Pamiętam jeszcze zarzuty wielu recenzentów wobec Kasacji, że brakowało jej tła społeczno-obyczajowego i spojrzenia na losy bohaterów z szerszej perspektywy. I rzeczywiście - pierwsze dwa tomy cyklu o Joannie Chyłce i Kordianie Oryńskim (autor powinien pomyśleć nad jakąś ładną i krótką nazwą tej serii, bo imiona swoim protagonistom wybrał bardzo długie) zorientowane są na czystą rozrywkę. Zmienia się to w przypadku trzeciego tomu. Rewizja sięga głębiej, dotykając problemu mniejszości narodowych i związanej z nim dyskryminacji. Ale to nie wszystko - prawdziwą bombę Remigiusz Mróz zostawił na koniec. 

Czytelnicy, którzy mieli już przyjemność poznać twórczość Mroza wiedzą, że ten autor mocno wziął sobie do serca słowa Hitchcocka o tym, że film (w tym wypadku oczywiście książka) powinien zaczynać się trzęsieniem ziemi, a potem napięcie ma nieprzerwanie rosnąć. Nie inaczej jest tym razem - Rewizja rozpoczyna się od brutalnego morderstwa matki i córki. Podejrzenia padają na męża ofiary, a jego wina wydaje się oczywista. Na miejscu zbrodni znaleziono jego ślady biologiczne, sam Bukano jest narodowości romskiej, co samo w sobie w wielu wzbudziłoby podejrzenia, a co najważniejsze ma silny motyw w postaci milionowego ubezpieczenia, które miałby otrzymać po śmierci żony i córki. Ale ma też Joannę Chyłkę za obrońcę. Może Chyłkę w nie najlepszej kondycji, ale za to taką, która nie ma nic do stracenia - a to czyni ją jeszcze bardziej niebezpieczną dla strony przeciwnej. Rozpoczyna się długi i wyjątkowo ciężki proces nie tylko przeciwko gigantowi ubezpieczeniowemu, ale także przeciwko kancelarii Żelazny & McVay z Zordonem w roli głównej.

Poza głównym wątkiem kryminalnym, Remigiusz Mróz wprowadza kilka elementów obyczajowych. Dużą rolę w całej książce odgrywają Romowie - autor przybliża ich tradycje i zwyczaje, zgrabnie wplatając je w fabułę. Mocny punkt z uwagi na to, że stereotypy wobec tej mniejszości narodowej mają ogromny zasięg. Inna sprawa to to, czy te zarzuty są uzasadnione. Wielu fanów bezkompromisowej prawniczki z pewnością zainteresuje fakt, że skrzętnie skrywana przeszłość Chyłki powoli wychodzi na światło dzienne. Czytelnik co prawda dostaje jedynie strzępki informacji, ale są momenty, które pozwalają liczyć na więcej w kolejnym tomie, a to niewątpliwie kusząca perspektywa. Zaskakuje mnie tylko jedno - wiele się nasłuchałam, że w Rewizji postać Oryńskiego doprowadza do szewskiej pasji, tymczasem dla mnie to Joanna była tą bardziej irytującą stroną. O ile postawa Kordiana podyktowana była strachem o przyszłość nieopierzonego aplikanta, o tyle dla wiecznie pijanej Chyłki nie znalazłam usprawiedliwienia. Nie zmienia to faktu, że nadal oboje darzę wielką sympatią, liczę jednak na to, że ogarną się - czy też ogarnie ich autor - w kolejnym tomie. Lubię ten duet w takiej wersji, w jakiej występował dotychczas i wolałabym, żeby w tej kwestii za wiele się nie zmieniało.

Rewizja to już nie tylko pędząca w zawrotnym tempie akcja, choć twistów fabularnych tu z pewnością nie brakuje. To jednak powieść głębsza, w pewnym sensie dojrzalsza od swoich poprzedniczek i właśnie dlatego moim zdaniem jak dotąd najlepsza.. A jeśli tendencja wzrostowa się utrzyma - a właśnie to zapowiada zakończenie, po którym zbierałam swoją szczękę z podłogi - to już teraz psychicznie przygotowuję się do tego starcia.

Remigiusz Mróz, „Rewizja”, Czwarta Strona, Poznań 2016, s. 623

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Czwarta Strona.

Jestem osobą bardzo wrażliwą, ale chyba łatwiej wzruszają mnie obrazy niż słowa. Wystarczy jeden niechciany widok, by wycisnąć ze mnie łzy. Potrzeba wielu słów, by zrobić to samo. Colleen Hoover jest jedną z niewielu autorek, którym się to udało. Nie raz, nie dwa. Wielokrotnie. Złamała mi serce przy Maybe Someday. Nie oszczędziła jego kawałków wydając Ugly Love.

Tate i Miles. Miles i Tate. Brzydka miłość, seks bez zobowiązań i dwie proste zasady: nie pytaj o przeszłość, nie licz na przyszłość. To jednak nie może być takie proste.

Tate tymczasowo wprowadza się do mieszkania swojego brata. Musi godzić studia z pracą pielęgniarki, by stać ją było na wynajem czegoś na własną rękę. Ostatnie, czego teraz potrzebuje to miłość, na którą zresztą i tak nie ma czasu. Mieszkanie naprzeciwko zajmuje Miles, dwudziestoczteroletni pilot, który wszystko komplikuje. To, że wzajemnie się pożądają widać od razu. Szybko też zawierają układ, który nie może się sprawdzić. Czyjeś uczucia z pewnością zostaną zranione...

Jak zwykle w przypadku książek Hoover wielokrotnie nie rozumiałam decyzji bohaterów. Znów doprowadzali mnie do szału - Tate swoją ciągłą nadzieją, a Miles byciem dupkiem przez większość czasu. Jednocześnie tak bardzo przejmowałam się ich losem, że czytanie tej książki bolało. Bolało mnie to, jakie upokorzenia zdolna była znosić Tate. A już kompletnie rozbiła mnie tak długo skrywana przeszłość Milesa. To w książkach Colleen Hoover uwielbiam - bohaterów, którym daleko do ideału, a tak blisko do realności. Oni po prostu żyją w wyobraźni czytelnika, wywołując w nim ogromne emocje. Złość, smutek, radość i śmiech. Wszystko. 

Historia przedstawiona jest z dwóch perspektyw. Teraźniejszość widzimy oczami Tate, która - muszę przyznać - świetnie sprawdza się w roli narratorki. Przeszłość, tę tragiczną przeszłość, opowiada nam Miles. Nie od razu oczywiście. Stopniowo rozbudza w czytelniku ciekawość, mami go piękną i pozornie niewinną historią, by na końcu wymierzyć cios, po którym ciężko się pozbierać. Milesowi i nam. Bo jakimś cudem ten ból przenika z papieru w duszę czytelnika. Nie sposób go nie odczuwać, nie współdzielić razem z bohaterami. Ciężko się zdystansować i chyba nie da się pozostać obojętnym. Po raz kolejny książkę Colleen Hoover przeżywałam całą sobą i z zaangażowaniem śledziłam każde słowo.

Początek tej książki odrobinę mnie zmartwił. Czytało się rewelacyjnie, co mnie szczególnie nie zaskakuje, bo dawno temu zakochałam się w stylu tej autorki. Na tyle lekki, że od jej książek nie można się oderwać, ale równocześnie tak emocjonalny by poruszyć czytelnika. Ale czegoś brakowało. Bałam się, że Ugly Love będzie opierać się głównie na scenach seksu pomiędzy bohaterami. I owszem, tych opisów jest dużo, więc książka z pewnością nie powinna trafić w ręce zbyt młodej osoby. Ale na szczęście z czasem okazało się, że to coś znacznie więcej. To emocje, które ranią, namiętność, której nie można powstrzymać i miłość, która może wszystko zniszczyć. A erotyka stanowi integralną część tej historii, nie jest tylko bezsensownym dodatkiem ubarwiającym powieść. Są momenty, które rozdzierają serce. Ale są też takie, które potem sklejają je w całość. 

Przykry fakt jest taki, że po skończonej lekturze będziecie totalnie rozbici emocjonalnie. 

Colleen Hoover, „Ugly Love”, Otwarte, Kraków 2016, s. 340

PS Przypominam, że na vlogu do końca kwietnia trwa rozdanie, w którym możecie wygrać Ugly Love oraz komplet zakładek HELP ME! Szczegóły TUTAJ.

Martyna Wojciechowska to dla mnie jedna z najbardziej inspirujących kobiet na świecie. Sama nie wiem dlaczego tak długo czekałam, by w końcu przeczytać jakąś jej książkę – padło na Przesunąć horyzont, bo to historia o zdobyciu Mount Everestu. A z miłością do gór nie wygrasz. Przeczytałam ją dobre kilka tygodni temu, ale do tej pory nie wiedziałam, co mogłabym o niej powiedzieć. Tak naprawdę nadal nie wiem, bo wydaje mi się, że to książka, którą każdy odbiera indywidualnie.

Zdobycie Dachu Świata to tak naprawdę tylko oś, wokół której Martyna buduje historię swojego życia. Momentami bardzo intymne zwierzenia przeplatane są relacją z wymagającej wyprawy nie tylko na Mount Everest, ale także wgłąb siebie. Warto wspomnieć, że na podjęcie decyzji o wyruszeniu w Himalaje największy wpływ miał tragiczny wypadek na Islandii, w którym życie stracił bliski przyjaciel Martyny, a jej samej groziło poważne kalectwo. Niejeden by się załamał, a już z pewnością jednostki odważyłyby się na taki krok. Głupota czy odwaga? Można się o to spierać, ale w tym przypadku ryzyko się opłaciło. Martyna Wojciechowska, mimo rad wielu lekarzy, że odtąd musi nauczyć się żyć inaczej, przesunęła horyzont i zdobyła najwyższy szczyt świata, oddając tym samym hołd wielu, którzy polegli realizując swoje pasje.

Realizacja wielkich marzeń wymaga równie dużych poświęceń. Kolejne przeszkody i niedogodności, które stają na drodze szaleńca, ważącego się na tę wędrówkę zwykłego człowieka wprawiają w osłupienie. Problemy z oddychaniem, aklimatyzacja na dużych wysokościach, odmrożenia, brak możliwości porządnego prysznica, o toalecie nie wspominając - kto się na to godzi? To chyba może zrozumieć tylko drugi górski zapaleniec, ile radości i satysfakcji przynosi taka wyprawa, o ile rzecz jasna kończy się sukcesem. Martyna, choć w tamtym czasie jeszcze amatorka, ma ogromny szacunek do gór. Niejednokrotnie podkreśla ich surowość, siłę i majestat. Świadomość potęgi żywiołu to bardzo ważna sprawa i tej cechy z pewnością Wojciechowskiej nie brakuje. Pięknie się o tym czyta, a ponadto co i rusz wkomponowane zostały zapierające dech w piersi fotografie. To naprawdę robi wrażenie.

Relacja z wyprawy na Mount Everest to metaforyczna droga, jaką musi pokonać człowiek w walce ze słabościami. Cierpi na tym odrobinę warstwa ściśle związana z himalaizmem - z uwagi na to, że wyprawa jest amatorska, taki charakter ma też sama relacja. Zapalony himalaista nie znajdzie tu pewnie zbyt wiele przydatnych informacji, ale amator górskich wypraw (i nie tylko) być może odkryje w sobie siłę, by przesunąć własny horyzont. Dla mnie ta książka, podobnie zresztą jak jej autorka, jest absolutnie wyjątkowa, leżąca poza wszelką skalą oceniania. Bo każdy z nas ma własny Everest do zdobycia.

Martyna Wojciechowska, „Przesunąć horyzont”, Burda NG Polska, Warszawa 2015, s. 264

Praca jako personel pokładowy kusi przede wszystkim obietnicą dalekich podróży, wysokich zarobków oraz możliwością poznania najróżniejszych kultur i ludzi, których w wielu przypadkach pewnie nigdy nie byłoby dane spotkać z poziomu morza. Ale czy zawód stewardessy wiążę się z samymi przyjemnościami? Warto zwrócić uwagę na ciemne strony życia na walizkach. Teresa Grzywocz w swojej debiutanckiej książce przybliża blaski i cienie pracy w arabskich liniach lotniczych. 

Bo z tymi podróżami to nie do końca tak dobrze, pasażerowie bywają naprawdę nieprzyjemni, a nienormowany czas pracy oraz ciągłe przebywanie wysoko nad ziemią mogą poważnie odbić się na zdrowiu. Niektóre sytuacje opisane przez Grzywocz zniechęcają do pracy w charakterze personelu pokładowego, ale nie ma co się oszukiwać - nawet jeśli nie jest tak kolorowo jak się wydaje, to i tak niewiele jest zawodów, które dają takie możliwości. Wymaga to wielu wyrzeczeń, ale nie od dziś wiadomo, że wszystkiego w życiu mieć nie można. 

Teresa Grzywocz od dziesięciu lat pracuje w tym zawodzie, jednak Etat w chmurach skupia się na początkach jej kariery w arabskich liniach lotniczych. Pokazuje jak wygląda przeprowadzka do kraju tak innego od Polski, przedstawia żmudny i ciężki okres szkolenia oraz przytacza różne anegdoty związane z pracą w przestworzach. Jest tu kilka zabawnych i mniej zabawnych historii - niektóre żarty, na które pozwala sobie załoga "kiedy pasażer nie widzi" szalenie mnie bawiły, a historie pasażerów potrafiły zaszokować. Dziennik pokładowy stewardessy, jak głosi podtytuł, naszpikowany jest takimi ciekawostkami z najróżniejszych lotów.

Książkę czyta się dobrze i szybko - szczególnie obszerny rozdział poświęcony podróżom do takich miejsc jak m.in. Bangkok, Sri Lanka, Kuala Lumpur czy Johannesburg. Zainteresowani pracą w lotnictwie na pewno znajdą tu wiele ciekawych, choć przeważnie tylko pobieżnie opisanych (zapewne z powodu małej objętości książki) informacji, które być może ułatwią potencjalnemu kandydatowi przejście przez rekrutację i trudne, wielotygodniowe szkolenie. Etatowi w chmurach daleko do wielkich dzieł literatury, to jasne, ale książka napisana jest poprawnie i właściwie nie ma się do czego szczególnie przyczepić. No, może tylko czasem autorka uderzała w mocno pretensjonalne tony - odniosłam wrażenie, że momentami się wybiela, krytykując przy tym kolegów i koleżanki po fachu. 

Tym, co szczególnie podobało mi się w książce Teresy Grzywocz było pewnego rodzaju obalenie mitu pięknej stewardessy, która ma tylko być miła i dobrze wyglądać. Ten zawód wymaga naprawdę niezwykłej wszechstronności, wielu trudnych umiejętności (personel pokładowy podobno szkolony jest nawet do odbierania porodu!) i przede wszystkim dużej wytrzymałości fizycznej, która pozwoli przetrwać wielogodzinne, czasem nocne loty i nieustanne przemieszczanie się z miejsca na miejsce. Na odpoczynek nie ma wiele czasu, ale jedno jest pewne - ta praca fascynuje jak mało która! Podobno równie mocno uzależnia, bo wśród stewardess znane jest powiedzenie "Raz stewardessa, zawsze stewardessa". Mogę tylko mieć nadzieję, że będzie dane mi się o tym kiedyś przekonać na własnej skórze.

Teresa Grzywocz, "Etat w chmurach", Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 2014, s. 262
 
PS Niebawem wychodzi kolejna książka Teresy Grzywocz - Z chmur do Azji, po którą z przyjemnością sięgnę.

Rachel codziennie jeździ do Londynu tym samym pociągiem, który o określonej godzinie staje przed semaforem w pobliżu szeregu domów. Jeden z nich szczególnie przykuwa uwagę Rachel – mieszka w nim urocza para, która przypomina jej o dawnym, udanym życiu małżeńskim. W głowie zaczyna tworzyć sobie własne wyobrażenie na temat tych ludzi, nadaje im imiona, przypisuje zawody, słowem - tworzy własną historię ich życia. Aż pewnego dnia widzi coś, co nie pasuje do obrazka, który sobie wymyśliła. Kiedy świat w jej głowie rozpada się jak domek z kart, Rachel ma szansę stać się częścią życia osób, które do tej pory widywała tylko przez szybę pociągu.

Aspekt psychologiczny gra w tej książce kluczową rolę. Autorka kładzie nacisk na skomplikowane relacje pomiędzy bohaterami, ukazując kolejne zawiłości w życiu każdego z nich. Udowadnia tym samym, że nawet jeśli wydaje nam się, że kogoś dobrze znamy - często są to tylko pozory. Pomaga w tym trójdzielna narracja poprowadzona z perspektywy trzech kobiet. Zaskakujące, a jednocześnie w pewien sposób nowatorskie jest to, że żadnej z nich nie można do końca ufać, ani tym bardziej polubić. Rachel jest niemożliwie wręcz irytująca, a jej pijacki bełkot z powodzeniem doprowadza czytelników do szału. Megan i Anna... O nich nie będę mówić, by nie odbierać innym przywileju samodzielnego poznawania kolejnych informacji. Ale one także mają swoje za uszami.

Trudne relacje, nieudane małżeństwo, bezpłodność - to wciąż tylko niektóre wątki poruszone w książce Pauli Hawkins. Na tym polu widać jednak niedociągnięcia ze strony autorki, wynikające pewnie z braku pisarskiego doświadczenia, bo większość z tych problemów została tylko zasygnalizowana. Na lekko ponad trzystu stronach ciężko zmieścić dobrze rozpisaną warstwę psychologiczną i ciekawy wątek kryminalny. Może więc właśnie w tym skondensowaniu całej historii tkwi błąd Hawkins, a może to tylko rozgrzewka przed kolejnymi bestsellerami, które wyjdą spod jej pióra? Inaczej sprawa wygląda w przypadku alkoholizmu głównej bohaterki - tu akurat wielokrotnie i do znudzenia powtarzają się te same schematy, których czytelnik ma serdecznie dość już właściwie na samym początku powieści. Zabrakło więc pewnej równowagi, za dużo miejsca poświęcono pewnym wątkom, podczas gdy inne zepchnięto na margines.

Nie powiem, że żałuję przeczytania tej książki, bo w pewnym momencie rzeczywiście nie mogłam się od niej oderwać. Czytało się dobrze i szybko, ale bez większych niespodzianek. Hawkins nie potrafi zbudować napięcia – niby myli tropy, ale od razu wiadomo, że to robi, przez co czytelnik z miejsca wyklucza daną postać. Drogą dedukcji nietrudno rozwiązać tę historię na długo przed jej zakończeniem. Sprawca całego zamieszania nie będzie zaskoczeniem dla czytelnika obeznanego z thrillerami. 

Dziewczyna z pociągu może okazać się doskonałą propozycją dla osób, które na co dzień nie czytają thrillerów. Jest to prosta, ale wciągająca historia i nie dziwi mnie, że zyskała tylu fanów na całym świecie. Mnie również na swój sposób się podobała, co więcej - dostrzegam spory potencjał w piórze Pauli Hawkins. Myślę jednak, że w przypadku jej debiutu, bardziej wprawiony czytelnik niestety będzie rozczarowany, a główną intrygę rozwikła szybciej niż tytułowa dziewczyna z pociągu dopije swojego drinka. 

Paula Hawkins, "Dziewczyna z pociągu", Świat Książki, Warszawa 2015, s. 328

W sennym miasteczku Carp, w stanie Nowy Jork absolwenci liceum mają tylko jedną rozrywkę - Panikę. Ta śmiertelnie niebezpieczna gra kusi potencjalnych uczestników wysoką nagrodą pieniężną, która dla większości ubogich mieszkańców może być przepustką do lepszego życia. Heather do tej pory pogardzała Paniką i jej uczestnikami. Ale wystarczył jeden impuls, jedno rozczarowanie zakochanego serca, by skoczyć z klifu i tym samym potwierdzić swój udział w ryzykownej grze. 

Dodge chciał tylko jednego - zemsty za krzywdę wyrządzoną jego siostrze.

Panika miała być książką o pokonywaniu własnych słabości, przesuwaniu granic i wyjściu poza strefę komfortu. Ale niestety zadania w grze były często absurdalne i pozbawione najmniejszego sensu. Zamiast wykazywać się odwagą, bohaterowie niejednokrotnie popisywali się głupotą i skrajną lekkomyślnością, bo nie ma nic odważnego w bezsensownym ryzykowaniu własnego życia. Cel był tylko jeden - pieniądze. Nawet jeśli wcześniej bohaterowie oszukiwali siebie i czytelnika, że ich motywy są inne.

Można zauważyć, że Oliver próbowała pokazać mrok kryjący się w każdym człowieku. Życie rzadko bywa piękne i kolorowe, co świetnie ilustrują bohaterowie tej książki. Oczywiście, chowają się za szlachetnymi pobudkami, takimi jak chęć pomocy niepełnosprawnej siostrze czy próba wyrwania się spod wpływów matki-alkoholiczki, jednak czy aby na pewno właśnie to utrzymuje ich dalej w Panice? Odniosłam wrażenie, że im bliżej było do zwycięstwa tym bardziej zachłanni robili się uczestnicy, coraz śmielej przyklaskując zasadzie "po trupach do celu". Z tego względu z żadnym z nich nie potrafiłam się zżyć, a ich dalsze losy śledziłam beznamiętnie. Może byłam odrobinę ciekawa komu uda się wygrać te prawie siedemdziesiąt tysięcy dolarów, ale z pewnością nie miałam swojego faworyta.

Tym, co w Panice udało się Lauren Oliver jest ciekawie zbudowany świat przedstawiony. Gra spowita jest atmosferą wielkiej tajemnicy - nikt nie zna jej twórców, organizatorów czy sędziów. Czas i miejsce kolejnych zadań pozostają zagadką do samego końca także dla uczestników. Plus należy się również za pokazanie poważnych, życiowych problemów, a nie tylko rozterek miłosnych, które zepchnięte zostały na bardzo, bardzo daleki plan. Coś jednak nie zaskoczyło w sposobie pisania tej książki - mimo że gęsto w niej od strachu bohaterów to w żadnym momencie nie udziela się on czytelnikowi. Brakuje tu jakiejś głębi, która przyciągałaby na dłużej i pozwoliła się zaangażować.

Panika nie wywołała we mnie żadnych emocji. Nie powiem, że jest to zła książka, bo nie jest - a szkoda, bo gdybym się nad nią odrobinę bardziej popastwiła to przynajmniej bym ją zapamiętała. A niestety nie sądzę bym za miesiąc czy dwa jeszcze o niej w ogóle myślała. Niby czytało się szybko i całkiem przyjemnie, ale zupełnie bezrefleksyjnie. Do przeczytania na raz w bardzo nudne popołudnie - może, ale jeśli lubicie książki, po których długo nie można się otrząsnąć to Panika nie będzie najlepszym wyborem.

Lauren Oliver, „Panika”, Otwarte/Moondrive, Kraków 2016, s. 358

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Otwartemu.

Marzec to kolejny już miesiąc, w którym nie udało mi się przeczytać tyle, ile bym chciała. Potrzebuję chyba lekcji organizacji wolnego czasu, bo naprawdę nie mam pojęcia na co go marnuję. Miniony miesiąc wcale nie był jakoś szczególnie intensywny, spokojnie więc mogłam przeczytać więcej. Znowu się nie udało. No trudno, może wyciągnę z tego jakąś lekcję na kwiecień. 

Przeczytane w marcu:

Zaczęłam także czytać Panikę Lauren Oliver, jednak w marcu przeczytałam trochę mniej niż połowę, więc zaliczę ten tytuł do podsumowania kwietnia. 

Książka miesiąca: W marcu poziom czytanych książek był w miarę wyrównany, ale myślę, że na wyróżnienie zasługują dwa tytuły: Miasto popiołów, które sprawiło, że pokochałam uniwersum Nocnych Łowców oraz Osobliwe i cudowne przypadki Avy Lavender. 

Rozczarowanie miesiąca: Trochę więcej spodziewałam się po Czy wspominałem, że Cię potrzebuję?, ale nie jestem jakoś szczególnie rozczarowana tą książką.

• RECENZJA | Veronica Roth: Zbuntowana;
• FILMY, które powinna znać każda kobieta; 
• BOOK HAUL | Marzec 2016

Cześć! Nie wiem czy zauważyliście, ale miesiąc temu zabrakło (chyba pierwszy raz w historii bloga!) posta ze stosem. A to dlatego, że po prostu nie miałam Wam za wiele do pokazania, więc postanowiłam odpuścić BOOK HAUL w lutym. Ale skończył się już marzec, więc tym razem zapraszam! Dziewięć cudownych pozycji wzbogaciło moje półki w ostatnim miesiącu:

Rewizję, Czy wspominałem, że Cię potrzebuję?, Osobliwe i cudowne przypadki Avy Lavender oraz Panikę otrzymałam od wydawnictw do recenzji.  Dwie z tych książek już przeczytałam, a ich recenzje znajdziecie na blogu (są również podlinkowane, więc możecie kliknąć w tytuły - Czy wspominałem oraz Avę Lavender). Wierna, American Psycho oraz Miasto szkła to moje własne zakupy, Milczenie owiec dostałam w prezencie na Dzień Kobiet, a Miles wygrałam w konkursie u Abi z Wyznań Książkoholiczki.

Stosik ukazał się również w wersji video. Zainteresowanych zapraszam na mój kanał na YouTube.

Jak podobają Wam się moje zdobycze? Coś szczególnie polecacie? A może wręcz przeciwnie? Zapraszam do komentowania! :)