Kończy się wrzesień, a zaczyna nowy etap w moim życiu. I choć z początku cieszyłam się na rozpoczęcie studiów magisterskich, tak teraz narzekam, bo plan nie taki, bo wykładowcy nieznani, bo za dużo zajęć z rzędu... Miałam plan, żeby w tym roku wreszcie pogodzić pracę ze studiami. Bo to już ten wiek, że wypada. Tylko jak to zrobić, kiedy zajęcia od 8 do 18:15? Jak wam się to udaje, ludzie? Serio, jak? A przechodząc do podsumowania to, mimo że wrzesień był moim ostatnim leniwym miesiącem to chyba rozleniwiłam się za bardzo. Pod względem czytelniczym to jeden z najsłabszych miesięcy w mojej blogowej karierze. Na moim koncie tylko pięć przeczytanych tytułów i to wcale nie jakiejś zatrważającej objętości.

Przeczytane we wrześniu:

Książka miesiąca: Wrzesień to znowu stagnacja. Bez zachwytów i bez większych zawodów, dlatego na miano książki miesiąca albo nie zasługuje żadna z nich, albo zasługują wszystkie, które dostały 7/8 gwiazdek.

Rozczarowanie miesiąca: Tutaj sprawa jest trochę prostsza, bo najwięcej spodziewałam się chyba po Sue Monk Kidd. Niestety Opactwo Świętego Grzechu nie wywarło na mnie aż takiego wrażenia jak pozostałe książki autorki, choć nie było złe. 

W sumie przeczytałam 1789 stron, co daje dziennie ok. 60 stron. 

Licznik obserwatorów wskazuje 516 osób! Dziękuję!

Fan page lubią 382 osoby;

We wrześniu założyłam także blogowe konto na snapchacie. Znajdziecie mnie pod nickiem: malamiblog.

Co jeszcze we wrześniu?

Jesienią zawsze nachodzi mnie ochota na klasykę. Nie inaczej było tym razem - choć na plecach nadal czuć oddech lata, a do zimna ciągle się nie przyzwyczaiłam, dzisiejsza pogoda nie pozostawia wątpliwości - jesień rozgościła się na dobre. Wprawdzie uwielbiam tę porę roku, ale jest w tych coraz dłuższych i chłodniejszych wieczorach coś refleksyjnego, za czym co roku podąża także mój nastrój. Robię się wtedy bardziej poważna niż beztroskim latem, a do gorącej herbaty i ciepłego koca najbardziej pasuje mi klasyka właśnie. I tak o to na najbliższy czas zaopatrzyłam się w sześć nowych powieści, które można zaliczyć do tej ambitnej literatury, ale znalazło się także miejsce dla czegoś lżejszego. Zapraszam do oglądania!

W wersji elektronicznej dotarł do mnie przedpremierowy egzemplarz "Tajemnego ognia" C.J. Daugherty i Cariny Rozenfeld:

Według mnie jest to naprawdę piękny stosik, a już szczególnie zachwyca mnie wybór klasyki, którego dokonałam na tegoroczną jesień. Większość książek (Dumas, Nabokov, Huxley, Kleinbaum) zamówiłam na nieprzeczytane.pl, Sherlocka (o którym marzyłam od dawna) kupiłam w krakowskim Dedalusie, a Małe kobietki to egzemplarz recenzencki od wydawnictwa MG. Jeśli chodzi o książki młodzieżowe to Byłam tu, Plaga samobójców oraz Tajemny ogień to książki otrzymane od wydawnictw w ramach współpracy, a Czerwona królowa jest efektem wymiany na Lubimy czytać. 

Co sądzicie o moich wrześniowych zdobyczach?

C.J. Daugherty znana jest polskim czytelnikom z Wybranych – głośnej serii dla młodzieży opowiadającej o tajemniczym stowarzyszeniu, którego zadaniem jest szkolenie uczniów, by w przyszłości mogli objąć najważniejsze stanowiska w kraju. Tym razem jednak autorka ma do zaproponowania swoim fanom coś zupełnie innego. Książka, którą stworzyła wspólnie z Cariną Rozenfeld to mroczna historia dwójki nastolatków pełna wątków paranormalnych, tajemnic sprzed setek lat i pędzącej zawrotnie akcji. 

Taylor i Sacha to dwójka pozornie zwyczajnych nastolatków, których na pierwszy rzut oka nie łączy absolutnie nic. Ona – ułożona, ambitna Angielka, on z kolei to francuski buntownik, który ciągle pakuje się w tarapaty. Oboje skrywają jednak pewną tajemnicę. Gdy Taylor się złości lub coś mocno przeżywa migają żarówki, gasną światła, elektryczność wariuje. Sacha doskonale wie, że - podobnie jak wszyscy pierworodni synowie w jego rodzinie - umrze za kilka tygodni, w dniu swoich osiemnastych urodzin.

Gdy nauczyciel w ramach pracy domowej prosi Taylor o udzielanie internetowych korepetycji z angielskiego francuskiemu uczniowi, oboje zaczynają rozumieć, że ich życiu daleko do normalności. Ale co wspólnego ma śmiertelna klątwa Sachy i niewyjaśnione zdolności Taylor? Czym grozi wypełnienie pradawnej przepowiedni? Czy można zapobiec tragedii i uratować nie tylko Sachę, ale i cały świat? Pytań na kartach tej powieści pojawia się mnóstwo, a zakończenie pierwszego tomu Tajemnego ognia wcale nie udziela satysfakcjonujących odpowiedzi.

Podobnie jak w przypadku pierwszej części Wybranych, książka pochłonęła mnie całkowicie. Jest to jednak typowa historia młodzieżowa – pisana lekkim i prostym językiem, chwilami przewidywalna i pełna nierealnych zbiegów okoliczności. Tak to już bywa z tym gatunkiem – doskonale zdajemy sobie sprawę z wad i niedociągnięć, a jednak fabuła tak nas wciąga, że nie można się od niej oderwać. Rozdziały napisane są w taki sposób, że po skończeniu jednego, natychmiast trzeba przeczytać kolejny, a jak już wcześniej wspomniałam – zakończenie pozostawia wiele niewyjaśnionych zagadnień, uchylając jedynie rąbka tajemnicy, co tylko zachęca do kontynuowania przygody z kolejnymi tomami serii. Opisy nie są rozbudowane, w powieści dominują dialogi i prosty styl pisania, co napędza akcję i nie pozostawia żadnych wątpliwości do kogo kierowana jest ta historia.

Tajemny ogień jest tak wciągający za sprawą ciągle narastającego napięcia, poczucia zagrożenia i uciekającego czasu. W powieści pojawia się także szereg postaci fantastycznych, wśród których największą grozę budzą tak zwani „zwiastuni” – przerażające potwory o bladych twarzach, za którymi ciągnie się odór śmierci. Fanów wątków historycznych na pewno zainteresuje pradawna klątwa, która od wieków ciąży na bohaterach, starożytna moc tajemnego ognia i motyw polowania na czarownice. Żałować mogę tylko, że tych powrotów do przeszłości jest bardzo niewiele, bo nie ukrywam, że właśnie to mi się w tej książce najbardziej spodobało. Akcja kończy się w momencie kulminacyjnym, gdy wszystko tak naprawdę dopiero się zaczyna i to jest bardzo frustrujące. Z drugiej strony łatwo taki zabieg zrozumieć – przyciąga jak magnes do kolejnej części, na którą ja już teraz niecierpliwie czekam. To samo zresztą C.J. Daugherty zrobiła czytelnikom w Wybranych – tam również każdy tom pozostawiał po sobie więcej pytań niż odpowiedzi, nie powinno więc dziwić, że i tutaj zastosowała ten zabieg.

Książka otwierająca cykl The Alchemist Cronicles to typowa młodzieżówka z wątkami paranormalnymi. Wciąga i intryguje licznymi tajemnicami, ale nie wybija się niczym specjalnym na tle innych powieści tego typu. Można przy niej świetnie spędzić czas i na kilka godzin oderwać się od rzeczywistości – jeśli akurat potrzebujecie takiej rozrywki, to Tajemny ogień będzie doskonałym wyborem.

C.J. Daugherty, Carina Rozenfeld, "Tajemny ogień", Otwarte/Moondrive, Kraków 2015, s. 392

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Otwartemu.

Opactwo Świętego Grzechu to książka zupełnie inna niż refleksyjne Czarne skrzydła czy podnoszące na duchu Sekretne życie pszczół. Bardziej współczesna, ktoś powie – błaha – bo nie traktuje o równości wszystkich wobec prawa i walce o godność. To jednak nie jest do końca prawda, bo choć tak odmienna to również z głębią, którą udało się autorce wydobyć z historii zwyczajnej kobiety, podobnej do tysięcy innych kobiet na całym świecie.

Bo taka właśnie jest Jessie Sullvian - zwyczajna. I ta zwyczajność zaczyna jej doskwierać, dlatego gdy tylko okazuje się, że jej matka z nieznanych przyczyn ucięła sobie palec, Jessie bez wahania powraca do rodzinnego domu z jednej strony po to, by zająć się będącą w nie najlepszej kondycji psychicznej matką, z drugiej, by sama mogła choć na chwilę wyrwać się z marazmu własnego małżeństwa i uwolnić od poczucia niespełnienia w życiu. Rodzinny dom Sullivan'ów znajduje się na Egret Island - małej wyspie należącej do Karoliny Południowej, która słynie ze starego klasztoru benedyktynów, zwanego przez miejscowych Opactwem Świętego Grzechu. Jest to miejsce niezwykle interesujące z uwagi na jego patronkę - świętą Senarę, która według legendy była niegdyś syreną. To właśnie tutaj Jessie będzie musiała na nowo zmierzyć się z tragiczną śmiercią ojca, którego wiele lat temu zabrało morze w nie do końca jasnych okolicznościach, jak i stawić czoła własnym pragnieniom i walce serca z rozumem. Egret Island stanie się dla Jessie punktem zwrotnym w życiu, miejscem przewartościowania priorytetów, refleksji nad własnym małżeństwem i poszukiwania samej siebie. Na wyspie odkryje także rodzinne tajemnice, pozna siłę kobiecej przyjaźni i smak zakazanej miłości.

Sue Monk Kidd po raz kolejny w fascynujący sposób snuje swoją opowieść, zachwyca dokładnością opisów i bogactwem języka. Nie pozostawia wątpliwości co do swojego talentu i pisarskiego kunsztu, którego mógłby jej pozazdrościć niejeden pisarz. Fabularnie jednak tym razem jest trochę słabiej. Wiodący wątek - wątek kobiety przechodzącej kryzys wieku średniego, znudzonej małżeństwem i wdającej się w romans budzi mocno pejoratywne skojarzenia i z całą pewnością nie działa na korzyść głównej bohaterki, którą łatwo ocenić, a ciężko polubić. Chociaż sama autorka unika wydawania jednoznacznych osądów nad moralnością Jessie, a raczej stara się ukazać motywy jej zachowania, to czytelnikowi przyjdzie to bez najmniejszego trudu. Przyznać jednak należy, że rys psychologiczny, wewnętrzne zmagania Jessie, targające nią - często sprzeczne - emocje, to wszystko jest niezwykle wiarygodnie przedstawione i w pewnym sensie uszlachetnia nawet te najgorsze decyzje bohaterki.

Opactwo Świętego Grzechu ma jednak znacznie lepszą stronę. Jest nią właśnie tytułowy klasztor, znajdujący się na jego terenie Syreni Tron, legendy przewijające się w powieści i sam klimat małomiasteczkowej społeczności - przyjaźnie na całe życie, lokalne tajemnice, a także woda otaczająca wyspę, która jawi się jako niebezpieczny i nieokiełznany żywioł. Całość spowita jest atmosferą niepokoju, a dorzucenie do tego kalejdoskopu problemów natury psychicznej jeszcze bardziej potęguje ten nastrój. To właśnie niezwykły klimat małej wysepki mnie tak urzekł i chyba uratował tę powieść w moich oczach.

Pozostaję pod ogromnym wrażeniem talentu pisarskiego Sue Monk Kidd, która z pozornie banalnej historii potrafi wydobyć głębię i cały wachlarz emocji, które targają nie tylko bohaterami, ale też czytelnikiem. Fabularnie Opactwo Świętego Grzechu ustępuje dwóm poprzednim powieściom pisarki, ale ma w sobie wiele elementów, na które warto zwrócić uwagę i dać tej książce szansę.

Sue Monk Kidd, "Opactwo Świętego Grzechu", Wydawnictwo Literackie, Kraków 2015, s. 345

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Literackiemu. 

Niektóre książki przyciągają mnie do siebie i podświadomie wiem, że będą to historie, które mocno wpłyną na moje życie. Nazwijmy to intuicją wyrobioną przez lata czytania, która zwykle mnie nie zawodzi.  I właśnie to działo się z Portretem Doriana Graya Oscara Wilde’a. Nigdy nie zgłębiałam fabuły (choć oczywiście jej zarys jest powszechnie znany) i długo zbierałam się do przeczytania tej książki, ale tkwiła we mnie niczym nieuzasadniona pewność, że kiedy już to klasyczne dzieło literatury angielskiej przeczytam, będzie to bardzo udane spotkanie. I znowu się, moi drodzy, nie pomyliłam.

Do pewnego momentu uważałam nawet, że Portret Doriana Graya to książka perfekcyjna. Każde słowo było na swoim miejscu, a każde zdanie było tak błyskotliwe, że zasługiwało na oznaczenie zakładką indeksującą. Potem pojawiło się kilka zbędnych i nieco przydługich opisów, które były dla mnie rysą na szkle czy może trafniej w kontekście książki byłoby powiedzieć – na płótnie? Nie zmienia to jednak tego, że dzieło Wilde’a jest powieścią rewelacyjną, ponadczasową i pouczającą, ale bez moralizatorskiego zadęcia.

Dorian Gray to niezwykle przystojny młodzieniec, który swoją urodą i niewinną jeszcze duszą zachwyca każdego. Pod wpływem jego uroku znalazł się również utalentowany malarz - Basil Hallward - który, by zachować młodość i delikatność Doriana, stworzył jego portret. Dzieło tyleż zachwycające, co tajemnicze, staje się dla Doriana przekleństwem przypominającym mu o mijającym czasie i niechybnej utracie młodości, którą postrzega jako swoją największą zaletę. Pod wpływem słów lorda Henry'ego Wottona nieopatrznie wypowiada życzenie by zamiast samego Graya starzała się jego podobizna na obrazie. O tym, czy było warto kierować się w życiu własną próżnością, Dorian Gray przekona się wraz z rozwojem akcji. Czytelnik zaś będzie świadkiem niezwykłej przemiany bohatera z niewinnego młodzieńca w zdeprawowanego potępieńca, którego zgubiło hedonistyczne podejście do życia.

Jest to fascynująca historia pełna uniwersalnych prawd. Osią powieści jest oczywiście upadek moralny, stopniowa degradacja tytułowej postaci oraz jej podatność na wpływ innych ludzi. Ale powieść Wilde’a to również doskonały punkt wyjścia do rozważań o sztuce, o przemijalności życia i zatraceniu w złudnych marzeniach. Znajdzie się także miejsce na miłość, ból, rozpacz i zbrodnię. Istny miszmasz tematyczny, ale wierzcie mi – wbrew pozorom każde z tych zagadnień doskonale się uzupełnia. Ponadto kunszt języka pozwala delektować się tym dziełem, a dialogi błyszczą humorem i trafnością oceny najróżniejszych wydarzeń.

Co do samego wydania mam mocno mieszane odczucia. Na początku byłam zachwycona piękną obwolutą i ciekawym – przypominającym malarskie płótno materiałem okładki. Zaraz na początku czytania zdziwił mnie jednak brak słynnej przedmowy, zawierającej tak dobrze znany wszystkim cytat o tym, że książka nie może być moralna lub nie, a jedynie źle lub dobrze napisana. Ale w przekładzie Jerzego Łozińskiego bardziej niepokoi mnie inna rzecz – po szybkim porównaniu z wersją anglojęzyczną w polskim przekładzie brakuje mi dwóch rozdziałów z księżną Monmouth.

Jestem zachwycona Portretem Doriana Graya, ale boli mnie fakt, że tak piękne wizualnie wydanie jest wybrakowane. A może nie? Czytaliście tę książkę w innym przekładzie i możecie mi powiedzieć dlaczego zabrakło scen z księżną Monmouth? Czy w winnych wydaniach także ich nie ma?

Oscar Wilde, "Portret Doriana Graya", Zysk i S-ka, Poznań 2015, s. 238

Rosie i Alex to przyjaciele, którzy śmiało mogą powiedzieć, że znają się od zawsze i zawsze byli nierozłączni. Od czasu, gdy po raz pierwszy usiedli razem w szkolnej ławce spędzają ze sobą każdą wolną chwilę. Razem snują wielkie plany na przyszłość, w których Rosie prowadzi własny hotel, a Alex jest cenionym lekarzem. Nie będzie przesadą stwierdzenie, że znają się jak łyse konie, jednak ich znajomość zawsze stała na stopie przyjacielskiej. Kiedy oboje stoją u progu dorosłości wierząc, że wymarzone życie czeka tuż za rogiem, los postanawia sobie z nich okrutnie zadrwić. Alex wyjeżdża z Irlandii do Bostonu, a na Rosie czeka prawdziwy egzamin dojrzałości. Ale dla prawdziwej przyjaźni odległość nie stanowi problemu. Nadal przecież łatwo utrzymywać kontakt, szczególnie w dobie Internetu, zresztą ocean to nie jest granica nie do przejścia. Co innego wkradające się po cichu uczucie, które obojgu wydaje się pomyłką do tego stopnia, że boją się o nim szczerze porozmawiać w obawie o utratę tak wspaniałej przyjaźni.

Narracja w formie pisemnej korespondencji była strzałem w dziesiątkę. Poznawanie bohaterów poprzez listy, maile, pojedyncze wiadomości czy kartki pocztowe to niezwykłe doświadczenie i chociaż w wielu przypadkach się nie sprawdza, to u Ahern pasuje idealnie. Rozmowy pomiędzy bohaterami są  często zabawne, pełne błyskotliwych uwag, ale czasem także pełne smutku, złości i niewykorzystanych okazji. Alexa i Rosie poznajemy poprzez całą gamę emocji, które im towarzyszą przez niemal całe życie i to chyba sprawia, że tak łatwo się z nimi zżyć i oczekiwać w napięciu na dalszy rozwój wydarzeń. Nie przeczę, że ich postawa niejednokrotnie była irytująca – chciało się trzepnąć ich w twarz, potrząsnąć i porządnie ochrzanić za te wszystkie zmarnowane lata, ale jednocześnie trudno oprzeć się wrażeniu, że właśnie taki scenariusz napisałoby samo życie, które rzadko ma coś wspólnego z bajką. Nie wiem co takiego zrobiła Cecelia Ahern, że choć z początku nie mogłam się w tę historię wciągnąć, tak teraz – kilka dni po skończeniu książki – ciężko mi wyrzucić Rosie i Alexa z głowy. Autorka niewątpliwie tchnęła życie w swoich bohaterów, którzy pomimo wielu wad są idealnie wykreowani i autentyczni w tym swoim braku perfekcji.

Nie ma co ukrywać, love, rosie to prosta historia oparta na codziennym życiu i jego problemach. Ale to właśnie w tej prostocie tkwi całe piękno. Proza życia opisana piórem Ceceli Ahern staje się wzruszającą historią, którą czytelnik śledzi z zapartym tchem kibicując głównym bohaterom, którzy jako jedyni zdają się nie dostrzegać, że los przeznaczył ich sobie wiele lat wcześniej. Jak wiele osób przede mną, jestem oczarowana tą powieścią. Powieścią, która przecież nie ma w sobie nic wyjątkowego, a jednak rozgrzewa serca ludzi na całym świecie, naprzemiennie doprowadzając ich do śmiechu i łez. Większość czytelników zgadza się, że jest to ciepła i podnosząca na duchu powieść. Według mnie mówi głównie o zmarnowanych latach i niewykorzystanych szansach od losu, a w tym nie ma nic pokrzepiającego.

To najbardziej wkurzająca książka jaką czytałam. I jednocześnie najbardziej życiowa – bez szczęśliwych zbiegów okoliczności, bez wygodnych rozwiązań. Za to z mnóstwem komplikacji i powolnej drodze na koniec tęczy, gdzie czekają spełnione marzenia.

Cecelia Ahern, "love, rosie",  Wydawnictwo Akurat, Warszawa 2015, s. 511

Do 450 stron Patrycji Gryciuk na samym wstępie przyciąga fabuła. Dla potencjalnego czytelnika nie lada gratką jest poznanie bohaterów, którzy nie tylko książki lubią, ale także sami je tworzą. I to te najlepsze – sprzedające się w milionach egzemplarzy. Wiktoria Moreau i Lars Washington to istna para królewska w świecie kryminałów. Ich powieści schodzą z półek jak ciepłe bułeczki, a na nowe książki zamówienia przychodzą na długo przed premierą. Ale co łączy tę dwójkę właściwie obcych sobie ludzi? 

Najnowsza powieść Larsa Washingtona zatytułowana Trupy w rzece Hudson stała się dla kogoś niebezpieczną inspiracją w prawdziwym życiu. Bo trupy w rzece Hudson rzeczywiście się pojawiają – i to nie tylko na kartach powieści poczytnego pisarza. Ale kolejne ciała wyławiane z wody to nie jedyny problem Washingtona. Pewna firma farmaceutyczna wytoczyła mu także proces o zniesławienie. Uznali bowiem, że fabuła Trupów... oraz opisany w niej lek i jego szkodliwe działanie godzą w dobre imię firmy produkującej bardzo podobny środek. I tutaj losy Washingtona i Moreau się krzyżują, bo młoda pisarka otrzymała podobny pozew. Co dziwniejsze dotyczy on książki, która jeszcze nie została wydana – ktoś więc musiał wykraść treść i wykorzystać ją przeciwko Weronice. Jak udało mu się dotrzeć do pilnie strzeżonego pliku i po co właściwie to zrobił? 

Pytań rodzi się wiele – o zbieżność treści obu książek, o tożsamość seryjnego mordercy zainspirowanego książką Washingtona, o dwa niemal identyczne pozwy, z czego jeden dotyczy książki jeszcze niewydanej, a to wciąż nie wszystkie niewiadome. Brzmi to interesująco, trzeba przyznać. Niestety warsztat pisarski Patrycji Gryciuk nie jest na tyle dobry, żeby podołać jej wyobraźni. Słabo stopniowane napięcie, sztywne dialogi i zdecydowanie za mało rozbudowany wątek kryminalny przypominają raczej typową literaturę kobiecą, aniżeli krwawą historię z kuźni najlepszych pisarzy gatunku. To wrażenie potęguje mocno wyeksponowany romans pomiędzy Wiktorią Moreau a młodym amerykańskim aktorem grającym główną rolę w ekranizacji jednej z jej powieści. Ich relacja dominuje w 450 stronach, co nie sprawdza się w przypadku książki, która przecież miała być kryminałem. Zresztą gdyby nawet nie była, to ten wątek jest po prostu słaby, a sam romans przesłodzony i strasznie rozmemłany. 

Nie warto jednak skreślać Gryciuk jako dobrej polskiej pisarki. Potencjał i wyobraźnię z pewnością ma. Warsztat da się przecież wypracować, co mam nadzieję z czasem jej się uda. W swojej drugiej powieści stworzyła także świetną bazę psychologiczną i postawiła pytanie o to, do czego zdolny jest marketingowiec by wypromować towar? Przedstawiła także pracę wydawnictw i samego pisarza od kuchni, pokazując jakiego ogromu pracy i jak wielu ludzi wymaga wydanie jednej książki. Szkoda tylko, że te wszystkie naprawdę ciekawe aspekty nie zostały należycie rozwinięte, a autorka jedynie się po nich prześlizgnęła.

Po wielu pochlebnych recenzjach spodziewałam się od tej książki znacznie więcej. Nie była zła – ja zabrałam ją na wakacje i dobrze się sprawdziła jako niewymagająca lektura z lekkim wątkiem kryminalnym, ale nie tego od niej oczekiwałam. To nie jest kryminał pełną gębą i rozczarują się ci, którzy z takim podejściem wezmą się za czytanie 450 stron. Powieść obyczajowa z wątkiem kryminalnym wydaje mi się trafniejszym określeniem dla książki Patrycji Gryciuk. Na pewno nie poleciłabym jej koneserom kryminałów, ale pozostałym kobietom (bo to jednak bardzo kobieca powieść) – jak najbardziej.

Patrycja Gryciuk, "450 stron", Czwarta Strona, Poznań 2015, s. 414

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Czwarta Strona.

[źródło]

Myślałam, że wrzesień nie jest ciekawy pod względem nowości wydawniczych, a potem zaczęłam szperać i okazało się, że całkiem sporo interesujących książek ma w tym miesiącu premierę lub zostanie wznowiona. I skoro o wznowieniach mowa to chętnie poznałabym twórczość Harlana Cobena czy zapoznała się z kultowym Milczeniem owiec, które wydawnictwo Albatros postanowiło wydać w odświeżonej odsłonie. Wśród nie-nowości zainteresowało mnie też Oko Nabokova (właśnie zamówiłam jego Zaproszenie na egzekucję, a swego czasu czytałam Lolitę) oraz Wilk Marka Hłaski. Przejęzyczenie. Rozmowy o przekładzie to książka, która interesuje mnie z czysto zawodowych względów (skończyłam filologię angielską o specjalności tłumaczeniowej). Znalazło się też miejsce dla młodzieżówek, od których stopniowo staram się odchodzić i tak w zapowiedziach umieściłam Ten jeden rok Gayle Forman, bo słyszałam mnóstwo pozytywnych opinii na temat pierwszej części, Plagę Samobójców oraz Tease, bo zainteresowały mnie opisy obu książek. Interesująco wygląda też oferta wydawnictwa Otwartego, które we wrześniu wydaje drugi tom Królów Przeklętych - sagi polecanej przez samego Georga R.R. Martina oraz książkę znanego polskiego scenarzysty - Sokół. Wydawnictwo SQN z kolei proponuje drugą część kontrowersyjnej książki Futbol Obnażony anonimowego autora oraz Między światami. Moje życie i niewola w Iranie - poruszającą historię amerykańskiej dziennikarki aresztowanej i oskarżonej o szpiegostwo.

I jak? Znaleźliście wśród wrześniowych premier coś dla siebie?

Po kliknięciu na okładkę książki zostaniecie przeniesieni na stronę wydawnictwa, gdzie znajdziecie dokładny opis i inne informacje.

Mamy już wrzesień, więc czas na podsumowanie sierpnia. Większość z Was pewnie już siedzi w szkole, a ja mam takie widoki na co dzień :-) Ale do szarej codzienności wracam już w niedzielę i chociaż "wakacje" mam do października to czuć już w powietrzu koniec lata i zbliżającą się jesień. Ma to oczywiście swoje plusy, ale nie ma to jak wysokie temperatury i wakacje, bo wtedy zmartwień jakoś tak mniej ;-) Ale miało być podsumowanie, więc oto i ono:

Przeczytane w lipcu:

Książka miesiąca: Tym razem trafiło się kilka naprawdę rewelacyjnych książek. Jak widzicie powyżej 8/10 gwiazdek zarobiły aż 3 powieści. HP nie liczę, bo to zawsze będzie moja ulubiona seria i byłoby niesprawiedliwie wobec innych książek wspomnieć tylko o niej...

Rozczarowanie miesiąca: Ten niechlubny tytuł przypadł niestety Serenie Rona Rasha. Po tylu zachwytach oraz po ekranizacji, w której główne role gra dwójka świetnych aktorów spodziewałam się czegoś naprawdę rewelacyjnego. Niestety bardzo się rozczarowałam... 

W sumie przeczytałam 3082 strony, co daje dziennie ok. 99 stron. 

Licznik obserwatorów wskazuje 507 osób. Przekroczyliśmy już pół tysiąca. To dla mnie ogromna liczba, bardzo bardzo Wam dziękuję, że jest Was tak dużo!

Fan page lubi 381 osób.

O czym jeszcze pisałam w sierpniu?