[źródło]

Nadszedł w końcu ostatni dzień roku - czas podsumowań, wyciągania wniosków i zmian. A także najróżniejszych rankingów. I właśnie ze swoim prywatnym rankingiem najlepszych książek przeczytanych (a niekoniecznie wydanych!) w 2015 roku chciałabym się dzisiaj z wami podzielić.

Przez ten rok udało mi się przeczytać 75 książek. Właściwie to 74,5, bo w chwili pisania tego posta wciąż nie dokończyłam Zaginięcia Remigiusza Mroza i nie wiem czy jeszcze dziś mi się to uda. Wypełniłam tym samym roczne wyzwanie na GoodReads - założyłam sobie, że w 2015 roku przeczytam minimum 60 książek. Przeczytałam z całkiem sporą nawiązką ;-)

KATEGORIA 1: KSIĄŻKI Z WĄTKIEM HISTORYCZNYM

 KATEGORIA 2: KSIĄŻKI SPORTOWE:

Gdybym miała wybrać najlepszy sportowy tytuł, to postawiłabym na Nienasyconego zwycięzcę.  Zabawna i szczera do bólu historia kariery jednego z najbardziej uznanych trenerów na świece. Kto zna Carlo Ancelottiego, to wie, że warto sięgnąć po jego autobiografię. 

MOJA RECENZJA.

CR7 Maszyna to nowe spojrzenie na piłkarza, o którym powiedziano już wszystko. To nie jest kolejna biografia Cristiano Ronaldo. Ona rozkłada na czynniki pierwsze jego fenomen, od odrobinę naukowej strony przedstawia sportowe i psychiczne predyspozycje tego piłkarza, wyjaśnia dlaczego osiągnął tak wiele. 

MOJA RECENZJA.

Myślę, więc gram to kolejny świetny tytuł na polskim rynku wydawniczym. Pirlo to przede wszystkim fantastyczny człowiek, dopiero potem piłkarz. Jeden z niewielu, którym sława i bogactwo nie uderzyły do głowy, co doskonale widać w tej autobiografii.

MOJA RECENZJA.

KATEGORIA 3: KSIĄŻKI MŁODZIEŻOWE

Maybe Someday czytałam w styczniu w oryginale. Nie wiem jak wypada ta książka w polskim tłumaczeniu, ale czytana po angielsku okazała się dla mnie jedną z najlepszych młodzieżówek jakie w życiu czytałam. Co to jest za historia! Na pewno kiedyś do niej wrócę, bo jest po prostu C U D O W N A!

MOJA RECENZJA.

Oddam Ci słońce nie zachwyciło mnie od początku. Dopiero po przeczytaniu całości dostrzega się poszczególne elementy, które łączą się w przepiękną opowieść. Poza tym styl pisania Jandy Nelson jest zachwycający, o czym przekonacie się sięgając po ten tytuł.

MOJA RECENZJA.

Niezgodna wciągnęła mnie bez reszty. Owszem, opiera się na tych samych schematach co większość dystopii, ale ma naprawdę świetnych bohaterów, interesującą fabułę i kilka zaskakujących momentów. Rzadko zdarza mi się tak bardzo wciągnąć w jakiś książkowy świat, a w tym przypadku naprawdę nie mogę doczekać się sięgnięcia po kolejne tomy. 

(Opinia pojawi się na dniach)

Zakon Mimów Samanthy Shannon to propozycja dla tych, którzy od literatury młodzieżowej wymagają więcej. Doskonale zbudowane uniwersum, wszystko dopracowane w najdrobniejszym szczególe. Naprawdę świetna robota!

MOJA RECENZJA.

KATEGORIA 4: POZOSTAŁE

Marsjanin kupił mnie przede wszystkim humorem. To zabawna, chociaż w gruncie rzeczy dramatyczna historia człowieka pozostawionego na Marsie. Co tu dużo mówić - to po prostu trzeba przeczytać! 

MOJA RECENZJA.

Elementarz stylu to moje tegoroczne zaskoczenie. Nie czytam poradników, zwykle unikam ich jak ognia, a tu proszę - nie tylko skusiłam się na piękną oprawę graficzną, ale również byłam tą książką szczerze zachwycona. Sporo praktycznych rad dotyczących ubioru, które łatwo i niedużym kosztem można wprowadzić w życie. Jeśli jesteście fanami prostoty i klasycznych połączeń to na pewno znajdziecie w tej książce coś dla siebie.

MOJA RECENZJA.

Kasacja Remigiusza Mroza urzekła mnie za sprawą pary głównych bohaterów - Chyłki i Zordona. Ale, że książki Mroza warto czytać to przecież sami doskonale wiecie i nie trzeba tego nikomu dwa razy powtarzać.

MOJA RECENZJA.

A jakie dobre książki wy przeczytaliście w 2015 roku?

1. Jakiego fikcyjnego bohatera chciałabyś znaleźć pod choinką? 

Okej, nie chciałabym dostać żadnego bohatera - człowieka, bo znaleźć kogoś jako prezent pod choinką, opakowanego w błyszczący papier i kokardkę to trochę przerażający pomysł... Ale! Chętnie znalazłabym tam jakieś magiczne stworzenie. Smoka na przykład.

2. Jakiego fikcyjnego bohatera chciałabyś pocałować pod jemiołą?

Gale'a Hawthorne'a ♥ Albo Cztery. Tylko, żeby nie wyglądał jak Theo James...

3. Piszesz list do świętego mikołaja, jakie pięć książek chciałabyś dostać?

Taką listę już robiłam i dostałam praktycznie wszystkie tytuły, które sobie zamarzyłam! Ale na tę chwilę koniecznie muszę zdobyć Zbuntowaną oraz Wierną, przydałby się także drugi tom Parabellum Remigiusza Mroza no i nigdy, przenigdy nie pogardzę dobrą klasyką! Na półce samotnie stoi także Więzień labiryntu, a gdybym miała dwa pozostałe tomy to może szybciej zebrałabym się do przeczytania tej trylogii.

4. W Hogwarcie jest sekretny mikołaj, co chciałabyś od niego dostać?

Jeśli w Hogwarcie, to przydałaby się Mapa Huncwotów, fajna miotła i może jakieś super stare wydanie Krótkiej Historii Hogwartu. Aha i zapomniałabym! Zmieniacz czasu od profesor McGonagall też byłby mile widziany.

5. Masz możliwość spędzenia dnia z postaciami z książek i aktorów którzy się wcielili w nich w filmie. Kogo byś wybrała?

Ekipę Harry'ego Pottera oczywiście! Rupert, Emma, Daniel ♥♥♥ To byłoby cudowne przeżycie!

6. Możesz zaprosić 10 fikcyjnych bohaterów na sylwestra. Kogo wybierasz?

W pierwszej kolejności na sto procent Freda i George'a Weasley'ów. No i Rona, Harry'ego i Hermionę także. Poza tym na pewno Marka Watney'a z Marsjanina. Może jeszcze Sherlocka Holmesa, Ridge'a z Maybe Someday, w sumie też Lunę Lovegood. Aha! I Jaya Gatsby'ego, bo kto by zrobił lepszą imprezę niż on?

7. Jaka postać byłaby dobrym Świętym Mikołajem? 
W wielu tagach, które oglądałam przewija się ta postać. Ale Hagrid jest po prostu najlepszym wyborem! A poza tym, jeśli ktoś może mi skołować smoka pod choinkę to tylko on. A więc Hagrid!

 Z okazji Świąt Bożego Narodzenia chciałabym Wam życzyć spraw oczywistych: szczęścia, zdrowia, miłości i pomyślności. Ale także tych, o których na co dzień zapominamy: zwolnienia tempa życia, by mieć czas dla siebie i bliskich nie tylko podczas świąt, radości z najdrobniejszych spraw, cierpliwości do ludzi, którzy nas denerwują, wzajemnego szacunku, samospełnienia i braku zawiści. Tak, abyście za rok o tej porze mogli szczerze powiedzieć, że to był najlepszy rok w Waszym życiu. I oby każdy kolejny był jeszcze piękniejszy!

Po udanym spotkaniu z pierwszym tomem cyklu Stacja Jagodno, którego akcja rozgrywa się w moim rodzinnym mieście, nie mogłam doczekać się kontynuacji. Zaplątana miłość pozostawiła mnie z kilkoma pytaniami, na które na szczęście znalazłam odpowiedź w Marzeniach szytych na miarę. I chociaż wydaje mi się, że pierwsza część obfitowała w więcej akcji i dramatycznych wydarzeń, dzięki czemu książka była bardziej zajmująca, to i tutaj nie zabrakło autorce pomysłów na dalsze losy bohaterów.

W życiu Tamary i Marysi wreszcie zaczyna się układać. Odbudowują swoje relacje, starają się spędzać ze sobą więcej czasu, a nastolatka w końcu zmieniła swoje nastawienie do matki. Wiąże się to oczywiście z białym domkiem w Jagodnie i babcią Różą, którą trzeba się zaopiekować po niedawno przebytym zawale. Kielczanki często odwiedzają wieś i z czasem zaczynają się coraz bardziej aklimatyzować. Marysia, zakochana w długich spacerach po lesie, podczas jednej z takich wędrówek odkrywa tajemniczy, stary dworek z dwoma ekscentrycznymi mieszkankami. Kim są i jaki sekret skrywają kobiety, dla których czas się zatrzymał kilkadziesiąt lat temu? 

Stacja Jagodno kolejny raz łączy trzy pokolenia kobiet, odkrywa sekrety sprzed wielu lat i przekazuje mnóstwo życiowej mądrości. Jest przy tym niezwykle ciepłą historią o poszukiwaniu szczęścia, budowaniu dobrych relacji, a także o przebaczeniu i szacunku do siebie i innych. Ale mimo optymistycznego charakteru powieści, nie brak tutaj gorzkich momentów. Trudne rodzinne relacje, alkoholizm i jeszcze więcej mrocznych tajemnic - to wszystko znajdziemy na kartach Marzeń szytych na miarę. Jaką tajemnicę skrywa sympatyczny leśniczy? Co wydarzyło się w życiu Łukasza, że próbuje o tym zapomnieć uciekając w alkohol? Mam nadzieję, że dowiemy się tego przy okazji kolejnej części, której premiera zapowiedziana jest na maj przyszłego roku.

Karolina Wilczyńska wprowadziła kilka nowych postaci i chociaż to babcia Róża, Ewa, Tamara i Marysia nadal będą na pierwszym planie to muszą zrobić miejsce dla Zofii, jej córki oraz zięcia. Ten wątek odsłoni przed czytelnikiem przykre doświadczenia starszej kobiety poniżanej i wykorzystywanej przez najbliższych sobie ludzi. To właśnie te fragmenty sprawiały, że nie miałam ochoty na dalszą lekturę książki. Były jednocześnie bardzo przejmujące, ale i mocno szargające nerwy - niejednokrotnie miałam ochotę potrząsnąć bohaterami, a już szczególnie Jarkiem, który przekonany o swojej wyższości nad innymi bezceremonialnie wykorzystuje schorowaną staruszkę, a sam zasiada z piwem przed telewizorem. Tacy ludzie działają na mnie jak czerwona płachta na byka i nie potrafię w żaden sposób zrozumieć ich postępowania. Więc mogłam się tylko bez sensu gotować w środku na myśl o kolejnych rozdziałach z udziałem tego bohatera...

Z Marzeń szytych na miarę płynie morał, że nie warto dopasowywać swojego życia do czyichś oczekiwań. Nie można zadowolić wszystkich, ale można uszczęśliwić siebie - przeżyć życie na miarę, idealnie skrojone i dopasowane do nas samych. To ciepła i mądra opowieść, która jednocześnie zmusza do refleksji nad własnym (i cudzym) postępowaniem w lekki, acz niebanalny sposób. A że wszystko rozrywa się na tle Gór Świętokrzyskich (choć ubolewam, że w tym tomie tak mało było samych Kielc) to nie mogę nie polecić Wam tej książki. Osobiście uważam jednak, że Zapląta miłość była odrobinkę lepsza z uwagi na mnogość wydarzeń i żywszą akcję.

Karolina Wilczyńska, "Marzenia szyte na miarę", Czwarta Strona, Poznań 2015, s. 340

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Czwarta Strona.

Orwell kolejny raz straszy czytelników wizją państwa totalitarnego, w którym obywatel jest jedynie marionetką w rękach władzy. Nieustannie inwigilowany za pomocą najróżniejszych aparatów kontroli może zapomnieć o wolności słowa, a nawet myśli. Partia ingeruje we wszystkie sfery życia, narzuca absurdalny światopogląd, a także tworzy własny język – nowomowę. Najlżejszy przejaw buntu jest surowo karany, a nic – absolutnie nic – nie ukryje się przed władzą. Bo Wielki Brat patrzy.

Tę groteskową rzeczywistość poznajemy oczami Winstona Smitha – mężczyzny w średnim wieku, mającego dość życia w takim systemie. Swój opór wyraża poprzez romans z działaczką Ligi Antyseksualnej, która również nie potrafi zaakceptować takiego świata. Zdaje się, że tylko tych dwoje zachowało resztki zdrowego rozsądku i dostrzega liczne absurdy systemu, ale w obawie przed surowymi represjami nie mogą nic zrobić. Świadomość beznadziejności sytuacji staje się ich przekleństwem, a partyjny slogan „Wojna to pokój, wolność to niewola, ignorancja to siła” staje się jeszcze bardziej dosadny.

Dziś wizja takiego świata nikogo już nie dziwi. Doskonale wiemy do czego odnosi się „Rok 1984” i jak interpretować funkcjonowanie orwellowskiego państwa. Dlatego sam zamysł autora, pomysł na stworzenie książki opisującej realia komunizmu i otworzenie ludziom oczu na wiele spraw zasługują na uwagę. I pod tym względem absolutnie nie dziwi mnie popularność tego dzieła. Z realizacją jednak miałam problem. Powieść, którą zachwyca się cały świat mnie koszmarnie wynudziła, a ponadto nie mogłam wyzbyć się poczucia wtórności. Czytałam już „Folwark zwierzęcy”, krzyczałam o geniuszu George’a Orwella i kazałam czytać tę książeczkę wszystkim dookoła. A widzicie, „Rok 1984” traktuje właściwie o tym samym, tylko bez tej wymownej zwierzęcej metafory i w znacznie mniej skondensowanej – a co za tym idzie – przystępnej formie. Tam nie było zbędnych fragmentów czy nużących opisów, a tutaj znalazłam ich aż nadto. Właściwie całość, z wyjątkiem doskonałego zakończenia, będącego idealną pointą dla historii Smitha, była dla mnie drogą przez mękę, którą chciałam jak najszybciej zakończyć. I tutaj być może popełniłam błąd – przeleciałam przez tę historię ‘na szybko’, żeby odhaczyć kolejne wyzwanie w bookathonie. Może gdybym poświęciła jej więcej czasu, gdybym dała się ponieść jedynej dopuszczalnej dla bohaterów emocji – strachowi – może wtedy… A tak nie potrafię się zachwycić książką samą w sobie. Przesłaniem owszem, ale książką niestety nie.

„Rok 1984” to klasyk, który podobno trzeba znać. Moim zdaniem wystarczy poznać genialny „Folwark zwierzęcy” i zachwycić się właśnie tym tytułem, wynieść z niego wiele refleksji i przede wszystkim – nie zanudzić się na śmierć. Jestem pewna, że mnóstwo osób się ze mną nie zgodzi, ale nie zamierzam wychwalać czegoś, co mi się nie podobało tylko dlatego, że to wielkie dzieło literackie. Najwyraźniej przygniótł mnie jego ciężar.

George Orwell, "Rok 1984", Muza SA, Warszawa 2014, s. 354

Życie Pi to książka, którą każdy zinterpretuje na własny sposób. Wiele tu odniesień do religii i wary - nie tylko w Boga, ale wiary w ogóle. Trochę jak mickiewiczowski mędrzec, jego szkiełko i oko. To czy na tę powieść spojrzysz sercem, czy też rozumem zależy tylko od Ciebie.

I pod tym alegorycznym względem jest to doskonała powieść, dająca ogromne pole do własnych interpretacji. Jednocześnie nie jest patetyczna czy moralizatorska, opisywana z perspektywy dorosłego, ale oczami dziecka. Doskonale się ją czyta, mimo że akcja zamknięta została w małej szalupie ratunkowej. Pi Patel to indyjski chłopiec, który wraz z rodziną odbywa podróż do Kanady. Do tej pory wiedli szczęśliwe życie w Indiach, gdzie prowadzili własne ZOO. Niestety sytuacja w kraju zmusiła ich do sprzedaży większości zwierząt i emigracji na inny kontynent, na który niestety nie docierają. W wyniku nie do końca wyjaśnionych okoliczności japoński frachtowiec tonie, a jedynym ocalałym jest Pi. Powinnam powiedzieć: jedynym ocalałym człowiekiem, bo na ciasnej szalupie ratunkowej musi się znaleźć miejsce także dla orangutana, zebry, hieny i tygrysa bengalskiego. Rozbitkowie przemierzają ocean nawiązując nić przyjaźni, o której człowiekowi nawet się nie śniło.

Uwikłanie głównego bohatera w tak dramatyczne wydarzenia, gdzie dzieli miejsce i pożywienie z dorosłym tygrysem bengalskim, a przy tym potrafi go okiełznać, a w pewnym sensie także oswoić tworzy aurę pięknej baśni o przyjaźni człowieka z tygrysem. Nie odnoście jednak mylnego wrażenia, że dzikie zwierzę zostało tutaj sprowadzone do roli domowego kotka. Richard Parker jest tygrysem przez duże T i zachowuje wszystkie swoje instynkty. To doświadczenie Pi wyniesione z pracy w ZOO dało mu możliwość przeżycia z takim pasażerem. Ale nie wszystko mi się tak bardzo podobało. Jestem osobą absolutnie zakochaną w zwierzętach, wszystkich bez wyjątku. Nieważne czy jest to zebra, tygrys czy pies, cholernie przejmuje mnie ich los. I właśnie dlatego był fragmenty Życia Pi, których po prostu nie mogłam czytać. Napawało mnie obrzydzeniem, gdy Pi Patel - przed tragedią, która go spotkała zadeklarowany wegetarianin - zaczął właściwie bez mrugnięcia okiem uśmiercać morskie żółwie, ptaki czy ryby. Rozumiem sytuację i nie jestem w stanie wyobrazić sobie, co ja bym zrobiła na jego miejscu, ale uważam, że nie było potrzeby ze szczegółami opisywać procesu zabijania tych zwierząt. To było po prostu okrutne, brutalne i nie wnoszące zbyt wiele do treści. Martel mógł oszczędzić takich opisów czytelnikom, bo jego powieść przekazuje zgoła odmienne wartości, takie jak przyjaźń człowieka ze zwierzęciem. 

Historia Pi Patela to w lwiej części walka o przetrwanie. Ale wydaje mi się, że poprzez sytuację głównego bohatera, autor chciał ukazać przede wszystkim wartości religijne. To także solidna lekcja zoologi, psychologii i wiary - nie tylko w Boga, ale także w siebie, swoje możliwości i szczęśliwe zakończenie takiego koszmaru. Tę kwestię - kwestię wiary - doskonale oddaje zakończenie książki, w której Pi opowiada swoją historię dwóm Japończykom. Dlaczego? O tym musicie przekonać się sami.

Mimo pewnych dłużyzn, które gdzieniegdzie się pojawiały, warto przeczytać historię indyjskiego chłopca, który przez 227 dni dryfował po Oceanie Spokojnym wraz z tygrysem bengalskim. I przeżył.

Yann Martel, "Życie Pi", Wydawnictwo Znak, Kraków 2003, s. 341

PS Książkę przeczytałam w ramach BookAThonu (choć skończyłam ją dopiero niedawno). Był to mój wybór w kategorii "Tytuł, który zdobył nagrodę literacką".

Kiedy szóstego sola (doby marsjańskiej) załogę eksplorującą Czerwoną Planetę zastaje burza piaskowa, jedyną szansą na ocalenie jest natychmiastowa ewakuacja. Pojawiają się jednak komplikacje, które doprowadzają do odrzucenia jednego z członków załogi daleko od statku. Mark Watney zostaje jednocześnie zraniony odłamkiem anteny, co powoduje uszkodzenie kombinezonu i fałszywe odczyty funkcji życiowych. Pozostali przy życiu astronauci, przekonani o śmierci kolegi startują bez niego. Nie wiedzą, że zostawili Marka zdanego wyłącznie na siebie w miejscu, w którym samotne przeżycie choćby jednego dnia wydaje się niemożliwe. Odtąd nasz główny bohater może polegać tylko na własnej wiedzy, sile charakteru i woli przetrwania, które zostają wystawione na ciężką próbę.

Narracja prowadzona jest z dwóch perspektyw - pierwsza i zarazem ciekawsza to dziennik Marka. Jego zapiski charakteryzują się dużą dawką inteligentnego humoru, co jest chyba najmocniejszą stroną powieści. Bohater często ironizuje na temat swojego położenia, ale nawet w najgorszych chwilach nie traci siły i wiary we własne możliwości. I nie ma w tym żadnej martyrologii tak typowej dla amerykańskiej kultury - autorowi udało się uniknąć patosu i opowiedzieć świetną historię w zabawny sposób. Jednocześnie przedstawiona została sytuacja na Ziemi - zaangażowanie świata w historię Watneya oraz działania NASA, które mają na celu zorganizowanie misji ratunkowej, co wcale nie jest taką prostą sprawą, o czym przekonacie się sięgając po tę książkę.

Językowa warstwa Marsjanina obfituje w terminologię z zakresu astronomii, fizyki, chemii i botaniki (choć wydaje mi się, że i tak bardzo uproszczoną), jednak usposobienie głównego bohatera - a przede wszystkim jego poczucie humoru - doskonale to równoważy. Nawet jeśli w całej książce znajdzie się kilka nużących dla laika momentów to Andy Weir bardzo szybko zadba o to, aby czytelnik nie stracił zaangażowania w historię głównego bohatera. Bo pomimo dramatycznej sytuacji, w której znalazł się Mark, potrafi każdą przeciwność losu obrócić w żart, nawet jeśli jest to iście czarny humor. Autor zadbał także o logiczną stronę swojej powieści - wykonał niezbędne obliczenia, przybliżył czytelnikom warunki panujące na Marsie i zrobił wiele innych niepodobnych do pisarza rzeczy, które sprawiają, że jego historia jest tak bardzo wiarygodna.

Ciężko się dziwić, że książka Weira doczekała się ekranizacji - Marsjanin to bardzo hollywoodzka historia, jednakże autorowi udało się sprawić, że czytelnik nawet przez moment nie wątpi w jej prawdopodobieństwo. Całość jest logiczna i spójna, a napięcie odpowiednio stopniowane. Nawet jeśli zakończenie łatwo przewidzieć, warto tę książkę przeczytać dla świetnie wykreowanego głównego bohatera i jego zwariowanych pomysłów. Debiut Andy'ego Weira jest fascynującą opowieścią zarówno pod względem naukowym jak i społecznym. To niezwykłe, jak silna może być wola przetrwania w tak dramatycznych okolicznościach.

Andy Weir, "Marsjanin", Wydawnictwo Akurat, Warszawa 2015, s. 382

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję księgarni empik.com.

Czy już mówiłam jak bardzo uwielbiam grudzień? To mój ulubiony miesiąc w roku i to wcale nie dlatego, że w jego połowie mam urodziny ;-) Są też święta i cały ten magiczny czas z nimi związany. I pierwszy śnieg za oknem. I można bezkarnie rozpalać zapachowe świeczki, zaszywając się pod kołderką. Jestem bardzo leniwym człowiekiem, a grudzień się z moim wewnętrznym leniem lubi. Ale jeszcze na chwilę wrócę myślami do deszczowego listopada, żeby pokazać wam nowości na mojej półce. Listopad przyniósł mi takie oto cudowne tytuły:

Dziewczyny z Powstania, Światło, którego nie widać oraz Złodziej pioruna to moje własne zakupy, które zrekompensowały mi brak ciekawych promocji na krakowskich Targach Książki. Doerr jest w tym cudownym wydaniu z twardą oprawą i obwolutą - wygląda dumnie i mam nadzieję, że treść mnie nie zawiedzie. Podaruj mi miłość oraz Tajemny ogień to egzemplarze finalne od wydawnictwa Otwartego, a Etat w chmurach to prezent od Karriby. Podobno ma mi się ta książka przydać... Zobaczymy :-) Póki co liczę na ciekawą lekturę i uporządkowanie swojej wiedzy na temat pracy stewardessy. 

Mimo że stosik nie jest szczególnie duży w porównaniu do poprzedniego miesiąca, to bardzo mnie cieszy. W ogóle muszę poważnie ograniczyć przygarnianie nowych książek do domu (aha, jasne), bo osiągnęłam już ten poziom zbieractwa, kiedy nie potrzebuję nowego regału na książki tylko większej podłogi. Nie mam już wolnej przestrzeni! 

A właśnie - jeśli bylibyście zainteresowani pomocą w odgracaniu mojej biblioteczki, to może znajdziecie coś ciekawego w moich ogłoszeniach na OLX-ie. Zapraszam TUTAJ.