O tym jak śmierć bliskiej osoby wpływa na najbliższą rodzinę jeszcze wiele lat po tragedii pisze Emily Giffin w swojej najnowszej książce. Pierwsza przychodzi miłość to także historia o rodzinnych więzach wystawionych na ciężką próbę i relacjach pomiędzy siostrami, które nigdy nie były dobre, a po śmierci brata jeszcze bardziej się skomplikowały. Tematycznie ciężka powieść napisana została z lekkością charakterystyczną dla tej pisarki, jednak ta lekkość w jakiś sposób pozbawia ją niezbędnej tu głębi i stawia twórczość Giffin raczej obok babskich czytadeł, aniżeli literatury nieco ambitniejszej.

Giffin tym razem porusza temat siostrzanej miłości, która została nadszarpnięta w wyniku wydarzeń z przeszłości. Dobrze radzi sobie z przedstawieniem napiętych stosunków pomiędzy Meredith i Josie, ukazując przez nie skomplikowane relacje międzyludzkie i to jak rodzinna tragedia wpłynęła na ich późniejsze życie. Nie jest to słodka historia, wręcz przeciwnie - wiele w niej smutku i goryczy, a jednak kolejne strony czyta się z przyjemnością i zainteresowaniem. Choć postać Meredith drażni swoim egoizmem, który notabene zarzuca swojej znacznie sympatyczniejszej siostrze, to pokazuje jak mając względnie udane życie można czuć się nieszczęśliwym dopóki nie ruszy się do przodu i nie zostawi demonów przeszłości za sobą. Irytujący charakter Mere przejawia się także w tym jak postrzega swoje małżeństwo i bycie matką. Josie z kolei to pozornie radosna i wygadana osoba, która kocha swoją posadę nauczycielki, jednak i ona nie potrafi pozbierać się po tragedii i wybaczyć sobie pewnych błędów. Śmierć brata odcisnęła na nich silne piętno, a niemożność wzajemnego porozumienia się pozbawia je możliwości wsparcia, którego obie tak bardzo potrzebują. Wynikiem tego jest szereg błędnych decyzji i poczucie niespełnienia w życiu. Czy próba naprawienia tej relacji może być kluczem do zagubionego szczęścia?

Ciężko zarzucić coś szczególnego tej książce, bo czyta się ją dobrze i szybko, niesie ze sobą jakieś tam przesłanie - ot, choćby istotę rodzinnych więzi i konieczność wzajemnego wsparcia w obliczu tragicznej sytuacji, ale jednak nie gwarantuje większych doznań. Pozostawia w czytelniku pewien niedosyt na poziomie emocjonalnym, a czegoś innego oczekuje się przysiadając do lektury o takiej tematyce. Jest to po prostu kolejna książka z gatunku tych, które czyta się dla samego czytania, drobnych wzruszeń i przyjemnego spędzenia czasu. Można, ale nie trzeba.

Kolejny raz przekonałam się, że amerykańska pisarka pisze przyjemnie i lekko, opowiadając jednocześnie życiowe historie z problemami, które nie będą obce czytelnikom. Nie są to może powieści wybitne, ale świetnie sprawdzą się jako przerywnik pomiędzy ambitniejszymi lekturami, choć warto mieć na uwadze, że Giffin ma w swoim dorobku lepsze pozycje.

Emily Giffin, „Pierwsza przychodzi miłość”, Otwarte, Kraków 2016, s. 436

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Otwartemu.

Wy także możecie przeczytać darmowy fragment książki o tutaj: 

[Pierwsza przychodzi miłość]

Coco Chanel. Legenda i życie to próba obalenia mitu, wokół którego Gabrielle Chanel zbudowała historię swojego życia. Jak rzetelnie przedstawić losy postaci, która na swój temat nigdy nie mówiła prawdy? To zadanie wyjątkowo trudne, wymagające wielkiego nakładu pracy i szukania elementów wspólnych w sprzecznych opowieściach, które snuła Coco. Trzeba jednak przyznać, że Justine Picardie starała się przedstawić tę historię możliwie jak najwierniej, o czym świadczy imponująca liczba źródeł wykorzystanych podczas pisania tej książki.  Biografka nie tylko bazowała na istniejących już publikacjach. Dotarła także do wciąż żyjących przyjaciół mademoiselle Chanel, a także odwiedziła miejsca, które w jej życiu odegrały ważną rolę.

Początek biografii to obszerny opis domu przy rue Cambon 31, świątyni mody Chanel. Justine Picardie prowadzi nas przez kolejne pomieszczenia, przedstawiając poszczególne elementy wystroju z ogromną dbałością o szczegóły. Plastyczny styl pisania pozwala przez chwilę poczuć klimat tego mistycznego miejsca. Kolejne rozdziały to owiane tajemnicą dzieciństwo Gabrielle, jej liczne romanse i wreszcie – narodziny legendy. Jaka historia kryje się za powstaniem słynnej małej czarnej? Dlaczego najpopularniejsze perfumy świata noszą nazwę No. 5? I co właściwie oznacza tak rozpoznawalne logo powstałe z dwóch połączonych ze sobą liter C? Jeśli jesteście ciekawi jak brzmi odpowiedź na te pytania sięgnijcie koniecznie po tę książkę.

Warto zwrócić uwagę na przepiękne wydanie tej biografii. Twarda oprawa z obwolutą to tylko drobna zapowiedź tego, co znajdziemy w środku. Historia Chanel została bogato opatrzona fotografiami, które nierzadko budzą zachwyt czytelnika. Piękne i eleganckie kobiety, słynne postacie i niesamowite miejsca zostały idealnie wkomponowane w treść. Ponadto znajdziemy tu liczne szkice i ilustracje pochodzące z prestiżowych magazynów o modzie lub narysowane ręką samego Karla Lagerfelda. To właśnie zawarte w książce zdjęcia pokazują jak wielką wagę Chanel przywiązywała do symboliki - elementy jej codziennego życia, jak choćby mozaikowa posadzka opactwa Aubazine, często znajdowały odzwierciedlenie w jej późniejszych projektach. 

Pomimo tak zachwycającego wydania, książka sama w sobie nie jest idealna. Momentami przegadana, niektóre wątki wydają się być oderwane od całości, a sama Picardie często popada w dygresyjny ton tworząc tym samym wrażenie lekkiego chaosu. Chwilami zaburzona chronologia i dogłębne portretowanie osób związanych w jakiś sposób z samą Chanel jeszcze to uczucie potęgują. To jednak nierozerwalnie wiąże się z tym jak skomplikowana jest historia tej kobiety, ile niejasności kryją w sobie jej burzliwe romanse, rzekome związki z nazistami czy pomówienia o antysemityzm.

Mit Coco Chanel pewnie nigdy nie zostanie do końca rozwiany, ale to chyba właśnie tajemnica, którą stworzyła wokół siebie ta kobieta czyni z niej tak interesującą postać. Nie jest to idealnie napisana biografia, ale z pewnością warto ją poznać choćby po to, żeby przybliżyć sobie tak intrygującą osobistość, która do dziś zostaje jedną z największych dyktatorek mody w historii. 

Justine Picardie, „Coco Chanel. Legenda i życie”, Dom Wydawniczy Rebis, Poznań 2016, s. 343

Recenzja powstała we współpracy z księgarnią internetową BookMaster.pl.

Co może łączyć piękną i bogatą kobietę, która mogłaby mieć właściwie wszystko z samotnym, ubogim mężczyzną oczekującym w celi śmierci na wykonanie wyroku? Dwa różne światy, dwie zupełnie inne rzeczywistości, a jednak mające wspólny mianownik – samotność i smutek, poczucie wyobcowania i bolesne wspomnienia z przeszłości, które przygniatają teraźniejszość.

Yu-jeong zawsze traktowana była gorzej od swojego rodzeństwa, własna matka obwiniała ją o zniszczenie kariery pianistki, a kiedy w młodości los okrutnie ją doświadczył nie było nikogo, kto pomógłby ukoić ból. Poczucie wyobcowania i braku akceptacji przede wszystkim ze strony matki popchnęło Yu-jeong do kilku prób samobójczych. Wreszcie ciotka Monika, zakonnica z powołania zaoferowała swojej siostrzenicy pewien układ. Zamiast kolejnych wizyt u psychiatry, Yu-jeong ma od tej pory odwiedzać oczekujących na karę śmierci w seulskim więzieniu. W ten sposób poznaje Yun-su – mężczyznę skazanego za okrutne zbrodnie, których wybaczyć nie można. A jednak to dramatyczne spotkanie zmieni życie ich obojga.

Nasze szczęśliwe czasy to powieść pełna kontrastów. Wiemy jak różne było życie obojga bohaterów, a jednak autorka postanowiła, że te dwa przeciwległe bieguny spotkają się w murach więzienia i wzajemnie się od siebie czegoś nauczą. Bo w gruncie rzeczy wszyscy jesteśmy tacy sami i przeżywamy te same emocje, niezależnie od wykształcenia czy statusu finansowego. Gong Ji-young stworzyła niezwykłą powieść o uniwersalnym przekazie, która pokazuje, że człowiek nigdy nie jest tylko dobry lub tylko zły, a smutek nie jest zarezerwowany wyłącznie dla ubogich. Jest to powieść do wielokrotnego czytania, do odnajdowania w niej siły przebaczenia i zrozumienia. Subtelna i nienachlana, a jednak mocno oddziałująca na czytelnika. Nie miałam wcześniej do czynienia z literaturą południowokoreańską, ale już zdążyłam się w niej rozkochać. A te elementy orientalne majaczące się gdzieś w tle tylko dodają tej powieści niezwykłości. 

Nie jest to książka łatwa. Mimo niezbyt dużej objętości czyta się ją z trudem ze względu na ładunek emocjonalny, jaki ze sobą niesie. Być może konieczne będą krótkie przerwy w lekturze, złapanie oddechu i zdystansowanie się do sytuacji bohaterów. Być może jej lektura zajmie więcej niż się spodziewacie. Jestem jednak pewna, że jej subtelne piękno i uniwersalny wymiar zachwycą także was.

Powieść Gong Ji-young wyłamuje się ze schematów, zaciera granice pomiędzy ludźmi i poddaje w wątpliwość słuszność kary śmierci. Paradoksalnie jest także opowieścią o celebracji życia, o czym nieustannie przypomina nam wisząca nad Yun-su groźba egzekucji oraz trzykrotna próba samobójcza Yu-jeong. To jedna z tych książek, o których ciężko jest pisać. Warto przeczytać ją samemu zamiast opierać się na opiniach innych.

Gong Ji-young, „Nasze szczęśliwe czasy”, Kwiaty Orientu, Skarżysko-Kamienna 2013, s. 314

Za tę niezwykłą książkę dziękuję wydawnictwu Kwiaty Orientu. 

Wielu ludziom wydaje się, że zdobycie Dachu Świata zarezerwowane jest tylko dla profesjonalistów i jednocześnie szaleńców – w końcu kto normalny dobrowolnie pcha się znacznie ponad strefę śmierci wysokościowej? Zawartość tlenu w powietrzu na ośmiu tysiącach jest znikoma, a obrzęk płuc czy mózgu niezwykle niebezpieczny. A to i tak tylko kropla w morzu zagrożeń czyhających na wariatów porywających się na zdobycie Mount Everestu. Góra Gór rzeczywiście do pewnego momentu dostępna była wyłącznie dla nielicznych, ale jak wszystko inne, także i ona padła ofiarą komercjalizacji.

Proces wprowadzania zorganizowanych wycieczek na Mount Everest rozwinął się do tego stopnia, że obecnie istnieją specjalne agencje oferujące niezbędny sprzęt, wszelkie zgody rządowe oraz przewodników, którzy na szczyt wprowadzą każdego o dobrej kondycji, jakimkolwiek pojęciu o wspinaczce oraz przede wszystkim posiadającego zasobny portfel, bo taka wyprawa to koszt rzędu kilkudziesięciu tysięcy dolarów. Jedną z bardziej znanych firm tego rodzaju jest Adventure Consultants z siedzibą w Nowej Zelandii. Jej fundatorem był Rob Hall, znany himalaista, który aż pięciokrotnie stawał na najwyższym wierzchołku Ziemi. To krótkie wprowadzenie wystarczy, by nieobeznanych z tematem wspinaczek wysokogórskich zapoznać z tragedią, do której doszło w maju 1996 roku. 

Jon Krakauer stara się odtworzyć wydarzenia z tamtej wyprawy krok po kroku, jednak pamięć jest zawodna, a mózg z niedostateczną ilością tlenu nie działa tak jak powinien, więc nie wszystkie wątpliwości zostały tu rozwiane. Niemniej jednak jest to relacja na tyle wierna, na ile było to możliwe. Napisana w niesamowity sposób – czyta się tę książkę jak najlepszy thriller, usilnie wypierając z głowy tak dobrze znane zakończenie. Fakt, że autor jest dziennikarzem niewątpliwie przyczynił się do przejrzystości tej historii, która nawet dla laika nie będzie ciężka do przetrawienia. Znajduje się tu sporo przypisów wyjaśniających potencjalnie kłopotliwe zagadnienia, ale też sam Krakauer pisze w sposób zrozumiały, a jednocześnie porywający. Od książki ciężko się oderwać, a tląca się gdzieś z tyłu głowy świadomość prawdziwości opisanych tu wydarzeń budzi w czytelniku tym większe emocje.

Wszystko za Everest to także osobisty rachunek sumienia autora, który z perspektywy czasu inaczej postrzega pewne wydarzenia. Zdaje sobie sprawę, że czyjeś życie mogło zostać uratowane gdyby nie dążenie na ten wymarzony szczyt po trupach – dosłownie. Przypadki odmrożeń w drodze na ośmiotysięczniki są powszechne, ale czytając tę książkę można odnieść wrażenie, że niektórym zamarzło także serce. Z tego autor doskonale zdaje sobie sprawę, sam także czuje się w jakimś stopniu odpowiedzialny za wydarzenia rozgrywające się podczas ataku szczytowego i tuż po nim, co w konsekwencji wpływa także na czytelników. Jakiekolwiek były przyczyny owej tragedii – czy to błędne decyzje, egoizm czy też złe warunki pogodowe – nie nam oceniać. W tamtej chwili na górze, przy niedoborze tlenu wszystko mogło wyglądać inaczej. Krakauer poza zgubnym przekonaniem siły pieniądza i kontrowersjami, które budzą komercyjne ekspedycje na Mount Everest, podkreśla jeszcze jedną ważną rzecz – czasem doświadczenie, sprzęt czy zdrowie nie wystarczą podczas takiej wspinaczki. Trzeba jeszcze ogromnego szczęścia i przychylności natury, by wyprawa zakończyła się sukcesem. A tego właśnie zabrakło feralnego 10 maja 1996 roku. 

Wszystko za Everest to już klasyk literatury górskiej. I słusznie – rewelacyjna relacja jednego z najtragiczniejszych dni w historii himalaizmu spisana przez naocznego świadka wciąga, przeraża i budzi ogromne emocje.

Patrząc na ten stos mogę tylko popukać się w głowę w związku z ilością pojawiających się u mnie ostatnio książek. Nie będę pytać jak to możliwe, że po raz kolejny moje (bardzo nieliczne zresztą) półki uginają się pod naporem nowości, a ja ciągle mam tyły z książkami kupionymi wcześniej. Wiem doskonale jak do tego doszło - czerwiec obfitował we współprace recenzenckie, a chociaż w ostatnich miesiącach naprawdę starałam się ich unikać, tym razem propozycje były tak interesujące, że nie mogłam przejść obok nich obojętnie.

No bo na przykład, świeżo zawarta współpraca z księgarnią BookMaster owocuje w nowe książki nieograniczone żadnym limitem. Mogę po prostu wybierać z całej oferty i nie ukrywajmy - zaoszczędzić dzięki temu trochę pieniędzy, które w przeciwnym razie i tak bym na te konkretne tytuły wydała, bo chciałam je przeczytać od dawna, bo zainteresowały mnie w jakiś sposób, bo tak. Bo lubię kupować nowe książki. Tą drogą dotarły do mnie trzy pozycje widoczne od dołu: Coco Chanel. Legenda i życie, Wszystko za Everest oraz Bez słów. Dwie z nich już przeczytałam i są to pozycje naprawdę dobre, a relację z wyprawy na Dach Świata Jona Krakauera nazwałabym wręcz wybitną.

Do nowych współprac należy też ta z wydawnictwem Kwiaty Orientu, które ma w swojej ofercie książki dotyczące kultury azjatyckiej. Mówiłam wam kiedyś, że po przeczytaniu Dziewczyny o siedmiu imionach nabrałam ogromnej ochoty na taką literaturę. Nasze szczęśliwe czasy to również rewelacyjna książka. Czarny kwiat jeszcze przede mną, ale zapowiada się równie dobrze.

Propozycja zrecenzowania Podniebnego lotu skusiła mnie faktem, że główna bohaterka jest stewardessą. Chciałam o tym poczytać coś więcej, niestety po pierwszych recenzjach tej książki zaczynam trochę żałować, że się na nią zdecydowałam, choć sama jeszcze nie miałam okazji jej poznać. Może nie będzie aż tak źle?

O W cieniu prawa nawet nie mówię - to w końcu świetnie piszący Remigiusz Mróz, który w swoich powieściach rozkochał już chyba całą Polskę. I jak tu odmówić Czwartej stronie recenzji tego tytułu, skoro tak bardzo chcę się z nim zapoznać? To nie jest dieta z kolei przywędrowała do mnie od wydawnictwa Sine Qua Non i miała pomóc mi pokonać strach przed dosłownie wszystkim i wielkiego lenia, który skutecznie opóźnia pojawienie się tych milionów na koncie, które przecież kiedyś będę zarabiać! Ktoś mnie pokocha to oczywiście wydawnictwo Otwarte, a w zasadzie Moondrive. Bardzo podobał mi się zimowy zbiór opowiadań, więc i letniej odsłony nie mogłam sobie odmówić.

Dwie ostatnie pozycje na liście (ręka w górę kto dotarł do tego miejsca w tym szalenie długim poście) to już wymiany książkowe. Przebudzenie będzie kolejną książką Stephena Kinga, która dotarła do mnie w ciągu ostatnich miesięcy, natomiast Dla Ciebie wszystko Nicholasa Sparksa to efekt tego, że końcem maja zachciało mi się jakiegoś romansidła. Dziwny to wybór jak na osobę, która za twórczością tego pana nie przepada.

Co myślicie o tych zdobyczach? Może jest tu coś, co szczególnie wpadło wam w oko? 

Dla porządku jeszcze lista autorów i tytułów wraz z podlinkowanymi recenzjami:

 Wersja video: 

Czasami słowa nie są potrzebne, by rozmawiać. Czasami bez słów można wyrazić w s z y s t k o. Trzeba tylko spróbować, nie zamykać się i nie rezygnować jeszcze przed pierwszą próbą. Czasami życie w samotni otoczonej lasem to nie wybór jednostki, a decyzja ogółu. Bo tak jest lepiej, wygodniej. A przecież ignorowanie problemu nie sprawia, że on znika. Ale jak po latach zaufać obcemu człowiekowi, gdy wszystko, co wie się o ludziach to zło, które wyrządzili? 

Archer Hale żyje na uboczu w niemal całkowitej separacji od świata zewnętrznego. Czasem na chwilę pojawia się w mieście, by zrobić niezbędne zakupy. Dlaczego nic nie mówi? Ludzie dookoła tylko obojętnie wzruszają ramionami, rzucają krzywe spojrzenia i szepczą do siebie myśląc, że obiekt ich rozmów nie może ich usłyszeć. Sytuacja od lat się nie zmienia, a obu stronom taki układ zdaje się nie przeszkadzać. Archer żyje jak pustelnik, do czasu gdy do tego małego miasteczka przyjeżdża Bree Prescott. Ona również ucieka przed przeszłością, stara się zapomnieć i na nowo zapanować nad własnym życiem. Może to właśnie piętno wielkiej tragedii przyciąga do siebie tych dwoje? A może po prostu ktoś wreszcie próbuje dotrzeć do Archera i zburzyć mur, który wznosił przez lata.

Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że powieść Mii Sheridan to typowy romans pomiędzy dwojgiem młodych, ale doświadczonych przez los ludzi. Jednak gdy przyjrzymy się wnikliwiej być może pod płaszczykiem historii miłosnej uda się dostrzec się więcej. Dla mnie czytanie Bez słów było lekcją empatii i momentem do zastanowienia się nad ludzką obojętnością. Czy reprezentowałabym mieszkańców sennego miasteczka, którzy przez wiele lat woleli przymykać oko, czy może byłabym jak Bree – otwarta na wrażliwość innych i skora do pomocy? Sheridan pisze w dużej mierze o akceptacji drugiego człowieka i jego ułomności, a fakt, że przekazuje to poprzez miłość pomiędzy bohaterami nie umniejsza wartości przekazu. Owszem, są lepsze i gorsze momenty w tej powieści, ale jej całej przyświeca jeden cel – ukazanie tego, że odmienność często skazuje na samotność. Postać Bree jest tego zaprzeczeniem, szansą na nowe życie dla ludzi takich jak Archer.

Ciężko zliczyć ile było już książek o nieświadomych swoich zalet, nieco przestraszonych i wycofanych dziewczynach, które zmieniały się o sto osiemdziesiąt stopni dzięki nowo poznanemu i nieziemsko przystojnemu mężczyźnie. Mia Sheridan odwróciła te role, dzięki czemu typowa powieść NA w jej rękach zyskała odrobinę świeżości. Ale schematy oczywiście są. Bohaterowie ze skazą, którzy starają się uciec od bolesnej przeszłości. Oboje są atrakcyjni fizycznie i już od pierwszego spotkania wzajemnie się przyciągają. Uczucie rozwija się jednak powoli i subtelnie, nie bierze się znikąd. Powstaje na bazie wzajemnego zrozumienia i umiejętności rozmowy bez słów. Bree jako pierwsza daje Archerowi coś, czego nikt inny wcześniej mu nie dał – wiarę w to, że normalne życie jest możliwe. Kolejne strony to mieszanka romansu i erotyki, dramatu i traumy z przeszłości, które budzą w czytelniku najróżniejsze emocje. 

Nie czuje się na tyle mocno w książkach z etykietką New Adult, żeby bez zastanowienia umieścić Mię Sheridan w czołówce najlepszych autorów tego gatunku, ale jeśli lubicie powieści Colleen Hoover to i na tę autorkę warto zwrócić uwagę. Pisze w sposób, od którego nie można się oderwać, a historia Bree i Archera to coś więcej niż romans, choć nie wszyscy się ze mną zgodzą. Ale o tym przekonacie się sięgając po tę powieść. 

Mia Sheridan, „Bez słów”, Wydawnictwo Otwarte, Kraków 2016, s. 383

Za książkę dziękuję księgarni internetowej BookMaster.pl.

Czerwiec to przecież sesja, a wyszło jak zawsze, czyli przeczytałam troszkę więcej niż w innych miesiącach. Jak to jest, że kiedy powinnam czytać notatki to liczba przeczytanych w miesiącu książek się zwiększa? Wygląda na to, że uczyć to ja się nie lubię... A biorąc pod uwagę fakt, że w czerwcu dużo czasu spędziłam przed telewizorem oglądając EURO 2016 (jestem wielkim fanem piłki nożnej i nie oglądam tylko meczów naszej reprezentacji, a śledzę cały turniej) to wynik jest naprawdę niezły. Lipiec prawdopodobnie znów będzie nieco gorszy, bo zaczynam pracę, więc trochę pewnie upłynie zanim wdrożę się w nowy rytm dnia i jakoś sensownie zorganizuję sobie czas. Ale nie uprzedzajmy faktów, oto podsumowanie czerwca!

Przeczytane w czerwcu:

W sumie przeczytałam 2442 strony, czyli ok. 81 stron dziennie.

Książka miesiąca: Każda z tych książek była na naprawdę niezłym poziomie, ale tytuł książki miesiąca przyznaję Naszym szczęśliwym czasom. Bo to literatura zupełnie inna od tego, co zwykle czytam, a przy tym naprawdę wartościowa.

Rozczarowanie miesiąca: Zawiodłam się odrobinę na Po nitce do szczęścia. Poprzednie tomy bardzo mi się podobały, ten niestety trochę odstaje poziomem.

Czerwiec w social media:

Stronę na Facebooku lubi 689 osób;

Zapraszam także na snapchat (malamiblog), gdzie najczęściej pojawiają się informacje o nowościach na mojej półce, o tym co aktualnie czytam itp.

Oraz na aska, jeśli macie jakieś pytania :-) 

• Summer TBR, czyli książki na wakacje;
• Haruki Murakami - "Mężczyźni bez kobiet";
• Remigiusz Mróz - "Ekspozycja"; 
• 5 rzeczy, które warto wiedzieć przed EURO;
• BOOK HAUL: WTK, Wymiany, Zakupy...;
• Hyeonseo Lee - "Dziewczyna o siedmiu imionach"