Powodem, dla którego zdecydowałam się na poradnik To nie jest dieta nie była chęć zrzucenia zbędnych kilogramów. Waga nie jest moim wrogiem i nigdy nie sprawiała mi problemów. To, z czym próbuję walczyć to obrzydliwe lenistwo i strach przed wyjściem poza swoją strefę komfortu. Wierzcie mi, zmiana sposobu myślenia jest ciężka jak diabli.

To nie jest dieta jest trzydziestodniowym wyzwaniem, które pomoże nie tylko zmienić rozmiar na mniejszy, ale także poprawić swoje nastawienie do życia i wyrobić dobre nawyki. Urocza okładka przedstawiająca małe potworki, które przeszkadzają nam w codzienności przykuwa wzrok, ale jednocześnie sugeruje, że targetem książki Anny Gruszczyńskiej są nastolatkowie. Tak też skonstruowane są zadania - proste, przyjemne, czasem wymagające kreatywności i skupienia, a niekiedy łączące aktywność fizyczną z czytaniem książek. Nie żartuję! No dobra, chodzi o audiobooki, ale to przecież nadal książki. Na kartach tego poradnika znajdziemy nawet mini kolorowanki antystresowe, które uwielbia tak wiele osób.

Uczestnik wyzwania ma przed sobą najróżniejsze zadania, które stopniowo dają mu przewagę nad Potworem. Po każdym dniu jest miejsce na podsumowania i mały rachunek sumienia oraz humorometr - miejsce na ocenę swojego samopoczucia w ciągu całego dnia. Nasz nastrój możemy wyrazić za pomocą naklejek znajdujących się na ostatnich stronach. Tę książkę w dużej mierze tworzymy my sami - często trzeba coś narysować (dzisiejszy obiad, swojego najgorszego potwora, ulubionego aktora, itp.) lub wkleić (pamiątkę ze spaceru, zdjęcie swojej sylwetki). Jest tu także sporo przydatnych wskazówek dotyczących posiłków, ćwiczeń czy sposobu rozwiązywania kolejnych zadań. To nie jest dieta robi dobre wrażenie pod względem graficznym, ale zabrakło równowagi pomiędzy tekstem autorki, a miejscami do samodzielnego uzupełnienia - to drugie zajmuje większą część książki.

Wartość tej publikacji podnosi fakt, że Gruszczyńska sama w młodości zmagała się z poważnymi zaburzeniami odżywiania, ale udało jej się zwalczyć bulimię dzięki konsekwencji i ciężkiej pracy. Teraz stara się uchronić innych nastolatków przed własnymi błędami i przelewa swoje doświadczenia na papier. Różnorodność wyzwań sprawia, że To nie jest dieta nie jest kolejnym nudnym poradnikiem, a forma gry może być dobrym sposobem na dotarcie do młodszych odbiorców. Skupia się na zdrowym odżywianiu, aktywności fizycznej i podniesieniu samooceny. Ma to charakter zabawy, a zdobywanie punktów daje poczucie rywalizacji i pomaga w zwalczaniu kolejnych potworów, które utrudniają nam codzienne życie.

Niestety mój Lenius okazał się za duży dla Anny Gruszczyńskiej i nie dałam rady zastosować się do wszystkich porad oraz wytrwać całe 30 dni. To po prostu nie jest sposób, który do mnie trafia, ale może zadziała właśnie na Ciebie? Jeśli znacie osoby, które borykają się z zaburzeniami odżywiania lub nie potrafią zmotywować się do pracy i pozytywnego myślenia - podsuńcie im tę książkę. Warto sprawdzić, być może okaże się ona kamieniem milowym w czyjejś drodze to wymarzonej sylwetki i zdrowego trybu życia. A ja się nie poddaję i dalej szukam swojego sposobu na przełamanie lenistwa i strachu!

Anna Gruszczyńska, „To nie jest dieta”, Sine Qua Non, Kraków 2016, s. 240

Za możliwość podjęcia wyzwania dziękuję wydawnictwu SQN.

Hejka! Zaczęły się wakacje, więc wiele osób robi listy książek, które chciałyby w tym czasie przeczytać. Ja też mam kilka takich tytułów, które jak wyrzuty sumienia zalegają mi półki. Chciałabym się w końcu z nimi rozprawić, bo:

a) część z nich to książki, które znają już wszyscy, tylko nie ja;

b) część z nich to klasyka, którą warto znać;

i c) część z nich obiecuję sobie przeczytać od dawna i ciągle mi nie wychodzi.

No to jak? Planujecie? Moja lista wakacyjnych planów czytelniczych przedstawia się następująco:

Ja i planowanie to nie jest najlepsze połączenie, dlatego już na starcie właściwie wiem, że wszystkich tych książek nie uda mi się przeczytać. Będę jednak szczęśliwa, gdy chociaż połowę poznam w czasie tych wakacji. Szczególnie, że moje trwają do października ;-)

Jeśli macie ochotę posłuchać o moich planach więcej to wpadnijcie też na kanał:

Ktoś mnie pokocha to druga odsłona zbioru opowiadań zebranego przez Stephanie Perkins. W okolicach Bożego Narodzenia do rąk czytelników trafiła książka Podaruj mi miłość, która zawierała w sobie historie podszyte duchem świąt, a tym razem - w edycji na lato - przeczytamy o wakacyjnej miłości. Obie książki są wydane w taki sposób, że ich oprawy graficzne ze sobą współgrają, co pięknie prezentuje się na półce. A co z treścią? 

Podobnie jak w przypadku Podaruj mi miłość, tutaj także mamy do czynienia z dwunastoma opowiadaniami napisanymi przez dwunastu różnych autorów książek dla młodzieży. Większość z nich jest mi nieznana, dlatego nie wiedziałam czego mogę się spodziewać. Pośród zawartych tu historii jest kilka takich, które bardzo mi się podobały, ale są też takie, które zupełnie nie trafiły w mój gust. Do tych najlepszych zaliczyć mogę Sick Pleasure, które obraca się w punkowym klimacie, mroczne opowiadanie Cassandry Clare, zatytułowane Całkiem nowe atrakcje oraz Tysiąc powodów, dla których mogło się nie udać. To ostatnie urzekło mnie ze względu na tematykę, jaką podejmuje. Pierwsze miejsce przyznaję Stephanie Perkins, która zrobiła coś fantastycznego - opisała dalsze losy Marigold i Northa znanych nam już z Podaruj mi miłość. W tamtym zbiorze właśnie opowiadanie z tymi bohaterami okazało się jednym z moich ulubionych, więc nic dziwnego, że i tym razem tak było.

Wszystkie opowiadania sprawiają, że na sercu natychmiast robi się ciepło, bo utrzymane są w podobnym, letnim klimacie. Jednocześnie żadne (lub prawie żadne) z nich nie jest przesłodzone, a autorzy często decydowali się poruszyć trudniejsze kwestie. Dzięki temu możemy przeczytać o problemach rodzinnych, poważnych chorobach czy homoseksualizmie. Ze względu na ogromną różnorodność i inne spojrzenie na miłość przez autorów, każdy znajdzie tu coś dla siebie. Spektrum tematyczne jest naprawdę szerokie - od fantastyki, zombie i morskich potworów, przez zabawę z czasem aż po historie obyczajowe.

Ktoś mnie pokocha to książka kierowana do młodzieży i właśnie dla nich może okazać się fantastyczną lekturą na wakacje. Są to lekkie, przyjemne, choć momentami nieco naiwne opowiadania, które można pochłonąć na raz lub stopniowo sobie dawkować. Ja już odrobinę wyrosłam z takich historii i żałuję, że nie miałam okazji ich poznać, gdy byłam młodsza, ale i tak dobrze się bawiłam podczas czytania. Nie tak dobrze, jak przy świątecznej wersji (bożonarodzeniowy klimat jakoś bardziej do mnie przemawia), ale nadal nieźle. Po prostu nie oczekujcie niczego ambitnego i miejcie na uwadze grupę wiekową, do której ta antologia jest kierowana, a na pewno się nie zawiedziecie. 

Stephanie Perkins, "Ktoś mnie pokocha", Otwarte/Moondrive, Kraków 2016, s. 484

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Otwartemu.

Podaruj mi miłość | Ktoś mnie pokocha 

„Mężczyźni bez kobiet” to zbiór siedmiu opowiadań oscylujących wokół tematu związków i miłości w ogóle. Najnowsze dzieło tego słynnego japońskiego pisarza było moim pierwszym spotkaniem z jego twórczością. Czy udanym? Nie jestem do końca przekonana, bo chociaż opowiadania stoją na wysokim poziomie, a styl Murakamiego zachwyca, to nie odnalazłam w tym zbiorze tego czegoś, co zasługiwałoby na nagrodę Nobla. Na tym etapie nie dziwi mnie, że Murakami jej nie zdobył, ale oczywiście nie mam prawa oceniać jego talentu po przeczytaniu zaledwie jednej książki. Na pewno będę skrupulatnie poznawać inne jego dzieła, bo jakby nie było – „Mężczyźni bez kobiet” to bardzo dobra pozycja.

Ciężko wybrać najlepsze z siedmiu opowiadań, bo każde podszyte jest samotnością i rozpaczą po stracie ukochanej kobiety, wzbudzając tym samym emocje w czytelniku. Niektóre z nich, jak choćby to o Gregorym Samsie (które zresztą nawiązuje do „Przemiany” Franza Kafki), są surrealistyczne, inne z kolei bardzo życiowe. Ale wszystkie mają ze sobą wspólny mianownik – mówią o mężczyznach, którzy w jakiś sposób utracili najważniejsze kobiety w swoim życiu. Czy to z powodu śmierci, czy przez rozwód czy też najzwyklejsze rozstanie. Warto wspomnieć o opowiadaniu „Kino”, które zawiera w sobie elementy realizmu magicznego, czy o „Szeherezadzie” – nawiązującej do „Księgi tysiąca i jednej nocy”.

Jednym z nielicznych minusów było według mnie zastosowanie gwary poznańskiej w opowiadaniu „Yesterday”. Tłumaczka wyjaśnia cel tego zabiegu we wstępie i jest on całkowicie uzasadniony. Jeden z bohaterów posługuje się dialektem, który znacznie różni się od standardowego japońskiego, należało więc podkreślić różnicę w jego wypowiedziach. Nie zmienia to jednak faktu, że czytało się te fragmenty ciężko, a czasem nawet bez zrozumienia. Być może dla osób z Wielkopolski nie będzie to aż takim problemem, dla mnie natomiast było to irytujące, ale w pełni rozumiem decyzję tłumaczki.

Opowiadania napisane są zrozumiałym, choć nie do końca prostym językiem. Od czasu do czasu natkniemy się na wzniosłe metafory, niekiedy autor lekko filozofuje, ale robi to w nienachlany i przystępny sposób. Widać dbałość o piękno języka, co jest także zasługą porządnego i naprawdę przyjemnie napisanego przekładu. Sam Murakami pisze jakby opowiadał historie, często wyrwane z kontekstu, bez konkretnego zakończenia. Ale w tym pozornym chaosie tkwi chyba piękno jego twórczości – mnie w każdym razie to ujęło. A najlepsze jest to, że pomimo nostalgicznego klimatu wszystkich siedmiu opowiadań, żadne z nich nie jest nudne czy męczące, czyta się je z przyjemnością i niesłabnącym zainteresowaniem.

Ten zbiór opowiadań na pewno zachęcił mnie do poznawania kolejnych dzieł Murakamiego i pozwolił dostrzec kilka charakterystycznych elementów jego twórczości. Nie rozkochał mnie jednak na tyle, by z miejsca zaliczyć go do grona moich ulubionych pisarzy, jednak nie wykluczam takiej możliwości przy następnych spotkaniach. Mam nadzieję, że kolejne tytuły będą jeszcze lepsze, bo namiastka stylu tego autora, którą otrzymałam w „Mężczyznach bez kobiet” naprawdę do mnie przemawia. 

Haruki Murakami, "Mężczyźni bez kobiet", Muza SA, Warszawa 2015, s. 317

Książkę zrecenzowałam we współpracy z księgarnią Książka i Prezent, która na swojej stronie oferowała widoczne poniżej gadżety - zakładki, kubki i wiele innych związanych z czytaniem przedmiotów. Niestety nie wiem czy nadal istnieje możliwość zakupu tych rzeczy, ponieważ strona księgarni wygasła. 
 

W Tatrach dochodzi do brutalnego morderstwa. Turyści wybierający się na Giewont natkną się na makabryczny widok - ciało nagiego mężczyzny  przybite do słynnego krzyża. Co ciekawe, ofiara nie nosi na sobie żadnych śladów walki, żadnych odcisków palców, zupełnie jakby sama weszła na szczyt, a następnie przybiła się do krzyża. Jedynym tropem jest starożytna moneta znaleziona w ciele denata. Sprawą początkowo zajmuje się komisarz Wiktor Forst jednak szybko okazuje się, że ktoś za wszelką cenę stara się odsunąć go od sprawy. Z jego temperamentem i niekwestionowaną umiejętnością zrażania do siebie ludzi, nietrudno znaleźć powód. Butny policjant rozpoczyna śledztwo na własną rękę, w którym pomaga mu znana dziennikarka.

Trzeba przyznać, że zagadka morderstwa jest frapująca, a sposoby dotarcia do prawdy co najmniej kontrowersyjne. Wiktor Forst nie przebiera w środkach, a Olga Szrebska wiernie towarzyszy mu podczas całego śledztwa. Polubiłam ten duet, chociaż komisarz wydał mi się na początku męską wersją Chyłki. Z czasem to uczucie na szczęście zanikało, chociaż nadal uważam, że mają pewne cechy wspólne - szczególnie bezkompromisowość i przekonanie, że wszystko ujdzie im na sucho. Bardzo natomiast polubiłam dziennikarkę i mocno ubolewam nad losem, który zgotował jej autor. Dla mnie ogromnym plusem było także umiejscowienie akcji w Tatrach, które uwielbiam i już odliczam dni do tegorocznego wyjazdu. Szkoda, ze górskie szlaki stanowiły tylko pierwszych kilkadziesiąt stron, ale podobno pod tym i pod wieloma innymi względami Przewieszenie spisuje się znacznie lepiej.

Niestety Ekspozycja nie jest pozbawiona wad. Wiele wątków budzi wątpliwości w kwestii realizmu, a losy bohaterów niekiedy przybierają mało prawdopodobny obrót. Może się nie znam, ale kompletnie odrealniony wydaje mi się pomysł ucieczki z więzienia, z którego - jak wielokrotnie podkreślają sami bohaterowie - po prostu nie da się uciec. Nie wierzę, że Forst był pierwszy, który wpadł na taki pomysł i zrealizował go za pierwszym podejściem. Jest tu kilka podobnych zgrzytów, zdarzają się przestoje akcji (co w innych znanych mi książkach tego autora nie miało miejsca), mocno dłuży się także wątek religijny. To ostatnie jest akurat kwestią indywidualną, może dla kogoś poruszenie motywu biblijnego będzie zaletą i jednym z ciekawszych aspektów Ekspozycji. Nie zmienia to jednak faktu, że nie jest to najlepsza książka w dorobku Remigiusza Mroza. Nie znaczy to jednak, że jest słaba, co to, to nie!

Chociaż Ekspozycja jest klasyfikowana jako kryminał to nie brak tu sensacji i wątków historycznych. Trup ściele się gęsto, akcja (z wyjątkiem kilku wspomnianych dłużyzn) pędzi na łeb na szyję, a intryga robi się tym bardziej zajmująca im dalej sięga w przeszłość. Interakcje pomiędzy głównymi bohaterami jak zwykle podszyte są niewybrednymi żartami, a mnie ten humor wyjątkowo się podoba. Innymi słowy - Mróz, jakiego dobrze znają czytelnicy, choć mam wrażenie, że tym razem w odrobinę słabszej formie. Zakończenie było jednak na tyle zaskakujące, że nie mogę odmówić sobie sięgnięcia po Przewieszenie i Trawers. A z tego co wieść gminna niesie są one znacznie lepsze. Oby!

Remigiusz Mróz, „Ekspozycja”, Filia, Poznań 2015, s. 474

 

Listy niezapomniane. Tom II to kolejna odsłona starannie wyselekcjonowanych przez Shauna Ushera skarbów epistolarnych z całego świata. Znaczna część zbioru skupia się co prawda na kulturze anglosaskiej, ale i polscy czytelnicy znajdą tu coś z własnego podwórka. Dokonany przez Ushera wybór jest zresztą na tyle uniwersalny, a autorzy bądź odbiorcy listów tak dobrze znani, że ich pochodzenie nie ma tu większego znaczenia.

Nie wszystkie listy będą w równym stopniu zajmujące, ale z pewnością każdy znajdzie tu coś dla siebie. Usher prezentuje szerokie spektrum nadawców i adresatów - od słynnych pisarzy takich jak George Orwell czy Sylvia Plath, przez aktorów, polityków i muzyków, aż po postaci fikcyjne i zupełnie anonimowe. Na mnie największe wrażenie pod względem emocjonalnym wywarły listy pasażerów feralnego lotu 123, którzy przez 32 minuty czekali na śmierć na pokładzie samolotu, ze świadomością, że już nigdy nie spotkają swoich najbliższych. Wielu z nich zdecydowało się na zostawienie krótkich notek pożegnalnych i to właśnie one stanowią część zbiorów Shauna Ushera. Równie interesujący i poruszający był list ojca do chorej na epilepsję córki czy wiadomość Abrahama Lincolna do Fanny McCULLOUGH. 

[kliknij, żeby powiększyć]

Z tych bardziej zabawnych listów warto wspomnieć o odpowiedzi Albusa Dumbledore'a na aplikację o posadę nauczyciela w Hogwarcie i przekorny list Marge Simpson do Barbary Bush w związku z nieprzychylnymi słowami ówczesnej Pierwszej Damy dotyczącymi popularnej kreskówki Simpsonowie. Największym dla mnie szokiem był natomiast obrzydliwy list Mozarta (no kto by pomyślał!), w którym wielokrotnie odwołuje się do ludzkich fekaliów. Listy niezapomniane. Tom II to skarbnica historycznej korespondencji i nie sposób wymienić wszystkich interesujących listów, bo jest ich w tym zbiorze aż 124. Z uwagi na ogromną różnorodność autorów i treści, każdy czytelnik zwróci uwagę na coś innego.

Mówiąc o tej publikacji nie można zapomnieć o wydaniu. Listy niezapomniane nie byłyby tym samym, gdyby nie przepiękna oprawa graficzna, twarda okładka i elegancki, kredowy papier. Ponadto każdy list opatrzony jest skanem oryginału, niekiedy dołączone są także fotografie nadawcy lub adresata danej wiadomości. Wyjątkowo ucieszył mnie fakt, że obok listów znajdują się też krótkie notatki umieszczone na boku strony, które wyjaśniają kontekst powstania korespondencji. Dzięki temu łatwo zrozumieć czemu w ogóle dany list został napisany. Lektura tej książki bez takich informacji byłaby znacznie uboższa.

[kliknij, żeby powiększyć]

Nie miałam przyjemności czytać pierwszego tomu Listów niezapomnianych, ale z pewnością prędzej czy później trafią na moją półkę. Myślę, że to niezwykle wartościowy i inspirujący zbiór ludzkich historii, które warto poznać właśnie z uwagi na to, że autorami zebranych tu tekstów są prawdziwi ludzie. Żyjące, czujące jednostki, które pozostawiły po sobie ślad w postaci tych, często bardzo krótkich, pisanych pospiesznie (tak jak w przypadku pasażerów lotu 123) notatek. Dzięki swojej uniwersalności zbiór Shauna Ushera będzie dobrym wyborem dla czytelników w każdym wieku.

Shaun Usher, „Listy niezapomniane. Tom II”, Sine Qua Non, Kraków 2016, s. 415

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu SQN.

Mająca niedawno swoją premierę książka Po nitce do szczęścia to dla fanów Karoliny Wilczyńskiej okazja, by już po raz trzeci spotkać się z bohaterami w Jagodnie. Historia, która w dwóch poprzednich tomach urzekła mnie ciepłem i prostotą, a także klimatem Gór Świętokrzyskich, w tym przypadku nie spełniła w pełni moich oczekiwań. Co tym razem nie zagrało? 

Przede wszystkim wydaje mi się, że pomysł na tę historię został wyczerpany. Co prawda Karolina Wilczyńska nie odkryła jeszcze wszystkich kart, część tajemnic nie doczekała się póki co rozwiązania (intryguje mnie szczególnie postać Łukasza), ale uważam, że spokojnie można było to zrobić w dwóch, maksymalnie trzech częściach. Dodawanie kolejnych wątków i rozciąganie cyklu na dalsze części wydaje mi się niepotrzebne i ze stratą dla fajnej opowieści, ale może w czwartym tomie autorka znów pozytywnie mnie zaskoczy? 

W tym tomie jedną z najważniejszych postaci okazuje się Małgorzata Kamińska, żona wójta w Jagodnie. Problemy osobiste zbliżą ją do Tamary i Marzeny, a we trójkę udowodnią, że kobiety mają w sobie ogromną siłę. W życiu Kielczanek też sporo się zmieni. Marysia pozna smak pierwszej miłości, a Tamara znów będzie musiała zmierzyć się z byłym mężem. Do grona bohaterów dołączy także Jan - angielski kuzyn hrabianek Leszczyńskich, który przyjedzie w odwiedziny do nigdy niewidzianych ciotek. Okazuje się, że dworek w środku lasu kryje jeszcze więcej tajemnic z przeszłości...

Kolejny tom Stacji Jagodno nadal czytało mi się przyjemnie i szybko, jednak tym razem nie potrafiłam przymknąć oka na naiwność niektórych wątków. Borowa od początku była odzwierciedleniem arkadyjskiej polskiej wsi (pamiętacie, gdy w Weselu Wyspiańskiego Pan Młody mówił: Niech na całym świecie wojna, byle polska wieś zaciszna, byle polska wieś spokojna? - dokładnie tym dla bohaterów tej książki jest Borowa), ale w Po nitce do szczęścia siła sprawcza białego domku została niemal całkowicie odrealniona. Ma to swój urok, nie powiem, ale gdy spojrzymy na tę książkę poważniej takie rzeczy zaczną przeszkadzać. Momentami mierziła mnie również banalność niektórych dialogów i sposób przedstawienia relacji między bohaterami, np. pomiędzy Marysią i Kamilem czy Marzeną a Janem. 

Po trzeci tom Stacji Jagodno należy oczywiście sięgnąć po zapoznaniu się z poprzednimi częściami cyklu, które gorąco polecam. Jednocześnie mam nadzieję, że słabsza forma Wilczyńskiej w tej części to tylko stan przejściowy i zapowiedziane na skrzydełku książki Serce z bibuły (czwarta część) ponownie mnie oczaruje. Czekam na rozwinięcie wątku Łukasza i jego ojca oraz na interesujące rozwiązanie problemu Tamary, który dopadł ją pod koniec powieści.

O ile poprzednie części były naprawdę przyjemnymi powieściami, niepozbawionymi pewnych życiowych mądrości, o tyle Po nitce do szczęścia zaczęło delikatnie ocierać się o banał. Nadal jest to niezła powieść obyczajowa, która z pewnością odpręży po ciężkim dniu, jednak odstaje poziomem od swoich poprzedniczek. 

Karolina Wilczyńska, „Po nitce do szczęścia”, Czwarta Strona, Poznań 2016, s. 320

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Czwarta Strona.

Dokładnie dwa lata temu popełniłam post o 5 RZECZACH, KTÓRE WARTO WIEDZIEĆ PRZED MUNDIALEM.  Trochę was okłamałam. Napisałam wtedy: Raz na cztery lata możecie odpuścić, przynieść zimne piwo i dać się ponieść piłkarskiej gorączce. Tak naprawdę miałam na myśli dwa lata, bo dziś wieczorem rusza nie mniej ważny dla Europejczyków turniej - Mistrzostwa Europy 2016! Większość z punktów, o których mówiłam dwa lata temu znajdzie zastosowanie również teraz. Nanieśmy jednak pewne poprawki. 

1. KTÓRZY TO NASI?

Tym razem nasi grają! Budzi to o tyle większe emocje, że mówi się nawet o wyjściu Polaków z grupy, co dla drużyny występującej dopiero po raz trzeci na ME byłoby naprawdę sporym sukcesem. Lewandowskiego z pewnością wszystkie znacie, być może Szczęsnego, Piszczka i Błaszczykowskiego także. Ale co z tym przystojniakiem?

źródło: http://kwejk.pl

Bukmacherzy stawiają na gospodarzy turnieju, czyli na Francuzów. Mocna ekipa, ale turniej rozegrają bez dwóch ważnych zawodników: jednego z najlepszych napastników świata, czyli Karima Benzemy (który został wykluczony z kadry za aferę z szantażem i seks taśmą w roli głównej), a także bez Raphaëla Varane'a, zdolnego młodego obrońcy, którego wykluczyła kontuzja.

W gronie faworytów znajdują się oczywiście mistrzowie świata - Niemcy, nasz grupowy rywal. Osobiście również stawiam właśnie na nich, a ich awansu do półfinału jestem niemal pewna.

Na trzecim miejscu według bukmacherów, co jest dla mnie lekkim zaskoczeniem, znajduje się Hiszpania. Hiszpania, której zawsze kibicuję na dużych turniejach, a która nie wyszła z grupy na MŚ. Rozum podpowiada, że na trzeci tytuł ME z rzędu szans nie mają, ale serce gorąco wierzy, że Iker zakończy karierę reprezentacyjną w blasku zwycięstwa.

No a co z Polską? Są śmiałkowie, którzy nazywają naszą reprezentację czarnym koniem turnieju. To pompowanie balonika z jednej strony mnie mocno bawi, a z drugiej gdzieś tam w środku tli się iskierka nadziei, że nasz udział w ME nie skończy się tym razem na trzech meczach. Pamiętajcie, że w niedzielę o 18 pierwszy mecz z Irlandią Północną!

5. NAJSEKSOWNIEJSI PIŁKARZE MUNDIALU.

Od dziecka mam w sobie ogromną ciekawość świata. Zapytajcie moich rodziców, a na pewno potwierdzą - kiedy moje koleżanki marzyły, by zostać księżniczkami, ja chciałam być archeologiem. Dni spędzałam na oglądaniu National Geographic, a programy dotyczące starożytnych cywilizacji podobały mi się najbardziej. Czerpałam niesamowitą przyjemność z nauki flag świata, a potem kazałam się wszystkim dookoła przepytywać ze swojej wiedzy. To oczywiste, że kraj, w którym swój początek ma cała cywilizacja przyciąga mnie jak magnes. Na razie jednak do Etiopii mogłam wybrać się jedynie dzięki książce Martyny Wojciechowskiej. 

Być może część z was pamięta jeszcze program Misja Martyna. To właśnie w ramach nagrania jednego z odcinków ekipa Wojciechowskiej wybrała się do Etiopii. W niniejszej książce znajdziecie oczywiście informator zawierający najważniejsze informacje o tym kraju oraz kilka podstawowych zwrotów w języku amharskim, ale bądźmy poważni - to nie jest jej najlepsza część. Martyna Wojciechowska zabiera swoich czytelników w podróż od Addis Abeby, przez Lalibelę, aż po niezwykłą Dolinę Omo, gdzie znaleźć można plemiona afrykańskie, żyjące niemal tak samo jak ich przodkowie tysiące lat temu. To kolejna rzecz, która mnie fascynuje - poznawanie innych kultur i zwyczajów, szczególnie gdy tak mocno różnią się od tego, co widzimy na co dzień.

Etiopia. Ale czat! poza pięknymi fotografiami i masą interesujących informacji o tym kraju przedstawia także obraz tej Etiopii, która chyba jako pierwsza przychodzi Europejczykom na myśl. Niejednokrotnie zakręciła mi się łezka w oku, gdy czytałam o panującej tam biedzie, o dzieciach żyjących na ulicy i o działalności organizacji Hope, która nie jest w stanie zapewnić pożywienia wszystkim głodującym i niedożywionym osobom. A takich na ulicach Etiopii nie brakuje. To już druga w ostatnim czasie książka, która pokazała mi jak wielkie mam szczęście w życiu. Wiem, że to banał (sama też wystrzegam się tego typu "motywatorów"), ale taka jest prawda - jeśli mamy dwie nogi, dwie ręce, dach nad głową i ciepłą wodę to jesteśmy szczęśliwsi niż połowa świata.

Książka nie porwała mnie tak jak Przesunąć horyzont, ale z pewnością była interesującym doświadczeniem. Przede wszystkim przybliżyła mi etiopskie realia, historię i kulturę tego kraju (ogromnym zaskoczeniem był dla mnie sposób mierzenia czasu - w Etiopii jest obecnie rok 2008!) oraz tradycyjne potrawy i wierzenia mieszkańców, a także ich stosunek do 'ferendżi' czyli obcokrajowców. Pisana jest prostym, ale wciągającym stylem, a liczne fotografie jeszcze bardziej umilają czas spędzony na lekturze.

Martyna Wojciechowska „Etiopia. Ale czat!”, Wydawnictwo G+J, Warszawa 2009, s. 285

Życie Pi czytałam jakiś czas temu i bardzo mi się podobało. W dodatku ta okładka jest tak piękna, że nie mogłam sobie odmówić zakupu! Po nitce do szczęścia to egzemplarz recenzencki od wydawnictwa Czwarta Strona. Cieszę się, że znowu będę miała okazję poczytać o Kielcach. Przewieszenie i Ekspozycja to zakupy własne - jedno kupiłam przed, a drugie na targach w Warszawie. Obie części są podpisane przez autora. Pozdrowienia z Korei oraz Wojna nie ma w sobie nic z kobiety to kolejne zakupy poczynione w tym miesiącu - tak w ramach rekompensaty za brak ciekawych promocji na targach. Wszystkie widoczne tu książki Stephena Kinga oraz Grim. Pieczęć ognia pochodzą z wymian - Joyland, Lśnienie i Grim z facebooka, natomiast Dallas '63 z OLX. 

W tym miesiącu dotarły do mnie również dwa ebooki:

Zapraszam również do obejrzenia wersji video:

I jak wam się podobają moje zdobycze?

Jedno z pierwszych zdań w tej książce brzmi: Myślałam, że życie w Korei Północnej nie odbiega od normy. To właśnie ono uświadomiło mi skalę komunistycznej propagandy, którą tamtejsi przywódcy od dziecka wpajają swoim obywatelom. Kult jednostki, przekonanie o doskonałości własnego kraju i niemal całkowite odcięcie od reszty świata wydają się niepojęte dla przeciętnego Europejczyka. A przecież nie mówimy tutaj o brutalnej historii tego kraju. To, o czym przeczytacie w Dziewczynie o siedmiu imionach dzieje się współcześnie. I chyba to najbardziej mnie zaszokowało.

Dziewczyna o siedmiu imionach to książka autobiograficzna. Hyeonseo Lee przyszła na świat w rodzinie o wysokim songbun, czyli statusie społecznym. Oznacza to, że miała więcej szczęścia niż znaczna część jej rodaków – nie dotknęły jej represje polityczne i klęska głodu po upadku ZSRR. Do pewnego momentu nie zdawała sobie nawet sprawy jak wiele jej rówieśników przymiera głodem. Ponadto urodziła się w miasteczku Hyesan znajdującym się tuż przy granicy z Chinami. Rzeka oddzielająca dwa państwa jest w tym miejscu na tyle wąska, że bez większego problemu można przeprawić się na drugą stronę i z tej sposobności Hyeonseo skorzystała. W dniu przekroczenia granicy miała zaledwie siedemnaście lat i nie zdawała sobie sprawy, że będzie to podróż w jedną stronę. Czy można tęsknić za Koreą Północną?

Jest to pozycja o tyle ciekawa, że przekazuje informacje o Korei Północnej z pierwszej ręki, choć oczywiście nie możemy ich do końca zweryfikować. Lee szczegółowo przedstawia życie w "najwspanialszym kraju świata", prawa i obowiązki północnokoreańskich obywateli oraz wartości wpajane dzieciom od najmłodszych lat. Poziom absurdu w tej książce przekracza wszelkie granice. Na przykład: każda rodzina bezwzględnie musi mieć w domu portrety przywódców powieszone tak, aby nic nie znajdowało się wyżej nich. Obrazy należy wycierać z kurzu specjalnie do tego przeznaczoną ściereczką, a jeśli podczas kontroli nie są idealnie czyste... może się to skończyć nawet publiczną egzekucją. Pośród szeregu niedorzecznych obowiązków, obywatel północnokoreański musi wystarczająco nisko pochylić się przed pomnikiem Kim Ir Sena i wylać odpowiednią ilość łez po śmierci przywódcy.

Hyeonseo Lee opisuje długą drogę do wolności, która kosztowała ją wiele, ale ostatecznie skończyła się sukcesem. Jak wielu Koreańczyków ginie podczas próby ucieczki? Z jednej strony jest to historia o ogromnej determinacji, która pozwoliła autorce tej książki zajść tak daleko. Z drugiej budzi wątpliwości - w końcu pochodziła z uprzywilejowanej rodziny, a z jej własnych słów wynika, że żyła w nie najgorszych warunkach. Chyba można powiedzieć, że dopóki nie zetknęła się z kryzysem lat 90. była względnie szczęśliwa w swojej ojczyźnie. A mimo to zdecydowała się na ucieczkę narażając swoich bliskich na ogromne niebezpieczeństwo. Ale czy możemy w jakikolwiek sposób oceniać jej decyzje? Interesujące jest tutaj zderzenie wyniesionego z Korei Północnej światopoglądu z rzeczywistością poza jej granicami, kiedy Hyeonseo stopniowo zaczęła odkrywać z jaką iluzją miała dotychczas do czynienia.

Sytuacja w Korei Północnej szokuje, ale jeszcze ciężej uwierzyć w to, co dzieje się po ucieczce. Dlaczego autorka musiała zmieniać swoje imię aż siedmiokrotnie? Jak postrzegani są uchodźcy w krajach azjatyckich? Dziewczyna o siedmiu imionach to również opowieść o piętnie, które towarzyszy uciekinierowi do końca życia. O niemożności aklimatyzacji w kapitalistycznej rzeczywistości i o poczuciu zatracenia własnej tożsamości.

Gorąco polecam, bo to jedna z tych książek, które otwierają nam oczy. Stanowi namacalny dowód na sytuację w Korei Północnej, ale sięga także dalej - pokazuje jak obojętna na nagminne łamanie praw człowieka jest reszta świata. A robi to - wbrew pozorom - w przystępny sposób, który nie przygniata ładunkiem emocjonalnym. Książkę czyta się naprawdę szybko, ale nie bezrefleksyjnie.

Hyeonseo Lee, "Dziewczyna o siedmiu imionach", Prószyński i S-ka, Warszawa 2015, s. 520

Wiem, że dzisiaj Dzień Dziecka i to nie najlepszy moment na podsumowanie miesiąca, ale... musicie mi to jakoś wybaczyć! W maju znowu nie przeczytałam tyle książek, ile bym sobie życzyła, ale zbliżają się wakacje, więc może w końcu uda mi się pokonać tę czytelniczą niemoc, która trzyma mnie od kilku dobrych miesięcy. Maj to był także miesiąc Warszawskich Targów Książki, na których pojawiłam się po raz pierwszy i chyba podobało mi się bardziej niż na tych w Krakowie. Jakoś przyjemniej poruszało mi się po stadionie niż po hali targowej ;) Ale większość rzeczy wygląda podobnie, o czym możecie przeczytać w moim poście poświęconym temu wydarzeniu. A teraz już nie przedłużając, zapraszam na czytelnicze podsumowanie maja!

Książka miesiąca: Większość przeczytanych w maju książek była naprawdę świetna, nie potrafię wyróżnić tylko jednej!

Rozczarowanie miesiąca: Z kolei tutaj nie mam problemów - Wierna to ogromne rozczarowanie.

Maj w social media:

Fan page lubią 664 osoby;

Zapraszam także na snapchat (malamiblog), gdzie najczęściej pojawiają się informacje o nowościach na mojej półce, o tym co aktualnie czytam itp.

Oraz na aska, jeśli macie jakieś pytania :-) 

YouTube to dla mnie zupełne szaleństwo - aż 1463 osoby subskrybują mój kanał! PRAWIE PÓŁTORA TYSIĄCA! NIESAMOWITE ♥♥♥

O czym jeszcze pisałam w maju? 

Zapraszam również na podsumowanie w formie video: