Zaszalałam w październiku i to wcale nie dlatego, że były targi książki. Zaszalałam głównie z egzemplarzami recenzenckimi (żeby nie było - przyjęłam tylko te, które NAPRAWDĘ chciałam przeczytać), z których cały listopad będę się wygrzebywać. Ale do rzeczy. Mój październikowy stos wygląda tak:

 I na czytnik: 

Zacznijmy od samej góry, czyli od książek zdobytych na targach. Zdobytych, bo sama kupiłam tylko Niezłomnych C.J. Daugherty oraz kalendarz Martyny Wojciechowskiej. Życie w PRL oraz Szeptucha to prezenty, ufundowane przez portal Granice.pl, które każdy bloger otrzymywał na zjeździe. Niestety szybko stamtąd uciekłam, więc ominęła mnie wymiana tych książek i takim sposobem ponownie trafiła do mnie Szeptucha, którą już czytałam i niespecjalnie mi się podobała oraz książka o PRL-u - okresie, o którym czytać bardzo nie lubię. Ale darowanemu koniowi się w zęby nie zagląda, więc przejdźmy dalej. Ostatnia z targowych zdobyczy to Klasa - książka, którą dostawało się za darmo w zamian za wpisanie się do newslettera na stosiku wydawnictwa Otwartego.

Ania ze Złotego Brzegu to książka, którą kupiłam za 1 zł w bibliotece. Zbieram całą serię właśnie w tych wydaniach i już naprawdę niewiele mi brakuje!

Cała reszta to już egzemplarze recenzenckie. Zaczynając od już przeczytanego i zrecenzowanego Czy wspominałam, że Cię kocham? od wydawnictwa Feeria Young, przez Zaginięcie oraz Marzenia szyte na miarę od Czwartej strony, finalny egzemplarz Opactwa świętego grzechu (które również już znajdziecie na moim blogu), a także Wieloryby i ćmy Szczepana Twardocha (widziałam różne cytaty z tej książki i o mój Boże - czuję, że to będzie świetne!) od Wydawnictwa Literackiego, Biesy Dostojewskiego od MG, aż po książki, które otrzymałam od Empiku - Marsjanin oraz Elementarz Stylu. Ten drugi również został już przeze mnie przeczytany i muszę przyznać, że chociaż na co dzień stronię od poradników to ten bardzo pozytywnie mnie zaskoczył. W wersji elektronicznej otrzymałam również Podaruj mi miłość od wydawnictwa Otwartego. Za książkę zabieram się na początku listopada, jak tylko skończę czytane obecnie Małe kobietki.

Dobrnęliśmy do końca. I jak Wam się podoba?

Te wakacje od początku zwiastowały kłopoty. Najpierw ojciec po trzech latach bez kontaktu zaprasza Eden do Kalifornii, by poznała jego nową rodzinę. Później szesnastolatka poznaje swoją macochę, trzech przyrodnich braci i nowych znajomych. Zaczyna imprezować w niemal hollywoodzkim stylu, nie wracać na noc do domu i zakochiwać się w osobie absolutnie do tego nieodpowiedniej. Nie tylko dlatego, że obiekt jej westchnień ma już dziewczynę, ale co ważniejsze – łączy ich ślub rodziców. Czy to tylko fascynacja podsycana chęcią skosztowania zakazanego owocu czy głębsze uczucie? Jedno jest pewne – historia Eden i Tylera rozdziera serca nie tylko tych dwojga, ale także czytelników.

Eden nagle znalazła się w zupełnie nowej dla niej sytuacji. Obcy dom, macocha i ojciec, z którym nie łączą ją zażyłe stosunki, przyrodnie rodzeństwo oraz nowi znajomi, którzy tak bardzo różnią się od tych, których zostawiła w Portland. Nic więc dziwnego, że dziewczyna czuje się zagubiona do tego stopnia, że nie zauważa kiedy niechęć do najstarszego z braci zmienia się w niezdrową fascynację. Jej uporządkowane dotąd życie nabiera zupełnie nowych barw i obfituje w wiele błędnych decyzji. Eden nie jest jednak głupiutką nastolatką, która wyrwała się z małego miasta po to, by się wyszaleć. Wręcz przeciwnie – sprawia wrażenie dojrzałej i ułożonej osoby przytłoczonej nową rzeczywistością, której do końca nie rozumie. Ale znacznie bardziej intrygującą postacią jest Tyler – najstarszy z trójki rodzeństwa, nieokrzesany buntownik z tajemnicami, które mocno wpływają na jego obecne życie. Ciężko odkryć jego prawdziwą naturę, bo rzadko kiedy jest naprawdę sobą. Jego życie to nieustanna gra pozorów, która chroni go przed bolesną przeszłością i podtrzymuje mur, który wokół siebie wybudował. Zderzenie ze sobą tak odmiennych osobowości to mieszanka wybuchowa, ale okazuje się, że Estelle Maskame znalazła na nią dobry przepis. Uosobienie spokoju, jakim jest Eden (co zresztą pasuje do jej imienia) z jednej strony pozwala okiełznać żywiołową naturę Tylera, z drugiej może być dla tak rozchwianego emocjonalnie człowieka największą zgubą. W końcu oboje dobrze wiedzą, że jakiekolwiek uczucie wykraczające poza relację brat-siostra skaże ich na społeczny ostracyzm. 

Czy wspominałam, że Cię kocham? to historia zakazanego uczucia, które kiełkuje pomiędzy przyrodnim rodzeństwem. Temat mocno kontrowersyjny, a jednak autorce udało się wydobyć z niego pewną subtelność, która sprawia, że kibicujesz tej miłości zamiast ją piętnować. Tak na pewno było w moim wypadku, ale nie twierdzę, że nie znajdą się osoby zniesmaczone samym pomysłem na fabułę. Warto jednak zauważyć, że Maskame pisze z niezwykłą dojrzałością, dzięki której tak trudna tematyka zyskuje na wartości i nie jest z góry skazana na porażkę. Łatwo było tutaj o przekroczenie delikatnej granicy dobrego smaku i stworzenie powieści, która byłaby odpychająca dla odbiorcy, ale nic takiego się nie stało. Poza wiodącym wątkiem miłosnym autorka podkreśla też jak ważne są dobre relacje z rodzicami, zahacza o problemy z narkotykami i walkę z nałogiem oraz fizyczną przemoc wobec drugiej osoby.  

Ta z pozoru banalna historia pozwala na wyciągnięcie kilku ważnych wniosków, ale jednocześnie jest lekka i wciągająca. Tutaj naprawdę łatwo o zastosowanie zasady „jeszcze tylko jeden rozdział” i tym sposobem skończenie jej za jednym posiedzeniem, bo właściwie nie czuć zmęczenia czytaniem. Przyjemna w odbiorze, dobrze napisana i intrygująca. Pełna kalifornijskiego słońca, które ociepli jesienne, deszczowe wieczory.

Estelle Maskame, "Czy wspominałam, że Cię kocham?", Feeria Young, Łódź 2015, s. 403

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Feeria Young. 
Książkę możecie kupić na stronie Empik.com

Gayle Forman dała mi się poznać jako autorka chwytających za serce powieści, które potrafiły wycisnąć mi łzy z oczu. Zostań, jeśli kochasz oraz jej kontynuacja – Wróć, jeśli pamiętasz wywarły na mnie bardzo dobre wrażenie, dlatego z niecierpliwością czekałam na kolejne tytuły opatrzone nazwiskiem tej autorki. I doczekałam się. Najpierw ze strony wydawnictwa Nasza Księgarnia, które postanowiło wydać kolejną duologię, a całkiem niedawno, bo końcem września, Bukowy Las w ramach cyklu Myślnik wprowadził na polski rynek książkę Byłam tu. I to właśnie o niej będzie dziś mowa.

Życie Cody Reynolds dalekie jest od ideału. Ojca nigdy nie poznała, a matka nie radzi sobie z samotnym wychowywaniem, również pod względem finansowym. Gdyby nie rodzina Meg, Cody nie miałaby pojęcia jak wygląda normalny dom. Dlatego tak bardzo nie może zrozumieć powodu decyzji swojej przyjaciółki. Dlaczego ktoś, kto ma wszystko popełnia samobójstwo? To pytanie towarzyszy głównej bohaterce przez całą historię, którą obserwujemy właśnie jej oczami. Potrzeba znalezienia winnego śmierci najbliższej przyjaciółki staje się na tyle silna, że Cody zaczyna prowadzić prywatne śledztwo i stopniowo odtwarza ostatnie miesiące życia Meg. Co popchnęło ją do podjęcia tak drastycznego kroku?

Po raz kolejny nie zawiodłam się jeśli chodzi o styl pisania Forman, jednak sama fabuła ma według mnie pewne braki. Ogólny motyw śledztwa prowadzonego przez najbliższą przyjaciółkę Meg i jej sposoby docierania do pewnych informacji są momentami naciągane. Należy pamiętać, że Cody ma zaledwie osiemnaście lat i przeżyła właśnie głęboką stratę, a tej żałoby za bardzo po niej nie widać. Ponadto uważam, że autorka mogła pociągnąć niektóre wątki, np. ten dotyczący Wszystko_BS. Ta postać, podobnie jak sama Meg owiane są tajemnicą i w moim odczuciu żadna z ich nie doczekała się należytego rozwinięcia. Zabrakło w tym wszystkim przysłowiowej kropki nad i.

Pomimo drobnych mankamentów Byłam tu czytało mi się bardzo dobrze, a z główną bohaterką może nie tyle się zżyłam, co polubiłam ją. To, że mimo ciężkiego startu w życiu potrafiła wziąć się w garść i zapracować na siebie zrobiło na mnie duże wrażenie, bo wielu w jej sytuacji wybrałoby inną drogę. Lubiłam też jej bezkompromisową postawę, lekką bezczelność i upór w dążeniu do obranego celu. Co więcej, Byłam tu przemyca też kilka ważnych kwestii, które nie są dostrzegalne na pierwszy rzut oka. Poza oczywistymi problemami depresji i samobójstwa oraz próbą pogodzenia się z utratą bliskiej osoby, Forman pokazuje także jakie niebezpieczeństwa niesie ze sobą internet (ale nie robi tego w stylu, który pamiętamy ze szkoły podstawowej) i że nigdy nie jesteśmy do końca anonimowi. W oparciu o tak zwane "grupy wsparcia dla samobójców" obnaża popularne metody na odebranie sobie życia i uwrażliwia na pewne symptomy, po których możemy rozpoznać przyszłego samobójcę. Autorka dobrze pokazała także to jak śmierć jednej osoby rzutuje na życie ludzi w jej otoczeniu - nie tylko najbliższej rodziny, ale również mieszkańców tego samego miasteczka czy znajomych ze studiów. To z kolei skłania do refleksji nad istotą samego samobójstwa - gdzie kończy się próba ucieczki od własnych problemów a zaczyna egoizm?

Na pewno nie jest książka, która zapadnie mi w pamięć tak jak Zostań, jeśli kochasz. Zresztą i ją odebrałam bardzo emocjonalnie tylko z powodu osobistych problemów, które przeżywałam w tamtym okresie. Mimo to cieszę się, że przeczytałam Byłam tu, bo to książka dająca do myślenia, a o to właśnie chodzi w serii Myślnik. Dobrze napisana, wciągająca i z ciekawą historią. Ze swoimi wadami, ale warta poznania - szczególnie, jeśli zdążyliście już polubić styl Gayle Forman. 

Gayle Forman, "Byłam tu", Bukowy Las, Wrocław 2015, s. 327

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Bukowy Las.

Morderstwo w Orient Expressie Agathy Christie to świetny kryminał, chociaż jego budowa nie mogłaby być prostsza. Mamy zbrodnię, zeznania świadków i rozwiązanie zagadki. Wszystko chronologicznie i bez żadnych dygresji. A jednak – mimo ograniczonej liczby podejrzanych – tajemnica morderstwa jest zawikłana, a jej rozwiązania nie sposób domyślić się na pierwszy rzut oka.

Luksusowy Orient Express grzęźnie w zaspie śnieżnej w skutek czego pasażerowie zmuszeni są do nieprzewidzianego postoju. W tym samym czasie jeden z podróżnych zostaje brutalnie zasztyletowany w swoim przedziale. Sprawa wydaje się prosta – morderca musi znajdować się w zamkniętym pociągu, a liczba podejrzanych jest ograniczona. Jednak Herkules Poirot będzie miał nie lada zagwozdkę, kiedy okaże się, że każdy z pasażerów ma mocne alibi na czas, w którym popełniono zbrodnię. Czy to możliwe, że morderca wydostał się z pociągu? Rozwiązanie tej sprawy będzie wymagało wyjątkowej sprawności umysłu, bo każdy, nawet pozornie najmniej istotny, szczegół ma tu ogromne znaczenie.

Dzięki temu, że książka jest krótka, historia w niej zawarta nie jest rozwlekła. Nie znajdziemy tu niepotrzebnych fragmentów czy przegadanych opisów. Schemat jest prosty – zbrodnia, przesłuchanie i rozwiązanie zagadki, przy czym zeznania bohaterów i zdolność dedukcji słynnego detektywa są tak zajmujące, że nie sposób się nudzić choćby przez chwilę. Samo zakończenie jest zaskakujące, a jednocześnie tak logiczne, że po skończonej lekturze czytelnik będzie się głowił jak to możliwe, że sam wcześniej nie połączył pewnych faktów i nie rozwikłał tej sprawy.

Mocną stroną powieści są bohaterowie. W Morderstwie w Orient Expressie czeka na nas cały wachlarz różnorodnych postaci reprezentujących rozmaite kultury i grupy społeczne. Ciężko doszukać się pomiędzy nimi jakichkolwiek podobieństw, jednak słynny detektyw dzięki swojej pokrętnej logice odnajdzie wspólny mianownik także w tej kwestii. No właśnie - nie można zapomnieć o samym Herkulesie Poirot, który jest człowiekiem nadzwyczaj inteligentnym, spostrzegawczym, o nieco ekscentrycznym sposobie bycia i ciekawym toku rozumowania. Jest postacią zapadającą w pamięć i z całą pewnością stanowić może godną konkurencję dla Sherlocka Holmesa, choć wydaje się być zdecydowanie bardziej towarzyski.

Morderstwo w Orient Expressie to doskonała propozycja dla osób takich jak ja – dopiero zaprzyjaźniających się z tym gatunkiem. Lekka i stosunkowo krótka powieść w skondensowanej formie zawiera wszystko to, co w kryminałach najlepsze. Doskonale przemyślana zbrodnia i zaskakujące rozwiązanie poparte siłą dedukcji tworzą spójną całość, w której nie mam miejsca na niedociągnięcia. Christie udało się zawrzeć kwintesencję kryminału na niespełna trzystu stronach, dzięki czemu książka jest idealna w swojej prostocie. I chociaż było to moje pierwsze spotkanie z twórczością tej autorki, już teraz wiem, że na pewno nie ostatnie.

Agatha Christie, "Morderstwo w Orient Expressie", Hachette, Warszawa 2000, s. 259

[źródło]

Długo zbierałam się do październikowych zapowiedzi, bo jest ich tak dużo, że nie mogłam się zdecydować, które tytuły interesują mnie najbardziej. W końcu jednak wybrałam, choć pewnie i tak sporą część ciekawych premier pominęłam, bo wybór był zdecydowanie zbyt szeroki. Pewnie niewiele z tych książek uda mi się kupić, bo moja lista jest już i tak bardzo długa, ale... zobaczymy jakie promocje będą na Targach Książki w Krakowie. Może uda się zdobyć coś nadprogramowego! 

W tym miesiącu wyjątkowo ciekawą ofertę prezentuje Wydawnictwo Literackie. Kolejna książka Sue Monk Kidd, którą miałam już przyjemność czytać (moja opinia) może nie jest tak dobra jak poprzednie, ale nadal warto mieć w pamięci ten tytuł i przy sprzyjającej okazji się z nim zapoznać. Ścieżki Północy to kolejna interesująca propozycja, nagrodzona w dodatku nagrodą Bookera - musi więc być naprawdę dobra. W październiku nakładem tego wydawnictwa ukaże się także kolejna książka Szczepana Twardocha - Wieloryby i ćmy. Wiem, że wiele osób bardzo ceni sobie twórczość tego autora, a i ja postanowiłam się bliżej przyjrzeć jego najnowszej książce. Tajemna historia Donny Tratt to już wydawnictwo Znak, jednak Szczygieł zebrał tak pozytywne opinie, że szalenie ciekawi mnie wszystko, co ta autorka pisze. Ach, zapomniałabym dodać, że z początkiem października cała Polska oszalała na punkcie ilustrowanego wydania pierwszej części Harry'ego Potera, które - rzecz jasna - marzy się także mnie :-)

A co Wy sądzicie o październikowych premierach? Macie swoje must have'y tego miesiąca?

Historia miłości niezwykłego poety i jego muzy – zwyczajnej i skromnej dziewczyny – od pierwszych stron skradła moje serce. Nie dlatego, że jest to dzieło wybitne. Właściwie, gdybym podchodziła do książki z chłodnym umysłem i sercem, które nie kocha tak bardzo takich utworów jak „Elegia o… [chłopcu polskim]" czy „Z głową na karabinie” to mogłabym jej wytknąć kilka wad. Ale tego nie zrobię, bo książka wzruszyła mnie tak bardzo, że podczas czytania płakałam praktycznie przez cały czas. To jedna z tych historii, do których nie można podejść bez emocji.

W Warszawie targanej wojną, w czasach tak niesprzyjających miłości, gdy ulice spływały krwią, a za ścianą ktoś opłakiwał swoich bliskich – w takich okolicznościach Krzysztof Kamil Baczyński, młody, zaledwie dwudziestoletni chłopak, spotyka Basię Drapczyńską i zakochuje się w niej od pierwszego wejrzenia. Wtedy, podczas wojny, trzeba było żyć szybko, bo jutro mogło nie nadejść. I taka właśnie była ich miłość – niespodziewana, nagła i na przekór wszystkiemu. Do końca życia. Wielu o takiej marzy, nieliczni jej doświadczają. Ale jak tu kochać, kiedy za oknem giną ludzie? To nie wypada, teraz wojna, na miłość przyjdzie jeszcze czas... Cóż za szczęście, że nie posłuchali tych rad, bo dla nich ten odpowiedni czas miał nigdy nie nadejść. 

Mimo trudnych czasów, życie Basi i Krzysztofa,  nie było pozbawione przyziemnych problemów. Niejednokrotnie brakowało im pieniędzy, których Krzyś - jako artysta - nie zarabiał wiele, a jego głowę ciągle zaprzątała obawa o nieprzychylne przyjęcie jego twórczości w literackim światku. Basia jako żona i studentka na tajnym uniwersytecie miała ogromne problemy z porozumieniem się ze swoją teściową oraz pogodzeniem roli żony z karierą naukową. Ta codzienność przeplata się w książce z wojenną rzeczywistością, ciągłym strachem o życie swoje i bliskich, ale tak naprawdę dopiero w momencie, gdy Krzyś zostaje żołnierzem naznacza niejako swój los. Młody i chorowity poeta to nie materiał na żołnierza, mówili. I gdyby tylko wiedział, że kiedy 1 sierpnia mówił do Basieńki: "Niedługo się zobaczymy" tak naprawdę nie zobaczy jej już nigdy więcej, może przyznałby rację, może dziś byłoby więcej wierszy opatrzonych jego nazwiskiem. Ale przecież umrzeć przyjdzie, gdy się kochało wielkie sprawy głupią miłością....

Katarzyna Zyskowska-Ignaciak podjęła próbę przedstawienia wzajemnej relacji Krzysztofa i Basi, którą tak naprawdę poznać możemy jedynie z wierszy Baczyńskiego. Autorka stworzyła opowieść po części opartą na faktach historycznych i życiorysach głównych bohaterów, jednak to, co najważniejsze - rozmowy i emocje towarzyszące tym młodym ludziom - musiała wymyślić sama. Nie zawsze wychodziło to z takim samym skutkiem, ale za sprawą poetyckiego języka udało jej się oddać wrażliwość Krzysztofa i Basi - do szaleństwa zakochanych w poezji i sobie nawzajem. "Ty jesteś moje imię" to również fragmenty utworów Baczyńskiego, zapisy prawdziwych słów wypowiedzianych przez bohaterów tej książki, których w dużej mierze stanowili znani literaci - m.in. Jarosław Iwaszkiewicz czy Jerzy Andrzejewski, a także autentyczne wypowiedzi umierającej Basi.

"Ty jesteś moje imię" to książka, której nie da się jednoznacznie ocenić. Tak piękną i wzruszającą historię każdy przeżyje na swój własny sposób, zależnie od emocjonalnej wrażliwości. Do jednych trafi bardziej, do innych mniej. Tak jak wiersze poety, które dzisiaj przypominają nam o młodym mężczyźnie, któremu z miłości do ojczyzny pękło serce. A może to była kula?

Katarzyna Zyskowska-Ignaciak, "Ty jesteś moje imię", Wydawnictwo Filia, Poznań 2014, s. 423

Lubię wracać myślami do swojej przeszłości. Oczywiście, znajdzie się w niej kilka momentów, które chętnie trwale usunęłabym z pamięci, ale w gruncie rzeczy lubię swoje wspomnienia i jestem do nich mocno przywiązana. W każdym razie na tyle, że z całą pewnością wolałabym umrzeć niż trafić do Programu i zapomnieć kim byłam przed leczeniem. Dlatego tak dobrze rozumiem bohaterów Plagi samobójów. 

Sloane żyje w świecie, w którym śmierć rozprzestrzenia się niczym choroba zakaźna. Program został stworzony, by zapobiec epidemii samobójstwa, która opanowała cały świat. Po wykryciu pierwszych objawów, zarażeni nastolatkowie trafiają do ośrodka, gdzie zostają pozbawieni większości wspomnień. Wyczyszczeni do zera mogą zacząć zupełnie nowe życie. I to dosłownie nowe, bo razem ze wspomnieniami zatracają własną osobowość. Nie wiedzą już kim byli wcześniej, co sprawiało im przyjemność, a co doprowadzało do rozpaczy. Z kim się przyjaźnili, ani kogo kochali. Program ma chronić, a w rzeczywistości jest tylko innym i chyba jeszcze gorszym rodzajem śmierci. Oszczędza ciało, ale zabija duszę. I to strach o tę drugą formę śmierci napędza plagę samobójstw, bo ludzie wolą umrzeć niż zapomnieć kim byli.

A Ty? Wolałbyś zginąć, wiedząc kim jesteś czy przeżyć, będąc jak czysta tablica?

Suzanne Young o budowaniu napięcia wie wszystko, co trzeba. Bohaterowie jej książki żyją w nieustannym strachu o swoje życie. Nikomu nie mogą ufać, a każdy dzień może przynieść śmierć najbliższych. Chcą krzyczeć z rozpaczy, a nie mogą uronić nawet jednej łzy nie przypieczętowując tym samym swojego losu. Atmosfera w książce od samego początku jest przygnębiająca, a z czasem tylko gęstnieje sprawiając, że Plaga samobójców bardzo mocno oddziałuje na czytelnika wprawiając go w stan permanentnego niepokoju o losy ulubionych postaci. I chociaż tej książki nie czyta się z łatwością, to napisana jest zaskakująco lekkim stylem. Bez niepotrzebnego patosu, bo ten jest zbędny przy tak dystopijnej fabule. Nie trzeba wielkich słów by oddać tragizm świata, w którym żyje Sloane i jej przyjaciele. Jest to książka z rodzaju tych, które nie wartką akcją, a ładunkiem emocjonalnym przygniatają czytelnika. 

Young świetnie poradziła sobie również z wątkiem romansowym, bo i taki się tutaj pojawia. Relacja Sloane i jej chłopaka Jamesa opiera się na silnych fundamentach. Połączyły ich traumatyczne przeżycia z przeszłości i tylko mając siebie nawzajem są w stanie dalej funkcjonować w tej okrutnej rzeczywistości, nie poddając się samobójczej pladze. Mimo że w wielu książkach Young Adult wątek miłosny kuleje, tutaj wypadł naprawdę wiarygodnie, a James to jeden z tych bohaterów, dla których czytelniczki tracą głowę. I chociaż miłość między tą dwójką stanowi znaczną część książki to nie ma tu nic ze słodkiego, nastoletniego gruchania. Sloane i James wzajemnie trzymają się przy życiu, a ich relacja na tle takiej rzeczywistości nie mogłaby być bardziej trafionym pomysłem.

Jedynym mankamentem, jaki znalazłam w Pladze samobójców jest to, że pierwszy tom skupia się głównie na funkcjonowaniu Programu i kontrowersjach, które wokół niego narosły, a także na tym, co przeżywają oddane na leczenie osoby. To jest naprawdę świetne, ale zabrakło mi czegoś więcej na temat samych samobójstw, które przecież tutaj urastają do rangi epidemii. Mam nadzieję, że kolejne tomy rzucą więcej światła i na to zagadnienie.

Plaga samobójców, mimo kilku typowych dla powieści dystopijnych schematów, stoi na naprawdę wysokim poziomie i ma kilka oryginalnych elementów. Ale przede wszystkim mocno szarpie emocjami czytelnika, budzi niepokój i jednocześnie niesamowicie wciąga. Suzanne Young stworzyła okrutną wizję świata, w którym nie ma dobrych decyzji, ani miejsca na najmniejszą słabość. Po stosunkowo wolno rozwijającej się akcji, ostatnie rozdziały były dla mnie niczym jazda w dół rozpędzonym rollercoasterem. Nie mogłam się oderwać, a po poznaniu epilogu szczękę musiałam zbierać z podłogi. Nie mogę się doczekać drugiego tomu!

Suzanne Young, "Plaga samobójców", Feeria Young, Łódź 2015, s. 455

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Feeria Young.