Nie chcę sobie nawet wyobrażać jak musi boleć strata ukochanej osoby. Gdyby ktoś zapytał mnie czego w życiu boje się najbardziej, to byłaby moja odpowiedź - śmierci najbliższych. I myślę, że wiele osób odpowie tak samo. Wydaje mi się, że właśnie dlatego powieść Brittainy C. Cherry jest tak dobrze odbierana. Bazuje na najsilniejszych ludzkich uczuciach i sprawia, że Powietrze, którym oddycha odbiera się bardzo osobiście.

Przed rokiem Elizabeth spotkała ogromna tragedia - w wypadku samochodowym zginał jej mąż, a ona została sama z kilkuletnią córeczką. Po dłuższym czasie spędzonym w domu rodziców postanawia wrócić do dawnego życia, znaleźć pracę i wreszcie stanąć na nogi, bo przecież ciągle ma dla kogo żyć. W przeciwieństwie do Tristana - swojego nowego sąsiada, który również przeżył bolesną stratę. Od tamtej pory chowa się pod maską potwora i tak też postrzegają go mieszkańcy - niebezpieczny, tajemniczy, mroczny. Nikt jednak nie zadał sobie trudu by poznać jego historię. A to właśnie Tristan jako jedyny w pełni rozumie ból Elizabeth i odwrotnie. Czy te tragiczne doświadczenia staną się bardziej znośne, gdy podzieli się je z drugą osobą?

To jedna z tych książek, które się pochłania na raz, czując przy tym cały wachlarz emocji. Zgadzam się, że Brittainy C. Cherry stworzyła piękną, choć niezwykle bolesną historię, którą warto poznać, ale nie do końca podoba mi się sposób w jaki kreuje swoich bohaterów oraz śmieszność niektórych dialogów. Tristan co prawda skradł moje serce od pierwszych stron - społeczny wyrzutek, który trzyma ludzi na dystans, choć w gruncie rzeczy potrzebuje kogoś, kto na nowo poskłada go w całość, ale nie żywię już tak ciepłych uczuć do Elizabeth. Wydaje mi się zupełnie bezbarwna na tle męskiego bohatera, jakby autorka cały swój talent przelała tylko na tę jedną postać. Fatalna była też najlepsza przyjaciółka Lizzie - schematyczna i płaska do bólu, typowa postać drugoplanowa, która ma być tą zabawną i wyluzowaną stroną. Miała chyba wprowadzać humor na karty tej wyjątkowo smutnej książki, ale dla mnie jej teksty były słabo rozpisane - poczucie humoru mam najwyraźniej zupełnie inne niż autorka.

Jeszcze jedna rzecz w tej książce mi zgrzytała. Cherry napchała w tę historię mnóstwo popkultury, to znaczy wcisnęła w nią odniesienia do chyba wszystkich popularnych obecnie książek i filmów. Na początku wydawało mi się to fajne - w końcu motyw książki w książce nie może się miłośnikowi literatury nie spodobać, ale w pewnym momencie stało się wymuszone. Miałam wrażenie, że dany tytuł jest wspomniany tylko po to, żeby zostać wspomniany, nie miał żadnego znaczenia dla całej historii czy dla konkretnego momentu. Szybko zaczęło mnie to drażnić, jednak nie jest to wada, na którą nie można przymknąć oka.

Powietrze, którym oddycha ma lepsze i gorsze momenty, ale jest to pozycja, w której można się zatracić i mocno ją przeżywać. Na pewno będzie to dobra propozycja dla kobiet, które lubią wzruszyć się nad lekturą i nie zraża ich przewidywalność niektórych wątków.

Brittainy C. Cherry, „Powietrze, którym oddycha”, Filia, Poznań 2016, s. 398

Gdyby ktoś zapytał mnie jakim słowem określiłabym czytanie, odpowiedziałabym - podróż. Książki dają mi możliwość przenoszenia się w czasie i przestrzeni, poznawania miejsc, których być może nigdy nie będzie mi dane zobaczyć na żywo. Jak choćby Hogwart. Ale przecież mam szansę odwiedzić część tego świata, która mocno zakorzeniona jest w całej Wielkiej Brytanii. I właśnie o tych miejscach chciałabym wam dzisiaj opowiedzieć - realnych, istniejących na mapie świata państwach i miastach, do odwiedzenia których zainspirowały mnie książki.

1. WIELKA BRYTANIA

Tak jak wspomniałam we wstępie - jest to najlepsza alternatywa dla świata wykreowanego przez JK Rowling. W końcu to tam kręcono filmy o Harrym Potterze, tam znajduje się Warner Bros Studio, dworzec King's Cross, Ulica Pokątna... Bliżej tego świata chyba już się nie da być!

2. PARYŻ, FRANCJA

Do Paryża wcześniej właściwie mnie nie ciągnęło. Wiadomo, chciałam zwiedzić to, co do zwiedzenia tam jest, ale gdzieś z tyłu głowy ciągle miałam myśl o tym, jak bardzo przereklamowane jest to miasto, jak dużo go w popkulturze i ile turystów jest tam przez 365 dni w roku. Fajnie byłoby zobaczyć, ale zdecydowanie nie był to priorytet na mojej podróżniczej liście. Teraz trochę jest. A to za sprawą Anny i pocałunku w Paryżu. Samo miasto nie jest tam jakoś wyjątkowo dobrze opisane, ale te strzępki wystarczyły, by poczuć klimat tego miasta. W książce dosyć ważną rolę pełni Katedra Notre-Dame, która szybciutko przesunęła się na szczyt zabytków, które chcę zobaczyć. Ponadto, zawarta w tej historii anegdota o Victorze Hugo i jego wpływie na renowację katedry zachęciła mnie do jeszcze jednego - zapoznania się w końcu z jego Katedrą Marii Panny w Paryżu. Myślę, że jak na tak mało ambitną książkę, jaką jest Anna i pocałunek w Paryżu, wniosła coś dobrego do mojego życia.

3. NOWY JORK, USA

Miasto, które nigdy nie śpi chce zwiedzić chyba każdy i ja również nie jestem tu wyjątkiem. To jasne, że podróż do Nowego Jorku była moim marzeniem od dawna, ale tak naprawdę żadna inna książka wcześniej nie sprawiła, że miałam ochotę natychmiast się spakować i lecieć do NYC. Bez żadnego planu i co więcej - bez pieniędzy. To udało się dopiero za sprawą drugiego tomu DIMILY - Czy wspominałem, że Cię potrzebuję? Główna bohaterka odwiedza swojego przyrodniego brata, który ma to szczęście, że studiuje w tym mieście, a Eden - jak prawdziwa turystka - ze szczegółami opisuje każdą mijaną uliczkę. To były najlepsze fragmenty w tej, skądinąd, średniawej książce, które naprawdę pozwalały poczuć klimat Wielkiego Jabłka.

4. KOREA PÓŁNOCNA

Po przeczytaniu Dziewczyny o siedmiu imionach zaczęłam się zastanawiać czy obywatele Korei Północnej żyją jak żyją, bo wierzą w propagandę, którą karmi się ich od małego czy po prostu nie mają wyjścia. Bardzo chciałabym zobaczyć na własne oczy jak funkcjonuje ten kraj, jaką mentalność mają jego mieszkańcy i czy rzeczywiście jest to tak straszne, jak przeczytałam w tej książce. Z drugie strony, nawet gdybym miała możliwość wybrania się na Daleki Wschód to nie wiem czy bym się odważyła. A co jeśli przypadkowo, przez czystą ignorancję, zrobiłabym coś, co nie spodobałoby się władzy? Na przykład gdybym za nisko pochyliła się przed pomnikiem Kim Ir Sena? Korea Północna to miejsce, gdzie wiele rzeczy można zrobić źle, a konsekwencje są... cóż, wolałabym się nie przekonywać.

5. KATMANDU, NEPAL

Stolica Nepalu intryguje mnie ze względu na bliskość Himalajów i Mount Everestu. Nietrudno zgadnąć, że ten kierunek na mapie świata chciałabym obrać z uwagi na dwie książki, o których pisałam na blogu - Wszystko za Everest oraz Przesunąć horyzont. Zdobycie Mount Everestu pozostaje poza moim zasięgiem - fizycznym i przede wszystkim finansowym. Ale tak bardzo fascynuje mnie najwyższy szczyt świata, że dałabym wiele by móc popatrzyć na niego choćby z dołu, na tonący w chmurach Dach Świata...

6. INDIE

Jest to punkt odrobinę naciągany. Indie są moim marzeniem od dawna i po prostu bardzo chciałam je na tej liście umieścić. To nie jest do końca tak, że zainspirowało mnie do tego Życie Pi Yanna Martela. Nie da się jednak ukryć, że chłopiec pochodzący z tego kraju jako główny bohater, który podróżuje na szalupie z tygrysem bengalskim jeszcze to pragnienie wzmocnił. Indie fascynują mnie odmiennością kultury, obecnością tygrysów i Himalajami oraz Karakorum na północy i cudownym oceanem Indyjskim na południu.

7. ETIOPIA

Ostatnia na liście jest chyba jeszcze bardziej dzika niż Indie Etiopia. Afryka to w ogóle niesamowity kontynent, który najchętniej zjeździłabym wzdłuż i wszerz. Ale to właśnie książka Etiopia, ale czat! sprawiła, że ten akurat kraj znalazł się na mojej liście miejsc, które chcę odwiedzić dzięki książkom. Z jednej strony cywilizacja, z drugiej żyjące od tysięcy lat tak samo dzikie plemiona. Wyobrażacie sobie jakie to musi być niesamowite doświadczenie - obcować z taką kulturą, z tradycjami, które podtrzymywane są od wieków? Chociaż nie ukrywam, że to również budzi pewne obawy. Może nie tak silne jak Korea Północna, ale jednak nigdy nie wiadomo jak rdzenni mieszkańcy Afryki zareagują na ciekawskich turystów, którzy włażą z buciorami do ich spokojnego życia.

Gdybyście mieli ochotę posłuchać o tych miejscach to nagrałam również filmik: 

Jeszcze pod koniec ubiegłego wieku zawód stewardessy dostępny był tylko dla nielicznych, pięknych i wykształconych kobiet, które odznaczały się opanowaniem w sytuacjach wyjątkowych oraz znajomością co najmniej dwóch języków obcych. Dziś może odrobinę stracił na prestiżu - głównie przez rozwój lotnictwa i znacznie większe zapotrzebowanie na członków personelu pokładowego, jednak nadal o pracy w przestworzach marzy wiele kobiet i mężczyzn na całym świecie. O tym jak wyglądały początki tego zawodu w Polsce pisze Anna Sulińska, opierając się na autentycznych historiach pierwszych polskich stewardess.

Dzięki temu reportażowi poznamy ogólny zarys historii polskiego lotnictwa - od czasów przedwojennych, aż do końca epoki PRL-u. Sulińska pisze o tym, jakimi samolotami dysponowała polska flota, o ryzyku związanym z użytkowaniem awaryjnych maszyn (i dlaczego nie tylko dopuszczano je do lotu, ale wręcz nakazywano ich eksploatację!) oraz o innych niebezpieczeństwach czyhających na załogę i pasażerów na pokładzie samolotu. Temat samych stewardess nie został oczywiście zapomniany - dowiemy się jak przebiegał proces rekrutacji, jakie warunki musiała spełniać przyszła stewardessa oraz jakie były jej obowiązki podczas lotu. Historie kobiet, do których udało się dotrzeć autorce zgodnie mówią także o szmuglowaniu towarów zza granicy, co pomimo wysokiego ryzyka stanowiło właściwie nieodłączną część tej pracy. Ponadto wspomniane zostały katastrofy Polskich Linii Lotniczych LOT z 1980 i 1987 roku.

Reportaż Anny Sulińskiej pokazuje jak zamknięte jest środowisko stewardess, które niechętnie dzielą się swoimi historiami mimo upływu lat. Z tego też względu książka nie jest tak fascynująca jak można się spodziewać - samych relacji jest stosunkowo niewiele, a pustą przestrzeń w książce wypełniają momentami zbyt szczegółowe statystyki i historia polskiego lotnictwa w ogóle. Wniebowzięte napisane są niezwykle poprawnie, autorka mocno trzyma się reporterskiej formy, ani na chwilę nie pozwalając sobie na swobodniejszy ton. Odbiera to książce lekkości, a przez mniej wciągające fragmenty ciężko się brnie. Całość jest starannie dopracowana, ale nie zawsze w równej mierze interesująca. O ile opisy budowy Okęcia czy statystyczne liczby pasażerów w kolejnych latach mnie znudziły, tak z ogromną uwagą śledziłam relacje dotyczące podróży i kwitnącego w PRL-owskiej rzeczywistości przemytu. Dodatkowym smaczkiem są też stale obecne na kartach tej książki realia czasów - współpraca z komunistami, przynależność do partii, ucieczki z kraju czy częste przesłuchania.


Wniebowzięte mimo kilku wad są źródłem naprawdę ciekawych informacji i historii z życia wziętych, a ponadto wzbogacone zostały archiwalnymi zdjęciami, które jeszcze lepiej pozwalają poczuć klimat tamtych lat. Można na przykład zobaczyć jeden z pierwszych samolotów latających w PLL Lot, mundury stewardess czy złapany w kadrze moment ze szkolenia na pływalni.

Dla zafascynowanych tematem będzie to na pewno udana lektura. Jest to w końcu solidny kawałek historii polskiego lotnictwa cywilnego i realia Polski Ludowej w tle, a przy tym autorce udaje się zredefiniować pojęcie zawodu „podniebnej kelnerki”, ukazując różne oblicza pracy stewardessy, które w dużej mierze nie straciły na aktualności.

Anna Sulińska, „Wniebowzięte. O stewardesach w PRL-u”, Wydawnictwo Czarne, Wołowiec 2016, s.233

Galicja, rok 1909. W szanowanym austriackim dworku dochodzi do brutalnego morderstwa. Ofiarą jest najstarszy syn barona von Reignera, dziedzic rodu i główny spadkobierca majątku. Podejrzenia od razu padają na czyścibuta Erika Landeckiego, Polaka zatrudnionego w Raisentalu zaledwie dzień wcześniej. Jego niejasna przeszłość i wątpliwa reputacja w połączeniu ze spreparowanymi dowodami właściwie nie pozostawiają wątpliwości co do jego winy. Kim jest Erik Landecki? Wyrachowanym mordercą czy niewinną ofiarą spisku?

W cieniu prawa to całkowity miszmasz gatunkowy. Powieść, która w zamyśle miała być sagą rodzinną, a ostatecznie została kryminałem w stylu retro. Przynajmniej z nazwy, bo tak naprawdę ciężko stwierdzić czym jest jedna z najnowszych książek Remigiusza Mroza - kryminałem, thrillerem, a może powieścią obyczajową z historią w tle? Jakkolwiek by ją klasyfikować trudno zaprzeczyć, że została niepotrzebnie rozciągnięta na ponad pięćset stron, a ciągłe mylenie tropów i odwracanie ról z białych na czarne w pewnym momencie zaczęło po prostu nudzić. W myśl zasady „co za dużo, to niezdrowo” autor powinien znacznie wcześniej zakończyć swoją książkę zamiast nieustannie tkać sieć rodzinnych intryg, w której w końcu chyba sam się zaplątał. Coś tutaj nie zagrało, bo efekcie W cieniu prawa nie można nazwać ani początkiem intrygującej sagi rodzinnej, ani mrożącym krew w żyłach kryminałem.

To oczywiście nie znaczy, że jest to powieść beznadziejna. Nadal czyta się lekko i przyjemnie, na początku nawet z dużym zainteresowaniem co do losu głównego bohatera i rozwiązania tajemnicy morderstwa Juliusa von Reignera. Po drodze jednak tempo akcji znacznie spada i kiedy wydaje się, że W cieniu prawa mogłoby się zakończyć, wtedy bum - Mróz zrzuca bombę, która całkowicie zmienia bieg historii. Oczywiście twisty fabularne to rzecz w kryminałach pożądana, ale nawet najlepsze danie przestaje smakować w nadmiarze. Jeśli chodzi o samych bohaterów to przez większość czasu są bezbarwni, brakuje im charakteru i pogłębionego portretu psychologicznego. Jedynie Gröger, majordom w Raisentalu oraz Sophie - narzeczona młodszego z synów von Reignera budzą sympatię czytelnika, choć motywy postępowania tej drugiej nie są dla mnie do końca zrozumiałe.

Jest to lekki spadek formy pisarza, który przyzwyczaił swoich czytelników do wartkiej akcji, dobrze nakreślonych bohaterów i rewelacyjnych zakończeń. W przypadku tej książki największe zalety jego twórczości pozostają w tytułowym cieniu, bo fabuła nie jest szczególnie porywająca, bohaterowie raczej płascy, a zakończenie... cóż, wystarczy powiedzieć, że zupełnie nie pasuje do Remigiusza Mroza znanego mi ze świetnego cyklu o Chyłce i Oryńskim czy chociażby Ekspozycji. Zdaję sobie sprawę, że nie ma autora, który na swoim koncie nie miałby żadnej słabszej powieści, dlatego nie zrażam się i z pewnością dalej z chęcią będę sięgać po książki Mroza, bo z tym jednym wyjątkiem - wiem, że warto.

Moje pierwsze spotkanie z historyczną odsłoną twórczości tego pisarza nie udało się tak, jak w przypadku książek osadzonych we współczesnych realiach. Szkoda, że W cieniu prawa okazało się dużo słabsze niż można tego oczekiwać po wcześniejszych książkach Remigiusza Mroza.

Remigiusz Mróz, „W cieniu prawa”, Czwarta Strona, Poznań 2016, s. 536

Sierpień za nami, a to oznacza, że coraz bardziej czuć chłodny oddech jesieni. Letnie wieczory powoli odchodzą w zapomnienie, ale... jesień to przecież idealna pora roku na zaszycie się pod kocem z dobrą książką. Książkoholik nie narzeka. Książkoholik robi zapasy na coraz dłuższe i coraz zimniejsze wieczory. Ja zaopatrzyłam się w następujące tytuły: 

Z biblioteki: 

Pierwsze cztery tytuły, tj. Wniebowzięte, Powietrze, którym oddycha, Kiedy pada deszcz oraz Never, never to książki otrzymane w ramach współpracy z księgarnią Tania Książka. Wniebowzięte już powoli kończę czytać i jest to naprawdę interesująca lekcja historii polskiego lotnictwa. Maybe Someday oraz Miasto kości postanowiłam sobie kupić - obie książki czytałam, ale brakowało mi ich na półce, a chciałam je mieć bo MS uwielbiam, a MK to część serii, którą zbieram. Dziewczyna z dzielnicy cudów to niespodzianka od wydawnictwa SQN - muszę przyznać, że autorka jest mi obca i w najbliższej przyszłości nie planuję czytać tej książki, ale docierają do mnie pozytywne recenzje, więc kto wie... Natomiast ostatni w tym stosie Immunitet to egzemplarz do recenzji od wydawnictwa Czwarta Strona.

Jeśli zaś chodzi o to, co przytachałam z biblioteki to Trzy filiżanki Etiopii były spontanicznym wyborem. Zobaczyłam w nowościach swojej filii, a że Etiopia w jakiś sposób mnie intryguje to postanowiłam wypożyczyć. Ten jeden dzień chcę przeczytać z czystej ciekawości - podobno nie jest to najlepsza książka, ale chcę się sama o tym przekonać, bo fabuła mnie przyciąga. Szklany klosz z kolei wzięłam, bo już kiedyś próbowałam tę książkę przeczytać i poddałam się po jakichś czterdziestu stronach. Naszła mnie ochota by zmierzyć się z dziełem Sylvii Plath jeszcze raz. Oby tym razem się udało!

Oczywiście nie mam pojęcia kiedy to wszystko przeczytam, bo zbliża się rok akademicki (ostatni w życiu!) i pisanie pracy magisterskiej. Zapowiada się pracowity rok, a lista książek do przeczytania z dnia na dzień się powiększa. Znacie jakieś złote metody jak czytać szybciej? :D No i co myślicie o moich zdobyczach? Macie coś z tego w planach? A może czytaliście już którąś z tych książek?

Książki Murakamiego mają w sobie jakiś nieuchwytny rodzaj magii. Mimo że jest to dopiero moje drugie zetknięcie z tym autorem to już wiem, że nikt tak jak on nie potrafi pisać o codzienności, uczuciach i kobietach. Na lekko ponad dwustu stronach nie zawarł może opowieści wybitnej, ale nadal piękną i na swój sposób tajemniczą. 

Historia stara jak świat - mężczyzna zakochuje się w kobiecie, której z różnych powodów nie może mieć, a każdą kolejną porównuje do tej pierwszej, jedynej. Uczucie nie znika pomimo upływu lat, a kiedy wydaje się, że życie tego mężczyzny ułożyło się perfekcyjnie - świetna praca, żona i dwójka dzieci - znów pojawia się ona. I co zrobić z odradzającą się w sercu miłością kiedy w domu czeka rodzina?

Shimamoto, ukochana z dzieciństwa, jest dla mnie postacią nie do końca realną. Niby kobieta, niby duch, który pojawia się i znika w życiu głównego bohatera, siejąc przy okazji niemały zamęt. Zdecydowanie jest to postać owiana tajemnicą, co w pewnym momencie staje się irytujące dla czytelnika - to jak pełna niedopowiedzeń jest ta książka, jak wiele niewiadomych pozostaje po skończonej lekturze po równo frustruje i intryguje. Wydaje mi się jednak, że taki właśnie był zamysł japońskiego pisarza. Stworzyć bohaterkę, która nie będzie kobietą z krwi i kości, raczej metaforą, symbolem pogoni za czymś nieuchwytnym, za utraconym marzeniem z dzieciństwa, które naznacza dorosłe życie Hajime. Może stąd tak wiele niewiadomych nie tylko w Shimamoto, ale i w całej powieści. 

Haruki Murakami pisze w bardzo specyficzny sposób i jestem przekonana, że znajdzie się wielu przeciwników jego twórczości. Dla mnie jest w tym coś mistycznego i jeśli miałam jakieś wątpliwości przy naszym pierwszym spotkaniu, tutaj autor zdaje się potwierdzać, że jego styl doskonale wstrzeliwuje się w mój gust, nawet jeśli historia nie zawsze w pełni mnie satysfakcjonuje. W przypadku Na południe od granicy... dodatkowym atutem jest atmosfera nostalgii, przygrywający cichutko w tle Nat King Cole i przydymione światła baru w deszczową noc, które budują niesamowity klimat. Nie mogę się doczekać następnych setek słów, które wyszły spod pióra Murakamiego i wciąż liczę, że znajdzie się wśród jego książek ta jedna, idealna perełka, która zachwyci mnie bez reszty. Kolejne tytuły na mojej liście to Norwegian Wood oraz Kafka nad morzem - może to będzie któryś z nich?

Trzeba mieć niebywały talent by pozornie banalną historię przedstawić w tak magiczny sposób. Mam wrażenie, że w tej dziedzinie Haruki Murakami nie ma sobie równych.

Haruki Murakami, „Na południe od granicy, na zachód od słońca”, Wydawnictwo Muza SA, Warszawa 2015, s. 231

Recenzja powstała we współpracy z księgarnią internetową BookMaster.pl.

Są takie historie, które nie powinny mieć miejsca, a jednak się zdarzają. I to nie tylko w książkach, ale również w prawdziwym życiu. Sytuacje, które zabijają w nas jakąś cząstkę, której potem w żaden sposób nie można odzyskać. To właśnie przydarzyło się Nastyi ponad dwa lata temu. Jedno popołudnie odebrało jej w s z y s t k o.

Josh wcale nie miał w życiu lepiej, choć w tym przypadku oprawca dla nikogo nie jest tajemnicą – los odebrał mu całą najbliższą rodzinę. Ludzie, którzy mieli znacznie więcej szczęścia wolą trzymać się z daleka, jakby sama obecność Josha Benetta nieustannie przypominała im o śmierci. A on nie chce do nikogo się przywiązywać, bo wie jak bardzo boli strata.

Narracja podzielona jest pomiędzy tę dwójkę bohaterów, dzięki czemu czytelnik ma szansę poznać wydarzenia z różnych perspektyw. Lubię, gdy autorzy decydują się na ten krok, bo mam dzięki temu szersze spojrzenie na daną historię i nieco bardziej obiektywny jej zarys niż gdyby pisana była oczami tylko jednej postaci. A tutaj oba punkty widzenia są równie ważne, choć ukształtowane przez zupełnie inny rodzaj tragedii. To nie jest piękna opowieść o miłości, która jest lekiem na całe zło świata. Właściwie nie ma w tej książce zbyt wiele piękna. Jest ból, nienawiść, rozpacz, nawet miłość, ale piękna ciężko się doszukać. Jeśli więc nastawiacie się na lekki, wakacyjny romans to nie znajdziecie go w Morzu spokoju, bo ta książka z pewnością do lekkich nie należy. A romans? Niby jest, ale jakby go nie było, bo Josh i Nastya są tak zniszczeni wewnętrznie, że chyba nie potrafią tak po prostu kochać.

Nie jest to najlepsza książka, jaką w życiu przeczytałam, nawet w obrębie swojego gatunku. Bywały lepsze i z pewnością jeszcze na takie trafię. Nie wstrząsnęła mną aż tak jakbym tego oczekiwała po wielu opiniach, których skrawki z różnych stron docierały do moich oczu i uszu. Nie złamała mi serca, ale pozostawiła w nim bolesną zadrę. Twojego świata też pewnie nie zrewolucjonizuje, ale nie jest to kolejny bezwartościowy tytuł do odhaczenia, bo być może chociaż przez chwilę zastanowisz się nad tym jak jeden dzień może zmienić wszystko. Jak łatwo ocenić kogoś po pozorach. Jak trudno jest wybaczyć. Jak nieznośna potrafi być samotność. Katja Millay potrafi pisać o emocjach, szczególnie tych negatywnych i ciężko się z tym kłócić. Ale coś jest w jej stylu takiego, że wydał mi się za prosty do tej historii, za mało wyszukany by oddać taki rodzaj cierpienia bohaterów. Chociaż z drugiej strony takie przecież bywa życie – brutalne, bez upiększeń i bajkowych zakończeń. Może właśnie ta surowość stylu i rzucone w treść przekleństwa miały to pokazać?

Raczej nie zapamiętam tej książki na dłużej. Jeśli się człowiek wcześniej naczytał New Adult to Morze spokoju raczej nie będzie dla niego odkrywcze i zaskakujące. Ale jeśli się ten gatunek lubi to tę książkę też się polubi. Bo jest dobra, bo wzbudza emocje, bo nie pozostawia obojętnym na los bohaterów. Bo nie jest płytka i bezwartościowa. 

Katja Millay, „Morze spokoju”, Wydawnictwo Jaguar, Warszawa 2014, s. 456

Recenzja powstała we współpracy z księgarnią internetową BookMaster.pl.

Tak jak przewidywałam, sierpień wcale nie był lepszy od lipca. No, ale dla wielu z was wrzesień oznacza początek szkoły, a dla mnie to jedyny miesiąc wakacji w tym roku. I naprawdę zamierzam pobić własny czytelniczy rekord, który jak dotąd wynosi dziesięć książek na miesiąc. Trzymajcie za mnie kciuki! No dobrze, a co takiego udało mi się przeczytać w sierpniu? 

Przeczytane w sierpniu:

1. Cecelia Ahern - „Miłość i kłamstwa” ★★★★★☆☆☆☆☆

2. Stephanie Perkins - „Anna i pocałunek w Paryżu” ★★★★★★★★☆☆

3. Haruki Murakami - „Na południe od granicy, na zachód od słońca” ★★★★★★★☆☆☆

4. Katja Millay - „Morze spokoju” ★★★★★★★★☆☆

W sumie przeczytałam 1421 stron, czyli ok. 46 stron dziennie.

Książka miesiąca: W sierpniu pozytywnie zaskoczyła mnie Stephanie Perkins i jej Anna i pocałunek w Paryżu. Nie spodziewałam się tak przyjemnej książki. Ale Morze spokoju oraz Na południe od granicy... też były świetne, więc tak naprawdę ciężko wybrać mi tylko jeden tytuł.

Rozczarowanie miesiąca: No tutaj sprawa jest jasna - Miłość i kłamstwa to spory zawód.

Sierpień w social media:

Stronę na Facebooku lubi 741 osób;

Zapraszam także na snapchat (malamiblog), gdzie najczęściej pojawiają się informacje o nowościach na mojej półce, o tym co aktualnie czytam itp.

 

Na YouTubie przekroczyliśmy dwa tysiące! Na ten moment dokładnie 2090 osób zdecydowało się kliknąć przycisk 'subskrybuj' ♥

W sierpniu na kanale pojawił się BOOK HAUL oraz film o 25 książkowych faktach o mnie. Jeśli macie czas i ochotę to zapraszam: 

Tak właśnie wyglądał mój sierpień. Spędziłam tydzień w górach, a resztę pochłonęła praca, więc nie wygląda to imponująco pod względem czytelniczym, ale jeśli chodzi o moje górskie wędrówki - mogę odhaczyć najwyższy szczyt Polski ze swojej listy 'do zdobycia'. Rysy nie są takie straszne... ;) A widoki zapierają dech!

 A wam udał się sierpień? Jesteście zadowoleni ze swoich czytelniczych osiągnięć?