Tragiczne wydarzenia w życiu Macka doprowadziły go do mistycznego spotkania z Bogiem w tytułowej Chacie. Relacja człowieka ze Stwórcą to główny temat książki, która już choćby poprzez samo przedstawienie Trójcy Świętej może zostać uznana za kontrowersyjną, zatem ważne jest, by do lektury podejść z otwartym umysłem. Chata udziela intrygujących odpowiedzi na najtrudniejsze pytania o sensowność wiary i chociaż jest to jedynie wyobrażenie autora chciałoby się wierzyć, że jego wizja jest prawdziwa.

Mackenzie Allen Phillips nigdy nie należał do osób przesadnie religijnych, ale po śmierci jego najmłodszej córeczki odsunął się od Boga niemal całkowicie. Tym bardziej dziwi znaleziony list, w którym Tata zaprasza go na spotkanie do chaty - miejsca najgorszego z możliwych, bo to właśnie tam kilkuletnia Missy została brutalnie zamordowana. Czy to możliwe, że ktoś tak okrutnie sobie z niego zakpił? Mack po cichu liczy, że zastanie tam mordercę i sam wymierzy sprawiedliwość, ale gdy dociera na miejsce okazuje się, że czeka na niego wesoła, czarnoskóra kobieta podająca się za Boga.

Chata to poruszający obraz człowieka dotkniętego olbrzymią tragedią, który spokój i ukojenie znalazł w Bogu. Dla wszystkich sceptyków - ja także nie przepadam za tematyką religijną, ale obraz Świętej Trójcy zaproponowany przez Younga to wizja jednocząca wszystkie wyznania, bez podziałów, władzy i instytucji kościoła. Jeśli przeżywacie kryzys wiary to ta książka przypomni wam co tak naprawdę w tym wszystkim się liczy, a zrobi to bez nadęcia czy zbędnego patosu, bo wbrew poruszanej tematyce to bardzo prosta i przyjemna opowiastka o Bogu i radzeniu sobie z przeciwnościami losu. Może nie zatrzęsie podstawami świata chrześcijańskiego, ale na pewno wywoła (zresztą już to przecież zrobiła) burzę o to, że jakiś pisarz z Kanady uzurpował sobie prawo do stworzenia nowej wizji nieba i włożenia własnych słów w usta Boga.

W Chacie, William P. Young zaproponował zupełnie nowe spojrzenie na religię i oblicze Boga, które często jest sprzeczne z Biblią. Ale to właśnie w tego Boga, który głównemu bohaterowi objawił się pod postacią wesołej murzynki wolę wierzyć. Z pewnością jest to pogląd kontrowersyjny, ale jednocześnie wzbogacający duchowo i pozwalający poszerzyć własne horyzonty w kwestii wiary. Ze względu na brak moralizatorstwa trafia do serc zdecydowanie bardziej niż kazania w kościele, a jednocześnie pomaga zrozumieć największe ludzkie tragedie. Naprawdę nie sądziłam, że będzie to tak interesująca lektura!

William P. Young, „Chata”, Nowa Proza, Warszawa 2017, s. 294

Recenzja powstała we współpracy z agencją AIM Media.



Dzięki uprzejmości wydawnictwa Nowa Proza mam do rozdania jeden egzemplarz Chaty Williama P. Younga. Aby wziąć udział w konkursie należy:

• w komentarzu pod tym postem wyrazić chęć udziału;
• podać maila; 
• będzie mi również bardzo miło jeśli zaobserwujecie mój blog i/lub udostępnicie informację o rozdaniu gdzie się da (możecie wykorzystać zdjęcie poniżej);
• zgłaszać możecie się do 10 kwietnia, następnego dnia wylosuję zwycięzcę, do którego odezwę się mailowo i będę czekać 3 dni na dane adresowe.

Wysyłka tylko na terenie Polski!

1. Patrick Ness - „Siedem minut po północy”

2. Justyna Kopinka - „Polska odwraca oczy” 

3. Sarah J. Maas - „Dwór cierni i róż” 

4. Abbi Glines - „Nie pozwól mi odejść” 

5. Andy Jones - „Dwoje do pary”

6. Brittainy C. Cherry - „Ogień, który ich spala” 

7. Ransom Riggs - „Osobliwy dom pani Peregrine”

8. Nina George - „Księga snów”

9. Remigiusz Mróz - „Behawiorysta” 

10. Paul Trynka - „David Bowie. Starman. Człowiek, który spadł na ziemię”

11. Michael Herr - „Depesze”

12. Adam Bielecki - „Spod zamarzniętych powiek”

Pierwsze trzy tytuły to wynik moich zakupów w ciągu ostatnich miesięcy. Każdą z tych książek z jakichś powodów chciałam poznać, a dwie już są za mną i były to naprawdę dobrze wydane pieniądze. Nie pozwól mi odejść to egzemplarz recenzencki od wydawnictwa Pascal, jednak nie zachwyciła mnie ani ta książka, ani styl autorki, którą wiele osób uwielbia. Dwoje do pary to również książka do recenzji, tym razem od wydawnictwa Świat Książki. Dwa następne tytuły - Ogień, który ich spala oraz Osobliwy dom pani Peregrine to zdobycze z instagrama. Pierwszą książkę wygrałam na profilu @zaczytana.anielka, a drugą dostalam od przekochanej @magda.reads. Księgę snów już widzieliście przy okazji ostatniego book haulu w postaci elektronicznej, a ostatnio dotarła do mnie także wersja finalna. Behawiorysta, Depesze oraz biografia Davida Bowiego to książki otrzymane w ramach współpracy z księgarnią Tania Książka, a już ostatnia na liście książka - Spod zamarzniętych powiek to efekt współpracy z wydawnictwem Agora. Na szczęście zdecydowana większość (9/12) tych książek jest już przeczytana! 

EBOOKI:

Skorzystałam też z okazji i za niecałego funta na Amazonie kupiłam The Opportunist Tarryn Fisher, czyli nasze polskie Mimo moich win.

BOOK HAUL NA KANALE:

Tyle nowych tytułów dotarło do mnie w ciągu ostatnich dwóch miesięcy, a ja wczoraj kupiłam cztery kolejne. Naprawdę chciałabym, żeby wystarczyło mi życia na wszystkie książki świata. Jest tu coś, co szczególnie was zainteresowało?

 

Bywa tak, że głównym powodem założenia bloga z recenzjami książek jest możliwość współpracy z wydawnictwami. Nawet jeśli nie to nami kieruje, to i tak każdy z nas liczy, że od czasu to czasu ktoś nas zauważy i zechce podjąć współpracę. Bo to przecież ogromne wyróżnienie i prestiż dla bloga! Nie zawsze, ale to akurat temat na kompletnie inny post. Niemniej jednak jest to bardzo miły dodatek i możliwość na zdobycie książek, na które normalnie nie moglibyśmy sobie pozwolić.

A co jeśli powiem wam, że z czasem można mieć dość takich współprac? Mój blog działa od prawie pięciu lat, wyrobił sobie jakąś tam, niewielką markę i może jest odrobinę rozpoznawalny w tym książkowym środowisku. W związku z tym współpracowałam już chyba z większością polskich wydawnictw - czy to jednorazowo czy na zasadzie stałej współpracy. Każdego tygodnia dostaję masę maili z propozycjami, którym czasem naprawdę ciężko jest odmówić, ale na obecną chwilę 80% takich propozycji odrzucam. Pomyślicie, że zgłupiałam? Po pierwsze nie jestem w stanie przeczytać i zrecenzować wszystkiego, co proponują mi wydawcy, po drugie nie każdą książką jestem zainteresowana. To oczywiste powody, ale w ostatnim czasie wykiełkował także trzeci - jest zbyt wiele książek, które chcę przeczytać, a współprace recenzenckie mi to uniemożliwiają. Wiadomo, książka od wydawnictwa zwykle ma termin, a nawet jeśli nie to i tak ciężko nie traktować jej jako priorytet. I tak kiedy przeczytam jedną, przychodzą trzy następne, a na te moje własne, które kiedyś kupiłam brakuje już czasu. Jakiś czas temu na swoim kanale na youtubie robiłam TBR SHELF TOUR, czyli wycieczkę po książkach w mojej biblioteczce, których jeszcze nie przeczytałam. Jest ich zatrważająco dużo, a ja znaczną część z nich naprawdę chcę poznać, ale wiecznie mam do przeczytania coś innego. Czytam dużo nowości, a wciąż nie znam Anny Kareniny, Nędzników czy Władcy Pierścieni. Czasem po prostu przytłacza mnie świadomość, że coś muszę, nawet jeśli chcę, bo przecież sama daną książkę wybrałam. 

To nie tak, że nie chcę już współpracować z wydawnictwami. Gdyby nie te współprace moja biblioteczka byłaby pewnie o połowę mniejsza, a ja nie mogłabym pozwolić sobie na zakup tylu książek. Trudno tego nie docenić, ale znów - plusy takiej współpracy to temat na oddzielny post. Chcę jednak maksymalnie to ograniczyć i skupić się na pisaniu pracy magisterskiej i czytaniu książek zalegających mi na półkach. Brakuje mi poczucia wolnego wyboru, możliwości porzucenia książki w połowie i zabrania się za coś, co ktoś przed chwilą mi polecił. Prosty przykład - bardzo chciałabym poznać Tajemną historię Donny Tartt, którą wszyscy się zachwycają, ale wiem, że nie zdarzy się to w najbliższym czasie. Bo mam inne książki do czytania. A nie chcę mieć. Chcę choć raz stanąć przed problemem - co czytać jako następne? Na obecną chwilę mam w domu cztery egzemplarze recenzenckie. Mam nadzieję, że do czasu gdy się z nimi uporam nie przyjdzie nic nowego. A czasem naprawdę trudno odmówić, gdy wiem, że jakąś książkę i tak kiedyś planowałam kupić.

Stęskniłam się za czasami, gdy kupowałam lub wypożyczałam książkę i od razu zabierałam się do jej czytania. Teraz odkładam ją na półkę, gdzie czeka na nigdy nienadchodzące później.

A jak to jest z wami? Macie podobne przemyślenia czy uważacie, że im więcej książek recenzenckich tym lepiej? Mnie chyba dopadło zmęczenie materiału, bo gdy zaczynałam zwierać takie współprace cieszyłam się jak głupia z każdej propozycji. A teraz mi głupio, że na większość maili odpisuję Dziękuję, nie jestem zainteresowana... 

 

W zeszłym roku zachwycałam się pięknie wydaną i świetnie napisaną biografią Jerzego Kukuczki, wydaną nakładem wydawnictwa Agora. Teraz mam w rękach kolejną opowieść o polskim himalaiście, równie dobrą i równie emocjonującą co poprzednia. Wspólnie z dziennikarzem Dominikiem Szczepańskim, Adam Bielecki opowiada swoją historię – szczerze i otwarcie, bez zbędnego ubarwiania i gloryfikowania własnej osoby.

Chociaż Spod zamarzniętych powiek to kompletna historia Adama Bieleckiego i drogi jaką przebył na szczyt – dosłownie i w przenośni, nie mogę oprzeć się wrażeniu, że powstanie książki napędzała potrzeba wytłumaczenia się z tragicznej w skutkach zimowej wyprawy na Broad Peak. Dokładnie cztery lata temu w Karakorum życie straciło dwóch wielkich polskich himalaistów – Maciej Berbeka i Tomasz Kowalski, a fala krytyki spadła przede wszystkim na Bieleckiego. Nietrudno odebrać tę książkę jako próbę swoistego oczyszczenia się z absurdalnych zarzutów. 

Adam Bielecki mimo stosunkowo młodego wieku ma na swoim koncie wiele sukcesów (m.in. pierwsze zimowe wejścia na Gaszerbrum I i feralny Broad Peak), a jednak po przeczytaniu jego książki wyłania się obraz człowieka, który choć głodny wielkich sportowych wyczynów, potrafi spojrzeć trzeźwo na sytuację i w odpowiednim momencie się wycofać. Tego chyba zabrakło Jerzemu Kukuczce, którego miłość do gór w końcu pozbawiła życia. Spod zamarzniętych powiek to opowieść chłopaka o wielkiej pasji, który przekuł swoje marzenia w rzeczywistość i postanowił podzielić się swoimi doświadczeniami z innymi górskimi zapaleńcami. Mimo czterystu stron pochłonęłam tę książkę w niecałe dwa dni, bo styl pisania sprzyja wrażeniu, że sam Adam siedzi obok i opowiada swoją historię. Nie brakuje tu silnych emocji i zabawnych anegdot ze wspólnych wypraw i oczekiwania w namiotach na okno pogodowe, ale to także zetknięcie dwóch epok. Na kartach tej autobiografii wielokrotnie wspomniane są wielkie nazwiska polskiego himalaizmu, a niektóre z tych postaci (Artur Hajzer, Krzysztof Wielicki) towarzyszą młodemu, niedoświadczonemu jeszcze wspinaczowi w jego drodze na szczyt.

Wydanie tej książki właściwie nie różni się od biografii Kukuczki – tutaj również tekst przepleciony jest pięknymi fotografiami, a duży format i oprawa zintegrowana podnoszą jej atrakcyjność. Nowością są kody QR, które po zeskanowaniu za pomocą odpowiedniej aplikacji przeniosą czytelnika do filmów nagranych podczas danego wydarzenia przez Adama Bieleckiego. Dzięki temu możemy być jeszcze bliżej tej historii i niemal na własne oczy zobaczyć najwyższe góry świata. Nie mam pojęcia czy te dwie książki stanowią początek większej serii o wybitnych himalaistach, ale jeśli tak – chętnie poznałabym kobiecy punkt widzenia i przeczytała historię Wandy Rutkiewicz.

Spod zamarzniętych powiek to kolejna rewelacyjna książka mówiąca o wielkiej miłości do gór i cenie, jaką czasem przychodzi za nią zapłacić. O problemach z finansowaniem wypraw, ze sprzętem, chorobą wysokościową czy odmrożeniami oraz z terroryzmem (!), który nie ma prawa być powodem śmierci himalaisty, a jednak się zdarza. Wreszcie to też ostateczne rozstrzygnięcie kwestii Broad Peaku, po której – mam nadzieję – już nikt więcej nie oskarży Adama Bieleckiego o nieudzielenie pomocy przyjaciołom. 

Co tu dużo mówić? Lektura obowiązkowa dla każdego zainteresowanego tematem, ale i wspinaczkowy laik z pewnością znajdzie tu coś dla siebie bez poczucia przytłoczenia niezrozumiałą terminologią.

Adam Bielecki, Dominik Szczepański, „Spod zamarzniętych powiek”, Agora, Warszawa 2017, s. 414

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Agora.

Po kilku latach od rozstania, Olivia i Caleb przypadkiem spotykają się w sklepie muzycznym. Jej serce natychmiast zaczyna bić mocniej, jednak ogromne poczucie winy i świadomość wyrządzonych krzywd podpowiadają, że najrozsądniej byłoby się wycofać. Okazuje się jednak, że Caleb w wyniku wypadku stracił pamięć, a wraz z nią wszystkie wspomnienia dotyczące związku z Olivią. Na dodatek jest nią wyraźnie zainteresowany, więc czy można ją winić za to, że wykorzystuje szansę na odzyskanie swojej jedynej miłości i pragnie zbudować łączącą ich niegdyś więź na nowo?

Mimo moich win miało być historią o burzliwej miłości, której nie można zapomnieć. Zacznijmy jednak od tego, że uczucia Olivii niewiele mają wspólnego z miłością, a budowanie nowego związku na kłamstwach i czerpanie korzyści z amnezji drugiego człowieka jest na to wystarczającym dowodem. Jeśli jednak nadal wierzycie w szczerość uczuć głównej bohaterki to na trzystu stronach wielokrotnie udowodni, że jest zwyczajną egoistką, myślącą tylko o własnym szczęściu – niezależnie od tego ile innych osób unieszczęśliwi po drodze.  Zresztą nie tylko Olivia, bo także Caleb i Leah, jego obecna dziewczyna, nie są tak kryształowi jak mogłoby się na początku wydawać. Wszyscy zachowują się bardzo niedojrzale i takich też wyborów dokonują. Rozpisując niektóre z postaci autorka chyba zapomniała, że miłość powinna być bezinteresowna.

Mimo wszystko jest w tym jakiś powiew świeżości, bo na pewno nie można tej książki sklasyfikować jako typowy romans. Fisher wielokrotnie rzuca kłody pod nogi swoich bohaterów i chociaż według mnie za wiele dramatów wpakowała w jedną historię to udało jej się utrzymać moje zainteresowanie do samego końca, a i odrobinę zaskoczyć w epilogu. Mogę się nie zgadzać z motywacją głównej bohaterki, której zachowanie prędzej podciągnęłabym pod obsesję i chorobę psychiczną (w połączeniu z trudnym dzieciństwem mógłby z tego wyjść naprawdę interesujący profil psychologiczny)  niż pod wpływ ogromnej miłości, ale nie zmienia to faktu, że wzbudziła we mnie skrajne uczucia – a to z kolei oznacza, że postacie powołane do życia przez Tarryn Fisher nie są papierowe, ale rzeczywiście budzą emocje w czytelniku.

Zupełnie nie tego spodziewałam się po tej książce i muszę przyznać, że jestem lekko rozczarowana barkiem tej szumnie zapowiadanej huśtawki emocji. Jeśli Mimo moich win to historia o miłości to raczej tej do samego siebie niż do drugiej osoby, bo właśnie tym kierują się bohaterowie w dokonywaniu coraz to gorszych wyborów. A jednak sięgnę po kolejne tomy, bo z jakiegoś powodu uparłam się, żeby tę trylogię przeczytać. Poza tym jest całkiem niezłą rozrywką, nawet jeśli nie zgadzam się z jej ogólnym przesłaniem.


Tarryn Fisher, „Mimo moich win”, Otwarte, Kraków 2016, s. 320

Marzec przywitał nas pierwszymi promieniami słońca i temperaturą na plusie i miejmy nadzieję, że tak już pozostanie. Lubię zimę, ale nie ma chyba nic lepszego niż pierwsze tchnienie wiosny po długich jesienno-zimowych miesiącach. Człowiekowi od razu chce się więcej. Ale zanim marzec na dobre się rozgości, podsumujmy czytelniczy luty. 

W minionym miesiącu udało mi się przeczytać aż siedem książek, co uważam za naprawdę niezły wynik jak na najkrótszy miesiąc roku. Na pewno wpływ na to miał czas wolny po sesji, w marcu już nie będzie tak kolorowo... Ale do rzeczy!

Przeczytane w lutym:

1. Kristin Hannah - „Słowik” ★★★★☆

2. Paul Trynka - „David Bowie. Starman. Człowiek, który spadł na ziemię” ★★★☆☆

3. Meik Wiking - „Hygge. Klucz do szczęścia” ★★☆☆☆

4. Colleen Hoover - „November 9” ★★★★☆

5.Andy Jones - „Dwoje do pary” ★★★☆☆

6. Justyna Kopińska - „Polska odwraca oczy” ★★★★★

7. Michael Herr - „Depesze” ★★★☆☆

Tytuły są podlinkowane do recenzji, więc jeśli macie ochotę to możecie się do nich przenieść jednym kliknięciem.

Jeśli chodzi o najlepsze przeczytane książki to na pierwszy plan wysuwa się reportaż Polska odwraca oczy, który przeraża, szokuje, ale jednocześnie uświadamia. To jedna z tych naprawdę ważnych pozycji, które każdy powinien przeczytać. Doskonale bawiłam się również czytając November 9, a Słowik zapewnił mi godziny pełne wzruszeń.

Do najgorszych książek zaliczam Hygge, chociaż nie była to zła pozycja. Po prostu trochę za mało było w niej treści jako takiej, a zbyt wiele wypełniaczy przestrzeni typu wykresy czy zdjęcia. A treść, która się pomiędzy grafiką pojawiała nie była specjalnie odkrywcza, ale to taka książka do postawienia na półce i nacieszenia oka ładnymi fotografiami.

Co jeszcze pojawiło się w lutym na blogu?

Zapraszam do polubienia strony na facebooku oraz profilu na instagramie, aby być na bieżąco. Przypominam także, że działa kanał na youtubie, który jest uzupełnieniem bloga!

A jeśli chodzi o mój  czytelniczy update to obecnie czytam Małe życie - ze względu na gabaryty tylko w domu, a ze sobą w torebce noszę The opportunist Tarryn Fisher kupione na Amazonie za niecałego funta :)

A jak było u was z czytaniem w lutym?


 

Przychodzi czasem taki moment kiedy wypada porzucić literaturę młodzieżową i zabrać się za coś bardziej przystającego do wieku. Ja wprawdzie nie wyrzekłam się tych książek ostatecznie, ale od jakiegoś czasu staram się staranniej dobierać lektury. Nie oznacza to oczywiście, że nie mam miejsca dla tak zwanych guilty pleasures, małych przyjemności pomagających oderwać się od dnia codziennego i na kilka godzin zanurzyć w naprawdę dobrej historii. A do tej kategorii November 9 pasuje jak ulał.

Ben i Fallon spotykają się przypadkiem 9 listopada - w dniu, który tej osiemnastoletniej dziewczynie przypomina o koszmarze sprzed dwóch lat. To właśnie tego dnia pożar przekreślił jej szansę na dobrze zapowiadającą się karierę aktorską, a rozległe blizny po poparzeniach odebrały całą pewność siebie. Ben jest świadkiem szorstkiej rozmowy dziewczyny z ojcem, którą przerywa podając się za chłopaka Fallon, by oszczędzić jej dalszych upokorzeń. Spędzają ze sobą resztę dnia i zawierają układ - odtąd będą spotykać się co roku 9 listopada, a w pozostałe dni nie będą się ze sobą kontaktować. W ten sposób Ben ma zyskać materiał do swojej debiutanckiej powieści, a Fallon walczyć o marzenia w odległym Nowym Jorku.

To od początku była niemądra decyzja, ale przymknijmy oko na przejaw skrajnej głupoty bohaterów, bo bez niej cały pomysł na fabułę ległby w gruzach. Na jednym dniu w roku opiera się akcja tej książki, a Ben i Fallon kontynuują spotkania przez kilka kolejnych lat. Brzmi nudno? I tak będziecie wyczekiwać kolejnego spotkania dwójki głównych bohaterów zarywając noc, by tylko poznać ich dalsze losy. Mimo ograniczonego czasu dzieje się naprawdę sporo, a punkt kulminacyjny to emocjonalny rollercoaster. Kolejny raz denerwowałam się na bohaterów, którzy przez irracjonalne zasady na własne życzenie komplikowali sobie życie, ale już do tego przywykłam w książkach tej autorki. Może zabrakło szerszego spojrzenia na to, co działo się pomiędzy spotkaniami, ale od początku taki był zamysł, więc ciężko mieć o to pretensje.

November 9 to subtelne wskazanie na to, że piękno zewnętrzne nie zawsze jest najważniejsze, oszpecone ciało może kryć wartościowego człowieka, a blizny mogą zostać symbolem przezwyciężonych trudności. Ta historia mnie kupiła, a humorystyczne wypowiedzi Bena rekompensowały gorzkie fragmenty, których w tej historii nie brakuje. Nie jest może szczególnie nowatorska, przecież wykorzystuje znane już schematy, ale wciąż pozwala na godziny satysfakcjonującej rozrywki. Wszystkie książki Hoover są do siebie w jakimś stopniu podobne i trudno oczekiwać rewolucji w tym względzie, jednak jeśli lubicie pióro tej autorki to koniecznie zapoznajcie się z tą pozycją.

Nie wszyscy tolerują łzawe romanse, które najczęściej zakończone są happy endem, ale jeśli jesteście fanami Colleen Hoover lub lubicie czasem sięgnąć po coś z etykietką New Adult, to November 9 będzie dobrym wyborem. Ja nie mogłam się od tej książki oderwać!

Colleen Hoover, „November 9”, Wydawnictwo Otwarte, Kraków 2016, s. 331

★★★★☆

Recenzja powstała we współpracy z księgarnią internetową BookMaster.