Tak jak przewidywałam, po dość udanym czytelniczo wrześniu potrzebny był mi lekki odpoczynek od książek. W październiku czytałam naprawdę niewiele, w połowie miesiąca dopadł mnie reading slump, z którego nawet Harry Potter mnie nie wyciągnął (!), a w dodatku zaczęłam ostatni, piąty rok studiów, więc musiałam na nowo złapać ten uczelniany rytm. Z tych i pewnie kilku innych powodów dzisiejsze podsumowanie jest skromne, ale dwie z czterech książek to spore grubaski, więc myślę, że mimo wszystko nie jest aż tak źle. W dodatku odwiedziła mnie Karriba, więc to z pewnością był udany miesiąc!

Październik w social media:

Stronę na Facebooku lubi 760 osób;

Zapraszam także na snapchat (malamiblog), gdzie najczęściej pojawiają się informacje o nowościach na mojej półce, o tym co aktualnie czytam itp.

 

Mimo że w tym miesiącu nie dodałam chyba żadnego filmu na swój kanał to kolejne osoby zdecydowały się go zasubskrybować. Jest Was już 2356! 

Co jeszcze pojawiło się w październiku na blogu?

A co czytam teraz? Zabrałam się za Sputnik Sweetheart Murakamiego. Jest to stosunkowo krótka książka, którą planowałam skończyć jeszcze w tym miesiącu, ale niestety się nie udało. W takim razie będzie to pierwszy tytuł przeczytany przeze mnie w listopadzie.

A jak Wam udał się październik? Jeśli przeczytaliście coś godnego uwagi to koniecznie dajcie znać w komentarzach. Bo dobre książki warto polecać!


 

Na polskim rynku wydawniczym pojawia się coraz więcej wszelkiego rodzaju plannerów, organizerów czy kalendarzy, a już totalnym hitem ostatnich miesięcy jest Bullet Journal. Osobiście jestem fanką wszelkiego rodzaju zeszytów, które mają nam pomóc w organizacji własnego czasu, dlatego z uśmiechem witam każdą taką pozycję. Trochę inny dziennik, który dzisiaj przedstawię to jednak coś - jak sam tytuł wskazuje - nieco innego. 

Trochę inny dziennik to nie jest kolejny organizer, w którym zapisujemy swoje plany na dany dzień. To zbiór pięćdziesięciu dwóch list, podzielonych na pory roku. Zimą możemy na przykład zapisać Cele i marzenia na ten rok, Ulubione cytaty lub Najszczęśliwsze momenty w Twoim życiu. Wiosna to już Sposoby na życiowe wiosenne porządki czy Podróże Twoich marzeń, a latem możesz stworzyć listę Największych szaleństw, których chcesz kiedyś spróbować. Ja swoje listy postanowiłam wypełniać zgodnie z daną porą roku - zaczęłam więc od jesieni. Wypisałam już m.in. Piosenki na poprawę nastroju czy To, co najbardziej lubię w jesieni. Bo jesień ma w sobie mnóstwo do kochania. Ale kolejność jest oczywiście dowolna - równie dobrze możecie zacząć od wypisania ulubionych filmów i książek, bo akurat na to macie w danym momencie ochotę.

Oczywiście ważną sprawą jest nie tylko funkcjonalność, ale również wygląd takiego dziennika. Każda z pięćdziesięciu dwóch list opatrzona jest ładną czcionką, drobną grafiką oraz zawartym w ramce planem działania powiązanym z daną listą. Dla przykładu - lista ulubionych dań kończy się wyzwaniem, by jedną z tych potraw przygotować dla bliskiej osoby. Pory roku opatrzone są pięknymi, klimatycznymi fotografiami, a więcej zdjęć pojawia się co jakiś czas na stronach dziennika by cieszyć oko właściciela. Szata graficzna jest naprawdę dobrze przemyślana.

Jeśli lubicie tworzyć wszelkiego rodzaju listy to Trochę inny dziennik. 52 listy na każdy dzień w roku na pewno będzie dla was ogromnym źródłem inspiracji. A przecież wcale nie musicie wypełniać go zwykły sposób - ogranicza was tylko własna wyobraźnia! Mimo że sama nie jestem wyjątkowo uzdolnioną plastycznie osobą to niektóre ze swoich list opatrzyłam rysunkami, a do tych jesiennych powklejałam zasuszone liście. Może zimą dodam gałązkę jodły, albo coś innego, co akurat przypomni mi o tej porze roku.

Zdaję sobie sprawę, że część osób uzna takie dzienniki za całkowicie zbędne. Jeśli nie lubicie takich rzeczy to i Trochę inny dziennik pewnie was nie zachwyci. Ale jeśli znajdujecie się w tej drugiej grupie, która z ochotą otacza się takimi zeszytami to jak najbardziej polecam!

Moorea Seal, „Trochę inny dziennik. 52 listy na każdy tydzień w roku”, Pascal, Bielsko-Biała 2016, s. 144

Post powstał we współpracy z wydawnictwem Pascal.

Książki takie jak ta są potrzebne po to, by choć przez chwilę zastanowić się dokąd zmierza świat. Huxley napisał swoją historię ponad osiemdziesiąt lat temu i jakkolwiek abstrakcyjna mogła się wtedy wydawać, dziś jego wizja społeczeństwa warunkowanego genetycznie nie budzi już wcale takiego zdziwienia. Nie dlatego, że nauka jest coraz bardziej zaawansowana i coś, co wydawało się nieprawdopodobne lata temu, teraz jest tylko kolejnym celem do zrealizowania. Rzeczywistość pokazuje, że nie trzeba ingerencji w kod genetyczny by przekonać ludzi, że są szczęśliwsi, gdy nie myślą, a ich życiem steruje ktoś inny.

Wspólność, Identyczność, Stabilność to hasło, które przyświeca nowemu społeczeństwu. Człowiek się nie rodzi, człowiek jest tworzony i genetycznie programowany, by spełniać określoną rolę. W nowym wspaniałym świecie panuje idealny porządek i każdy jest szczęśliwy, niezależnie od tego czy należy do kasty najbardziej uprzywilejowanych alf czy do pracujących bez wytchnienia epsilionów. Nie ma tu miejsca na miłość, przyjaźń czy jakąkolwiek więź emocjonalną. Nie ma też sztuki, ani religii, bo mogłyby wzbudzić niepożądane emocje. Społeczeństwo żyje w złotej klatce, ale nie potrafi dostrzec swojego zniewolenia, bo na terenie Republiki Świata panuje wymóg powszechnej szczęśliwości.

Huxley skontrastował ze sobą dwa światy - ten w założeniu nowy i wspaniały, gdzie każdy jest szczęśliwy (a jak nie jest to zażywa somę i szybciutko poprawia sobie nastrój) oraz dziki świat, gdzie ludzie żyją jak dawnej. Mają uczucia, nawiązują bliskie relacje i potrafią samodzielnie myśleć. Autor tym samym pokazuje, że niezdolność do podejmowania decyzji, całkowite wyzucie z emocji i nieświadomość otaczającego świata może czyni życie człowieka szczęśliwszym, ale pustym i bezwartościowym. Tylko, że ten człowiek nie jest tego świadomy. Pozostaje więc pytanie czy Nowy wspaniały świat to rzeczywiście ANTYutopia? Dla nas, dzikusów zamkniętych w Rezerwacie na pewno tak. Ale dla tych uwarunkowanych genetycznie by być szczęśliwymi, pozbawionych chorób i zmartwień ludzi, nowy świat rzeczywiście był wspaniały. Granica jest bardzo cienka i daje do myślenia.

Nowy wspaniały świat przedstawia przerażającą wizję świata pozbawionego indywidualności i kontroli nad własnym życiem. Warto, a nawet trzeba przeczytać, bo wraz z upływem lat ta książka paradoksalnie zyskuje na aktualności.

★★★★★★★★☆☆

Aldous Huxley, „Nowy wspaniały świat”, Muza SA, Warszawa 2015, s. 255

Książki zbudowane na motywie utraty pamięci zawsze do mnie przemawiają. Może dlatego, że przeraża mnie wynikająca z takiego stanu rzeczy wizja bezradności i niewiedzy dotyczących każdego aspektu mojego życia, a może dlatego, że jest coś ekscytującego w odkrywaniu prawdy wraz z bohaterami. Nie jest to nowy motyw, choć wciąż rzadko wykorzystywany w literaturze, dlatego z kolejną powieścią Colleen Hoover, którą napisała w duecie z inną znaną pisarką wiązałam spore nadzieje. Jednak im bliżej byłam końca tej przygody, tym większy grymas pojawiał się na mojej twarzy.

Charlie i Silas spędzają zwykły dzień w szkole, gdy to ich dopada. Umysł jakby się zresetował, zastępując wspomnienia wielką, czarną dziurą. Nie pamiętają już kim są, ani co robili poprzedniego dnia. Dzięki wzajemnej współpracy, którą wymusza na nich ta niecodzienna sytuacja, malutkimi kroczkami odkrywają kolejne fragmenty przeszłości, tym samym przekonując się, że czasem lepiej jest nie wiedzieć. Może jest powód, dla którego tych dwoje straciło pamięć i dostało szansę, by zacząć wszystko od nowa?

Początek tej historii zapowiadał się obiecująco. Zachęcał aurą tajemniczości, z jednej strony doprowadzając czytelnika do szaleństwa z niewiedzy, z drugiej nie pozwalając się oderwać, bo może gdzieś na kolejnych stronach kryje się ważna wskazówka. Tylko jak ją rozpoznać w natłoku informacji, których nijak nie da się przefiltrować? Druga część była wciąż niezła, ale znacznie odbiegała poziomem od poprzedniej. Nadal było tu wiele niewiadomych, jednak już nie potrafiła utrzymać mojej uwagi i zaabsorbować tak jak wcześniej. Trzecia i zarazem ostatnia składowa tej książki okazała się kompletną porażką. Brak pomysłu i polotu, co w rezultacie dało wyjątkowo kiepskie zakończenie. Colleen Hoover jeszcze nigdy tak mnie nie rozczarowała. Co do Tarryn Fisher - wcześniej jej nie znałam, ale po nie najlepszej przygodzie z Never, Never nie mam ochoty zapoznawać się z twórczością tej autorki.

Uwiera mnie niewykorzystany potencjał tej historii. Może trzeba było odrobinę dłużej pochylić się nad trzecią częścią, przygotować dla niej zakończenie, które pasowałoby do niepokojącej atmosfery tak skrzętnie budowanej od pierwszych rozdziałów. Fakt, że na miejsce akcji autorki wybrały Nowy Orlean - miasto słynące z ezoteryki, czarnej magii i laleczek voodoo - dawał spore pole do popisu. Coś zostało zasygnalizowane w tym temacie, ale wciąż wiele można by wycisnąć, lepiej zarysować tło i wykorzystać bogactwo możliwości, jakie to miasto oferuje. Zamiast tego w trzeciej części akcja skupia się właściwie tylko na wątku romansowym, sprawiając że wszystko, co w tej książce było dobre zostało zepchnięte na margines.

Never, Never mogło okazać się naprawdę dobrą powieścią. Niestety gdzieś po drodze autorkom wyczerpały się pomysły, a deadline nieuchronnie się zbliżał. Na kolanie dopisały kilka ostatnich rozdziałów i oddały w ręce czytelników powieść z dobrym początkiem i nieprzemyślanym zakończeniem. W dodatku chyba zapomniały o kilku ważnych w kontekście całości wątkach, które nie doczekały się rozwiązania. Tak to w każdym razie wygląda.

Zapowiadało się interesująco, ale całość jest mocno niedopracowana. Nie mogę się oprzeć wrażeniu, że książka została dokończona w pośpiechu, który zdecydowanie się jej nie przysłużył.

Odnoszę wrażenie, że z każdym kolejnym tomem cyklu o Chyłce i Zordonie, Remigiusz Mróz coraz bardziej się rozwija. O ile w Kasacji i Zaginięciu mieliśmy do czynienia z dobrą, ale jednak tylko rozrywką, Rewizja i Immunitet pokazują nieco więcej. W przypadku trzeciego tomu bogato zarysowane zostało tło społeczno-obyczajowe i mniejszość romska. Immunitet przedstawia już mechanizmy działania polskiego sądownictwa, zahaczając również o scenę polityczną.

Tym razem Joanna i Kordian zajmą się sprawą wagi państwowej. Oto bowiem obiecujący sędzia Trybunału Konstytucyjnego, który na dobrą sprawę dopiero rozpoczyna swoją karierę - i to w zaskakująco młodym wieku - zostaje oskarżony o morderstwo. Z ofiarą nie łączy go absolutnie nic, a sam podejrzany nie przyznaje się do winy. Mimo to uchylenie immunitetu wydaje się nieuchronne, a cała sprawa nosi znamiona politycznego spisku, mającego na celu zaprzepaszczenie dobrze rokującej kariery Sendala. 

Młody sędzia być może dwa razy by się zastanowił przed wyborem obrońcy, gdyby wiedział, że Chyłka zmaga się z poważnym problemem alkoholowym. To właśnie w Immunitecie mi się podoba - autor nie skupił się tylko na sprawie i relacjach pomiędzy dwójką głównych bohaterów, jak to miało miejsce poprzednio. Nie mniej ważną rolę pełnią wątki związane z funkcjonowaniem władzy sądowniczej, prywatne problemy bohaterów czy - najmniej dla mnie przystępna kwestia walk psów. Mróz odkrywa także mocną kartę dotyczącą przeszłości Joanny. Czytelnik w końcu pozna przyczynę jej konfliktu z ojcem i fundament, na którym częściowo opiera się jej trudny charakter. Na uwagę zasługuje także Kordian, który nie został zepchnięty na margines. Jego prawnicza kariera pnie się w górę, a wraz z nią młodego aplikanta dopada coraz więcej wątpliwości co do słuszności obranej przez siebie drogi. Bardzo mnie ciekawi, jak autor pociągnie ten wątek w kolejnych tomach. Nie będą też rozczarowani fani teorii spiskowych - jest tu moment, który na mnie wywarł spore wrażenie. Powiem tylko tyle, że rola piosenek Iron Maiden sprowadza się tu do czegoś więcej niż dźwięk telefonu Chyłki.

Wisienką na tym prawniczym torcie są jak zwykle podszyte sarkazmem dialogi oraz relacja na linii Chyłka-Zordon, która w pewnym momencie przybiera nieoczekiwany obrót. W Immunitecie znajdziemy także dużo odniesień do obecnej sytuacji w Polsce, popkultury, literatury czy mediów społecznościowych. Jeśli miałabym się do czegoś przyczepić to tylko do zakończenia. Zabrakło mi postawienia kropki nad i, ostatecznego rozstrzygnięcia pewnych kwestii, które autor zdecydował się pozostawić w sferze domysłów.

Immunitet to świetna kontynuacja. Jeśli poprzednia część miała być spadkiem formy, to tutaj powraca ona ze zdwojoną siłą. Dla mnie jest to jeden z najlepszych tomów serii.

Remigiusz Mróz, „Immunitet”, Czwarta Strona, Poznań 2016, s. 646

Co się stało z tą niegdyś pogodną i towarzyską dziewczyną? Podczas gdy wszyscy zastanawiają się gdzie podziała się dawna Kate Alexander, ona coraz bardziej usuwa się w cień, rezygnuje z wyjazdu na studia i oddala się od wszystkich znajomych. Tragedia, której doświadczyła przed dwoma laty diametralnie ją zmieniła, jednak nie jest gotowa by komukolwiek opowiedzieć o tym, co ją spotkało. Do czasu, gdy w miasteczku pojawia się Asher Hunt - chłopak, który nie szuka dawnej Kate, bo nigdy jej nie poznał. Jest więc szansą na pozostawienie bolesnej przeszłości za sobą i rozpoczęcie życia na nowo. Ale on też skrywa pewną tajemnicę...

Kiedy pada deszcz to przede wszystkim powieść bardzo delikatna. To słowo oddaje wrażliwość głównych bohaterów - Kate i Ashera oraz subtelność uczucia, które zostało tu przedstawione. Miłość w książce Lisy De Jong jest wątkiem wiodącym, ale nie w sposób narzucający się czytelnikowi. Są momenty słodkie jak miód, ale zostały one przełamane sporą dawką goryczy, która ściska za gardło, dzięki czemu romans jest tu idealnie wyważony. Sieć skomplikowanych relacji, w jakie autorka uwikłała swoich bohaterów robi wrażenie i nie pozostawia czytelnika obojętnym na rodzące się uczucia, które czasem bywają zranione. Byłam oczarowana tym w jaki sposób Asherowi udało się dotrzeć do Kate, przełamać strach i zastąpić przykre wspomnienia zupełnie nowymi, dając jej tym samym szansę na nowy początek. Z drugiej strony żal mi było Beau, przyjaciela o jakim można marzyć, który został odtrącony nie wiedząc nawet z jakiego powodu. Kreacja bohaterów w tej książce w ogóle stoi na wysokim poziomie, szczególnie wspomniany już Asher, który mimo ogromu własnych problemów potrafi odsunąć je na bok i w całości poświęcić się drugiej osobie.

Nie da się zaprzeczyć, że jest to historia pełna schematów. Z łatwością znalazłam w niej motywy znane z innych książek, ale prawda jest taka, że chyba nie ma dziś autora, który nie powieliłby w swojej książce przynajmniej jednego elementu, dlatego - o ile nie jest to nachalne - staram się przymykać oko na takie rzeczy. Wiem jednak, że niektórym może to przeszkadzać, zresztą mnie również w pewnym momencie zaczęło uwierać podobieństwo do pewnej znanej książki, której tytułu nie zdradzę ze względu na spojlery, więc uprzedzam, że nie ma co spodziewać się oryginalnej historii, bo może spotkać was zawód. Jednak Kiedy pada deszcz ma w sobie pewną życiową mądrość, która ją wyróżnia na tle innych powieści. Pokazuje, że nie można żyć przeszłością i trzeba po pierwsze dać sobie pomóc, a po drugie ruszyć naprzód i nie podporządkowywać całego życia jednemu wydarzeniu, jakkolwiek bolesne by nie było. 

Nie zachwyciła mnie ta książka, ale mnie w ogóle ostatnio mało co zachwyca, więc to niekoniecznie musi działać na jej niekorzyść. Oczekiwałam więcej emocji i potoku wylanych łez, a tymczasem czytałam tę powieść w melancholijnym nastroju, ale bez tak dużych wzruszeń jakich się spodziewałam. Nie mogę jednak odmówić autorce pięknie poprowadzonego wątku romantycznego i dobrze wykreowanych bohaterów oraz kilku chwil zadumy, które Kiedy pada deszcz wam zagwarantuje. Jeśli chodzi o literaturę dla młodzieży i książki dla kobiet to ten tytuł z pewnością warto wciągnąć na listę do przeczytania.  

Lisa de Jong, „Kiedy pada deszcz”, Filia, Poznań 2016, s. 422 

Jesieni jeszcze wprawdzie do końca nie widać, ale mamy już przecież październik! Lato uciekło tak szybko, że nawet nie zdążyłam się nim nacieszyć, ale to nic. Jesień to przecież długie zaczytane wieczory przy filiżance pysznej, parującej herbaty. Jak tu jej nie uwielbiać? Na to czekam cały rok. Gdyby tylko nie studia i widmo pisania pracy magisterskiej...

Przeczytane we wrześniu:

Książka miesiąca: Kolejny raz żaden tytuł nie wybija się mocno na tle pozostałych. Na pewno niesamowicie ucieszył mnie powrót do świata Harry'ego Pottera za sprawą Przeklętego dziecka, ale nie mogę powiedzieć, żeby była to książka miesiąca. Na największą uwagę zasługuje chyba Nowy wspaniały świat Huxleya.
Rozczarowanie miesiąca: Ze smutkiem stwierdzam, że tym razem rozczarowała mnie dwójka autorów, których naprawdę lubię - Remigiusz Mróz oraz Colleen Hoover. Chociaż w przypadku Never, never zawsze mogę zwalić winę na Tarryn Fisher, której twórczości dotąd nie znałam!

Sierpień w social media:

Stronę na Facebooku lubi 751 osób;

Zapraszam także na snapchat (malamiblog), gdzie najczęściej pojawiają się informacje o nowościach na mojej półce, o tym co aktualnie czytam itp.

 

2217 osób zdecydowało się kliknąć przycisk 'subskrybuj' na YouTubie ♥

O czym jeszcze pisałam we wrześniu? 

Na kanale: 

Zapraszam również na podsumowanie miesiąca w formie video:

Dziewięć kobiet i dziewięć historii o utraconym dzieciństwie, wojennej zawierusze i zapale do walki o wolność. Łączniczki to urywki wspomnień, które jak przezrocza pokazują codzienność w okupowanej Warszawie. Bohaterki tej książki - dziś wiekowe staruszki - w momencie rozpoczęcia walk dopiero wchodziły w dorosłość, a czasem były zaledwie dziećmi, które musiały dojrzeć bardzo szybko. Jednak wiek nie był żadną wymówką, a przystąpienie do konspiracji wydawało się wtedy oczywiste. Takich historii zawsze warto wysłuchać, dlatego z ochotą rozpoczęłam lekturę tej książki.

Ucieszyło mnie to, że bohaterki Łączniczek zapamiętały z Powstania Warszawskiego coś więcej niż samą walkę. Dzięki temu czytelnik otrzymuje namiastkę życia codziennego w tym strasznym okresie, czyta o momentach przerażających, ale też o sympatiach czy przyjaźniach, które zawiązywały się podczas wspólnej pracy w konspiracji. Wszystkie wspomniane tu kobiety pochodziły z tak zwanych 'dobrych domów', mogłoby się wydawać, że to takie wychuchane panienki bardziej do tańca niż do wojaczki. A jednak, gdy przyszło walczyć bez wahania ryzykowały własnym życiem w imię wyzwolenia.

Można mieć żal do autorów o niewykorzystanie potencjału zebranego materiału. Ale mnie ten brak jakiejkolwiek obróbki przekonuje – po co ingerować w czyjeś wspomnienia? Może dzięki temu Łączniczki zyskałyby na atrakcyjności, ale czy szłoby to w parze z autentycznością tych historii? Wspomnienia tych kobiet, choć może nie zawsze ściśle dotyczące Powstania Warszawskiego, czasem niekompletne i chwilami zbyt ogólne, mają jedną cechę pozostawiającą wszystkie wady w tyle – są prawdziwe. A przecież z każdym rokiem coraz mniej jest naocznych świadków, którzy opowiedzą nam o wojnie z tej najzwyklejszej, ludzkiej perspektywy. Poza tym pamięć jest zawodna, a każda taka pozycja może być świetnym dopełnieniem pozostałych, nie tyle lepszych, co bardziej szczegółowych.

Zaskoczyło mnie wydanie tej książki – duży format i ogromna czcionka. Z jednej strony to fajnie, że jej czytanie nie będzie problemem dla osób ze słabszym wzrokiem, z drugiej budzi to we mnie wątpliwość czy przypadkiem nie miało to na celu zwiększenia ilości stron. Bardzo ładne wklejki zdjęciowe też mogłyby zostać lepiej dopracowane. Fotografie pochodzące z archiwum bohaterek tych opowieści to zawsze wartość dodana, ale zabrakło w nich jakiegokolwiek ładu. Ułożone są chaotycznie, a przecież każdy rozdział to historia innej kobiety – nietrudno było w ten sam sposób uporządkować zdjęcia.

Tytuł odrobinę niefortunny, bo o pracy łączniczek jest tu niewiele. Samo Powstanie też chwilami ginie pośród innych wspomnień okołowojennych, walka o wolność przeplata się z codziennym życiem, nauką na tajnych kompletach i obozową rzeczywistością. Sugerując się samym tytułem można być rozczarowanym, ale dla mnie wspomnienia naocznych świadków tamtych wydarzeń zawsze są wartościowe i nierzadko skłaniają do przemyśleń nad własną postawą w takich okolicznościach. Tak było i tym razem, dlatego lekturę Łączniczek zaliczam na plus, a bohaterki podziwiam za olbrzymią odwagę i poświęcenie.

Maria Fredro-Boniecka, Wiktor Krajewski, „Łączniczki. Wspomnienia z Powstania Warszawskiego”, W.A.B, Warszawa 2015, s. 317