Grudzień czytelniczo nie był najlepszy. Przez większą część miesiąca czytałam jedną książkę, bynajmniej nie dlatego, że była zła. Po prostu jakoś brakowało i chęci i czasu. Pozostałe trzy pochłonęłam właściwie dopiero w czasie przerwy świątecznej. O dziwo chęci wróciły i tempo czytania miałam naprawdę dobre.
Z uwagi na to, że jest to ostatni dzień roku powinnam go jakoś podsumować, ale o najlepszych i najgorszych książkach innym razem. Powiem tylko, że udało mi się zaliczyć wyzwanie Goodreads i przeczytałam w sumie 65 książek. 

A teraz zajmijmy się podsumowaniem grudnia!

Grudzień w social media:

Stronę na Facebooku lubią 770 osoby;

Zapraszam także na snapchat (malamiblog), gdzie najczęściej pojawiają się informacje o nowościach na mojej półce, o tym co aktualnie czytam itp.

 

  Na Youtubie jest Was 2564 ♥

Co jeszcze pojawiło się w grudniu na blogu?

W związku z tym, że to ostatni dzień w roku życzę wam samych wspaniałości w 2017 roku. Oby był dobry prywatnie i zawodowo i żeby spełniło się w nim choć jedno wasze marzenie! A najlepiej oczywiście wszystkie ;) Tym, którzy dziś wychodzą życzę udanej zabawy sylwestrowej, a pozostającym w domu przyjemnego spędzenia wieczoru - może w towarzystwie jakieś naprawdę dobrej książki? Wszystkiego najlepszego!

PS Jak minął wam czytelniczy grudzień? 


 

Kwestie związane z makijażem nie zaprzątają mojej głowy w znaczący sposób, niemniej jednak uważam, że każda kobieta powinna znać przynajmniej jego podstawy. I właśnie dla takich kobiet, które poszukują tylko kilku prostych trików i klaryfikacji pewnych zagadnień jest książka Red Lipstick Monster.

Tajniki makijażu to poradnik podzielony tak, by omówić każdy element twarzy. Zaczynamy jednak od podstawy - czyli doboru pędzli i odpowiedniego podkładu. Oba te rozdziały okazały się bardzo przydatne i na pewno pomogą wielu dziewczynom, które do tej pory borykały się z problemem nieodpowiedniej aplikacji czy niewłaściwego odcienia swojego podkładu. Dalej omówione zostały zagadnienia dotyczące konturowania twarzy, makijażu oczu, brwi i ust. Wszystko w zakresie podstawowym, ale znajdzie się kilka ciekawych informacji. Podoba mi się podejście autorki do tematu - nie trzyma się kurczowo zasad, bo wychodzi z założenia, że każda z nas jest inna i nie da się posegregować każdego typu urody w kilka kategorii. Dzięki temu otrzymujemy ciekawy poradnik przybliżający różne aspekty makijażu, które dadzą podstawę do dopasowania wszystkiego konkretnie pod siebie.

Nie trzeba wspominać, że książka jest ładnie ilustrowana, a większość zdjęć podparta została tekstem. Nie są ot tak wybrane i wrzucone w treść bez większego sensu. Dodatkowo, na końcu każdego rozdziału znajduje się lista linków wraz z kodami QR do filmików na kanale Red Lipstick Monster, które w jakiś sposób odnoszą się do danego zagadnienia. Co prawda sama nie mam wielkiego doświadczenia z oglądaniem kanału autorki, ale liczba podanych linków pozwala mi przypuszczać, że wydanie książki to raczej kaprys aniżeli chęć przekazania wiedzy innym, bo ta wiedza już przecież została zawarta w filmikach. Fani Ewy mogą być zatem rozczarowani, ale jak mówię - są to tylko moje przypuszczenia, więc warto przekonać się o tym osobiście.

A co z wadami? Przede wszystkim - i trzeba to podkreślić - znajdziecie tu tylko wiedzę podstawową. W zależności od oczekiwań może to być zarówno plusem, jak i minusem książki. Ponadto, np. w rozdziale dotyczącym wyboru pędzli zabrakło mi poparcia teorii konkretnymi przykładami. Rozumiem, że Ewa nie chciała nikogo reklamować, ale wymienienie jednej czy dwóch marek, u których warto kupić dany rodzaj pędzla na pewno pomogłoby wielu czytelniczkom. Niestety nie wszyscy mają na tyle pieniędzy, by sprawdzać to metodą prób i błędów. Niepotrzebne też było przypominanie na każdym kroku informacji podanych wcześniej - którym numerem z listy jest pędzel kulkowy czy to, żeby kosmetyki mokre zawsze nakładać przed suchymi. Zapamiętałam to przecież za pierwszym razem! Czytelnik nie lubi być traktowany jak idiota, a tutaj czasami można odnieść takie wrażenie.

Z pewnością nie jest to dobra propozycja dla osób, które mają jako takie pojęcie w temacie. Dla początkujących w sztuce makijażu może być fajnym usystematyzowaniem wiedzy i podpowiedzią co warto robić, a czego lepiej unikać.


Ewa Grzelakowska-Kostoglu, „Tajniki makijażu”, Flow Books, Kraków 2015, s. 192

Ta książka stała na mojej półce bardzo długi czas. Nie wiem dlaczego byłam na nią obrażona, krzywiłam się na jej widok i wbiłam sobie do głowy, że nie jest warta mojego czasu.

A okazało się zupełnie inaczej.

Poruszyła mnie na tak wiele sposobów. Złamała mi serce. Sprawiła, że płakałam w poduszkę. Czasem chciałam krzyczeć, bo życie jest tak bardzo niesprawiedliwe. 

Ostatni rok nie był dla mnie dobry. Wydarzyło się dużo przykrych rzeczy i to sprawiło, że w pewien sposób utożsamiłam się z Layken. Nie straciłam co prawda ojca. Nie ja. Ale wiem jak bardzo to boli. Widzę to każdego dnia w oczach moich bliskich. I wiem też jak to jest drżeć ze strachu o życie tej jednej, najważniejszej w życiu osoby. Wyobrażać sobie tysiące scenariuszy, w których pada to jedno, trzyliterowe słowo będące wyrokiem śmierci. Wiem też jak ważne jest, by mieć w takich chwilach oparcie w drugim człowieku. Albo być nim dla niego. Eddie nauczyła Lake, żeby być wdzięczną losowi za karty, które jej rozdał. Mnie też tego nauczyła.

Pułapka uczuć to książka, która bawi i wzrusza, ale przede wszystkim pokazuje jak pogodzić się ze stratą. Jak ułożyć życie, gdy nagle traci się wszystko. Po niespodziewanej śmierci ojca Layken, jej młodszy brat Kel i matka przeprowadzają się daleko od domu. Ze słonecznego Teksasu do mroźnego Michigan. Mają jednak szczęście do sąsiadów. Caulder od razu łapie kontakt z Kelem, a serce Lake rozgrzewa jego przystojny brat. Nie jest to jednak historia o miłości. Nie takiej. Nie tylko takiej. To przede wszystkim opowieść o rodzinnych relacjach i o poświęceniu dla drugiej osoby.

To nie jest idealna powieść i wiele jej do tego brakuje. Poezji (albo jej tłumaczeniu), która odgrywa tu kluczową rolę też daleko do Nobla. Czasem jest zbyt cukierkowo, a epilog zupełnie nie pasuje do reszty. Ale Pułapka uczuć wywołuje emocje, szczególnie gdy potraficie choć odrobinę poczuć to, co czują bohaterowie. Jest prosta i dość przewidywalna. Momentami odrobinę przedramatyzowana, jakby Hoover chciała dowalić każdemu ze swoich bohaterów z osobna. Ale ja lubię czasem dramatyzować, a tę książkę czytałam na jednym wdechu. Nie mogę tego nie docenić, mimo że zdaję sobie sprawę z niedociągnięć debiutu popularnej autorki.

Całkiem możliwe, że jesteś szczęściarzem z dobrymi kartami i ta powieść nie wywrze na Tobie żadnego wrażenia. Ale życie nie traktuje każdego jednakowo, a Lake i Willa mocno skopało po dupie. Dla mnie była to przede wszystkim przygoda pełna emocji - nie zawsze tych pozytywnych.

★★★★★★★☆☆☆

 Colleen Hoover, „Pułapka uczuć”, W.A.B., Warszawa 2012, s. 285

Historia o Chłopcu, który przeżył to dla wielu z nas - szczególnie tych, którzy dorastali wraz z bohaterami popularnej serii - coś więcej niż książki. Nic dziwnego, że Harry Potter wciąż jest wznawiany w najróżniejszych odsłonach. Mnie jak dotąd wystarczyło pierwsze wydanie, do którego mam ogromny sentyment i nie zamieniłabym go na żadne inne. I zamieniać nie zamierzam, ale odkąd ukazała się wersja ilustrowana przez Jima Kaya, odrobinę powiększam swoją kolekcję. 

Zamysł jest taki, by co roku oddawać do rąk czytelników kolejną część przygód o najsłynniejszym czarodzieju na świecie. W zeszłym roku cały świat zachwycał się ilustracjami w Kamieniu filozoficznym, a kilka tygodni temu premierę miała Komnata tajemnic. Nie będę się tutaj skupiać na treści, bo większość z nas doskonale wie, że w tym tomie Harry dostaje ostrzeżenie, by nie wracać do Hogwartu, gdyż nie jest tam już bezpiecznie. Zaczynają się ataki na dzieci urodzone w mugolskich rodzinach, a sprawca pozostaje nieuchwytny. O tym co kryje się w tytułowej komnacie tajemnic będziecie musieli przekonać się sami, ale jestem niemal pewna, że już doskonale to wiecie.

Wydanie ilustrowane różni się od pozostałych formatem - to naprawdę duża książka, w twardej oprawie z obwolutą i papierem kredowym w środku. Ale nie rozmiar się tutaj liczy, bo clou sprawy są zachwycające ilustracje Jima Kaya, które zostały idealnie wkomponowane w treść. Co więcej, Kay zdaje się nieco odbiegać od tego, co znamy z filmów - mamy więc świeżą wizję świata Harry'ego Pottera, zamiast powielania pomysłów wytwórni Warner Bros. Wersja ilustrowana to opcja dla tych, którzy lubią nie tylko czytać, ale również podziwiać przepiękne zdjęcia.

Harry Potter to jedna z tych serii, które zachwycą zarówno dzieci jak i dorosłych. Dla fanów będzie to bardzo udany powrót do świata magii, a dzieci, które jeszcze nie miały styczności z przygodami Harry'ego, Rona i Hermiony na pewno chętniej sięgną po wersję ilustrowaną. Nawet jeśli macie już swoje egzemplarze tych książek to gwarantuję, że nie pożałujecie, gdy wasze półki ozdobi również wydanie wzbogacone o twórczość Jima Kaya.

Ja kocham tę serię za to, że pokazuje czym jest prawdziwa przyjaźń i co w życiu naprawdę się liczy. Mało który pisarz potrafi to przekazać w tak oryginalny i zabawny sposób jak zrobiła to J.K. Rowling lata temu.

A wy za co kochacie Chłopca, który przeżył?

J.K. Rowling, Jim Kay, „Harry Potter i Komnata Tajemnic. Wydanie ilustrowane”, Media Rodzina, Poznań 2016, s. 260 

Cześć! Dzisiaj będzie post z rodzaju tych, które mają zapchać dziurę i zrobić sztuczny tłum. Jakoś tak wyszło, że czytanie i sprawy blogowe zeszły w grudniu na dalszy plan. Mam nadzieję, że po świętach wrócę z energią na nowy rok i znowu będzie się dużo działo tutaj i na YouTubie. Zresztą w styczniu mój kanał obchodzi rok (!), więc myślę nad pierwszym Q&A. Bylibyście zainteresowani? 

A tymczasem zapraszam na subiektywny przegląd instagramowych profili o książkach, które warto zaobserwować. Co prawda było już wiele takich postów, ale mam wrażenie, że każdy polecał te same osoby. Oczywiście część z nich pojawi się i u mnie, bo to po prostu świetne konta, ale mam nadzieję, że znajdziecie także coś nowego. Zapraszam!

@bookchanted

To moje niedawne odkrycie. Bardzo spodobały mi się prostota i estetyka zdjęć Karoliny. Myślę, że zasługuje na znacznie więcej obserwatorów!


 
@luellexx

Zdjęcia Marty są po prostu zachwycające! Uwielbiam tę jasną kolorystykę i wciąż nie mogę się nadziwić, że tak cudowne konto ma mniej obserwatorów niż ja.


@desiawithbooks

Instagram Desi jest bardzo spójny, wszystko do siebie pasuje i widać, że każde zdjęcie jest częścią kompozycji. Bardzo mi się to podoba i od dawna próbuję taką jednolitość przenieść na swoje konto, ale nic z tego nie wychodzi...

@magda.reads

To chyba mój absolutny ulubieniec. Poza przepięknymi, jasnymi zdjęciami, Magda urzeka osobowością - drugiej tak ciepłej osoby na bookstagramie nie znajdziecie ♥ W dodatku często zamieszcza minirecenzje przeczytanych przez siebie książek, a literaturę czyta rewelacyjną!

@maw_reads

Czy jest na sali ktoś kto nie zna Miłki? Oczywiście, że nie i nie bez  powodu. Cudowne zdjęcia i najpiękniejsza biblioteczka na polskim bookstagramie!

@talkincloud

Rodzynek pośród tego zdecydowanie damskiego zestawienia. Zdjęcia Łukasza są niezwykle klimatyczne i znów - urzekła mnie przede wszystkim spójność jego konta. 

@booksforlynch

W takim zestawieniu nie mogło oczywiście zabraknąć Aliski. Jej profil to chyba drugi, zaraz po Miłce, najpopularniejszy polski bookstagram. I nic dziwnego - Alicja dodaje zdjęcia bardzo systematycznie, wszystkie mają swój klimat, a w dodatku czyta dużo klasyki i dobrej literatury.

@totallbooknerd7

Skoro była Alicja, to nie mogło zabraknąć Klaudii. U niej króluje biel i minimalizm, co daje niesamowity efekt. Uwielbiam, gdy wszystko jest takie przejrzyste i jasne, dlatego właśnie profil Klaudii znalazł się w tym zestawieniu. 

@la.lua

 Zdecydowanie jedno z moich ulubionych kont! Cudowne zdjęcia, świetne książki i duuuużo ślicznych sweterków! Koniecznie zajrzyjcie do Klaudii ♥
@kala_reads

To kolejne konto, które urzekło mnie spójnością zdjęć. Mimo tego, że Karolina zawsze robi zdjęcia na swojej pościeli o nudzie nie ma tu mowy. Jak dla mnie to mistrzyni kompozycji, a każda jej fotografia jest niepowtarzalna.






  
  I jak, wszystkie profile są wam znane czy znaleźliście coś nowego? A jakie są wasze ulubione polskie bookstagramy?

Dla przeciętnego Europejczyka Meksyk to kraj słynący z pikantnej kuchni, bogatej kultury i... narkotyków. W swoim reportażu, Sylwia Mróz - korespondentka Polskiego Radia i Meksykanka z wyboru - chce pokazać, że ten kraj ma do zaoferowania znacznie więcej niż nam się wydaje. Pejzaż bez kolców to próba oczarowania czytelnika tym zakątkiem świata, jego różnorodnością i pogodnym usposobieniem mieszkańców.

Z tej książki dowiedzieć się można sporo. Od epoki preklasycznej (2500 p.n.e. - 200 n. e.), przez kulturę Majów i Azteków, podbój Meksyku, aż po uzyskanie niepodległości i czasy obecne. Książka podzielona jest tematyczne. Zaczynamy od wyprawy do świata meksykańskich kulinariów, czyli przede wszystkim tacos, tortilli, chili i kukurydzy. Ta część ma w sobie sporo z przewodnika, będzie więc szczególnie przydatna dla osób, które w najbliższym czasie planują podróż w te rejony i chcą wiedzieć, gdzie spróbować prawdziwego, meksykańskiego jedzenia. Jest też słowniczek wraz z prawidłową wymową popularnych nazw potraw, a także kilka przepisów. Tę literacką podróż kontynuujemy przez liczne meksykańskie święta, kwestie religijne (tu dużo miejsca poświęcono kultowi Matki Bożej z Guadalupe), sztukę i wiele innych zjawisk charakteryzujących ten kraj. Znajdą się też polskie akcenty, a na końcu autorka przygotowała spis filmów, książek muzyki, itp. dla jeszcze bardziej spragnionych wiedzy.

Pejzaż bez kolców to książka świetna pod względem merytorycznym. Szczegółowo opisuje niemal każdy aspekt kraju. Coś jednak nie do końca jest w porządku - brakuje w tej publikacji serca. Sylwia Mróz podobno kocha Meksyk, ale nie do końca potrafi rozkochać w nim innych. Mimo wielu zalet, jakie są tu skrzętnie przedstawione, mimo kuszenia zapachami najróżniejszych potraw i kolorami ręcznie robionych ozdób, zabrakło emocji, osobistych doświadczeń i zwykłego ludzkiego spojrzenia. Wszystko jest poprawne, konkretne i pogrupowane. Tak - jeśli szukacie kompendium wiedzy na temat Meksyku, nie - jeśli chcecie jednocześnie przeżywać tę lekturę i poczuć, jakbyście sami byli w tym kraju. 

Mróz pisze o Meksyku konkretnie, ale bardzo szczegółowo. Zaczyna od historii tego kraju, wspomina o Olmekach, Majach, Toltekach i Aztekach. O hiszpańskiej konkwiście i o okresie kolonialnym. To wszystko jest bardzo ciekawe, bo trudno zgłębiać kulturę danego kraju, nie znając jego historii, ale można było tę historię skrócić, napisać mniej szczegółowo, wyciągnąć esencję tego, co złożyło się na Meksyk w obecnej formie. Autorka Pejzażu bez kolców postawiła jednak na podręcznikowy styl i kurczowo trzyma się suchych faktów, gubiąc przy tym polot, a czasem też zainteresowanie czytelnika.

Zatem Pejzaż bez kolców to bogate źródło informacji na temat Meksyku, jego kultury i kuchni. Lektura niemal obowiązkowa (obok przewodnika) dla osób planujących wizytę w tym kraju. Dla nieszczęśników, którzy w grudniowe wieczory próbują ogrzać się zajmującą lekturą, oddającą ducha tego kraju nie będzie to już taki dobry wybór. Dużo wiedzy, mało klimatu. 

★★★★★★☆☆☆☆

 

Sylwia Mróz, „Pejzaż bez kolców”, Muza SA, Warszawa 2016, s. 399

Tę książkę oraz inne nowości znajdziecie na stronie księgarni Tania książka, której serdecznie dziękuję za udostępnienie egzemplarza do recenzji.

Listopad był pod względem czytelniczym odrobinę lepszy od października, jednak nadal nie są to ilości książek, które czytałam rok czy dwa lata temu. Spośród przeczytanych tytułów zdecydowanie najbardziej godna uwagi jest biografia Jerzego Kukuczki - coś dla miłośników wspinaczki wysokogórskiej, ale też dla ludzi, którzy chcą zrozumieć o co chodzi w tym sporcie i dlaczego tak bardzo uzależnia. Rozczarowaniem natomiast była książka Garance Doré. Love x Style x Life mimo przepięknej oprawy graficznej nie wnosi wiele do życia czytelnika. Pełna lista przeczytanych książek wraz z odnośnikami do recenzji znajduje się poniżej.

1. Haruki Murakami - „Sputnik Sweetheart” ★★★★★★☆☆☆☆

2. Paulina Wilk - „Lalki w ogniu” ★★★★★★☆☆☆☆

3. Karolina Wilczyńska - „Serce z bibuły” ★★★★★★☆☆☆☆

4. Dariusz Kortko, Marcin Pietraszewski - „Kukuczka. Opowieść o najsłynniejszym polskim himalaiście” ★★★★★★★★☆☆

5. Garance Doré - „Love x Style x Life” ★★★★★☆☆☆☆☆

6. Sylwia Mróz - „Pejzaż bez kolców”

Listopad w social media:

Stronę na Facebooku lubią 762 osoby;

Zapraszam także na snapchat (malamiblog), gdzie najczęściej pojawiają się informacje o nowościach na mojej półce, o tym co aktualnie czytam itp.

 

  Na Youtubie jest Was 2466 ♥

Co jeszcze pojawiło się w listopadzie na blogu? 

• Tylko dwa ponadprogramowe posty. Po pierwsze była to recenzja Szklanego klosza Sylvii Plath, którą możecie także obejrzeć w wersji video. Link znajdziecie w notce o tej książce.

• Dodałam również BOOK HAUL z dwóch miesięcy. Postanowiłam nie robić ich cyklicznie, na koniec każdego miesiąca tylko wtedy, gdy uzbiera mi się ładny stosik nowych książek.

Jeśli chodzi o to, co czytam obecnie, to od trzech dni próbuję się zabrać za Zabić drozda Harper Lee, ale jakoś do tej pory nie miałam czasu porządnie przysiąść do czytania. Może przez weekend uda mi się trochę nadgonić, chociaż mam sporo spraw do ogarnięcia, więc może być różnie. Niemniej jednak z niecierpliwością czekam na tę lekturę, bo czuję, że będzie fantastyczna! 

A jak wam minał listopad? Przeczytaliście coś godnego uwagi?