Po książki takie jak Love x Style x Life sięgam stosunkowo rzadko. Poradniki wydawane przez blogerów i vlogerów z jakiegoś powodu działają na mnie jak czerwona płachta na byka - z zasady mówię im nie. W tym wypadku skusiłam się jednak na piękne wydanie oraz fakt, że autorka znaczy coś w świecie mody. Szukałam poradnika stylu z prawdziwego zdarzenia, modowych wskazówek od autorytetu w tej dziedzinie oraz inspiracji do kompletowania garderoby, a dostałam bardzo luźną biografię czterdziestoletniej kobiety, która tylko miejscami przemyca wartościowe informacje.

Sięgnęłam po Love x Style x Life z przekonaniem, że będzie to kompendium wiedzy dotyczącej poszukiwania własnego stylu. Niestety tylko pierwszy rozdział tej książki mówi cokolwiek na temat ubioru, a i tak znaczna część tych informacji jest ogólnie znana i podchodzi pod truizm - nie podążaj ślepo za trendami, wybieraj tylko to, co do Ciebie pasuje i stawiaj na jakość ubrań, zamiast ich ilość. Dalej znajdziemy anegdoty z życia Garance Doré, porównanie Paryżanek z mieszkankami Nowego Jorku (i podkreślenie jak bardzo się od siebie różnią) oraz głupotki o pokochaniu samej siebie, bo styl to przecież nie ubrania, a sposób bycia. Bla, bla, bla - ile razy już to słyszałyście? Czy jest w tym coś odkrywczego? Banał goni banał, na szczęście jednak styl pisania autorki jest nonszalancki i zabawny dzięki czemu książka jest łatwa i przyjemna w odbiorze, choć niewiele wnosi do życia czytelnika.

Wydanie jest obłędne. Już sama okładka przykuwa wzrok piękną czcionką i złoceniami, ale to zaledwie przedsmak tego, co znajdziemy w środku. Garance Doré to kobieta o doskonałym wyczuciu stylu, co widać na każdej stronie jej książki. Inspirujące fotografie, piękna czcionka i oryginalny sposób rozmieszczenia treści to największe plusy Love x Style x Life i to w dużej mierze podnosi moją ocenę. Bo sama treść... nie powiem, że to kompletna katastrofa, ale przydatnych informacji jest tutaj naprawdę niewiele.

Z pewnością nie jest to jedyna książka o stylu, której potrzebujesz, jak głosi napis na okładce. Głównie stąd wynika moje rozczarowane tą pozycją - oczekiwałam czegoś zupełnie innego niż dostałam. Z drugiej strony jest to jedna z najpiękniej wydanych książek jakie w życiu widziałam, a fotografie w środku w dużej mierze są inspirujące. Zastanawiam się tylko czy ładna oprawa graficzna to wystarczający powód by kupić tę książkę? Chyba jednak nie.

Garance Doré, „Love x Style x Life”, Znak, Kraków 2015, s. 261

Post został napisany we współpracy z portalem KobiecePorady.pl.

Biografia Jerzego Kukuczki pióra Dariusza Kortko i Marcina Pietraszewskiego to pozycja obowiązkowa dla wszystkich miłośników górskich wędrówek, w których tli się iskra by kiedyś samodzielnie stanąć na najwyższych szczytach świata, jak i dla tych, którzy chcą zrozumieć co popycha człowieka do takiego igrania ze śmiercią, jakim niewątpliwie bywa himalaizm.

Przy pierwszym zetknięciu Kukuczka. Opowieść o najsłynniejszym polskim himalaiście zachwyca wydaniem. Duży format, oprawa broszurowa i mnóstwo fotografii, często pochodzących z prywatnego archiwum rodziny Kukuczków to elementy, które w połączeniu z dobrze wyważoną treścią robią ogromne wrażenie. W książce znajdują się także skany z pamiętnika Jerzego Kukuczki, który pisał w czasie każdej swojej wyprawy. Nie można przejść obojętnie obok takiej oprawy graficznej.

Czytelnik dostaje chronologiczną (z wyjątkiem pierwszego rozdziału)  historię życia tego słynnego himalaisty - ma szansę poznać wspinaczkowe początki na skałkach w Jurze Krakowsko-Częstochowskiej, drogę po koronę Himalajów i Karakorum, aż po wyprawę na południową ścianę Lhotse, z której już nie wrócił. W tle dobrze przedstawione realia Polski Ludowej, trudności ze sfinansowaniem wypraw pokazane na zasadzie kontrastu z możliwościami himalaistów z krajów zachodnich oraz problemy ze zdobyciem pozwoleń na zdobywanie szczytów. Nie zabrakło tu także, poza postacią samego Jerzego Kukuczki, innych wielkich nazwisk złotej ery polskiego himalaizmu.

Z książki duetu Kortko-Pietraszewski wyłania się obraz człowieka zdeterminowanego, ogarniętego żądzą rywalizacji, dla którego niemożliwe nie istnieje, mimo że początki Kukuczki nie należały do udanych. Podczas swojej pierwszej wyprawy na McKinleya (6190 m. n.p.m.) dorobił się poważnych odmrożeń, skutkiem których konieczna była amputacja palca u nogi. Mówiono, że do wspinaczki wysokogórskiej się nie nadaje, a on na przekór tej opinii pięć lat później rozpoczął wyścig o tytuł pierwszego człowieka, który zdobędzie koronę Himalajów i Karakorum - wszystkich czternastu ośmiotysięczników świata. Ostatecznie był drugi, po Reinholdzie Messnerze, jednak zrobił to w o połowę krótszym czasie, a w dodatku trudniejszymi, nowymi bądź zimowymi drogami. 

Mimo niekwestionowanych osiągnięć Kukuczki, autorzy jego biografii pozostają obiektywni. Nie idealizują, nie tworzą pięknej laurki na cześć bohatera. Przeciwnie, często obnażają jego wady i słabości, z których na pierwszy plan wysuwa się egoistyczna chęć zdobycia kolejnego szczytu za wszelką cenę, którą często ponosili jego współtowarzysze, a wreszcie i sam Kukuczka. Materiał do książki został starannie zebrany i wyselekcjonowany, o czym świadczy bibliografia zamieszczona na końcu. Najciekawsze, bo najbardziej osobiste są fragmenty pamiętnika z ostatniej wyprawy. Te zapiski rodzą wiele pytań, z których wciąż powraca jedno - czy przeczuwał, że z tej wyprawy może już nie wrócić? Kortko i Pietraszewski stworzyli rzetelną biografię człowieka-legendy, dając jednocześnie czytelnikom namiastkę życia i szaleńczej pasji himalaistów. Przyczepić się można chyba tylko do opisów pod zdjęciami, stanowiącymi w większości wycięte fragmenty książki, które potem w niezmienionej formie pojawiały się we właściwiej treści.

Kukuczka to książka, którą czyta się w zawrotnym tempie, sycąc przy okazji wzrok przepięknymi górskimi krajobrazami. Niezależnie od tego jak ostatecznie ocenimy poczynania Jurka, warto poznać jego historię, która złotymi zgłoskami zapisała się na kartach polskiego i światowego himalaizmu. To postać godna podziwu ze względu na determinację, realizowanie pasji i pokonywanie własnych barier, ale także budząca kontrowersje i nie zawsze ciepłe emocje.

Absolutnie fascynująca opowieść o człowieku, który za miłość do gór zapłacił najwyższą cenę.


Dariusz Kortko, Marcin Pietraszewski, „Kukuczka. Opowieść o najsłynniejszym polskim himalaiście”, Agora, Warszawa 2016, s. 399

1. Colleen Hoover - „It ends with us”

2. Sylvia Plath - „The bell jar”

3. Gjoko Zdraveski - „Ciało pamięta wszystko”

4. Goran Čolakhodžić - „Za ogrodem”

5. Haruki Murakami - „Sputnik Sweetheart”

6. Harper Lee - „Zabić drozda”

7. Chuck Palahniuk - „Fight Club”

Pierwsze dwie książki, czyli The bell jar oraz It ends with us to wynik mojego pierwszego w życiu zamówienia na Book Depository. Powieść Sylvii Plath jest już za mną, a moją opinię na jej temat znajdziecie na blogu. Poezja chorwacka i macedońska to wygrana w konkursie na Facebooku Oli z bloga Aleksandra Czyta. Natomiast Sputnik Sweetheart, Zabić drozda oraz Fight Club to moje zamówienie z nieprzeczytane.pl. Murakamiego już przeczytałam i jak dotąd ta książka podobała mi się najmniej - opinia również znajduje się na blogu.

1.  Sylwia Mróz - „Pejzaż bez kolców”

2. Karolina Wilczyńska - „Serce z bibuły”

3. Orlando Figes - „Poślij chociaż słowo”

4. J.K. Rowling, Jim Kay - „Harry Potter i Komnata Tajemnic”

5. Dariusz Kortko, Marcin Pietraszewski - „Kukuczka. Opowieść o najsłynniejszym polskim himalaiście”

Pejzaż bez kolców, ilustrowane wydanie Harry'ego Pottera oraz biografia Jerzego Kukuczki to egzemplarze recenzenckie od księgarni Tania książka. Recenzja tego ostatniego tytułu pojawi się na dniach, ale już teraz zdradzę, że jeśli interesuje was tematyka jak i sama postać Kukuczki to tej książki nie może zabraknąć w waszych biblioteczkach! Serce z bibuły, czyli czwarty tom cyklu Stacja Jagodno to egzemplarz do recenzji od wydawnictwa Czwarta Strona. Przeczytany i zrecenzowany na blogu. Natomiast Poślij chociaż słowo to zakup w kieleckim oddziale księgarni Tak czytam. Podobno jest to niezwykle piękna i poruszająca historia oparta na autentycznych listach. Oby tak było!

Haruki Murakami ciągle jest dla mnie autorem nowym, a przez to na swój sposób fascynującym. Z jego twórczością jest trochę jak z zawieraniem nowej znajomości - coś urzekło mnie w niej na samym początku i stopniowo odkrywam kolejne elementy charakterystyczne dla prozy tego pisarza, coraz lepiej ją poznaję. Sputnik Sweetheart to moja trzecia książka Murakamiego i choć wiele wciąż pozostaje dla mnie zagadką, to dostrzegam już pewne elementy wspólne dla jego twórczości. 

Na przykład to, że Murakami w nosie ma wartką akcję i to, że po skończonej lekturze zostawia czytelnika z milionem pytań bez odpowiedzi. Ale mnie podoba się ta zabawa. To bazowanie na emocjach i igranie z czytelnikiem, skłanianie do samodzielnych wniosków i przemyśleń. Przynajmniej na razie, bo być może zmęczy mnie ten nie dający się podrobić styl, gdy będę miała za sobą większość jego książek. Sputnik Sweetheart to historia o samotności i o tym, że tylko w jej obliczu jesteśmy w stanie tak naprawdę poznać siebie. Bohaterowie tworzą pewien niespełniony trójkąt miłosny - każdy kocha kogoś, kto nie odwzajemnia jego uczuć. Japoński nauczyciel historii darzy miłością swoją przyjaciółkę ze studiów, która z kolei zakochuje się w dużo starszej od siebie kobiecie. Miu jednak o miłości nie chce słyszeć, bo wciąż dręczy ją koszmar z przeszłości.

Murakami ociera się o oniryzm, balansuje na granicy rzeczywistości i racjonalnego myślenia, miesza jawę ze snem i właściwie nie wiadomo już, co wydarzyło się naprawdę. Mam problem z tą powieścią, bo początek bardzo mi się podobał. W Sumire - głównej bohaterce - odnalazłam spory kawałek siebie i z zainteresowaniem czytałam o jej roztargnieniu, zagubieniu i niedopasowaniu do otaczającego świata. Później schodzi ona na pewien czas ze sceny i już nie jest tak dobrze, bo zaczyna się trochę za dużo kombinatorstwa - ze światem równoległym, z alternatywną rzeczywistością i dualizmem ludzkiej natury. Lubię niejasności i niedopowiedzenia, podobało mi się zakończenie, które nie dawało tej najważniejszej odpowiedzi, ale historia jednej z postaci to już zupełne oderwanie od rzeczywistości i chyba właśnie dlatego Sputnik Sweetheart podobał mi się jak dotąd najmniej.

Nie jest to powieść dla osób nastawionych na akcję, dynamikę wydarzeń i wyrazistych bohaterów. U Murakamiego wszystko jest odrobinę rozmyte, jakby oglądało się świat przez mgłę. Nie ma jasnych odpowiedzi i jednoznacznych zakończeń. Jest za to niezwykła zdolność operowania słowem i umiejętność oczarowania czytelnika pięknem swojego stylu. To autor, który doskonale obserwuje codzienność i nawet tym pozornie błahym czynnościom potrafi nadać lekko filozoficzny wydźwięk.

Lubię, naprawdę lubię twórczość Murakamiego, ale ciągle czekam na coś, co utwierdzi mnie w przekonaniu, że na tego Nobla, którego co roku wszyscy się spodziewają, zasłużył. Jak dotąd nie znalazłam.

Haruki Murakami, „Sputnik Sweetheart”, Muza SA, Warszawa 2007, s. 263

Indie oczami Pauliny Wilk, polskiej dziennikarki i reportażystki, po równo przerażają i fascynują. Z jednej strony jest to kraj o niezwykłej kulturze, kuszący egzotycznymi krajobrazami, otoczony oceanem na południu oraz łańcuchami górskimi na północy. Z drugiej to miejsce, w którym spotykają się przeszłość z teraźniejszością, nędza z bogactwem, religijność z silną wiarą w zabobony. I właśnie to drugie oblicze Indii gra w Lalkach w ogniu pierwsze skrzypce.

Jest to pozycja interesująca pod względem bogactwa informacji o codziennym życiu Hindusów, które tak różni się od tego, do czego przywykli Europejczycy. Czytelnik na jeden dzień przenosi się do Indii i od zmierzchu do świtu obserwuje życie na ulicach kilku miast - podgląda poranną kąpiel, zagląda do kuchni i na miejskie targowiska, wsiada do zatłoczonego pociągu. Czytając tę książkę czuć, że autorka sporo czasu spędziła na obserwacji indyjskich realiów i potrafi je wiernie przelać na papier. Są to jednak obserwacje mocno subiektywne, a ja nie mogę oprzeć się wrażeniu, że Indie mają do zaoferowania coś więcej niż tylko wszechobecna bieda, bród, przeludnienie i ogólny chaos, a głównie taki obraz tego kraju wyłania się z reportażu Pauliny Wilk. Chciałabym mieć kiedyś szansę skonfrontować jej spostrzeżenia z rzeczywistością i na własnej skórze przekonać się czy jest ona tak obca i nieprzyjemna dla Europejczyka.

Lalki w ogniu nauczyły mnie wiele o Indiach, ich historii, kulturze i tradycjach, więc bez zawahania mogę powiedzieć, że była to lektura wartościowa i nie żałuję czasu poświęconego na jej czytanie. A trochę mi go zabrała, bo pomimo niewielkiej objętości - ok. 260 stron - czytało się ją wolno i nierzadko z lekkim trudem. Przede wszystkim dlatego, że większość tej książki zajmują opisy problemów, z jakimi tej kraj się boryka, a jest ich naprawdę dużo. Ale wypłynął na to także styl Pauliny Wilk - zbyt poetycki, często nieprzystający do niewygodnej rzeczywistości, którą opisywała, co na dłuższą metę okazało się męczące. Na szczęście co jakiś czas pojawiają się wkładki zdjęciowe, które pozwalają uzupełnić przeczytane chwilę wcześniej opisy o rzeczywisty wygląd danej sytuacji.

Obraz Indii wyłaniający się z książki Pauliny Wilk daleki jest od tego, co zwykle ukazują przewodniki turystyczne. Uwaga skupiona została na codzienności Hindusów, a turystyczna strona tego państwa została całkowicie pominięta. Z pewnością jest to obraz prawdziwy, ale jednak stronniczy - ukazujący tylko jedno oblicze tego fascynującego zakątka świata.

★★★★★★☆☆☆☆

Paulina Wilk, „Lalki w ogniu”, Carta Blanca, Warszawa 2011, s. 259

Po nie do końca udanym spotkaniu z trzecim tomem cyklu o Jagodnie, z lekkimi obawami podchodziłam do lektury najnowszej części zatytułowanej Serce z bibuły. Właściwie, żeby być całkiem szczerą, wróciłam do tej historii tylko z sentymentu do mojej rodzinnej okolicy, w której rozgrywa się akcja książek Karoliny Wilczyńskiej. Na szczęście okazało się, że tym razem było to całkiem przyjemne spotkanie, a mieszkańców podkieleckiej wsi pożegnałam z uśmiechem na twarzy.

Wraz z kolejnymi tomami na scenę wkraczało coraz więcej nowych bohaterów, przez co przy okazji Serca z bibuły nie sposób wymienić wszystkich wątków. Ciągle mamy dobrze nam znane Tamarę, Marysię, Ewę i babcię Różę, ale nie odgrywają one wcale głównej roli w tej książce. Każda postać ma tu swoje pięć minut, a do grona, które mieliśmy okazję poznać w Po nitce do szczęścia znów dołączyło kilka nowych osób. Jedną z nich jest Jadwiga - matka pięciorga dzieci, która ledwo wiąże koniec z końcem, a do tego musi znosić upokorzenia ze strony męża pijaka.

Serce z bibuły zamyka cykl o Jagodnie i robi to w bardzo przyjemny sposób. Sielski i przesadnie optymistyczny, ale o to przecież w takich książkach chodzi. Karolina Wilczyńska rozwiązała już chyba wszystkie wątki, które tego rozwiązania wymagały, szczególnie nurtującą wszystkich czytelników serii przeszłość Łukasza. Co takiego wydarzyło się w jego życiu, że stał się zimnym, gburowatym samotnikiem? Na to i wiele innych pytań znajdziemy tutaj odpowiedź i tym samym pożegnamy się z bohaterami - wszyscy w dobrych nastrojach i pełni nadziei na przyszłość. A właściwie byłoby tak, gdyby nie to, że doszły mnie niedawno słuchy, że autorka zamierza kontynuować tę serię. Nie wiem ile jest w tym prawdy, ale zdecydowanie jestem przeciwniczką takich tasiemców, a tutaj naprawdę wszystko doczekało się zakończenia i po prostu nie ma sensu dłużej przeciągać tej historii. Moim zdaniem nie wyjdzie to jej na dobre, ale nie mnie o tym decydować.

Wspominałam to już przy okazji poprzednich części, ale powtórzę i teraz - mimo pewnej dozy naiwności, którą charakteryzuje się ten cykl trudno oprzeć się urokowi małej wsi i hrabiowskiego dworku, a przede wszystkim prostym, ludowym mądrościom, które uosabia babcia Róża. Mimo że jest to typowa literatura kobieca, banalna i raczej z tych nieambitnych, przyjemnie się przy niej odstresować, a czyta się ją naprawdę w mgnieniu oka. Jeśli lubicie od czasu do czasu poczytać takie proste, ludzkie historie to polecam zainteresować się całą serią Stacja Jagodno.

Karolina Wilczyńska, „Serce z bibuły”, Czwarta Strona, Poznań 2016, s. 317

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Czwarta Strona.

Z przerażeniem uświadomiłam sobie jak wiele łączy mnie z główną bohaterką powieści Sylvii Plath. Nie mam co prawda myśli samobójczych i nie sądzę bym cierpiała na depresję, ale nie mogę oprzeć się wrażeniu, że - podobnie jak Esther Greenwood - żyję pod szklanym kloszem, bojąc się wychylić na zewnętrzy świat.

Jest to niewątpliwie książka trudna, nie tylko ze względu na spory ładunek emocjonalny. Czyta się ją powoli, bo pozornie niewiele się dzieje - akcja skupia się na wewnętrznych przeżyciach jednostki, stopniowo odsłaniając obraz osoby dotkniętej depresją. Esther zdobywa miesięczny staż w znanym magazynie i dzięki temu wyjeżdża do Nowego Jorku. Nie potrafi jednak w pełni wykorzystać możliwości jakie daje to miasto, jest zagubiona i obojętna na uroki życia. Po powrocie do domu jeszcze bardziej zatraca się w poczuciu wyobcowania, zdaje się, że bodźce świata zewnętrznego do niej nie docierają, a ona sama niezdolna jest do odczuwania jakichkolwiek emocji, których w życiu dziewiętnastolatki nie powinno brakować. Depresja coraz wyraźniej steruje życiem Esther, doprowadzając ją do kolejnych prób samobójczych.

Było to moje drugie podejście do Szklanego klosza i choć początkowo książka nie do końca mi się podobała, to wraz z pogłębianiem się poczucia obojętności głównej bohaterki zaczynałam coraz lepiej ją rozumieć. I tu zaczęły się moje obawy, bo dotarło do mnie, że w gruncie rzeczy sama bardzo podobnie patrzę na świat - z wnętrza szklanego klosza, który odkształca mój sposób postrzegania rzeczywistości. Po skończeniu lektury jestem pod wrażeniem tego, jak wiernie udało się autorce sportretować osobę z zaburzeniami psychicznymi, ale z drugiej strony - Plath czerpała przecież z własnych doświadczeń. Zresztą to właśnie świadomość, że zaledwie miesiąc po wydaniu swojej pierwszej i jedynej powieści Sylvia Plath popełniła samobójstwo robi największe wrażenie i wpływa na ciężki, pesymistyczny wydźwięk tej historii.

Wydaje mi się, że Szklany klosz lepiej odbiorą osoby o podobnej wrażliwości, co główna bohaterka. W przeciwnym razie może być ciężko zrozumieć niektóre jej decyzje, podzielać spostrzeżenia dotyczące otaczających ją ludzi i zrozumieć co czuła zamknięta pod tytułowym szklanym kloszem. Do mnie ta wrażliwość przemawia, a do samej powieści z pewnością jeszcze wrócę.

★★★★★★★☆☆☆

Sylvia Plath, „The Bell Jar”, Faber and Faber, Londyn 2011, s. 234