Paryż nigdy szczególnie mnie nie pociągał - no, może ten z okresu rewolucji francuskiej tak, ale współcześnie wydaje mi się zbyt przereklamowany. Ale mimo to gdyby to mnie rodzice wysłali do szkoły z internatem właśnie tam, nie narzekałabym ani przez chwilę. Bo ja po prostu uwielbiam nowe miasta, inne kultury i język, którego nie rozumiem. Co innego Anna - dziewczyna przerażona na myśl o nieznanym, niepotrafiąca odnaleźć się w nowych miejscach i mająca ogromny problem z nauką francuskiego. 

Główna bohaterka książki Stephanie Perkins ma siedemnaście lat i marzenie, by zostać uznanym krytykiem filmowym. Uwielbia swoją pracę w kinie i mieszkanie w dobrze sobie znanej Atlancie, gdzie ma przyjaciół i prawie-chłopaka, z którym w końcu zaczyna się dobrze układać. Aż tu nagle jej zwariowany ojciec, notabene poczytny wśród kobiet pisarz, postanawia wysłać ją na ostatni rok liceum do amerykańskiej szkoły w Paryżu. Patrząc przez pryzmat nastolatki, dla której najlepsza przyjaciółka i chłopak, który jej się podoba to sens życia jestem w stanie zrozumieć dlaczego tak bardzo nie podoba jej się ten pomysł. Internat okazuje się jednak nie taki straszny kiedy Anna zawiera przyjaźń z Meredith i jej paczką. A potem poznaje St. Claire'a. On ma dziewczynę, ona tęskni za chłopakiem z Atlanty. Mimo to iskrzy między nimi straszliwie, jednak bliższa relacja z wielu powodów jest niemożliwa.

Tak, ta książka ma okropny tytuł. Tak, okładkę również. Ale wierzcie mi - to jedna z tych sytuacji, kiedy naprawdę liczy się wnętrze. Owszem, jest to historia miłosna pomiędzy dwojgiem nastolatków i wiem co teraz sobie myślicie, ale nic z tych rzeczy. Bohaterowie nie denerwują, ich relacje nie ociekają lukrem, a dialogi potrafią rozbawić i naprawdę przyjemnie rozgrzać od środka. Wiadomo, że nie ma co oczekiwać cudów, bo schematów tutaj pełno, a i sama historia jest mocno przewidywalna. Ale i tak jest to jedna z najlepszych książek dla młodzieży jakie w życiu czytałam. Nie wiem czy to klimat szkoły z internatem czy może Paryż, a może St. Clair? Cokolwiek to jest sprawia, że na urok tej historii nie można pozostać obojętnym. 

Miłość to oczywiście wątek wiodący, ale moim zdaniem został świetnie poprowadzony. Anna o dziwo nie jest kolejną miałką dziewczyną, która traci głowę dla pierwszego lepszego przystojniaka. Potrafi zachować zdrowy rozsądek, ma w zanadrzu kilka zabawnych ripost i naprawdę można ją polubić, choć może jako postać literacka nie zapadnie na długo w pamięci. Jej relacja z St. Clairem jest świetnie opisana, a ich wspólne rozmowy i przeżycia budzą żywe zainteresowanie czytelnika. Zresztą sam St. Clair to typ chłopaka, którego młodsze czytelniczki pokochają - bystry, zabawny, przystojny, ale niepozbawiony wad. Poza tym bardzo ważna jest tutaj przyjaźń pomiędzy konkretnymi bohaterami. W tej części Perkins również nie zawiodła i dobrze uchwyciła skomplikowany świat nastolatków i problemy z jakimi się zmagają. Jest tu też kilka mniej rozwiniętych wątków pobocznych, które podnoszą wartość tej książki i trochę żal, że nie zostały bliżej nakreślone. 

Na tę książkę trafiłam w idealnym momencie. Wymęczona pracą i cierpiąca na chroniczny brak czasu postanowiłam sięgnąć po coś lekkiego, co nie będzie wymagało ode mnie wzmożonej aktywności mózgu. I właśnie w tych kategoriach Anna i pocałunek w Paryżu spisuje się idealnie - od tej historii nie mogłam się oderwać, myślałam o niej kiedy akurat nie mogłam czytać, a jej lektura sprawiła mi ogromną przyjemność. Tak po prostu. I co najważniejsze - chyba przekonała mnie do Paryża. A już na pewno do Katedry Notre-Dame. Chociaż nie, to akurat lata temu zrobił Disney. W każdym razie po raz kolejny (wcześniej przy okazji opowiadań w Podaruj mi miłość oraz Ktoś mnie pokocha) urzekło mnie pióro Stephanie Perkins i na pewno będę zwracać uwagę na książki opatrzone tym nazwiskiem.

Anna i pocałunek w Paryżu to z pozoru banalna historia dla nastolatek, ale ma w sobie urok i ciepło, którym ciężko się oprzeć.

Stephanie Perkins, „Anna i pocałunek w Paryżu”, Amber, Warszawa 2013, s. 320

Recenzja powstała we współpracy z księgarnią internetową BookMaster.pl.

Ostatnio mam pecha trafiać na książki nijakie. Ani dobre, ani złe. Nie budzące żadnych emocji, a tego właśnie najbardziej nie lubię - gdy nowo poznana historia pozostawia mnie obojętną na losy bohaterów. I do takich książek niestety zalicza się także najnowsza powieść Ceceli Ahern. 

Miłość i kłamstwa to powieść o więzach łączących najbliższą rodzinę. O tym jak ojciec i córka mogą żyć pod jednym dachem, a jednocześnie nic o sobie nie wiedzieć. O kłamstwie, które stopniowo wyniszcza wszystkich dookoła. I wreszcie o pasji, która staje się prawdziwą obsesją. Sabrina odkrywa pokaźną kolekcję marmurków należącą do jej ojca, który w wyniku udaru cierpi na zaniki pamięci i nie może udzielić jej satysfakcjonujących odpowiedzi. Kolekcja opatrzona jest spisem wraz z wyceną poszczególnych egzemplarzy, a fakt, że tych naprawdę cennych brakuje zmusza Sabrinę do podjęcia prywatnego śledztwa w przeszłość Fergusa. Najbliższe dwadzieścia cztery godziny okażą się przełomowe w życiu kobiety, która odkryje, że wszystko co do tej pory wiedziała o swoim ojcu to kłamstwo.

Powieść Ahern pełna jest retrospekcji, które pomagają nam lepiej poznać Fergusa i zrozumieć jego decyzje. Początkowo ta częsta zmiana narracji wydała mi się chaotyczna, jednak można z tym szybko przejść do porządku dziennego i traktować jako element urozmaicający książkę. A tych urozmaiceń jest tutaj jak na lekarstwo, bo fabuła toczy się właściwie tylko wokół kolekcji marmurków, która - bądźmy szczerzy - nie jest szczególnie pasjonująca dla przeciętnego człowieka. Nawet dla mnie, osoby która z reguły lubi czytać o wszystkim co nieznane, by dowiedzieć się czegoś nowego i choć odrobinę poszerzyć własny horyzont. Brak akcji aż zanadto rzuca się w oczy i sprawia, że całość jest po prostu nijaka, a przy tym czytanie Miłości i kłamstw bardzo się dłuży, mimo że książka napisana jest naprawdę nieźle. Cecelia Ahern to bez wątpienia dobra pisarka i widać to nawet, gdy pokazuje się w słabszej formie. Niestety dobry warsztat to za mało by porwać czytelnika. Potrzebna jest jeszcze interesująca fabuła i właśnie tego tutaj zabrakło.

Z założenia miała to być powieść o spirali kłamstw, która z czasem coraz bardziej się nakręca i rujnuje pozornie poukładane życie. Bo nie da się zbudować trwałej relacji od samego początku podszytej nieszczerością, a kłamstwo w dobrej wierze nie istnieje. Tylko czy jest w tym wszystkim coś odkrywczego? Nihil novi sub sole, a sama historia w przeważającej mierze nudna jak flaki z olejem. A tak na marginesie to zastanawia mnie okładka. Ładna, ale przecież w żadnym stopniu nieodnosząca się do treści i mylnie sugerująca, że Miłość i kłamstwa to romans.

Niestety jestem zmuszona uznać tę powieść za co najwyżej przeciętną. Chociaż lubię taki refleksyjny styl pisania i chwilami myślałam nawet, że przekaz zawarty w Miłości i kłamstwach spodoba mi się na tyle, by choć trochę podnieść ocenę, w ostatecznym rozrachunku jestem rozczarowana i żałuję, że aż tyle czasu poświeciłam książce, która nic do mojego życia nie wniosła. Bo ani się dobrze nie bawiłam, ani nie miałam nad nią chwili zadumy, ani nawet nie mogę jej dopisać do krótkiej listy prawdziwych gniotów. Istna przeciętność.

A życie jest za krótkie, by marnować je na przeciętne książki. 

Cecelia Ahern, „Miłość i kłamstwa”, Akurat, Warszawa 2016, s. 414

Za egzemplarz do recenzji dziękuję księgarni:

Cześć! Mało mnie tu ostatnio, to jeden z niewielu okresów w moim życiu kiedy naprawdę przydałaby się dłuższa doba... Dzisiaj mam dla Was lekko spóźniony lipcowy stosik nowości. Enjoy!

1. EMILY GIFFIN - PIERWSZA PRZYCHODZI MIŁOŚĆ

2. JOJO MOYES - KIEDY ODSZEDŁEŚ

3. CECELIA AHERN - MIŁOŚĆ I KŁAMSTWA

4. KATJA MILLAY - MORZE SPOKOJU

5. STEPHANIE PERKINS - ANNA I POCAŁUNEK W PARYŻU

6. HARUKI MURAKAMI - NA POŁUDNIE OD GRANICY, NA ZACHÓD OD SŁOŃCA

7. WILLIAM GOULDING - LORD OF THE FLIES

Najnowsza powieść Emily Giffin to egzemplarz recenzencki od wydawnictwa Otwarte. Recenzja jest już na blogu, możecie ją przeczytać klikając TUTAJ. Kiedy odszedłeś oraz Miłość i kłamstwa to z kolei książki otrzymane od księgarni internetowej Tania książka. Pierwsza z nich została już zrecenzowana, drugiej możecie spodziewać się w najbliższych dniach. Morze spokoju, Anna i pocałunek w Paryżu oraz Na południe od granicy, na zachód od słońca otrzymałam w ramach współpracy z księgarnią BookMaster, natomiast Lord of the flies, czyli nasz polski Władca much to prezent od chrzestnego - bardzo chciałam przeczytać tę książkę, a w Polsce nie mogę jej znaleźć!

Ale to nie wszystko! W ubiegłym miesiącu kupiłam także kilka prześlicznych zakładek. Zgredek i wieloryb to oczywiście dzieło Tojkoo, natomiast Snape, Harry i Daenerys to dobrze wszystkim znane zakładki magnetyczne od epikboxa. 

I co o tym myślicie? Widzicie tu coś dla siebie? Jakie książki zasiliły wasze biblioteczki w lipcu?

Po skończeniu tej książki zadaję sobie pytanie: Co właściwie skłoniło mnie do przeczytania czegoś takiego? Ale przecież dobrze znam odpowiedź. To przykuwająca uwagę okładka i główna bohaterka pracująca jako stewardessa. Pomyślałam, ze fajnie będzie znowu poczytać o lotnictwie, przybliżyć sobie ten świat i specyfikę pracy. Jakoś pomiędzy tym umknął mi fakt, że jest to erotyk. Ale to nic - nie mam nic do tego typu literatury o ile tylko prezentuje jakiś poziom. Czy "Podniebny lot" wart był poświęconego mu czasu?

Bianca ma 23 lata i pracuje jako stewardessa w pierwszej klasie amerykańskich linii lotniczych. Ma przyjaciela o jakim można marzyć, stałe zarobki i własne mieszkanie. Jest piękna, choć chłodna i zdystansowana. Nie pozwala sobie na żadną bliższą zażyłość. Dopóki nie spojrzy w te obłędnie turkusowe oczy...

James Cavendish to młody miliarder, zarządzający siecią hoteli. Nieziemsko przystojny, seksowny i bogaty - zdecydowanie kobiet w jego życiu nie brakuje. Ale to właśnie jedno skrzyżowane spojrzenie ze stewardessą sprawia, że chce się zaangażować. Może nie na poziomie emocjonalnym, ale Bianca w jakiś niewysłowiony sposób go przyciąga. Co wyniknie ze spotkania tej dwójki ludzi, którzy skrywają bolesne wspomnienia z przeszłości?

Tak, to kolejna książka o BDSM. I tak, jest tak samo słaba jak pozostałe. Nie dostaje ode mnie najniższej oceny tylko z uwagi na to, że R.K. Lilley stara się przemycić odrobinę tła psychologicznego do tej historii. Skąd u młodej, niedoświadczonej dziewczyny fascynacja tego rodzaju aktywnością seksualną? Doceniam fakt, że w Podniebnym locie autorka sili się na jakąkolwiek głębię, a że z miernym skutkiem to już inna sprawa. Kiedyś chciałabym przeczytać taką książkę po angielsku - szalenie ciekawi mnie dobór słów, bo tłumacz zdecydował się na kilka, momentami tych najbardziej prymitywnych wyrażeń i kurczowo się ich trzymał przez całą powieść.

Główna bohaterka została wykreowana na inteligentną dziewczynę, trzymającą się z dala od plotek i nijakich rozrywek, a przy tym profesjonalną w każdym calu. Z tą fajną dziewczyną zdarzyło się jednak coś złego w momencie gdy poznała pana Cavendisha. Zaczęła przeczyć sama sobie, z jednej strony chowając się za niezależnością, z drugiej całkowicie podporządkowując się właściwie obcemu mężczyźnie. Dlaczego główne postacie kobiece zawsze mówią jedno, a później robią coś zupełnie przeciwnego? Ok, w pewnym momencie ich układ na tym właśnie polegał, ale James od samego początku nie krył się ze swoimi zamiarami. Nie wiem która dziewczyna przy pierwszym spotkaniu z mężczyzną (choćby nie wiem jak przystojnym i bogatym) pozwoliłaby sobie na słowa, które często Cavendish kierował do Bianki. 

Dla mnie lektura Podniebnego lotu była na przemian absurdalna, śmieszna i żenująca. Mało które momenty - a dotyczyły one głównie pracy i przeszłości Bianki - czytałam z większym zainteresowaniem i skupieniem. To po prostu kolejna książka, która została napisana na fali sukcesu Pięćdziesięciu twarzy Greya z odrobinę bardziej rozgarniętą bohaterką. Pan Cavendish to właściwie wierne odbicie Christiana tylko z innym nazwiskiem. Nic nowego w mocno już wyświechtanym temacie BDSM-u.

Jeśli jednak spodobała wam się słynna trylogia Pięćdziesiąt odcieni to jest duża szansa, że i Podniebny lot przypadnie wam do gustu. Na pewno jest lepszy pod względem warsztatu pisarskiego, a R.K. Lilley przy E.L. James to właściwie wybitna pisarka.

R.K. Lilley, „Podniebny lot”, Helion, Gliwice 2016, s. 317

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Grupie Wydawniczej Helion.

W sumie przeczytałam 2007 stron, czyli ok. 65 stron dziennie.

Lipiec w social media:

Stronę na Facebooku lubi 726 osób;

Zapraszam także na snapchat (malamiblog), gdzie najczęściej pojawiają się informacje o nowościach na mojej półce, o tym co aktualnie czytam itp.

Oraz na aska, jeśli macie jakieś pytania :-) 

 

Na YouTubie 2000 również coraz bliżej, bo jest was już aż 1841! Może jakiś special na 2k? :)

Napisane w lipcu:

Domyślam się, że w związku z wakacjami wasz lipiec był zdecydowanie lepszy. Pochwalcie się wynikami w komentarzach!

Czasami zastanawiam się po co powstają kontynuacje danych książek. Oczywiście najlepszy scenariusz to ten, gdy autor od razu ma w głowie rozplanowaną historię na kilka części, a pierwszy tom spotyka się z ogromnym zainteresowaniem ze strony czytelników, którzy niecierpliwie wyczekują dalszego ciągu. Zanim się pojawiłeś rzeczywiście spełnia chyba ten drugi warunek, bo niebywałego sukcesu tej książce odmówić nie można. Problem w tym, że kontynuacji w planach nie było i niestety da się to zauważyć czytając Kiedy odszedłeś. Więc po co właściwie powstała ta książka?

Po śmierci Willa, Lou przez chwilę prowadzi życie, jakiego dla niej chciał - podróżuje po Europie, kupuje własne mieszkanie, przeprowadza się do Londynu. Nie potrafi jednak wykorzystać otrzymanej szansy i szybko wraca do starych nawyków, beznadziejnej pracy i życia bez większych ambicji, rozpamiętując przy tym bolesną przeszłość. Wspomnienia o Willu wracają z jeszcze większą siłą, kiedy w drzwiach Louisy pojawia się zupełnie nieoczekiwany gość, który wywróci jej dotychczasowe życie do góry nogami.

Jak poradzić sobie z żałobą bo stracie bliskiej osoby? Na to nie ma dobrej recepty, każdy musi uporać się sam z bólem i tęsknotą, jednakże życie Lou może w jakiś sposób zainspirować, podsunąć rozwiązania czy choćby dodać otuchy w walce z własnymi problemami. Ta część jest wciągająca, chociaż najważniejsza kwestia, na której opiera się cała powieść wydaje mi się lekko naciągana, wymyślona na poczekaniu z braku lepszego pomysłu. Podobno Jojo Moyes zdecydowała się kontynuować historię Louisy na prośbę czytelniczek zachwyconych, a jednocześnie zrozpaczonych po zakończeniu Zanim się pojawiłeś. Może tak było, nie mnie oceniać. Moim zdaniem ta opowieść powinna zakończyć się na pierwszej części, bo dalsze rozgrzebywanie fabuły i odcinanie kuponów od sukcesu pierwszego tomu wzbudziło we mnie sprzeczne uczucia. Tym bardziej, że Kiedy odszedłeś jest dużo, dużo gorsze.

O ile część dotyczącą zawirowań w życiu Louisy czytało mi się przyjemnie (mimo że jej decyzje często były dla mnie kompletnie niezrozumiałe), o tyle niesamowicie drażniący okazał się wątek drugoplanowy. Nie pierwszy raz zresztą, przy poprzednim spotkaniu rodzina Clarków także sprawiała, że z irytacji wywracałam oczami. Feministyczne fanaberie Josie miały chyba bawić, niestety to, co ta kobieta potrafiła wymyślić niejednokrotnie doprowadzało mnie do szału. Nie jest to może jakaś ogromna wada, a i sama książka nie jest przecież taka najgorsza. Tylko, że została pozbawiona tego, co w Zanim się pojawiłeś było najlepsze - Willa. To już nie jest to samo, brakuje błyskotliwego humoru, ciętych ripost i nadziei, że może jednak... Ładunek emocjonalny także jest dużo mniejszy i tym samym Kiedy odszedłeś nie oddziałuje na czytelnika w tak mocny sposób, przez co znacznie łatwiej zdystansować się do tej historii czy nawet podejść do niej z obojętnością. 

Jest to taka powieść ku pokrzepieniu zbolałych serc czytelników. Daje nadzieję, że Lou będzie po prostu żyć. Ale nie jest potrzebna - Zanim się pojawiłeś to zupełnie kompletna historia i nie ma po co na siłę dopisywać dalszego ciągu. A tym dla mnie jest Kiedy odszedłeś - choć samo w sobie niezłe, to bezcelowe.

Jojo Moyes, „Kiedy odszedłeś”, Między Słowami, Kraków 2016, s. 492

Książkę znajdziecie TUTAJ.