Listopad był cudowny pod wieloma względami - czytanie jednak nie było jednym z nich. Wyszło słabo, ale od kilku miesięcy w ogóle mam jakieś słabsze wyniki, z których nie jestem zadowolona. Mam nadzieję, że po Nowym Roku, a najlepiej jeszcze w grudniu będzie się to prezentowało godniej, bo tym razem na moim koncie znów widnieje sześć przeczytanych książek. I nie byłoby źle, gdyby nie to, że część z nich była naprawdę cienka. No dobrze, ale dlaczego listopad był taki super? Wreszcie spotkałam się z Karribą! TAK! Po iluś tam dziesiątkach tysięcy wymienionych wiadomości (o czym poinformowała mnie Karriba właśnie) odwiedziłam ją w Lublinie. I nie tylko ją, bo także Izę z bloga Dość poważnie, która jest równie cudowna! Spotkanie z dziewczynami jakoś tak mnie zainspirowało i dzięki temu mam zaplanowane dwa posty okołoksiążkowe, które u mnie raczej się przecież nie zdarzają. Mam nadzieję, że kiedy je opublikuję wywiąże się fajna dyskusja w komentarzach. No, ale przejdźmy w końcu do tego podsumowania, bo szkoda czasu kiedy BookAThon trwa!

Przeczytane w listopadzie:

Książka miesiąca: Zdecydowanie najlepiej czytało mi się Marsjanina - głównie za sprawą niesamowitego poczucia humoru głównego bohatera. Ale na wyróżnienie zasługuje także zbiór świątecznych opowiadań Podaruj mi miłość, bo ja po prostu uwielbiam takie historie!

Rozczarowanie miesiąca: Niestety Playlist for the dead nie spełniło moich oczekiwań. Miało być mądrze i wzruszająco, a nie do końca się to udało...

W sumie przeczytałam 1872 strony, co dziennie daje ok. 62 strony.

Licznik obserwatorów wskazuje 526 osób! Dziękuję!

Fan page lubi 412 osób;

Zapraszam także na snapchat (malamiblog), gdzie najczęściej pojawiają się informacje o nowościach na mojej półce, o tym co aktualnie czytam itp.

Co jeszcze w listopadzie?

No dobrze, podsumowanie miesiąca za nami, ale dzisiaj rozpoczyna się druga edycja BookAThonu. Myślę, że większość z was o akcji słyszała, więc ograniczę się tylko do zaprezentowania swoich czytelniczych planów na ten tydzień. A o samej akcji przeczytacie TUTAJ.

Poniedziałek zaczynam środowym wyzwaniem, bo... tak ;) Dlatego w liście przeczytanych książek możecie znaleźć Alicję w Krainie Czarów. Na ten moment co prawda jeszcze jej nie skończyłam, ale na pewno dzisiaj to zrobię. Życzcie mi powodzenia!

O twórczości Szczepana Twardocha słyszałam już wiele i to bardzo pochlebnych słów. Sam autor jest przecież zdobywcą kilku nagród, więc coś musi być na rzeczy. Po przeczytaniu jego Dzienników mam mieszane odczucia, bo chyba nie do końca tego się spodziewałam. Ale jedno z całą pewnością mogę przyznać – Twardoch trafnie dobiera słowa, a jego styl urzekł mnie od pierwszych stron.

Wieloryby i ćmy to piękny i odrobinę enigmatyczny tytuł, który w zasadzie nijak ma się do samej treści książki. Gdzieś tam, mimochodem, rzucone jest coś o ćmach i coś o wielorybach, ale czy to powód by tak tytułować swoje dzienniki? Prawdopodobnie autor nie zrobił tego ot, tak i wierzę, że ma to jakiś głębszy sens, którego ja po prostu nie jestem w stanie dostrzec. Jak pewnie wielu rzeczy w najnowszej książce Twardocha, która przesycona jest mądrościami ubranymi w nadzwyczaj poetycką formę. 

Na pewno znajdzie się tu wiele interesujących refleksji, całość jednak sprawia wrażenie odrobinę nadętego zbioru niepowiązanych ze sobą myśli. Trudno właściwie odnaleźć sens w tym chaosie, ale muszę przyznać, że jakaś część tego intelektualnego wywodu do mnie trafiła. Ja chyba też mam duszę, która starzeje się szybciej niż ciało, bo z wieloma spostrzeżeniami Szczepana Twardocha trudno mi się nie zgodzić, kilka nawet szczerze mnie zachwyciło. Jest coś w jego sposobie pisania, co wywiera na mnie ogromne wrażenie, nawet jeśli nie do końca rozumiem co autor miał na myśli. Trudno zresztą zaprzeczyć, że słowem Twardoch operować potrafi. Niejednokrotnie zaskakuje trafnością spostrzeżeń i umiejętnością sprawnego przelania myśli na papier. Tylko, że w tym wszystkim często, żeby nie powiedzieć za często, uderza w mocno filozoficzny ton, który nie pasuje do twarzy widniejącej na okładce. Rodzi się z tego dysonans i to mi zgrzyta w uszach, takie przestylizowanie i nadmierny intelektualizm. Choć nie zawsze, bo są w jego dziennikach fragmenty, którym taka stylistyka dobrze robi. 

Zastanawia mnie jedno – na ile Wieloryby i ćmy są autentycznymi zapiskami prowadzonymi w latach 2007-2015, a ile Twardoch przeredagował, zmienił, żeby brzmiały lepiej, mądrzej, donioślej. Mogę sobie na ten temat co najwyżej pogdybać, więc rzucę tę niewiadomą w eter – a nuż któryś z czytelników zadaje sobie to samo pytanie. Osobiście jednak mam pewne wątpliwości czy prowadząc dziennik tak rozważnie dobiera się słowa, tak mało wkłada się siebie. Bo prywatności autora to raczej tutaj nie ma – może kilka krótkich zdań o ojcostwie (skądinąd bardzo wzruszających), wspomnień z podróży – bardzo ogólnych, bez żadnych konkretów. Żadnego obnażania duszy.

Dzienniki Twardocha odmalowują przed czytelnikiem portret doskonałego obserwatora, który za pomocą słów potrafi nadać barw szarej codzienności. Nieważne czy opisuje akurat daleką podróż czy zwykły wieczór przy piwie - ta literackość zawsze jest obecna. I chociaż znaleźć można momenty nużące, zupełnie zbędne i niewiele wnoszące do treści, to dla całej reszty lotnych myśli warto tę książkę przeczytać.

Szczepan Twardoch, "Wieloryby i ćmy". Wydawnictwo Literackie, Kraków 2015, s. 271

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Literackiemu.

Obejrzałam w ostatnim czasie sporo filmów i seriali i tak sobie pomyślałam, że wzorem innych blogerów może warto byłoby zrobić zbiorczą recenzję? Choć recenzja to w tym przypadku zdecydowanie za mocne słowo… W końcu od książek do filmów niedaleko, a o niektórych warto wspomnieć choćby dla tego, że są warte obejrzenia, albo tak jak w przypadku jednego z poniższych tytułów – wręcz przeciwnie. Dziś więc skupię się na króciutkim opisaniu wrażeń po obejrzeniu czterech filmów. A o serialach będzie innym razem.

Lubię filmy katastroficzne mimo tego, że zazwyczaj pełno w nich dziwnych efektów specjalnych, które mocno mijają się rzeczywistością. Nie inaczej było w przypadku San Andreas – filmu opowiadającego o największym w historii trzęsieniu ziemi, które pustoszy znaczną część Zachodniego Wybrzeża. Produkcja w sumie niezła, szczególnie wizualnie, ale czasami brak w niej logiki, co na pewno będzie przeszkadzać bardziej wymagającemu widzowi. W mojej opinii San Andreas ogląda się po prostu dobrze, głównie za sprawą efektownych scen rozpadających się budynków. Fabularnie raczej miernie, a aktorsko cóż… Dwayne Johnson jednak skrywa trochę talentu pod tą muskulaturą, ale tak kolorowo nie było w przypadku Carli Gugino , której botoks przy tej profesji zdecydowanie nie służy.

Ocena: 6/10

Zgoła odmienne odczucia mam po obejrzeniu Everestu. Tym filmem jestem niemalże zachwycona, z wyjątkiem dłużyzn, które się momentami pojawiały. Jest to historia inspirowana prawdziwą ekspedycją na Mount Everest z  1996 roku. Tutaj, w przeciwieństwie do San Andreas, bohaterowie nie są przedstawieni jak herosi, którzy mają zbawić świat. To zwykli ludzie z krwi i kości, kierowani w tej wyprawie niekoniecznie szlachetnymi pobudkami. Everest także ukazuje niszczycielską siłę natury, nie jest jednak tak naszpikowany akcją jak inne tego typu produkcje. Wydarzenia do pewnego momentu rozgrywają się powoli, a warunki pogodowe zdają się sprzyjać himalaistom. Do czasu… W drugiej połowie film nabiera prędkości i to właśnie ta część wgniata w fotel z przerażenia. Zdecydowanie warto zobaczyć!

Ocena: 8/10

Nie jestem wielką fanką Bonda, a w swoim życiu obejrzałam może cztery filmy z tej serii, z czego dwa były jeszcze z Sean'em Connery w tytułowej roli. Na Spectre do kina chciałam się wybrać po zobaczeniu trailera. I podobało mi się! Być może dlatego, że po prostu nie łączę tej części z poprzednimi, ale raczej traktuję jako osobny film. Nie wiem jak Spectre wypada jako element układanki, ale sam w sobie jest dobrym filmem akcji. Ale jestem kobietą – panowie powinni mieć to na uwadze, bo takich filmów na co dzień raczej nie oglądam. Przyczepić się za to mogę do damskich bohaterek – zarówno Monica Bellucci (występująca na ekranie może z pięć minut) jak i Léa Seydoux w roli nowej ukochanej Bonda były sztywne, a między tą drugą a 007 napięcie seksualne było właściwie niewyczuwalne. Były jednak fajne efekty, fajne samochody i niezłe dialogi – mnie to zadowala ;)

Ocena: 7/10

Czas na zwycięzcę w kategorii największego gniota obejrzanego w tym roku. A nie, przepraszam, był jeden taki, co z powodzeniem We are your friends przebija... Może ja po prostu nie czuję tej muzyki i klimatu wielkich klubowych imprez, ale dla mnie film opowiadający o ciągłym imprezowaniu, ćpaniu i seksie nie ma żadnej głębi. Okej, główny bohater chciał być znanym na całym świecie DJ'em, ale w końcu każdy ma swoje marzenia. W dodatku Emily Ratajkowski działa na mnie jak czerwona płachta na byka... Film niebezpiecznie przypomina mi Wilka z Wall Street, który - tak - też był dla mnie strasznym gniotem.

Ocena: 3/10

Kiedy Sam przychodzi do swojego najlepszego przyjaciela dzień po nieudanej imprezie, zastaje go nadal pogrążonego we śnie. Coś się jednak nie zgadza - Hayden śpi zbyt spokojnie, nie chrapie jak zwykle. Dopiero po chwili Sam dostrzega puste opakowanie po lekach i opróżnioną butelkę wódki. Dociera do niego, że jego przyjaciel już się nie obudzi. Wtedy także zauważa kartkę z napisem "Posłuchaj, a zrozumiesz" z leżącym obok pendrive'm. 

Sam i Hayden to dwójka outsiderów, którzy wolą spędzać czas na graniu w gry komputerowe niż wyjść na imprezę. Aż do tego pamiętnego wieczora poprzedzającego samobójstwo Haydena. Co właściwie wydarzyło się na imprezie? Pokłócili się, ale przecież za śmiercią przyjaciela musi stać coś jeszcze. Obarczony poczuciem winy Sam stara się znaleźć odpowiedzi na dręczące go pytania, ale playlista zostawiona przez Haydena tylko komplikuje sprawę. Okazuje się, że jego jedyny przyjaciel skrywał przed nim niejedną tajemnicę...

Po Playlist for the dead spodziewałam się głęboko poruszającej książki. Niestety, choć tematyka dawała ku temu wszelkie podstawy, powieść okazała się raczej płaska, a czytanie jej odbywało się bez udziału większych emocji. Początek zapowiadał się nieźle, bo Michelle Falkoff uwikłała głównego bohatera w kilka nieprzewidzianych sytuacji, ale ich rozwiązanie pozostawia wiele do życzenia. Nie wdając się w szczegóły, by nie zdradzić za dużo - chyba najbardziej rozczarowała mnie sprawa tajemniczych wiadomości wysyłanych po śmierci Haydena z jego konta. Momentami również bardzo irytowała mnie postawa głównego bohatera, a wiele dialogów w książce aż prosi się o napisanie na nowo. Dobrze, że zagadka samobójstwa jest odkrywana stopniowo, bo dzięki temu chce się brnąć w tę powieść dalej.

Tak naprawdę największym atutem Playlist for the dead jest wkomponowanie w treść bardzo dobrej, alternatywnej muzyki. Na składance Haydena znajdzie się miejsce dla takich wykonawców jak Nirvana, Radiohead, Florence and the Machine i wielu innych. Każdy rozdział to tytuł innej piosenki, a słuchanie ich w trakcie czytania było dla mnie ekscytującym i zupełnie nowym doświadczeniem. Ponadto zainteresowania chłopaków pokrywają się z pasjami większości współczesnych nastolatków - gry RPG, komiksy czy filmy sci-fi niejednokrotnie przewijają się na kartach tej powieści, co na pewno nie umknie uwadze czytelników, mogących się utożsamić z bohaterami książki. 

Chociaż nie była to do końca zła książka to jestem nią rozczarowana. Spodziewałam się przede wszystkim emocji, których ta powieść mi odmówiła i to jest największym problemem. Miała to być szokująca i poruszająca historia - tak przynajmniej krzyczy większość recenzji. Ja tego nie znalazłam, jednak doceniam pomysł z muzyką i niełatwą tematykę. Myślę, że Playlist for the dead to dobra propozycja dla nastolatków, którzy zmagają się z brakiem akceptacji, samotnością czy nawet przemocą ze strony rówieśników. Znajdą w niej dla siebie słowa otuchy. 

Michelle Falkoff, "Playlist for the dead", Feeria Young, Łódź , s. 272

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Feeria Young. 
Książkę możecie kupić na stronie Empik.com

Małe kobietki wydane przez MG zachwycały mnie swoją oprawą graficzną od dawna. Aż dziwne, że dopiero teraz zdecydowałam się sięgnąć po tę książkę, a jeszcze bardziej niezwykłe jest to, że zupełnie nie tego się po niej spodziewałam. Okazuje się bowiem, że książka Louisy May Alcott, zaliczana do klasyków amerykańskich to opowieść skierowana przede wszystkim do dzieci, a ja - sama nie wiem czemu - byłam pewna, że jest to powieść przeznaczona dla starszego odbiorcy.

Akcja toczy się w czasach wojny secesyjnej, jednak tło historyczne nie jest tutaj dobrze nakreślone. Autorka skupiła się raczej na przedstawieniu życia typowej amerykańskiej rodziny w tym trudnym okresie, kiedy mężczyźni wyruszali na wojnę, a kobiety musiały radzić sobie z prowadzeniem domu i wychowywaniem dzieci jednocześnie. Wydarzenia rozgrywają się głównie w obrębie posiadłości rodziny March i przedstawiają życie czterech sióstr o skrajnie odmiennych charakterach. Mimo różnić dzielących rodzeństwo oraz problemów wynikających przede wszystkim z ubóstwa, w Orchard House nie brakuje ciepła, miłości i zrozumienia.

Małe kobietki są bardzo przyjemne w odbiorze - pisane prostym językiem, niepozbawionym jednak uroku powieści zaliczanych do klasyki literatury, mające bardzo optymistyczny wydźwięk. Opowiadają wprawdzie historię o trudach dnia codziennego, ale zawsze ukazują jasną stronę danego stanu rzeczy. W Orchard House nie ma miejsca na smutek i rozpacz, bo w tym niezwykle ciepłym domostwie można pokonać każdą przeciwność losu. Autorka położyła nacisk na pochwałę prostego życia i mocno podkreśliła, że miarą prawdziwego szczęścia nie są pieniądze. Jak już wspomniałam książka skierowana jest do dzieci, więc może nie powinien mnie dziwić, ani tym bardziej razić moralizatorski ton, jednak wydaje mi się, że Louisa May Alcott trochę przesadziła. Każdy rozdział jest w pewnym sensie pouczeniem, a morał jest bardzo dosłowny. Nie ma tu miejsca na samodzielne wyciąganie wniosków, a szkoda, bo dobrze byłoby dać czytelnikom szansę na własne przemyślenia.

Z Małymi kobietkami można przyjemnie spędzić kilka godzin. Książka jest szczególnie warta polecenia dzieciom ze względu na wartości, które przekazuje, ale myślę, że dorośli także odnajdą w niej wspomnienia z własnego dzieciństwa i zatęsknią za okresem dorastania. Kto by pomyślał, że prosta opowieść o szczęściu, którego nie można kupić będzie tak zajmującą i poprawiającą nastrój lekturą?

Louisa May Alcott, "Małe kobietki", MG, Kraków 2012, s. 295

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu MG.

Ja i poradniki to nie jest udane połączenie. Nie lubimy się po prostu. Ale kiedy usłyszałam o tym, że Katarzyna Tusk wydaje książkę coś zaskoczyło. Make Life Easier śledzę właściwie od początku jego powstania z mniejszą lub większą częstotliwością i uwielbiam tę elegancką prostotę, którą promuje panna Tusk. I o ile można się kłócić, że to znane nazwisko stoi za popularnością książki, moim zdaniem ten tytuł i bez tego by się obronił.

Nie mogę porównać Elementarza stylu do innych modowych poradników, bo po prostu żadnego wcześniej nie czytałam. Jednak to, co w przypadku tej książki zwraca uwagę w pierwszej kolejności to oczywiście eleganckie i dopracowane w najdrobniejszych szczegółach wydanie - minimalistyczna choć elegancka okładka, dobry jakościowo papier i piękne, niepublikowane nigdzie wcześniej fotografie to elementy, które z pewnością zadowolą każdego estetę. 

No dobrze, pozachwycałam się doskonałym wydaniem, ale co z treścią? Całość podzielona została na cztery części: Dlaczego nie mam się w co ubrać?, Co? Gdzie? Kiedy?, Cztery miasta, cztery style i Oszukałam Cię. Ubrania nie decydują o stylu, w których autorka przedstawia m.in. konkretne przykłady bazowych ubrań, które powinny stanowić podstawę damskiej garderoby, propozycje strojów na różne okazje, a także krótko charakteryzuje style czterech stolic mody, wykorzystując w tym celu własne doświadczenia z podróży. Wyodrębnione zostało także miejsce na prywatne notatki, gdzie możemy zapisać jakich bazowych ubrań nadal nam brakuje czy skompletować strój na daną okazję, by w kryzysowej sytuacji po prostu zerknąć do książki i błyskawicznie przygotować się do wyjścia. 

Ponadto książka napisana jest zaskakująco lekkim i przyjaznym dla czytelnika stylem. Katarzyna Tusk zgrabnie operuje piórem, czyni trafne porównania do rozmaitych ikon mody, czasem także wtrąca jakiś żart. Przede wszystkim jednak skupia się na jasnym i konkretnym przekazie, dzięki czemu z tego poradnika naprawdę można wynieść podstawy stylu i elegancji. Zresztą już patrząc na samo wydanie łatwo zorientować się z jakim poziomem estetycznym mamy do czynienia. Tak dopieszczona książka jest niejako gwarancją tego, że rady Tusk nie są tylko pustymi słowami, ale rzeczywiście znajdują odzwierciedlenie w rzeczywistości. Co więcej, autorka zwraca szczególną uwagę na to, że elegancji i klasy nie da się kupić i w nie ubrać, ale można się ich nauczyć.

To nie jest tak, że Katarzyna Tusk zrewolucjonizowała świat mody. Z pewnością duża część informacji jest wtórna i przewinęła się już przez kilka książek tego typu, ale Elementarz stylu - trzeba to uczciwie przyznać - motywuje do konkretnych i stanowczych zmian w szafie oraz do rozważniejszego dobierania elementów garderoby, zamiast bezmyślnego podążania za chwilowymi trendami. Jednocześnie zachwyca pięknymi zdjęciami, które zostały doskonale wkomponowane w treść. Dla mnie książka była naprawdę miłym zaskoczeniem i gorąco tę pozycję polecam wszystkim kobietom, które nadal szukają własnego stylu.

Katarzyna Tusk, "Elementarz stylu", Muza SA, Warszawa 2015, s. 236

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję księgarni empik.com.  

Jestem tym beznadziejnym typem człowieka, który uwielbia okres przedświąteczny. Zupełnie nie przeszkadzają mi bożonarodzeniowe piosenki puszczane w radiu już od listopada, ani przesadnie ozdobione witryny w galeriach handlowych. Dostrzegam w tym wyjątkową magię, a że zdarza się to tylko raz do roku – cieszy mnie, że zaczyna się tak wcześnie. Dlatego tak bardzo lubię świąteczne opowiadania, mimo że zazwyczaj są to słodkie i urocze historie z obowiązkowym happy endem. 

Podaruj mi miłość to zbiór dwunastu świątecznych opowiadań napisanych przez czołowych twórców literatury młodzieżowej. Wśród nich znajdziemy m.in. takie nazwiska jak Rainbow Rowell, Gayle Forman, Stephanie Perkins, Jenny Han czy David Levithan, znane już polskim czytelnikom z ich poprzednich książek. Choć każda z historii jest na swój sposób wyjątkowa, wszystkie utrzymane są w niepowtarzalnym, bożonarodzeniowym klimacie, a ich motywem przewodnim jest miłość.

Nie zamierzam streszczać tutaj każdego z tuzina opowiadań zawartych w tej książce, bo to z pewnością odebrałoby magię z odkrywania tych historii samemu. Skupię się na tych, które mnie spodobały się najbardziej. Opowiadanie otwierające antologię należy do Rainbow Rowell. Północ zauroczyła mnie od pierwszego zdania, bo ja po prostu uwielbiam takie historie - o miłości, która rodzi się z wieloletniej przyjaźni i na pierwszy rzut oka nie ma prawa się zdarzyć. Anioły na śniegu to chyba moje ulubione opowiadanie. Matt de la Pena, choć jego nazwisko było dla mnie wielką niewiadomą, zaskoczył mnie tym, jak zgrabnie operuje słowem i tworzy piękne historie, przypominające odrobinę urocze komedie romantyczne. Równie klimatycznie i doskonale oddające ducha świąt są opowiadania Stephanie Perkins oraz Kiersten White. Obie panie fantastycznie wprowadzają w świąteczny nastrój. Cud Charliego Browna sprawia, że w powietrzu czuć zapach świeżo ściętej choinki, a Witamy w Christmas w Kalifornii zachwyca małomiasteczkowym klimatem i bożonarodzeniowymi wypiekami, których chciałoby się natychmiast skosztować. 

Wśród tych dwunastu opowiadań, znalazło się kilka takich, które nie do końca trafiły w moje czytelnicze gusta. Zaliczają się do nich głównie te z wątkami fantastycznymi jak Dama i Lis czy - moim zdaniem najsłabsze ze wszystkich - Gwiazda Polarna wskaże ci drogę. Trudno oczekiwać, że spośród tak wielu historii każda utrzymana będzie na podobnym poziomie, ale ta różnorodność jest jednocześnie gwarancją, że każdy znajdzie tu coś dla siebie. Na kartach tej książki poznamy wielu interesujących bohaterów, dla których te święta okażą się magiczne - dosłownie i w przenośni.

Podaruj mi miłość to książka piękna na zewnątrz - twarda oprawa, mnóstwo brokatu i czerwona wstążeczka w środku, która zawsze mnie ujmuje. Ale równie piękne są opowiadania w niej zawarte. Każde jest wyjątkowe, na swój sposób magiczne i przemycające uniwersalne prawdy, o których warto pamiętać - nie tylko w okresie świątecznym. Rozumiem, że nie każdy taki klimat lubi i z całą pewnością prędzej czy później znajdzie się jakiś Grinch, który zakwestionuje magię tej książki, ale jeśli tak jak ja czujecie atmosferę Bożego Narodzenia na długo przed 24 grudnia to warto zaopatrzyć się w ten zbiór opowiadań.

Stephanie Perkins, "Podaruj mi miłość", Otwarte/Moondrive, Kraków 2015, s. 429

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Otwartemu.

[źródło]

Myślałam, że zacznę ten post od słów: "Listopad daje chwilę wytchnienia po intensywnym wydawniczo październiku i tuż przed świątecznym grudniem". No, może nie do końca tak miało to wyglądać, ale przekaz jest jasny. No i zaczęłam przeglądać zapowiedzi. I przeglądać. I w pewnym momencie musiałam powiedzieć sobie wyraźne stop, bo inaczej przepadłabym całkowicie. Listopad wcale nie jest ubogi w interesujące nowości wydawnicze. Zobaczcie sami:

Po kliknięciu na okładkę książki zostaniecie przeniesieni na stronę wydawnictwa, gdzie znajdziecie dokładny opis i inne informacje.

W tym miesiącu chyba jedną z najbardziej wyczekiwanych premier jest książka Idź, postaw wartownika, czyli kontynuację swojej słynnej powieści Zabić Drozda. Jak jej to wyszło? Ja na razie nie ocenię, bo muszę nadrobić braki sprzed pięćdziesięciu lat. Wstyd, ale tak - nie czytałam jeszcze Zabić Drozda. Na okres przedświąteczny warto także zaopatrzyć się w Podaruj mi miłość od wydawnictwa Otwartego. Wydanie zachwycające, a i treść słodka i bardzo zimowa - w sam raz na przełom listopada i grudnia.

W listopadzie czuję się wyjątkowo rozpieszczona przez moje ulubione wydawnictwo. SQN proponuje kolejne biografie sportowe - w tym George'a Besta i (kolejna, ale podobno wyjątkowa) Messiego. Szalenie  ciekawi mnie co też można przez ponad 600 stron napisać o człowieku, któremu do piłkarskiej emerytury jeszcze bardzo daleko. Humans od New York oraz Przywitaj się z królową ze sportem co prawda nie mają wiele wspólnego, ale zapowiadają się nie mniej intrygująco.

A co słychać u Prószyńskiego? Kolejna powieść poczytnej Diane Chamberlain, z twórczością której nadal się nie zapoznałam (ale zrobię to, promise!) i największa perełka, jaką może wyobrazić sobie każdy miłośnik literatury angielskiej - Beowulf, przełożony ze staroangielskiego przez samego J.R.R. Tolkiena. Cudo! Jest też coś dla miłośników Stephena Kinga - kolejny zbiór opowiadań spod pióra Mistrza na pewno znajdzie spore grono odbiorców. Ja akurat tego pisarza wolę w dłuższej formie. I ostatni już na mojej liście Jeździec miedziany to książka, którą polecano mi wielokrotnie. Może nowe wydanie będzie dobrym pretekstem by w końcu po nią sięgnąć?

Pewnie większość z was – ta część, która nie interesuje się piłką nożną lub kibicem tylko bywa, a nie jest – nie potraktuje moich słów poważnie. Ale wierzcie lub nie, jest tylko jeden taki mecz, który sprawia, że kibice piłkarscy na całym świecie wstrzymują oddech. Starcie dwóch hiszpańskich gigantów - El Clasico -  to nie jest zwykłe spotkanie. To głęboko zakorzeniona w historii rywalizacja elektryzująca cały piłkarski świat co najmniej dwa razy do roku. Żaden inny mecz na poziomie klubowym nie wzbudza takich emocji. Żaden. Zanim zaczniemy odliczanie do 21 listopada – daty zakreślonej w kalendarzu każdego kibica, oznaczającej pierwszy Klasyk w tym sezonie, warto dowiedzieć się dlaczego to wydarzenie wzbudza aż takie emocje.

To obszerne dzieło zawiera w sobie kompletną historię rywalizacji pomiędzy Madrytem a Barceloną – począwszy od założenia obu klubów, przez chyba najbardziej sporny okres frankizmu, po czasy dzisiejsze. Rzetelne informacje poparte mnóstwem historycznych i sportowych faktów, wypowiedzi ludzi ze środowiska oraz wieloletnim doświadczeniem samego autora tworzą doskonałe źródło wiedzy na temat tej legendarnej rywalizacji. Ale książka Relaño ma jedną, dosyć poważną wadę. Pisana jest raczej topornym językiem, który nie pozwala na zatopienie się w tej powieści i przeczytanie całej za jednym zamachem. Wpływa na to oczywiście specyfika gatunku, mnogość faktów, statystyk i historii związanej nie tylko z futbolem, ale także z polityczną sytuacją w Hiszpanii i ciężko mieć o to jakiekolwiek pretensje, jednak czytając wiele książek biograficznych przekonałam się, że da się je pisać w sposób znacznie bardziej przyjazny dla czytelnika. Nie warto się jednak z góry uprzedzać, bo historia warta jest poznania. Publikacja wzbogacona została o liczne zdjęcia i skany dokumentów z różnych okresów istnienia obu klubów, co niewątpliwie podnosi jej wartość.

Pierwsze pytanie, które przychodzi na myśl po przeczytaniu samego tytułu tej książki pewnie brzmi: Co nowego można powiedzieć o historii, wokół której narosło już tyle mitów? Ano można te mity obalić. Alfredo Relaño ukazał tę rywalizację w zupełnie nowym świetle. Poddaje w wątpliwość tezę, że Real Madryt wspierany był przez władze w okresie frankizmu i ma na to niepodważalne dowody. Obala mit złego Madrytu i dobrej Katalonii, co nie znaczy, że tę drugą przedstawia w sposób negatywny. Zachowuje obiektywizm w każdym aspekcie swojej książki, na co pozwala mu pochodzenie z madrycko-katalońskiej rodziny i choć to może wydać się oczywiste - jako jeden z nielicznych zauważa, że pomimo różnic dzielących oba kluby - żaden nie byłby tym samym bez drugiego. Stwierdzenie, że Barca i Real to wrogowie, którzy nie mogą bez siebie żyć nie mogłoby być bardziej trafione.

Oglądając kolejne Klasyki łatwo zapomnieć, co to piękno futbolu. Kontrowersje wokół decyzji arbitra, bezmyślne faule, wojny kibiców, rzucanie świńskim łbem – to tylko część tego, co można zobaczyć podczas tych meczów. Ale gdzieś w tym całym chaosie, El Clasico to także rywalizacja na najwyższym poziomie, walka najlepszych z najlepszymi, historyczna batalia, która dawno przestała być tylko grą. To najbardziej widowiskowe spotkanie piłkarskie, jakie możesz sobie wyobrazić. Jeśli nie wiesz o czym mówię, to książka Relaño pomoże Ci to zrozumieć.

Alfredo Relaño, "Barca vs. Real. Wrogowie, którzy nie mogą bez siebie żyć", SQN, Kraków 2015, s. 446

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu SQN.

No i październik za nami. Szkoda, bo to jeden z najpiękniejszych miesięcy w roku, chociaż patrząc na obecną pogodę, może w listopadzie będzie jeszcze trochę złotej jesieni? Pod względem czytelniczym poszło mi troszkę lepiej niż ostatnio, a do studiów dołożyłam jeszcze pracę, więc czasu wolnego już praktycznie nie mam. Myślę, że jak na takie zabieganie, 6 książek to naprawdę dobry wynik, a przecież w październiku zdążyłam jeszcze zacząć siódmą książkę... Plany oczywiście były większe (np. wczoraj chciałam zaczytać się w Cmętarzu Zwieżąt Stephena Kinga), ale wyszło jak zawsze - nazbierało mi się trochę egzemplarzy recenzenckich, o czym możecie się przekonać czytając poprzedni post, więc jednak priorytetem są teraz inne książki. No, ale przejdźmy już do rzeczy ;-)

Fan page lubi 389 osób;

Zapraszam także na snapchat (malamiblog), gdzie najczęściej pojawiają się informację o nowościach na mojej półce, o tym co aktualnie czytam itp.