Od kiedy po raz pierwszy obejrzałam Śniadanie u Tiffany'ego zakochałam się zarówno w filmie, jak i w odtwórczyni roli Holly Golightly. Chociaż wspomniana rola nie do końca to odzwierciedla, Audrey Hepburn to uosobienie klasy i stylu, ale szczerze mówiąc do tej pory myślałam, że z takim sukcesem nieobce jej były typowe gwiazdorskie zapędy. Okazuje się jednak, że Audrey była niezwykle ciepłą osobą, która czerpała radość z małych przyjemności - gotowanie, wieczorne oglądanie telewizji czy zabawa z ukochanymi psami w szwajcarskiej rezydencji La Paisible należały do jej ulubionych zajęć.

Biografia stworzona przez młodszego syna aktorki różni się od typowych publikacji tego rodzaju. Przede wszystkim to nie suche fakty, a wspomnienia stanowią rdzeń tej książki. Luca Dotti buduje historię życia swojej matki wokół rodzinnych przepisów, które zostały zgrabnie wplecione w treść, stanowiąc jej integralną część. Poza prywatnymi przepisami na potrawy, które gościły na stole Hepburn, Audrey w domu to także skarbnica unikalnych, częściowo niepublikowanych wcześniej fotografii. Znana gwiazda przedstawiona jest z tej najbardziej prywatnej strony - z rodziną, na wakacjach, na przyjęciach u przyjaciół. Łącząc historię Audrey, przypominając sobie jej niezwykłą urodę i bezbłędny styl możecie sobie wyobrazić jak piękne, choć przecież zupełnie zwyczajne, są zamieszczone tu zdjęcia.

Obraz Audrey Hepburn, który wyłania się ze wspomnień jej syna to przede wszystkim matka, miłośniczka psów, działaczka humanitarna, a dopiero na końcu wybitna aktorka. Kobieta, która w młodości ledwo przeżyła wojnę, później jako ambasadorka UNICEF-u zrobi wszystko, by uratować choć jedno dziecko. O tym, że Audrey w domu nie jest typową biografią świadczy jeszcze jedna rzecz - właściwie nie ma tutaj informacji o jej życiu zawodowym. Luca Dotti skupił się na własnych wspomnieniach, a więc na tym jak zapamiętał swoją matkę. Okazuje się, że po zejściu z planu filmowego była to zwyczajna kobieta ze swoimi problemami i radościami, często zupełnie niezwiązanymi ze sławą. 

To niecodzienne spojrzenie na tę słynną postać naprawdę szalenie mi się spodobało. Na pewno warto uzupełnić informacje o typową biografię, przedstawiającą również życie zawodowe Hepburn (co z pewnością zrobię), ale nie da się ukryć, że książka syna aktorki wzbudziła we mnie jak najcieplejsze uczucia. Żałuję, że nie mam jej na własność, bo kilka ulubionych przepisów Audrey Hepburn przykuło i moją uwagę, dlatego chętnie kiedyś bym do nich wróciła. 

Luca Dotti, "Audrey w domu", Wydawnictwo Literackie, Kraków 2016, s. 252

Poniższa recenzja może zawierać spojlery do poprzednich części!

Mimo wielu krytycznych opinii bardzo podobała mi się Niezgoda, a i Zbuntowana trzymała całkiem niezły poziom. Jednak podczas lektury Wiernej myślałam już tylko o tym, by jak najszybciej skończyć tę nudną jak flaki z olejem historię i zabrać się za coś bardziej interesującego. Niestety, moi drodzy. Wierna to totalna pomyłka - rysa na szkle naprawdę fajnej serii dla młodzieży.

Po obaleniu systemu frakcyjnego u władzy staje Evelyn z armią bezfrakcyjnych. Jeden tyran został zastąpiony drugim, w wyniku czego powstaje grupa Wiernych, próbująca zwalczyć dyktatorskie zapędy matki Tobiasa. Ale żeby plan się powiódł trzeba odkryć pierwotne znaczenie frakcji, a można to zrobić tylko w jeden sposób - wychodząc za mury miasta. Ale jak wygląda świat po drugiej stronie?

Wierna napisana została bez polotu, bez pomysłu i bez sensu. Okropnie się wynudziłam czytając tę książkę i o ile w oczach większości czytelników zakończenie ratuje odrobinę sytuację, tak dla mnie nie było żadnym zaskoczeniem. Nigdzie nie trafiłam na dosłowny spojler, ale widząc jak wszyscy z jękiem łapią się za głowę i zadają sobie pytanie o to, jak autorka mogła to zrobić, ciężko się nie domyślić się co takiego dzieje się na koniec trylogii. Roth strasznie namieszała, wprowadziła mnóstwo nowych bohaterów oraz nieprzemyślanych wątków i chyba sama się w końcu w tym wszystkim pogubiła. Nic tu nie jest dopracowane, każdy poruszony problem zlewa się w chaotyczną całość, dając w rezultacie książkę o niczym. Pojawiła się też dwutorowa narracja z perspektywy Tris i Tobiasa. Zwykle taki zabieg mi nie przeszkadza, ale tutaj rozdziały były tak krótkie, a punkt widzenia zmieniał się na tyle szybko, że nie do końca wiedziałam w głowie którego z bohaterów akurat jestem. Jeśli w poprzednich tomach brakowało logiki, to nie wiem jak nazwać to, co dzieje się tutaj.

Przyznam, że do lektury zabrałam się z zainteresowaniem, bo umierałam z ciekawości co jest za murem. Nie jestem pewna czy usatysfakcjonowało mnie rozwiązanie tej tajemnicy, ale z pewnością zawiodła mnie realizacja pomysłu. Przez całą książkę, aż do słynnego zakończenia nie dzieje się właściwie nic (chociaż autorka próbuje wcisnąć czytelnikowi coś zupełnie przeciwnego), a bohaterowie denerwują niemiłosiernie. Tobias, którego wręcz pokochałam w Niezgodnej, w tym tomie jest płaski jak dzisiejsze telewizory, o Tris nawet nie wspominając. Ich relacja totalnie się wypaliła, a oni sami przestali wzbudzać jakiekolwiek emocje. Również te nowe postacie nie budzą zainteresowania. Poprzez brak indywidualności zlewają się w jedno - są od siebie po prostu nierozróżnialne i to kolejny raz, gdy podczas czytania towarzyszy nam całkowita obojętność.

To historia bez zakończenia, jakby na kolanie złożona z najróżniejszych strzępów, które udało się autorce do tej pory napisać. Pourywane wątki, rażący brak logiki i papierowi bohaterowie rujnują cały potencjał historii o rządowym spisku i mutacji genetycznej. Szkoda, bo poprzednie części naprawdę mi się podobały i liczyłam na to, że ostatni tom mnie nie zawiedzie.

Wierną świeżo po przeczytaniu oceniłam na pięć gwiazdek. Teraz myślę sobie, że zasługuje najwyżej na trzy. Ciężko jednak oprzeć się pokusie przeczytania finału trylogii, więc nie będę odradzać. Przekonajcie się sami czy Veronica Roth dała radę zakończyć tę historię w dobrym stylu. 

Veronica Roth, "Wierna", Wydawnictwo Amber, Warszawa 2015, s. 381

To już mój czwarty rok na Targach Książki (choć pierwszy na tych w Warszawie), a ja nadal nie wychodzę z nich tak zadowolona jak większość. Dla mnie to, poza możliwością spotkania kilku wspaniałych osób, spora nerwówka, męczący tłum ludzi i problemy z dostępem do świeżego powietrza. Skutkuje to zwykle tym, że chociaż obiecuję sobie pójść tam, tam i jeszcze tam, wymiękam po trzech godzinach i wracam do domu. Dlaczego tak jest? Dlaczego nie wynoszę z targów tyle radości co inni? Znalazłam przynajmniej trzy powody.

1. TŁUM, który mnie - osobie aspołecznej z natury wyjątkowo nie jest na rękę. Niestety do Krakowa i Warszawy mam ponad 100 km jazdy w jedną stronę, więc zwykle mogę pojawić się jedynie w sobotę. Najgorszy z możliwych dni pod względem ilości ludzi, najlepszy - jeśli mowa o spotkaniach autorskich. Jestem pewna, że wyniosłabym więcej radości, a mniej nerwów, gdybym mogła pojawić się również w piątek i na spokojnie pooglądać stoiska, wystawy i promocje oraz zrobić zakupy, a w sobotę przyjść tylko na spotkania z autorami. Niestety póki co nie mam takiej możliwości, więc przepycham się z trudem między stoiskami i przeklinam się w myślach za to, że znów postanowiłam przyjechać w sobotę.

2. PROMOCJE, a raczej ich brak. Prawda jest taka, że wydawnictwa na targach oferują przeważnie zniżki do 25%. Oczywiście jak od każdej reguły, tak i od tej trafiają się wyjątki, ale to nadal jest co najwyżej równowartość tego, co zapłacimy w księgarniach internetowych, takich jak aros czy nieprzeczytane.pl. Na ludziach, którzy kupują książki w empikach po cenie detalicznej może te promocje robią wrażenie, ale bądźmy poważni - nie na osobach, które kupują je w ogromnych ilościach i są doskonale zorientowani, gdzie można kupować w korzystnych cenach. Spoiler alert: nie na targach książki.

3. BRAK ORGANIZACJI, czyli cecha bardzo indywidualna. Niby planuję co chcę odwiedzić, ale zwykle kończy się tak, że kręcę się w kółko bez celu, a potem oglądam relacje innych i zastanawiam się czemu, cholera jasna, ja tych wszystkich rzeczy nie widziałam. Ma to związek z punktem pierwszym i moim brakiem cierpliwości do tłocznych i dusznych miejsc. Postaram się, naprawdę się postaram by październik w Krakowie był pod tym względem lepszy. Zaplanuję czas, spotkania z autorami, z innymi blogerami i nawet nakręcę z tego wszystkiego vlog, choćbym miała tam siedzieć cały dzień, o! Naprawdę podziwiam osoby, które wyciskają z targów maximum, jak wam się to udaje?

Oczywiście Targi Książki mają wiele naprawdę dużych plusów. Tym razem udało mi się zamienić kilka słów i zdobyć podpisy Kasi Tusk oraz Remigiusza Mroza, który w dodatku mnie rozpoznał! Nie wyobrażacie sobie jak moja wewnętrzna bogini szalała z radości, gdy usłyszałam od niego: Czy my się już przypadkiem nie widzieliśmy?. Ano widzieliśmy się, ale w internecie. Bo ja wcześniej na żadnym spotkaniu autorskim z Remigiuszem Mrozem nie byłam. To szalenie miłe, gdy mając tak wielu fanów, autor kojarzy twoją twarz i to małe miejsce w internecie, które tworzysz. Poza tym to również świetna okazja by poznać ludzi, których zwykle oglądamy na ekranie komputera. W tym roku udało mi się złapać Marthę Oakiss, Nadine i ponownie spotkać się z Karribą oraz Anną RK. Wszystkie są super ♥

Nie powiem, że nie warto wybrać się na taką imprezę, bo wcale tak nie uważam. Myślę tylko, że dobrze jest poświęcić na nią przynajmniej dwa dni. Szkoda opuścić najatrakcyjniejszą pod względem spotkań z autorami i blogerami sobotę, ale fajnie byłoby wybrać się też dzień wcześniej i na spokojnie, bez przepychania i trudności z oddychaniem obejrzeć halę i rozkład stoisk. Albo to tylko ja nie umiem w targi książki.

A poniżej zobaczyć możecie moje skromne targowe zdobycze. Przewieszenie kupiłam, bo to akurat planowałam od dawna. Podsunęłam Remigiuszowi M. do podpisu razem z Ekspozycją (kupioną kilka dni wcześniej). Jest również dedykacja od Katarzyny Tusk w Elementarzu stylu oraz dwa komplety zakładek magnetycznych z Epikbox, które bardzo lubię. Żałuję, że nie skusiłam się na zakładki z postaciami z Harry'ego Pottera, których teraz pełno na instagramie. Są przeurocze! Obrazek dopełniają zawieszki na drzwi, które zdobyłam, razem z torbą zawodowego czytelnika, na stoisku SQN za zrobienie zdjęcia stoiska i dodanie go na instagram. To akurat była jedna z fajniejszych promocji 😁

A jakie wrażenie na was robią Targi Książki?

Dzisiaj przygotowałam mały przerywnik od książek, czyli drugą odsłonę cyklu #Obejrzane. Dostawałam na asku pytania o to, kiedy pojawi się kolejny taki post, więc oto jest. Zostawiam Was z czterema filmami, a sama zbieram się na busa do Warszawy. 

Warszawskie Targi Książki, przybywam!

Zaplątani, 2010

Z nowszymi animacjami Disneya jestem trochę do tyłu, jednak powoli staram się je nadrabiać. Tym razem wybór padł na Zaplątanych. Twórcy czerpią z baśni o Roszpunce, adaptując ją do swoich potrzeb, tj. tworząc piękną opowieść o miłości z klasycznym motywem walki dobra ze złem. Disneyowska Roszpunka to dziewczyna o magicznych włosach, które uzdrawiają i gwarantują wieczną młodość. Z tej drugiej właściwości korzysta zła czarownica, która dawno temu porwała Roszpunkę z królewskiej kołyski i zamknęła ją w wieży. Nie może także zabraknąć przystojnego, choć odrobinę nieokrzesanego młodzieńca (to swoją drogą chyba mój ulubiony disneyowski "książę"), który przybędzie osiemnastoletniej księżniczce na ratunek. Nie do końca świadomie. Standardowo nie brakuje uniwersalnego humoru, który rozbawi zarówno dzieci, jak i dorosłych, pięknych musicalowych wstawek oraz uroczego zwierzęcego towarzysza - tym razem w postaci kameleona. Na pewno warto obejrzeć, bo to cudowna i zabawna bajka, jednak uważam, że Disney ma w swojej stajni sporo lepszych produkcji.

Ocena: 8/10

Deadpool, 2016

Nie jestem wielką fanką Marvela, ani superbohaterów w ogóle. Deadpoola obejrzałam z czystej ciekawości, bo miał to być zabawny film parodiujący słynne postacie z komiksów. I tak było, kilka scen naprawdę rozbawiło mnie do łez tylko, że... nie jestem fanką Marvela. Jestem pewna, że osoby, które doskonale znają inne produkcje oparte na komiksach będą w stanie wychwycić liczne nawiązania i tym samym czerpać większą przyjemność z seansu. Ale Deadpool to również parodia kina w ogóle (jest tu np. odniesienie do Uprowadzonej w reżyserii Pierre'a Morela), a jego siłą jest bezpardonowy, dosadny humor, który zaczyna się już w napisach początkowych. Żałuję tylko, że nie byłam w stanie wyłapać wszystkich możliwych odniesień, ale i bez tego jest to naprawdę świetna rozrywka. Idealna odskocznia od popkulturowej papki, którą karmimy się na co dzień.

Ocena: 7/10

110%, 2016
 

110% ciężko właściwie nazwać dokumentem. To raczej laurka wystawiona najlepszym polskim sportowcom, która z rzeczywistością chyba niewiele ma wspólnego, bo przecież sukces w sporcie jest chwilowy, a osiągnięcia poprzedzają ogromne wyrzeczenia i wieloletnie treningi. Ciężko nie docenić pracy takich osób jak Adam Małysz, Zofia Klepacka, Rafał Majka, Maja Włoszczowska czy Robert Lewandowski, ale niestety w 110% nie poznamy historii tych ludzi. Znajdziemy tu raczej mnóstwo oczywistości, kilka truizmów na temat tego, że warto walczyć o marzenia i stale zmieniające się kadry, które układają się w chaotyczny ciąg wywiadów o niczym. Poszczególnym historiom brakuje indywidualności i to chyba nie jest wina sportowców - oni z pewnością mają do powiedzenia wiele o walce z własnymi słabościami, o rywalizacji i stresie, jaki towarzyszy na ważnych imprezach sportowych. To okrojony i pourywany montaż wypompował całą głębię z tego dokumentu.

Ocena: 4/10

Kiedy dwudziestosześcioletnia Lou niespodziewanie traci pracę w kawiarni, staje przed ciężkim zadaniem znalezienia nowego zatrudnienia. Nie ma wielkiego doświadczenia, w małym miasteczku możliwości też jest niewiele, a sprawa jest pilna - trzeba wspomóc rodzinę w ciężkiej sytuacji finansowej. Dlatego niespodziewana, ale dobrze płatna oferta pracy nie pozostawia jej wielkiego wyboru i Lou przyjmuję posadę jako opiekunka niepełnosprawnego mężczyzny. Jej zadanie okaże się jednak znacznie poważniejsze niż tylko dotrzymywanie towarzystwa Willowi, a próba jego realizacji zmieni życie obojga bohaterów.

Tak to już jest z popularnymi książkami, że oczekiwania rosną z każdą przeczytaną recenzją, a w starciu z rzeczywistością często spotyka nas rozczarowanie. Początek Zanim się pojawiłeś ku mojej rozpaczy wpisywał się w ten model. Moyes czerpie z utartego schematu szarej myszki, która przypadkiem wkracza w życie przystojnego i bogatego mężczyzny, by całkowicie odmienić jego światopogląd. Oryginalność tej historii przejawia się jednak w innym aspekcie - ten mężczyzna dwa lata temu uległ poważnemu wypadkowi, wskutek którego jest sparaliżowany od szyi w dół. Jak pogodzić się z całkowitą zależnością od drugiego człowieka, gdy dotąd było się panem świata? 

Autorka stawia przed czytelnikiem trudne pytania i kontrowersyjne tezy, bada granice jego tolerancji i szacunku do decyzji drugiego człowieka, wystawia na próbę siłę psychiczną. A robi to bez patosu, nie niszczy historii Lou i Willa łzawym romansem i banalnym zakończeniem. Nie udaje jej się uniknąć pewnych schematów i przewidywalności, ale mimo tego książka jest niezwykle wzruszająca. Moyes bazuje co prawda na podstawowych uczuciach ludzkich, ale co zaskakujące - to działa. W kącikach oczu zbierają się łzy, a ból bohaterów staje się jednocześnie bólem czytelnika. To jednak szerszy wachlarz emocji, bo początki znajomości dwójki bohaterów pełne są sarkazmu, wzajemnych uszczypliwości i kilku naprawdę zabawnych dialogów. Szczególnie kreacja Willa budzi sympatię, a on sam z miejsca stał się jednym z moich ukochanych bohaterów literackich. W tej gamie uczuć pojawi się też irytacja i niezrozumienie oraz niemożność pogodzenia się z losem bohaterów, z którymi w międzyczasie zdążyło się mocno zżyć.

Mimo że książka nosi znamiona banalnego romansu, z czasem przekonałam się, że oferuje znacznie więcej. Może nie ryczałam jak bóbr, a po skończonej lekturze wróciłam do rzeczywistości bez uszczerbku na własnej psychice, ze smutną refleksją i kilkoma łzami na policzku jedynie, to nie sposób nie docenić tej historii. Jej piękna, prawdziwości i emocji, które towarzyszą podczas czytania. Nawet jeśli - tak jak w moim przypadku - nie zakłóca ona powrotu do własnego życia to z pewnością pozostawia po sobie ślad i nie pozostawia czytelnika obojętnym.

Jojo Moyes, „Zanim się pojawiłeś”, Świat książki, Warszawa 2016, s. 382

Panią Noc udało mi się wygrać w konkursie na instagramie, z czego bardzo się ucieszyłam, bo książkę chciałam mieć w swojej biblioteczce. Jedyne dziecko oraz Ugly Love (recenzja) to zakupy własne, z czego tę pierwszą dorwałam za 10zł na OLX. Nawet się nie zastanawiałam, bo od dawna na nią poluję, a w księgarniach jest już niedostępna. Vogue. Za kulisami świata mody to mój pierwszy łup z wymiany na facebookowej grupie Wymienialna książek, którą serdecznie polecam. Można pozbyć się niechcianych tytułów i zyskać w zamian coś, co tematycznie bardziej nam odpowiada. Zanim się pojawiłeś to również zakup własny - po tylu zachwytach po prostu nie mogłam sobie odmówić. Książkę już przeczytałam, a moje zdanie o niej poznacie niebawem. Listy niezapomniane. Tom II to egzemplarz recenzencki od wydawnictwa SQN. Dzisiaj do mnie dotarły i jestem absolutnie zakochana w tym wydaniu! Teraz muszę urządzić polowanie na pierwszy tom. 

Co myślicie? ;-)

PS Jeśli pole do komentowania się nie otwiera - odświeżcie stronę. Za którymś razem na pewno pojawi się okno Disqusa!

W kwietniu w końcu coś ruszyło pod względem czytelniczym. Nadal nie wróciłam na swój dawny poziom, ale czuję, że tym razem wreszcie jestem na dobrej drodze. Liczę na to, że w maju już spokojnie przeczytam te siedem-osiem książek. W tym miesiącu było ich sześć, a dwie kolejne udało mi się zacząć i przeczytać po mniej więcej połowie. Myślę, że to nie najgorszy wynik 😊

Przeczytane w kwietniu: 

Książka miesiąca: Harry'ego Pottera wykluczam z tej konkurencji, bo to przecież oczywiste, że lepszej książki nie ma 😁 Stawiam więc na Ugly Love CoHo oraz Rewizję Remigiusza Mroza. Obie książki były świetne!

Rozczarowanie miesiąca: Panika Lauren Oliver niestety nie spełniła moich oczekiwań. 

Kwiecień w social media:

Fan page lubi już 647 osób!;

Zapraszam także na snapchat (malamiblog), gdzie najczęściej pojawiają się informacje o nowościach na mojej półce, o tym co aktualnie czytam itp.

Oraz na aska, jeśli macie jakieś pytania :-) 

Na YouTubie minęliśmy TYSIĄC! Dokładnie 1223 osoby subskrybują kanał ♥

Co jeszcze pojawiło się w kwietniu?