Cmętarz Zwieżąt Stephena Kinga to historia o próbie przechytrzenia śmierci i strachu przed utratą najbliższych, która stopniowo przeradza się w paranoję. A od szaleństwa do tragedii droga jest bardzo krótka. Rzecz tak niewinna i piękna jak ojcowska miłość prowadzi do zniszczenia wszystkiego, co w życiu ważne, narusza naturalny porządek świata i igra ze śmiercią. A z tą wygrać przecież nie można. King łamie jedno z największych tabu w historii człowieka - tabu śmierci i życia po życiu. 

Tytułowy Cmętarz Zwieżąt to miejsce stworzone przez dzieci (stąd też błędy w pisowni), które chciały godnie pożegnać swoich czworonożnych przyjaciół. Ruchliwa droga znajdująca się w pobliżu cmentarza  od lat odbiera życie zwierzętom, które niefortunnie wbiegają wprost pod koła pędzących ciężarówek. To jednak nie sam cmentarz, a miejsce tuż za nim jest domem pradawnego zła, które żywi się lękiem żyjących i łaknie ich śmierci. Gdyby Louis Creed od początku był świadomy siły oddziaływania tego miejsca, z pewnością dwa razy by się zastanowił przed przeprowadzką do miasteczka Ludlow, w stanie Maine.

Przeprowadzka Creedów zapoczątkowała ciąg nieszczęśliwych zdarzeń, które w konsekwencji doprowadziły do tragicznego końca. Śmierć u Kinga jest wszechobecna, jednak każdy z bohaterów patrzy na nią inaczej - dla Rachel jest to tabu, które rozdrapuje bolesne rany z przeszłości, dla Louisa zaś codzienność - jako lekarz jest z nią przecież oswojony. Po odkryciu tajemniczego cmentarza tematem śmierci zaczyna interesować się także mała Ellie - córka Creedów, która przyjmuje śmierć z typową dla dzieci obojętnością. Przeraża ją jedynie wizja utraty ukochanego kota Churcha, co staje się punktem wyjściowym dla fabuły. A Gage jest jeszcze za mały, żeby cokolwiek zrozumieć... 

Nieprzypadkowo myślą przewodnią tej książki jest biblijna historia Łazarza. Wskrzeszanie umarłych odgrywa tu kluczową rolę, łącząc ze sobą elementy indiańskich legend i wierzeń chrześcijańskich. King doskonale nakreślił obawy i obsesje bohaterów, które sprowadzały się do lęku przed śmiercią i popychały ich do zgubnych w skutkach decyzji. Rys psychologiczny w powieści stoi na bardzo wysokim poziomie - autor świetnie sportretował postacie rzucone w ramiona strachu i pokazał jak niszczycielska potrafi być miłość. Zabrakło mi trochę samej grozy, która nie straszy w sensie dosłownym - raczej stopniowo wzbudza niepokój i z każdą częścią przenika duszę czytelnika, powoli siejąc w niej lęk. Niestety dzieje się to zbyt wolno, co sprawia, że pierwsza część Cmętarza Zwieżąt potrafi nieźle wymęczyć, ale bardzo niedobrze byłoby poddać się zaraz na początku, bo atmosfera gęstnieje z każdą stroną i powoli otacza czytelnika aż ten zupełnie nagle odkryje, że duszno mu z emocji.

Historia kryjąca się na kartach Cmętarza Zwieżąt jest porażająca, ale - jak to zwykle u Kinga bywa - odrobinę przegadana. Są momenty mrożące krew w żyłach, ale znajdą się także przestoje, zwolnienia akcji i chwile po prostu nużące. Jednym to gadulstwo autora przeszkadza, inni właśnie za nie Stephena Kinga kochają. Ja uwielbiam jego historie, ale sposób pisania odrobinę mnie męczy, dlatego rzadko sięgam po książki tego autora. Ale kiedy już to robię, zawsze nasuwa się ten sam wniosek – warto.

Stephen King, "Cmętarz Zwieżąt", Prószyński i S-ka, Warszawa 2013, s. 423

Dotąd odrobinę sceptycznie podchodziłam do popularnych ostatnio publikacji, które udają książki. Mam tu na myśli wszelkiego rodzaju kolorowanki dla dorosłych czy dzienniki do niszczenia. Książka służy do czytania, a takie rozpraszacze uwagi nie były mi do niczego potrzebne. Do czasu, gdy na rynku pojawiły się kropki do łączenia. Jako dziecko uwielbiałam to robić i z chęcią powróciłam do tego po latach - w odrobinę bardziej zaawansowanej wersji. 

Wydawnictwo Insignis proponuje polskim czytelnikom ilustracje nowozelandzkiego artysty - Thomasa Pavitte'a - w dwóch odsłonach: 1000x połącz kropki ARCYDZIEŁA oraz ZWIERZĘTA. Obie książki zawierają po dwadzieścia ilustracji do połączenia oraz dodatkowy plakat o wymiarach 48 x 35 cm. Warto zwrócić uwagę na to, że książki są naprawdę duże - obie o wymiarach 14 x 360 x 257 - sprawia to, że po połączeniu wszystkich kropek ilustracja jest jeszcze piękniejsza.

Kropki nadrukowane zostały jednostronnie na grubym papierze, dzięki czemu ołówek czy cienkopis nie przebija na drugą stronę. Ponadto kartki można bez trudu wyrwać - a pojedynczo znacznie wygodniej łączy się kropki. Jeśli chodzi o kwestię techniczną to każda 'setka' kropek ma swój kolor, co przyspiesza odnalezienie kolejnych numerów i czyni łączenie ilustracji znacznie bardziej relaksującym, ponieważ nie tracimy nerwów na szukanie kolejnych numerów po całej karcie. 

Problemem dla niektórych osób może być to, że kropki są naprawdę malutkie. I jest ich tysiąc! Połączenie wszystkich zajmuje trochę czasu i męczy wzrok. Mnie, jako osobie, która nie ma (jeszcze) żadnej wady wzroku nie sprawiło to większych trudności, jednak po skończonej pracy oczy bez wątpienia były zmęczone. Warto mieć to na uwadze kupując tę książkę sobie, a szczególnie jeśli planujemy sprawić komuś taki prezent.

Pomimo tego, że zabawa wymaga skupienia, cierpliwości i dobrego wzroku, przy łączeniu kropek można naprawdę przyjemnie spędzić czas i dla odmiany zrobić coś innego niż zwykle. Co więcej, te bardziej kreatywne dusze mogą pokusić się o pokolorowanie lub jakiekolwiek inne urozmaicenie powstałych w ten sposób ilustracji. Jestem pewna, że dzięki temu będą prezentowały się jeszcze lepiej! Moje serce zdecydowanie skradły zwierzaki, ale miłośnikom sztuki na pewno spodoba się druga wersja - znajdziecie w niej m.in. Dziewczynę z perłą Vermeera czy Słoneczniki Van Gogha.

Thomas Pavitte, "1000 x POŁĄCZ KROPKI", Wydawnictwo Insignis, Kraków 2016, s. 48

Za możliwość dobrej zabawy dziękuję wydawnictwu Insignis.

Dziwna sprawa z tą książką. Przed wydaniem jej w Polsce zbierała świetne recenzje na zagranicznych stronach, a i u nas zdarzało się, że ktoś przeczytał „We were liars” w oryginale i także się zachwycał. Kiedy jednak ukazało się polskie wydanie posypało się mnóstwo negatywnych opinii, a książkę zalała fala hejtu. O co więc tutaj chodzi? Czy to tłumacz pokpił sprawę czy też fabuła jest nieciekawa i nie warta uwagi?

Nie wiem.

Sięgając po „Byliśmy łgarzami” wiedziałam, że chcę tę książkę przeczytać w oryginale, żeby wystrzec się błędu wynikającego z tej pierwszej możliwości. Ale książka i tak mnie nie porwała. Z drugiej strony daleka jestem od nazwania jej gniotem, więc naprawdę nie potrafię odpowiedzieć na pytania, które sama sobie zadałam. Powieść E.Lockhart po prostu sobie jest – ani dobra, ani zła. Jest i już. Nie wzbudza właściwie żadnych emocji – zachwytu, złości czy rozczarowania. Opowiada o nieprzyzwoicie bogatej i szanowanej rodzinie Sinclarów, ale jak to zazwyczaj w bogatych rodzinach bywa – ładnie wyglądają tylko na okładkach lokalnych gazet. Wewnątrz trwają nieustanne spory o podział majątku, które stopniowo rozluźniają więzy pomiędzy poszczególnymi członkami rodziny. A także są przyczyną o wiele gorszych wypadków.

Sinclarowie każde wakacje spędzają na prywatnej wyspie w stanie Massachusetts. Podczas gdy dorośli zajęci są liczeniem pieniędzy, ich dzieci spędzają czas w swoim towarzystwie. Cadence, Mirren, Johny i Gat każdego lata są nierozłączni, by potem przez 10 miesięcy roku szkolnego właściwie nie mieć ze sobą kontaktu. I tak rok w rok, do czasu tajemniczego wypadku, na temat którego wszyscy kłamią. Co naprawdę wydarzyło się piętnastego lata na wyspie?

Jeśli chodzi o specyficzny styl autorki – rozbijanie zdań, niecodzienny układ tekstu – dla mnie było to zaletą, ponieważ uwielbiam wszelkiego rodzaju eksperymenty w pisaniu oraz najróżniejsze gry słowne, których akurat tej książce nie brakuje. Problem leży w czymś innym – ta powieść jest właściwie o niczym. Mimo niewielkiej objętości dopiero pod koniec akcja nabiera tempa. Wcześniej znajdziemy tylko nieciekawy opis życia bogatych ludzi i próbę wyłamania się z tego schematu przez główną bohaterkę. Na szczęście w powietrzu ciągle wisi obietnica rozwikłania wielkiej tajemnicy i rzeczywiście – całość zmierza do zaskakującego zakończenia, które pozwala spojrzeć na tę książkę przychylniej. Z uwagi na małą liczbę stron, Lockhart starczyło miejsca tylko na jeden wątek i to wcale nie tak bardzo rozbudowany. Najbardziej brakowało mi szerszej charakterystyki bohaterów, lepszego nakreślenia tych postaci, bo niestety wszyscy zlewali mi się w jedno i ciężko było ich od siebie odróżnić. Chociaż może właśnie o to autorce chodziło, może celowo uczyniła swoich bohaterów kolejną tajemnicą w tej powieści. Na tle całej historii nie jest to w zasadzie taki głupi pomysł.

Moje odczucia wobec tej książki są bardzo mieszane. Nie potrafię się określić, bo z jednej strony bardzo spodobał mi się styl autorki oraz pomysł, by od samego początku okłamywać czytelnika i tym samym toczyć z nim pewnego rodzaju grę. Z drugiej jednak, „Byliśmy łgarzami” to w dużej mierze historia o niczym. Jest w niej coś intrygującego, ale wciąż wiele można byłoby udoskonalić. Dlatego właśnie nie potrafię się zdecydować na jednoznaczną opinię o tej książce.

Czytając tę powieść musicie pamiętać o jednym – bohaterowie są łgarzami, więc nic nie jest takie, jakim się wydaje.

E. Lockhart, "We were liars", Delacorte Press, New York 2014, s. 242

Myszy i ludzie udowadniają, że książka nie musi być gruba, by miała bogatą treść. To krótka historia o przyjaźni przede wszystkim, ale także o odmienności, marzeniach i poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi. O trudnych wyborach, które stają przed człowiekiem w najmniej oczekiwanych momentach. 

Steinbeck przedstawia losy dwójki przyjaciół, którzy razem przemierzają Amerykę pogrążoną w Wielkim Kryzysie, by choć na chwilę znaleźć pracę i zarobić na kolejny kawałek chleba. Historia smutna i do bólu przejmująca głównie za sprawą niepełnosprawności jednego z bohaterów. Lenny jest niedorozwinięty umysłowo, posiada za to nadludzką siłę, w opanowaniu której pomaga mu George. W tej nieustannej podróży obaj gonią za iluzją i boją się samotności. Dlatego mają siebie nawzajem.

Główna akcja rozgrywa się na bardzo ograniczonej przestrzeni, a jednak niewielka farma zdaje się mieścić całe amerykańskie społeczeństwo. Zróżnicowani bohaterowie odzwierciedlają typowe problemy, z którymi borykali się ludzie w latach 30. XX wieku: bieda, brak zatrudnienia, rasizm oraz zepchnięta na margines pozycja kobiety. Myszy i ludzie to książka tak złożona, wielowątkowa, że nie sposób jej opisać – trzeba koniecznie przeczytać samemu. Można ją interpretować na wiele różnych sposobów i doszukiwać się licznych nawiązań – ot, choćby do biblijnej Ziemi Obiecanej, którą dla bohaterów jest własna farma i hodowla królików. Ale to także szereg innych problemów społecznych: wyobcowanie, samotność, rasizm, strach o przyszłość i walka o byt. Odpowiedzialność za drugiego człowieka. Kwestie moralne, czyli kiedy kończy się dobro, a zaczyna zło. I czy w konkretnych sytuacjach istnieje w ogóle słuszna decyzja. Mnóstwo pytań na wiele godzin rozmyślania.  

Nie opisałabym tej książki jako pięknej, ale z pewnością jest przejmująca i dająca do myślenia. Mimo oszczędnych opisów i surowego stylu autora, historia ta wwierca się w duszę czytelnika i pozostawia w niej trwały, bolesny ślad. A mimo tego jest jednocześnie powieścią do wielokrotnego czytania, do odkrywania za każdym razem na nowo. Bo jest w niej coś magnetycznego, czego nie da się zapomnieć.

To jest prawdziwy geniusz. Na stu stronach napisać historię, która zostaje z czytelnikiem na zawsze.

John Steinbeck, "Myszy i ludzie", Prószyński i S-ka, Warszawa 2012, s. 120

Rainbow Rowell jest świetnie znana polskiemu czytelnikowi z dwóch głośnych książek młodzieżowych. Tym razem jej twórczość mają szansę poznać także dorośli, bo to właśnie do nich kierowana jest świeżo wydana na polskim rynku książka Linia serc. Okazało się jednak, że wcale nie tak bardzo różni się od swoich poprzedniczek. Oczywiście, bohaterowie tym razem są dorośli, jednak uroczy klimat charakterystyczny dla powieści tej autorki pozostał. 

Życie Georgie McCool mogłoby przypominać bajkę. Ma świetną pracę, bo przecież pisanie scenariuszy do seriali komediowych musi być fantastyczne. Ma także dwie córeczki i Neala. Męża, który bez wahania poświęcił własną karierę i zajął się domem, by Georgie mogła realizować się zawodowo. Szczęśliwe życie rodzinne przechodzi jednak poważny kryzys, w momencie gdy główna bohaterka wybiera pracę nad nowym serialem zamiast wspólnych świąt w Omaha, w rodzinnym domu Neala. Dopiero gdy Georgie zostaje sama, bez kontaktu z mężem, który unika rozmów telefonicznych, zaczyna doceniać to, co traci. Pomaga jej w tym tajemniczy żółty telefon odkopany w szafie, który łączy się z przeszłością...

Rainbow Rowell pokazuje, że czasem trzeba spojrzeć w przeszłość by naprawić błędy teraźniejszości. Za sprawą starego, żółtego telefonu Georgie łączy się z Nealem. Ale nie z Nealem - mężem, a z dwudziestoletnim Nealem - chłopakiem, w momencie przełomowym dla ich wspólnej przyszłości. Długie rozmowy pozwolą bohaterce docenić to, co udało im się wspólnie stworzyć i inaczej spojrzeć na pewne sprawy. Linia serc pokazuje zatem jak ważna w życiu jest szczera rozmowa, na którą wielu z nas często brakuje czasu. Ta książka może jest banalna i słodka, ale pod tą otoczką romantycznej historii stawia przed czytelnikiem jedno, bardzo ważne pytanie - czy gdybyś mógł zmienić przeszłość, zrobiłbyś to? Stary, żółty telefon będzie dla Georgie szansą na naprawienie dawnych błędów, a dla czytelnika pretekstem do zastanowienia się nad tym, co dla niego jest w życiu najważniejsze.

Powieść Rowell pełna jest porozrzucanych jak puzzle retrospekcji, które powoli składają się na obraz związku Georgie i Neala od momentu ich poznania do czasów obecnych. Jest to trochę chaotycznie i momentami łatwo się pogubić - szczególnie, gdy na scenę wkracza magiczny telefon. Z czasem jednak poczucie niejasności mija, a całość staje się przejrzysta i dąży do przewidywalnego, ale mimo wszystko uroczego końca. Choć nic nas tutaj nie zaskoczy, to ta historia ma tylko jedno słuszne zakończenie - to, które wybrała autorka. Problemy w związku to temat mocno wyświechtany i dobrze zrobicie, jeśli po tej książce nie będziecie spodziewać się niczego odkrywczego, ale jest to naprawdę przyjemna proza i przede wszystkim - magiczna historia, która zasługuje na ciepły odbiór.

Postawa Georgie powinna być przestrogą dla wielu czytelniczek. Wydawałoby się, że osoba na co dzień pisząca scenariusze do produkcji komediowych musi mieć równie szczęśliwe życie prywatne. Nic bardziej mylnego - Georgie pochłonięta pracą nie zauważa tego, co powoli wymyka jej się z rąk. Z książki płynie jasne przesłanie, a świąteczna otoczka sprawia, że Linia serc będzie idealnym wyborem na długie, zimowe wieczory. Mimo że nie jest wolna od schematów czy banalnych rozwiązań to ciepło i magia, które z niej biją naprawdę rozgrzewają serca. Ja dałam się tej książce oczarować.

Rainbow Rowell, "Linia serc", Wydawnictwo Otwarte, Kraków 2016, s. 380

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Otwartemu.

Przy okazji recenzji tej książki chciałam wspomnieć o akcji, organizowanej przez wydawnictwo Otwarte. "Linia serc" bierze udział w projekcie #czytamyrazem, który ma połączyć mamy i córki, by wspólnie dzieliły pasję do czytania. Więcej o akcji przeczytacie tutaj: https://ksiazkikobiecymokiem.pl/czytamyrazem/ 
Warto zajrzeć, bo do końca lutego trwa konkurs, w którym można wygrać pobyt w hotelu SPA, kartę podarunkową na kwotę 500 zł do wykorzystania w salonach MOHITO oraz bon na kwotę 500 zł do wykorzystania w salonach EMPIK.

[źródło]

Cześć! Zima na półmetku, sesja w pełni, a książki leżą i czekają na lepsze czasy. Na wiosnę i czytanie w parku. Bo, bądźmy szczerzy. Taka zima to wcale nie zima. Za oknem ciągle odwilż, deszcz i błoto. Dni, kiedy ulice pokryte były śniegiem policzyć można na palcach jednej ręki. W takim razie to ja chcę już wiosnę. I dużo, dużo słońca. I książek przeczytanych więcej niż te 5, 6 na miesiąc. Bo tyle właśnie w styczniu przeczytałam. A Wy?


Przeczytane w styczniu:

Książka miesiąca: W styczniu poziom przeczytanych przeze mnie książek był wyrównany, jednak na wyróżnienie na pewno zasługuje album Ludzie Nowego Jorku, bo jest to nietypowa, ale absolutnie zachwycająca publikacja.

Rozczarowanie miesiąca: Bez wahania wskazałabym Kurację samobójców. Książka sama w sobie nie jest zła, ale jednak po tak dobrym pierwszym tomie spodziewałam się czegoś więcej.

Te sześć książek składa się w sumie na 1818 przeczytanych stron, czyli ok. 59 stron dziennie. To chyba mój standard, bo ta liczba zawsze oscyluje wokół 60 stron ;-)

Grudzień w social media:

Fan page lubi aż 509 osób! To oznacza, że w styczniu do facebooka dołączyło ponad 60 osób, co z pewnością jest zasługą założonego przeze mnie kanału na YouTube;

Zapraszam także na snapchat (malamiblog), gdzie najczęściej pojawiają się informacje o nowościach na mojej półce, o tym co aktualnie czytam itp.

Zapraszam również na aska, jeśli macie jakieś pytania :-) 

Wreszcie się odważyłam i założyłam własny kanał na YouTube. Znajdziecie tam dopiero trzy filmiki i wiem, że sporo jest jeszcze do poprawy (głównie mój stres ;), ale mam nadzieję, że nie ma tragedii. W każdym razie - zapraszam! 

Co jeszcze w styczniu?