Przy zabójczym tempie wydawania książek przez Remigiusza Mroza staram się filtrować tytuły, które na pewno chcę przeczytać, bo mimo najszczerszych chęci za wszystkimi nie jestem w stanie nadążyć. Czekam z utęsknieniem na kolejne tomy mojego ulubionego cyklu z Chyłką, a w tak zwanym międzyczasie sięgam po pozostałe książki tego autora. O ile niekoniecznie interesują mnie pisane przez niego powieści historyczne, tak z kryminałami i thrillerami to już inna sprawa. Stąd na mojej półce Behawiorysta, który zapowiadał się naprawdę obiecująco. Mowa ciała to szalenie interesujące zagadnienie, które w połączeniu z trzymającą w napięciu fabułą musiało dać dobry efekt.

Akcja rozpoczyna się w opolskim przedszkolu, gdzie zamaskowany mężczyzna przetrzymuje dzieci i wychowawców. Dwóje z nich przeżywa najgorsze chwile w swoim życiu, gdy zamachowiec rozpoczyna bestialską grę, którą na żywo transmituje w internecie. Jedna z tych osób zginie. Która - o tym zadecyduje publiczność oglądająca rozgrywający się właśnie „Koncert Krwi”. Bezradne służby bezpieczeństwa zwracają się z prośbą o pomoc do Gerarda Edlinga - byłego prokuratora i specjalistę od komunikacji niewerbalnej, którego zadaniem będzie przewidzieć kolejne kroki mordercy. Kompozytor nie pozwoli jednak, by jego show szybko ucichło, a zaangażowanie w tę sprawę Edlinga jest mu wyjątkowo na rękę.

Stali czytelnicy Remigiusza Mroza doskonale wiedzą, że jego książki czyta się na bezdechu, bo szaleńcze tempo akcji nie pozwala nawet na chwilę wytchnienia. Tym razem jest nieco inaczej. Behawiorysta angażuje na innym poziomie, a stonowane tempo pozwala odłożyć książkę na bok i spokojnie rozważyć w głowie przeczytane przed chwilą słowa. Mam wrażenie, że właśnie o to autorowi chodziło, bo tematów do rozmyślania podrzuca sporo. Główną osią fabuły jest bowiem słynny dylemat wagonika, który nie ma jednoznacznego rozwiązania. W jakiś sposób i wbrew sobie zostajemy częścią „Koncertu Krwi” i mimowolnie raz po raz stawiamy pytania natury moralnej. Behawiorysta nie stroni od brutalnych scen, a zaskakujące twisty fabularne podkręcają tempo akcji, gdy za bardzo przycichnie i uśpi czujność czytelnika.

Z jednej strony Behawiorysta jest powiewem świeżości w lekko już ogranych schematach, na podstawie których powstała charyzmatyczna Joanna Chyłka czy arogancki Wiktor Forst. Gerard Edling to jednak postać zatrważająco nudna. Jego tyrady na temat savoir vivre'u i poprawności językowej są główną przyczyną rosnącej ze strony na stronę irytacji, a przypominana wielokrotnie „sprawa z dziewczyną”, która pogrzebała jego prokuratorską karierę szybko staje się zbędnym elementem w treści, który nie robi żadnego wrażenia. Nie tylko wypowiedzi samego Edlinga, ale również dialogi pomiędzy tytułowym bohaterem a jego oponentem są przeintelektualizowane. Ich nienaturalne brzmienie powoduje zgrzyt w uszach - czy może raczej oczach - czytelnika.

Jakiś czas temu na kanale mogliście obejrzeć całkiem spory stosik książek, które dotarły do mnie w czasie grudnia i stycznia. Spokojnie, normalnie aż tak źle to nie wygląda! Na swoje usprawiedliwienie mam święta i urodziny, więc sami rozumiecie, że trochę się tego uzbierało... Długo nie mogłam się zebrać, żeby ułożyć te książki w jakiś sensowny stos i zrobić im zdjęcie, dlatego do tej pory nie było tego posta. No, ale dzisiaj właśnie o tym ;-) Zapraszam do oglądania! Żeby łatwiej było to wszystko ogarnąć, książki podzieliłam na dwie kupki. 

1. Meik Wiking - „Hygge”

2. Ken Kesey - „Lot nad kukułczym gniazdem”

3. Nina George - „Lawendowy pokój”

4. Nina George - „Księżyc nad Bretanią”

5. Colleen Hoover - „November 9”

6. Margaret Mitchell - „Przeminęło z wiatrem”

7. Kristin Hannah - „Słowik”

8. Hanya Yanagihara - „Małe życie”

Hygge, November 9 oraz Słowik to trzy książki, które otrzymałam w ramach współpracy z księgarnią BookMaster. Przeminęło z wiatrem to urodzinowy prezent od Karriby, natomiast Lot nad kukułczym gniazdem i Małe życie znalazłam w tym roku pod choinką. Dwa ostatnie tytuły w tej części stosu to Lawendowy pokój i Księżyc nad Bretanią - obie książki otrzymałam od wydawnictwa Otwarte w ramach promocji najnowszej książki Niny George, o której powiem trochę niżej.

1. Cecelia Ahern - „Podarunek”

2. Katarzyna Tusk - „Elementarz stylu”

3. Marie Kondo - „Tokimeki. Magia sprzątania w praktyce”

4. Sylvain Neuvel - „Śpiący giganci”

5. Silvia Zucca - „Astrologiczny przewodnik po złamanych sercach”

6. Jodi Picoult - „Bez mojej zgody”

7. N.K. Jemisin - „Piąta pora roku”

W grudniu wielu booktuberów otrzymało świąteczną paczkę od wydawnictwa Muza, w której znajdowała się większa część książek z tej części stosu. Tak więc za Podarunek, Elementarz stylu, Magię sprzątania w praktyce, Śpiących gigantów oraz Astrologiczny przewodnik po złamanych sercach podziękowania należą się właśnie pracownikom tego wydawnictwa. W paczce znajdowała się jeszcze The Lord of the Rings. Trylogia filmowa. Książka do kolorowania, ale przeznaczyłam ją na rozdanie na swoim instagramie i znalazła już nowego właściciela. Bez mojej zgody to efekt wymiany na facebooku, a Piąta pora roku to tytuł, który dołączony był do listopadowego My Book Boxa. 

EBOOKI:

1. Nina George - „Księga snów”
2. Remigiusz Mróz - „Wotum nieufności”

Księga snów to właśnie powód, dla którego otrzymałam również dwie poprzednie książki tej autorki. Jej recenzja jest już na blogu, a książka do księgarń trafi 2 lutego. Wotum nieufności czyli najnowsza powieść Remigiusza Mroza to prezent od cioci, która często wyposaża mnie w książki elektroniczne.

Tak właśnie prezentują się nowości na moich półkach. Co o nich myślicie? 

Tokimeki z języka japońskiego oznaczają dosłownie rzeczy, które dają nam radość. Idea może i piękna, ale oderwana od rzeczywistości. Marie Kondo zapomina chyba, że czasem musimy coś zatrzymać, bo po prostu tego potrzebujemy - mnie na przykład nie sprawia radości trzymanie w domu żelazka, a jednak wyrzucenie go nie byłoby najlepszym pomysłem. 

Autorka zachęca nas by dziękować swoim ubraniom, a przedmioty przeznaczone do wyrzucenia pożegnać z wdzięcznością i robi to wręcz z filozoficznym zacięciem. Wygląda na to, że naprawdę wierzy w te bzdury, które składają się na jej autorską (ekhm, ekhm) metodę sprzątania. A im dalej, tym więcej takich kwiatków – Marie Kondo pisze o konieczności wyrzucenia starych paragonów, przedawnionych kart gwarancyjnych oraz (mój ulubiony fragment) pozbycia się przeterminowanego jedzenia z lodówki. Dobry Boże, czy naprawdę ktoś potrzebuje do tego poradnika?! Najwyraźniej mam lepsze zdanie o ludzkiej inteligencji....

Metodę Konmari ciężko nazwać autorską. Nawet pomimo nazwania jej skrótem własnego imienia i nazwiska, wciąż pozostaje ona tylko powieleniem wszystkiego, co już kiedyś zostało powiedziane. Co więcej sama autorka przyznaje, że niektóre elementy pokrywają się z filozofią feng shui, a robi to udając zdziwienie, że jej odkrycia znajdują poparcie w tej starożytnej praktyce. No tak, wcześniej nie mogła mieć o tym pojęcia skoro metodami sprzątania interesowała się od wieku nastoletniego. Jedyna rzecz, którą można przypisać samej Marie Kondo to absurdalne podejście do przedmiotów, o czym wspomniałam już na początku - przytulanie, dziękowanie i selekcja na podstawie kryterium radości. Kuriozum.

Żeby nie być gołosłowną, poniżej wklejam ułamek tego, co kryje się pod nazwą Magia sprzątania:

»To nie wzbudza we mnie żadnej radości, ale przecież jest mi potrzebne, prawda?« Często słyszę ten refren i zawsze odpowiadam: Jeżeli nie wzbudza to twojej radości, to pozbądź się tej rzeczy! Jeżeli w tym momencie klient mówi mi: »Hm, a właściwie czemu by nie? Pozbędę się tego« to nie ma problemu. Najczęściej jednak protestuje »Chwileczkę, przecież będzie mi to potrzebne« albo »No, ale czasem z tego korzystam«. W takim przypadku zachęcam go, żeby śmiało dany przedmiot zatrzymał.

Aha, więc metoda Konmari jest bardzo elastyczna.

Słowa sprzątanie i czyszczenie często stosuje się naprzemiennie, ale są to zupełnie dwie różne rzeczy (...) Sprzątanie oznacza radzenie sobie z przedmiotami, czyszczenie - radzenie sobie z brudem (...) Można powiedzieć, że sprzątanie porządkuje umysł, a czyszczenie go oczyszcza. 

★★☆☆☆☆☆☆☆☆

 

Zachęcona pochlebnymi recenzjami, jakie zbierają książki Abbi Glines postanowiłam sięgnąć po jej najnowszą powieść wydaną w Polsce. Nie pozwól mi odjeść to już dwunasta część cyklu Rosemary Beach, ale podczas czytania nie czułam by umknął mi jakiś wątek - wygląda na to, że kolejne tomy można czytać niezależnie od siebie. Do lektury podeszłam z entuzjazmem i... 

Po dziesięciu latach rozłąki Rose wreszcie odnajduje jedynego mężczyznę, którego kiedykolwiek kochała i tym samym ma szansę spełnić największe marzenie swojej dziewięcioletniej córeczki - marzenie o poznaniu ojca. Zanim jednak zdecyduje się na tak duży krok postanawia sprawdzić czy dorosła wersja Rivera to wciąż ta sama osoba, którą pokochała w dzieciństwie. Pod zmienionym nazwiskiem zatrudnia się u niego w restauracji i stara się na nowo poznać człowieka, o którym kiedyś wiedziała wszystko. Każdego dnia Rose z rozgoryczeniem odkrywa, że miejsce opiekuńczego Rivera zajął nieczuły i opryskliwy Captain, który na domiar złego jest wobec niej wyjątkowo niemiły. Czy uda im się ożywić dawno pogrzebane wspomnienia i zapewnić małej Franny miłość dwojga rodziców, której sami nigdy nie zaznali? 

Nie pozwól mi odejść opowiada przede wszystkim o sile miłości, która jest w stanie wiele przetrwać, ale poza romansem autorka oddała głos samotnej matce. Rose, która sama nigdy nie zaznała matczynego ciepła, stara się jak najlepiej wychować córeczkę, poświęcając dla niej wszystkie swoje marzenia i plany. Jest w tym oddaniu coś pięknego i przejmującego zarazem, a problematyka niezaprzeczalnie zasługuje na uwagę. Rozgrywający się równolegle wątek romantyczny przepleciony został licznymi retrospekcjami, które pozwalają czytelnikom poznać przeszłość dwójki bohaterów i tym samym lepiej zrozumieć towarzyszące im emocje. Pojawiają się też elementy kryminalno-sensacyjne ściśle związane z przeszłością Captaina, ale jest ich zdecydowanie zbyt mało, by można było cokolwiek na ich temat powiedzieć. Szkoda, bo z pewnością stanowiłyby ciekawe urozmaicenie.

Jestem odrobinę zdziwiona tak pozytywnym odzewem ze strony czytelników, bo dla mnie Nie pozwól mi odejść było niczym więcej, jak zwykłym czytadłem. Wciągająca fabuła i niewymagający styl to na pewno zalety twórczości Abbi Glines, ale kuleje kreacja bohaterów oraz warstwa językowa, choć nie wiem na ile to ostatnie jest winą autorki, a na ile tłumaczki. Płytkie dialogi i ciągle powtarzające się frazy były moją bolączką podczas lektury. Ile razy można wspomnieć o tym jak bardzo niesprawiedliwe jest to, że jakiś mężczyzna wygląda tak dobrze? Albo po co niemal każdą wypowiedź Captaina przeplatać słowem kurde, brzmiącym raczej żałośnie niż dosadnie? Zakończenie również potraktowane po macoszemu, zamknięte zaledwie jednym, krótkim rozdziałem, podczas gdy to właśnie ono potrzebowało największej uwagi i szerszego omówienia. Jest ciekawie, chwilami wzruszająco, a akcja w pewnym momencie przybiera kryminalny obrót, ale wciąż jest to książka słabo napisana.

Najnowsza powieść Abbi Glines doskonale sprawdzi się jako chwilowa rozrywka, jeśli jednak szukacie nieco ambitniejszej literatury - nawet w obrębie gatunku - to nie tędy droga.

Abbi Glines, „Nie pozwól mi odejść”, Pascal, Bielsko-Biała 2017, s. 320

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Pascal.

Księga snów, najnowsza powieść bestsellerowej niemieckiej pisarki, to oniryczna wędrówka między dwoma światami - życiem i śmiercią. Nina George umiejętnie snuje wizję egzystencji człowieka zawieszonego gdzieś pomiędzy. Człowieka, który nie umarł, ale jednocześnie nie należy do świata żywych. To wariacja na temat tego, co może dziać się z ludźmi znajdującymi się w stanie śpiączki.

Henri Skinner to były reporter wojenny, który z obawy przed rodzinnymi zobowiązaniami nigdy nie poznał własnego dziecka. Z tego samego powodu nie wyznał też miłości kobiecie, którą kochał. W dniu, w którym miał coś w swoim życiu zmienić zdarzył się wypadek. Henri, ratując tonącą dziewczynkę sam uległ wypadkowi, w wyniku którego zapadł w śpiączkę i nigdy nie dotarł do miejsca docelowego - szkoły Sama, swojego trzynastoletniego syna, który od dawna marzył by poznać ojca. Śpiączka jest dla niego morską podróżą pomiędzy dwoma światami, podczas której przeżywa swoje życie na różne sposoby. Czy wróci z tej wyprawy, czy też pójdzie dalej w nieznane?

Akcja powieści rozgrywa się na trzech płaszczyznach. Z jednej strony życie dookoła Henriego toczy się swoim rytmem, którego główny bohater nie jest świadomy. Przy szpitalnym łóżku czuwa Samuel mający wciąż nadzieję na poznanie ojca oraz Eddie - była partnerka, którą Skinner upoważnił do podejmowania decyzji w takich sytuacjach. Druga płaszczyzna to retrospekcje, które pozwalają czytelnikowi bliżej poznać bohaterów oraz ich przeszłość, zaś trzecia to świat pomiędzy. Stan zawieszenia i niebytu, gdzie rozgrywa się alternatywna rzeczywistość. Również narracja poprowadzona została na trzy sposoby. Nina George oddała głos Henriemu, Samuelowi oraz Eddie. Każdy z bohaterów ma do opowiedzenia swoją historię, przy czym szczególnie interesujący jest przypadek Sama. Chłopiec cierpi na synestezję, która u niego objawia się przede wszystkim łączeniem emocji i dźwięków z kolorami. Ciekawy temat, który uświadomił mi, że nie dla wszystkich poniedziałki mają ten sam kolor.

Podziwiam subtelny, niewymuszony styl Niny George. Przy takim temacie nietrudno było o patetyczność czy nadmierne filozofowanie, na szczęście nic takiego nie ma tu miejsca. Powieść jest delikatna jak muśnięcie skrzydeł motyla, a kolejne strony umykają niepostrzeżenie, ale ta lekkość pióra nie spłyca podejmowanego tematu. Wręcz przeciwnie, czyni problem bardziej realnym, przystępnym dla czytelnika. Księga snów to powieść pięknie napisana, ale przede wszystkim stawiająca wiele egzystencjalnych pytań. Skłania do refleksji nad słusznością raz podjętych decyzji. Nad nieomylnością nauki i nowoczesnej technologii, która bezlitośnie wskazuje brak aktywności mózgu.

Powieść zamykająca pewien cykl w twórczości Niny George to przykład literatury dojrzałej i przemyślanej, którą warto poznać.

Zabić drozda to książka piękna i wzruszająca, przekazująca uniwersalne wartości w nienachalny sposób. To właśnie brak moralizatorstwa oraz narracja z perspektywy kilkuletniej dziewczynki sprawiają, że tak dobrze czyta się historię wydaną prawie sześćdziesiąt lat temu, która z biegiem lat nie traci na aktualności.

Życie w prowincjonalnym miasteczku na południu Stanów Zjednoczonych toczy się spokojnym rytmem do czasu, gdy tę sielską monotonię zakłóca sprawa gwałtu na białej dziewczynie. Oskarżenie pada na czarnoskórego mieszkańca Maycomb. Jego obrońcą zostaje Atticus Finch, który jako jedyny ma trzeźwy pogląd na sprawę i stara się być głosem rozsądku w pełnym uprzedzeń społeczeństwie lat 30. XX wieku. Działania Atticusa spotykają się z silną krytyką ze strony większości, a nieliczni, którzy podzielają jego stanowisko boją się głośno wyrazić swoje poparcie. Niezachwiana postawa prawnika stanie się manifestem w obronie równości wszystkich obywateli.

Kilkuletnia Jean Louise, albo raczej Skaut - bo tak właśnie jest nazywana w powieści - jest obserwatorem i narratorem rozgrywających się dookoła wydarzeń i choć nie do końca je rozumie, niejednokrotnie czyni trafne, błyskotliwe uwagi. Jest to postać specyficzna, wymykająca się konwenansom tamtych czasów pod względem zachowania i ubioru. Jest nieokrzesana, ale to ona, jako jedyna dostrzega obłudę i niesprawiedliwość społeczeństwa, w którym żyje. Świat widziany oczami dziecka jest niewinny, wolny od uprzedzeń i pochopnej oceny drugiego człowieka. Dlatego właśnie czasem warto spojrzeć na otaczającą nas rzeczywistość świeżym, dziecięcym okiem. Czasem to ono widzi najwięcej.

Zabić drozda to książka piękna, choć podejmująca niełatwy temat. Harper Lee świetnie sportretowała amerykańskie społeczeństwo tamtych czasów, pokazała przepaść pomiędzy białymi i czarnymi, a także żmudną walkę o tolerancję i szacunek dla drugiego człowieka. To także krajobraz amerykańskiego południa,  codzienność mieszkańców w czasach kryzysu gospodarczego i przemian społecznych. Świetnie napisana i warta poznania za sprawą przełomowego spojrzenia na problem nietolerancji.

Harper Lee, „Zabić drozda”, Dom Wydawniczy Rebis, Poznań 2013, s. 421

Mimo kilku naprawdę świetnych książek, które udało mi się przeczytać, miniony rok był raczej przeciętny pod względem czytelniczym. Wiele tytułów było całkiem w porządku, dobrze się je czytało, ale nie zrobiły na mnie większego wrażenia. Było jednak kilka takich, które albo bardzo mnie rozczarowały - bo miałam wobec nich jakieś oczekiwania, albo były po prostu bardzo słabymi książkami. I właśnie takie zestawienie możecie zobaczyć poniżej. 

Jeśli klikniecie na autora i tytuł to zostaniecie przeniesieni do moich opinii na temat konkretnych książek.  

Książki są ułożone w przypadkowej kolejności. 

Lauren Oliver, Panika

Lubię, gdy dana książka wywołuje we mnie emocje, nawet jeśli jest to złość z powodu zmarnowanego czasu. Najgorsze, co może mi się przydarzyć podczas lektury to kompletna obojętność. A właśnie to uczucie towarzyszyło mi podczas czytania Paniki. Nie mogę powiedzieć, że była to zła książka, z fatalnym pomysłem na fabułę i beznadziejnymi bohaterami. Gorzej - to wszystko było po prostu nijakie. Zero emocji, zero zaangażowania, zero rozmyślań o treści po zakończonej lekturze.

Veronica Roth, Wierna

Oto proszę państwa prawdziwy gniot w tym zestawieniu. Książka tak zła, że nie rozumiem dlaczego w ogóle została wydana i jakim cudem tak wielu osobom się podobała. Mimo że lubię dwa poprzednie tomy tej trylogii, jej zakończenie to dla mnie totalna porażka. Nic się tutaj nie dzieje, a autorka usilnie próbuje wmówić nam, że jest inaczej. W konsekwencji pojawia się mnóstwo wątków, które nie mają sensu i pozostają niedokończone, całość jest kompletnie niedopracowana, a brak logiki w wielu sytuacjach aż razi po oczach. Wierna to najsłabszy finał serii jaki kiedykolwiek czytałam.

Colleen Hoover & Tarryn Fisher, Never, Never
Colleen Hoover to jedna z moich ulubionych autorek książek dla młodzieży. Ma przyjemny styl i pisze wzruszające historie, które po prostu dobrze się czyta. Każda kolejna jej książka to dla mnie obietnica dobrej zabawy. Niestety, nie tym razem. Choć pierwsza część Never, Never była całkiem fajna to druga, a już szczególnie trzecia pozostawiały wiele do życzenia. Nie jest to może najgorsza książka, jaką przeczytałam w 2016 roku, ale z pewnością jedno z największych rozczarowań. Jak można tak bardzo zepsuć dobrze zapowiadającą się historię i napisać tak banalne i przesłodzone zakończenie? Bardzo zabolał mnie niewykorzystany potencjał tej książki.

R. K. Lilley, Podniebny lot
Sięgnęłam po tę książkę, bo skusiła mnie główna bohaterka pracująca jako stewardessa. Byłam ciekawa jak ten zawód zostanie tutaj przedstawiony, ale to co otrzymałam... Cóż, Podniebny lot to po prostu kopia osławionych Pięćdziesięciu twarzy Greya, tylko napisana w trochę lepszy sposób. Bianca nawet na początku dała się lubić, ale potem zachowywała się coraz bardziej jak Ana z trylogii E. L. James. Z niezależnej dziewczyny stała się rozmemłaną bohaterką i tyle było z jej niezależności. Wystarczyło, że na jej drodze stanął pan Cavendish. Sama już nie wiem czy była to książka bardziej śmieszna czy bardziej żenująca.

Jeśli lubicie którąś z powyższych książek to nie czujcie się urażeni - to są subiektywne wybory, a jak wiadomo o gustach się nie dyskutuje. Nie chciałam nikogo urazić. 

A jaka była wasza najgorsza książka 2016 roku?

PS Jest też wersja video:

Przyszedł wreszcie i u mnie czas na podsumowanie minionego roku. Na pierwszy ogień sześć najlepszych książek, które przeczytałam. Oczywiście są to wybory czysto subiektywne, a książki niekoniecznie zostały wydane w 2016 r, ale właśnie wtedy je poznałam i z jakiegoś powodu bardzo mi się spodobały. Dajcie znać czy którąś z tych książek znacie i co o niej myślicie. A tymczasem zapraszam do przejrzenia moich top książek zeszłego roku! Jeśli klikniecie na autora i tytuł to zostaniecie przeniesieni do moich opinii na temat konkretnych książek.

Książki są ułożone w przypadkowej kolejności. 

John Steinbeck, Myszy i ludzie

Gdybym miała wybrać tylko jedną z tych najlepszych książek 2016 roku to postawiłabym właśnie na tę. To czysty geniusz zawrzeć tak niesamowitą historię na niewiele ponad stu stronach. To historia o wędrówce dwójki przyjaciół, którzy przemierzają Stany Zjednoczone w poszukiwaniu zarobku w czasach, gdy kraj owładnięty był wielkim kryzysem gospodarczym. W końcu trafiają na pewną farmę, która odzwierciedla ówczesne problemy społeczeństwa i dostarcza wielu pytań na godziny rozmyślania. A zakończenie łamie serce. Zdecydowanie jest to książka, która na długo zostanie w mojej głowie. 

Gong Ji-Young, Nasze szczęśliwe czasy

Moje pierwsze i jakże udane z literaturą południowokoreańską. Z literaturą wyważoną, melancholijną, smutną i piękną na swój sposób. Nasze szczęśliwe czasy to historia dwojga ludzi pochodzących z zupełnie różnych światów. Ale czy na pewno nie ma nic, co by łączyło znaną piosenkarkę z więźniem oczekującym na karę śmierci? Przecież emocje są uniwersalne, nie rezerwuje się smutku dla ubogich, a szczęścia dla bogatych. Piękna choć trudna powieść o uniwersalnym przekazie.

Luca Dotti, Audrey w domu

To książka zupełnie inna od dwóch poprzednich. Pełna ciepła, radości i domowej kuchni. Niby biografia, ale nie do końca. Bardziej wspomnienia spisane przez syna Audrey Hepburn, które ukazują tę aktorkę z zupełnie innej perspektywy - jako żonę, matkę, po prostu kobietę. Mnóstwo niepublikowanych wcześniej zdjęć i skany odręcznych przepisów Hepburn, która - jak się okazuje - uwielbiała gotować. Świetna i niezwykle przyjemna pozycja dla osób zainteresowanych życiem prywatnym Audrey Hepburn. Nawet jeśli biografie was nie interesują, tej warto dać szansę. 

Jon Krakauer, Wszystko za Everest 

Fascynująca i przerażająca zarazem relacja z tragicznie zakończonej wyprawy na Mount Everest z 1996 roku. Krakauer opisuje wydarzenia z perspektywy naocznego świadka, uczestnika tej ekspedycji. Świetnie napisana i trzymająca w napięciu, mimo że z góry wiadomo jaki jest koniec tej historii. W przypadku tej książki można już mówić o klasyku literatury górskiej. Pozycja obowiązkowa dla zainteresowanych tematem, ale też dla ludzi, którzy lubią dobrze napisaną literaturę faktu. 

Martyna Wojciechowska, Przesunąć horyzont

Kolejna książka na mojej liście z najwyższym szczytem świata w tle. I to dosłownie w tle, bo tutaj ważniejsze od samego zdobywania Mount Everestu jest jego metaforyczne znaczenie. To książka o tym, by przesuwać własny horyzont, przekraczać granice i walczyć o swoje. Z reguły nie przepadam za książkami motywacyjnymi, ale jeśli jest ktoś, kto potrafi mnie zainspirować za pomocą takich metod to właśnie Martyna Wojciechowska. Kobieta, która sama jest jedną wielką inspiracją, a jej osiągnięcia budzą podziw nie tylko wśród Polaków. A fakt, że przy okazji przedstawia relację ze zdobycia Dachu Świata jeszcze bardziej mnie do niej przekonuje.

Harper Lee, Zabić drozda

Ostatnia książka na mojej liście perełek 2016 roku to klasyk literatury amerykańskiej. Zabić drozda przedstawia historię pewnego prawnika, który podejmuje się obrony czarnoskórego mężczyzny w latach 30. XX wieku. Narracja poprowadzona została z perspektywy kilkuletniej dziewczynki, która okazuje się mądrzejsza od połowy amerykańskiego społeczeństwa tamtych czasów. Bardzo pouczająca lektura, która przekazuje uniwersalne wartości w ciepły, nienachalny sposób. Jeśli jeszcze nie znacie tej książki to koniecznie dopiszcie ją do listy na ten rok! 

____________________________________

I tak właśnie wygląda moja topka najlepszych książek, które udało mi się przeczytać w 2016 roku. Oczywiście mogłabym wybrać więcej, ale chciałam by ta lista była krótka i zawierała te mniej popularne tytuły, o których mogliście jeszcze nie słyszeć. A jakie są wasze perełki? Koniecznie dajcie znać w komentarzach!

PS Jest też wersja video tego podsumowania! Jeśli macie ochotę obejrzeć to zapraszam:

 

Po rozrywkowej, ale nie do końca satysfakcjonującej Ekspozycji, przyszła pora na drugi tom popularnej trylogii o Wiktorze Forście. Jak było tym razem?

W Tatrach dochodzi do serii tragicznych wypadków, które szybko okazują się czymś więcej niż tylko nieszczęśliwym zbiegiem okoliczności. Śledztwo prowadzi krakowska prokuratura, ale to Wiktor Forst pierwszy dostrzega związek tajemniczych morderstw ze sprawą, nad którą pracował w poprzedniej części. Kierowany chęcią osobistej zemsty działa na granicy prawa, nie zdając sobie sprawy, że będąc na świeczniku organów ścigania pakuje się w sytuację bez wyjścia.

 

Przewieszenie niesamowicie wciąga, akcja trzyma się kupy o wiele bardziej niż w Ekspozycji, a Forst w końcu przestaje być superbohaterem, który bez szwanku wychodzi z każdej opresji. Po wydarzeniach za wschodnią granicą nabrał pokory i spoważniał, choć nie stracił pazura. Widać poprawę względem poprzedniego tomu, ale o ile tam zakończenie było zrzuconą na Bogu ducha winnego czytelnika bombą, tutaj mam pewnie zastrzeżenia. Nie lubię, gdy autorzy wycofują się z raz podjętych decyzji i wplątują się w ciężką do rozwiązania sytuację - oby konsekwencje tej decyzji nie przerosły autora w Trawersie. Z niecierpliwością czekam na wyjaśnienie tego wątku i gorąco liczę, że będzie ono satysfakcjonujące.

Śledząc profile Remigiusza Mroza w mediach społecznościowych nietrudno zauważyć, że Tatry są mu wyjątkowo bliskie. Dużą część akcji Przewieszenia umieścił właśnie na tatrzańskich szlakach wykazując się tym samym znajomością topografii tych miejsc. Na Orlej Perci jeszcze nie byłam, ale wszystkie inne opisane przez autora miejsca są mi znane, a czytanie o nich budzi tęsknotę i chęć natychmiastowej teleportacji na przywołane w książce tereny. Jest tylko jeden problem - do tej pory Tatry były dla mnie ucieczką od codzienności, a widok majestatycznych górskich szczytów działał na mnie kojąco. Bestia z Giewontu zadbała o to, by zabrać mi to uczucie błogości i na szlakach wypatrywać potencjalnych morderców - z przymrużeniem oka, oczywiście. Każdy górołaz będzie oczarowany scenerią, która nadaje książce mrocznego i niepokojącego charakteru.

Przewieszenie trzyma w napięciu i nie daje ostatecznego rozstrzygnięcia. Po zakończonej lekturze czytelnik pozostaje z niezliczoną ilością pytań, więc sięgnięcie po ostatni tom trylogii jest nieuniknione - nawet jeśli do tej pory nie byliście do końca usatysfakcjonowani, ciekawość dalszych losów bohaterów z pewnością zwycięży. Jedno jest pewne - będzie się działo!

★★★★★★★☆☆☆

Remigiusz Mróz, „Przewieszenie”, Filia, Poznań 2016, s. 461

Ekspozycja | Przewieszenie | Trawers