym, kto stanie na ich drodze. Silna i bezkompromisowa Serena swoją znajomością przemysłu drzewnego, inteligencją oraz nieustępliwością dorównuje niejednemu mężczyźnie i to właśnie ona rządzi w tym małżeństwie. Wszystkie, z pozoru wspólne decyzje podejmowane są w oparciu o jej zdanie i to do niej należy ostatnie słowo. Niebezpieczna i bezlitosna kobieta wkrótce stanie się prawdziwym przekleństwem tego małego, górskiego miasteczka.

Równie piękna, co niebezpieczna Serena to idealne odzwierciedlenie otaczającego ją górskiego krajobrazu. Bezlitosna i nieokiełznana jak sama natura, wyniosła i niezachwiana niczym góra i surowa jak otaczające ją połacie wykarczowanej ziemi. Niewątpliwie jest to ciekawa i kontrowersyjna postać, która swoją postawą wykracza poza normy społeczne lat dwudziestych minionego wieku. Miała potencjał by stać się jedną z najlepiej wykreowanych postaci w literaturze o jakich do tej pory czytałam, jednak zabrakło mi pogłębionego portretu psychologicznego. Serena owiana jest tajemnicą, nie mówi nic na temat swojej przeszłości, przez co nie znamy motywów jej postępowania. Co uczyniło z niej bezlitosną femme fatale, okrutną i chciwą kobietę, która gotowa jest zabić by osiągnąć wyznaczony sobie cel? Może taki był zamysł autora, by Serena była synonimem ponurej tajemnicy, ale we mnie ten brak jakiegokolwiek umotywowania jej zachowania pozostawił ogromny niedosyt i nie pozwolił do końca uwierzyć w tę postać. 

Poza tytułową bohaterką nie znajdziemy tu godnych uwagi postaci - gdzieś w tle tli się co prawda postać George'a Pembertona, został on jednak całkowicie przyćmiony i zdominowany przez zapędy swojej żony, samemu pozostając nijakim i zupełnie bezbarwnym mężczyzną. Ważną rolę w powieści odgrywa także Rachel – matka nieślubnego dziecka Pembertona, będąca zupełnym przeciwieństwem Sereny oraz pracownik tytułowej postaci, ślepo wykonujący każde jej polecenie. Niestety żadnej z tych osób autor nie poświęcił należytej uwagi, za bardzo skupiając się na kreowaniu Sereny, na której opiera się cała książka.

Serena to przede wszystkim historia o chciwości, chorej ambicji i braku jakichkolwiek zasad moralnych. I jakkolwiek zachęcająco to brzmi, niestety w praktyce nie do końca się sprawdza. Pełno tu przydługich opisów często niewiele wnoszących do treści, technicznych szczegółów dotyczących pracy przy wycince drzew i rozwlekłej akcji pisanej w dodatku mało porywającym stylem. Tylko nieliczne fragmenty naprawdę mnie wciągały, trzymając przy tej książce, którą wiele razy miałam ochotę odłożyć nie kończąc czytania. 

Niestety jestem mocno rozczarowana historią, która przecież miała mnie zachwycić i być może przerazić. I choć nie przeczę, że postać Sereny stanowi zdecydowany atut powieści, to jednak jest tylko jednym z wielu elementów fabuły, która całościowo nie zrobiła na mnie zbyt wielkiego wrażenia. W końcu jedna bohaterka, choćby nie wiem jak intrygująca, nie zmieni nudnej książki w literackie arcydzieło.  

Ron Rash, "Serena", Świat Książki, Warszawa 2015, s. 437

Należę do tego wąskiego grona czytelników, którzy lubują się w biografiach. Jednocześnie jestem jedną z tych kobiet, które kochają piłkę nożną. To niecodzienne połączenie regularnie zaspokaja wydawnictwo Sine Qua Non, które co rusz wydaje kolejne książki traktujące o życiu gwiazd futbolu. Sporo ich mam już za sobą, ale tylko kilka naprawdę mi się podobało. Dziś opowiem o jednej z tych naprawdę wartych uwagi publikacji, która może jest uboga objętościowo, ale zdecydowanie bogata w treść.

Myślę, więc gram wymyka się specyfice typowej biografii. Fakt, że wydarzenia poznajemy z pierwszej ręki oraz właściwie brak chronologii sprawia, że czytanie tej książki jest jak słuchanie opowieści snutej przez pewnego Włocha, któremu zdarzyło się być geniuszem konstruowania gry. Informacje są tu mocno skondensowane – to z jednej strony dobrze, bo nie znajdziemy tu nic nie wnoszących fragmentów, tak jak w przypadku biografii Raula (Raúl. Sekrety legendy), z drugiej jest to na tyle dobrze napisana, czy może raczej – opowiedziana historia, że aż żal kończyć ją tak szybko. Zawsze wiedziałam, że Andrea Pirlo to nie jest typowy piłkarz. Z samej jego twarzy, choć może rzadko widać na niej emocje (ale kiedy już je widać, kibic nie może się nie wzruszyć – patrz finał ostatniej Ligi Mistrzów), bije niespotykany spokój i inteligencja. I te cechy doskonale odzwierciedlił w swojej autobiografii. Już sam, skądinąd genialny tytuł – Myślę, więc gram zdaje się wyjaśniać dlaczego nie pobija na boisku rekordów prędkości, ale w zamian posyła bezbłędne podania, a jego rzuty wolne przeszły już do futbolowej historii.

Zawsze będą imponować mi ludzie, którzy pomimo olbrzymiego sukcesu zachowali zdrowy rozsądek. Pirlo to zdecydowanie jedna z takich osób. Nie dziwi więc, że w swojej książce niewiele napisał na temat życia prywatnego. Skupił się na swojej karierze sportowej, transferowych ciekawostkach, zdradził też sekret swoich słynnych rzutów wolnych. Dlatego nie zgadzam się z tym, co napisane jest na okładce – Siła rażenia większa niż Ja, Ibra. No nie. To po prostu nie ten typ człowieka, nie liczcie więc na kontrowersyjność czy wyciąganie brudów z przeszłości. Zapewniam jednak, że Myślę, więc gram daleko do nudnej biografii. Zresztą, kto choć raz oglądał grę tego piłkarza wie, czego mniej więcej może się spodziewać. Czysta maestria. Mam wrażenie, że Pirlo to perfekcjonista nie tylko na boisku, bo choć to piłkarz, nie poeta, jego książka jest niemal tak doskonała jak wolne, które wykonuje.

Myślę, więc gram to wyjątkowa autobiografia, która pośród wielu innych zalet, obala stereotyp piłkarza-idioty. Pirlo udowadnia, że połączenie intelektu z umiejętnościami to doskonała kombinacja, która świetnie sprawdza się w środku pola.

Andrea Pirlo, Alessandro Alciato, "Myślę, więc gram", SQN, Kraków 2014, s. 252 

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu SQN.

Noah nie jest zwyczajnym nastolatkiem. Ma duszę artysty, a świat jest dla niego jak czyste płótno, które stopniowo wypełnia barwami życia. Jude jest zupełnie inna. Lubi ryzykować i zawsze ma wokół siebie mnóstwo znajomych. Jest odważna i towarzyska, ale jednocześnie bardzo przesądna. Noah i Jude są bliźniakami. Mimo dzielących ich różnic kiedyś oddaliby za siebie cały świat. Kiedyś…

Oddam ci słońce to przepiękna opowieść o relacjach pomiędzy rodzeństwem oraz rodzicami. Jandy Nelson nie pisze tej historii, ona ją odmalowuje przed czytelnikiem, który chłonie każde jej słowo niczym dzieło sztuki. Bo jej styl zapiera dech w piersi. Piękno, a jednocześnie prostota języka zachwycają nie mniej niż pejzaże Moneta. Autorka ma naprawdę niesamowite pióro, jej talent do malowania słowem jest niepowtarzalny i sprawia, że chce się czytać więcej i więcej. 

To taka książka, której piękno można docenić dopiero po przeczytaniu całości. Na początku fabuła może wydawać się mało oryginalna, schematyczna i w pewnym sensie oklepana. Dopiero później, kiedy z pozoru nieistotne elementy złączą się w całość, dostrzec można jej piękno i niepowtarzalność. Wszystko jest tu dopracowane w najdrobniejszym szczególe, a każdy detal ma znaczenie. Jestem pod ogromnym wrażeniem tego, jak Nelson połączyła poszczególne fragmenty nie gubiąc się w swojej historii. Ciekawie również została poprowadzona narracja. Nie mam tu na myśli jedynie tego, że rozdziały pisane są na zmianę – raz poznajemy wydarzenia oczami Noaha, raz Jude. Przeplatają się nie tylko punkty widzenia, ale i czas – o ile Jude opowiada nam to, co dzieje się w tej chwili, z Noahem wracamy do przeszłości. Nie w formie wspomnień, ale tak jakby przeszłość była teraźniejszością. Podróżujemy w czasie razem z kolejnymi rozdziałami. To fantastyczny zabieg, którego nie spotkałam nigdy wcześniej. Może postać Noaha nie do końca mnie przekonała, zdecydowanie bardziej podobały mi się fragmenty opowiadane przez Jude, ale oba punkty widzenia są warte uwagi i wnoszą swoje do całej historii.

Oddam ci słońce to książka dla młodzieży, ale jedna z tych naprawdę wartych przeczytania. Wartościowa i pięknie napisana, a ponadto wyciskająca łzy z oczu. To historia o tym jak kłamstwo, nawet jeśli wypowiadamy je w dobrej wierze, może wpłynąć na życie naszych bliskich i jak ciężko je potem odkręcić. O skomplikowanych relacjach rodzinnych i radzeniu sobie ze stratą. Sztuka odgrywa w tej książce ogromną rolę sprawiając, że Oddam ci słońce samo jest jak najpiękniejszy obraz.

Mam ochotę przeczytać tę książkę jeszcze raz, by wyłapać wszystkie piękne zdania, których nie zaznaczyłam…

Jandy Nelson, "Oddam ci słońce", Otwarte/Moondrive, Kraków 2015, s. 375

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Otwartemu.

[źródło]

Wśród sierpniowych zapowiedzi znalazłam kilka perełek, które koniecznie muszę mieć. Pierwszą z nich, jak łatwo się domyślić, jest Barca vs. Real. Wrogowie, którzy nie mogą bez siebie żyć od wydawnictwa SQN. Nie mogę się doczekać tej książki, czuję, że to będzie coś dobrego! Ciekawi mnie też nowa książka Remigiusza Mroza oraz Patrycji Gryciuk. Oddam ci słońce otrzymałam przedpremierowo od wydawnictwa Otwartego i już ją czytam, ale jeszcze nic Wam na jej temat nie zdradzę ;) Bajki, które zdarzyły się naprawdę to historie kobiet, których życie przypominało bajkę. Wśród przedstawionych w książce postaci znajdziemy m.in. Carycę Katarzynę I, Annę Jagiellonkę, Marię Tudor czy księżniczkę Sissi. W sierpniu doczekamy się również kolejnego, piątego już tomu cyklu W poszukiwaniu straconego czasu Marcela Prousta. 

Jak podobają Wam się sierpniowe nowości? Na co czekacie? 

Po kliknięciu na okładkę książki zostaniecie przeniesieni na stronę wydawnictwa, gdzie znajdziecie dokładny opis i inne informacje.

[źródło]

Trzy lata temu miałam 18 lat.

Trzy lata temu byłam świeżo po maturze.

Trzy lata temu miałam najdłuższe wakacje życia.

Trzy lata temu postanowiłam znaleźć jakąś pasję.

Trzy lata temu założyłam bloga.

Miało być na próbę, na chwilę, na nudę. Nawet przez moment nie sądziłam, że spędzę tu większość czasu, jaki minął w ciągu tych trzech lat. Nie spodziewałam się, że poznam tylu wspaniałych ludzi. Że nie będę potrafiła wyobrazić sobie siebie bez tego miejsca. Może nie jest tu idealnie, nie wszystkie moje teksty dają mi tyle samo satysfakcji i miewam czasem chwile zwątpienia oraz myśli, by porzucić Życie między wierszami, ale zwyczajnie żal byłoby mi zostawić to, co udało mi się przez te trzy lata osiągnąć. Nie jestem prawdziwym blogerem, bo nie potrafię na bieżąco śledzić statystyk, ale jest jedna, na którą nie mogę nie zwracać uwagi. To Wy. Wy w liczbie prawie pięciuset stałych obserwatorów bloga. Bo nie oszukujmy się, każdy pisze dla statystyk, których wyznacznikiem są właśnie czytelnicy. Gdyby nie było Was pewnie już dawno rzuciłabym to w cholerę i zaczęła pisać pamiętnik. Ale nie chcę, bo lubię wymieniać myśli, słuchać opinii innych i dzielić się własnymi na temat książek, filmów czy seriali. 

Dlatego dzisiaj, równo trzy lata od założenia Życia między wierszami, mam do powiedzenia tylko jedno - dziękuję. Tak po prostu. Za każdą sekundę, którą poświęciliście na przeczytanie mojego posta i napisanie komentarza. To znaczy dla mnie więcej niż potrafię wyrazić. Dziękuję.

_______________________________________________________________

Osobne miejsce zostawiłam dla Karriby z bloga Moda na czytanie, którą poznałam dzięki blogowaniu właśnie. Bo ona jest taką moją bratnią duszą. Ona rozumie moją obsesyjną miłość do Ikera Casillasa, bo sama taką miłością darzy Sergio Ramosa. Ona rozumie moje uwielbienie do Harry'ego Pottera, bo sama spędziła dzieciństwo z tymi książkami. Ona potrafi rozbawić mnie tak, że płaczę ze śmiechu i zmotywować do ogarnięcia własnego życia.

Wśród wielu powodów, dla których warto blogować o literaturze, jednym, być może najważniejszym, jest możliwość poznawania takich osób jak Aga. Cieszę się, że Cię poznałam! :)

Poprzednie urodziny Życia między wierszami:

• Czas leci za szybko...
• To już dwa lata!

Zasypuję Was ostatnio postami, ale muszę nadrobić kilka zaległości. Dzisiaj kolejna z nich - nabytki z lipca. Miałam nic nie kupować i oszczędzać na wakacje, ale jak zwykle guzik z tego wyszło. Cieszy to, że nie jest tych książek aż tak dużo, ale moja lista obowiązkowych zakupów nadal ma kilka tytułów, które chcę zdobyć w najbliższym czasie. A tymczasem przejdźmy już do tego, co dotarło do mnie w minionym miesiącu... 

Ale to jeszcze nie wszystko, bo w ostatnim czasie sporo biegałam do biblioteki i oto efekty: 

Wzbogaciłam się również o dwa ebooki:

I tym sposobem dobrnęliśmy do końca tego stosu. Co sądzicie o tych książkach? Moją osobistą perełką jest Portret Doriana Graya, za który mam nadzieję zabrać się w najbliższych dniach.

Lipiec to miesiąc zmian. Zmieniłam status swojego wykształcenia (Does it make any sense?) ze średniego na wyższe, zmieniłam również szablon na blogu. Nie obyło się bez zmarnowanych godzin i nerwów, a i tak nadal potrzeba tu kilku poprawek, ale mam nadzieję, że spodoba Wam się nowa odsłona Życia między wierszami. No i że wszystko śmiga jak należy! Dajcie znać w komentarzach jeśli macie jakieś uwagi czy sugestie. A teraz przejdźmy już do miesięcznego podsumowania....

Przeczytane w lipcu:

1. Joanna M. Chmielewska - "Poduszka w różowe słonie" ★★★★★★☆☆☆☆
2. Dennis Lehane - "Rzeka tajemnic" ★★★★★★★☆☆☆
3. Jennifer Donnelly - "Wielki błękit" ★★★★★☆☆☆☆☆
4. Michael Dobbs - "House of cards" ★★★★★★☆☆☆☆
5. Michelle Hodkin - "Mara Dyer. Przemiana" ★★★★★★★☆☆☆
6. Kendare Blake - "Anna we krwi" ★★★★★★★☆☆☆

Książka miesiąca: Lipiec to kolejny już miesiąc, w którym wszystkie książki były na wyrównanym poziomie. Niestety żadna mnie nie zachwyciła, ale też nie było wśród nich książek zupełnie fatalnych.

Rozczarowanie miesiąca: Jak wspomniałam wyżej, miesiąc był raczej wyrównany, ale z podanych tytułów najbardziej rozczarował mnie Wielki błękit - tematyka syren niesie ze sobą naprawdę ogromne możliwości, których autorce nie udało się wykorzystać... 

W sumie przeczytałam 2372 strony, co daje dziennie ok. 77 stron. 

Licznik obserwatorów wskazuje 495 osób.Jeszcze 5 i będzie Was PÓŁ TYSIĄCA!

Fan page lubi 371 osób.

Bardzo Wam dziękuję za wszelkie lajki, polubienia, obserwowania, komentarze, et cetera... ;)

O czym jeszcze pisałam w lipcu? 

Najśmieszniejsze hasło, po którym trafiliście na mój blog w tym miesiącu to...

Dobrze wiem, że ma to związek z autobiografią Carlo Ancelottiego, ale nadal mnie bawi ;)