Grudzień czytelniczo nie był najlepszy. Przez większą część miesiąca czytałam jedną książkę, bynajmniej nie dlatego, że była zła. Po prostu jakoś brakowało i chęci i czasu. Pozostałe trzy pochłonęłam właściwie dopiero w czasie przerwy świątecznej. O dziwo chęci wróciły i tempo czytania miałam naprawdę dobre.
Z uwagi na to, że jest to ostatni dzień roku powinnam go jakoś podsumować, ale o najlepszych i najgorszych książkach innym razem. Powiem tylko, że udało mi się zaliczyć wyzwanie Goodreads i przeczytałam w sumie 65 książek. 

A teraz zajmijmy się podsumowaniem grudnia!

Grudzień w social media:

Stronę na Facebooku lubią 770 osoby;

Zapraszam także na snapchat (malamiblog), gdzie najczęściej pojawiają się informacje o nowościach na mojej półce, o tym co aktualnie czytam itp.

 

  Na Youtubie jest Was 2564 ♥

Co jeszcze pojawiło się w grudniu na blogu?

W związku z tym, że to ostatni dzień w roku życzę wam samych wspaniałości w 2017 roku. Oby był dobry prywatnie i zawodowo i żeby spełniło się w nim choć jedno wasze marzenie! A najlepiej oczywiście wszystkie ;) Tym, którzy dziś wychodzą życzę udanej zabawy sylwestrowej, a pozostającym w domu przyjemnego spędzenia wieczoru - może w towarzystwie jakieś naprawdę dobrej książki? Wszystkiego najlepszego!

PS Jak minął wam czytelniczy grudzień? 


 

Kwestie związane z makijażem nie zaprzątają mojej głowy w znaczący sposób, niemniej jednak uważam, że każda kobieta powinna znać przynajmniej jego podstawy. I właśnie dla takich kobiet, które poszukują tylko kilku prostych trików i klaryfikacji pewnych zagadnień jest książka Red Lipstick Monster.

Tajniki makijażu to poradnik podzielony tak, by omówić każdy element twarzy. Zaczynamy jednak od podstawy - czyli doboru pędzli i odpowiedniego podkładu. Oba te rozdziały okazały się bardzo przydatne i na pewno pomogą wielu dziewczynom, które do tej pory borykały się z problemem nieodpowiedniej aplikacji czy niewłaściwego odcienia swojego podkładu. Dalej omówione zostały zagadnienia dotyczące konturowania twarzy, makijażu oczu, brwi i ust. Wszystko w zakresie podstawowym, ale znajdzie się kilka ciekawych informacji. Podoba mi się podejście autorki do tematu - nie trzyma się kurczowo zasad, bo wychodzi z założenia, że każda z nas jest inna i nie da się posegregować każdego typu urody w kilka kategorii. Dzięki temu otrzymujemy ciekawy poradnik przybliżający różne aspekty makijażu, które dadzą podstawę do dopasowania wszystkiego konkretnie pod siebie.

Nie trzeba wspominać, że książka jest ładnie ilustrowana, a większość zdjęć podparta została tekstem. Nie są ot tak wybrane i wrzucone w treść bez większego sensu. Dodatkowo, na końcu każdego rozdziału znajduje się lista linków wraz z kodami QR do filmików na kanale Red Lipstick Monster, które w jakiś sposób odnoszą się do danego zagadnienia. Co prawda sama nie mam wielkiego doświadczenia z oglądaniem kanału autorki, ale liczba podanych linków pozwala mi przypuszczać, że wydanie książki to raczej kaprys aniżeli chęć przekazania wiedzy innym, bo ta wiedza już przecież została zawarta w filmikach. Fani Ewy mogą być zatem rozczarowani, ale jak mówię - są to tylko moje przypuszczenia, więc warto przekonać się o tym osobiście.

A co z wadami? Przede wszystkim - i trzeba to podkreślić - znajdziecie tu tylko wiedzę podstawową. W zależności od oczekiwań może to być zarówno plusem, jak i minusem książki. Ponadto, np. w rozdziale dotyczącym wyboru pędzli zabrakło mi poparcia teorii konkretnymi przykładami. Rozumiem, że Ewa nie chciała nikogo reklamować, ale wymienienie jednej czy dwóch marek, u których warto kupić dany rodzaj pędzla na pewno pomogłoby wielu czytelniczkom. Niestety nie wszyscy mają na tyle pieniędzy, by sprawdzać to metodą prób i błędów. Niepotrzebne też było przypominanie na każdym kroku informacji podanych wcześniej - którym numerem z listy jest pędzel kulkowy czy to, żeby kosmetyki mokre zawsze nakładać przed suchymi. Zapamiętałam to przecież za pierwszym razem! Czytelnik nie lubi być traktowany jak idiota, a tutaj czasami można odnieść takie wrażenie.

Z pewnością nie jest to dobra propozycja dla osób, które mają jako takie pojęcie w temacie. Dla początkujących w sztuce makijażu może być fajnym usystematyzowaniem wiedzy i podpowiedzią co warto robić, a czego lepiej unikać.


Ewa Grzelakowska-Kostoglu, „Tajniki makijażu”, Flow Books, Kraków 2015, s. 192

Ta książka stała na mojej półce bardzo długi czas. Nie wiem dlaczego byłam na nią obrażona, krzywiłam się na jej widok i wbiłam sobie do głowy, że nie jest warta mojego czasu.

A okazało się zupełnie inaczej.

Poruszyła mnie na tak wiele sposobów. Złamała mi serce. Sprawiła, że płakałam w poduszkę. Czasem chciałam krzyczeć, bo życie jest tak bardzo niesprawiedliwe. 

Ostatni rok nie był dla mnie dobry. Wydarzyło się dużo przykrych rzeczy i to sprawiło, że w pewien sposób utożsamiłam się z Layken. Nie straciłam co prawda ojca. Nie ja. Ale wiem jak bardzo to boli. Widzę to każdego dnia w oczach moich bliskich. I wiem też jak to jest drżeć ze strachu o życie tej jednej, najważniejszej w życiu osoby. Wyobrażać sobie tysiące scenariuszy, w których pada to jedno, trzyliterowe słowo będące wyrokiem śmierci. Wiem też jak ważne jest, by mieć w takich chwilach oparcie w drugim człowieku. Albo być nim dla niego. Eddie nauczyła Lake, żeby być wdzięczną losowi za karty, które jej rozdał. Mnie też tego nauczyła.

Pułapka uczuć to książka, która bawi i wzrusza, ale przede wszystkim pokazuje jak pogodzić się ze stratą. Jak ułożyć życie, gdy nagle traci się wszystko. Po niespodziewanej śmierci ojca Layken, jej młodszy brat Kel i matka przeprowadzają się daleko od domu. Ze słonecznego Teksasu do mroźnego Michigan. Mają jednak szczęście do sąsiadów. Caulder od razu łapie kontakt z Kelem, a serce Lake rozgrzewa jego przystojny brat. Nie jest to jednak historia o miłości. Nie takiej. Nie tylko takiej. To przede wszystkim opowieść o rodzinnych relacjach i o poświęceniu dla drugiej osoby.

To nie jest idealna powieść i wiele jej do tego brakuje. Poezji (albo jej tłumaczeniu), która odgrywa tu kluczową rolę też daleko do Nobla. Czasem jest zbyt cukierkowo, a epilog zupełnie nie pasuje do reszty. Ale Pułapka uczuć wywołuje emocje, szczególnie gdy potraficie choć odrobinę poczuć to, co czują bohaterowie. Jest prosta i dość przewidywalna. Momentami odrobinę przedramatyzowana, jakby Hoover chciała dowalić każdemu ze swoich bohaterów z osobna. Ale ja lubię czasem dramatyzować, a tę książkę czytałam na jednym wdechu. Nie mogę tego nie docenić, mimo że zdaję sobie sprawę z niedociągnięć debiutu popularnej autorki.

Całkiem możliwe, że jesteś szczęściarzem z dobrymi kartami i ta powieść nie wywrze na Tobie żadnego wrażenia. Ale życie nie traktuje każdego jednakowo, a Lake i Willa mocno skopało po dupie. Dla mnie była to przede wszystkim przygoda pełna emocji - nie zawsze tych pozytywnych.

★★★★★★★☆☆☆

 Colleen Hoover, „Pułapka uczuć”, W.A.B., Warszawa 2012, s. 285

Historia o Chłopcu, który przeżył to dla wielu z nas - szczególnie tych, którzy dorastali wraz z bohaterami popularnej serii - coś więcej niż książki. Nic dziwnego, że Harry Potter wciąż jest wznawiany w najróżniejszych odsłonach. Mnie jak dotąd wystarczyło pierwsze wydanie, do którego mam ogromny sentyment i nie zamieniłabym go na żadne inne. I zamieniać nie zamierzam, ale odkąd ukazała się wersja ilustrowana przez Jima Kaya, odrobinę powiększam swoją kolekcję. 

Zamysł jest taki, by co roku oddawać do rąk czytelników kolejną część przygód o najsłynniejszym czarodzieju na świecie. W zeszłym roku cały świat zachwycał się ilustracjami w Kamieniu filozoficznym, a kilka tygodni temu premierę miała Komnata tajemnic. Nie będę się tutaj skupiać na treści, bo większość z nas doskonale wie, że w tym tomie Harry dostaje ostrzeżenie, by nie wracać do Hogwartu, gdyż nie jest tam już bezpiecznie. Zaczynają się ataki na dzieci urodzone w mugolskich rodzinach, a sprawca pozostaje nieuchwytny. O tym co kryje się w tytułowej komnacie tajemnic będziecie musieli przekonać się sami, ale jestem niemal pewna, że już doskonale to wiecie.

Wydanie ilustrowane różni się od pozostałych formatem - to naprawdę duża książka, w twardej oprawie z obwolutą i papierem kredowym w środku. Ale nie rozmiar się tutaj liczy, bo clou sprawy są zachwycające ilustracje Jima Kaya, które zostały idealnie wkomponowane w treść. Co więcej, Kay zdaje się nieco odbiegać od tego, co znamy z filmów - mamy więc świeżą wizję świata Harry'ego Pottera, zamiast powielania pomysłów wytwórni Warner Bros. Wersja ilustrowana to opcja dla tych, którzy lubią nie tylko czytać, ale również podziwiać przepiękne zdjęcia.

Harry Potter to jedna z tych serii, które zachwycą zarówno dzieci jak i dorosłych. Dla fanów będzie to bardzo udany powrót do świata magii, a dzieci, które jeszcze nie miały styczności z przygodami Harry'ego, Rona i Hermiony na pewno chętniej sięgną po wersję ilustrowaną. Nawet jeśli macie już swoje egzemplarze tych książek to gwarantuję, że nie pożałujecie, gdy wasze półki ozdobi również wydanie wzbogacone o twórczość Jima Kaya.

Ja kocham tę serię za to, że pokazuje czym jest prawdziwa przyjaźń i co w życiu naprawdę się liczy. Mało który pisarz potrafi to przekazać w tak oryginalny i zabawny sposób jak zrobiła to J.K. Rowling lata temu.

A wy za co kochacie Chłopca, który przeżył?

J.K. Rowling, Jim Kay, „Harry Potter i Komnata Tajemnic. Wydanie ilustrowane”, Media Rodzina, Poznań 2016, s. 260 

Cześć! Dzisiaj będzie post z rodzaju tych, które mają zapchać dziurę i zrobić sztuczny tłum. Jakoś tak wyszło, że czytanie i sprawy blogowe zeszły w grudniu na dalszy plan. Mam nadzieję, że po świętach wrócę z energią na nowy rok i znowu będzie się dużo działo tutaj i na YouTubie. Zresztą w styczniu mój kanał obchodzi rok (!), więc myślę nad pierwszym Q&A. Bylibyście zainteresowani? 

A tymczasem zapraszam na subiektywny przegląd instagramowych profili o książkach, które warto zaobserwować. Co prawda było już wiele takich postów, ale mam wrażenie, że każdy polecał te same osoby. Oczywiście część z nich pojawi się i u mnie, bo to po prostu świetne konta, ale mam nadzieję, że znajdziecie także coś nowego. Zapraszam!

@bookchanted

To moje niedawne odkrycie. Bardzo spodobały mi się prostota i estetyka zdjęć Karoliny. Myślę, że zasługuje na znacznie więcej obserwatorów!


 
@luellexx

Zdjęcia Marty są po prostu zachwycające! Uwielbiam tę jasną kolorystykę i wciąż nie mogę się nadziwić, że tak cudowne konto ma mniej obserwatorów niż ja.


@desiawithbooks

Instagram Desi jest bardzo spójny, wszystko do siebie pasuje i widać, że każde zdjęcie jest częścią kompozycji. Bardzo mi się to podoba i od dawna próbuję taką jednolitość przenieść na swoje konto, ale nic z tego nie wychodzi...

@magda.reads

To chyba mój absolutny ulubieniec. Poza przepięknymi, jasnymi zdjęciami, Magda urzeka osobowością - drugiej tak ciepłej osoby na bookstagramie nie znajdziecie ♥ W dodatku często zamieszcza minirecenzje przeczytanych przez siebie książek, a literaturę czyta rewelacyjną!

@maw_reads

Czy jest na sali ktoś kto nie zna Miłki? Oczywiście, że nie i nie bez  powodu. Cudowne zdjęcia i najpiękniejsza biblioteczka na polskim bookstagramie!

@talkincloud

Rodzynek pośród tego zdecydowanie damskiego zestawienia. Zdjęcia Łukasza są niezwykle klimatyczne i znów - urzekła mnie przede wszystkim spójność jego konta. 

@booksforlynch

W takim zestawieniu nie mogło oczywiście zabraknąć Aliski. Jej profil to chyba drugi, zaraz po Miłce, najpopularniejszy polski bookstagram. I nic dziwnego - Alicja dodaje zdjęcia bardzo systematycznie, wszystkie mają swój klimat, a w dodatku czyta dużo klasyki i dobrej literatury.

@totallbooknerd7

Skoro była Alicja, to nie mogło zabraknąć Klaudii. U niej króluje biel i minimalizm, co daje niesamowity efekt. Uwielbiam, gdy wszystko jest takie przejrzyste i jasne, dlatego właśnie profil Klaudii znalazł się w tym zestawieniu. 

@la.lua

 Zdecydowanie jedno z moich ulubionych kont! Cudowne zdjęcia, świetne książki i duuuużo ślicznych sweterków! Koniecznie zajrzyjcie do Klaudii ♥
@kala_reads

To kolejne konto, które urzekło mnie spójnością zdjęć. Mimo tego, że Karolina zawsze robi zdjęcia na swojej pościeli o nudzie nie ma tu mowy. Jak dla mnie to mistrzyni kompozycji, a każda jej fotografia jest niepowtarzalna.






  
  I jak, wszystkie profile są wam znane czy znaleźliście coś nowego? A jakie są wasze ulubione polskie bookstagramy?

Dla przeciętnego Europejczyka Meksyk to kraj słynący z pikantnej kuchni, bogatej kultury i... narkotyków. W swoim reportażu, Sylwia Mróz - korespondentka Polskiego Radia i Meksykanka z wyboru - chce pokazać, że ten kraj ma do zaoferowania znacznie więcej niż nam się wydaje. Pejzaż bez kolców to próba oczarowania czytelnika tym zakątkiem świata, jego różnorodnością i pogodnym usposobieniem mieszkańców.

Z tej książki dowiedzieć się można sporo. Od epoki preklasycznej (2500 p.n.e. - 200 n. e.), przez kulturę Majów i Azteków, podbój Meksyku, aż po uzyskanie niepodległości i czasy obecne. Książka podzielona jest tematyczne. Zaczynamy od wyprawy do świata meksykańskich kulinariów, czyli przede wszystkim tacos, tortilli, chili i kukurydzy. Ta część ma w sobie sporo z przewodnika, będzie więc szczególnie przydatna dla osób, które w najbliższym czasie planują podróż w te rejony i chcą wiedzieć, gdzie spróbować prawdziwego, meksykańskiego jedzenia. Jest też słowniczek wraz z prawidłową wymową popularnych nazw potraw, a także kilka przepisów. Tę literacką podróż kontynuujemy przez liczne meksykańskie święta, kwestie religijne (tu dużo miejsca poświęcono kultowi Matki Bożej z Guadalupe), sztukę i wiele innych zjawisk charakteryzujących ten kraj. Znajdą się też polskie akcenty, a na końcu autorka przygotowała spis filmów, książek muzyki, itp. dla jeszcze bardziej spragnionych wiedzy.

Pejzaż bez kolców to książka świetna pod względem merytorycznym. Szczegółowo opisuje niemal każdy aspekt kraju. Coś jednak nie do końca jest w porządku - brakuje w tej publikacji serca. Sylwia Mróz podobno kocha Meksyk, ale nie do końca potrafi rozkochać w nim innych. Mimo wielu zalet, jakie są tu skrzętnie przedstawione, mimo kuszenia zapachami najróżniejszych potraw i kolorami ręcznie robionych ozdób, zabrakło emocji, osobistych doświadczeń i zwykłego ludzkiego spojrzenia. Wszystko jest poprawne, konkretne i pogrupowane. Tak - jeśli szukacie kompendium wiedzy na temat Meksyku, nie - jeśli chcecie jednocześnie przeżywać tę lekturę i poczuć, jakbyście sami byli w tym kraju. 

Mróz pisze o Meksyku konkretnie, ale bardzo szczegółowo. Zaczyna od historii tego kraju, wspomina o Olmekach, Majach, Toltekach i Aztekach. O hiszpańskiej konkwiście i o okresie kolonialnym. To wszystko jest bardzo ciekawe, bo trudno zgłębiać kulturę danego kraju, nie znając jego historii, ale można było tę historię skrócić, napisać mniej szczegółowo, wyciągnąć esencję tego, co złożyło się na Meksyk w obecnej formie. Autorka Pejzażu bez kolców postawiła jednak na podręcznikowy styl i kurczowo trzyma się suchych faktów, gubiąc przy tym polot, a czasem też zainteresowanie czytelnika.

Zatem Pejzaż bez kolców to bogate źródło informacji na temat Meksyku, jego kultury i kuchni. Lektura niemal obowiązkowa (obok przewodnika) dla osób planujących wizytę w tym kraju. Dla nieszczęśników, którzy w grudniowe wieczory próbują ogrzać się zajmującą lekturą, oddającą ducha tego kraju nie będzie to już taki dobry wybór. Dużo wiedzy, mało klimatu. 

★★★★★★☆☆☆☆

 

Sylwia Mróz, „Pejzaż bez kolców”, Muza SA, Warszawa 2016, s. 399

Tę książkę oraz inne nowości znajdziecie na stronie księgarni Tania książka, której serdecznie dziękuję za udostępnienie egzemplarza do recenzji.

Listopad był pod względem czytelniczym odrobinę lepszy od października, jednak nadal nie są to ilości książek, które czytałam rok czy dwa lata temu. Spośród przeczytanych tytułów zdecydowanie najbardziej godna uwagi jest biografia Jerzego Kukuczki - coś dla miłośników wspinaczki wysokogórskiej, ale też dla ludzi, którzy chcą zrozumieć o co chodzi w tym sporcie i dlaczego tak bardzo uzależnia. Rozczarowaniem natomiast była książka Garance Doré. Love x Style x Life mimo przepięknej oprawy graficznej nie wnosi wiele do życia czytelnika. Pełna lista przeczytanych książek wraz z odnośnikami do recenzji znajduje się poniżej.

1. Haruki Murakami - „Sputnik Sweetheart” ★★★★★★☆☆☆☆

2. Paulina Wilk - „Lalki w ogniu” ★★★★★★☆☆☆☆

3. Karolina Wilczyńska - „Serce z bibuły” ★★★★★★☆☆☆☆

4. Dariusz Kortko, Marcin Pietraszewski - „Kukuczka. Opowieść o najsłynniejszym polskim himalaiście” ★★★★★★★★☆☆

5. Garance Doré - „Love x Style x Life” ★★★★★☆☆☆☆☆

6. Sylwia Mróz - „Pejzaż bez kolców”

Listopad w social media:

Stronę na Facebooku lubią 762 osoby;

Zapraszam także na snapchat (malamiblog), gdzie najczęściej pojawiają się informacje o nowościach na mojej półce, o tym co aktualnie czytam itp.

 

  Na Youtubie jest Was 2466 ♥

Co jeszcze pojawiło się w listopadzie na blogu? 

• Tylko dwa ponadprogramowe posty. Po pierwsze była to recenzja Szklanego klosza Sylvii Plath, którą możecie także obejrzeć w wersji video. Link znajdziecie w notce o tej książce.

• Dodałam również BOOK HAUL z dwóch miesięcy. Postanowiłam nie robić ich cyklicznie, na koniec każdego miesiąca tylko wtedy, gdy uzbiera mi się ładny stosik nowych książek.

Jeśli chodzi o to, co czytam obecnie, to od trzech dni próbuję się zabrać za Zabić drozda Harper Lee, ale jakoś do tej pory nie miałam czasu porządnie przysiąść do czytania. Może przez weekend uda mi się trochę nadgonić, chociaż mam sporo spraw do ogarnięcia, więc może być różnie. Niemniej jednak z niecierpliwością czekam na tę lekturę, bo czuję, że będzie fantastyczna! 

A jak wam minał listopad? Przeczytaliście coś godnego uwagi?

Po książki takie jak Love x Style x Life sięgam stosunkowo rzadko. Poradniki wydawane przez blogerów i vlogerów z jakiegoś powodu działają na mnie jak czerwona płachta na byka - z zasady mówię im nie. W tym wypadku skusiłam się jednak na piękne wydanie oraz fakt, że autorka znaczy coś w świecie mody. Szukałam poradnika stylu z prawdziwego zdarzenia, modowych wskazówek od autorytetu w tej dziedzinie oraz inspiracji do kompletowania garderoby, a dostałam bardzo luźną biografię czterdziestoletniej kobiety, która tylko miejscami przemyca wartościowe informacje.

Sięgnęłam po Love x Style x Life z przekonaniem, że będzie to kompendium wiedzy dotyczącej poszukiwania własnego stylu. Niestety tylko pierwszy rozdział tej książki mówi cokolwiek na temat ubioru, a i tak znaczna część tych informacji jest ogólnie znana i podchodzi pod truizm - nie podążaj ślepo za trendami, wybieraj tylko to, co do Ciebie pasuje i stawiaj na jakość ubrań, zamiast ich ilość. Dalej znajdziemy anegdoty z życia Garance Doré, porównanie Paryżanek z mieszkankami Nowego Jorku (i podkreślenie jak bardzo się od siebie różnią) oraz głupotki o pokochaniu samej siebie, bo styl to przecież nie ubrania, a sposób bycia. Bla, bla, bla - ile razy już to słyszałyście? Czy jest w tym coś odkrywczego? Banał goni banał, na szczęście jednak styl pisania autorki jest nonszalancki i zabawny dzięki czemu książka jest łatwa i przyjemna w odbiorze, choć niewiele wnosi do życia czytelnika.

Wydanie jest obłędne. Już sama okładka przykuwa wzrok piękną czcionką i złoceniami, ale to zaledwie przedsmak tego, co znajdziemy w środku. Garance Doré to kobieta o doskonałym wyczuciu stylu, co widać na każdej stronie jej książki. Inspirujące fotografie, piękna czcionka i oryginalny sposób rozmieszczenia treści to największe plusy Love x Style x Life i to w dużej mierze podnosi moją ocenę. Bo sama treść... nie powiem, że to kompletna katastrofa, ale przydatnych informacji jest tutaj naprawdę niewiele.

Z pewnością nie jest to jedyna książka o stylu, której potrzebujesz, jak głosi napis na okładce. Głównie stąd wynika moje rozczarowane tą pozycją - oczekiwałam czegoś zupełnie innego niż dostałam. Z drugiej strony jest to jedna z najpiękniej wydanych książek jakie w życiu widziałam, a fotografie w środku w dużej mierze są inspirujące. Zastanawiam się tylko czy ładna oprawa graficzna to wystarczający powód by kupić tę książkę? Chyba jednak nie.

Garance Doré, „Love x Style x Life”, Znak, Kraków 2015, s. 261

Post został napisany we współpracy z portalem KobiecePorady.pl.

Biografia Jerzego Kukuczki pióra Dariusza Kortko i Marcina Pietraszewskiego to pozycja obowiązkowa dla wszystkich miłośników górskich wędrówek, w których tli się iskra by kiedyś samodzielnie stanąć na najwyższych szczytach świata, jak i dla tych, którzy chcą zrozumieć co popycha człowieka do takiego igrania ze śmiercią, jakim niewątpliwie bywa himalaizm.

Przy pierwszym zetknięciu Kukuczka. Opowieść o najsłynniejszym polskim himalaiście zachwyca wydaniem. Duży format, oprawa broszurowa i mnóstwo fotografii, często pochodzących z prywatnego archiwum rodziny Kukuczków to elementy, które w połączeniu z dobrze wyważoną treścią robią ogromne wrażenie. W książce znajdują się także skany z pamiętnika Jerzego Kukuczki, który pisał w czasie każdej swojej wyprawy. Nie można przejść obojętnie obok takiej oprawy graficznej.

Czytelnik dostaje chronologiczną (z wyjątkiem pierwszego rozdziału)  historię życia tego słynnego himalaisty - ma szansę poznać wspinaczkowe początki na skałkach w Jurze Krakowsko-Częstochowskiej, drogę po koronę Himalajów i Karakorum, aż po wyprawę na południową ścianę Lhotse, z której już nie wrócił. W tle dobrze przedstawione realia Polski Ludowej, trudności ze sfinansowaniem wypraw pokazane na zasadzie kontrastu z możliwościami himalaistów z krajów zachodnich oraz problemy ze zdobyciem pozwoleń na zdobywanie szczytów. Nie zabrakło tu także, poza postacią samego Jerzego Kukuczki, innych wielkich nazwisk złotej ery polskiego himalaizmu.

Z książki duetu Kortko-Pietraszewski wyłania się obraz człowieka zdeterminowanego, ogarniętego żądzą rywalizacji, dla którego niemożliwe nie istnieje, mimo że początki Kukuczki nie należały do udanych. Podczas swojej pierwszej wyprawy na McKinleya (6190 m. n.p.m.) dorobił się poważnych odmrożeń, skutkiem których konieczna była amputacja palca u nogi. Mówiono, że do wspinaczki wysokogórskiej się nie nadaje, a on na przekór tej opinii pięć lat później rozpoczął wyścig o tytuł pierwszego człowieka, który zdobędzie koronę Himalajów i Karakorum - wszystkich czternastu ośmiotysięczników świata. Ostatecznie był drugi, po Reinholdzie Messnerze, jednak zrobił to w o połowę krótszym czasie, a w dodatku trudniejszymi, nowymi bądź zimowymi drogami. 

Mimo niekwestionowanych osiągnięć Kukuczki, autorzy jego biografii pozostają obiektywni. Nie idealizują, nie tworzą pięknej laurki na cześć bohatera. Przeciwnie, często obnażają jego wady i słabości, z których na pierwszy plan wysuwa się egoistyczna chęć zdobycia kolejnego szczytu za wszelką cenę, którą często ponosili jego współtowarzysze, a wreszcie i sam Kukuczka. Materiał do książki został starannie zebrany i wyselekcjonowany, o czym świadczy bibliografia zamieszczona na końcu. Najciekawsze, bo najbardziej osobiste są fragmenty pamiętnika z ostatniej wyprawy. Te zapiski rodzą wiele pytań, z których wciąż powraca jedno - czy przeczuwał, że z tej wyprawy może już nie wrócić? Kortko i Pietraszewski stworzyli rzetelną biografię człowieka-legendy, dając jednocześnie czytelnikom namiastkę życia i szaleńczej pasji himalaistów. Przyczepić się można chyba tylko do opisów pod zdjęciami, stanowiącymi w większości wycięte fragmenty książki, które potem w niezmienionej formie pojawiały się we właściwiej treści.

Kukuczka to książka, którą czyta się w zawrotnym tempie, sycąc przy okazji wzrok przepięknymi górskimi krajobrazami. Niezależnie od tego jak ostatecznie ocenimy poczynania Jurka, warto poznać jego historię, która złotymi zgłoskami zapisała się na kartach polskiego i światowego himalaizmu. To postać godna podziwu ze względu na determinację, realizowanie pasji i pokonywanie własnych barier, ale także budząca kontrowersje i nie zawsze ciepłe emocje.

Absolutnie fascynująca opowieść o człowieku, który za miłość do gór zapłacił najwyższą cenę.


Dariusz Kortko, Marcin Pietraszewski, „Kukuczka. Opowieść o najsłynniejszym polskim himalaiście”, Agora, Warszawa 2016, s. 399

1. Colleen Hoover - „It ends with us”

2. Sylvia Plath - „The bell jar”

3. Gjoko Zdraveski - „Ciało pamięta wszystko”

4. Goran Čolakhodžić - „Za ogrodem”

5. Haruki Murakami - „Sputnik Sweetheart”

6. Harper Lee - „Zabić drozda”

7. Chuck Palahniuk - „Fight Club”

Pierwsze dwie książki, czyli The bell jar oraz It ends with us to wynik mojego pierwszego w życiu zamówienia na Book Depository. Powieść Sylvii Plath jest już za mną, a moją opinię na jej temat znajdziecie na blogu. Poezja chorwacka i macedońska to wygrana w konkursie na Facebooku Oli z bloga Aleksandra Czyta. Natomiast Sputnik Sweetheart, Zabić drozda oraz Fight Club to moje zamówienie z nieprzeczytane.pl. Murakamiego już przeczytałam i jak dotąd ta książka podobała mi się najmniej - opinia również znajduje się na blogu.

1.  Sylwia Mróz - „Pejzaż bez kolców”

2. Karolina Wilczyńska - „Serce z bibuły”

3. Orlando Figes - „Poślij chociaż słowo”

4. J.K. Rowling, Jim Kay - „Harry Potter i Komnata Tajemnic”

5. Dariusz Kortko, Marcin Pietraszewski - „Kukuczka. Opowieść o najsłynniejszym polskim himalaiście”

Pejzaż bez kolców, ilustrowane wydanie Harry'ego Pottera oraz biografia Jerzego Kukuczki to egzemplarze recenzenckie od księgarni Tania książka. Recenzja tego ostatniego tytułu pojawi się na dniach, ale już teraz zdradzę, że jeśli interesuje was tematyka jak i sama postać Kukuczki to tej książki nie może zabraknąć w waszych biblioteczkach! Serce z bibuły, czyli czwarty tom cyklu Stacja Jagodno to egzemplarz do recenzji od wydawnictwa Czwarta Strona. Przeczytany i zrecenzowany na blogu. Natomiast Poślij chociaż słowo to zakup w kieleckim oddziale księgarni Tak czytam. Podobno jest to niezwykle piękna i poruszająca historia oparta na autentycznych listach. Oby tak było!

Haruki Murakami ciągle jest dla mnie autorem nowym, a przez to na swój sposób fascynującym. Z jego twórczością jest trochę jak z zawieraniem nowej znajomości - coś urzekło mnie w niej na samym początku i stopniowo odkrywam kolejne elementy charakterystyczne dla prozy tego pisarza, coraz lepiej ją poznaję. Sputnik Sweetheart to moja trzecia książka Murakamiego i choć wiele wciąż pozostaje dla mnie zagadką, to dostrzegam już pewne elementy wspólne dla jego twórczości. 

Na przykład to, że Murakami w nosie ma wartką akcję i to, że po skończonej lekturze zostawia czytelnika z milionem pytań bez odpowiedzi. Ale mnie podoba się ta zabawa. To bazowanie na emocjach i igranie z czytelnikiem, skłanianie do samodzielnych wniosków i przemyśleń. Przynajmniej na razie, bo być może zmęczy mnie ten nie dający się podrobić styl, gdy będę miała za sobą większość jego książek. Sputnik Sweetheart to historia o samotności i o tym, że tylko w jej obliczu jesteśmy w stanie tak naprawdę poznać siebie. Bohaterowie tworzą pewien niespełniony trójkąt miłosny - każdy kocha kogoś, kto nie odwzajemnia jego uczuć. Japoński nauczyciel historii darzy miłością swoją przyjaciółkę ze studiów, która z kolei zakochuje się w dużo starszej od siebie kobiecie. Miu jednak o miłości nie chce słyszeć, bo wciąż dręczy ją koszmar z przeszłości.

Murakami ociera się o oniryzm, balansuje na granicy rzeczywistości i racjonalnego myślenia, miesza jawę ze snem i właściwie nie wiadomo już, co wydarzyło się naprawdę. Mam problem z tą powieścią, bo początek bardzo mi się podobał. W Sumire - głównej bohaterce - odnalazłam spory kawałek siebie i z zainteresowaniem czytałam o jej roztargnieniu, zagubieniu i niedopasowaniu do otaczającego świata. Później schodzi ona na pewien czas ze sceny i już nie jest tak dobrze, bo zaczyna się trochę za dużo kombinatorstwa - ze światem równoległym, z alternatywną rzeczywistością i dualizmem ludzkiej natury. Lubię niejasności i niedopowiedzenia, podobało mi się zakończenie, które nie dawało tej najważniejszej odpowiedzi, ale historia jednej z postaci to już zupełne oderwanie od rzeczywistości i chyba właśnie dlatego Sputnik Sweetheart podobał mi się jak dotąd najmniej.

Nie jest to powieść dla osób nastawionych na akcję, dynamikę wydarzeń i wyrazistych bohaterów. U Murakamiego wszystko jest odrobinę rozmyte, jakby oglądało się świat przez mgłę. Nie ma jasnych odpowiedzi i jednoznacznych zakończeń. Jest za to niezwykła zdolność operowania słowem i umiejętność oczarowania czytelnika pięknem swojego stylu. To autor, który doskonale obserwuje codzienność i nawet tym pozornie błahym czynnościom potrafi nadać lekko filozoficzny wydźwięk.

Lubię, naprawdę lubię twórczość Murakamiego, ale ciągle czekam na coś, co utwierdzi mnie w przekonaniu, że na tego Nobla, którego co roku wszyscy się spodziewają, zasłużył. Jak dotąd nie znalazłam.

Haruki Murakami, „Sputnik Sweetheart”, Muza SA, Warszawa 2007, s. 263

Indie oczami Pauliny Wilk, polskiej dziennikarki i reportażystki, po równo przerażają i fascynują. Z jednej strony jest to kraj o niezwykłej kulturze, kuszący egzotycznymi krajobrazami, otoczony oceanem na południu oraz łańcuchami górskimi na północy. Z drugiej to miejsce, w którym spotykają się przeszłość z teraźniejszością, nędza z bogactwem, religijność z silną wiarą w zabobony. I właśnie to drugie oblicze Indii gra w Lalkach w ogniu pierwsze skrzypce.

Jest to pozycja interesująca pod względem bogactwa informacji o codziennym życiu Hindusów, które tak różni się od tego, do czego przywykli Europejczycy. Czytelnik na jeden dzień przenosi się do Indii i od zmierzchu do świtu obserwuje życie na ulicach kilku miast - podgląda poranną kąpiel, zagląda do kuchni i na miejskie targowiska, wsiada do zatłoczonego pociągu. Czytając tę książkę czuć, że autorka sporo czasu spędziła na obserwacji indyjskich realiów i potrafi je wiernie przelać na papier. Są to jednak obserwacje mocno subiektywne, a ja nie mogę oprzeć się wrażeniu, że Indie mają do zaoferowania coś więcej niż tylko wszechobecna bieda, bród, przeludnienie i ogólny chaos, a głównie taki obraz tego kraju wyłania się z reportażu Pauliny Wilk. Chciałabym mieć kiedyś szansę skonfrontować jej spostrzeżenia z rzeczywistością i na własnej skórze przekonać się czy jest ona tak obca i nieprzyjemna dla Europejczyka.

Lalki w ogniu nauczyły mnie wiele o Indiach, ich historii, kulturze i tradycjach, więc bez zawahania mogę powiedzieć, że była to lektura wartościowa i nie żałuję czasu poświęconego na jej czytanie. A trochę mi go zabrała, bo pomimo niewielkiej objętości - ok. 260 stron - czytało się ją wolno i nierzadko z lekkim trudem. Przede wszystkim dlatego, że większość tej książki zajmują opisy problemów, z jakimi tej kraj się boryka, a jest ich naprawdę dużo. Ale wypłynął na to także styl Pauliny Wilk - zbyt poetycki, często nieprzystający do niewygodnej rzeczywistości, którą opisywała, co na dłuższą metę okazało się męczące. Na szczęście co jakiś czas pojawiają się wkładki zdjęciowe, które pozwalają uzupełnić przeczytane chwilę wcześniej opisy o rzeczywisty wygląd danej sytuacji.

Obraz Indii wyłaniający się z książki Pauliny Wilk daleki jest od tego, co zwykle ukazują przewodniki turystyczne. Uwaga skupiona została na codzienności Hindusów, a turystyczna strona tego państwa została całkowicie pominięta. Z pewnością jest to obraz prawdziwy, ale jednak stronniczy - ukazujący tylko jedno oblicze tego fascynującego zakątka świata.

★★★★★★☆☆☆☆

Paulina Wilk, „Lalki w ogniu”, Carta Blanca, Warszawa 2011, s. 259

Po nie do końca udanym spotkaniu z trzecim tomem cyklu o Jagodnie, z lekkimi obawami podchodziłam do lektury najnowszej części zatytułowanej Serce z bibuły. Właściwie, żeby być całkiem szczerą, wróciłam do tej historii tylko z sentymentu do mojej rodzinnej okolicy, w której rozgrywa się akcja książek Karoliny Wilczyńskiej. Na szczęście okazało się, że tym razem było to całkiem przyjemne spotkanie, a mieszkańców podkieleckiej wsi pożegnałam z uśmiechem na twarzy.

Wraz z kolejnymi tomami na scenę wkraczało coraz więcej nowych bohaterów, przez co przy okazji Serca z bibuły nie sposób wymienić wszystkich wątków. Ciągle mamy dobrze nam znane Tamarę, Marysię, Ewę i babcię Różę, ale nie odgrywają one wcale głównej roli w tej książce. Każda postać ma tu swoje pięć minut, a do grona, które mieliśmy okazję poznać w Po nitce do szczęścia znów dołączyło kilka nowych osób. Jedną z nich jest Jadwiga - matka pięciorga dzieci, która ledwo wiąże koniec z końcem, a do tego musi znosić upokorzenia ze strony męża pijaka.

Serce z bibuły zamyka cykl o Jagodnie i robi to w bardzo przyjemny sposób. Sielski i przesadnie optymistyczny, ale o to przecież w takich książkach chodzi. Karolina Wilczyńska rozwiązała już chyba wszystkie wątki, które tego rozwiązania wymagały, szczególnie nurtującą wszystkich czytelników serii przeszłość Łukasza. Co takiego wydarzyło się w jego życiu, że stał się zimnym, gburowatym samotnikiem? Na to i wiele innych pytań znajdziemy tutaj odpowiedź i tym samym pożegnamy się z bohaterami - wszyscy w dobrych nastrojach i pełni nadziei na przyszłość. A właściwie byłoby tak, gdyby nie to, że doszły mnie niedawno słuchy, że autorka zamierza kontynuować tę serię. Nie wiem ile jest w tym prawdy, ale zdecydowanie jestem przeciwniczką takich tasiemców, a tutaj naprawdę wszystko doczekało się zakończenia i po prostu nie ma sensu dłużej przeciągać tej historii. Moim zdaniem nie wyjdzie to jej na dobre, ale nie mnie o tym decydować.

Wspominałam to już przy okazji poprzednich części, ale powtórzę i teraz - mimo pewnej dozy naiwności, którą charakteryzuje się ten cykl trudno oprzeć się urokowi małej wsi i hrabiowskiego dworku, a przede wszystkim prostym, ludowym mądrościom, które uosabia babcia Róża. Mimo że jest to typowa literatura kobieca, banalna i raczej z tych nieambitnych, przyjemnie się przy niej odstresować, a czyta się ją naprawdę w mgnieniu oka. Jeśli lubicie od czasu do czasu poczytać takie proste, ludzkie historie to polecam zainteresować się całą serią Stacja Jagodno.

Karolina Wilczyńska, „Serce z bibuły”, Czwarta Strona, Poznań 2016, s. 317

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Czwarta Strona.

Z przerażeniem uświadomiłam sobie jak wiele łączy mnie z główną bohaterką powieści Sylvii Plath. Nie mam co prawda myśli samobójczych i nie sądzę bym cierpiała na depresję, ale nie mogę oprzeć się wrażeniu, że - podobnie jak Esther Greenwood - żyję pod szklanym kloszem, bojąc się wychylić na zewnętrzy świat.

Jest to niewątpliwie książka trudna, nie tylko ze względu na spory ładunek emocjonalny. Czyta się ją powoli, bo pozornie niewiele się dzieje - akcja skupia się na wewnętrznych przeżyciach jednostki, stopniowo odsłaniając obraz osoby dotkniętej depresją. Esther zdobywa miesięczny staż w znanym magazynie i dzięki temu wyjeżdża do Nowego Jorku. Nie potrafi jednak w pełni wykorzystać możliwości jakie daje to miasto, jest zagubiona i obojętna na uroki życia. Po powrocie do domu jeszcze bardziej zatraca się w poczuciu wyobcowania, zdaje się, że bodźce świata zewnętrznego do niej nie docierają, a ona sama niezdolna jest do odczuwania jakichkolwiek emocji, których w życiu dziewiętnastolatki nie powinno brakować. Depresja coraz wyraźniej steruje życiem Esther, doprowadzając ją do kolejnych prób samobójczych.

Było to moje drugie podejście do Szklanego klosza i choć początkowo książka nie do końca mi się podobała, to wraz z pogłębianiem się poczucia obojętności głównej bohaterki zaczynałam coraz lepiej ją rozumieć. I tu zaczęły się moje obawy, bo dotarło do mnie, że w gruncie rzeczy sama bardzo podobnie patrzę na świat - z wnętrza szklanego klosza, który odkształca mój sposób postrzegania rzeczywistości. Po skończeniu lektury jestem pod wrażeniem tego, jak wiernie udało się autorce sportretować osobę z zaburzeniami psychicznymi, ale z drugiej strony - Plath czerpała przecież z własnych doświadczeń. Zresztą to właśnie świadomość, że zaledwie miesiąc po wydaniu swojej pierwszej i jedynej powieści Sylvia Plath popełniła samobójstwo robi największe wrażenie i wpływa na ciężki, pesymistyczny wydźwięk tej historii.

Wydaje mi się, że Szklany klosz lepiej odbiorą osoby o podobnej wrażliwości, co główna bohaterka. W przeciwnym razie może być ciężko zrozumieć niektóre jej decyzje, podzielać spostrzeżenia dotyczące otaczających ją ludzi i zrozumieć co czuła zamknięta pod tytułowym szklanym kloszem. Do mnie ta wrażliwość przemawia, a do samej powieści z pewnością jeszcze wrócę.

★★★★★★★☆☆☆

Sylvia Plath, „The Bell Jar”, Faber and Faber, Londyn 2011, s. 234

Tak jak przewidywałam, po dość udanym czytelniczo wrześniu potrzebny był mi lekki odpoczynek od książek. W październiku czytałam naprawdę niewiele, w połowie miesiąca dopadł mnie reading slump, z którego nawet Harry Potter mnie nie wyciągnął (!), a w dodatku zaczęłam ostatni, piąty rok studiów, więc musiałam na nowo złapać ten uczelniany rytm. Z tych i pewnie kilku innych powodów dzisiejsze podsumowanie jest skromne, ale dwie z czterech książek to spore grubaski, więc myślę, że mimo wszystko nie jest aż tak źle. W dodatku odwiedziła mnie Karriba, więc to z pewnością był udany miesiąc!

Październik w social media:

Stronę na Facebooku lubi 760 osób;

Zapraszam także na snapchat (malamiblog), gdzie najczęściej pojawiają się informacje o nowościach na mojej półce, o tym co aktualnie czytam itp.

 

Mimo że w tym miesiącu nie dodałam chyba żadnego filmu na swój kanał to kolejne osoby zdecydowały się go zasubskrybować. Jest Was już 2356! 

Co jeszcze pojawiło się w październiku na blogu?

A co czytam teraz? Zabrałam się za Sputnik Sweetheart Murakamiego. Jest to stosunkowo krótka książka, którą planowałam skończyć jeszcze w tym miesiącu, ale niestety się nie udało. W takim razie będzie to pierwszy tytuł przeczytany przeze mnie w listopadzie.

A jak Wam udał się październik? Jeśli przeczytaliście coś godnego uwagi to koniecznie dajcie znać w komentarzach. Bo dobre książki warto polecać!