Trzymam w rękach tę pięknie wydaną książkę i nie wiem co powiedzieć. Gdy tylko zobaczyłam okładkę Dress Scandinavian wiedziałam, że muszę zajrzeć do środka i dowiedzieć się więcej na temat słynnego skandynawskiego stylu, na który moda trwa w najlepsze. I trudno się dziwić - nikt tak jak Skandynawki nie łączy wygody z klasyką, spódnic z adidasami czy szpilek z dresami, wyglądając przy tym naturalnie i kobieco. Ja też tak chcę! - pomyślałam i zabrałam się do czytania książki.

Zajęło mi to jakieś pół godziny, bo Pernille Teisbaek ma wyjątkowo oszczędne pióro. To nic -mówię. Może pisze zwięźle, ale konkretnie? Niestety każda upływająca minuta uświadamiała mi, że Dress Scandinavian to tylko piękna okładka, za którą nic się nie kryje. Porady bardzo ogólne, które można znaleźć w pierwszym lepszym magazynie poświęconym modzie, zdjęcia choć inspirujące to często zbyt małe by dojrzeć na nich te elementy garderoby, które były opisywane stronę wcześniej. Czego dowiedziałam się z książki słynnej duńskiej fashionistki? Tego samego, co już doskonale wiem - mniej znaczy więcej, prostota nie musi oznaczać nudy, a jakość jest zdecydowanie ważniejsza niż ilość. 

No dobrze, może jednak czegoś tam się dowiedziałam. Na przykład, że ubieranie się na cebulkę jest bardzo skandynawskie, a szaleństwo najlepiej wyrażać dodatkami. Z tym ostatnim się zgadzam, bo sama także stawiam na neutralne kolory ziemi, którym raz na jakiś czas przyda się odrobina szaleństwa w postaci pstrokatych szpilek lub ekstrawaganckiej torebki. Szkoda tylko, że Pernille nie wykorzystała potencjału, który tkwi w północnoeuropejskim stylu i podrzuciła swoim czytelnikom kilka oczywistych rad odnoszących się do mody w jej ogólnym ujęciu. Bardzo mało skandynawska jest ta książka.

Dress Scandinavian to książka, która doskonale wpisuje się w skandynawski styl. Będzie pięknie wyglądała na stoliku do kawy razem z najnowszym wydaniem Vogue'a i MacBookiem obok. Sprawdzi się też do zdjęć na instagramie, bo jest przepięknie wydana. Jeśli jednak lubicie książki czytać, a nie tylko chwalić się nimi na zdjęciach to cóż, tej nie polecam.

Pernille Teisbaek, „Dress Scandinavian”, Wydawnictwo Otwarte, Kraków 2017, s. 191

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Otwarte.

Każdy miłośnik czworonogów odnajdzie w książkach W. Bruce'a Camerona ciepło psiego futerka i urok gromadki nowo narodzonych szczeniaków. Psiego najlepszego to jedna z tych historii, która rozgrzeje w zimowe wieczory i nastroi pozytywnie przed nadchodzącymi świętami. Miłośnicy psów, to lektura idealna dla was!

Życie Josha zmienia się w dniu, gdy sąsiad podrzuca mu ciężarną suczkę Lucy. Chociaż nie ma pojęcia o wychowywaniu psa, bo sam nigdy go nie miał, nie potrafi oprzeć się psiemu urokowi. Początkowo z pewną rezerwą zapewnia Lucy podstawowe potrzeby, a kiedy na świecie pojawiają się szczeniaki robi wszystko, by otoczyć je odpowiednią opieką. Josh nie ma jednak wystarczającej wiedzy, więc zwraca się o pomoc do lokalnego schroniska. Razem z Kerri, jedną z pracownic, przygotowują maluchy do adopcji w ramach pewnego świątecznego projektu.

Był sobie pies na święta to dokładnie taka książka, jakiej można spodziewać się patrząc na samą okładkę. Słodka, rozczulająca i rozgrzewająca serce. Niestety Cameronowi nie udaje się uniknąć banalnych rozwiązań, ale w obliczu pięciu rozkosznych piesków i ich cudownej mamy łatwo przymknąć oko na swego rodzaju ciapowatość głównego bohatera i dialogi żywcem wyjęte z kiepskiej komedii romantycznej. Zresztą, w tym przedświątecznym okresie ten kicz przeszkadza nam jakby trochę mniej, więc to idealna lektura na grudniowe popołudnie. 

Sama historia jest nieskomplikowana, a momentami wręcz infantylna, ale prosta treść niesie ze sobą ważny przekaz. W. Bruce Cameron przekonująco przedstawia potrzeby naszych czworonożnych przyjaciół i podkreśla jak piękna jest relacja człowieka z psem. Dotychczas Josh wiódł samotne życie, po rozstaniu ze swoją dziewczyną zaszył się w domku w górach i nie utrzymywał kontaktu z bliskimi. Dopiero miłość Lucy do szczeniaków przypomniała mu jak ważna w życiu jest rodzina i naprowadziła go na właściwą ścieżkę w życiu.

To raczej książka dla młodszego czytelnika, któremu nie będą przeszkadzać szczęśliwe zbiegi okoliczności, proste dialogi i zakończenie godne disneyowskiej produkcji. Ale jeśli potraficie na tę historię spojrzeć z dystansem to naprawdę można się przy niej odstresować i wprowadzić w cudowny, świąteczny klimat, a także rozczulić nad cudowną psią rodzinką. 

★★★★★★☆☆☆☆ 

W. Bruce Cameron, „Psiego najlepszego”, Wydawnictwo Kobiece, Białystok 2017, s. 281

Zaczął się mój ulubiony miesiąc w roku, ale zanim na dobre zapomnę o ponurym listopadzie, wypadałoby go najpierw podsumować. A do podsumowania mam aż cztery książki - aż jak na moje ostatnie czytelnicze wyczyny. Jedna cudowna, jedna z najlepszych jakie w tym roku przeczytałam, a trzy raczej przeciętne, ale przynajmniej nie były rozczarowaniem. Przejdźmy więc do rzeczy.

Przeczytane w listopadzie:

Jak łatwo się domyślić, tą niemalże doskonałą książką była Rdza Jakuba Małeckiego. Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością tego autora, ale po tym co otrzymałam wiem, że z całą pewnością nie ostatnie. Pozostałe tytuły były na podobnym poziomie, czyli ani złe, ani szczególnie zapadające w pamięć. Na pewno jednak sięgnę jeszcze po twórczość Elizabeth Strout, bo jestem ciekawa innych jej książek.

W listopadzie popełniłam też jeden, krótki post o tym, gdzie podziały się nowe posty i dlaczego tak rzadko tu bywam. Mam wielką nadzieję, że zbliżający się nowy rok będzie dla mnie motywacją do wielkiego powrotu.Wczoraj dodałam też podsumowanie listopada na swój kanał, więc jeśli macie ochotę je obejrzeć to zapraszam tutaj.

Jeśli chodzi o to, co czytam aktualnie to jest to Opowieść podręcznej Margaret Atwood. Chociaż jestem jeszcze w pierwszej połowie to mogę powiedzieć, że jest to przerażająca wizja świata. Nie wiem dlaczego, ale nasuwa mi się tutaj skojarzenie z Rokiem 1984 Orwella. Czytaliście?

Zasiadając do lektury Rdzy wiedziałam, że będzie to powieść co najmniej bardzo dobra. Kiedyś już wspominałam, że po prostu mam ten gen, który sprawia, że wiem jakie książki mi się spodobają. Nie pomyliłam się, a mało tego najnowsza powieść Jakuba Małeckiego będzie jedną z najlepszych, jakie przeczytałam w tym roku. A może i w całym swoim życiu?

Ciężko w jednym krótkim akapicie streścić o czym właściwie opowiada Rdza, bo jest to powieść tak wielowątkowa i niebanalna, że próba streszczenia jej w kliku zaledwie zdaniach wydaje się po prostu nie na miejscu. Swoją historię autor rozpoczyna w dniu, gdy rodzice siedmioletniego Szymka giną w wypadku samochodowym, a życie małego chłopca zmienia się na zawsze. Trafia on pod opiekę babci, nocami przywiązuje się do kaloryfera, a zabawki chowa przed Bozią, bo skoro zabrała mu rodziców to przecież nie wiadomo, co jeszcze może zabrać. Kolejny rozdział należy już do Tośki, a rozpoczyna się tuż przed wojną...

W Rdzy splatają się dwie linie czasowe, a wydarzenia sprzed lat odbijają się echem we współczesnych Chojnach. I chociaż chciałoby się przeszłość oddzielić grubą kreską, ona osadza się w sercach mieszkańców tej niewielkiej wsi, a jedyne co pozostaje to liczyć na to, że wszystko kiedyś będzie dobrze. Oddać Małeckiemu trzeba, że talent do pisania i nadawania zwykłym rzeczom rangi magicznej to on ma. Już od pierwszych zdań zostałam porwana do świata Chojen tych obecnych i tych sprzed ponad sześćdziesięciu lat i wcale nie chciałam z niego wychodzić. Sposób w jaki autor splótł losy bohaterów, których dzieli tak ogromna przepaść czasu jest niezwykły. Dzieciństwo Tośki nieubłaganie przenika teraźniejszość, w której żyje Szymek i osadza się na życiu mieszkańców jak tytułowa rdza. Tytuł zresztą to strzał w dziesiątkę, bo odnosi się do tak wielu istotnych dla tej historii kwestii, a przy tym jest doskonałą metaforą śladu, jaki pozostawiają po sobie wydarzenia z przeszłości. Rdza to przykład prozy niezwykle dojrzałej, o przemyślanej strukturze, którą w całości podziwiać można dopiero przewracając ostatnią stronę. Bo dopiero wtedy dostrzec można wszystkie niteczki, które pozornie niezwiązane ze sobą wydarzenia splatają w przepiękną całość.

Rdzę zaliczam do najlepszych polskich książek jakie czytałam. Porównać mogę ją chyba tylko z Sońką Ignacego Karpowicza, która wywołała we mnie bardzo podobne refleksje. Tutaj również ludzkie tragedie przeplatają się z szarością dnia codziennego, z pierwszą miłością i przyjaźnią, która miała przetrwać lata. A w tle pobrzmiewają wybuchające co jakiś czas bomby, w powietrzu zaś czuć zapach palonych ciał. Chociaż było to moje pierwsze spotkanie z twórczością Jakuba Małeckiego, nie mam już żadnych wątpliwości kto jest moim ulubionym polskim pisarzem. Trudno o książkę bardziej kompletną, która ma nie tylko doskonale skonstruowaną fabułę, ale również piękny język i będącą na wysokim poziomie warstwę emocjonalną. Chapeau bas!

Z tymi, co się tam spalili to może jest tak samo jak z tą broną co po niej została rdza. Może oni też trochę tu zostali i trochę jeszcze gdzieś tu są?

Jakub Małecki, „Rdza”, Sine Qua Non, Kraków 2017, s. 284 

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu SQN.

Nigdy bym się nie spodziewała, że przyjdzie kiedyś taki czas, że posty na blogu będą pojawiać się rzadziej niż nowe filmy na youtubie. A jednak się stało. Chociaż w teorii nagranie i zmontowanie materiału video (szczególnie, gdy sam proces nagrywania nie odbywa się w moim domu) zajmuje znacznie więcej czasu niż napisane posta na bloga, w ostatnich miesiącach straciłam serce do tego drugiego. Może to złe określenie, bo pisania mi brakuje, czasem naprawdę bardzo. Czuję jednak, że im rzadziej piszę, tym ciężej mi się do tego zabrać. A dlaczego piszę rzadko? Praca na pełny etat i osiem godzin dziennie przed monitorem powodują, że po powrocie do domu nie mam ochoty znowu gapić się na ekran. Dlatego łatwiej jest mi i moim oczom coś nagrać. Wiem jednak, że nie każdy lubi tę formę i spora część z was woli odwiedzać mojego bloga, a nie kanał. Zresztą, jak wspomniałam mnie samej brakuje tej regularności, do której przyzwyczaiłam się przez ostatnie pięć i pół roku. PIĘĆ I PÓŁ! Tyle już tutaj jestem i zwyczajnie szkoda mi z tego zrezygnować. Co by nie było związałam się z tym miejscem.

Czy uda mi się wrócić do regularności składającej się z kilku postów tygodniowo? Nie wiem, nie sądzę, pewnie nie. Ale może chociaż jeden na tydzień? Powiedzcie, że i wam trochę tego brakuje, może będzie mi łatwiej wyłuskać ten czas i chęci by jednak usiąść przed pustą stroną worda. Ja w każdym razie bardzo bym tego chciała.

A tak na marginesie, znacie może jakieś fajne książki o marketingu? Mam potrzebę doedukowania się w tym temacie do celów blogowych i prywatnych.

Lata powyżej zera Anny Cieplak to taka książka-wehikuł czasu dla tych, którzy urodzili się jako pierwsze pokolenie, które nie pamięta PRL-u i ostatnie urodzone bez smartfona w ręku. Czyli ni mniej, ni więcej dla mnie właśnie i to przede wszystkim przyciągnęło mnie do tego tytułu.

Już od pierwszych zdań autorka bombarduje nas symbolami tamtych lat: złote myśli, Gadu-Gadu, Paktofonika, Smerfne hity, Zbuntowany Anioł, Popcorn (taka gazeta), walkman, a to wszystko tylko na pierwszych kilku stronach książki. Poznajemy życie Anity Szymborskiej, nastolatki z Będzina wchodzącej właśnie w trudny okres dojrzewania. Tyle tylko, że główna bohaterka nie ma tu wielkiego znaczenia, ona również jest symbolem. Symbolem ciebie i mnie - osób dorastających w pierwszych latach nowego stulecia. Jej historia jest jednocześnie historią czytelnika, który znajdzie wiele elementów wspólnych między fabułą książki, a swoim dzieciństwem spędzonym pomiędzy szarymi blokami osiedla.

Z Anitą Szymborską łączy mnie sporo. Słuchałyśmy podobnych zespołów, podobnie się ubierałyśmy i miałyśmy podobne zainteresowania. Ja też wymykałam się na koncerty i paliłam swoje pierwsze papierosy na trzepaku za blokiem. Podobnie jak ona chciałam gdzieś przynależeć i udawałam mądrzejszą niż w istocie byłam. Przegadałam długie godziny na GG i przesiadywałam na klatkach schodowych. To jednak nie tylko opis codzienności typowego nastolatka tamtych lat. Przez pryzmat życia Anity obserwujemy też zmiany zachodzące w technologii i popkulturze, ponownie przeżywamy śmierć Jana Pawła II i wejście Polski do Unii Europejskiej. Ważne przemiany społeczne w kraju to nieodłączny element tej książki. Chociaż chciałabym Latom powyżej zera wytknąć wady (bo fabuła trochę rozlazła i czasem nie trzyma się kupy), przyznać muszę, że życie Anity Szymborskiej to mniej więcej życie każdego z nas - dzieciaków lat 80. i 90. I dlatego tak fajnie się tę książkę czytało.

Czy jest to jednak manifest pokolenia? Nie bardzo. Jest to historia bardzo prosta i sentymentalna, która trafić ma przede wszystkim do rówieśników Anny Cieplak. Chyba jednak nie spodoba się osobom, które nie pamiętają czasów, gdy nie dało się korzystać z internetu i telefonu jednocześnie. Brak jej ponadczasowego wydźwięku, a sama książka właściwie niewiele po sobie pozostawia, poza cichym westchnieniem za rokiem dwutysięcznym.

Anna Cieplak, „Lata powyżej zera”, Wydawnictwo Znak, Kraków 2017, s. 270

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Znak Literanova.

Pierwszy tydzień października za nami, a ja nawet nie zauważyłam, że na blogu nie pojawiło się jeszcze podsumowanie września. Co prawda nie ma za bardzo o czym pisać, ale chyba i wy i ja przyzwyczailiśmy się już do tego zastoju, prawda? Ciągle próbuję to zmienić i ciągle wierzę, że mi się uda. Tymczasem mam dla was trzy wrześniowe książki.

Co czytałam we wrześniu?

Każda z trzech przeczytanych książek była dobra, choć gdybym miała wskazać najsłabszy tytuł, padłoby na Zawód: powieściopisarz. O tym, co mi się w tej książce nie do końca podobało, możecie przeczytać w mojej recenzji.

Październik to oczywiście miesiąc Krakowskich Targów Książki (swoją drogą, wybieracie się? Ja tak!), co wiąże się z wieloma zachęcającymi premierami. Ja przede wszystkim chciałabym nabyć: 

W związku z tym, że we wrześniu miałam trochę więcej wolnego czasu, pojawiło się kilka nowych filmików na moim kanale. Jeśli macie ochotę obejrzeć podsumowanie miesiąca lub dowiedzieć się co planuję czytać tej jesieni, to zapraszam tutaj. A co wy czytaliście we wrześniu i jakie macie plany na październik? 

Z tym japońskim pisarzem spotkałam się do tej pory zaledwie trzy razy, ale od samego początku da się wyczuć, że jest to człowiek interesujący, mający wiele do powiedzenia. Jego styl na pewno można nazwać oryginalnym i chyba taki jest też sam Murakami, a przynajmniej taki obraz pisarza można stworzyć na podstawie napisanych przez niego esejów.

Bo tym właśnie jest książka Zawód: powieściopisarz - zbiorem esejów, w których autor przedstawia swój stosunek do tego zawodu, do pisania w ogóle, do przychodzącej z czasem popularności oraz do wystąpień publicznych. Trochę o samym autorze również można się dowiedzieć. Czytelnik pozna między innymi kulisy pisania debiutanckiej powieści Murakamiego, pozna początki autora na amerykańskim rynku czy dowie się jak wiele razy redaguje swoje książki przed ostateczną publikacją. Znajdzie się też kilka trafnych spostrzeżeń dotyczących rynku wydawniczego. Przy tym wszystkim, eseje są naprawdę przyjemne w odbiorze. Można nawet poczuć, że Haruki Murakami mówi bezpośrednio do czytelnika, traktując go jak swojego dobrego znajomego, który akurat chciał posłuchać co nieco o życiu i twórczości tego, całkiem zwyczajnego Japończyka.

Mam jednak wrażenie, że jest to książka skierowana przede wszystkim dla fanów pisarza, którzy chłoną wszystko, co wyjdzie spod jego pióra. Ja fanką nazwać się nie mogę, choć przeczytane dotąd książki Murakamiego sprawiły mi dużo przyjemności. Ta jednak była co najwyżej w porządku, a i tak było kilka rzeczy, które mi przeszkadzały. Przede wszystkim autor nieustannie podkreśla swoją skromność i co rusz wtrąca, że bardzo niezręcznie mówić mu o sukcesach, co samo w sobie w tak dużej ilości jest dla mnie zaprzeczeniem tej skromności. Gdy coś krytykuje, przeważnie od razu przeprasza lub szybko dodaje, że jego zdanie i tak nie ma znaczenia. Dla mnie trochę za dużo tej pokory.

Zawód: powieściopisarz raczej ciężko nazwać poradnikiem, choć uważny czytelnik na pewno znajdzie tutaj kilka istotnych rad w kwestii pisania. Murakami jednak niczego nie narzuca, nie poczuwa się do roli mentora. Pokazuje swoją drogę, a co z tą wiedzą zrobisz, to już wyłącznie twoja sprawa. Możesz się zainspirować, oczywiście. Ale niczego nie musisz i to jest fajne. Ciekawy sposób na poznanie pisarza, który jak ognia unika wywiadów i wystąpień publicznych, odrobinę lepiej. Z drugiej strony w kwestii samego zawodu niezbyt odkrywcza jest to książka. 

★★★★★★☆☆☆☆

Haruki Murakami, „Zawód: powieściopisarz”, Muza, Warszawa 2017, s. 286

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Business & Culture.

Przy wydawaniu tak wielu książek rocznie, autora musi co jakiś czas kusić możliwość oderwania się od dobrze mu znanej tematyki i spróbowania sił w czymś nowym, innym niż to o czym pisał do tej pory. Czarną Madonnę traktuję właśnie jako literacki eksperyment, który przyniósł jeden podstawowy wniosek - Remigiusz Mróz powinien trzymać się kryminałów, bo to wychodzi mu najlepiej.

Zaczęło się nieźle, ale potem fabuła zaczęła stopniowo wytracać prędkość. Filip Szumski to były ksiądz, który wraz ze swoją narzeczoną planował podróż do Ziemi Świętej. Ostatecznie jednak Aneta poleciała sama, a wkrótce potem samolot irlandzkich linii lotniczych zniknął z radaru. Strzępki informacji podawane w mediach prowadzą Filipa do przerażającego odkrycia. Z czym przyjdzie mu się zmierzyć? Jedno jest pewne - walka nie będzie równa, bo przeciwnik dysponuje mocą, o jakiej zwykłemu człowiekowi nawet się nie śniło. 

Rewelacyjna kampania reklamowa i dobrze zapowiadający się pierwszy rozdział najnowszej powieści Remigiusza Mroza skutecznie podsycały moje zainteresowanie tym tytułem. Zresztą wystarczyło rzucić takimi hasłami jak samolot i katastrofa by przyciągnąć mnie do tej książki. Niestety właściwie niewiele z tego, co interesowało mnie najbardziej zostało w jakikolwiek sposób rozwinięte. Byłam jednak ciekawa jak Mróz sprawdzi się w nowej dla niego odsłonie. Czy horror mu służy? Moim zdaniem nie do końca. Analityczny umysł autora po prostu nie nadaje się do wątków paranormalnych - nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że Remigiusz stale próbuje analizować fabułę, szukać naukowego wyjaśnienia tam gdzie nie powinno go być. Kroplą przelewającą czarę okazała się jedna z końcowych scen, w której demon w czasie egzorcyzmu przytacza historię Kościoła, a adresatem jego wykładu jest, notabene, były ksiądz, który niewątpliwie jest z nią dobrze zaznajomiony. Takie próby wyjaśnienia niewyjaśnionego odebrały książce całą grozę, która początkowo mogła powodować gęsią skórkę. Koneserką gatunku co prawda nie jestem, ale skoro nawet ja nie odnalazłam tutaj charakterystycznego dla horroru klimatu to musi to o czymś świadczyć.

Czarna Madonna to, obok W cieniu prawa, najsłabsze ogniwo w twórczości Remigiusza Mroza. Brakowało jej polotu i typowego dla autora ciętego języka, a wiele poruszonych wątków nie doczekało się rozwinięcia, podczas gdy innym autor poświęcił zdecydowanie za dużo czasu. Czasem wydaje mi się, że Mróz próbuje upchnąć w swoich książkach jak najwięcej informacji, zaledwie ślizgając się po danym zagadnieniu, zamiast skupić się na kilku i poświęcić im należytą uwagę. Zakończenie również wypada dość blado - niewiele wyjaśnia i sprawia wrażenie napisanego kompletnie bez pomysłu, na zasadzie niech się czytelnik domyśla.

Cztery gwiazdki przyznałam tej książce z czystej sympatii do autora i innych jego książek. Na szczęście już niedługo premiera kolejnego tomu z Chyłką, więc będę mogła zatrzeć złe wrażenia i zanurzyć się w naprawdę dobrej powieści kryminalnej, która z pewnością mnie nie rozczaruje. Czarnej Madonny niestety nie polecam.


Remigiusz Mróz, „Czarna Madonna, Czwarta Strona”, Poznań 2017, s. 460

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Czwarta Strona.

W lipcu pobiłam niechlubny rekord najmniejszej liczby przeczytanych książek w miesiącu. Otóż proszę państwa przeczytałam całe dwie pozycje. Tak, tak. Nie przesłyszeliście się. Dwie. Na swoje usprawiedliwienie mam:

a) dwie kolejne rozpoczęłam, z czego jedną dokończyłam zaraz na początku sierpnia;

b) praca na pełny etat;

c) tygodniowy wyjazd „służbowy”, na którym na czytanie nie ma nawet chwili (w sierpniu czekają mnie jeszcze dwa takie wyjazdy).

Co czytałam w lipcu? 

I to by było na tyle, niestety. Na szczęście obie te książki były naprawdę niezłe, jednak to Światło, które utraciliśmy zasługuje w tym miesiącu na wyróżnienie. Naprawdę bardzo mi się ta powieść spodobała, a o tym dlaczego tak było możecie przeczytać w mojej recenzji.

Jeśli chodzi o sierpniowe zapowiedzi to z niecierpliwością czekam na: 

W sierpniu jak do tej pory udało mi się przeczytać jedną książkę i jestem w trakcie czytania dwóch kolejnych. Mam nadzieję, że będzie lepiej chociaż szykują mi się jeszcze dwa służbowe wyjazdy, na których na książkę nie ma nawet chwili. A co wam udało się przeczytać w lipcu?

 

Są takie książki, które choć nie wybitne, z jakiegoś powodu trafiają do nas w stu procentach. Poruszają właściwą strunę w naszej duszy, a na koniec zostawiają z roztrzaskanym sercem i oczami pełnymi łez. Światło, które utraciliśmy to historia o utraconych szansach, o wyborze pomiędzy tym co dobre, a tym co właściwie i o miłości, która nie miała szansy rozkwitnąć. I to właśnie TA książka.

Lucy i Gabe poznali się 11 września 2001 roku. Wydarzenia związane z atakiem terrorystycznym mocno ich ze sobą związały, jednak dopiero kilka lat później spotkali się ponownie i zostali parą. Ich uczucie było silne, intensywne i miało przetrwać na zawsze. Życie jednak często pisze inne scenariusze. Gabe dostał ogromną szansę i wyjechał na Bliski Wschód jako reporter wojenny. Luce nie potrafiła porzucić swojej świetnie zapowiadającej się kariery jako scenarzystka. Ich drogi się rozeszły, a świat zawalił. Czy jeszcze kiedyś się odnajdą?

Historię utraconej miłości opowiada Lucy, adresując ją bezpośrednio do ukochanego przed laty Gabe'a. Nie jest to typowa forma epistolarna, ale atmosfera jest tutaj bardzo osobista, niemal intymna. Do tego stopnia, że czytelnik czuje się jak intruz zaglądający już nie w życie, a prosto w serce drugiego człowieka. A Luce nie czuje skrępowania, przelewa wszystkie swoje myśli i uczucia na papier, często też snuje domysły na temat reakcji Gabe'a. Tylko tak jesteśmy w stanie go poznać - oczami głównej bohaterki, która zdaje się go znać lepiej niż ktokolwiek inny. Doskonale wie co w danym momencie powiedziałby Gabe, jakby się zachował, co zrobiłby zupełnie inaczej. Nie wiemy jednak na ile jest to rzeczywisty obraz postaci, a na ile jedynie wyobrażenie Lucy o Gabie, którego kiedyś znała.

To nie jest kolejny błahy romans, o którym zapomina się tuż po przewróceniu ostatniej strony. To historia do bólu prawdziwa i przejmująca, która w pełni angażuje czytelnika i nie pozostawia go obojętnym na losy bohaterów. Poza historią utraconej miłości, Santopolo pokazuje też jak wraz z wiekiem zmieniają się priorytety, ile dla człowieka znaczy kariera zawodowa oraz podkreśla, że nie wolno rezygnować z własnych marzeń, ani wyśmiewać cudzych. W tle stale przewijają się wątki polityczne, bowiem akcja rozgrywa się na przestrzeni kilkunastu lat. Jest więc atak na Twin Towers, są początki wojny z Afganistanem oraz zaprzysiężenie Baracka Obamy na prezydenta Stanów Zjednoczonych. Od czasu do czasu akcja przenosi się na Bliski Wschód, a całość zostaje wzbogacona o migawki z właśnie tej części globu. 

Lektura Światła, które utraciliśmy pozostawiła mnie z myślą, że gdybym kiedykolwiek napisała własną książkę, przybrałaby ona podobną formę. Nadajemy z Jill Santopolo na tych samych falach i z pewnością przeczytam wszystko, co wyjdzie spod jej pióra. Mam nadzieję, że kolejne jej książki zapewnią mi podobny rollercoaster emocji, a autorka nie zrezygnuje z subtelnego, melancholijnego i może chwilami lekko dramatycznego stylu, który tak bardzo do mnie przemówił.


Jill Santopolo, „Światło, które utraciliśmy”, Otwarte, Kraków 2017, s. 351

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Otwarte.

Kiedy do sąsiedniego domu wprowadza się nowa lokatorka, Jolene Avery z otwartymi ramionami zaprasza ją do swojego życia. Jeszcze nie wie, że popełnia ogromny błąd, bo zaczyna się zupełnie zwyczajnie. Kobiety się zaprzyjaźniają, a przecież to normalne, że przyjaciółki noszą podobne ubrania, fryzury, a sypialnię malują tym samym kolorem farby. Czytelnik ma jednak tę przewagę, że na początku patrzy oczami Fig i doskonale wie, że w jej obsesji nie ma nic normalnego. Jolene i Darius mają wszystko, czego ona zawsze pragnęła - idealne życie, piękny dom, ale przede wszystkim kilkuletnią córeczkę Mercy. Dlatego robi wszystko, by stać się częścią rodziny, a jej chory umysł pragnie zastąpić Jolene w roli żony i matki.

Bad Mommy. Zła mama to kameralna powieść, rozgrywająca się na ograniczonej przestrzeni z udziałem trzech głównych bohaterów. Po nich długo nie ma nic, a reszta przewijających się postaci to zaledwie niewielki ułamek całości, nieśmiało majaczący w tle. Ale więcej tu nie potrzeba, bo klimat w tej powieści zbudowany jest właśnie przez tę klaustrofobiczną ciasnotę, która przytłacza z każdą stroną coraz bardziej. Im lepiej poznajemy bohaterów, a mamy tę możliwość dzięki temu, że każdy ma w tej historii swoją część, tym wyraźniej widzimy, że nie ma tu postaci krystalicznie czystych. Na pierwszy plan wysuwa się oczywiście Fig i jej szaleństwo, ale Jolene i Dariusa także ciężko obdarzyć sympatią, mimo że zostali przecież ofiarami stalkingu. Fisher buduje swoją powieść na ciemnych zakamarkach duszy bohaterów, ale brakuje w tym wszystkim elementu zaskoczenia. Bo owszem, książka wywołuje dość silne uczucie niepokoju, ale nie jest ono spowodowane nieprzewidywalnością wydarzeń, a rodzącą się w głowie myślą czy przypadkiem ta historia nie mogłaby dotyczyć nas samych.

Gdzieś między wierszami Fisher sygnalizuje niebezpieczeństwo mediów społecznościowych. Nie tyle ostrzega, bo sama przecież jest aktywną użytkowniczką instagrama, ale wskazuje na pewien problem. Często nie zastanawiamy się jak wiele informacji na nasz temat mogą wyciągnąć osoby trzecie tylko na podstawie zdjęć czy krótkich postów. Epatując swoją prywatnością w internecie szeroko otwieramy przed nimi drzwi do naszego życia, nie myśląc o konsekwencjach. Zupełnie tak jak Jolene przed Fig. I niby przecież każdy z nas doskonale o tym wie i nie potrzebuje moralizatorstwa, ale chyba nie spodziewamy się, że ktoś może tak mocno próbować wniknąć w nasze życie, że zdjęcie na instagramie będzie dla niego bezcenną wskazówką. Ciekawy i dość oryginalny okazał się pomysł na zakończenie tej historii. Zakończenie, które jest niejednoznaczne, nie daje żadnych odpowiedzi, a rodzi wiele pytań o problem stalkingu. Rzuca ono zupełnie inne światło na całą powieść i sprawia, że nic w Bad Mommy nie jest oczywiste.

Książka Tarryn Fisher to przerażający obraz obsesji na punkcie drugiej osoby, chore pragnienie stania się kimś innym, lepszym i bardziej kochanym. Może momentami okazała się zbyt wulgarna, zbyt bezpośrednia w opisywaniu pewnych sytuacji, ale przez to wcale nie mniej prawdziwa czy przerażająca. Nie w sposób oczywisty, ale stopniowo kiełkujący w duszy czytelnika. Bo skąd mieć pewność, że nikt nie zazdrości właśnie tobie? Wcale nie musisz uważać się za szczęściarza, ważne żeby inni tak o tobie myśleli. A przecież właśnie to pokazujesz na portalach społecznościowych - idealne momenty ze swojego życia.


Tarryn Fisher, „Bad Mommy. Zła Mama”, SQN, Kraków 2017, s. 310

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu SQN.

Pamiętacie jak w podsumowaniu lipca optymistycznie zakładałam, że w lipcu będę po obronie? Ha, ha, dobry żart. Niestety moi drodzy, obrona musi poczekać do września :D Ale to nic, na razie nie myślę o pracy magisterskiej (pierwszy raz od kilku miesięcy!) i skupiam się na czytaniu. I pracy na pełny etat, co oznacza, że codziennie od 9 do 17 jestem w biurze i nie, nie czytam. A jak mówili, że jeszcze zatęsknię za szkołą to nie wierzyłam...


Czerwiec był dość zróżnicowany gatunkowo, dlatego ciężko mi wybierać najlepszą książkę miesiąca, bo każda z nich była na swój sposób inna. Rozczarowaniem jednak mogę nazwać Jak cię zabić, kochanie? Alka Rogozińskiego, bo spodziewałam się dużej dawki dobrego humoru. Humor był, ale czy dobry? Na pewno nie w moim guście. A wy czytaliście książki tego autora?

W związku z tym, że moje podsumowania są ostatnio bardzo ubogie, postanowiłam dodawać do nich kilka książkowych zapowiedzi, na które w danym miesiącu szczególnie czekam. W lipcu ostrzę sobie ząbki na te tytuły:



I to tyle jeśli chodzi o czerwiec. Zaczęłam też czytać Bad Mommy Tarryn Fisher, ale opowiem wam o niej więcej w lipcu. Bieżący miesiąc na pewno spędzę ze Światłem, które utraciliśmy, które premierę ma już jutro oraz z Czarną Madonną Remigiusza Mroza, która już znajduje się w moich rękach chociaż premiera zaplanowana jest dopiero na 19 lipca! A co ciekawego wam udało się przeczytać? Macie już swój wakacyjny TBR? Koniecznie dajcie znać w komentarzach!

 
Początek wszystkiego to książka o znaczeniu przyjaźni, poszukiwaniu własnej tożsamości i radzeniu sobie z poważnymi przeciwnościami losu. Odnalezienie siebie w świecie, gdzie wszyscy są tacy sami, a odmienność nie jest mile widziana może być trudne, ale czasem warto spojrzeć na rzeczywistość z nowej perspektywy.

Życie bywa nieprzewidywalne, ale mając naście lat trudno zaakceptować, gdy w jednej chwili zmienia się ono o sto osiemdziesiąt stopni. Ezra Faulkner był najpopularniejszym chłopakiem w szkole i wschodzącą gwiazda tenisa, lecz wystarczył jeden wieczór by to wszystko stracić. Po tym jak zdradziła go dziewczyna wsiadł w samochód i uległ poważnemu wypadkowi. O sportowej karierze mógł zapomnieć, ale nie spodziewał się, że jego dotychczasowi przyjaciele nawet raz nie odwiedzą go w szpitalu. Wtedy do szkoły trafia nowa uczennica, zupełnie niepodobna do jego dotychczasowych znajomych. Cassidy jest inteligentna, intrygująca i patrzy na świat inaczej niż jej rówieśnicy, ale ma też swoje sekrety, którymi nie lubi się dzielić. W jaki sposób spotkanie dwójki bohaterów wpłynie na ich losy?

Początek wszystkiego to jedna z tych książek, które świetnie nadają się na wakacyjną lekturę, ale jednocześnie nie są głupawe i bezrefleksyjne. Porusza wiele tematów takich jak przyjaźń, przynależność do grupy i bycie z niej wykluczonym czy homoseksualizm, w których świetnie odnajdą się nastoletni czytelnicy. Znajdą się tutaj także odniesienia do Wielkiego Gatsby'ego, co z pewnością ucieszy fanów najbardziej znanej książki Fitzgeralda, a dobrze oddany klimat typowego amerykańskiego liceum usatysfakcjonuje miłośników właśnie takiej scenerii. Smaczku dodają spotkania kółka debatanckiego i nielegalne seanse filmowe odbywane w różnych dziwnych miejscach.

Problem leży jednak w czymś innym. Schenider czerpie z utartego schematu popularnego ucznia i nowej, tajemniczej dziewczyny, która zmienia jego światopogląd. Podobny motyw pojawił się już w wielu książkach i ta wtórność mogła się niektórym zwyczajnie znudzić. Historia jest też dosyć przewidywalna, a skrzętnie skrywaną tajemnicę Cassidy łatwo rozwiązać na długo przed końcem książki. Szczególnie, gdy - tak jak w moim przypadku - czytało się już powieść, w której występował niemal identyczny wątek (tytułu wam oczywiście nie podam, bo to byłby wielki spojler), tylko bohaterowie byli odrobinę starsi.

Książka Robyn Schneider na pewno spodoba się fanom Johna Greena. Znalazłam w niej luźne skojarzenia z Papierowymi miastami, a Cassidy momentami bardzo przypominała Margo Roth Spiegelman. To jednak oddzielne historie i inni bohaterowie, poprzez których autorka pokazuje nam, że życie jest tylko jedno i trzeba je dobrze wykorzystać. Mimo drobnych potknięć, historia Ezry i Cassidy na pewno znajdzie swoich fanów.


Robyn Schneider, „Początek wszystkiego”, Otwarte, Kraków 2017, s. 318

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Otwarte.

O wiele więcej to moje pierwsze spotkanie z popularną w Polsce Kim Holden. Do jej poprzednich książek zupełnie mnie nie ciągnęło, ale gdy tylko usłyszałam o wydaniu powieści obyczajowej dla dorosłych, w mojej głowie zapaliła się lampka odpowiedzialna za dobór lektur, która podpowiadała, że to może mi się spodobać. Moja czytelnicza intuicja znów mnie nie zawiodła.

Pnąca się po kolejnych szczeblach kariery Miranda to wyrachowana perfekcjonistka, która każdy element swojego życia ma skrupulatnie zaplanowany. Nie ma w nim miejsca na miłość, a gdy na świecie pojawiają się dzieci jej ingerencja ogranicza się właściwie tylko do porodu. Seamus to kompletne przeciwieństwo swojej żony. Ciepły i opiekuńczy mężczyzna dba o to, co dla niego najważniejsze - o rodzinę. Dlatego tak ciężko pogodzić mu się z decyzją o rozwodzie i nagłej przeprowadzce. W nowym miejscu poznaje jednak Faith, która mimo własnych problemów przypomni Seamusowi czym jest szczęście.

Najnowsza powieść Kim Holden wzbudza w czytelniku cały wachlarz emocji. Najpierw jest paląca nienawiść do Mirandy, która swoim zachowaniem potrafiłaby doprowadzić do szału nawet największego stoika. Później pojawia się współczucie względem Seamusa, którego życie potraktowało bardzo niesprawiedliwie. Nie tylko ze względu na nieudane małżeństwo i piekło, które zgotowała mu była żona, ale też z uwagi na rozwijającą się w jego ciele chorobę. I wreszcie sympatia wobec Faith - światełka nadziei, które stopniowo rozświetla życie Seamusa. Przy tak szerokiej gamie bohaterów nie sposób się nudzić, szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że narracja prowadzona jest naprzemiennie ze wszystkich trzech perspektyw.

Od pierwszych stron urzekł mnie wyjątkowy styl autorki. Lubię, gdy pisarze balansują na granicy patosu, ale jednocześnie mają odpowiednie wyczucie, by jej nie przekroczyć. Właśnie takie jest pióro Kim Holden, a sama autorka idealnie czuje punkt, w którym proza spotyka się z poezją i tworzy z tej kombinacji naprawdę zgrabną i nieprzesadzoną całość. Przebieg akcji raczej dla nikogo nie będzie zaskoczeniem, ale pojawia się kilka niespodziewanych kłód rzuconych pod nogi bohaterów. A każdy z nich ma swój własny bagaż doświadczeń, który na pewnym etapie powieści da o sobie znać. Holden porusza także wiele realnych problemów, z którymi mogą zmagać się także czytelnicy jej książki i dzięki temu poczuć silniejszą więź z Seamusem, Faith czy Mirandą.

O wiele więcej to sprawnie napisana powieść obyczajowa, która dotyka ważnych problemów związanych nie tylko z małżeństwem, ale w dużej mierze dotyczących rodzicielstwa czy zmagania się z ciężką chorobą. W dobie masy kiepskich książek dla kobiet, ta naprawdę się wyróżnia.

Kim Holden, „O wiele więcej”, Filia, Poznań 2017, s. 410

Kwiecień, maj oraz czerwiec (z naciskiem na ten ostatni) to będą najgorsze miesiące w pięcioletniej historii bloga. Mam nadzieję, że w lipcu (zakładając optymistycznie, że będę po obronie) wszystko wróci na dawne tory i posty znowu będą się tutaj pojawiać przynajmniej raz w tygodniu. A póki co zapraszam was na mojego instagrama, bo tam dzieje się zdecydowanie najwięcej jeśli chodzi o sprawy związane z książkami :)

Przeczytane w maju:

Nietrudno zgadnąć, która książka w maju okazała się porażką. Tak, tak - kompletnie nie rozumiem szału na ACOTAR, bo dla mnie ta książka jest zupełnie nielogiczna, napisana topornym językiem i pełna głupiutkich rozwiązań. Chodzi mi po głowie nagranie filmiku na ten temat, ale zobaczymy czy coś z tego wyjdzie. Najbardziej natomiast spodobało mi się Inferno - sama się sobie dziwię, że dopiero teraz zabrałam się za prozę Browna, bo połączenie historii i zagadek to coś, co bardzo do mnie przemawia. Moją fascynację opisywanymi miejscami spotęgował fakt, że miniony weekend spędziłam we Florencji i na własne oczy zobaczyłam opisywaną u Browna pośmiertną maskę Dantego czy obraz Vasariego w Sali Pięciuset.

PS Wyglądają tak:

Jak widzicie maj nie był szczególnie obfity czytelniczo, ale przynajmniej udało mi się zwiedzić kilka ciekawych miejsc. Poza Florencją odwiedziłam też Pizę z Krzywą Wieżą i spędziłam pół dnia nad morzem Tyrreńskim. Nie był to chyba taki zły miesiąc :)

A jaki był wasz maj?

Robert Langdon to postać doskonale mi znana za sprawą głośnych ekranizacji książek Dana Browna. Tak jak kiedyś moje serce skradł Indiana Jones, wiele lat później oddałam je temu profesorowi z Harvardu. Historia w połączeniu z zagadkami to tak bardzo mój klimat, że sama się sobie dziwię, iż dopiero teraz sięgnęłam po twórczość Browna. A co mnie do tego skłoniło? Zbliżający się wielkimi krokami wyjazd do Florencji i chęć uszczknięcia toskańskiego klimatu.

Po postrzale w głowę, Robert Langdon budzi się w jednym z włoskich szpitali. W wyniku obrażeń doznał amnezji i nie pamięta wydarzeń z ostatnich dni, podobnie jak powodu swojej wizyty we Florencji. Na domiar złego, w szpitalu pojawia się kobieta strzelająca do personelu, ale jej głównym celem wyraźnie jest amerykański profesor. Pomaga mu młoda lekarka, Sienna Brooks, z którą krok po kroku rozwiązywał będzie zagadkę ukrytą w Boskiej Komedii Dantego. Czasu jest niewiele, a na szali leżą losy całej ludzkości...

Podeszłam do tej książki z ogromnym entuzjazmem i chociaż historia po drodze odrobinę się rozlazła, jestem zachwycona tym, jak cudownie miasto gra w książkach Browna. Najpierw Florencja, później także Wenecja i Stambuł zostały odmalowane przed czytelnikiem w fantastyczny sposób. Opisy skupiają się co prawda na głównych atrakcjach turystycznych (Palazzo Vecchio, Bazylika św. Marka, Hagia Sophia), ale atmosferę tych miejsc zdecydowanie da się poczuć. Miasto u Browna to nie tylko miejsce akcji, ale także bohater, który całej historii nadaje niepowtarzalnego klimatu. 

Przyjemność czytania Inferno płynie nie tylko z lekkiego stylu pisarza czy wartkiej akcji, ale też z nagromadzenia ciekawostek historycznych - w przypadku tej książki jest to przede wszystkim historia Dantego. Jak wspomniałam na początku, kocham Indianę Jonesa, kocham również Larę Croft i Roberta Langdona. Nie muszę chyba dodawać, że jako dziecko moim największym marzeniem było zostanie archeologiem? Potem jednak dorosłam i odkryłam, że nie tak wygląda ten zawód, w związku z czym obrałam inną ścieżkę kariery. Tak czy inaczej, fabuła oparta na historii i związanych z nią tajemnicach ma bardzo duże szanse, by trafić w mój gust. Dodajmy do tego kontrowersyjny (ale niepozbawiony sensu!) pogląd na problem przeludnienia świata oraz kwestię inżynierii genetycznej i mamy naprawdę solidną powieść sensacyjną.

Spotkałam się z wieloma opiniami, że w książkach Dana Browna ciągle powtarza się ten sam schemat i dlatego tracą one na atrakcyjności, stając się jednocześnie przewidywalne dla czytelnika. Zatem pewnie dobrze zrobiłam, że na pierwszy ogień wybrałam jego ostatnią książkę. Może idąc wstecz nie odczuję tego tak mocno? Chciałabym, aby tak się stało, bo z pewnością nie było to moje ostatnie spotkanie z autorem i już zacieram ręce na stojący na mojej półce Kod Leonarda Da Vinci.


Dan Brown, „Inferno”, Sonia Draga, Katowice 2014, s. 592

Na Confess miałam ochotę już od dawna, jednak wyjątkowo długo przeleżała na moim Kindle'u. Dopiero zbliżająca się wielkimi krokami premiera polskiego wydania zmotywowała mnie do tego, by w końcu po tę książkę sięgnąć. Mimo że bardzo lubię twórczość Colleen Hoover, jej podobno najlepsza powieść nie wywarła na mnie aż tak dużego wrażenia. Może to już po prostu przesyt powieściami, które są do siebie tak bardzo podobne? 

Życie Auburn Reed zmierza w ściśle określonym kierunku. Nie ma w nim miejsca na najmniejsze odstępstwo od określonego planu, jednak pilna potrzeba zarobienia dodatkowych pieniędzy sprowadza ją prosto do galerii sztuki prowadzonej przez przystojnego artystę. Od samego początku pomiędzy Auburn i Owenem wywiązuje się nić porozumienia i mogłoby się wydawać, że nic nie stoi na przeszkodzie, by między nimi rozwinęło się uczucie. Niestety oboje skrywają sekrety, które komplikują ich relację, czyniąc ten związek właściwie niemożliwym.

Confess to opowieść o dwójce ludzi, którzy mimo młodego wieku przeszli w swoim życiu wiele. Teraz starają się poskładać do kupy okruchy przeszłości i wejść w dorosłość nie oglądając się za siebie. Okazuje się jednak, że miłość w przypadku głównych bohaterów nie jest odpowiedzią na wszystkie problemy - raczej kolejną kłodą rzuconą im pod nogi przez los. Chociaż bardzo by tego chcieli, nie mogą być razem i są gotowi poświęcić rodzące się uczucie dla dobra drugiej osoby. Nie jest to łatwe, ale wydaje się jedynym słusznym rozwiązaniem.

Narracja poprowadzona jest naprzemiennie z perspektywy Auburn i Owena. Dzięki temu czytelnik może lepiej poznać oboje bohaterów zamiast skupiać uwagę tylko na jednym z nich. Nie są to może najlepiej wykreowane postacie, ale nie sądzę by w jakiś znaczący sposób kogoś irytowały. Wszelkie decyzje Auburn mają solidne podłoże, dlatego ciężko oceniać tę bohaterkę pod kątem tego, jak łatwo było nią manipulować. Myślę, że wiele osób na jej miejscu postąpiłoby podobnie i poświęciłoby własne szczęście by tylko osiągnąć zamierzony cel. Owen to z kolei niepokorna, artystyczna dusza o głębokim wnętrzu. Jestem pewna, że mnóstwo czytelniczek straci dla niego głowę. We mnie jednak nie wzbudzili większych emocji i z jakiegoś powodu nie byłam w pełni zaangażowana w ich losy. 

Zazwyczaj po przeczytaniu książek Colleen Hoover czuję się związana z bohaterami, a ich historia wywołuje we mnie szereg najróżniejszych emocji. Bywa też, że uronię kilka łez przy zakończeniu. Tym razem niestety nie doświadczyłam zbyt wiele charakterystycznych dla tej pisarki wzruszeń, a książkę odłożyłam bez żalu. Nie oznacza to jednak, że była zła. Spędziłam przy niej kilka naprawdę fantastycznych godzin, ale nie była to jedna z tych historii, która zostałaby ze mną na dłużej. Doceniam jednak jej artystyczny walor oraz pewną dojrzałość, odzwierciedloną w problemach głównych bohaterów. Nie ma tutaj nastoletnich dramatów, zamiast tego Hoover serwuje nam poważne (czasem nawet zbyt poważne biorąc pod uwagę wiek bohaterów) rozterki.

Oceniłam tę książkę wysoko, bo naprawdę mi się podobała i dobrze wypada na tle innych powieści tego gatunku. Moje marudzenie bierze się chyba stąd, że zwyczajnie nie zgadzam się z opinią, iż jest to najlepsza książka amerykańskiej pisarki. Wykorzystanie sztuki jako motywu przewodniego zasługuje na uwagę, ale sami bohaterowie nie wzbudzili we mnie większych emocji. Warto przekonać się na własnej skórze czy Hoover w takim wydaniu trafi akurat do was.

Colleen Hoover, „Confess”, Atria Books, Nowy Jork 2015, s. 320

W kwietniu odrobinę straciłam zapał do pisania nowych postów na bloga, dlatego większość przeczytanych książek nie doczekała się osobnych opinii. Już raczej się nie doczeka (z wyjątkiem Confess, które pojawi się na dnach), ale szukam inspiracji i motywacji by wrócić tu z przytupem, nowymi postami i pomysłami. Na razie jednak pewnie będzie tu stosunkowo cicho, bo widmo końca studiów, zaliczeń, egzaminów i obrony pracy magisterskiej jest coraz bliżej. Pogoda zresztą też nie daje kopa do działania... Ale! Sprawdźmy co tam działo się w kwietniu.

Przeczytane w kwietniu: 

1. Samantha Shannon - „Pieśń jutra” ★★★☆☆

2. Colleen Hoover - „Confess” ★★★★☆

3. Harlan Coben - „Już mnie nie oszukasz” ★★★☆☆

4. Brittainy C. Cherry - „Ogień, który ich spala” ★★☆☆☆

5. Susanna Kaysen - „Przerwana lekcja muzyki” ★★★☆☆

 

Jak widać kwiecień był dość wyrównany. Mimo oceny, którą przyznałam Confess wcale nie uważam jej za najlepszą książkę tego miesiąca. Natomiast Ogień, który ich spala rzeczywiście okazał się niewypałem z kiepskimi bohaterami i oklepaną fabułą. Cieszę się też, że w końcu sięgnęłam po swoją pierwszą książkę Harlana Cobena. Na pewno będę kontynuować przygodę z tym autorem. 

Co jeszcze pojawiło się w kwietniu na blogu?

Tak prezentował się mój kwiecień. W międzyczasie zaczęłam czytać także Trawers Remigiusza Mroza, ale skończyłam go dosłownie przed chwilą. Pojawi się zatem w podsumowaniu maja. A co ciekawego wam udało się przeczytać? 

Mając w pamięci rewelacyjny film o tym samym tytule, z chęcią zabrałam się za pierwotną wersję wspomnień Susanny Kaysen. Przerwana lekcja muzyki to autobiograficzna opowieść o życiu w zakładzie psychiatrycznym pod koniec lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku, w którym nastoletnia wówczas autorka spędziła niemal dwa lata. 
 

Ta książka pokazuje jak łatwo było niegdyś przypiąć człowiekowi łatkę wariata. Wystarczyło być nadwrażliwym, dokonać kilku złych wyborów czy nie poradzić sobie z konkretną sytuacją by trafić na oddział zamknięty. Susanna Kaysen miała w takim miejscu spędzić zaledwie dwa tygodnie, ostatecznie pozostała w szpitalu prawie dwa lata. Po wielu latach nabrała dystansu do tamtych wydarzeń i wydała autobiograficzną powieść opatrzoną autentycznymi kartami chorobowymi. Może nie najlepszą warsztatowo, bo zbudowaną ze strzępków wspomnień, za którymi czasem ciężko nadążyć, ale ten chaos zdaje się pasować do klimatu szpitala psychiatrycznego, a pisarskie niechlujstwo współgra z bohaterkami, którym również daleko było do uporządkowanych osobowości. Na kartach tej niewielkiej objętościowo powieści spotkamy szereg najróżniejszych zaburzeń i poznamy ówczesne metody ich leczenia. Kaysen analizuje także własny przypadek, który zdiagnozowany został jako zaburzenia osobowości pogranicznej.

Chociaż film żywiej wbił mi się w pamięć dzięki rewelacyjnym kreacjom Winony Ryder i Angeliny Jolie, to jednego nie mogę książce odmówić - dopiero ona w pełni uświadomiła mi znaczenie tytułu. Przerwana lekcja muzyki odnosi się bowiem do obrazu Vermeera o tym samym tytule, na którym widać dziewczynę o zagubionym spojrzeniu, którą nagle oderwano od zajęć z nauczycielem muzyki. Susanna Kaysen odnalazła w tym analogię do swojego życia przed hospitalizacją, przerwanego w posobny sposób na niemal dwa lata. Był ten element książki, który najbardziej do mnie przemówił, a zabrakło go w filmie.

Przerwana lekcja muzyki to interesujące studium zaburzeń psychicznych i zwyczajów panujących w prywatnych szpitalach psychiatrycznych pół wieku temu, jednak dla mnie historia zawarta w książce jest niepełna bez filmu. Warto więc sięgnąć po obie formy, tym bardziej, że to jeden z tych nielicznych przypadków, gdzie ekranizacja jest lepsza od pierwowzoru. 

Jeśli dobrze pamiętam to właśnie od tej serii na dobre zmienił się klimat i od tamtej pory w naszym kraju nieustannie gości Mróz. I słusznie, bo rozpoczynająca cykl z Chyłką Kasacja była po prostu pyszną rozrywką, ale z tomu na tom (i mówię to nie pierwszy raz) autor się rozwija i sprytnie wykorzystuje nastroje panujące nie tylko w Polsce, ale i w całej Europie, przekształcając je na trzymający w napięciu thriller.

Po głośnej sprawie Bukano, do Chyłki zgłaszają się państwo Lipczyńscy, którzy w aresztowanym za próbę zamachu mężczyźnie dostrzegają swojego zaginionego przed laty syna. On jednak uparcie twierdzi, że Lipczyńscy mylą go z kimś innym, a sam przedstawia się jako Fahad Al-Jassam - muzułmanin, który po latach wrócił do kraju i niemal z miejsca został oskarżony o terroryzm. W sprawie pojawia się wiele nieścisłości, w których Joanna wyczuwa nie tylko drugie dno, ale też szansę na odzyskanie dobrej reputacji wśród warszawskiej palestry. Nie ma wątpliwości, że proces odbije się szerokim echem w całej Europie, ale co jeśli Al-Jassam rzeczywiście jest winny?

Chociaż temat obecnie bardzo na czasie, w Inwigilacji show niezaprzeczalnie kradnie wątek obyczajowy. Dzieje się w życiu obojga bohaterów. Chyłka musi sobie radzić z niecodzienną dla niej sytuacją, a robi to z typowym dla siebie wdziękiem i urokiem - jej humor i przytyki wobec aplikanta jak zawsze są bezbłędne i bawią czytelnika. Nad Zordonem zaś wisi widmo zbliżającego się wielkimi krokami egzaminu na aplikację, a na naukę nie ma wiele czasu. Dochodzi do tego sprawa Fahada Al-Jassama, w której nic nie może być oczywiste, a znając zamiłowanie Remigiusza Mroza do wikłania swoich bohaterów w najróżniejsze tarapaty, można się spodziewać wszystkiego. Wszystkiego, tylko nie tego, co serwuje nam w zakończeniu, bo tego nie jestem w stanie mu wybaczyć. No, bo jak można tak okrutnie zadrwić sobie z czytelnika? Obiecywać złote góry, by za chwilę wyskoczyć z taką bombą?! Tak się po prostu NIE ROBI i nie wyobrażam sobie jak można to odkręcić w kolejnym tomie, który potrzebny jest na już!!!

Do pozostałych książek Remigiusza Mroza podchodzę z umiarkowanym entuzjazmem. Zwykle mi się podobają, ale nie angażują tak mocno i brak im tej siły rażenia, którą ma seria z Chyłką. Bo to jeden z tych nielicznych przypadków, gdzie liczba tomów jeszcze długo nie będzie dla mnie zbyt wysoka - na tę chwilę może ich być ze dwadzieścia, a ja i tak chętnie raz na jakiś czas zajrzę i sprawdzę co tam słychać u bohaterów, z którymi naprawdę mocno się już zżyłam i nie mam ochoty się z nimi żegnać. Nie przeszkadzały mi nawet pojawiające się tu i ówdzie przestoje w kwestii domniemanego zamachowca, bo cała moja uwaga skoncentrowana była na wątku obyczajowym. Trochę mi się już robiło żal tego Kordiana, który lata wokół Chyłki jak kot z pęcherzem i nic. Mógłby się chłopak w końcu doczekać skoro i tak iskrzy między nimi niemiłosiernie. Ale trzeba przyznać, że autor umiejętnie dawkuje wątek romantyczny i nie przysłania nim głównej akcji, dzięki czemu Inwigilacja to nadal thriller, a nie romans.

Tych, którzy znają już ten cykl na pewno nie trzeba zbyt długo namawiać do sięgnięcia po najnowszy tom. A ci, którzy jeszcze nie zaczęli niech szybko zabierają się za Kasację i cieszą się, że do tego koszmarnego zakończenia mają jeszcze daleką drogę.



Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Czwarta Strona.

Drodzy! Trochę mi zeszło z ogłoszeniem wyników rozdania, w którym do wygrania była Chata Wm. Paula Younga. Bardzo was za to przepraszam, ale ostatni tydzień walczyłam z czasem, żeby oddać rozdział pracy magisterskiej, a potem były święta... Ale dość tłumaczenia, czas ogłosić zwycięzcę! Wasze nicki zapisałam sobie na kartce i ponumerowałam od 1 do 40. Następnie otworzyłam maszynę losującą i...

Szczęśliwy numerek to 28! A osoba, która jako dwudziesta ósma zgłosiła się do rozdania to: 

vicky-7

Serdecznie gratuluję i zabieram się za pisanie do Ciebie maila! Pamiętaj, że na podanie mi danych do wysyłki masz trzy dni, a więc czekam do piątku włącznie na wiadomość z adresem.